Ze skarbnicy świadectw II

Nabożeństwa

Ze wszystkich szczególnych elementów wychowania w naszych internatach nabożeństwa zaliczają się do najważniejszych. Chociaż powinny być przeprowadzane jak najbardziej uroczyście, z największą czcią i uwielbieniem, to jednak nie powinno w nich brakować uczucia radości. Nabożeństw nie należy przeciągać, żeby nie stały się męczące, gdyż takie wrażenie, wywarte na umysłach młodzieży, skłaniać ją będzie do łączenia religii ze wszystkim, co suche i nudne. Wielu da się przeciągnąć na stronę nieprzyjaciela i tam będą wywierać wpływ, ale gdy się ich odpowiednio pouczy, mogą stać się błogosławieństwem dla świata i zboru. SS2 313.3

Nabożeństwa sobotnie, nabożeństwa poranne i wieczorne, w domu i w kaplicy — dopóki nie będą rozumnie przygotowane i ożywione Duchem Bożym, dopóty będą dla młodych najbardziej formalistycznymi, pozbawionymi wszelkiego uroku, najbardziej nieprzyjemnymi ze wszystkich szkolnych spotkań. Towarzyskie spotkania i wszelkie religijne zebrania powinno się tak zorganizować, tak nimi kierować, żeby nie tylko przynosiły jak największą korzyść, lecz żeby były także tak przyjemne, by pociągały wszystkich. Jeśli modlimy się wspólnie, serca trwale i mocno wiążą się z Bogiem. Jeśli wyznajemy Chrystusa otwarcie i wytrwale przejawiamy w swojej naturze Jego łagodność, pokorę i miłość, wtedy i inni zostaną oczarowani pięknem świętości. SS2 314.1

We wszystkich sytuacjach Chrystus powinien być jako Ten, który “wyróżnia się wśród dziesięciu tysięcy” i wszystko jest “w nim rozkoszne”. Pieśń nad pieśniami 5,10.16. Powinien być przedstawiony jako Źródło wszelkiej prawdziwej przyjemności i wszelkiego zadowolenia, jako Dawca wszelkich doskonałych darów i wszelkich błogosławieństw, jako Ten Jedyny, w którym skupiły się wszystkie nasze nadzieje na życie wieczne. Niechże miłość Boża i radość chrześcijańskiego doświadczenia objawią się w prawdziwej piękności w każdym religijnym zadaniu. Bądźcie przedstawicielami Zbawiciela — wybawcy od każdego wpływu grzechu. SS2 314.2

Dla osiągnięcia tego celu trzeba unikać wszelkiej ograniczoności. Potrzebujemy szczerej, poważnej, płynącej z serca pobożności. U nauczycieli zasadnicze znaczenie ma czynna pobożność płynąca z gorącego serca. Mamy do dyspozycji moc, jeśli jej zapragniemy. Czeka na nas łaska, jeśli ją wysoko cenimy. Duch Święty da się uprosić, jeśli prosić będziemy z takim usilnym dążeniem do upragnionego celu, jakie odpowiada jego ważności. Aniołowie niebiescy mają na uwadze wszystkie nasze trudy i poczynania, obserwują nas, by wiedzieć, jak służyć pomocą każdemu, kto swym charakterem odzwierciedla podobieństwo do Chrystusa i staje się podobny wizerunkowi Bożemu. Gdy kierownicy naszych internatów docenią należycie wagę przywilejów i sposobności, jakie są ich udziałem, będą wykonywać taką pracę dla Boga, jaką niebo uzna za dobrą. SS2 314.3