Świadectwa dla zboru IV
Numer 26 — Świadectwo dla zboru
Rozdział 1 — Biblijne biografie
Przykłady życia opisane w Biblii są autentycznymi historiami żyjących ludzi. Od Adama poprzez kolejne generacje do czasów apostolskich otrzymujemy wyraźny niesfałszowany obraz prawdziwego doświadczenia rzeczywistych charakterów. Jest przedmiotem zainteresowania dla wielu, jak natchnieni Duchem Bożym historycy opisywali życie dobrych ludzi, fakty, które kształtowały ich moralne charaktery. Niewierni natomiast czepiają się ich upadków z wielką satysfakcją i wystawiają ich słabości na pośmiewisko. Natchnieni pisarze nie pisali nieprawdy aby uchronić strony historii świętej przed zaciemnieniem jej ludzkimi słabościami i błędem. Pisarze Słowa Bożego pisali tak jak dyktował im Duch Boży nie mając żadnego wpływu i kontroli nad swoim dziełem. Zapisali dosłowną prawdę. Surowe posępne fakty objawione są z powodów jakich nasze ograniczone umysły nie mogą w pełni zrozumieć. S4 9.1
Jest to jeden z najlepszych dowodów prawdziwości Pisma Świętego gdyż naprawdę Biblii nie trzeba dodawać blasku a grzechu ukrywać. Wielu będzie argumentować że łatwą sprawą jest opowiadać o tym co zdarza się w normalnym biegu życia. Lecz jest dowiedzione że nie jest możliwe dawanie bezstronnego obrazu historii współczesnej i tak samo trudno jest opisać historię bez dokładnego odchylenia się od sprawy — historii osoby lub ludzi, z których biegiem życia mamy być zapoznani. Ludzki umysł jest poddany uprzedzeniu i jest prawie niemożliwym aby traktował jakąś sprawę bezstronnie. Albo błędy niektórych osób będą błyszczeć wyraźnie w swej istocie albo ich odwaga świecić będzie w niezamglonym blasku zgodnie z tym czy pisarz jest za lub przeciwko niej. Jakkolwiek bezstronna historia może istnieć to wszyscy krytycy są zgodni że trudną sprawą jest zachowywać jej prawdziwość. S4 9.2
Lecz Boże natchnienie unoszące się nad słabością ludzką podpowiada prostą nagą prawdę. Jakże wiele biografii zostało napisane o doskonałych chrześcijanach, którzy w swym zwykłym domowym życiu, związkach religijnych i wspólnotach zborowych jaśnieli jako przykłady nieskażonej pobożności. Żadna skaza nie naruszała piękna ich świętości, nie podawano żadnego ich błędu aby przypominać że wszyscy jesteśmy pyłem i prochem ulegającym często marnym pokusom ludzkim. Aczkolwiek natchnione pióro pisało ich historię, jakże jest ona inna kiedy odsłania ludzką słabość, walkę z samolubstwem, pychą i zajadłością, być może ukrytymi grzechami i ciągłą walką pomiędzy ciałem i duchem. Pisarze nie odsłaniają nawet swych osobistych grzesznych uczynków na stronach, czasami tylko odsłaniany jest konflikt pomiędzy dobrem a złem lecz tylko wówczas gdy dobro odnosi zwycięstwo. Mogą też zawierać pełne pobożności akty uwielbienia i szlachetnych wysiłków lecz także wówczas kronikarz szczerze pragnie utrzymać wierny zapis swego życia. Ludzie niechętnie ukazują swoje błędy przed innymi. S4 10.1
O, gdyby Biblia była pisana przez kronikarzy nienatchnionych przedstawiałaby się zupełnie inaczej i osłabiałaby odwagę przedstawiając historię błędów śmiertelnych ludzi, którzy walczą z cielesnymi słabościami i pokusami podstępnego wroga. Lecz na szczęście mamy do czynienia z prawdziwymi opisami religijnych doświadczeń określonych charakterów w historii biblijnej. Ludzie, których Bóg umiłował i na których złożył wielką odpowiedzialność, są czasem atakowani przez pokusy i owładnięci grzechami tak jak i my gdy w codziennym życiu często wpadamy w błąd. Lecz wzmocnieniem dla naszych serc jest świadomość że przez łaskę Bożą oni mogli ponownie otrzymać świeży wigor, ponownie wznieść się ponad swą złą naturę pamiętając o tym że jesteśmy gotowi wznowić walkę z samym sobą. S4 10.2
Szemrania i bunty starożytnego Izraela a także potężne cuda dokonywane dla nich oraz kara za ich bałwochwalstwo i niewdzięczność są zapisane dla naszego dobra. Przykład Izraelitów dany jest jako ostrzeżenie dla ludu Bożego aby mógł się uchronić przed niewiarą i ujść przed Jego gniewem. Gdyby grzeszni Hebrajczycy byli pominięci w świętym opisie a tylko dzielni byli ukazani, ich historia uczyłaby nas fałszywej lekcji. S4 11.1
Niewierni i miłośnicy grzechu usprawiedliwiają tu swe winy, cytują nieprawość ludzi, którym Bóg dał władzę w dawnych czasach. Starają się udowodnić że jeżeli tamci święci mężowie ulegli pokusie grzechu to nic dziwnego że oni także czynią źle. Oświadczają że nie są w końcu tacy źli gdyż przykłady niewłaściwego postępowania są im podane. S4 11.2
Zasady sprawiedliwości wymagają bezstronnego oddania faktów dla pożytku tym, którzy będą wiernie czytać Pismo Święte. W nim poznajemy dowody boskiej mądrości. Wymagane jest od nas posłuszeństwo wobec prawa Bożego i nie tylko jesteśmy pouczeni jak unikać nieposłuszeństwa lecz mamy przedstawioną historię Adama i Ewy w raju wraz z ich smutnym końcem, który był wynikiem nieposłuszeństwa wobec przykazań Bożych. Rachunek jest jasno przedstawiony. Prawo dane człowiekowi w raju jest opisane wraz z karą w wypadku nieposłuszeństwa przykazaniom. Mamy do czynienia z historią pokusy, upadku i potępienia jakie spadły na naszych rodziców, którzy zbłądzili. Ich przykład dany jest nam jako ostrzeżenie przeciwko nieposłuszeństwu abyśmy byli pewni że zapłatą za grzech jest śmierć a sprawiedliwość Boża nigdy nie zawodzi i że On przyjmuje od swej owczarni tylko ścisłe posłuszeństwo wobec Jego przykazań. Gdy prawo to zostało ogłoszone na górze Synaj, jakże jasno została określona kara. Za każde naruszanie prawa było pewne potępienie. Na dowód tego podane są bardzo wyraźne przykłady. S4 11.3
Natchnione pióro podaje nam prawdę o grzechach jakie nawiedziły Noego, Lota, Mojżesza, Abrahama, Dawida i Salomona i tych umocnionych nawet duchem Eliaszowym, którzy ulegli pokusie podczas swej próby. Nieposłuszeństwo Jonasza i bałwochwalstwo Izraela są wiernie opisane. Piotrowe zaparcie się Chrystusa, ostra rywalizacja pomiędzy Pawłem i Barnabą, upadki i słabości proroków i apostołów są obnażone przez Ducha Bożego, który podnosi zasłonę ludzkiego serca. Oto przed nami są życiorysy wiernych ze wszystkimi ich potknięciami i błędami, które stanowić powinny lekcję dla wszystkich następnych pokoleń. Gdyby nie zbłądzili byliby czymś więcej aniżeli ludźmi a nasze grzeszne natury pozostałyby na zawsze zdeprawowane widząc takie wspaniałości. Jednak widząc ich walczących i upadających podnoszących się ponownie i zwyciężających dzięki łasce Bożej, wzmacniamy się i odpychamy te przeciwności, które umieszczone są na naszej drodze i usiłują zdegenerować naszą naturę. S4 12.1
Bóg zawsze karał występki. Posyłał swych proroków aby ostrzec nieczystych, ukazać ich grzechy i głosić sąd nad nimi. Ci, którzy pytają dlaczego Słowo Boże objawia grzechy Jego ludu w tak wyraźny sposób, co jest szydercom ku uciesze i świętym ku zmartwieniu, wszyscy powinni pamiętać że wszystko to zostało zapisane ku nauce dla nich aby mogli uniknąć zła i naśladować tylko sprawiedliwość tych, którzy służą Panu. S4 12.2
Takich właśnie potrzebujemy lekcji jakie daje nam Biblia ponieważ wraz z grzechem opisana jest nagroda. Smutek i potępienie nieczystości, skarga duszy chorej od grzechu dochodzi do nas z przeszłości i mówi nam że człowiek tak wówczas jak i obecnie potrzebuje wybaczającej łaski Bożej. Biblia uczy nas że On jest tym, który karze występek a równocześnie tym, który się lituje i przebacza pokutującemu grzesznikowi. S4 12.3
W jego opatrzności Bóg widziany jest jako ten, który naucza i ostrzega swój lud w różnorodny sposób. Poprzez bezpośredni nakaz, święte Pisma i poprzez ducha proroctwa ujawnił im swoją wolę. Dzieło moje ma jasno przemawiać do Bożego ludu wskazując na winy i błędy. To że grzechy niektórych zostały wyjawione nie ma żadnego dowodu na to że są oni gorsi w oczach Pana od wielu, których upadki nie są opisane. Lecz ukazano mi że nie jest moją rzeczą wybierać zadanie jakie mam czynić lecz pokornie podporządkować się woli Bożej. Błędy i upadki chrześcijan są opisane dla tych co mogą wpaść w te same pokusy. Doświadczenie jednego powinno służyć jako wskazówka dla drugiego aby ostrzec innych przed wpadnięciem na niebezpieczne skały. S4 12.4
W ten sposób objawione są pułapki i podstępy szatana, ważność doskonalenia chrześcijańskiego charakteru oraz środki, przy pomocy których można to osiągnąć. W ten sposób Bóg wyszczególnia co jest konieczne dla uzyskania Jego błogosławieństwa. Jest tu rada dla wielu tych, wśród których wzrastają uczucia niezgody i gniewu kiedy grzechy ich są ganione. Duchem obecnej generacji jest: “Mówcie nam rzeczy przyjemne, prorokujcie oszukanie”. Izajasza 30,10 (BG). Lecz duch proroctwa przemawia tylko prawdą. Niesprawiedliwość króluje a miłość wielu, którzy wyznają Chrystusa, staje się zimna jak wosk. Są ślepymi na własne słabości i nie czują swej niemocy i beznadziejnego stanu. Bóg w swym miłosierdziu podnosi zasłonę i ukazuje im że widzi ich ukryty występek i jego motywy. S4 13.1
Grzechy są rozprzestrzeniane pośród zborów. Wielu spośród członków zboru popada w grzech i zstępuje na drogę nieprawości. Babilon upadł i stał się mieszkaniem dla wszelkiego brudu i ptactwa nieczystego! Najbardziej wstrętne grzechy obecnego wieku znajdą się pod płaszczykiem chrześcijaństwa. Wielu głosi że prawo Boże jest zniesione a swym życiem upewniają się sami w tej wierze. Jeśli nie ma zakonu, nie ma i jego naruszenia, wtedy nie ma grzechu albowiem grzech jest tylko tam gdzie się przestępuje zakon. Cielesny umysł jest wrogi Bogu i sprzeciwia się jego woli. Niech tylko raz odrzuci jarzmo posłuszeństwa, natychmiast wślizgnie się bezprawie i występek. Nieprawość doskonale rozwija się tam gdzie mówi się wspaniale o czystości i całkowitej wolności religijnej. Łączność takich ludzi z Bogiem jest całkiem luźna i stają się oni współpracownikami nieprzyjaciela dusz. Światło objawionej prawdy niknie im z oczu a piękno świętości staje się dla nich cieniem. S4 13.2
Jest sprawą zastraszającą widzieć jak słabe są podstawy niektórych na ich nadzieję na niebo! Szydzą z zakonu Wiekuistego jak gdyby chcieli mu się sprzeciwić i uczynić jego słowo nieważnym. Nawet szatan ze swą znajomością zakonu Bożego nie ośmieliłby się wygłaszać mów jakie wygłaszają niektórzy jego pomocnicy nienawidzący tego prawa zza swych ambon aczkolwiek raduje się ich bluźnierstwami. S4 14.1
Ukazano mi czym jest człowiek bez znajomości woli Bożej. Grzech i nieprawość wypełnia miarę jego życia. Lecz kiedy Duch Boży objawia przed nami pełnię zakonu, jakaż zmiana zachodzi w jego sercu! Jak Baltazar odczytuje napis sporządzony ręką Wszechmocnego i przekonanie bierze w posiadanie jego duszę. Gromy Bożego słowa budzą go z letargu i zaczyna wzywać miłosierdzia w imię Jezusa. A taką pokorną prośbę zawsze Bóg wysłuchuje życzliwym uchem. Nigdy nie oddala pokutującego niepocieszonego grzesznika. S4 14.2
Pan jest w stanie dać mi widzenie potrzeb i błędów swego ludu. Jakkolwiek byłoby to bolesne dla mnie, zawsze wykładam przed moimi przeciwnikami ich winy i środki, przy pomocy których mogą je zmazać, zgodnie z tym co dyktuje duch Boży. To wielokrotnie pobudza przeciwko mnie języki tych, dla których pracowałam i cierpiałam. Lecz z tego powodu nie zawrócę z mej drogi. Bóg dał mi zadanie i czynię je z Jego pomocą i siłą i wykonywać będę bolesne obowiązki jakie postawił przede mną. W ten sposób Duch Boży ogłasza swe ostrzeżenia i sprawiedliwość a także słodką obietnicę łaski. S4 14.3
Gdyby lud Boży rozpoznał Jego działalność pośród siebie i przyjął Jego nauki, odnalazłby prostą ścieżkę i światło dla swych nóg, które prowadziłoby go pośród ciemności i zniechęcenia. Dawid uczył się mądrości z Bożego postępowania z nim i przyjmował w pokorze karę Najwyższego. Wierne objawienie jego prawdziwego stanu przedstawione przez proroka Natana uczyniło grzech Dawida jawnym i pozwoliło mu go odrzucić. Przyjął radę potulnie i upokorzył się przed Bogiem. “Zakon Pański jest doskonały nawracający duszę”. Psalmów 19,8 (BG). S4 14.4
Żałujący grzesznicy nie mają powodu do rozpaczy ponieważ przypomina im się o ich występkach i ostrzega przed niebezpieczeństwem. Te wielkie wysiłki czynione w ich imieniu ukazują jak bardzo Bóg ich miłuje i pragnie ich zbawić. Mają tylko iść za Jego radą i czynić Jego wolę aby osiągnąć życie wieczne. Bóg ukazuje im grzechy po to by mogli ich unikać w świetle boskiej prawdy. Ich obowiązkiem jest wyrzec się grzechów na zawsze. S4 15.1
Obecnie Bóg jest w mocy ocalić od grzechu tak jak za czasów patriarchów, Dawida, proroków i apostołów. Mnóstwo jest przypadków opisanych w świętej historii gdzie Bóg odrywa swój lud od jego nieprawości i to powinno uczynić chrześcijan szczególnie spragnionych otrzymania boskich pouczeń i gorliwie pragnąć doskonalić charakter, który znajdzie się wkrótce pod szczególnym badaniem sądu. S4 15.2
Biblijne opowieści stają się łaską Bożą dla słabnącego serca. Nie musimy rozpaczać gdy widzimy innych walczących wśród zniechęcenia podobnego do naszego, innych wpadających w pokusy tak jak my i ciągle powstających, znajdujących grunt i błogosławieństwo od Boga. Słowa natchnienia pomagają błądzącej duszy. I chociaż patriarchowie i apostołowie podlegali ludzkim słabościom, to dzięki wierze toczyli swe bitwy w mocy Pana i zwyciężali. Tak więc możemy mieć zaufanie w skuteczność pojednawczej ofiary i zwycięstwo w imieniu Jezusa. Ludność jest ludzkością tego świata od czasów Adama aż do współczesnych pokoleń a miłość Boża poprzez wszystkie wieki nie ma porównania. S4 15.3