W atmosferze niebios

Wykorzystując nasze talenty dla Boga — 5 sierpień

“Będzie bowiem tak jak z człowiekiem, który odjeżdżając, przywołał swoje sługi i przekazał im swój majątek. I dał jednemu pięć talentów, a drugiemu dwa, a trzeciemu jeden, każdemu według jego zdolności, i odjechał”. Mateusza 25,14-15. AN 224.1

Przypowieść o talentach (...) ma osobiste i indywidualne zastosowanie do każdego człowieka posiadającego zdolność myślenia. (...) Kiedy pan domu wezwał sługi, przydzielił każdemu pracę odpowiednią dla niego. Cała Boża rodzina ponosi odpowiedzialność za posługiwanie się Bożymi dobrami. Każdy człowiek, od najmniejszego i najmniej wykształconego, po największego i najmądrzejszego, jest moralnie odpowiedzialną osobą obdarzoną zdolnościami, z których musi zdać sprawę Bogu. (...) Duchowe, umysłowe i fizyczne zdolności, wpływ, status społeczny, posiadane dobra materialne, jak również uczucia są cennymi talentami, które mają być używane w sprawie Pańskiej dla ratowania ludzi, za których Chrystus oddał życie. AN 224.2

Jakże niewielu ceni te błogosławieństwa! Jakże niewielu stara się rozwijać swoje talenty i zwiększać swoją użyteczność w świecie! Mistrz dał każdemu człowiekowi odpowiednie zadania. Każdemu według jego zdolności powierzył odpowiednie obowiązki. (...) Niechaj biznesmen prowadzi interesy w taki sposób, by swoją uczciwością przynosił chwałę Panu. Niech w ten sposób okaże swoją pobożność i objawia wobec ludzi ducha Chrystusowego. Niechaj mechanik będzie pilny w swej pracy i wiernie reprezentuje Tego, który pracował jako cieśla i żył wśród ludzi pracy. (...) AN 224.3

Ci, którzy zostali obdarzeni wielkimi talentami, powinni doceniać prace tych, którzy są skromniej obdarowani. Nawet najskromniejsze powołanie jest Bożym powołaniem. Z Bożym błogosławieństwem jeden talent dzięki umiejętnemu używaniu zostanie podwojony, a dwa pomnożą się w cztery w służbie Chrystusowi i w ten sposób najskromniejszy człowiek może rosnąć w sile i użyteczności. AN 224.4

Bóg widzi, docenia i przyjmuje gorliwe dążenie do celu i ofiarne wysiłki. (...) Posługuj się twoim darem z pokorą, w skromności, w ufnej wierze, oczekując dnia rozliczenia, a nie będziesz miał powodu do smutku czy wstydu. — The Review and Herald, 26 październik 1911. AN 224.5