Służba dobroczynna

Rozdział 35 — Wypuszczenie strumieni szczodrości

Bądźcie Bożymi jałmużnikami — Bóg oddał ziemskie dobra w ręce ludzi, aby nauczyli się być miłosiernymi jako Jego jałmużnicy niosący pomoc Jego cierpiącym i upadłym stworzeniom. — The Signs of the Times, 20 czerwiec 1892. SD 221.1

Zachowajcie wrażliwe i współczujące serca — Przejawy wspaniałomyślności i hojności zostały zaplanowane przez Boga po to, by Jego dzieci mogły zachować wrażliwe i współczujące serca oraz okazywały zainteresowanie bliźnimi i miłość do nich, naśladując w tym swego Pana, który dla naszego dobra stał się ubogim, aby ubogacić nas przez swoje ubóstwo. — Testimonies for the Church III, 547. SD 221.2

Strumienie hojności mają płynąć nieprzerwanie — Małe strumyki hojności mają stale płynąć do skarbnicy. Boża opatrzność wyprzedza nas daleko, idąc naprzód znacznie szybciej niż nasza szczodrość. — Manuscript 26, 1891. SD 221.3

Stały napływ darów — Pieniądze powierzone przez Boga ludziom mają być używane dla dobra ludzkości — zaspokajania najpilniejszych potrzeb cierpiących i ubogich. Ludzie nie powinni sądzić, że dokonali wspaniałych rzeczy, gdy przekazali znaczące dary pewnym instytucjom czy zborom. W swej mądrej opatrzności Bóg stale wskazuje im osoby, które potrzebują ich pomocy. Mają oni nieść pomoc cierpiącym, odziewać nagich i pomagać wielu, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji oraz ze wszystkich sił starają się ustrzec siebie i swoich bliskich od nędzy. — The Review and Herald, 4 styczeń 1898. SD 221.4

Prosimy także dla innych — W modlitwie: “Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj...” (Mateusza 6,11), prosimy o chleb tak samo dla innych, jak i dla siebie i przyznajemy, że tego, co nam Bóg daje, nie przeznacza jedynie dla nas. Bóg powierza nam dobra, abyśmy nakarmili łaknących. Pokrzepia ubogich swymi darami i mówi: SD 221.5

— “Gdy dajesz obiad albo wieczerzę, nie zwołuj swoich przyjaciół ani swoich braci, ani swoich krewnych, ani bogatych sąsiadów (...). Lecz gdy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych, ślepych. I będziesz błogosławiony, bo nie mają ci czym odpłacić. Odpłatę bowiem będziesz miał przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych”. Łukasza 14,12-14. — Nauki z Góry Błogosławienia 105-106. SD 222.1

Boży podpis na każdej złotówce — Jakakolwiek jest liczba naszych talentów — jeden, dwa, pięć — ani odrobina naszych pieniędzy nie powinna zostać zmarnowana na próżność, pychę czy egoizm. Każda złotówka, jaką zgromadziliśmy, jest opatrzona podobieństwem i podpisem Boga. Póki w Bożym świecie są głodni do nakarmienia oraz dusze ginące z braku wody zbawienia, wszelkie marnotrawstwo i wszelkie wydatki możliwe do uniknięcia domagają się uwzględnienia dobra ubogich i nagich. — The Signs of the Times, 20 czerwiec 1892. SD 222.2

Strumienie wspaniałomyślności wysychają — Im więcej środków ludzie wydają na stroje, tym mniej mogą przeznaczyć na nakarmienie głodnych i przyodzianie nagich. Strumienie wspaniałomyślności, które powinny płynąć nieprzerwanie, wysychają. Każda złotówka zaoszczędzona dzięki odmówieniu sobie zbędnych ozdób może być przekazana potrzebującym, złożona w skarbnicy Pańskiej na utrzymanie dzieła ewangelii, wysłanie misjonarzy do obcych krajów i wydanie publikacji niosących promienie światła duszom pogrążonym w ciemności błędu. Każda złotówka wydana niepotrzebnie pozbawia wydającego cennej możliwości uczynienia dobra. — Testimonies for the Church IV, 645-646. SD 222.3

Bóg wzywa do wyrzeczeń — Bóg wzywa młodych ludzi, by odmówili sobie zbędnych ozdób i strojów, nawet jeśli nie kosztują one dużo, i oddali zaoszczędzone pieniądze na działalność dobroczynną. Wzywa także starszych, by zrezygnowali z zakupu złotego zegarka, naszyjnika czy kosztownego mebla i zadali sobie pytanie: Czy byłoby słuszne wydać tak dużą sumę na coś, bez czego można się obyć albo co można zastąpić znacznie tańszym artykułem? Wyrzekając się swoich zachcianek i niosąc krzyż Jezusa, który dla was stał się ubogi, możecie dokonać wiele dla zmniejszenia cierpień ubogich. W ten sposób będziecie naśladować przykład waszego Pana i Nauczyciela oraz otrzymacie Jego aprobatę i błogosławieństwo. — Testimonies for the Church IV, 511. SD 222.4

Być szafarzem Pańskim, to nie błaha rzecz — Co by było, gdyby ludzie na kosztownych ozdobach, obrazach i meblach w swoich domach ujrzeli napis: “Biednych bezdomnych przyjmiesz do domu”? Izajasza 58,7. A gdyby w jadalni, gdzie stół jest zastawiony obfitością pożywienia, palec Boży wypisał: “Podzielisz twój chleb z głodnym i biednych bezdomnych przyjmiesz do domu”? Izajasza 58,7. SD 223.1

Niechaj wszyscy, starsi i młodsi, rozważą, że być szafarzem Pańskim i jednocześnie być zapisanym w księgach niebiańskich jako egoista, to nie jest błaha rzecz. Potrzebujący i udręczeni są pozostawieni w niedostatku, podczas gdy pieniądze Pańskie są egoistycznie trwonione na zbytki i luksusy. Oby wszyscy pamiętali, że Bóg nie ma względu na osoby! Wielką rzeczą jest być szafarzem, wiernym i szczerym, przed sprawiedliwym i bezstronnym Bogiem, który nie toleruje u swoich szafarzy żadnej nieuczciwości wobec Niego czy kradzieży. — Manuscript 11, 1892. SD 223.2

Obiecana wspaniała reformacja — Gdy łaska Chrystusa jest wyrażana w słowach i czynach wierzących, światło będzie jaśnieć tym, którzy są w ciemnościach. Gdy usta głoszą chwałę Bożą, ręce będą wyciągnięte, być czynić wspaniałomyślne gesty i pomagać ginącym. Czytamy, że w dniu Pięćdziesiątnicy, gdy Duch Święty zstąpił na uczniów, nikt nie uważał tego, co posiadał, za własne. Wszystko, co mieli, służyło rozwojowi wspaniałej reformacji. Tysiące ludzi nawróciły się jednego dnia. Gdy ten sam duch ożywi wierzących dzisiaj, tak iż z tą samą hojnością wierzący oddadzą Bogu to, co należy do Niego, wówczas zostanie dokonane wielkie dzieło. — Manuscript 95, 1907. SD 223.3