Służba dobroczynna

Rozdział 34 — Nasza osobista odpowiedzialność

Indywidualna praca zlecona wyznawcom Jezusa — Chrystus zaleca swym naśladowcom pracę osobistą — pracę, której nikt inny nie może wykonać. Służenie chorym i biednym oraz niesienie poselstwa zgubionym nie może być wyłącznym przywilejem organizacji czy instytucji dobroczynnych. Ewangelia wymaga osobistej odpowiedzialności, osobistego wysiłku i osobistego poświęcenia. — Śladami Wielkiego Lekarza 96-97. SD 217.1

Obdarowując bliźnich, zaspokajamy ich potrzeby — Chrystus polecił nam przez proroka: SD 217.2

— “Podzielisz twój chleb z głodnym i biednych bezdomnych przyjmiesz do domu, gdy zobaczysz nagiego, przyodziejesz go, (...) zaspokoisz pragnienie strapionego”. Izajasza 58,7.10. SD 217.3

Chrystus nakazuje nam: SD 217.4

— “Idąc na cały świat, głoście ewangelię wszystkiemu stworzeniu”. Marka 16,15. SD 217.5

Jakżeż często jednak nasze serce zamiera, a wiara słabnie, gdy widzimy, jak wielkie są potrzeby i jak małymi środkami rozporządzamy. Na podobieństwo Andrzeja, który zobaczył pięć chlebów jęczmiennych i dwie małe ryby, wołamy: SD 217.6

— “Cóż to jest na tak wielu?” Jana 6,9. SD 218.1

Często wahamy się, ponieważ jesteśmy niechętni oddać bliźnim wszystko, co mamy, bojąc się zużyć to dla innych. Lecz Jezus nakazuje nam: SD 218.2

— “Dajcie wy im jeść”. Mateusza 14,16. SD 218.3

Jego polecenie jest obietnicą, za którą stoi ta sama moc, która umożliwiła nakarmienie tłumów nad jeziorem. SD 218.4

W Chrystusowym akcie zaspokojenia doczesnego głodu zebranych tłumów kryje się wielka duchowa lekcja dla wszystkich Jego pracowników. Chrystus otrzymał dar od Ojca i przekazał go uczniom. Oni natomiast podzielili się nim z ludźmi, a ci z innymi. W ten sposób wszyscy, którzy są związani z Chrystusem, otrzymają od Niego chleb życia, niebiańskie pożywienie, i obdarzą nim innych. (...). SD 218.5

Uczniowie byli łącznikami w kontaktowaniu się pomiędzy Chrystusem a ludźmi. To powinno być wielką zachętą dla Jego współczesnych naśladowców. Chrystus jest wielkim ośrodkiem, źródłem wszelkiej mocy. Jego uczniowie powinni otrzymywać swe zaopatrzenie właśnie od Niego. Najmądrzejsi i najbardziej uduchowieni mogą obdarowywać innych tylko tym, co otrzymali. Sami z siebie nie mogą dać niczego dla zaspokojenia potrzeb duszy. Możemy podzielić się tylko tym, co sami otrzymaliśmy od Chrystusa, a możemy otrzymać jedynie wówczas, gdy dzielimy się tym z innymi. Gdy dajemy, otrzymujemy; a im więcej dajemy, tym więcej będziemy otrzymywać. W ten sposób możemy być stale wierzącymi, ufającymi, otrzymującymi i rozdającymi. SD 218.6

Dzieło budowania królestwa Chrystusa będzie postępowało, chociaż wszystkim wydaje się, że postęp jest powolny, a niemożliwości zdają się świadczyć przeciw postępowi. Jest to Boża praca i On dostarczy środków oraz pośle pomocników, prawdziwych i rzetelnych uczniów, których ręce także zostaną napełnione pożywieniem dla zgłodniałej ludzkości. Bóg nie zapomina o tych, którzy pracują w imię miłości, aby dać słowo życia ginącym duszom, które wyciągają ręce po pokarm dla innych zgłodniałych dusz. — Życie Jezusa 328-330. SD 218.7

Odpowiedzialności nie można zrzucać na organizacje — W naszej pracy dla Boga istnieje jednak niebezpieczeństwo zbyt wielkiego polegania na tym, co człowiek ze swymi talentami i zdolnościami jest w stanie uczynić. W ten sposób tracimy z oczu Jedynego Mistrza. Zbyt często pracownik Chrystusa traci poczucie własnej odpowiedzialności. Znajduje się w niebezpieczeństwie przerzucania obciążeń na organizacje, zamiast przekazywać je na Tego, który jest źródłem wszelkiej mocy. Wielkim błędem w pracy dla Boga jest ufanie ludzkiej mądrości lub liczbom. Powodzenie pracy dla Chrystusa zależy nie tyle od liczb lub talentu, ile od czystości zamierzeń oraz od prawdziwej prostoty gorliwej wiary. Musi narodzić się osobista odpowiedzialność, muszą być przyjęte osobiste obowiązki oraz muszą być podjęte osobiste wysiłki dla tych, którzy nie znają Chrystusa. Zamiast przerzucać odpowiedzialność na kogoś, kto twoim zdaniem jest lepiej wyposażony od ciebie, pracuj zgodnie ze swymi zdolnościami. — Życie Jezusa 330. SD 218.8

Bóg zapewni środki — Może się wydawać, że środki pozostające w naszej dyspozycji nie wystarczają do pracy, lecz gdy będziemy z wiarą kroczyć naprzód, pokładając ufność we wszechmocy Boga, otworzą się przed nami obfite źródła. Jeśli będzie to praca Boża, On sam dostarczy środków do jej wykonania. On nagrodzi uczciwe i pełne prostoty oparcie się na Nim. Niewiele, ale mądrze i oszczędnie wykorzystane w służbie dla Pana Niebios, będzie pomnażane w samym akcie dawania. W rękach Chrystusa niewielki zapas żywności nie zmniejszył się, dopóki głodny tłum nie został nasycony. Jeżeli zbliżymy się do Źródła Wszelkiej Mocy z rękami wiary rozpostartymi, aby otrzymywać, będziemy wytrwali w pracy nawet w najgroźniejszych okolicznościach i będziemy zdolni dawać innym chleb życia. — Życie Jezusa 330-331. SD 219.1

Ryzykujcie dla ratowania bliźnich — Panuje lęk przed podjęciem ryzyka związanego z tym wielkim dziełem — obawa, że wydawanie środków nie przyniesie żadnych korzyści: SD 219.2

— Co będzie, gdy wydamy środki, a nie ujrzymy dusz uratowanych dzięki temu? Co będzie, jeśli zmarnujemy część naszych środków? SD 219.3

Lepiej przystąpić do działania i kontynuować pracę, niż nie robić nic. Nie wiecie, co się uda — to czy tamto. Ludzie będą inwestować w uprawnienia patentowe i ponosić znaczące straty, a będzie to przyjmowane jako normalna kolej rzeczy. Ale kierujący dziełem Bożym obawiają się podjąć działanie. Wydaje się im, że pieniądze, które w dziele ratowania dusz nie przynoszą natychmiastowych korzyści, są stracone. Te środki, które obecnie tak oszczędnie są inwestowane w sprawę Bożą i egoistycznie zatrzymywane, zostaną wkrótce wyrzucone wraz z bożkami na pastwę kretów i nietoperzy. Wkrótce pieniądze nagle stracą wartość, gdy sceny wieczności staną się rzeczywistością przed oczyma ludzi. SD 219.4

Bóg chce mieć ludzi, którzy będą gotowi zaryzykować wszystko dla ratowania dusz. Ci, którzy nie wyruszą naprzód, zanim nie ujrzą całej drogi wyraźnie przed sobą, nie nadają się w naszych czasach do głoszenia prawdy Bożej. Potrzebni są pracownicy, którzy będą szli naprzód zarówno w ciemności, jak w świetle, i będą odważnie parli przed siebie pomimo zniechęcenia i zawiedzionych nadziei, siejąc nad wieloma wodami oraz ufając, iż Pan da plon. Bóg wzywa ludzi energicznych, pełnych nadziei, wiary i wytrwałości, by pracowali do skutku. — The True Missionary, styczeń 1874. SD 220.1

Każda złotówka jest potrzebna — Koniec wszystkiego jest bliski. Bóg wzywa wierzących ludzi do aktywnej służby i wykonywania obowiązków, gdyż pragnie, by je wypełnili. Świat potrzebuje ich pomocy. Pod kierunkiem Ducha Świętego ludzie staną się rozsądni w wydawaniu środków, więc będą je wydawać stosownie do wielkości i znaczenia dzieła, które ma być wykonane. (...). Pan, Bóg Niebios wzywa ludzi, by porzucili swoje bożki, zrezygnowali z wszelkich wybujałych pragnień, nie ulegali chęci zbytku i popisywania się oraz przestrzegali ścisłej oszczędności w nabywaniu odzieży i mebli. Nie wydawajcie ani jednej złotówki z Bożych pieniędzy na niepotrzebne rzeczy. Wasze pieniądze oznaczają zbawienie dla ludzi. Nie wydawajcie ich więc na klejnoty, złoto czy drogie kamienie. (...). SD 220.2

Możecie oddać tysiące złotych na dzieło Boże, a mimo to ta dodatkowa złotówka także jest potrzebna. Liczy się każdy grosz, który można wykorzystać i zainwestować w taki sposób, by przyniósł wam nieprzemijający skarb. Moi drodzy przyjaciele, którzy miłujecie Boga i będziecie Mu służyć całym sercem, proszę was, byście zadawali sobie pytania, gdy wydajecie pieniądze na zakup dóbr dla siebie: Czy oddaję chwałę Bogu, czy tylko zaspokajam moje ludzkie pragnienie? Czy te pieniądze, które trzymam w ręku, powinienem wydać na swoje przyjemności oraz obdarowanie moich dzieci i przyjaciół, czy raczej powinienem być współpracownikiem Chrystusa i wzorem dla wszystkich, którzy starają się chwalić Boga? Zasada postępowania została nam dana: SD 220.3

— “Czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek czynicie, wszystko czyńcie na chwałę Bożą”. 1 Koryntian 10,31. — Letter 90, 1895. SD 220.4