Słudzy ewangelii

Rozdział 107 — Nagroda za służbę

Oto słowa Chrystusa: “Powiedział też do tego, który go zaprosił: Gdy dajesz obiad albo wieczerzę, nie zwołuj swoich przyjaciół ani swoich braci, ani swoich krewnych, ani bogatych sąsiadów, żeby cię czasem i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś już odpłatę. Lecz gdy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych, ślepych. I będziesz błogosławiony, bo nie mają ci czym odpłacić. Odpłatę bowiem będziesz miał przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych”. Łukasza 14,12-14. SE 337.2

W tych słowach Chrystus przedstawia różnicę między egoistycznymi praktykami ludzi zeświecczonych a ofiarną służbą, jakiej przykład On sam dał w swoim życiu. Za taką służbę nie oferuje nagrody w postaci doczesnych zysków czy uznania. Mówi: “Odpłatę bowiem będziesz miał przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych”. Wtedy to wynik życia każdego człowieka zostanie ujawniony, a każdy zbierze to, co zasiał. SE 337.3

Myśl o tym powinna pobudzać i zachęcać do działania każdego, kto pracuje dla Boga. W tym życiu nasza praca dla Boga wydaje się niemal zupełnie bezowocna. Nasze wysiłki na rzecz dobra, choć gorliwe i wytrwałe, pozornie nie przynoszą widocznych rezultatów. Wydaje się nam, że są daremne. Jednak Zbawiciel zapewnia nas, że nasza praca nie uchodzi uwadze niebios, a nagroda jest niezawodna. Apostoł Paweł, pisząc w natchnieniu Ducha Świętego, oświadczył: “A czynić dobrze nie ustawajmy, albowiem we właściwym czasie żąć będziemy bez znużenia”. Galacjan 6,9. W Psalmach czytamy: “Kto wychodzi z płaczem, niosąc ziarno siewne, będzie wracał z radością, niosąc snopy swoje”. Psalmów 126,6. SE 337.4

Chociaż wielka, ostateczna nagroda zostanie dana przy powtórnym przyjściu Chrystusa, to jednak wypływająca ze szczerego serca służba dla Boga przynosi nagrodę już w doczesnym życiu. Każdy pracownik musi się zetknąć z przeciwnościami, opozycją i gorzkimi, rozdzierającymi serce rozczarowaniami. Być może nie ujrzy owoców swego trudu. Jednak mimo to znajdzie błogosławioną odpłatę za swą pracę. Wszyscy, którzy poddają się Bogu, by pełnić ofiarną służbę dla ludzkości, stają się współpracownikami Pana chwały. Ta myśl osładza ich trud, podbudowuje wolę i ożywia ducha w każdej sytuacji. Pracując ze skorym do poświęceń nastawieniem serca, uszlachetnieni przez uczestniczenie w cierpieniach Chrystusa, uczestniczący w Jego współczuciu, pomagają wzrastać fali Jego radości oraz przynoszą chwałę i cześć Jego wielkiemu imieniu. Trwając we wspólnocie z Bogiem, Chrystusem i świętymi aniołami otoczeni są niebiańską atmosferą, która daje zdrowie ciału, żywotność umysłowi i radość duszy. SE 338.1

Wszyscy, którzy poświęcą ciało, duszę i ducha służbie Bożej, będą nieustannie otrzymywać nowe dary fizycznych, umysłowych i duchowych sił. Niewyczerpane zasoby nieba są do ich dyspozycji. Chrystus daje im tchnienie swego ducha, życie czerpane z Jego życia. Duch Święty z całą swoją energią działa w sercach i umysłach sług Bożych. SE 338.2

“Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza poranna i twoje uzdrowienie rychło nastąpi. (...) Będziesz wołał, Pan cię wysłucha, a gdy będziesz krzyczał o pomoc, odpowie: Oto jestem! (...) Twoje światło wzejdzie w ciemności, a twój zmierzch będzie jak południe, i Pan będzie ciebie stale prowadził i nasyci twoją duszę nawet na pustkowiach, i sprawi, że twoje członki odzyskają swoją siłę, i będziesz jak ogród nawodniony i jak źródło, którego wody nie wysychają”. Izajasza 58,8-11. SE 338.3

Liczne są Boże obietnice dla tych, którzy służą uciśnionym i potrzebującym. Pan mówi: “Błogosławiony ten, który zważa na biednego, wyratuje go Pan w czasie niedoli! Pan ustrzeże go i zachowa przy życiu, szczęśliwy będzie na ziemi; i nie wyda go na pastwę nieprzyjaciół jego. Pan pokrzepi go na łożu boleści; w chorobie jego odwróci wszystkie cierpienia”. Psalmów 41,2-4. “Zaufaj Panu i czyń dobrze, mieszkaj w kraju i dbaj o wierność! Rozkoszuj się Panem, a da ci, czego życzy sobie serce twoje!” Psalmów 37,3.4. “Czcij Pana darami ze swojego mienia i z pierwocin wszystkich swoich plonów! I będą twoje stodoły wypełnione ponad miarę, a twoje prasy opływać będą w moszcz”. Przypowieści 3,9.10. “Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy”. Przypowieści 11,24. “Kto się lituje nad ubogim, pożycza Panu, a ten mu odpłaci za jego dobrodziejstwo”. Przypowieści 19,17. “Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”. Przypowieści 11,25. SE 338.4

Chociaż większość owoców ich pracy nie objawi się w tym życiu, to jednak Boży pracownicy mają Jego obietnicę ostatecznego powodzenia. Jako Odkupiciel świata, Chrystus stale był narażony na ponoszenie pozornych porażek. Wydawało się, iż w niewielkim stopniu wykonał dzieło podniesienia i ratowania ludzi. Agenci szatana stale rzucali Mu kłody pod nogi. Jednak On się nie zniechęcał. Zawsze miał przed oczyma rezultaty swojej misji. Wiedział, że prawda w końcu zwycięży w walce ze złem, a do swych uczniów powiedział: “To powiedziałem wam, abyście we mnie pokój mieli. Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem świat”. Jana 16,33. Życie uczniów Chrystusa, podobnie jak Jego życie, ma być nieprzerwaną serią zwycięstw. Być może teraz trudno jest tak uważać, ale z pewnością tak będzie to wyglądać z perspektywy wieczności. SE 339.1

Ci, którzy pracują dla dobra innych, działają w jedności z niebiańskimi aniołami. Mogą liczyć na ich ciągłą obecność i nieustającą służbę. Aniołowie światłości i mocy są zawsze blisko, by ich chronić, pocieszać, uzdrawiać, uczyć i inspirować. Najwyższe wykształcenie i kultura oraz najwznioślejsza służba są dostępne ludziom dzięki służbie aniołów Bożych. SE 339.2

Nasz miłosierny Ojciec często zachęca swoje dzieci i umacnia ich wiarę dzięki temu, że pozwala im ujrzeć dowody mocy swojej łaski, działającej w sercach i życiu tych, dla których pracują wierzący. “Bo myśli moje, to nie myśli wasze, a drogi wasze, to nie drogi moje — mówi Pan, lecz jak niebiosa są wyższe niż ziemia, tak moje drogi są wyższe niż drogi wasze i myśli moje niż myśli wasze. Gdyż jak deszcz i śnieg spada z nieba i już tam nie wraca, a raczej zrasza ziemię i czyni ją urodzajną, tak iż porasta roślinnością i daje siewcy ziarno, a jedzącym chleb, tak jest z moim słowem, które wychodzi z moich ust: Nie wraca do mnie puste, lecz wykonuje moją wolę i spełnia pomyślnie to, z czym je wysłałem. Bo z radością wyjdziecie i w pokoju zostaniecie przyprowadzeni. Góry i pagórki wybuchną przed wami okrzykami radości, a wszystkie drzewa polne będą klaskać w dłonie. Zamiast głogu wyrośnie cyprys, zamiast pokrzywy wyrośnie mirt. I będzie to dla Pana chlubą, znakiem wiecznym, który nie zniszczeje”. Izajasza 55,8-13. SE 339.3

W przekształceniu charakteru człowieka, odrzuceniu złych namiętności oraz rozwoju dobrych i cennych zalet danych przez Ducha Świętego widzimy spełnienie obietnicy: “Zamiast głogu wyrośnie cyprys, zamiast pokrzywy wyrośnie mirt”. Izajasza 55,13. Ujrzymy, jak pustynia “rozraduje się i zakwitnie jako róża”. Izajasza 35,1 (BG). SE 340.1

Chrystus z wielką radością pracuje nad pozornie beznadziejnym materiałem — nad tymi, których szatan poniżył i którymi pomiatał. Zbawiciel czyni z nich ludzi poddanych Jego łasce. Raduje się, uwalniając ich od cierpienia i gniewu, jaki ma spaść na nieposłusznych. Czyni swe dzieci swoimi przedstawicielami w dziele zbawienia, a w sukcesach odnoszonych nawet w tym doczesnym życiu znajdują cenną nagrodę. SE 340.2

Jednak czymże to jest w porównaniu z radością, jaka stanie się ich udziałem w dniu ostatecznej odpłaty? “Teraz bowiem widzimy jakby przez zwierciadło i niby w zagadce; ale wówczas twarzą w twarz”. 1 Koryntian 13,12. Teraz poznajemy po części, ale wówczas poznamy tak, jak jesteśmy poznani. SE 340.3

Nagrodą dla pracowników Chrystusa będzie wejście do Jego radości. O tej radości, której sam Chrystus oczekuje z gorliwym pragnieniem, czytamy w słowach, jakie wypowiedział On w modlitwie do Ojca: “Ojcze! Chcę, aby ci, których mi dałeś, byli ze mną, gdzie Ja jestem”. Jana 17,24. SE 340.4

Aniołowie oczekiwali, by powitać Jezusa, kiedy uroczyście wstępował do nieba po swoim zmartwychwstaniu. Niebiańskie zastępy pragnęły znowu przywitać swego umiłowanego Wodza. Tłoczyli się z niecierpliwością wokół Niego, gdy przekraczał bramy niebios. Jednak On dał im znak ręką, aby pozwolili Mu przejść. Jego serce było bowiem przy grupce samotnych, pogrążonych w smutku uczniów, których pozostawił na Górze Oliwnej. Jego serce wciąż jest przy Jego walczących dzieciach na ziemi, mających toczyć bój przeciwko niszczycielowi. Stojąc przed tronem Bożym, Chrystus powiedział uroczyście: “Ojcze! Chcę, aby ci, których mi dałeś, byli ze mną, gdzie Ja jestem”. SE 340.5

Odkupieni przez Chrystusa ludzie są Jego klejnotami — Jego drogocennym i szczególnym skarbem. “Jak klejnoty diademu będą błyszczeć” (Zachariasza 9,16), “bogactwo chwały (...) w dziedzictwie jego”. Efezjan 1,18. W nich Chrystus “ujrzy światłość i będzie się nią cieszył”. Izajasza 53,11 (BR). SE 340.6

Czyż Jego pracownicy nie będą także się radować, widząc owoc swej pracy? Apostoł Paweł, pisząc do nawróconych w Tesałonice, oświadczył: “Bo któż jest naszą nadzieją albo radością, albo koroną chwały przed obliczem Pana naszego Jezusa Chrystusa w chwili jego przyjścia? Czy nie wy? Zaiste, wy jesteście chwałą naszą i radością”. 1 Tesaloniczan 2,19.20. Wierzących w Filippi zachęcał, by byli “nienagannymi i szczerymi (...) jak światła na świecie, zachowując słowa żywota ku chlubie mojej na dzień Chrystusowy, na dowód, że nie na próżno biegałem i nie na próżno się trudziłem”. Filipian 2,15.16. SE 341.1

Wszelki impuls Ducha Świętego kierujący ludzi do dobra i do Boga jest zapisany w księgach niebiańskich i w dniu Pańskim każdy, kto pozwolił Duchowi Świętemu, by uczynił go swoim narzędziem, będzie mógł się dowiedzieć, ile dobrego zdziałał w swoim życiu. (...) SE 341.2

Cudowną rzeczą będzie ujrzeć to świadectwo oddziaływania świętego wpływu i jego rezultatów. Jakaż wielka będzie wdzięczność tych, którzy spotkają się z nami w niebie, kiedy zrozumieją, że zbawienie zawdzięczają współczuciu i miłości, jakie zostały im okazane. Cała chwała, cześć i uwielbienie za nasze odkupienie zostaną oddane Bogu i Barankowi. Jednak wyrażanie wdzięczności narzędziom, którymi posłużył się w celu zbawienia ginących, nie ujmie Bogu chwały. SE 341.3

Odkupieni spotkają i rozpoznają tych, których uwagę skierowali na wywyższonego Zbawiciela. Jakże wspaniałe będzie to spotkanie! Ktoś powie: “Byłem grzesznikiem nie znającym Boga i nie mającym żadnej nadziei w świecie. Wtedy poznałem ciebie, a ty zwróciłeś moją uwagę na drogiego Zbawiciela jako moją jedyną nadzieję. Uwierzyłem w Niego. Okazałem skruchę, żałowałem za swoje grzechy, a On sprawił, że zostałem zaliczony do Jego świętych zasiadających na wyżynach niebios w Chrystusie Jezusie”. Ktoś inny powie: “Byłem poganinem mieszkającym w pogańskim kraju. Jednak oto ty opuściłeś swoich przyjaciół i wygodny dom, aby nauczać moich rodaków, jak mogą znaleźć Jezusa i uwierzyć w Niego jako jedynego prawdziwego Boga. Wyrzuciłem precz moje bożki i zacząłem czcić Boga, a teraz mogę widzieć Go twarzą w twarz. Jestem zbawiony, na wieki zbawiony i na zawsze mogę przebywać w obecności Tego, którego umiłowałem. Wtedy widziałem Go jedynie oczyma wiary, ale teraz widzę Go takiego, jakim jest. Mogę wyrazić wdzięczność za Jego miłosierdzie i miłość oraz za to, że zmył moje grzechy swoją krwią”. SE 341.4

Inni także wyrażą swoją wdzięczność tym, którzy karmili głodnych i ubierali nagich. “Kiedy rozpacz napełniła moją duszę, tak iż traciłem wiarę, Pan posłał cię do mnie, byś dodał mi nadziei i otuchy. Przyniosłeś mi pokarm, gdy nie miałem co jeść, a także wyjaśniłeś mi Słowo Boże, uświadamiając mi moje duchowe potrzeby. Traktowałeś mnie jak brata. Współczułeś mi w moich smutkach i leczyłeś moją zranioną duszę, abym mógł uchwycić dłoń Chrystusa wyciągniętą, by mnie ratować. Mimo mojej ignorancji uczyłeś mnie cierpliwie, że mam w niebie Ojca, który troszczy się o mnie. Czytałeś mi cenne obietnice Słowa Bożego. Zainspirowałeś mnie, bym uwierzył, że On mnie zbawił. Moje serce zostało zmiękczone, podporządkowane i złamane, gdy rozmyślałem o ofierze, jaką Chrystus złożył za mnie. Zacząłem łaknąć chleba żywota, a prawda stała się cenna dla mojej duszy. I oto jestem tutaj — zbawiony na wieki, na zawsze z Bogiem, aby Go wielbić za to, że oddał za mnie swoje życie”. SE 341.5

Jakaż radość zapanuje, gdy odkupieni spotkają i powitają tych, którzy ponosili dla nich trudy! Serca tych, którzy żyli nie po to, by służyć samym sobie, ale by nieść błogosławieństwo nieszczęśliwym i potrzebującym, będą pełne szczęścia i zadowolenia! Uświadomią sobie wspaniałość obietnicy: “Bo nie mają ci czym odpłacić. Odpłatę bowiem będziesz miał przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych”. Łukasza 14,14. SE 342.1

“Będziesz się rozkoszował Panem, a Ja sprawię, że wzniesiesz się ponad wyżyny ziemi, i nakarmię cię dziedzictwem twojego ojca, Jakuba, bo usta Pana to przyrzekły”. Izajasza 58,14. — Testimonies for the Church VI, 305-312. SE 342.2