Świadectwa dla kaznodziejów i pracowników ewangelii

Pokora

Gdy ten, kto współpracuje z Chrystusem z miłością i pokorą, wtłacza Prawdę w serca grzeszników, wówczas głos Miłości przemawia poprzez ludzkie narzędzie. Niebiańskie istoty współpracują z uświęconym pracownikiem, a Duch Święty działa na duszę niewierzącego. Bóg sprawia, że w sercu kiełkuje wiara i grzesznik przyjmuje świadectwa Słowa Bożego. Przez wpływ Ducha Świętego zostaje przemieniony i staje się jedno z Chrystusem, posiadając tego samego ducha i ten sam cel. Jego miłość do Boga jest coraz gorętsza, łaknie sprawiedliwości i pragnie upodobnić się do swego Mistrza. Przez patrzenie na Jezusa zostaje przemieniony z chwały w chwałę, jego charakter łagodnieje i staje się podobny Chrystusowi. Jest przepełniony miłością do Chrystusa oraz głęboką troską o ginące dusze, i Chrystus — “nadzieja chwały” (Kolosan 1,27) — zostaje w nim ukształtowany. “Tym zaś, którzy Go przyjęli, dal prawo stać się dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego”. Jana 1,12. SdK 206.1

Czytajcie, proszę, drugi i trzeci rozdział Listu do Filipian oraz pierwszy rozdział Listu do Kolosan. Zawarte są w nich lekcje, które wszyscy powinniśmy przestudiować. Paweł pisze: “Nie czyńcie nic z kłótliwości ani przez wzgląd na próżną chwałę, lecz w pokorze uważajcie jedni drugich za wyższych od siebie. Niechaj każdy baczy nie tylko na to, co jego, lecz i na to, co cudze. Takiego bądźcie względem siebie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie, który chociaż był w postaci Bożej, nie upierał się zachłannie przy tym, aby być równym Bogu, lecz wyparł się samego Siebie, przyjął postać sługi i stał się podobny ludziom; a okazawszy się z postawy człowiekiem, uniżył samego Siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to do śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg wielce Go wywyższył i obdarował Go imieniem, które jest ponad wszelkie imię... Z bojaźnią i ze drżeniem zbawienie swoje sprawujcie. Albowiem Bóg to według upodobania sprawia w was i chcenie i wykonanie. Czyńcie wszystko bez szemrania i powątpiewania, abyście się stali nienagannymi i szczerymi dziećmi Bożymi bez skazy pośród rodu złego i przewrotnego, w którym świecicie jak światła na świecie, zachowując słowa żywota ku chlubie mojej na dzień Chrystusowy, na dowód, że nie na próżno biegałem i nie na próżno się trudziłem”. Filipian 2,3-16. “Sługą zostałem zgodnie z postanowieniem Boga, powziętym co do mnie ze względu na was, abym w pełni rozgłosił Słowo Boże, tajemnicę, zakrytą od wieków i od pokoleń, a teraz objawioną Świętym Jego. Im to chciał Bóg dać poznać, jak wielkie jest między poganami bogactwo chwały tej tajemnicy, którą jest Chrystus w was, nadzieja chwały. Jego to zwiastujemy, napominając i nauczając każdego człowieka we wszelkiej mądrości, aby stawić go doskonałym w Chrystusie Jezusie”. Kolosan 1,25-28. SdK 207.1

Nie prowokujcie

Nasi pracownicy powinni wykazać się wielką roztropnością, by nie powiedzieć czegoś, co mogłoby sprowokować zastępy szatana i rozjuszyć konfederację zła, Chrystus nie ośmielił się wysunąć oskarżeń przeciwko księciu ciemności. Czy jest więc właściwe, byśmy my to czynili, uruchamiając tym samym siły zła, sojusze ludzi sprzymierzonych ze złymi duchami? Chrystus był jednorodzonym Synem nieskończonego Boga, był Dowódcą na niebiańskim dworze, a jednak powstrzymał się od oskarżenia szatana. Izajasz mówi o Nim: “Albowiem dziecię narodziło się nam, Syn jest nam dany i spocznie władza na Jego ramieniu, i nazwą Go: Cudowny Doradca, Bóg Mocny, Ojciec Odwieczny, Książę Pokoju”. Izajasza 9,5. SdK 208.1

Niech ci, którzy mówią i piszą na temat poselstwa trzeciego anioła, zwrócą uwagę na fakt, iż Książę Pokoju nie wniósł oskarżenia przeciwko wrogowi i niech wyciągną wnioski z tej lekcji, której powinni się byli nauczyć już dawno temu. Powinni włożyć Chrystusowe jarzmo i ćwiczyć się w Jego pokorze. Wielki Nauczyciel mówi: “Uczcie się ode Mnie” [Ja nie jestem chełpliwy, skrywam Moją chwałę, KJV], że jestem cichy i pokornego serca”. Ucząc się ode Mnie “znajdziecie ukojenie dla dusz waszych”. Mateusza 11,29. Niech praca wykonywana przez naszych misjonarzy prowadzi dusze do takiej skruchy, której nie trzeba będzie żałować. Musimy nauczyć się cichości i łagodności Chrystusa, byśmy byli wonią życia ku życiu. SdK 208.2

Niech nikt nie otwiera wrogowi drzwi, by mógł realizować swoje dzieło. Niech nikt go nie prowokuje do uruchomienia prześladowczych mocy, bo nie jesteśmy jeszcze przygotowani, by stawić im czoła. SdK 208.3

Potrzebujemy zmiękczającej i oczyszczającej mocy Ducha Świętego, która uformuje nasze charaktery i podda każdą naszą myśl w niewolę Chrystusowi. To Duch Święty da nam siłę do pokonywania trudności i panowania nad sobą, to On zaprowadzi nas do Jezusa, gdzie jak Maria siądziemy u Jego stóp i będziemy się uczyć Jego łagodności i pokory. SdK 208.4

Codziennie, w każdej godzinie, musimy być uświęcani przez Ducha Świętego, inaczej wpadniemy w sidła wroga i nasze dusze będą narażone na niebezpieczeństwo. Jesteśmy nieustannie wystawieni na pokusę wywyższania własnego “ja” i musimy się bardzo strzec tego zła. Przez cały czas musimy zachowywać czujność, by nie objawiać ducha despotyzmu, krytycyzmu i potępienia. Powinniśmy starać się unikać wszystkiego, co złe i nie objawiać cech właściwych szatanowi, które zniechęcą i odstraszą tych, z którymi się stykamy. Mamy pracować tak, jak to czynił Chrystus — przyciągać i budować, a nie burzyć. Dla niektórych to normalne, że mają gwałtowne usposobienie, są despotyczni i pomiatają Bożym dziedzictwem; z powodu tych cech wiele bezcennych dusz zostało straconych dla Sprawy. Przyczyną, dla której ludzie objawiają te nieprzyjemne cechy charakteru jest to, że nie mają społeczności z Bogiem. SdK 209.1

Postępowanie z drogocennymi duszami

Ci, którzy zamują ważne stanowiska i mają styczność z duszami, za które umarł Chrystus, powinni szanować ludzi, tak jak szanuje ich Bóg i uważać ich za bardzo cennych. Wielu jednak traktuje nabyte krwią Chrystusa dusze szorstko, zgodnie ludzkimi skłonnościami, nie objawiając usposobienia i ducha Chrystusowego. O swoich uczniach Chrystus mówi: “Wszyscy jesteście braćmi”. Mateusza 23,8. Musimy się troszczyć o nasze wzajemne relacje i pamiętać o tym, że z tymi, z którymi jesteśmy związani tutaj, będziemy musieli się spotkać przed trybunałem Chrystusa. Bóg będzie Sędzią i sprawiedliwie osądzi każdego człowieka. SdK 209.2

Ap. Jan mówi: “I widziałem umarłych, wielkich i małych, stojących przed tronem; i księgi zostały otwarte; również inna księga, księga żywota została otwarta; i osądzeni zostali umarli na podstawie tego, co zgodnie z ich uczynkami było napisane w księgach”. Objawienie 20,12. Niech każdy, kto wyznaje imię Chrystusa, uświadomi sobie, że zostanie skonfrontowany z każdym niesprawiedliwym czynem, którego się dopuścił, że będzie się musiał rozliczyć z każdego szorstkiego słowa, kiedy stanie przed trybunałem Chrystusa. Dokonywanie przeglądu wypowiedzianych słów, które raniły i krzywdziły, analizowanie decyzji podjętych przeciwko duszom, za które umarł Chrystus, nie będzie rzeczą przyjemną. Każdy czyn zostanie przeanalizowany na sądzie, a duch, który do niego nakłonił, zostanie ujawniony. Zostaną przedstawione owoce samolubnych i samowolnych działań i ludzie zobaczą skutki swoich czynów w takim świetle, w jakim widzi je Bóg. Zobaczą jak zrażali i zawracali z właściwej drogi drogocenne dusze, postępując z nimi w niechrześcijański sposób. Żyjemy w wielkim Dniu Pojednania i nadszedł czas, by każdy pokutował przed Bogiem, wyznawał swoje grzechy i przez żywą wiarę znalazł odpocznienie w zasługach ukrzyżowanego i żyjącego Zbawiciela. SdK 209.3

Moi bracia i siostry! Czy zdajecie sobie sprawę z tego, że zajmując się Bożym dziedzictwem nie możecie postępować według własnych, przyrodzonych skłonności? Lud Boży jest własnością Chrystusa. Jakże wysoką zapłacił On za nich cenę. Czy ma się okazać, że ktoś z nas pomagał wrogowi Boga i człowieka w zniechęcaniu i rujnowaniu dusz? Jaka kara spadnie na nas, jeśli będziemy mieć udział w tego rodzaju dziele? Każdy z nas powinien wyplenić ze swojego sposobu mówienia wszystko to, co szorstkie i surowe. Nie możemy sobie pozwalać na potępianie innych, i nie będzie się to zdarzać, jeśli będziemy jedno z Chrystusem. Mamy reprezentować Chrystusa w naszych kontaktach z bliźnimi. Mamy być współpracownikami Boga w niesieniu pomocy tym, którzy są kuszeni. Nie wolno nam zachęcać dusz do siania ziarna zwątpienia, bo przyniesie ono fatalny plon. Mamy się uczyć od Chrystusa, stosować Jego metody i objawiać Jego ducha. Apostoł nakazuje: “Takiego bądźcie względem siebie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie”. Powinniśmy uczyć się wierzyć Słowu Bożemu, które w tak cudowny sposób się wypełnia. Jeśli będziemy mieć całkowitą pewność wiary, większym zaufaniem będziemy darzyć naszych braci i siostry. SdK 210.1

Chrakter Chrystusa

Mamy przywilej widzieć Jezusa takim, jakim jest, znać Go jako Tego, który jest pełen współczucia, łagodności i boskiej uprzejmości. Jest dobry i miłosierny, i wybaczy nam nasze grzechy. Napisano o Nim: “Dlatego musiał we wszystkim upodobnić się do braci, aby mógł zostać miłosiernym i wiernym arcykapłanem przed Bogiem dla przebłagania Go za grzechy ludu. A że sam przeszedł przez cierpienie i próby, może dopomóc tym, którzy przez próby przechodzą”. Hebrajczyków 2,17-18. SdK 211.1

Powinniśmy odczuwać miłość i wdzięczność, powinniśmy patrzeć na Jezusa i zostać przemienieni na Jego obraz. Rezultatem tego będzie wzrost zaufania, nadzieja, cierpliwość i odwaga. Będziemy pić żywą wodę, o której Chrystus rozmawiał z Samarytanką. Powiedział: “Gdybyś znała dar Boży i Tego, który mówi do ciebie: Daj Mi pić, wtedy sama prosiłabyś Go i dałby ci wody żywej... Kto napije się wody, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskującej ku żywotowi wiecznemu”. Jana 4,10-14. Ta woda symbolizuje życie Chrystusa i każda dusza musi je posiąść poprzez wejście w żywy związek z Bogiem. Wówczas błogosławiona, pokorna, wdzięczna ufność wypełni duszę. Niedowiarstwo i strach ustąpią miejsca żywej wierze. Będziemy rozważać i podziwiać charakter Tego, który nas pierwszy umiłował. SdK 211.2

Przez rozmyślanie nad Bożą niezrównaną miłością przyjmujemy Jego naturę. Chrystus przed ludźmi i aniołami zademonstrował charakter Boga niebios. Udowodnił, że gdy ludzie będą całkowicie polegać na Bogu, będą w stanie zachowywać przykazania Boże i żyć; będą strzec Jego Zakonu jak źrenicy oka. SdK 212.1

Ci, którzy pytają o drogę życia, nie muszą być bogaci, mądrzy, wykształceni czy szanowani. Bóg tak usprawni ich zdolności pojmowania, by mogli zrozumieć, co mają czynić, aby być zbawieni. Światło od tronu Bożego oświeca ziemię, a Chrystus mówi: “A gdy Ja będę wywyższony ponad ziemię, wszystkich do Siebie pociągnę”. Jana 12,32. Jego pełne łaski zaproszenie skierowane jest do całej ludzkości, a ci, którzy na nie odpowiedzą, znajdą życie i zbawienie. Piotr pisze: “Łaska i pokój niech się wam rozmnożą przez poznanie Boga i Pana naszego, Jezusa Chrystusa. Boska Jego moc obdarowała nas wszystkim, co jest potrzebne do życia i pobożności, przez poznanie Tego, który nas powołał przez własną chwałę i cnotę, przez które darowane nam zostały drogie i największe obietnice, abyście przez nie stali się uczestnikami boskiej natury, uniknąwszy skażenia, jakie na tym świecie pociąga za sobą pożądliwość”. 2 Piotra 1,2-4. SdK 212.2