Ze skarbnicy świadectw II

Zasada dawania

Paweł ustanawia zasadę łożenia na rzecz sprawy Bożej. Mówi nam, jakie będą tego rezultaty zarówno dla nas samych, jak i dla Boga. “Każdy, tak jak sobie postanowił w sercu, nie z żalem albo z przymusu; gdyż ochotnego dawcę Bóg miłuje”. 2 Koryntian 9,7. “A powiadam: Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też żąć będzie. (...) A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski, abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na wszelką dobrą sprawę. (...) A ten, który daje ziarno siewcy i chleb na pokarm, da i pomnoży zasiew wasz, i przysporzy owoców sprawiedliwości waszej; a tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu”. 2 Koryntian 9,6.8.10.11. SS2 239.1

Nie wolno nam nawet pomyśleć, że potrafimy dać lub uczynić cokolwiek, co da nam prawo do przychylności Bożej. Apostoł pisze: “Co masz, czego nie otrzymałbyś? A jeśli otrzymałeś, czemu się chlubisz, ja- kobyś nie otrzymał?” Kiedy Dawid i naród izraelski przygotowywali materiały na budowę świątyni, król przekazał cały ten skarb książętom zgromadzenia, radował się i składał podziękowania Bogu w słowach, które na zawsze powinny być w sercu ludu Bożego: “Potem błogosławił Dawid Pana przed całym zgromadzeniem, mówiąc: Błogosławionyś Ty, Panie, Boże Izraela, ojca naszego, od wieków aż na wieki. Twoją, Panie, jest wielkość i moc, i majestat, i sława, i chwała, gdyż wszystko, co jest na niebie i na ziemi, do ciebie należy, (...) w twojej ręce jest siła i moc, w twojej ręce jest to, aby uczynić kogoś wielkim i mocnym. Więc teraz, Boże nasz, składamy ci dzięki i wielbimy chwalebne imię twoje. Lecz czymże ja jestem i czymże jest mój lud, że możemy ochotnie składać tobie dary? Wszak od ciebie pochodzi to wszystko i daliśmy tylko to, co z twojej ręki mamy. Gdyż pielgrzymami jesteśmy przed tobą i przychodniami, jak wszyscy ojcowie nasi; jak cień są dni nasze na ziemi, beznadziejne. Panie, Boże nasz, całe to bogactwo, które przygotowaliśmy, aby zbudować przybytek dla świętego imienia twego, z twojej ręki pochodzi i twoim jest to wszystko. Wiem też, o Boże mój, że Ty badasz serce i masz upodobanie w prawości; toteż szczerym sercem złożyłem w darze to wszystko, teraz zaś widzę, że twój lud, który tutaj się znajduje, z radością i ochotnie tobie składa dary”. 1 Kronik 29,10-17. SS2 239.2

Bóg dał swemu ludowi ziemskie bogactwa i pod wpływem Jego Ducha Izrael z własnej woli ofiarował skarby na budowę świątyni. Wszystko otrzymali od Pana. Gdyby Jego boska moc nie poruszyła serca ludzi, wysiłki króla byłyby daremne i świątynia nigdy by nie została wzniesiona. SS2 240.1

Wszystko, co ludzie otrzymują ze szczodrobliwości Bożej, pozostaje własnością Boga. Cokolwiek wartościowego i pięknego powierzył On z dóbr ziemi naszym rękom, jest nam dane po to, by nas wypróbować, dowiedzieć się, jak głęboka jest nasza miłość do Niego, czy doceniamy Jego dobroć. Czy będą to materialne, czy duchowe dobra, powinniśmy je ochotnie złożyć u stóp Jezusa jako dobrowolną ofiarę. SS2 240.2

Nikt z nas nie może żyć ani działać bez błogosławieństwa Bożego, natomiast Bóg, jeśli zechce, może wykonać swe dzieło bez ludzkiej pomocy. Lecz On wyznaczył każdemu człowiekowi pracę do wykonania, powierzając ludziom — swoim administratorom — materialne i duchowe dobra. Zawsze cokolwiek dajemy Bogu, to zostaje dzięki Jego łasce i dobroci zapisane na nasz rachunek jako wiernych Jego zarządców. Jednak zawsze powinniśmy zdawać sobie sprawę z tego, że Jego dzieło nie jest budowane na dokonaniach ludzkich. Nawet gdyby wielkie były zdolności człowieka, to jednak nie posiada on nic, czego by mu nie dał Bóg i czego mu nie może odebrać, jeśli te cenne dowody przychylności Bożej nie będą doceniane lub właściwie traktowane. Aniołowie Boży, których świadomość nie jest zaćmiona grzechem, rozumieją, że dary niebios dane są nam po to, by przysporzyły chwały wielkiemu Dawcy. Pomyślność człowieka wiąże się ściśle ze zwierzchnością Bożą. Chwała Boża jest radością i błogosławieństwem dla wszystkich istot stworzonych przez Niego. Gdy staramy się powiększyć Jego chwałę, dążymy do uzyskania dla siebie najwyższego dobra, jakie w ogóle możemy otrzymać. Bracia i siostry w Chrystusie! Bóg was wzywa do poświęcenia Jego służbie każdej umiejętności, każdego otrzymanego od Niego daru. Chciałby, żebyśmy powiedzieli wraz z Dawidem: “Wszak od ciebie pochodzi to wszystko i daliśmy tylko to, co z twojej ręki mamy”. SS2 240.3