Biblijny komentarz

Jana 13,14-15

(Mateusza 23,8; 1 Koryntian 11,28) — Pokora [uniżenie], aktywną zasadą

Pokora jest aktywną zasadą, która wyrasta na gruncie świadomości wielkiej miłości Bożej, stale przejawiającej się w różnego rodzaju uczynkach. Biorąc udział w obrządku umywania nóg, deklarujemy, że chcemy pracować z pokorą i uniżaniem. Czynimy akurat to, co uczynił Jezus, jednak to nie może być nazwane upokarzającym uczynkiem. Jest to akt, który symbolizuje stan umysłu i serca. BK 300.4

“Wy wszyscy jesteście braćmi.” Jako bracia jesteśmy utożsamieni z Jezusem i na równi z innymi. Jako bracia, jesteśmy zrównani z Jezusem a przez Jego łaskę równi jedni drugim. A gdy umywamy nogi naśladowcom Jezusa, to jest tak, jakbyśmy naprawdę dotykali się Syna Bożego. Przestrzegamy tego obrządku dlatego, że tak nam polecił Pan Jezus, a On jest osobiście pośród nas. Jego Święty Duch jednoczy nasze serca. Bycie jedno z Chrystusem wymaga na każdym Kroku samozaparcia i samo poświęcenia. BK 300.5

Spełnianie tego obrzadku poniżenia mobilizuje nas do samokontroli i dlatego przy każdej takiej okazji będą wzmacniane wzniosłe zasady naszej duszy. Chrystus żyje w nas, a to wiąże serca z sercami. Zostaniemy doprowadzeni do tego, aby miłować się jak bracia, być życzliwymi, delikatnymi i uprzejmymi w codziennej służbie i wtedy posiądziemy serce, wrażliwe na niedolę innych. — Letter 210, 1899. BK 301.1

(1 Koryntian 11,23-25) — Odczuwanie drgań sumienia

Przez ten obrządek, Jezus uwolnił Swoich uczniów od trosk i ciężarów nałożonych przez stare, żydowskie ceremonie i rytuały. One nie miały już wtedy żadnego znaczenia, bo ich cień spotkał się z rzeczywistością w Nim samym, jako Twórcy i Fundamencie wszystkich żydowskich zarządzeń, wskazujących na Niego, jako wielką i jedynie skuteczną ofiarę za grzechy świata. On ustanowił ten prosty obrządek po to, aby był szczególnym czasem, w którym On stale mógłby być obecny, aby odczuwać drgania sumień uczestniczących [w tym obrządku] i aby obudzić w nich zrozumienie nauk symbolizowanych przez tę czynność, ożywić pamięć, przekonać o grzechu i przyjąć ich skruchę i żal. Chciał ich nauczyć tego, że żaden brat nie powinien wywyższać siebie ponad drugiego brata, gdyż w przeciwnym razie pojawi się niebezpieczeństwo niezgody i walki oraz wynoszenia się nad innych, a zdrowa i święta aktywność duszy zostanie zmącona. BK 301.2

Ten obrządek nie tyle przemawia do umysłu człowieka, co do jego serca. Tego potrzebuje nasza moralna i duchowa natura. Gdyby tego nie potrzebowali uczniowie, Jezus nie ustanowiłby im tego ostatniego obrządku jako nieoderwalnej części Wieczerzy Pańskiej. Życzeniem Jezusa było pozostawienie uczniom takiego obrządku, który by dokonał tego, czego najbardziej potrzebowali i wydobył ich z zamieszania, wywołanego przez ceremonie i rytuały, w których dotychczas uczestniczyli, uważając je za bardzo istotne, a które jednak powstrzymywały ich od przyjęcia Ewangelii i uważania jej za wiążącą. Kontynuowanie tych rytuałów jest zniewagą dla Jahwe. Nie tylko spożywanie ciała i picie krwi Chrystusa przy Wieczerzy Pańskiej lecz i codzienne spożywanie Chleba Żywota by zaspokoić głód duszy, zachodzi na gruncie przyjmowania Jego Słowa i wypełniania Jego woli. — The Review and Herald, 14 czerwca 1898. BK 301.3