W atmosferze niebios

Ścieżka wyrzeczeń — 6 sierpień

“I powiedział do wszystkich: Jeśli kto chce pójść za mną, niechaj się zaprze samego siebie i bierze krzyż swój na siebie codziennie, i naśladuje mnie”. Łukasza 9,23. AN 225.1

Chrystus oświadczył, że mamy żyć tak, jak On żył. (...) Ślady Jego stóp wyznaczają ścieżkę wyrzeczeń. Idąc przez życie natrafiamy na liczne okazje do służby. Wokół nas otwierają się możliwości służenia bliźnim. Dzięki właściwemu używaniu talentu mowy możemy wiele uczynić dla Mistrza. Słowa są mocnym czynnikiem po stronie dobra, jeśli są wyważone, łagodne i pełne współczucia Chrystusowego. Pieniądze, wpływ, takt, czas i siła — wszystko to są dary powierzone nam w celu pomagania bliźnim i przynoszenia chwały Stwórcy. AN 225.2

Wielu myśli, że przywilejem jest zwiedzać miejsca, w których Chrystus przebywał na ziemi, chodzić drogami, po których On chodził, oglądać jezioro, nad którym nauczał, oraz wzgórza i doliny, które On oglądał. Jednak nie musimy udawać się do Palestyny, by chodzić śladami Jezusa. Ślady Jego stóp możemy znaleźć przy łóżku chorego, w mieszkaniach nędzarzy, na zatłoczonych ulicach wielkich miast i w każdym miejscu, gdzie ludzkie serca potrzebują pocieszenia. — The Review and Herald, 29 luty 1912. AN 225.3

Jak bieg strumienia rozpoznajemy dzięki zieleni roślinności porastającej jego brzegi, tak Chrystusa możemy ujrzeć w czynach miłosierdzia, które na każdym kroku znaczyły Jego ścieżkę. Gdziekolwiek się udał, niósł ze sobą zdrowie i szczęście. Niewidomi i głusi radowali się z Jego nadejścia. Oblicze Chrystusa dla wielu było pierwszym widokiem, jaki ujrzeli, a Jego słowa pierwszym dźwiękiem, jaki usłyszeli. (...) Jego słowa do nieświadomych otwierały przed nimi źródła życia. Rozdawał swoje błogosławieństwa obficie i nieprzerwanie. Czerpał ze skarbnicy wieczności i rozdawał bogate dary Pańskie. — The Review and Herald, 25 kwiecień 1912. AN 225.4

Miliony ludzi gotowych zginąć, związanych łańcuchami niewiedzy i grzechu, nigdy jeszcze nie słyszało całej prawdy o tym, jak bardzo Chrystus ich miłuje. Gdybyśmy zamienili się z nimi miejscami, czego oczekiwalibyśmy od nich? Tak więc, na tyle, na ile leży to w naszej mocy, jesteśmy zobowiązani do służby dla nich. Chrystusowa zasada życia, na podstawie której wszyscy zostaniemy osądzeni, to: “Wszystko, cobyście chcieli, aby wam ludzie czynili, to i wy im czyńcie”. Mateusza 7,12. — The Review and Herald, 29 luty 1912. AN 225.5