Świadectwa dla kaznodziejów i pracowników ewangelii

“Kto mniema, że stoi, niech baczy, aby nie upadł”

Bałwochwalstwo dzieci Izraela

“A chcę, bracia, abyście dobrze wiedzieli, że ojcowie nasi wszyscy byli pod obłokiem i wszyscy przez morze przeszli; i wszyscy w Mojżesza ochrzczeni zostali w obłoku i w morzu; i wszyscy ten sam napój duchowy pili; pili bowiem z duchowej skały, która im towarzyszyła, a skałą tą był Chrystus. Lecz większości z nich nie upodobał sobie Bóg; ciała ich bowiem zasłały pustynię”. 1 Koryntian 10,1-5. Doświadczenie Izraela, do którego nawiązuje apostoł i które opisane jest również w Psalmach 105 i 106, zawiera lekcje przestrogi, które lud Boży w tych ostatnich dniach powinien szczególnie studiować. Nalegam, by te rozdziały były czytane przynajmniej raz w tygodniu. SdK 88.1

“A to stało się dla nas wzorem, ostrzegającym nas, abyśmy złych rzeczy nie pożądali, jak tamci pożądali. Nie bądźcie też bałwochwalcami, jak niektórzy z nich; jak napisano: Usiadł lud, aby jeść i pić, i wstali, aby się bawić”. 1 Koryntian 10,6-7. W obecności całego Izraela Bóg przemówił w straszliwym majestacie z Góry Synaj, ogłaszając przykazania Swojego Zakonu. Lud przygnieciony poczuciem winy i obawą, że strawi ich chwała obecności Pana, błagał Mojżesza: “Mów ty z nami, a będziemy słuchali; a niech nie przemawia do nas Bóg, abyśmy nie pomarli”. 2 Mojżeszowa 20,19. Bóg wezwał Mojżesza na górę, by przekazać mu Prawo dla Izraela, ale jakże szybko to potężne, uroczyste wrażenie, jakie wywarła na nich manifestacja Bożej obecności, uleciało. Nawet przywódcy ludu postradali rozum. Wspomnienie o przymierzu, które zawarli z Bogiem, o przerażeniu, gdy padli na twarz i trzęśli się ze strachu, rozwiało się jak dym. Chociaż chwała Boża unosiła się wciąż nad Synajem niczym ogień pochłaniający, kiedy zabrakło Mojżesza, stare nawyki w myśleniu i odczuwaniu zaczęły dochodzić do głosu. Lud znużony oczekiwaniem na powrót Mojżesza, zaczął wrzaskliwie domagać się jakiegoś widzialnego wyobrażenia Boga. SdK 88.2

Aaron, który miał opiekować się obozem, uległ presji tłumu. Zamiast zachować wiarę w Boga, ufając że boska moc go podtrzyma, poddał się pokusie, by uwierzyć, że jeśli się sprzeciwi żądaniom ludu, ci pozbawią go życia; i zrobił to, czego chcieli. Zebrał złote ozdoby, ulał cielca i wymodelował go dłutem. Wtedy przywódcy ludu oświadczyli: “To są bogowie twoi, Izraelu, którzy cię wyprowadzili z ziemi egipskiej”. 2 Mojżeszowa 32,4. Kiedy Aaron zobaczył, że bałwan spodobał się ludowi, był dumny z dzieła swoich rąk. Zbudował przed nim ołtarz i “kazał obwołać: Jutro będzie święto Pana. I wstawszy nazajutrz wcześnie rano, złożyli ofiary całopalne i przynieśli ofiary pojednania; i usiadł lud, aby jeść i pić. Potem wstali, aby się bawić”. 2 Mojżeszowa 32,5-6. Jedli, pili i oddawali się uciechom, a wszystko to zakończyło się bezwstydną orgią, typową dla pogańskich praktyk ku czci fałszywych bogów. SdK 89.1

Bóg w niebie widział to wszystko i zawiadomił Mojżesza o tym, co się dzieje w obozie, mówiąc: “Teraz zostaw Mnie, żeby zapłonął Mój gniew na nich. Wytracę ich, a ciebie uczynię wielkim ludem. Lecz Mojżesz łagodził gniew Pana, Boga swego i mówił: Dlaczegóż, Panie, plonie gniew Twój przeciwko ludowi Twojemu, który wyprowadziłeś z ziemi egipskiej wielką siłą i ręką potężną? Dlaczego to mają rozpowiadać Egipcjanie: W złym zamiarze wyprowadził ich, by pozabijać ich w górach i wytracić z powierzchni ziemi. Odwróć się od zapalczywości Swego gniewu i użal się nad złem, jakie chcesz zgotować ludowi Swemu. Wspomnij na Abrahama, Izaaka i Izraela, sługi Twoje, którym poprzysiągłeś na Siebie samego, mówiąc do nich: Rozmnożę potomstwo wasze jak gwiazdy niebieskie i całą tę ziemię, o której mówiłem, dam potomstwu waszemu i posiądą ją na wieki. I użalił się Pan nad złem, które zamierzał sprowadzić na Swój lud”. 2 Mojżeszowa 32,10-14. SdK 89.2

Gdy Mojżesz zszedł z góry z dwiema tablicami świadectwa, usłyszał krzyki ludu, a kiedy podszedł bliżej, ujrzał cielca i rozbawione pospólstwo. Zdjęty zgrozą i oburzeniem, że Bóg został zniesławiony i że lud złamał swe uroczyste przymierze z Nim, rzucił kamienne tablice na ziemię i rozbił je u stóp góry. Chociaż jego miłość do Izraela była tak wielka, że gotów był oddać za nich własne życie, to jednak gorliwość o chwałę Boga pobudziła go do gniewu, który znalazł wyraz w tym akcie o tak straszliwym znaczeniu. Bóg go nie skarcił. Rozbicie kamiennych tablic było symbolem złamania przymierza, które Izrael tak niedawno zawarł z Bogiem. To jest to święte oburzenie skierowane przeciwko grzechowi, które bierze się z gorliwości o chwałę Bożą, a nie gniew wynikający z miłości własnej czy zranionej ambicji. To do takiego oburzenia odnoszą się słowa “Gniewajcie się, a nie grzeszcie”. Gniew Mojżesza miał taki właśnie charakter. SdK 90.1

“Potem wziął cielca, którego sobie zrobili, spalił go w ogniu, starł na proch, wsypał do wody i dał ją wypić synom izraelskim. Następnie rzekł Mojżesz do Aarona: Co uczynił ci ten lud, że sprowadziłeś nań tak wielki grzech? Aaron odpowiedział: Niech pan mój się nie gniewa! Ty znasz ten lud, że jest skłonny do złego. Powiedzieli mi: Uczyń nam bogów, którzy pójdą przed nami, gdyż nie wiemy, co się stało z Mojżeszem, tym mężem, który nas wyprowadził z ziemi egipskiej”. 2 Mojżeszowa 32,20-23. “Widział tedy Mojżesz, że lud był obnażony (bo go był złupił Aaron na zelżenie przed ich nieprzyjaciółmi)”. Wiersz 25 (BG, KJV). SdK 90.2

Szczególny wpływ szatana

To do nas skierowane jest ostrzeżenie: “A to wszystko na tamtych przyszło dla przykładu i jest napisane ku przestrodze dla nas, którzy znaleźliśmy się u kresu wieków”. 1 Koryntian 10,11. Zwróćmy uwagę na to, jak potężny wpływ wywarł na nich szatan, doprowadzając ich do tak skrajnych zachowań i fanatyzmu w służbie dla niego. Gdy tylko zły przejął kontrolę nad ludem, natychmiast zaczęli objawiać cechy jego charakteru. Lud jadł i pił wyrzuciwszy ze swoich myśli Boga i Jego miłosierdzie, zapominając o konieczności opierania się diabłu, który pobudził ich do najbardziej haniebnych czynów. Objawił się tu ten sam duch co na świętokradczej uczcie Belsazara. Tańce, śpiewy, frywolna wesołość wyzwoliły namiętności, które omamiły zmysły i doprowadziły do nieokiełznanej lubieżności. Wszystko to złożyło się na to żałosne, bezwstydne widowisko. Bóg został zniesławiony; Jego lud okrył się hańbą i stał się pośmiewiskiem dla pogan. Sąd Boży miał spaść na ogłupiałe i zamroczone szaleństwem rzesze ludu. Jednak Bóg w Swym miłosierdziu dał im sposobność porzucenia grzechów. SdK 90.3

“Stanął Mojżesz w bramie obozu i zawołał: Kto jest za Panem?” Trębacze natychmiast obwieścili jego słowa całemu obozowi. “Kto jest za Panem, do mnie! I zebrali się wokoło niego wszyscy synowie Lewiego”. Wszyscy, którzy żałowali tego, co uczynili, mieli przywilej stanąć przy Mojżeszu. “I rzekł do nich: Tak mówi Pan, Bóg Izraela: Przypaszcie każdy swój miecz do boku! Przejdźcie tam i z powrotem od bramy do bramy w obozie i zabijajcie każdego, czy to brat, czy przyjaciel, czy krewny. Synowie Lewiego uczynili według rozkazu Mojżesza i padło w tym dniu z ludu około trzech tysięcy mężów”. Nie było pobłażania dla nikogo, nie było udawania, nie podejmowano żadnych prób ukrycia winnych. Bo śmiertelny strach przed Panem ogarnął lud. SdK 91.1

Ci, którzy mieli tak mizerną świadomość obecności i wielkości Boga i którzy po potężnej demonstracji Jego majestatu byli gotowi odejść od Pana, byliby dla Izraela ustawicznym sidłem. Zostali zgładzeni, by grzech został napiętnowany, a lud ogarnęła bojaźń przed znieważeniem Boga. SdK 91.2

Niebezpieczeństwo dogadzania sobie

Nie mogę już dłużej rozważać tej historii, ale proszę was, w każdym mieście, w każdym miasteczku i w każdym domu, proszę każdego z was z osobna, byście studiowali lekcję zawartą w tym fragmencie Pisma, mając w pamięci natchnione słowa: “A tak, kto mniema, że stoi, niechaj baczy, aby nie upadł”. 1 Koryntian 10,12. Tutaj przedstawiony jest jedyny wybór, o którym mówi Słowo Boże. To ci, którzy baczą, by nie upaść, zostaną w końcu przyjęci. Nie ma bardziej fatalnego w skutkach rodzaju pewności siebie niż ten, który popycha ludzi do gonitwy za przyjemnościami. Czy w świetle tego poważnego ostrzeżenia od Boga, ojcowie i matki nie powinni być czujni? Czy nie powinni zwracać uwagę młodzieży na stale pojawiające się niebezpieczeństwa, które mogą młodych ludzi odprowadzić od Boga? Wielu pozwala młodzieży na towarzyskie zabawy sądząc, że rozrywka jest czymś niezbędnym dla zdrowia i szczęścia, ale jakież niebezpieczeństwa czychają na tej drodze! Im bardziej pragnienie przyjemności jest zaspokajane, im troskliwiej jest pielęgnowane, tym mocniejsze się staje. Dogadzanie sobie i spełnianie swoich zachcianek staje się treścią życia i jedynym życiowym doświadczeniem. Bóg ostrzega, byśmy się strzegli. “A tak, kto mniema, że stoi, niechaj baczy, aby nie upadł”. SdK 92.1

Powinniśmy dążyć do tego, by wszelkie różnice między nami zniknęły. Jeśli uważam, że mam światło, moim obowiązkiem jest przedstawienie go. Przypuśćmy, że skontaktowałabym się z innymi w sprawie poselstwa, które Pan chce przeze mnie przekazać ludowi. Mogłabym w ten sposób zamknąć sobie drzwi i wtedy światło nie dotarłoby do tych, do których Bóg je posłał. Kiedy Jezus wjeżdżał do Jeruzalemu “zaczęła cała rzesza uczniów radośnie chwalić Boga wielkim głosem za wszystkie cuda, jakie widzieli, mówiąc: Błogosławiony, który przychodzi jako król w imieniu Pańskim; na niebie pokój i chwała na wysokościach. A niektórzy faryzeusze z tłumu mówili do Niego: Nauczycielu, zgrom uczniów Swoich. I odpowiadając, rzekł: Powiadam wam, że jeśli ci będą milczeć, kamienie krzyczeć będą”. Łukasza 19,37-40. — The Review and Herald, 18 luty 1890. SdK 92.2

*****

Bracia moi, w Swym wielkim miłosierdziu i miłości Bóg dał wam wielkie światło, a Chrystus mówi do was: “Darmo wzięliście, darmo dawajcie”. Mateusza 10,8. Niech światło, którym zostaliście obdarowani świeci tym, którzy są w ciemnościach. Cieszmy się i radujmy się z tego, że Chrystus dał nam nie tylko Swoje Słowo, lecz również ducha mądrości i objawienia w poznawaniu Boga, i że w Jego mocy możemy być więcej niż zwycięzcami. Chrystus mówi: “Przyjdźcie do Mnie. U Mnie jest dobra rada i zdrowy osąd. Ja mam dla was zrozumienie i siłę”. Przez wiarę musimy odpocząć w Chrystusie, mając w pamięci słowa psalmisty: “Twoja troskliwość czyni mnie wielkim”. Psalmów 18,36 (BT). Proście Boga o olej Jego łaski. Starannie rozważajcie każde słowo, czy to pisane, czy mówione. — The Review and Herald, 22 grudzień 1904. SdK 93.1