Służba dobroczynna

Rozdział 36 — Specjalne fundusze na dzieło dobroczynności

Chrześcijanie powinni działać jak dobrzy skarbnicy — Ubodzy są dziedzictwem Pańskim. Chrystus oddał za nich życie. Wzywa tych, których wyznaczył jako swoich skarbników, by udzielali szczodrze z powierzonych im środków w celu pomagania ubogim i wspierania dzieła Bożego na ziemi. Pan ma mnóstwo środków. Wyznaczył ludzi, by działali jako Jego skarbnicy na tym świecie. Tego, co im powierzył, mają używać w służbie dla Niego. — Manuscript 146, 1903. SD 224.1

Ofiara dziękczynna dla ubogich — W każdym zborze należy założyć fundusz na rzecz ubogich^*. Niechaj wszyscy członkowie zboru składają Bogu ofiary dziękczynne raz w tygodniu albo raz w miesiącu, tak jak jest im wygodniej. Te ofiary będą wyrażać naszą wdzięczność za dary zdrowia, pożywienia i wygodnej odzieży. Stosownie do tego, jak Bóg pobłogosławił nam tymi dobrami, będziemy odkładać dary dla ubogich, cierpiących i dotkniętych nieszczęściem. Chciałabym zwrócić szczególną uwagę braci i sióstr na tę kwestię. Pamiętajcie o ubogich. Zrezygnujcie ze zbytków, a nawet wygód, aby pomóc tym, których ledwo stać na nędzny pokarm i odzienie. Pomagając im, służycie Jezusowi w osobach Jego świętych. On utożsamia się z cierpiącą ludzkością. Nie zwlekajcie, aż wasze wyimaginowane potrzeby zostaną zaspokojone. Nie ufajcie waszym odczuciom, które raz skłaniają was do ofiarności, a innymi razy od niej odwodzą. Składajcie dary regularnie, 10, 20 czy 50 centów tygodniowo, stosownie do tego, co chcielibyście ujrzeć w niebiańskich rejestrach w dniu Bożym. — Testimonies for the Church V, 150-151. SD 224.2

Skarbonka ofiarności w domu — Niechaj każdy ma w domu skarbonkę, w której będzie gromadził dary. Gdy będziecie chcieli wydać pieniądze na własne zachcianki, pamiętajcie, że ludzie głodują w Afryce i Indiach, ale także niedaleko od waszych drzwi^*. Ubodzy zawsze są wśród nas. Praktykujcie oszczędność i pod każdym względem starajcie się podobać Bogu. Proście Go, by dał wam ducha Chrystusowego, abyście w pełnym znaczeniu tego słowa stali się uczniami Chrystusa i otrzymali Jego błogosławieństwo. Gdy odwracacie się od służenia sobie i staracie się nieść pomoc cierpiącej ludzkości, módlcie się, by Bóg powierzył wam prawdziwe dzieło misyjne dla bliźnich. Wówczas ci, którzy przychodzą na nabożeństwo do domu Bożego, ujrzą ludzi odzianych w skromny ubiór oraz zgodnie z wiarą w Słowo Boże. To właśnie niewierność w tej kwestii pozbawia lud Boga miłości i zaufania do Niego, wypacza religijne doświadczenie i prowadzi do egoizmu, którego On nie może tolerować. — Manuscript 52, 1898. SD 225.1

Druga dziesięcina /mdash; Aby ułatwić zgromadzanie się ludu w celu pełnienia służby Bożej oraz zaspokoić potrzeby ubogich, była wymagana jeszcze jedna dziesięcina od wszystkich dochodów. Co do pierwszej dziesięciny Pan oświadczył: SD 225.2

— “Lewitom zaś dałem oto jako dziedzictwo każdą dziesięcinę w Izraelu”. 4 Mojżeszowa 18,21. SD 225.3

Jednak odnośnie do drugiej rozkazał: SD 225.4

— “Na miejscu, które Pan wybierze na mieszkanie dla swego imienia, będziesz jadł przed Panem, Bogiem twoim, dziesięcinę z twego zboża, wina i oliwy oraz z pierworodnych twojego bydła i trzody, abyś się uczył bojaźni Pana, Boga twego, po wszystkie dni”. 5 Mojżeszowa 14,23. SD 225.5

Tę dziesięcinę lub jej równowartość w pieniądzach Izraelici mieli przynosić co dwa lata na miejsce, gdzie był ustawiony przybytek. Po złożeniu ofiary dziękczynnej i oddaniu specjalnej części kapłanom ofiarodawcy musieli zużyć pozostałość w czasie uroczystości religijnej, w której mieli uczestniczyć lewici, przychodnie, sieroty oraz wdowy. Tak zatroszczono się o ofiary dziękczynne i uroczystości podczas dorocznych świąt, a lud był włączony w społeczność z kapłanami i lewitami (...). SD 225.6

Jednak co trzeci rok dziesięcina ta, tak jak powiedział Mojżesz, była zużywana w domu na utrzymanie lewitów i ubogich: SD 226.1

— “Aby i oni spożywali w twoich bramach i zostali nasyceni”. 5 Mojżeszowa 26,12. SD 226.2

Był to fundusz na cele dobroczynne i gościnność. — Patriarchowie i prorocy 387. SD 226.3

Dziesięcinę składano Bogu ze wszystkich dóbr doczesnych: pól, sadów, trzód i stad oraz pracy rąk i umysłów. Miało to przypominać ludowi prawdę, że Bóg jest właścicielem wszystkiego na ziemi i Jemu zawdzięcza się dobrodziejstwa i łaski. Takiemu samemu celowi służyło prawo zrzeczenia się na rzecz biednych części swojej własności. Miało ono na celu ratowanie człowieka przed samolubstwem, które zawęża horyzonty i uczucia. Metoda ta miała w człowieku budzić szlachetne odruchy.^* — Wychowanie 32. SD 226.4

Dary i ofiary na działalność dobroczynną — Należy pełnić czyny miłosierdzia, nieść pomoc ubogim i cierpiącym. W tym celu należy zbierać dary i ofiary. Dzieło to musi być pełnione zwłaszcza na nowych terenach, gdzie sztandar prawdy jeszcze nie został wzniesiony. — Special Testimonies, series A IX, 68. SD 226.5

Misjonarze medyczni mogą znaleźć pole do działania w niesieniu pomocy ludziom cierpiącym z powodu fizycznych dolegliwości. Powinni dysponować środkami, aby mogli przyodziewać nagich i karmić głodnych. Chrześcijańskie dzieło pomocy to coś więcej niż wygłaszanie kazań. — The Review and Herald, 24 grudzień 1895. SD 226.6

Konieczne będzie utworzenie funduszu^*, aby pracownicy mieli środki służące pomaganiu ubogim i dotkniętym nieszczęściami, a ta praktyczna służba otworzy ich serca tak, iż odpowiedzą na prawdę. — The Review and Herald, 28 styczeń 1896. SD 226.7

Wyznaczani są ludzie mający głosić prawdę na nowych terenach. Ci ludzie muszą mieć środki na utrzymanie. Muszą też mieć fundusz, z którego będą mogli pomagać ubogim i potrzebującym, których spotykają podczas swojej pracy. Szczodrość, jaką okazują ubogim, wpływa na ich wysiłki w zwiastowaniu prawdy. Ich gotowość pomagania potrzebującym zyskuje im wdzięczność tych, którym pomagają, oraz aprobatę nieba. — Letter 32, 1903. SD 227.1

Wspierani ze szczególnych darów, a nie regularnych dochodów zboru — W 6. rozdziale Dziejów Apostolskich wskazano nam, jak podczas wyboru ludzi na stanowiska w Kościele sprawa była przedkładana Panu i jak gorliwie modlono się o Jego kierownictwo. Wdowy i sieroty miały być wspierane przez dary zbierane w Kościele. Ich niedostatki nie powinny być wyrównywane przez Kościół, ale ze specjalnych darów. Dziesięcina miała być poświęcona Panu i zawsze przeznaczona na wspieranie służby pastorskiej. Należy wybrać ludzi do nadzorowania dzieła opieki nad ubogimi oraz właściwego rozdzielania dostępnych środków, aby nikt z wierzących nie cierpiał niedostatku. — Letter 9, 1899. SD 227.2

Nikt nie będzie cierpiał, gdy plany Boże będą realizowane — Nic tak bardzo po uznaniu żądań Bożych nie wyróżniało praw danych przez Mojżesza jak duch hojności, czułości i gościnności okazywany biednym. Mimo że Bóg obiecał hojnie błogosławić swemu ludowi, nie było Jego zamiarem, by ubóstwo było wśród Izraelitów całkowicie nieznane. Oświadczył, że ubogi nigdy nie zniknie z kraju. Wśród Jego ludu zawsze będą tacy, którzy będą wezwani do okazywania współczucia, życzliwości i szczodrości. Wówczas, tak jak obecnie, ludzie ulegali nieszczęściom, chorobom i tracili majątek, ale tak długo jak postępowali zgodnie z instrukcjami danymi im przez Boga, nie było wśród nich żebraków ani nikogo, kto by cierpiał na brak pożywienia. — Patriarchowie i prorocy 387. SD 227.3