Ewangelizacja

Rozważania o Duchu Proroczym

Nowonawróceni powinni posiąść jasne zrozumienie — W miarę zbliżającego się końca świata, czasu, w którym rozprzestrzenia się na świecie głoszenie poselstwa ostrzegawczego, coraz ważniejszym staje się to, aby ci, którzy przyjęli prawdę na czas obecny, mieli jasne zrozumienie o znaczeniu i wpływie świadectw, które Bóg w Swej opatrzności już od samego początku dał Swemu zborowi w połączeniu z dziełem trójanielskiego poselstwa. — Testimonies for the Church V, 654 (1889). Ew 174.1

Wskazania Boże na czas obecny — W czasach starożytnych Bóg mówił do ludzi przez usta proroków i apostołów. W czasie obecnym Bóg przemawia do ludzi za pośrednictwem świadectw Swego Ducha. Nigdy jeszcze Bóg nie pouczał Swego ludu z większą żarliwością niż czyni to obecnie, gdy chodzi o sprawy dotyczące Jego woli oraz postępowania, aby wszystko zostało wykonane. — Testimonies for the Church V, 661 (1889). Ew 174.2

Częste zaniedbywanie — Często pracownicy zaniedbują tak bardzo ważne dziedziny pracy, jak: reformę zdrowotną, dary duchowe, składanie systematycznych ofiar i darów, a także pracę ewangelizacyjną. Wielka liczba ludzi może pod wpływem tych kaznodziejów uznać w całej rozciągłości słuszność samej teorii prawdy, jednak po jakimś czasie okazuje się, że wielu jest takich, którzy nie składają dowodów swojej przynależności do Boga. Pracownik budował na fundamencie z siana, drewna i słomy, a wszystko to spalił ogień pokusy. — The Review and Herald, 12 grudzień 1878. Ew 174.3

Nie zajmują miejsca Biblii — Świadectwa siotry White nie powinny być wysuwane na pierwsze miejsce. Bezbłędnym wzorcem i fundamentem pozostaje Słowo Boże. Świadectwa nie powinny zajmować miejsca Słowa Bożego. Wszyscy wierzący powinni wykazać wielką ostrożność przy rozważaniu tego zagadnienia i zawsze muszą wiedzieć, kiedy mają przestać mówić, gdy już wystarczająco dużo powiedzieli. Zajmowane przez nas stanowisko udawadniajmy przy pomocy Pisma Świętego, a każdy punkt naszej wiary — jako objawienie Słowa Bożego. — Letter 12, 1890. Ew 174.4

Świadectwa nie wyprzedzają Biblii — Im dokładniej przyjrzymy się obietnicom zawartym w Słowie Bożym, tym większym blaskiem one zajaśnieją. Im bardziej będziemy je praktykowali, tym głębsze stanie się nasze ich zrozumienie. Nasze stanowisko i wiara opierają się na Biblii. Nigdy też nie chcemy, aby ktokolwiek wysuwał świadectwa na pierwsze miejsce przed Biblią. — Manuscript 7, 1894. Ew 174.5

Cel świadectw — Słowo Boże samo przez się wystarcza, aby oświecić najbardziej zaćmione umysły, i może być zrozumiane przez tych, którzy pragną je zrozumieć. Ale niezależnie od tego znajdują się ludzie, którzy mówią, że celem ich jest studiowanie Słowa Bożego, a tymczasem żyją niezgodnie z najwyraźniejszymi jego naukami. Aby ci ludzie nie mieli żadnego usprawiedliwienia, Bóg posyła im jasne i wyraźne świadectwo, chcąc przyprowadzić ich z powrotem do Słowa Bożego, któremu nie są posłuszni. Ew 175.1

Słowo Boże obfituje w ogólne zasady, kształtujące prawidłowy sposób życia, świadectwa zaś były dane po to właśnie, aby zwrócić uwagę ludzi na te zasady. — Testimonies for the Church V, 663.664 (1889). Ew 175.2

Większe i mniejsze światło — Mało uwagi zwracano na Biblię, dlatego Bóg dał mniejsze światło, które ma doprowadzić ludzi do większego światła. — The Colporteur Evangelist 37 (1902). Ew 175.3

Dla ilustracji: rozważanie o Duchu Proroczym — Brat... nie wdaje się w żadne polemiki i spory ze swymi przeciwnikami. Tłumaczy on Biblię w sposób tak wyraźny i jasny, że dla każdego staje się widoczne, iż kto się jej sprzeciwia, musi się znaleźć w jaskrawej opozycji do Słowa Bożego. Ew 175.4

W piątek wieczorem i w sobotę przed południem mówił on na temat darów duchowych, zatrzymując się głównie na duchu proroctwa. Ci, którzy byli obecni na tych odczytach, mówią, że przedstawiał sprawę w sposób jasny, dobitny, przekonywający. — Letter 388, 1906. Ew 175.5

Brat... w swych naukach wykazał, że duch proroczy odgrywa w dziele utwierdzenia prawdy ważną rolę. Nawiązując do swojej pracy, poprosił mnie..., abym przemówiła do ludu. — Letter 400, 1906. Ew 175.6

Dajcie czas na rozważenie dowodów — Podczas mego ostatniego widzenia w Battle Creek widziałem, jak nierozsądny i niesłuszny kurs przyjęto w miejscowości..., jeżeli chodzi o widzenia, jakie otrzymałam w czasie organizowania tamtejszego zboru. W miejscowości... byli tacy, którzy będąc dziećmi Bożymi zwątpili w te widzenia. Inni nie sprzeciwiali się, ale wahali zająć zdecydowane stanowisko. Niektórzy nie wierzyli i mieli ku temu powody. Fałszywe wizje i fantastyczne praktyki oraz złe owoce, będące ich wynikiem, zrodziły w umysłach ludzi nienawiść i podejrzliwość w stosunku do wszystkiego, co nosiło nazwę — widzenie. Te sprawy powinny być brane pod uwagę i postępować należy mądrze. Nie powinno się wywierać nacisku na tych, którzy nie widzieli człowieka, otrzymującego widzenie, i którzy nie posiadają wiedzy o wpływie widzeń. Tych członków nie należy pozbawiać błogosławieństw i przywilejów zborowych, jeżeli pod innymi względami postępują właściwie i jeżeli wyrobili w sobie dobry chrześcijański charakter. Ew 175.7

Niektórzy, jak mi było pokazane, przyjmowali opisywane widzenia, aby pognać arzewo po jego owocach. Inni, podobni do wątpiącego Tomasza, nie mogą uwierzyć w prawdziwość publikowanych świadectw, ale muszą sami zobaczyć i sami zbadać wszystkie dowody. Ludzi takich nie wolno odsuwać od zboru. Trzeba im okazywać wielką cierpliwość i braterską miłość tak długo, aż się nie wypowiedzą za lub przeciw świadectwom. Jeżeli zwalczają widzenia, o których nie mają żadnego pojęcia, jeżeli posuwają się w swej opozycji tak daleko, że oponują przeciwko temu, w czym nie mają żadnych doświadczeń, jeżeli irytuje ich to, że ci, którzy wierzą, iz widzenia są od Boga, rozmawiają o nich na zebraniach i nawzajem się pocieszają danymi przez widzenia wskazówkami, to zbór powinien wiedzieć, że ludzie ci nie mają racji. — Testimonies for the Church I, 327-329 (1862). Ew 176.1

Przedwczesne zajmowanie stanowiska — Pokazano mi, że niektórzy, zwłaszcza w miejscowości..., uczynili z widzeń regułę, według której osądzali wszystkie sprawy. Ludzie ci przyjęli zasadę, której ani ja, ani mój małżonek nigdy byśmy nie stosowali. Niektórzy, nie znając mnie i moich prac, nie wierzą w nic, co nazywa się widzeniem. To jest rzecz naturalna i można tę niewiarę zwyciężyć przez doświadczenie. Skoro pewne osoby nie mają przekonania do widzeń, nie należy im tego przekonania narzucać. W nr. 8 “Testimonies”, tom I, str. 328 i 329 przedstawiłam sposób właściwego postępowania z takimi ludźmi. Mam nadzieję, że wszyscy to przeczytają. Kaznodzieje powinni wobec niektórych zastosować zasadę biblijną: “A nad niektórymi zmiłujcie się, rozsądkiem się rządząc. A drugich przez postrach do zbawienia przywodzcie, z ognia ich wyrywając...”. Judy 22.23. Kaznodzieje i słudzy Boży powinni wykazać mądrość i umieć każdemu dać właściwy pokarm, z każdym tak postąpić, jak tego dany przypadek wymaga. Takie postępowanie, jakie podjęto w miejscowości... z tymi, którzy mnie nie znali, trudno nazwać rozsądnym i przemyślanym. Ci, dla których widzenia były czymś zupełnie obcym, zostali potraktowani w ten sposób jak ci, którzy posiadają wiele już światła i doświadczenia co do widzeń. Od niektórych domagano się, aby uwierzyli w widzenia, czego nie mogli zrobić nie mając przekonania. Takim postępowaniem doprowadzono do tego, że niektóre szczere dusze zajęły stanowisko opozycyjne w stosunku do widzeń i do zboru, czego by nigdy nie uczynili, gdyby w ich przypadku postąpiono z należytą łagodnością. — Testimonies for the Church I, 382.383 (1863). Ew 176.2

Pokonywanie przeciwników — Kaznodzieje nie będący Adwentystami Dnia Siódmego wygłaszają długie mowy, skierowane zwłaszcza przeciwko E. G. White. Postępowaniem tym krzywdzą przede wszystkim samych siebie... Rozsyłam książki moje: “Życie Jezusa”, “Wielki Bój”. “Patriarchowie i Prorocy” oraz “Chrystus — nasz Zbawiciel” rodzinom do czytania. Gdy więc obcy duchowni prowadzą działalność skierowaną przeciwko mnie, przemawiam do ludzi za pomocą moich pism. Wierzę, że dusze nawrócą się na drogę prawdy. Zachęcamy ludzi do przyjęcia zakonu i świadectw. Jeżeli więc nie mówią zgodnie z tym Słowem, to dzieje się tak dlatego, że nie ma w nich światła. — Letter 217, 1899. Ew 177.1

Osądźcie świadectwa po owocach — Osądźcie “Świadectwa” po owocach, jakie przynoszą. Jaki jest duch ich nauki? Jaki jest rezultat wywieranego przez nie wpływu? Wszyscy, którzy chcą wydać sąd o świadectwach, niech zapoznają się z owocami tych widzeń... Ew 177.2

Albo Bóg naucza swój Kościół, ganiąc jego błędy oraz umacniając go w wierze, albo tego nie czyni. Albo jest to Dzieło Boże, albo nim nie jest. Bóg niczego nie czyni do spółki z szatanem. W tej sprawie nie może być żadnej połowiczności. Albo “Świadectwa” są tworem Ducha Bożego, albo ducha diabelskiego. — Testimonies for the Church V, 671 (1889). Ew 177.3

Bóg mówi za pośrednictwem Świadectw — Musimy iść śladami wskazań, udzielonych nam za pośrednictwem ducha proroczego. Musimy kochać prawdę, przeznaczoną na czas obecny, i okazywać jej posłuszeństwo. Takie postępowanie uchroni nas przed wielkimi zwiedzeniami. Bóg przemawia do nas za pośrednictwem świadectw, danych zborowi, i za pośrednictwem książek, które pomagają zrozumieć jasno nasz obowiązek i nasze stanowisko, jakie powinniśmy zająć obecnie. — Testimonies for the Church VIII, 298 (1904). Ew 177.4