Ze skarbnicy świadectw I

Dawajcie stosownie do dochodów

Kwota, jakiej Bóg wymaga, odpowiada otrzymanym środkom. Im większy jest powierzony kapitał, tym większy jest dar, jakiego Bóg żąda z powrotem. Jeżeli chrześcijanin posiada dziesięć czy dwadzieścia tysięcy złotych, Bóg nakazuje mu oddać nie tylko dziesiątą część całego dochodu, ale także składać ofiary za grzech i ofiarę dziękczynną. System lewicki odznaczał się w szczególny sposób uświęceniem własności. SS1 387.2

Gdy mówimy o dziesięcinie jako o żydowskim systemie ofiar na cele religijne, to nie mówimy o tym dość wyraźnie. Pan nadawał swoim żądaniom najdonioślejsze znaczenie i niemal w każdym przypadku, gdy Żydzi coś otrzymywali, przypominało im się o Dawcy i tym samym żądano zwrócenia Mu Jego części. Żądało się od nich wykupu za pierworodnego syna, za pierwsze owce (jagnięta) ze stad i za pierwsze zbiory w czasie żniw. Wymagano pozostawienia dla ubogich plonów na krańcach pól. Cokolwiek wypadło im z rąk w czasie żniw, zawsze było przeznaczane dla biednych, a raz na siedem lat nie uprawiano pól. Co wyrosło samoistnie, należało do tych, którzy cierpieli niedostatek. Potem były ofiary świątynne, ofiary za występek, ofiary za grzech i zwolnienie od wszelkich zadłużeń każdego siódmego roku. Rozliczne były także wydatki z tytułu gościnności; ubodzy otrzymywali jałmużnę; własność była opodatkowana. SS1 387.3

W ustalonym czasie, w celu zachowania trwałości i nienaruszalności prawa, zapytywano lud, czy wiernie dopełnił swych ślubów. Niewielu sumiennych zwracało Bogu mniej więcej jedną trzecią całego swego dochodu na rzecz biednych i na sprawy związane ze służbą Bożą. Te daniny nie pochodziły od jakiejś szczególnej grupy ludzi, ale od wszystkich warstw narodu. Kwota była proporcjonalna do posiadanej własności. Poza tymi regularnymi daninami istniały jeszcze szczególne cele, które wymagały dobrowolnych ofiar, takie jak na przykład przybytek świątynny, budowany na pustyni, czy świątynia wznoszona w Jerozolimie. Te plany były ułożone przez Boga zarówno dla ich własnego dobra, jak i dla utrzymania służby Bożej. SS1 387.4