Umysł, character, osobowość I

E — Niezależność umysłu

Prawdziwa niezależność nie jest uporem — Prawdziwa niezależność umysłu to nie to samo co upór. Prowadzi ona do kształtowania przez młodzież opinii według Słowa Bożego, niezależnie od tego, co powiedzą lub co uczynią inni. UCO1/92 224.5

W towarzystwie niewierzących, ateistów czy niedowiarków prawdziwa niezależność poprowadzi ich do wyrażenia swoich zasad wiary, a także obrony świętych prawd ewangelii przeciwko zarzutom i naigrywaniu się z prawdy przez niepobożnych. UCO1/92 224.6

Jeżeli znajdą się wśród takich, którzy myślą, że cnotą jest demonstrowanie błędów rzekomych chrześcijan, naśmiewanie się z religii, moralności i wszelkich cnót, to prawdziwa niezależność umysłu doprowadzi ich do przekonania, że wyśmiewanie jest lichą namiastką zdrowego rozsądku. — The Review and Herald, 26 sierpień 1884; Fundamentals of Christian Education 88.89. UCO1/92 224.7

Konieczna osobista niesależność — Są ludzie, którzy chlubią się tym, że mogliby coś zrobić wielkiego i dobrego gdyby tylko warunki inaczej się ułożyły, podczas gdy nie robią nic i nieposługują się swoimi zdolnościami, jakie posiadają, znajdując się na stanowisku, jakie Opatrzność im wyznaczyła. UCO1/92 224.8

Człowiek przecież jest w stanie kształtować swoje warunki, ale warunki w żadnej sytuacji nie powinny kształtować człowieka. Człowiek powinien posługiwać się okolicznościami tylko jako swego rodzaju instrumentem do działania. Człowiek powinien starać się opanowywać okoliczności, ale nigdy nie pozwolić na to, aby okoliczności opanowały jego. Indywidualna niezależność i indywidualna siła są tak bardzo potrzebnymi cechami. Nie musimy się wyrzekać indywidualnego charakteru, ale powinien on być wymodelowany, odnowiony i ożywiony. — Testimonies for the Church III, 496.497 (1875). UCO1/92 224.9

Jak daleko można pójść pod względem niezależności — Bóg chciałby, aby Jego lud był zdyscyplinowany i doprowadzony do zgodności działania, żeby wszyscy mogli być z sobą zgodni i posiedli ten sam osąd. Aby dojść do tego stanu rzeczy, wiele trzeba zrobić... Pan nie chce wcale pozbawiać nas naszej indywidualności. Ale jaki człowiek jest odpowiednim sędzią, aby mógł ocenić, jak daleko należy się posunąć w sprawie indywidualnej niezależności? UCO1/92 225.1

Apostoł Piotr napomina braci: “Podobnie młodzi bądźcie ulegli starszym. Wszyscy zaś przyobleczcie się w szatę pokory względem siebie, gdyż Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje”. Także apostoł Paweł nakłania swoich braci w Filippi do jedności i uniżenia: “Jeśli więc w Chrystusie jest jakaś zachęta, jakaś pociecha miłości, jakaś wspólnota Ducha, jakieś współczucie i zmiłowanie, dopełnijcie radości mojej i bądźcie jednej myśli, mając tę samą miłość, zgodni, ożywieni jednomyślnością. I nie czyńcie nic z kłótliwości ani przez wzgląd na próżną chwałę, lecz w pokorze uważajcie jedni drugich za wyższych od siebie”. — Testimonies for the Church III, 360 (1875). UCO1/92 225.2

Moc Boża naszym oparciem — Bracia, błagam was, abyście szczerze zrobili krok w kierunku chwały Bożej. Niech Jego moc stanie się waszym oparciem, Jego łaska waszą mocą. Przez studiowanie Słowa Bożego i żarliwą modlitwę zabiegajcie o uzyskanie jasnego obrazu waszych obowiązków, a wtedy wypełniajcie je wiernie. Bardzo istotne jest to, abyście okazywali wierność w małych rzeczach bowiem tak czyniąc przyzwyczaicie się do prawości przy spełnianiu większej odpowiedzialności. Drobne sprawy życia codziennego często przechodzą niepostrzeżenie, ale są to wszystko rzeczy wpływające na kształtowanie naszego charakteru. Każda drobnostka w życiu wywiera wielki wpływ na dobre lub złe. Umysł powinien podlegać codziennie ćwiczeniu poprzez życiowe sprawdziany, aby mógł nabrać siły do wytrzymania w każdych trudnych okolicznościach. W dniach doświadczeń i niebezpieczeństw powinniśmy być umocnieni, aby stać niewzruszenie po stronie sprawiedliwości, nieczuli na wszelki zły wpływ. — Testimonies for the Church IV, 561 (1881). UCO1/92 225.3