Ewangelizacja

Głoszenie zasad zdrowia i chrześcijańskiego sposobu życia

Zasady zdrowia — Głoszone przez nas zasady musimy potwierdzać w praktyce... Nie wolno nam zapominać, że człowiek musi zbawić zarówno swoje ciało, jak i swoją duszę. Praca nasza polega na czymś znacznie poważniejszym, niż na samym wygłaszaniu kazań. Podczas naszej pracy głoszenia poselstwa musimy, będąc w łączności z ludźmi, pomagać im również w ich fizycznych słabościach. Obowiązkiem naszym jest głoszenie ludziom zasad reformy zdrowotnej, przekonywając słuchaczy o konieczności zachowania zdrowia. Ew 177.5

Chcąc, aby dusza była zdrowa, trzeba koniecznie ciało utrzymywać w zdrowiu. Stan ciała odbija się na stanie duszy. Ten, kto chce być fizycznie i duchowo silnym, musi opanować swój apetyt i odpowiednio się odżywiać. Musi zwrócić szczególną uwagę na to, żeby nie męczyć duszy obciążaniem sił fizycznych i umysłowych. Wierne przestrzeganie słusznych zasad żywienia oraz ubioru jest obowiązkiem przez Boga nałożonym na istoty ludzkie. Ew 178.1

Bóg żąda od nas posłuszeństwa prawom zdrowia i życia. Każdego z nas czyni odpowiedzialnym za właściwe traktowanie swego ciała i za troskę o nie, abyśmy zachowali zdrowie. — Letter 123, 1903. Ew 178.2

Jest częścią ostatniego poselstwa — Zasady reformy zdrowotnej znajdujemy w Słowie Bożym. Poselstwo o tej reformie musi iść w parze z głoszeniem Słowa Bożego. Jest zamierzeniem Bożym, aby odradzający wpływ reformy zdrowotnej stał się częścią ostatniego wielkiego dzieła głoszenia poselstwa Ewangelii. — Medical Ministry 259. Ew 178.3

Na nas, jako lud Boży, nałożono obowiązek zaznajomienia ludzi z zasadami reformy zdrowotnej. Niektórzy uważają, że sprawa sposobu odżywiania się nie ma aż tak wielkiego znaczenia, aby trzeba ją było włączyć do pracy ewangelizacyjnej. Ci, co tak myślą, popełniają wielki błąd. Słowo Boże oświadcza: “Cokolwiek jecie czy pijecie, cokolwiek czynicie, czyńcie to wszystko na chwałę Bożą”. 1 Koryntian 10,31. Ew 178.4

Temat wstrzemięźliwości — we wszystkich swych aspektach — odgrywa poważną rolę w dziele zbawienia. — Testimonies for the Church IX, 112 (1909). Ew 178.5

Wprowadzenie zasad reformy zdrowotnej — Ci, co żyją w ostatnim czasie historii tej ziemi, muszą stosować w życiu zasady zdrowia... Ew 178.6

Chorzy mężczyźni i chore kobiety muszą przestrzegać reformę zdrowotną. Bóg będzie współpracował ze Swymi dziećmi, aby zachować ich przy zdrowiu, jeżeli zechcą odżywiać się w sposób właściwy, wyrzekając się wszystkiego, co nadmiernie obciąża żołądek. Bóg łaskawie utorował pewną i bezpieczną drogę naturze i ta droga jest wystarczająco szeroka dla wszystkich, którzy zechcą po niej kroczyć. Bóg przeznaczył dla nas pożywne i zdrowe ziemiopłody, którymi możemy się wystarczająco pokrzepić... Ew 178.7

Wielu ludzi wyrządza swemu ciału poważną krzywdę, lekceważąc prawa zdrowia. Ludzie ci już nigdy nie będą w stanie wrócić do zdrowia wskutek wyrządzonych sobie krzywd; nawet teraz, kiedy tego żałują, i się nawrócili. Człowiek spróbował być mądrzejszym od Boga. Sam ustanowił sobie własne prawo. Bóg wzywa nas, abyśmy zwrócili uwagę na postanowione przez Niego żądania, abyśmy nie uwłaczali Mu, gwałcąc i obniżając nasze fizyczne, umysłowe i duchowe zdolności. — Letter 135, 1992. Ew 178.8

Reforma zdrowotna — praktyczną i postępową reformą — Bóg żąda od naszych kaznodziejów, lekarzy i członków zboru, aby byli ostrożni w swej pracy i nie nalegali na tych, którzy nie poznali całej prawdy, żeby odrazu zmienili swój sposób odżywiania, co by ich wystawiło na przedwczesne próby. Głoście ludziom zasady zdrowia, a Bóg niech sam kieruje szczerymi sercami. Ludzie usłyszą i uwierzą. Pan nie chce, aby Jego posłowie głosili piękne prawdy o reformie zdrowotnej w sposób, który by wzbudził w ludziach uprzedzenie. Niech nikt nie rzuca kłód pod nogi ludziom, błądzącym po ciemnych ścieżkach nieświadomości. Zachwalając dobre rzeczy, nie należy wykazywać zbyt wielkiego entuzjazmu, żeby nie zawrócić z drogi tych, którzy przyszli, aby was słuchać. Przedstawiajcie zasady wstrzemięźliwości w najbardziej przyciągającej formie! Ew 179.1

Nie wolno postępować w sposób zarozumiały. Pracownicy, którzy rozpoczęli pracę na nowych terenach i chcą tam zakładać zbory, nie mogą stwarzać trudności dlatego, że sposób odżywiania uczynią sprawą pierwszej wagi. Muszą być ostrożni, aby nie naciągać struny za bardzo, ponieważ to stanie się dla wielu przeszkodą. Nie poganiajcie ludzi, ale prowadźcie ich. Ew 179.2

Gdziekolwiek dociera prawda, tam należy udzielać wskazań co do właściwego przygotowania pożywnych posiłków. Bóg pragnie, aby wszędzie, w każdym miejscu, biegli nauczyciele pouczyli ludzi, jak należy rozumnie korzystać ze wszystkich produktów i ziemiopłodów, które otrzymuje się w danej okolicy, w danym kraju. W ten sposób nauczymy ludzi biednych, jak i tych, którzy są lepiej sytuowani, jak mają się odżywiać, aby byli zdrowi. — Gospel Workers 233 (1915). Ew 179.3

Wysunąć na pierwsze miejsce — Praca na rzecz zdrowia jest środkiem, przez który Bóg chce zmniejszyć cierpienie na naszym świecie oraz oczyścić Swój zbór. Nauczajcie ludzi, że mogą być pomocnikami Boga, współpracując z Mistrzem w dziele przywrócenia zdrowia fizycznego i duchowego. Działalność ta nosi znamię niebiańskie i otwiera drzwi dla ninych drogocennych prawd. Jest tu miejsce pracy dla wszystkich, którzy będą tę pracę wykonywać rozumnie. Ew 179.4

Zostałam o tym pouczona — i mam to wam powiedzieć — że działalność na rzecz reformy zdrowotnej mamy stawiać na pierwszym miejscu. Wykażcie jasno i wyraźnie jej znaczenie, aby zrozumiano i odczuto szeroko występującą potrzebę jej. Powstrzymanie się od wszelkich szkodliw7ch pokarmów i napojów jest wynikiem prawdziwej religii. Ten, kto został całkowicie nawrócony, unikać będzie wszelkich szkodliwych nałogów i apetytów. Na skutek całkowitej abstynencji przezwycięży pragnienie rzeczy szkodliwych i rujnujących zdrowie. Ew 179.5

Pouczono mnie, iż mam powiedzieć wszystkim zajmującym się reformą zdrowotną: zdążajcie naprzód! Światu potrzebna jest każda cząstka tego wpływu, który wy możecie wywrzeć, aby odwrócić klęskę moralną. Niech więc ci, którzy głoszą poselstwo trzeciego anioła będą i tymi, co nauczają. — Testimonies for the Church IX, 112.113 (1909). Ew 180.1

Całkowite wstrzymanie się od alkoholu i tytoniu — Mężczyźni i kobiety posiadają dużo nałogów, które są sprzeczne z zasadami Biblii. Używanie napojów alkoholowych i tytoniu niszczy ciało, duszę i ducha. Ludzi takich nie można przyjmować na członków zboru, zanim nie złożą dowodu, że są całkowicie nawróceni i że posiadają wiarę, która rodzi uczynki miłości i oczyszcza duszę. Prawda Boża oczyści człowieka prawdziwie wierzącego, a ten, kto się całkowicie nawrócił, wyrzeknie się wszelkich kalających go nałogów i namiętności. Stosując całkowitą abstynencję przezwycięży chęć ulegania temu, co niszczy zdrowie. — Letter 49, 1902. Ew 180.2

Nawrócenie się — tajemnicą zwycięstwa — Pierwszą i najważniejszą sprawą, głosząc Ewangelię jasno i zrozumiale, jest wzruszyć i zmiękczyć duszę, przedstawiając jej naszego Pana Jezusa Chrystusa jako Tego, który bierze na siebie grzechy, jako Zabawiciela przebaczającego i odpuszczającego. Ew 180.3

Gdy działa wśród nas Duch Święty — jak to niezawodnie miało miejsce podczas ewangelizacji w miejscowości... dusze, które nie były gotowe przyjąć Chrystusa, zostały pozyskane. Wielu, którzy przez wiele lat nie chodzili do żadnego kościoła, przychodzą na nasze odczyty i nawracają się. Prostota prawdy pozyskuje ich serca. Oddziałuje ona na wszystkie grupy ludzi. Namiętni palacze tytoniu przestają palić, alkoholicy wyrzekają się alkoholu. Ludzie ci nie byliby mogli tego zrobić, gdy nie uwierzyli w obietnice Boże, że Bóg przebaczy im grzechy. Czy nie warto pracować sumiennie, aby te dusze ratować?. — Letter 4, 1899. Ew 180.4

Rozpocząć reformę od podstaw — Ludzie upijający się popełniają najnikczemniejsze rzeczy. Gdy spotykamy się z tego rodzaju występkami i widzimy straszliwe skutki picia napojów alkoholowych, czyż nie powinniśmy uczynić wszystkiego, co jest w naszej mocy, aby Bóg pomógł w walce z tym wielkim złem? U podstaw picia alkoholu leżą złe nawyki związane z rodzajem żywienia się. Ci, którzy wierzą w obecną prawdę, powinni wyrzec się picia kawy i herbaty, ponieważ te napoje wywołują pragnienie jeszcze silniejszych środków podniecających. Powinni także wyrzec się w miarę możności, mięsnych pokarmów, ponieważ wywołują one pragnienie picia mocnych napojów. Pełnowartościowe pożywienie, przyrządzone dobrze i smacznie, powinno być naszym pokarmem w obecnym czasie. Ew 180.5

Ludzie nie przestrzegający zasad zdrowia traktują samych siebie niemądrze i niesłusznie. Ulegając apetytowi wyrządzają sobie potworną krzywdą. Ktoś może uważać, że kewstia odżywiania nie jest na tyle ważna, aby włączyć ją do spraw religii. Kto tak myśli, popełnia poważny błąd. Słowo Boże oświadcza: “Dlatego cokolwiek jecie i pijecie, cokolwiek czynicie, czyńcie wszystko na chwałę Bożą”. 1 Koryntian 10,31. Zagadnienie wstrzemięźliwości — we wszystkich swych aspektach — odgrywa poważną rolę w poczynaniach na rzecz naszego zbawienia. Ponieważ pod względem jedzenia ludzie ulegają złym nałogom, w świecie panuje coraz większe zło. — Letter 49, 1902. Ew 181.1

Praca osobista nad niewstrzemieźliwymi — Praca nasza nie polega jedynie na wygłaszaniu kazań. W zakres jej wchodzi także praca osobista nad ludźmi, którzy nadużyli własnego zdrowia i nie mają żadnej siły moralnej, aby przeciwstawić się swoim żądzom i namiętnościom. Nad tymi duszami trzeba szczególnie pracować. Świat nasz jest pełen takich cierpiących ludzi. Ew 181.2

Bóg wypisał swe prawo na każdym nerwie i mięśniu, na każdej tkance naszej istoty i na każdym organie ciała ludzkiego. Uleganie nienaturalnemu apetytowi, czy to będzie kawa, herbata, tytoń czy alkohol, jest niczym innym, jak brakiem wstrzemięźliwości, i jest sprzeczne z prawami zdrowia i życia. Używając tych zakazanych artykułów. powstaje w organiźmie taki stan, do którego Stwórca nigdy nie zamierzał donuścić. Taka uległość jest grzechem... Spożywanie czegoś, co nie przekształca się w organiźmie w dobrą krew, jest sprzeczne z prawami naszego organizmu i pogwałceniem prawa Bożego. Przyczyna rodzi skutek. Cierpienie, choroba i śmierć — to niezawodna kara za tego rodzaju uległość. — Letter 123, 1899. Ew 181.3

Poszukiwanie przyjemności i rozrywek — Rzesze ludzkie na próżno szukają przyjemności w rozrywkach świeckich. Ludzie ci łakną czegoś, czego nie mają. Wydają pieniądze na to, co nie jest chlebem i pracują na coś, co nie daje zadowolenia. Głodna i łaknąca dusza będzie głodować i łaknąć tak długo, jak długo będzie szukała ukojenia w przyjemnościach, które nie mogą dać żadnej radości. Ach, gdyby każda dusza usłuchała głosu Jezusa: “Jeżeli kto pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije!” Ci, którzy piją wode żywota, nie będą pragnać żadnych podniecających i lekkomyślnych przyjemności. Chrystus, źródło życia, jest także źródłem pokoju i szczęścia. Ew 181.4

Bóg obdarza ludzi rozmaitymi talentami i darami nie po to, aby z nich nie korzystali lub by były wykorzystywane na rozrywkę i zaspokojenie namiętności, ale po to, aby stały się błogosławieństwem dla innych, czyniąc ludzi zdolnymi do wykonywania bezinteresownej i ofiarnej pracy ewangelizacyjnej. — The Youth's Instructor, 6 listopad 1902. Ew 181.5

Talenty i dary — Sposób życia i charakter tych, którzy znajdują przyjemność w tych rzeczach, będą kształtować śię zgodnie z tym, czym zostały przepojone ich umysły. Ew 182.1

Bóg okazał dowody Swojej miłości dla świata. We wszystkim, co czynił, nie było żadnego fałszu, ani aktorstwa. Obdarzył ludzi żywym Darem, który znosił upokorzenie, ubóstwo, hańbę i szyderstwo. Wszystko to znosił Chrystus, aby móc wybawić grzesznych ludzi. Gdy istoty ludzkie układały plany, jak zniszczyć Jezusa, Syn Wiecznego Boga spełniał wielkie dzieło, które musiało być wykonane dla odkupienia i zbawienia ludzkości. Dziś dumni i nieposłuszni ludzie usiłują zdobyć popularność i zaszczyty, używając danych im przez Boga darów, by zabawić i rozśmieszyć. — Manuscript 42, 1898. Ew 182.2

Praca nad tymi, co umiłowali rozkosze — Nie lekceważąc studni Jakuba, Chrystus zalecił coś nieskończenie lepszego... ofiarował Samarytance coś bardziej wartościowego niż wszystko, co dotychczas posiadała. Ofiarował jej wodę żywota, radość i nadzieję Ewangelii Swego królestwa. Ew 182.3

To postępowanie Jezusa ilustruje sposób, w jaki mamy pracować. Niewielki przyniesie to pożytek, jeżeli pójdziemy do miłośników zabaw, entuzjastów teatru, wyścigów konnych, alkoholu i różnych gier, ganiąc ich za te rzeczy. Takie postępowanie nie da nic dobrego. Musimy im zaoferować coś lepszego niż to, co posiadają. Musimy ofiarować im pokój Chrystusa, który przewyższa wszelki rozum ludzki. Ew 182.4

Nieszczęśliwe dusze znajdują się w obłędnej pogoni za przyjemnościami świata i ziemskimi bogactwami. Brak im znajomości czegoś, czego najbardziej należy pragnąć. Gry, pr7edstawienia, widowiska, wyścigi konne, nie dadzą zadowolenia duszy. Istoty ludzkie nie zostały stworzone po to, aby w tych rzeczach znajdowały zadowolenie i wydawały pieniądze na coś, co wcale nie jest chlebem. Pokażmy im, jak nieskończenie wyższa ponad znikome radości i przyjemności świata jest niezniszczalna chwała Niebios! Starajmy się ich przekonać, że Ewangelia daje człowiekowi wolność, nadzieję, pokój i odpoczynek. “Każdy, kto pić będzie tę wodę, którą ja mu dam, nie będzie nigdy pragnął” — oświadczył Chrystus. — Manuscript 12, 1901. Ew 182.5

Wskazówki dotyczące ubioru i rozrywek — Tym, którzy świeżo nawrócili się na drogę prawdy, trzeba jasno i wyraźnie wyłożyć zasady życia chrześcijańskiego. Wierni chrześcijanie, mężczyźni i kobiety powinni interesować się żywo tym, aby nowonawrócone dusze pojęły i zrozumiały znaczenie sprawiedliwości, jaka jest w Jezusie Chrystusie. Jeżeli ktoś pielęgnuje w sobie pragnienie świeckich rozrywek czy zamiłowanie do wyszukanego stroju do tego stopnia, że tym rzeczom oddaje cały swój umysł, duszę i siły, to wierni chrześcijanie muszą czuwać nad taką duszą i wiedzieć, że zdadzą rachunek za nią. Pouczenia, jakie mają być dane tym duszom, muszą być nacechowane wiarą i przepojone miłością, aby nasza praca nie była wykonana tylko połowicznie. — Manuscript 56, 1900. Ew 182.6

Pouczenie nowonawróconego o tym, że ubiór może być bałwochwalstwem — Jednym z punktów, o których nowonawróconych należy pouczyć, jest sprawa ubioru. Trzeba, ażeby nowonawróceni dobrze się z tą sprawą zaznajomili. Czy ubierają się właściwie? Czy pielęgnują pychę własnego serca? Bałwochwalstwo przebijające się w ubiorze jest chorobą moralną. Nie wolno tej choroby zabierać do nowego życia. W większości przypadków przyjęcie Ewangelii wymaga zdecydowanych zmian w ubiorze. Ew 183.1

Nie wolno ubierać się niedbale. Będąc świadkami Chrystusa musimy dla Jego imienia dbać o nasz dobry wygląd zewnętrzny. W służbie świątyni Bóg określił dokładnie każdy S7czegół ubioru obowiązującego tych, którzy Mu usługiwali. Podobnie i my otrzymaliśmy pouczenie, że Bóg zwraca uwagę na ubiór tych, którzy Mu służą. Co do szat Aarona, to udzielono tu bardzo szczegółowych wskazań, ponieważ był to ubiór symboliczny. Tak samo i ubiór naśladowców Chrystusa powinien być ubiorem symbolicznym. We wszystkich rzeczach mamy reprezentować Chrystusa. Nasz wygląd powinien pod każdym względem świadczyć o łagodności, skromności i czystości. Słowo Boże nie daje żadnego potwierdzenia na to, by zmieniać nasz wygląd z uwagi na krzyk mody. Chrześcijanin nie ma ubierać się strojnie i ozdabiać drogocennymi ozdobami. Ew 183.2

Trzeba starannie rozważyć słowa Pisma Świętego, dotyczące ubioru. Trzeba, abyśmy zrozumieli, jakie ubiory uznaje Pan Niebieski za właściwe dla naszego ciała. Toteż wszyscy, którzy chcą dostąpić łaski Chrystusowej będą przestrzegać cennych nauk podanych przez natchnione Słowo Boże. Nawet sposób uszycia naszych ubrań będzie wyrazem prawdy Ewangelii. Ew 183.3

Wszyscy, którzy studiują życie Chrystusa i stosują Jego nauki, upodobniają się do Niego. Będą wywierać taki wpływ, jaki On wywierał. Będą posiadali prawe charaktery, a krocząc pokornie ścieżką posłuszeństwa i wypełniając wolę Bożą, będą wywierali wpływ, który będzie mówił o postępie sprawy Bożej i świadczył o czystości i zdrowiu tych, co pracują w Jego Dziele. W tych całkowicie nawróconych duszach znajdzie świat dowód i świadectwo siły prawdy uświęcającej ludzkie charaktery. — Testimonies for the Church VI, 96.97 (1900). Ew 183.4

Zgodnie z zasadami naszej wiary — Umiar i właściwy sposób ubierania się stanowi część chrześcijańskiego obowiązku. Ubieranie się prosto i skromnie i powstrzymywanie od noszenia biżuterii i różnych ozdób jest wyrazem zasad naszej wiary. Czy należymy do tych ludzi, którzy dostrzegają szaleństwo świata uwidocznione w fantazyjnych ubiorach oraz w zamiłowaniu do rozrywek? Skoro tak, to powinniśmy należeć do tej grupy, która wystrzega się wszystkiego, co by wzmacniało ducha, który opanowuje umysły i serca tych, co żyją tylko dla świata i nie myślą, ani troszczą się o innych. — Testimonies for the Church III, 366 (1875). Ew 183.5

Dostosowanie się do Chrystusa albo do świata — Jedna z naszych sióstr, która spędziła kilka tygodni w jednej z naszych instytucji w miejscowości... oświadczyła, że czuje się bardzo rozczarowana tym, co tam widziała i słyszała... Zanim przyjęła ona zasady prawdy, ubierała się według mody światowej, nosiła kosztowną biżuterię i różnego rodzaju ozdoby. Gdy postanowiła być posłuszną Słowu Bożemu, doszła do wniosku, że nauki Słowa Bożego wymagają od niej wyrzeczenia się przepychu i zbytecznych ozdób. Uczono ją, że Adwentyści Dnia Siódmego nie noszą biżuterii, złota, srebra, ani drogocennych klejnotów i nie ubierają się według mody najnowszej. Gdy więc ujrzała wśród wyznawców adwentyzmu tych, którzy bardzo daleko odeszli od prostoty biblijnej, zdziwiła się bardzo. Czyż nie mieli oni tej samej Biblii, którą ona studiowała i według której ona starała sie kształtować swoje życie? Czy jej dotychczasowe postępowanie było tylko przejawem fanatyzmu? Czy zrozumiała źle słowa apostoła, “... że przyjaźń świata jest nieprzyjaźnią Bożą. Przetoż, ktobykolwiek chciał być przyjacielem tego świata, staje się nieprzyjacielem Bożym”. Ew 184.1

Pani D., osoba zajmująca stanowisko w tej instytucji, odwiedziła kiedyś mieszkanie siostry... Wyjmując z kuferka złoty naszyjnik i łańcuch powiedziała, że chciałaby wyzbvć się tych kleinotów i zasilić nimi skarbiec Pański. Wówczas inna siostra powiedziała do niej: “Dlaczego to sprzedajesz? Gdyby to do mnie należało, nosiłabym to”. “Gdy ja przvimowałam prawdę — odparła tamta — uczono mnie. że wszystkie klejnoty trzeba koniecznie odłożyć. Noszenie ich pozostaje bowiem w całkowitej sprzeczności z naukami Słowa Bożego”. I zacytowała tu swym słuchaczom słowa apostoła Pawła i Piotra, w których była o tym mowa: “Także i niewiasty, aby się ubiorem przystojnym ze wstydem i skromnością zdobiły, nie z trefionymi włosami, albo złotem, albo perłami, albo szatami kosztownymi. Ale (jako przystoi niewiastom, które się ożywają do pobożności) dobrymi uczynkami”. 1 Tymoteusza 2,9-10. “Których ochędóstwo niech nie będzie ono zwierzchnie, w splecieniu włosów i obłożeniu się złotem, albo w ubieraniu się w szaty”. 1 Piotra 3,3. Ew 184.2

W odpowiedzi osoba ta pokazała na swoim palcu złoty pierścień, ofiarowany jej przez pewnego człowieka i powiedziała, że jej zdaniem nie ma nic złego w noszeniu takich ozdób. Lud nasz był zbyt skrupulatny, jeżeli chodziło o sprawę ubioru. Niewiasty pracujące w tej instytucji ubierają się tak, jak inne kobiety. Nie jest dobrze odróżniać się ubiorem. Ew 184.3

Nie wszystko jest zgodne z naukami Chrystusa. Mamy być posłuszni Słowu Bożemu, nie powinniśmy naśladować wszystkich zwyczajów. Siostra nasza zrozumiała, że najbezpieczniej jest wzorować się na Biblii. Czy pani D. i inne osoby, które postępują w ten sposób będą zadowolone z rezultatów wywieranego przez siebie wpływu w dniu, w którym każdy człowiek otrzyma zapłatę stosownie do swych uczynków? Ew 185.1

Słowo Boże jest wyraźne. Nauk jego nie można mylnie rozumieć. Albo będziemy posłuszni Słowu Bożemu przyjmując je takim, jakie ono jest, albo będziemy zbaczać z jego drogi, a mimo to będziemy chcieli być zbawieni? Oby wszyscy ci, którzy pracują w naszych instytucjach, przyjęli światło Boże i byli mu posłuszni po to, aby móc je przekazywać tym, którzy jeszcze błądzą w ciemnościach. Ew 185.2

Przypodobanie się światu jest grzechem, który wpływa ujemnie na życie duchowe naszego ludu i poważnie przyczynia się do jego nieużyteczności. Próżne jest głoszenie światu poselstwa ostrzegawczego, jeżeli w naszym codziennym życiu nie ma zmiany wskutek Jego mocy. — The Review and Herald, 28 marzec 1882. Ew 185.3

Praca serca — Wielu jest takich, którzy próbują naprawić życie innych ludzi atakowaniem tego, co uważają za złe nawyki. Udają się do tych, o których mniemają, że są w błędzie i wskazują na ich upadki. Mówią: “Nie ubieracie się tak, jak powinniście”. Usiłują skłonić ludzi do porzucenia ozdób i wszystkiego, co rażące, ale nie usiłują skierować uwagi ludzi na prawdę. Ci, którzy chcą napominać innych, powinni przedstawić piękno ukryte w Chrystusie. Powinni mówić o Jego miłości i współczuciu, przedstawić Jego przykład i ofiarę, objawić Jego Ducha, a sprawy ubioru w ogóle nie poruszać. Nie ma potrzeby robić ze sprawy ubioru głównej zasady naszej religii. Należy mówić o czymś znacznie bogatszym. Mówcie o Chrystusie, a gdy nawróci się serce człowieka, wszystko, co nie harmonizuje ze Słowem Bożym, zostanie z niego usunięte. Jest to darmena praca zrywać liście z żyjącego jeszcze drzewa. Liście na nowo wyrosną. Siekierę trzeba położyć u korzeni drzewa, a wówczas liście opadną i nie pojawią się więcej. Ew 185.4

Zamiast przekonywać mężczyzn i kobiety o znikomości rzeczy ziemskich, zaprowadźcie ich do żywego źródła i tam niech obcują z Chrystusem tak długo, aż serca ich napełnią się miłością Bożą, a Chrystus stanie się w nich źródłem wody, która wytryska ku żywotowi wiecznemu. — The Signs of the Times, 1 lipiec 1889. Ew 185.5

Oczyśćcie źródło, a strumienie wody będą czyste — Jeżeli serce wasze będzie czyste, to wasze słowa, ubiór i czyny również będą czyste i odpowiednie. — Testimonies for the Church I, 158 (1857). Ew 186.1

Prostota ubioru — Zbliżamy się do schyłku historii tego świata. Dziś jest potrzebne proste, wyraźne świadectwo, takie, jakiego udziela nam Słowo Boże co do prostoty ubioru. Ten obowiązek spoczywa na nas. Jednak za póżno jest na to, aby sprawę ubioru poddawać próbie i doświadczeniu. Ubiór ludu naszego powinien być możliwie jak najskromniejszy... Nie ukazano mi żadnego dokładnego kroju ani fasonu ubioru, nie podaję tutaj bezwzględnej zasady, jaką kierować by się należało w ubiorze... Ew 186.2

Siostry nasze powinny ubierać się skromnie. Powinny ubierać się z prostotą. Na kapeluszach i sukniach nie powinny nosić żadnych ozdób. Powinnyście się ubierać skromnie i statecznie. Dajcie światu żywy przykład wewnętrznego stroju łaski Bożej. Niech więc siostry nasze ubierają się z prostotą — co już wiele z nich czyni. Noście ubiory z dobrego i trwałego materiału, skromne i dostosowane do waszego wieku i niech sprawa ubioru nie zaprząta waszych umysłów. — Manuscript 97, 1908. Ew 186.3