Przypowieści Chrystusa

Rozdział 23 — Talenty

Rozdział napisany w oparciu o Ewangelię Mateusza 25,13-30.

Na Górze Oliwnej opowiadał Chrystus słuchaczom o swoim powtórnym przyjściu na ziemię. Wymienił różne znaki, według których będą mogli rozpoznać czas Jego powrotu. I znowu powtórzył ostrzeżenie: “Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny!”. Potem wyjaśnił, jak ma wyglądać oczekiwanie na to wydarzenie. Czas należy wypełnić pracą, a nie trwonić go bezczynnie. Tę właśnie naukę przekazał w przypowieści o talentach. PC 208.1

“Będzie bowiem tak jak z człowiekiem, który odjeżdżając, przywołał swoje sługi i przekazał im swój majątek. I dał jednemu pięć talentów, a drugiemu dwa, a trzeciemu jeden, każdemu według jego zdolności i odjechał”. PC 208.2

Człowiek odjeżdżający przedstawia Chrystusa, który miał wkrótce pójść do nieba. Słudzy, o których mowa, to naśladowcy Chrystusa. Nie należymy do siebie, jesteśmy bowiem drogo kupieni (1 Koryntian 6,20), “nie rzeczami znikomymi, srebrem albo złotem (...) lecz drogą krwią Chrystusa” (1 Piotra 1,18.19); “aby ci, którzy żyją, już nie dla siebie samych żyli, lecz dla tego, który za nich umarł i został wzbudzony”. 2 Koryntian 5,15. PC 208.3

Wszyscy ludzie są własnością Chrystusa, zdobytą za nieskończenie wielką cenę. Obdarowawszy ziemię wszystkimi skarbami nieba, Bóg darował w Chrystusie niebo, kupił wolę i świadomość każdej ludzkiej istoty. Wierzący czy niewierzący, wszyscy są własnością Pana, wszyscy są powołani do Jego służby. PC 208.4

Nie wszyscy uznają te roszczenia Boże, natomiast wszyscy będą musieli w dniu sądu zdać rachunek, w jakim stopniu i w jaki sposób czynili zadość wymaganiom Bożym. O tych, którzy twierdzą, że wstąpili do służby Bożej, niniejsza przypowieść mówi jako o sługach. PC 209.1

Naśladowcy Chrystusa są powołani do świadczenia usług. Nasz Pan uczy, że służenie jest właściwym celem życia. Chrystus pracował i służył ludziom, żąda zatem od swoich wiernych, by służyli Bogu i bliźnim. Tutaj Jezus dał światu tak wysokie pojęcie o życiu, jakiego świat nigdy nie posiadał. Człowiek żyjący po to, by służyć i być pożytecznym — jednoczy się z Chrystusem. Służenie jest ogniwem łączącym nas z Bogiem i ludźmi. PC 209.2

Chrystus rozdziela sługom “swój majątek” — z jakiego powinni sumiennie korzystać dla dobra Pana. Każdemu słudze przydziela “jego pracę”. Każdy ma coś do wykonania. Każdy ma w planie Bożym swoje miejsce. Każdy powinien w łączności z Chrystusem działać dla zbawienia dusz. Przygotowane dla nas miejsce w niebie jest nie mniej pewne niż to, że tu na ziemi każdy ma pewne dzieło wykonać dla Pana. PC 209.3