Przypowieści Chrystusa

Inne talenty

Specjalne dary Ducha nie ograniczają się tylko do tych talentów, o jakich mówi przypowieść. Obejmują one dary oraz zdolności wrodzone i nabyte, fizyczne i duchowe, a wszystko ma być wykorzystane w służbie Chrystusa. Stając się Jego uczniami, oddajemy Mu się ze wszystkim, co posiadamy i takimi, jakimi jesteśmy; On zwraca nam te dary oczyszczone i uszlachetnione, abyśmy dalej mogli z nich korzystać dla chwały Jego imienia i dobra bliźnich. PC 210.2

Bóg dał “każdemu według jego zdolności”. Nie rozdawał darów według własnego upodobania. Kto potrafi wykorzystać pięć talentów otrzymuje pięć, kto dwa — dwa. Nikt nie potrzebuje martwić się, że nie otrzymał więcej. Ten, kto dary rozdawał, będzie uczczony przez wykorzystanie tego, co się otrzymało, bez względu na wielkość daru. Komu powierzono pięć talentów, musi sumiennie obracać pięcioma; komu jest dany tylko jeden talent — obraca tym jednym. Bóg czeka na korzyści z tego, co człowiek posiada, “gdyż daje wedle możności, a nie ponad możność”. 2 Koryntian 8,12. PC 210.3

W przypowieści “ten, który wziął pięć talentów, zaraz poszedł, obracał nimi i zyskał dalsze pięć. Podobnie i ten, który wziął dwa, zyskał dalsze dwa”. PC 211.1

Choćby tych talentów było mało, muszą być jednak wykorzystane. Pytanie, które ma dla nas wielkie znaczenie to nie pytanie, ile dostałem, ale co czynię z tym, co dostałem. Rozwijanie wszystkich sił i darów jest pierwszym obowiązkiem, jaki winniśmy spełnić wobec Boga i ludzi. Kto nie staje się co dzień lepszym i pożyteczniejszym — nie spełnia życiowego zadania... Składając wyznanie wiary ślubujemy dać z siebie wszystko i jako robotnicy stać się dla Mistrza tak użyteczni, jak to jest tylko możliwe. PC 211.2

Pan ma wielkie dzieło do spełnienia przez nas i w przyszłym życiu najhojniej obdarzy tych, którzy w doczesnym służyli Mu chętnie i dobrze. Pan sam wybiera ludzi jako swe narzędzia i każdego dnia pod różnymi postaciami daje im coś do wykonania w swoim dziele i wypróbowuje ich. Wybiera swe narzędzia nie dlatego, że są doskonałe, ale z tej przyczyny, iż w połączeniu z Nim mogą uzyskać doskonałość. Przyjmie tylko tych, którzy zdecydowanie dążą do wyższych celów. Na każde ludzkie narzędzie nakłada obowiązek czynienia tego, co najlepsze. Przede wszystkim wymaga doskonałości moralnej. Nigdy nie wolno obniżać poziomu, tj. pójść po linii, która usprawiedliwiałaby — przyrodzone czy nabyte — pielęgnowane skłonności do czynienia zła. Należy rozumieć, że niedoskonałość charakteru to grzech. Wszystkie zalety charakteru są w Bogu jako harmonijna całość i każdy przyjmujący Chrystusa jako swego osobistego Zbawiciela, ma możliwość ich uzyskania. PC 211.3

Wszyscy, którzy chcą być współpracownikami Boga muszą dążyć do doskonałości ciała i ducha. Prawdziwe kształcenie wyzwoli fizyczne, duchowe i moralne siły, które pozwolą spełnić każdy obowiązek. Prawdziwa nauka wykształci ciało, ducha i duszę do służenia Bogu. Takie wykształcenie pozwoli zdobyć życie wieczne. PC 211.4

Pan żąda od chrześcijanina, by rozwijał swą działalność i swe zdolności we wszystkich kierunkach. Chrystus zapłacił za nas krwią i cierpieniami, ażeby zapewnić sobie naszą dobrowolną służbę. Przyszedł na świat i dał przykład, jak, i w jakim Duchu mamy pracować. PC 211.5

Chce, byśmy myśleli o tym, jak najlepiej prowadzić Jego dzieło, jak wysławiać w świecie Jego imię, a Ojca, który “tak umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” (Jana 3,16), uhonorować czcią. PC 212.1

Chrystus nie dał żadnego zapewnienia, że osiągnięcie doskonałego charakteru będzie łatwe. Szlachetność i doskonałość charakteru nie są zaletami wrodzonymi, nie otrzymuje się ich przez przypadek. Charakter zdobywa się osobistym wysiłkiem, dzięki łasce i zasługom Chrystusa. Bóg daje talenty i zdolność pojmowania, my zaś kształtujemy charakter przez poważną, stanowczą walkę z własnym “ja”. Niejedną walkę trzeba stoczyć z dziedzicznymi skłonnościami. Musimy badać siebie bardzo dokładnie, trzeba zwrócić uwagę na najmniejszy rys charakteru. PC 212.2

Nie wolno mówić: nic nie poradzę, taki już mam charakter. Jeżeli na tym poprzestaniecie, na pewno stracicie życie wieczne. Niemożliwości tkwią w waszej własnej woli. Jeżeli nie chcecie — nie zwyciężycie. Prawdziwa trudność leży w sercu nieuświęconym, zepsutym i w niechęci podporządkowania się władzy Najwyższego. PC 212.3

Wielu, którym Pan dał zdolność do wykonywania wspaniałych prac, czyni mało, ponieważ rzadko je podejmuje. Tysiące przechodzą przez życie, jak gdyby nie mieli żadnego określonego celu i nic do zdobycia. W przyszłości otrzymają nagrodę odpowiednią do swoich wysiłków i wykonanego dzieła. PC 212.4

Zważmy, że nigdy nie osiągniemy wyższego poziomu od tego, jaki zamierzamy osiągnąć sami. Postawcie przed sobą wysokie cele, a potem krok za krokiem, choćby kosztem bolesnych wysiłków i zaparcia siebie, kroczcie wytrwale naprzód. Niech was nic nie powstrzymuje. Los gotuje zasadzki. Ale żadna ludzka istota nie jest pozbawiona pomocy. Przeciwności powinny zrodzić postanowienie przeżwyciężenia ich. PC 212.5

Zdobycie jakiejś przeszkody doda wam odwagi i pchnie naprzód. Zdecydowany krok pozwoli iść we właściwym kierunku, wtedy wszystkie przeciwności staną się waszym sprzymierzeńcem, a nie przeszkodą. PC 212.6

Poważnie dążcie do tego, by dla chwały Mistrza rozwijać w sobie każdą dobrą cechę charakteru. W każdej fazie kształtowania go powinniście starać się podobać się Panu. I możecie. Enoch podobał się Bogu, choć żył w grzesznych czasach. “Enochowie” są i dzisiaj. PC 212.7

Bądźcie mocni jak Daniel, ów wierny mąż stanu, którego nie zwiodła żadna pokusa. Nie czyńcie zawodu Temu, kto was tak miłuje, że oddał swe życie, by zgładzić wasze grzechy. On mówi: “Bo beze mnie nic uczynić nie możecie”. Jana 15,5. Zastanówcie się nad tym. Mimo że popełniacie błędy możecie zdobyć zwycięstwo, jeżeli wyznacie grzech i będziecie go traktować jako światło ostrzegawcze. W ten sposób zmienicie waszą klęskę w zwycięstwo; sprawicie zawód wrogowi, a uczcicie Zbawiciela. PC 213.1

Ukształtowany według podobieństwa Bożego charakter jest jedynym skarbem, jaki wolno nam będzie zabrać z ziemi do nowego mieszkania w niebie. Ci, którzy w ziemskim życiu przyjmują nauki Jezusa, wezmą z sobą każdą boską cechę. Jakże więc wielkie znaczenie ma rozwój charakteru w tym życiu! PC 213.2

Istoty niebieskie będą współpracować z tymi ludźmi, którzy mocno wierząc dążą do tej doskonałości charakteru, która stawia sobie za cel doskonałość w działaniu. Do nich Chrystus mówi: “Jestem przy twoim boku, ażeby ci pomóc”. PC 213.3

Wola ludzka działając wspólnie z wolą Bożą staje się wszechmocna. Wszystko, co na Jego rozkaz powinno być wykonane, może w Jego sile być wykonane. Wszystkie Jego nakazy są jednocześnie obietnicami. Obiecuje pewność wykonania powierzonego nam zadania. PC 213.4