Nauki z Góry Błogosławienia

“Czy wolno odprawić żonę?” — Mateusza 19,3

Żydom wolno było rozwieść się z żoną dla jakiegokolwiek błahego powodu, a kobieta miała prawo powtórnie wyjść za mąż. Zwyczaj ten prowadził jednak do grzechu. W kazaniu na górze stwierdził Jezus, że nie ma innego powodu do rozerwania związku małżeńskiego oprócz cudzołóstwa. Mówił przeto: “Ktokolwiek by odprawił żonę swoją, z wyjątkiem przyczyny wszeteczeństwa, i poślubił inną, cudzołoży”. Mateusza 19,9. NGB 63.2

Gdy później faryzeusze pytali Jezusa, czy dobrze jest rozwieść się, wówczas wskazał On na ustanowienie małżeństwa przy stworzeniu. Powiedział: “Mojżesz pozwolił wam odprawiać swoje żony ze względu na zatwardziałość serc waszych, ale od początku tak nie było”. Mateusza 19,8. Wskazał na wspaniałe dni w raju, kiedy Bóg uznał, że wszystko “było dobre”. Tu miał swój początek stan małżeński i sobota, obie instytucje ustanowione na chwałę Bożą i dla dobra ludzkości. Gdy Stwórca złączył pierwszą parę ludzką, rzekł: “Dlatego opuści mąż ojca swego i matkę swoją i złączy się z żoną swoją, i staną się jednym ciałem”. 1 Mojżeszowa 2,24. W ten sposób ogłosił Bóg prawo małżeńskie dla wszystkich — aż do czasów ostatecznych — dzieci Adama. Co Ojciec niebieski uważał za dobre, to było zasadą największego błogosławieństwa i rozwoju dla człowieka. NGB 63.3

Jak każdy inny powierzony człowiekowi dar Boży, tak i małżeństwo zostało zniekształcone przez grzech, celem zaś ewangelii jest przyprowadzić je do pierwotnej świętości. Pod symbolem związku małżeńskiego przedstawiona jest w Starym, jak i w Nowym Testamencie święta więź duchowa między Chrystusem a zbawionymi, których odkupił przez cierpienia na Golgocie. “Nie bój się — mówi Chrystus (...) bo twoim małżonkiem jest twój Stwórca — jego imię Pan Zastępów — a twoim Odkupicielem Święty Izraelski, zwany Bogiem całej ziemi”. Izajasza 54,4.5. “Nawróćcie się, odstępni synowie — mówi Pan — bo ja jestem waszym Panem”. Jeremiasza 3,14. W Pieśni nad Pieśniami słyszymy głos oblubienicy: “Mój ci jest mój miły, a ja jestem jego” (Pieśń nad pieśniami 2,16), a ten, który dla niej “wyróżnia się wśród dziesięciu tysięcy (...) i (...) wszystko w nim rozkoszne” (Pieśń nad pieśniami 5,10.16), mówi: “Cała jesteś piękna; moja przyjaciółko i żadnej nie ma na tobie skazy”. Pieśń nad pieśniami 4,7. NGB 64.1

Kiedy później apostoł Paweł pisał do chrześcijan w Efezie, pouczył ich w swym liście, że Pan dlatego uczynił męża głową niewiasty, aby był jej opiekunem i aby złączył wszystkich członków rodziny w jedno, tak jak Chrystus jest głową Kościoła i Zbawicielem mistycznego ciała. “Jak Kościół podlega Chrystusowi, tak i żony mężom swoim we wszystkim. Mężowie, miłujcie żony swoje, jak i Chrystus umiłował Kościół i wydał zań samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy go kąpielą wodną przez Słowo, aby sam sobie przysposobić Kościół pełen chwały, bez zmazy lub skazy lub czegoś w tym rodzaju, ale żeby był święty i niepokalany. Tak też mężowie powinni miłować żony swoje”. Efezjan 5,24-28. NGB 64.2

Tylko łaska Chrystusowa może małżeństwo uczynić tym, na co je Chrystus przeznaczył: środkiem błogosławieństwa i uszlachetnienia ludzkości. NGB 64.3

Tylko za pomocą owej łaski mogą rodziny ziemskie wyobrażać w swej skromności, pokoju i miłości rodzinę niebieską. NGB 65.1

Obecnie współżycie ludzi jest tak samo dalekie od ideału niebieskiego, owego świętego związku, jak za czasów Chrystusa. Lecz ewangelia Chrystusa niesie pociechę wszystkim, którzy doznali rozczarowania i goryczy tam, gdzie spodziewali się przyjaźni i szczęścia. Gorzki ich los osłodzi cierpliwość i łagodność będące darem Ducha Chrystusowego. Serce, w którym mieszka Jezus, będzie tak napełnione i zaspokojone Jego miłością, że nie będzie pragnąć zwrócenia na siebie uwagi i współczucia innych. Jeżeli dusza poświęci się Bogu, wtedy Jego mądrość może dokonać tego, do czego żadna mądrość ludzka nie jest zdolna. Przez łaskę Bożą serca wzajemnie sobie niechętne lub obojętne mogą związać się silniej i ściślej niż przez jakiekolwiek związki ziemskie: węzeł takiej miłości jak Chrystusowa będzie mógł wytrzymać próbę pokuszenia. NGB 65.2