Posłannictwo chrześcijan

Wyznanie a praktyka życia

Każda ważna prawda przyjęta do serca musi uzewnętrznić się w życiu. Pragnienie przekazania mocy miłości jest proporcjonalne do przyjęcia tejże (miłości) od Chrystusa, a sam fakt jej głoszenia uzależnia i wzmaga jej działanie i wartość w sercu głoszącego. — The Review and Herald, 19 luty 1889. PCh 85.3

Nasza wiara winna owocować dobrymi uczynkami, gdyż wiara bez uczynków jest martwa. — Testimonies for the Church IV, 145 [Świadectwa dla zboru IV, 145]. PCh 85.4

Wszyscy, którzy przyjęli do swych serc poselstwo Ewangelii, będą starali się szukać możliwości jego głoszenia. Zrodzona w niebie miłość Chrystusowa musi się objawić. — Christ's Object Lessons 125; Przypowieści Chrystusa 76; 67 (wyd. II). PCh 85.5

Mamy wielbić Boga poprzez realną służbę, czyniąc wszystko, co w naszej mocy, by objawić chwałę Jego imienia. — Christ's Object Lessons 300; Przypowieści Chrystusa 193; 171 (wyd. II). PCh 85.6

Nasza wiara w obecnym czasie nie może się ograniczać do wyrażania aprobaty i uwierzenia w teorię poselstwa trzeciego anioła. Musimy posiadać olej łaski Chrystusowej, który zasili lampę i sprawi, że zalśni jej światło i oświeci drogę tym, co są w ciemnościach. — Testimonies for the Church IX, 155 [Świadectwa dla zboru IX, 155]. PCh 85.7

Twoja siła duchowa i błogosławieństwo będą proporcjonalne do dzieła miłości i dokonywanych przez ciebie dobrych uczynków. — Testimonies for the Church III, 526 [Świadectwa dla zboru III, 526]. PCh 86.1

Znacznie więcej można by było uczynić dla Chrystusa, gdyby wszyscy, którzy posiadają światło Prawdy, tę Prawdę wyżywali. — Testimonies for the Church IX, 40 [Świadectwa dla zboru IX, 40]. PCh 86.2

Pokazano mi, że jako lud mamy pewien brak. Nasze uczynki nie są zgodne z tym, w co wierzymy. Nasza wiara świadczy, że żyjemy w okresie głoszenia najbardziej uroczystego i najważniejszego poselstwa, jakie kiedykolwiek zostało dane śmiertelnikom. Jednak pomimo tego nasze wysiłki, nasza gorliwość i duch samozaparcia nie wytrzymują porównania z charakterem pracy. Powinniśmy powstać z martwych, a Chrystus da nam życie — ożywi nas. — Testimonies for the Church II, 114 [Świadectwa dla zboru II, 114]. PCh 86.3

Idź naprzód w wierze i głoś Prawdę tak, jak wierzysz. Niechaj ludzie, dla których pracujesz, widzą, że dla ciebie jest ona naprawdę żywą rzeczywistością. — Testimonies for the Church IX, 42 [Świadectwa dla zboru IX, 42]. PCh 86.4

Życie chrześcijańskie jest najpotężniejszym argumentem, przemawiającym na korzyść chrześcijaństwa. — Testimonies for the Church IX, 21 [Świadectwa dla zboru IX, 21]. PCh 86.5

Jest wielu takich, którzy wyznają imię Chrystusa, ale ich serca nie są zaangażowane w Jego służbę. Ludzie ci po prostu tylko stanęli w szeregach pobożnych wyznawców i przez to samo skazują się na większe potępienie; stają się bardziej zwodniczymi i skuteczniejszymi narzędziami szatana w rujnowaniu dusz. — The Review and Herald, 27 marzec 1888. PCh 86.6

Ci, którzy czekają na przyjście Pana, oczyszczają swoje dusze przez posłuszeństwo Prawdzie. Czujność łączą z pilną pracą. Widząc, że Pan jest tuż u drzwi, swoją gorliwość w pracy nad zbawieniem dusz łączą z działalnością istot niebieskich. Są to dobrzy i mądrzy słudzy, którzy dają Pańskim domownikom “pokarm na czas słuszny”. Przekazują — ogłaszają — Prawdę, która obecnie jest najbardziej stosowna. Tak jak Enoch, Noe, Abraham i Mojżesz ogłaszali Prawdę stosowną na ich czas, tak słudzy Chrystusa będą obecnie głosić ostrzeżenie, skierowane specjalnie do współczesnego im pokolenia. — The Desire of Ages 634; Życie Jezusa 454; 500 (wyd. IV). PCh 86.7

Nasza pozycja przed Bogiem uzależniona jest nie od ilości otrzymanego światła, lecz od tego, jak wyżywamy światło, które posiadamy. Z uwagi na to nawet poganie, którzy w swoim zrozumieniu wybrali drogę prawości, znajdują się w korzystniejszym położeniu od tych, którzy posiadają wielkie światło i mówią, że służą Bogu, lecz zlekceważyli je i codziennym życiem zaprzeczają temu, co wyznają. — The Desire of Ages 239; Życie Jezusa 165; 173 (wyd. IV). PCh 86.8

Przywilejem każdego chrześcijanina jest nie tylko oczekiwanie, ale także przyśpieszenie przyjścia Jezusa Chrystusa. Gdyby wszyscy, którzy wyznają Jego imię, przynosili owoc ku Jego chwale, jakże szybko cały świat byłby obsiany ziarnem Ewangelii. Szybko dojrzałoby ostatnie wielkie żniwo i Chrystus by przyszedł zebrać drogocenne ziarno. — Christ's Object Lessons 69; Przypowieści Chrystusa 40; 34 (wyd. II). PCh 86.9

Chrześcijanie powinni powstać i podjąć zaniedbaną pracę, ponieważ ich osobiste zbawienie uzależnione jest od indywidualnych wysiłków. — The Review and Herald, 23 sierpień 1881. PCh 87.1

Prawdziwa pobożność polega na współpracy z Chrystusem. Modlitwy, napomnienia i rozmowy to tanie owoce, które często są tylko przywiązywane, natomiast owoce, które objawiają się w dobrych uczynkach, w trosce o potrzebujących, o sieroty i wdowy, są owocami prawdziwymi i naturalnie wyrastają na dobrym drzewie. — The Review and Herald, 16 sierpień 1881. PCh 87.2

Niechaj poszczególni członkowie zboru przejmują na siebie pracę zarówno wydawania, jak też odbierania światła. Nikt nie jest usprawiedliwiony z bezczynności w Pańskiej Winnicy. — The Review and Herald, 19 luty 1889. PCh 87.3

Wyżywanie zasad to owoc, którego Jezus od nas żąda; oznacza on dobroczynność, wypowiadanie uprzejmych słów i objawianie czułej troski o ubogich, potrzebujących i przygnębionych. — The Review and Herald, 16 sierpień 1881. PCh 87.4

Samarytanka, rozmawiająca z Chrystusem przy studni Jakuba, nie wcześniej znalazła Zbawiciela, dopóki nie przyprowadziła do Niego innych. Okazała się lepszym misjonarzem niż Jego uczniowie. Uczniowie nie widzieli w Samarii niczego, co zachęcaloby ich do pracy na tym polu. Ich myśli były skierowane na wielką pracę, która miała być wykonana w przyszłości. Nie widzieli, że już wtedy wokoło nich dojrzały plony, które należało zebrać. Natomiast niewiasta, którą pogardzali, przyprowadziła do Jezusa całe miasto. Natychmiast zaniosła światło swoim rodakom. Niewiasta ta reprezentuje działanie praktycznej wiary w Chrystusa. — The Ministry of Healing 102; Śladami Wielkiego Lekarza 61; 55 (wyd. IV). PCh 87.5

Adwentyści dnia siódmego czynią postępy, podwajają swoją liczebność, wznoszą sztandar Prawdy w ciemnych miejscach ziemi, a mimo to praca posuwa się znacznie wolniej, niż chciałby Bóg. Dlaczego? Indywidualni członkowie zboru nie powstali do gorliwego działania według posiadanych zdolności i wszystkie gałęzie pracy kuleją z powodu braku żarliwej pobożności i poświęconych, skromnych, bojących się Boga pracowników. PCh 87.6

Gdzie są żołnierze krzyża Chrystusowego? Niechaj wszyscy bogobojni, szczerzy, nie dwoistego serca, ci, którzy niezmiennie spoglądają na chwałę Boga, przygotują się do walki z błędem. Jest zbyt dużo zemdlałych, tchórzliwych serc w tej godzinie duchowego konfliktu. Oby ci nie poddający się słabościom zostali wzmocnieni, osiągnęli dzielność w walce i zmusili do ucieczki wojska nieprzyjacielskie. — Historical Sketches of the Foreign Missions of the Seventh-day Adventists 290. PCh 87.7

Jest takie uniwersalne prawo, że jeżeli ktoś nie używa sił darowanych mu przez Boga, one niszczeją i giną. Prawda, która nie jest stosowana w życiu i przekazywana, traci swą żywotną moc, swą leczniczą wartość. — The Acts of the Apostles 206; Działalność apostołów 114; 127 (wyd. III). PCh 87.8

Nic tak nie wzmocni kośćca i ścięgien twojej pobożności, jak praca nad rozwojem, a nie krępowanie sprawy, którą, jak powiadasz, miłujesz. — Testimonies for the Church IV, 236 [Świadectwa dla zboru IV, 235]. PCh 88.1

Ci, którzy starają się prowadzić chrześcijańskie życie w ten sposób, że biernie przyjmują ofiarowane im przez łaskę błogosławieństwa i nie wykonują żadnej pracy dla Chrystusa, po prostu próbują żyć tylko jedząc, a nie czyniąc. Kończy się to zawsze degeneracją i zniszczeniem, zarówno w fizycznym, jak i w duchowym życiu. — Steps to Christ 80; Droga do Chrystusa 100; 76 (wyd. XI). PCh 88.2