Historia zbawienia

Rozdział 35 — Organizacja

Rozdział napisany w oparciu o Dzieje Apostolskie 6,1-7.

“A w owym czasie, gdy liczba uczniów wzrastała, wszczęło się szemranie | hellenistów przeciwko Żydom, że zaniedbywano ich wdowy przy codziennym usługiwaniu”. Dzieje Apostolskie 6,1. Żydzi mieszkali w różnych krajach, w których mówiono po grecku. Choć większość nawróconych Żydów mówiła po hebrajsku, to niektórzy mieszkający w cesarstwie rzymskim poza granicami Judei mówili tylko po grecku. To oni zaczęli szemrać, że greckie wdowy nie są tak hojnie zaopatrywane jak biedni w Judei. Wszelka stronniczość zasmuciłaby Boga, więc szybko wydano odpowiednie zarządzenia, by przywrócić pokój i zgodę wśród wierzących. HZ 159.1

Duch Święty podpowiedział, jak uwolnić apostołów od obowiązku przydzielania darów biednym oraz innych czynności, aby mogli swobodnie głosić o Jezusie. “Wtedy dwunastu, zwoławszy wszystkich uczniów, rzekło: Nie jest rzeczą słuszną, żebyśmy zaniedbali słowo Boże, a usługiwali przy stołach. Upatrzcie tedy bracia, spośród siebie siedmiu mężów, cieszących się zaufaniem, pełnych Ducha Świętego i mądrości, a ustanowimy ich, aby się zajęli tą sprawą; my zaś pilnować będziemy modlitwy i służby Słowa”. Dzieje Apostolskie 6,2-4. HZ 159.2

Zgodnie z tą uchwałą, zbór wybrał siedmiu mężów pełnych wiary i mądrości Ducha Bożego, aby zajęli się organizacją i posługiwaniem przy stole. Między innymi wybrano Szczepana, Żyda z urodzenia i wiary, który mówił po grecku i dobrze znał zwyczaje oraz sposób życia Greków. Uważano więc, że jest odpowiednią osobą do nadzorowania rozdziału funduszów przeznaczonych dla wdów, sierot i biednych. Ten wybór podobał się wszystkim. Niezadowolenie i szemranie ucichło. HZ 159.3

Siedmiu wybranych mężczyzn odłączono uroczyście przez modlitwę i wkładanie rąk do spełniania nowych obowiązków. Nowo wyświęceni nie zostali odsunięci od nauczania zasad wiary. Przeciwnie, sprawozdanie mówi, że “Szczepan pełen wiary i mocy czynił cuda i znaki wielkie wśród ludu”. Dzieje Apostolskie 6,8. Byli to więc ludzie przygotowani do głoszenia prawdy, o łagodnym usposobieniu i zdrowym rozsądku, zdolni do rozstrzygnięcia wszelkich sporów, uspokajania szemrań czy wybuchów zazdrości. HZ 159.4

Bóg błogosławił wybór braci mających załatwiać sprawy zborowe, dając tym samym apostołom sposobność wykonywania osobliwego dzieła — głoszenia prawdy. Zbór się powiększał i rósł w siłę. “A Słowo Boże rosło i poczet uczniów w Jerozolimie bardzo się pomnażał, także znaczna liczba kapłanów przyjmowała wiarę”. Dzieje Apostolskie 6,7. HZ 160.1

Jest konieczne, aby i teraz, tak jak za dni apostołów, zachowywano w zborze ten sam porządek i system. Powodzenie sprawy Bożej zależy w dużym stopniu od tego, czy jej poszczególnymi działami kierują ludzie zdolni, nadający się na zajmowane przez siebie stanowiska. Ci, których Bóg wybrał, aby byli kierownikami w dziele Bożym i sprawowali ogólny nadzór nad duchowymi sprawami zboru, powinni być — jeśli tylko się da — zwolnieni od zajmowania się sprawami doczesnymi. Ten, kogo Bóg powołał do głoszenia swojego Słowa i nauki, powinien mieć czas na rozmyślanie, modlitwę i badanie Pisma. Zajmowanie się sprawami mniej ważnymi, administracyjnymi, i obcowanie z ludźmi o różnych usposobieniach i temperamentach zakłóca wrażliwość na sprawy duchowe. Wszelkie sprawy natury administracyjnej należy powierzyć właściwym urzędnikom. Gdyby jednak były tak trudne, że ich rozstrzygnięcie przewyższałoby możliwości urzędników, należy przedstawić je na radzie tym osobom, które czuwają nad całym zborem. HZ 160.2