W atmosferze niebios

Co uczyniliście jednemu z najmniejszych moich braci? — 14 listopad

“Król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście”. Mateusza 25,40. AN 325.1

Chrystus czyni potrzeby swoich dzieci przedmiotem swojego osobistego zainteresowania. Jakiekolwiek lekceważenie czy zaniedbanie w stosunku do Jego braci traktuje jak przestępstwo wobec Niego, a przysługę okazaną najskromniejszemu z nich, jak uczynioną dla Niego. Jezus mówi: “Łaknąłem, a daliście mi jeść, pragnąłem, a daliście mi pić, byłem przychodniem, a przyjęliście mnie (...). cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście”. Mateusza 25,35.40. AN 325.2

Ten, kogo opatrzność wyposażyła obficie, a mimo to zamyka drzwi serca i tłumi szlachetne pobudki, które domagają się wyrażenia w czynach dobroczynności i uprzejmości, usłyszy z ust Mistrza uroczyste słowa: “Czegokolwiek nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście”. Mateusza 25,45. Miłość do Chrystusa nie może istnieć w sercu, w którym nie ma miejsca na miłość do bliźniego. (...) AN 325.3

Bierność szkodzi zarówno zdrowiu fizycznemu, jak i duchowemu. Człowiek bezczynny w winnicy Pańskiej, żyjący tylko dla siebie, jest wciąż niezadowolony z siebie i innych. Na jego twarzy maluje się chłód niezadowolenia. Jednak ten, kto odrzuca egoizm i na wzór Mistrza utożsamia się z cierpiącą ludzkością, zostanie zmiękczony i oczyszczony dzięki współczuciu dla bliźnich. Grzeczność, cierpliwość i łagodność będą cechować takiego człowieka, dzięki czemu jego obecność nieść będzie bliźnim radość i błogosławieństwo. Jego oblicze będzie jaśnieć blaskiem prawdziwej dobroczynności. AN 325.4

Ci, którzy najusilniej pracują, by zabezpieczyć swoje szczęście, są najbardziej godni pożałowania. Natomiast ci, którzy zapominają o sobie troszcząc się o innych, chodzą w światłości i błogosławieństwach, które przekazują bliźnim. (...) Wszystko, co posiadamy, zostało nam powierzone. Jednak gdy Pan nagradza nas swoim uznaniem, traktuje nas tak, jakbyśmy rzeczywiście na to uznanie zasługiwali: “Dobrze, sługo dobry i wierny”. Nie wielkość wykonanej pracy, ale miłość i wierność towarzyszące tej pracy zyskują nam uznanie Zbawiciela. — Address at Goguac Lake 12-14 (1878). AN 325.5