Biblijny komentarz

Jana 13,34

(Patrz komentarz EGW do 1 Jana 3,16-18) — Nowe zrozumienie miłości

Dlaczego zostało to nazwane “nowym przykazaniem”? Uczniowie nie miłowali się wzajemnie tak, jak miłował ich Jezus. Oni jeszcze nie dostrzegali tej pełni miłości, którą miał objawić dla dobra ludzkości, jeszcze nie widzieli Go umierającego na krzyżu za ich grzechy. Przez Jego życie i śmierć mieli otrzymać nowe zrozumienie miłości. Przykazanie “miłujcie się wzajemnie” nabrało nowego znaczenia w świetle Jego samo ofiarowania. W świetle, które popłynie z krzyża Golgoty odczytają znaczenie słów: “... abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem”. — The Review and Herald, 30 czerwca 1910. BK 301.4

Objawianie szczególnie współczującej miłości

[Cyt. Jana 13,34-35.] Dlaczego to przykazanie miało być nowe dla uczniów? Słowa: “jak Ja was umiłowałem” wypełnią się jeszcze bardziej przez ofiarowanie samego Siebie za grzechy świata. Tak, jak Jezus miłował Swoich uczniów, tak oni mieli się wzajemnie miłować. Mieli okazywać miłość mieszkającą w ich sercach: mężom, niewiastom i dzieciom, czyniąc wszystko, co tylko można dla ich zbawienia. Przede wszystkim jednak mieli okazywać szczególnie współczującą miłość tym wszystkim, którzy objawiali tę samą wiarę. — Manuscript 160, 1898. BK 301.5

(Jana 15,12; Jakuba 3,17) — Miłość jest nieustającą mocą

Jezus powiedział: “abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem.” Miłość nie jest jakąś podnietą, przemijającym wzruszeniem, zależnym od okoliczności; ona jest żywą zasadą, nieustającą mocą. Dusza jest pojona strumieniem czystej miłości, płynącej z serca Jezusa, niczym ze źródła, które nigdy nie wysycha. Ach, jakże jest odżywiane serce, jak uszlachetniane są motywy i pogłębiane uczucia przez łączność z nią! Dzięki wychowaniu i daniu posłuchu Duchowi Świętemu, dzieci Boże miłują się wzajemnie, miłują się prawdziwie, szczerze i nieprzerwanie — “bezstronnie i bez obłudy”, a to dlatego, że serca są ogarnięte miłością Jezusa. Nasze uczucia, jednych do drugich, rodzą się w wyniku naszego wspólnego stosunku do Boga. Staliśmy się jedną rodziną i miłujemy się wzajemnie tak, jak On nas umiłował. Porównując to prawdziwe, święte i ukształtowane [przez Ducha Świętego] uczucie z ową powierzchowną uprzejmością świata oraz z bezsensownymi zwrotami przyjaznej wylewności, stwierdzamy, że ma się to do siebie tak, jak pszenica do plew. — Letter 63, 1896. BK 301.6

Praktyczna i czynna miłość

Miłować tak, jak Jezus miłował, oznacza bezinteresowną manifestację uczuć w każdych okolicznościach i wobec wszystkich, poprzez miłe słowa i życzliwe spojrzenia. To nie sprawia żadnej trudności tym, którzy tę miłość okazują; ponadto pozostawiają po sobie przyjemną woń, otaczającą dusze; jej efekt jest wprost nieoceniony. Ona nie tylko jest błogosławieństwem dla przyjmujących, ale także dla dawców, bowiem oddziałuje także na nich. Prawdziwa miłość jest drogocennym atrybutem niebiańskiego pochodzenia, o wzrastającym aromacie i to w takiej proporcji, w jakiej jest okazywana innym... BK 302.1

Miłość Chrystusa jest głęboka, gorąca, płynąca niczym strumień wypływający z niewyczerpanego źródła do tych wszystkich, którzy ją przyjmują. W Jego miłości nie ma żadnego samolubstwa. Gdy ta, niebiańskiego pochodzenia miłość, staje się trwałą zasadą serca, wtedy sama z siebie zaczyna objawiać się nie tylko wobec najbardziej umiłowanych towarzyszy świętej społeczności, ale i wobec tych wszystkich, z którymi w ogóle ma styczność. Miłość ta kierować będzie naszą uwagę na najdrobniejsze sprawy, na ustępliwość, na okazywanie życzliwości, na wypowiadanie delikatnych, szczerych i zachęcających słów. Ona uzdolni nas do okazywania tkliwej miłości tym, których serca tęsknią za współczuciem. — Manuscript 17, 1899. BK 302.2

Miłujcie się wzajemnie

Samolubstwo i pycha przeszkadzają czystej miłości w złączeniu nas w duchu z Jezusem Chrystusem. Jeśli miłość ta jest wiernie pielęgnowana, wtedy to, co ograniczone zespoli się w jedno ze skończonym i ześrodkuje się w Nieskończonym. Człowieczeństwo łączyć się będzie z człowieczeństwem i wszystko to zwiąże się z sercem Nieskończonej Miłości. Wzajemna, czysta miłość jest święta. W tym wielkim, wzajemnym dziele chrześcijańskiej miłości — która jest o wiele wyższa, o wiele trwalsza, o wiele milsza i o wiele bardziej bezinteresowna, aniżeli da się to zauważyć — zawarta jest chrześcijańska czułość, chrześcijańska życzliwość i uprzejmość; ona obejmuje ramionami Bożymi ludzką braterskość i uznaje godność, w którą Pan Bóg wyposażył człowieka. Tę godność ludzie muszą nieustannie pielęgnować ku czci i chwale Bożej... BK 302.3

Jedynie zrodzony Syn Boży uznał godność człowieka przez przyjęcie na Siebie człowieczeństwa i przez oddanie życia za ludzkość, poświadczając tym na wieczne czasy, iż “tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy nie zginął, ale miał żywot wieczny”. — Letter 10, 1897. BK 302.4

Fatalne zwiedzenie

Prawdziwe uświęcenie łączy wierzących zarówno z Jezusem jak i pomiędzy sobą więzią czułego uczucia. Związek ten powoduje nieustanny napływ do serca miłości Jezusa, która potem rozlewa się na bliźnich. BK 302.5

Jej istotne właściwości, cechujące całkowicie charakter Chrystusa, takie jak: Jego miłość, Jego cierpliwość, Jego bezinteresowność i Jego dobroć, musimy wszyscy posiąść. Te właściwości osiągamy przez miłe postępowanie i życzliwość serca... BK 302.6

Największym i najbardziej fatalnym zwiedzeniem jest to, że człowiek może wierzyć, iż otrzyma życie wieczne bez posiadania podobnej do Jezusa miłości wobec swoich braci. Kto miłuje Boga i swoich bliźnich jest przepełniony światłem [Prawdy] i miłością. Bóg jest w nim i wokół niego. Chrześcijanie miłują swoich bliźnich jako drogocenne dusze, za które umarł Jezus. Nie ma czegoś takiego, jak chrześcijanin pozbawiony miłości, gdyż “Bóg jest miłość”, “a z tego wiemy, że go znamy, jeśli przykazania jego zachowujemy. Kto mówi znam go, a przykazań jego nie zachowuje, kłamcą jest i prawdy w nim nie ma.”... BK 303.1

“Takie jest przykazanie moje, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem.” To jest właśnie ten owoc, który powinniśmy przynosić Bogu. — Manuscript 133, 1899. BK 303.2

Znikoma szansa szatana

Moce ciemności mają znikomą szansę na sukces wobec wierzących, którzy miłują się wzajemnie tak, jak Chrystus ich umiłował, którzy odrzucają wzajemne urazy i spory, którzy popierają się wzajemnie; którzy są życzliwi, uprzejmi, współczującego serca; którzy pielęgnują dzięki miłości aktywną wiarę — oczyszczającą serce. Musimy posiąść ducha Chrystusa, gdyż inaczej nie będziemy Jego. — Manuscript 103, 1902. BK 303.3

Złoty łańcuch

Miłość Chrystusa jest złotym łańcuchem, który przywiązuje do Nieskończonego Boga śmiertelne ludzkie istoty, wierzące w Jezusa Chrystusa. Miłość, którą Pan posiada wobec Swoich dzieci, przerasta wszelkie poznanie. Żadna nauka nie jest w stanie ją określić czy wyjaśnić. Żadna ludzka mądrość nie może jej pojąć. Im bardziej będziemy odczuwać wpływ tej miłości, tym bardziej będziemy łagodni i pokorni. — Letter 43, 1896. BK 303.4