Słudzy ewangelii

Prostota nauczania Chrystusa

Nie było drugiego takiego ewangelisty jak Chrystus. Był Majestatem Nieba, lecz uniżył się i przyjął naszą naturę, ażeby spotkać ludzi tam, gdzie oni są. Wszystkim bogatym i biednym, wolnym i niewolnikom Chrystus, Poseł Przymierza, niósł wieść o zbawieniu. Jego sława, jako wielkiego Lekarza, rozeszła się po całej Palestynie. Chorzy szli tam, gdzie miał przechodzić, by prosić Go o pomoc. Przybywało też wielu pragnących słuchać Jego słów i czuć dotyk Jego ręki. Wędrował z miasta do miasta, z miasteczka do miasteczka — głosząc ewangelię i uzdrawiając chorych — Król chwały w nędznym, ludzkim odzieniu. SE 31.3

Uczestniczył w wielkich dorocznych świętach i tłumom zaabsorbowanym ceremonią mówił o rzeczach niebiańskich, przywołując przed ich oczy wieczność. Wszystkim przedstawiał skarby ze skarbca mądrości. Przemawiał tak prostym językiem, że nie mogli Go nie zrozumieć. Własnymi, szczególnymi metodami pomagał wszystkim, którzy byli smutni i nieszczęśliwi. Łaskawie służył grzesznej i chorej duszy, dając jej uzdrowienie i wzmocnienie. SE 31.4

Największy Nauczyciel szukał bezpośredniej łączności z ludźmi. Przedstawiał prawdę w taki sposób, że budziła ona w sercach słuchaczy szlachetne uczucia i refleksje. Uczył prawdy w taki sposób, że umysły Jego słuchaczy mogły ją zrozumieć, a Jego nauka pokrywała się z ich zainteresowaniami i dążeniami do szczęścia. Oczarowywał słuchaczy prostymi pouczeniami, przypowieściami, stosownymi słowami, wzruszającymi i radosnymi. Prostota i powaga, z jaką zwracał się do potrzebujących, uświęcały każde Jego słowo. SE 31.5