Posłannictwo chrześcijan

Zachęcenie dla początkujących w chrześcijańskiej służbie

Najlepszymi pracownikami są ci, którzy z radością podejmują pracę służenia Bogu w małych rzeczach. Każda ludzka istota ma prząść nić swojego życia i wpleść ją w tkaninę, tworząc odpowiedni wzór. — Testimonies for the Church VI, 115 [Świadectwa dla zboru VI, 115]. PCh 89.1

Patrząc na naszą pracę z perspektywy wieczności, powinniśmy uczynić nasze codzienne obowiązki aktami poświęcenia, przynoszącymi wciąż wzrastający pożytek. — Testimonies for the Church IX, 150 [Świadectwa dla zboru IX, 150]. PCh 89.2

Pan w swoim wielkim planie ma miejsce dla każdego. Talenty niepotrzebne nie są zsyłane. — Testimonies for the Church IX, 37 [Świadectwa dla zboru IX, 37]. PCh 89.3

Każdy ma swoje miejsce w wiecznym planie nieba. Każdy ma współpracować z Chrystusem dla zbawienia dusz. Miejsce przygotowane dla nas w niebieskich przybytkach jest tak samo pewne, jak miejsce, które zostało dla nas przygotowane w pracy dla Boga na tej ziemi. — Christ's Object Lessons 326.327; Przypowieści Chrystusa 209; 186 (wyd. II). PCh 89.4

Pan spogląda na każdego spośród swego ludu, ma swoje plany odnośnie do każdego z nas. — Testimonies for the Church VI, 12 [Świadectwa dla zboru VI, 12]. PCh 89.5

Każdy może coś uczynić w tej pracy. Nikt nie zostanie uznany za niewinnego przed Bogiem, jeżeli nie pracował gorliwie i niesamolubnie dla zbawienia dusz. — Testimonies for the Church V, 395 [Świadectwa dla zboru V, 395]. PCh 89.6

Twoje obowiązki nie mogą być złożone na innych. Nikt prócz ciebie nie wykona twojej pracy. Jeśli zatrzymujesz swoje światło, ktoś z powodu twego zaniedbania musi pozostać w ciemnościach. — Testimonies for the Church V, 464 [Świadectwa dla zboru V, 464]. PCh 89.7

Pokorny pracownik, który posłusznie odpowiada na wezwanie Boga, może być pewny Jego obecności i kierownictwa w życiu. Samo przyjęcie tak wielkiej i świętej odpowiedzialności uszlachetnia charakter. Wzywa do działania najwyższe siły umysłu i ducha, wzmacnia i oczyszcza umysł i serce. Jest rzeczą wspaniałą, kiedy dzięki wierze i mocy Bożej człowiek słaby staje się mocnym, gdy zdecydowane są jego wysiłki, gdy obfity jest ich owoc. Ten, kto rozpoczynając ma niewiele wiedzy, jest pokorny i głosi to, co wie, a jednocześnie pilnie szuka możliwości dalszego pogłębiania swojej wiedzy, stwierdzi, że cały skarbiec nieba stoi dla niego otworem. Im więcej szuka sposobności, by rozpraszać światło, tym więcej tego światła otrzyma. Im więcej ktoś, będąc przepełniony miłością do dusz, próbuje wyjaśniać Słowo Boże, tym jaśniejsze i bardziej zrozumiałe staje się ono dla niego samego. Im więcej posługujemy się naszą wiedzą i używamy naszych sił, tym więcej wiedzy zdobywamy, tym więcej mamy sił. — Christ's Object Lessons 354; Przypowieści Chrystusa 229; 203 (wyd. II). PCh 89.8

Niech każdy pracuje dla Boga i dla dusz. Niech każdy wykaże mądrość, nigdy się nie leni i niech nie oczekuje, by ktoś wypchnął go do pracy. Ten “ktoś”, kto mógłby to zrobić, jest przytłoczony obowiązkami i oczekiwanie na jego wskazówki to strata czasu. Bóg obdarzy cię mądrością w dziele reformy. Nadal kierowane jest wezwanie: “Synu, idź, pracuj dzisiaj w mojej winnicy”. “Dziś, jeśli głos Jego usłyszycie, nie zatwardzajcie serc waszych”. Hebrajczyków 3,7.8. Pan swoje żądanie poprzedza ciepłym słowem “synu”. Jakie to czułe, ile w tym współczucia, a zarazem jakże ponaglające, pilne! Jego zaproszenie jest również rozkazem. — Counsels to Parents, Teachers and Students 419. PCh 90.1

Moc do odparcia zła jest najskuteczniej zdobywana w czynnej służbie. — The Acts of the Apostles 105; Działalność apostołów 59; 65 (wyd. III). PCh 90.2

Każdy prawy akt, każdy czyn miłosierdzia i dobroczynności powoduje, że w niebie rozbrzmiewa muzyka. — The Review and Herald, 16 sierpień 1881. PCh 90.3

Duch Chrystusa jest Duchem misyjnym. Pierwszym odruchem odnowionego serca jest pragnienie przyprowadzenia innych do Chrystusa. — The Great Controversy 70; Wielki bój 39; 62 (wyd. VII). PCh 90.4

Jedynym sposobem wzrastania w lasce jest żywe zaangażowanie się w pracę, którą Chrystus zlecił nam do wykonania. — The Review and Herald, 7 czerwiec 1887. PCh 90.5

Nie możesz czekać na wielkie okazje ani spodziewać się niezwykłych zdolności przed wyjściem do pracy dla Boga. — Steps to Christ 83; Droga do Chrystusa 104; 78 (wyd. XI). PCh 90.6

Człowiek, który jest błogosławieństwem dla społeczeństwa, który zdobywa powodzenie w życiu, to ten człowiek, który niezależnie od tego, czy jest wykształcony czy nie, wykorzystuje wszystkie siły w służbie dla Boga i swoich współbliźnich. — The Southern Watchman, 2 kwiecień 1903. PCh 90.7

Wielu, których Bóg uzdolnił do wykonania wspaniałej pracy, osiąga bardzo mało, gdyż sięga po mało. — Christ's Object Lessons 331; Przypowieści Chrystusa 212; 189 (wyd. II). PCh 90.8

Gdyby nie powiodło ci się w dziewięćdziesięciu dziewięciu przypadkach na sto, ale udało się uratować jedną duszę przed ruiną, to dokonasz szlachetnego czynu dla sprawy Mistrza. — Testimonies for the Church IV, 132 [Świadectwa dla zboru IV, 132]. PCh 90.9

Więzy, które istnieją pomiędzy Bogiem i każdą duszą, są tak wyraźne i pełne, jak gdyby nie było żadnej innej duszy, za którą On oddał swego umiłowanego Syna. — Steps to Christ 100 [Droga do Chrystusa 125]. PCh 91.1

Pan wszystko widzi i rozumie. Użyje cię pomimo twych słabości, jeśli tylko oddasz Mu swoje talenty jako dar poświęcony Jego służbie, ponieważ w czynnej bezinteresownej służbie słaby staje się mocnym i raduje się z Jego drogocennego polecenia. Radość w Panu jest elementem siły. Jeśli jesteś wiemy, pokój, który przewyższa wszelkie poznanie, będzie twoją nagrodą w tym życiu, a w życiu przyszłym wejdziesz do radości swego Pana. — Testimonies for the Church VIII, 34 [Świadectwa dla zboru VIII, 33]. PCh 91.2

Osoby o niewielkich zdolnościach mogą zdobyć wiele dusz dla Chrystusa, jeśli tylko okażą wierność, zachowując swoje serca w miłości Bożej. Harlan Page był zwykłym mechanikiem o przeciętnych zdolnościach, miał niewielkie wykształcenie, jednak głównym celem jego życia było szukanie sposobów rozwoju sprawy Bożej i wysiłki te zostały uwieńczone znacznym powodzeniem. Pracował dla zbawienia swoich współbliźnich, rozmawiając z nimi, i gorliwie się modlił. Organizował spotkania modlitewne, szkółki niedzielne oraz rozpowszechniał traktaty i literaturę religijną. Kiedy leżał na łożu śmierci, a cień wieczności spoczywał na jego twarzy, mógł powiedzieć: “Wiem, że to wszystko, co zrobiłem, zawdzięczam łasce Bożej, a nie własnym zasługom, lecz myślę, że mogę oświadczyć, iż więcej niż sto osób nawróciło się do Boga dzięki mojej osobistej pracy”. — Testimonies for the Church V, 307.308 [Świadectwa dla zboru V, 307]. PCh 91.3

Ten świat nie jest chrześcijańskim niebem, lecz tylko warsztatem Boga, gdzie mamy być przygotowywani do połączenia się z bezgrzesznymi aniołami w świętym niebie. — Testimonies for the Church II, 187 [Świadectwa dla zboru II, 187]. PCh 91.4

Najskromniejsi i najbiedniejsi spośród uczniów Jezusa mogą być błogosławieństwem dla innych. Mogą nie zdawać sobie sprawy z tego, że czynią coś dobrego, lecz przez ten ich nieświadomy wpływ mogą wzbudzić falę ciągle rozszerzających się i pogłębiających błogosławieństw, których rezultaty w wielu przypadkach poznają dopiero w dniu końcowej nagrody. Nie odczuwają, ani nie widzą, że czynią coś wielkiego. Nie żąda się od nich, by zużywali się w pogoni za sukcesami. Powinni jedynie spokojnie i bez rozgłosu postępować naprzód, wiernie wykonując pracę wyznaczoną im przez Bożą opatrzność, a życie ich nie będzie daremne. Ich własne dusze będą ustawicznie wzrastać na podobieństwo Chrystusa. Tutaj na ziemi są współpracownikami Bożymi i w ten sposób przygotowują się do większego dzieła i niczym nie zmąconej radości w przyszłym życiu. — Steps to Christ 83; Droga do Chrystusa 104; 79 (wyd. XI). PCh 91.5

Jest wielu takich, którzy oddali się Chrystusowi, mimo to jednak nie widzą możliwości wykonywania poważnej pracy czy poniesienia wielkich ofiar w Jego służbie. Mogą znaleźć pocieszenie w myśli, że aby być przyjętymi przez Boga niekoniecznie trzeba wykazać poświęcenie męczennika, a misjonarz, który codziennie napotyka niebezpieczeństwa i śmierć, wcale nie musi być najwyżej oceniany przez niebo. Chrześcijanin, który jest wiemy w prywatnym życiu, w codziennym zwyciężaniu własnego “ja” szczery w zasadach i czysty w myślach, łagodny w chwilach prowokacji, w wierze i pobożności, w wierności w sprawach najmniejszych, który w swym domowym życiu objawia charakter Chrystusa — ten w oczach Bożych może mieć nawet większą wartość niż światowej sławy misjonarz czy męczennik. — Christ's Object Lessons 403; Przypowieści Chrystusa 262; 232 (wyd. II). PCh 91.6

Nie ilość wykonanej pracy czy jej widoczne rezultaty, lecz duch, w którym została ona wykonana, czyni ją wartościową w obliczu Boga. — Christ's Object Lessons 397; Przypowieści Chrystusa 259; 229 (wyd. II). PCh 92.1

Mistrz udziela pochwały nie z uwagi na wielkość wykonanej pracy czy też na ilość osiągniętych rzeczy, lecz z uwagi na wierność, nawet w małych sprawach. U Boga liczą się nie wielkie sukcesy, które zdobywamy, lecz motywy i pobudki naszego działania. On nagradza raczej dobroć i wierność niż wielkość dokonanego dzieła. — Testimonies for the Church II, 510.511 [Świadectwa dla zboru II, 510]. PCh 92.2

Nie omijaj małych spraw, oczekując wielkiej pracy. Możesz z powodzeniem wykonać mniejszą pracę, lecz całkowicie zawieść w wykonaniu pracy dużej i popaść w zniechęcenie. Gdziekolwiek widzisz pracę do wykonania, podejmuj ją. Niezależnie od tego, czy jesteś bogaty czy biedny, wielki czy mały, Bóg wzywa cię do czynnej służby dla Niego. Wykonując ze wszystkich swoich sił to, co twe ręce znalazły do czynienia, rozwijasz swój talent i zdolności wykonywania pracy. Natomiast zaniedbanie codziennych możliwości powoduje, że twe życie staje się bezowocne i martwe. Oto dlaczego w ogrodzie Bożym jest tak wiele nie owocujących drzew. — Testimonies for the Church IX, 129 [Świadectwa dla zboru IX, 129]. PCh 92.3

Pan pragnie, byśmy wykorzystywali każdy talent, który jest naszym udziałem, a gdy to uczynimy, otrzymamy do dyspozycji dary większe. Pan nie obdarza nas brakującymi darami w cudowny sposób, jednak gdy wykorzystujemy dary, które już mamy, będzie współpracować z nami, by rozwinąć i umocnić każdą naszą zdolność. Poprzez każdą szczerą, z głębi serca wypływającą ofiarę w służbie Mistrza wzrastają nasze duchowe siły. — Christ's Object Lessons 353.354; Przypowieści Chrystusa 229; 203 (wyd. II). PCh 92.4

Serce Chrystusa jest pokrzepione widokiem tych, którzy są ubodzy w pełnym tego słowa znaczeniu, którzy, choć źle traktowani, pozostają jednak łagodni i skromni; pokrzepione widokiem tych, którzy wyrażają niepokój z powodu nie zaspokojonego pragnienia sprawiedliwości czy też braku zdolności, nie pozwalających nawet rozpocząć działania, mimo że w oczach Chrystusa są to tylko braki pozorne. Zbawiciel wychodzi naprzeciw wszystkim problemom (jak to też czynił, będąc na tej ziemi), które mogłyby zniechęcić nawet wielu kaznodziejów. — Gospel Workers 37 [Słudzy ewangelii 27]. PCh 92.5

Nie musimy udawać się do krajów pogańskich, nie musimy nawet opuszczać wąskiego kręgu naszego domu, jeśli tutaj znajdujemy nasze obowiązki w pracy dla Chrystusa. Możemy tego dokonać w kręgu rodziny, w swoim zborze, wśród tych, z którymi przebywamy, tych, z którymi załatwiamy różne sprawy. — Steps to Christ 81; Droga do Chrystusa 101; 77 (wyd. XI). PCh 93.1

Jeśli studiujemy życie i nauki Chrystusa, to przy każdej nadarzającej się okoliczności będziemy mieli o czym rozmawiać z ludźmi i nasze rozmowy pozostawią wrażenie na słuchaczach. — Testimonies for the Church IX, 63 [Świadectwa dla zboru IX, 63]. PCh 93.2

Życie na ziemi jest początkiem życia w niebie. Wychowanie na ziemi jest pierwszą lekcją zasad nieba. Praca całego życia tutaj jest przygotowaniem do życia tam. To, jakim jest dziś nasz charakter i jaka jest nasza służba Bogu, jest zapowiedzią tego, czym zostaniemy potem. — Education 307; Wychowanie 215 (wyd. I). PCh 93.3

Ludzie, którzy odrzucają przywilej społeczności z Chrystusem w Jego służbie, odrzucają ćwiczenie, które ma uzdolnić ich do udziału z Nim w Jego chwale. Odrzucają ćwiczenie, które w tym życiu daje moc i uszlachetnia charakter. — Education 264; Wychowanie 185 (wyd. I). PCh 93.4

Niechaj nikt nie przypuszcza, że może żyć samolubnie, a po załatwieniu swoich interesów wejść do radości Pana. Ludzie tacy nie mogliby uczestniczyć w radości płynącej z niesamolubnej miłości. Nie byliby przystosowani do przebywania w niebieskich przybytkach. Nie doceniliby czystej atmosfery miłości napełniającej niebo. Nie usatysfakcjonowałyby ich śpiewy aniołów ani melodie, wydobywające się z ich harf. Dla ich umysłów mądrość nieba byłaby czymś zagadkowym, niepojętym. — Christ's Object Lessons 364.365; Przypowieści Chrystusa 236; 209 (wyd. II). PCh 93.5

Chrystus wzywa nas do cierpliwej i nieustannej pracy dla tysięcy ginących w grzechach, rozrzuconych po wszystkich częściach świata jak wraki na opustoszałym brzegu morza. Ci, którzy dzielą się z Chrystusem Jego chwałą, muszą też mieć udział w Jego służbie, pomagając słabym, nieszczęśliwym i zniechęconym. — Testimonies for the Church IX, 31 [Świadectwa dla zboru IX, 31]. PCh 93.6

Zwykli ludzie mają zająć miejsce jako pracownicy. Przeżywając smutki swoich bliźnich, podobnie jak Chrystus, który też dzielił troski ludzkości, zobaczą przez wiarę, że On współdziała z nimi. — Testimonies for the Church VII, 272 [Świadectwa dla zboru VII, 272]. PCh 93.7

Chrystus pragnie znaleźć swoje odbicie w każdym ze swych uczniów. Bóg każdego przeznaczył, by stał się “podobny do Jego Syna”. W każdym powinna się objawić temu światu pełna cierpliwości miłość Chrystusowa, Jego świętość, pokora, miłosierdzie i prawda. — The Desire of Ages 827; Życie Jezusa 594; 658 (wyd. IV). PCh 93.8

Do każdego skierowane jest wezwanie, by złożył wszystko na ołtarzu służby. Nie wszyscy jesteśmy wezwani do takiej służby, jaką wykonywał Elizeusz, nie wszyscy też jesteśmy zobowiązani do sprzedania wszystkiego, co posiadamy, jednak Bóg prosi, byśmy Jego służbę postawili na pierwszym miejscu w naszym życiu, by nawet jeden dzień nie przeminął bez dokonania czegoś w celu rozwoju i przyspieszenia sprawy Bożej na ziemi. Nie oczekuje, że wszyscy będą Mu służyli w taki sam sposób (według jednego wzorca). Ktoś może być powołany do służby kaznodziejskiej w obcych krajach, ktoś inny może być wezwany do wsparcia dzieła Ewangelii posiadanymi środkami (finansami). Bóg przyjmuje ofiarę każdego człowieka. Konieczne jest jednak całkowite poświęcenie życia i wszystkich jego spraw. Ci, którzy się poświęcają, usłyszą i pójdą za tym wezwaniem Niebios. — Prophets and Kings 221; Prorocy i królowie 143; 124 (wyd. III). PCh 93.9

Człowiek obdarzony ziemską mądrością, który rozmyśla i planuje, który nigdy nie zapomina o swoich interesach, powinien szukać mądrości w sprawach wiecznych. Gdyby włożył tyle samo energii w zdobycie skarbów niebieskich i życia wiecznego, ile wkłada, by osiągnąć korzyści doczesne, czegoż by nie osiągał? — Testimonies for the Church VI, 297 [Świadectwa dla zboru VI, 297]. PCh 94.1

Bóg powoła ludzi pokornych do głoszenia poselstwa teraźniejszej Prawdy. Będzie się widzieć wielu, jak spieszą tu i tam, nakłonieni przez Ducha Bożego do zaniesienia światła tym, którzy znajdują się w ciemnościach. Prawda jest jak ogień w ich kościach, napełniający ich gorącym pragnieniem oświecenia tych, co tkwią w mroku. Wielu, nawet spośród osób niewykształconych, będzie ogłaszało Słowo Pana. Dzieci, prowadzone Duchem Świętym, wyjdą, by głosić poselstwo Niebios. Duch zostanie wylany na tych, którzy poddadzą się jego prowadzeniu. Odrzucając ludzkie prawa i więzy, przyłączą się do wojsk Pańskich. — Testimonies for the Church VII, 26.27 [Świadectwa dla zboru VII, 26]. PCh 94.2