Wychowanie

Poselstwo gwiazd

Podobnie i gwiazdy są obietnicą nadziei dla każdej istoty ludzkiej. W trudnej godzinie, która nikogo nie oszczędza i przez którą każdy przejść musi, kiedy serce omdlewa i dręczą pokusy, kiedy trudności się piętrzą, a cel wydaje się nieosiągalnym — wtedy człowiek znajduje uspokojenie patrząc na gwiazdy. Wy 81.5

“Podnieście ku górze wasze oczy i patrzcie: Kto to stworzył? Ten, który wyprowadza ich wojsko w pełnej liczbie, na wszystkich woła po imieniu. Wobec takiego ogromu siły i potężnej mocy nikogo nie brak. Czemu więc mówisz, Jakubie, i powiadasz, Izraelu: Zakryta jest moja droga przed Panem, a moja sprawa do mojego Boga nie dochodzi? Czy nie wiesz? Czy nie słyszałeś? Bogiem wiecznym jest Pan, Stwórcą krańców ziemi. On się nie męczy i nie ustaje, niezgłębiona jest jego mądrość. Zmęczonemu daje siłę, a bezsilnemu moc w obfitości”. “Nie bój się, bom Ja z tobą, nie lękaj się, bom Ja Bogiem twoim! Wzmocnię cię, a dam ci pomoc, podeprę cię prawicą sprawiedliwości swojej. Bo ja, Pan, jestem twoim Bogiem, który cię ująłem za twoją prawicę i który mówię do ciebie: Nie bój się, Ja cię wspomogę!” Izajasza 40,26-29; 41,10.13. Wy 81.6

Drzewo palmowe, choć spalone promieniami słońca i miotane burzą piaskową, stoi zawsze zielone, kwitnie i rodzi owoce w samym środku pustyni. Korzenie palmy sięgają głęboko w ziemię i stamtąd czerpią wilgoć utrzymującą ją przy życiu. Jaskrawo zielona korona widoczna jest z daleka, dominuje nad pustynią. Widzi ją z dala podróżny, czasem umierający z wyczerpania i pragnienia. Jest jego nadzieją i ostatnimi siłami zdąża pod jej zbawczy cień. Wy 82.1

Samotne drzewo na pustyni symbolizuje, czym dzieci Boże mają być na tym świecie. Są one drogowskazem dla zbłąkanych, niespokojnych dusz, które szukają drogi i wody żywota na piaszczystej pustyni grzechu. Lud Boży wskazuje współbliźnim Tego, który zaprasza: “Jeśli kto pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije”. Jana 7,37. Wy 82.2

Wielka, szeroka rzeka, służąca ludziom dla celów podróżniczych i handlowych jest wysoko ceniona. Nikt jednak nie wspomina o małych niepozornych potokach, które składają się na imponującą wielkość danej rzeki. One złożyły się na jej powstanie, gdyby zanikły, potężna rzeka przestałaby istnieć. Tak też ludzie na wysokich stanowiskach otoczeni są honorami, tak jakby wszystko zawdzięczali jedynie sobie. Lecz na osiągnięcia jednego człowieka stojącego na szczycie złożyło się wiele niezależnych od niego czynników. W pierwszym rzędzie praca rąk skromnych anonimowych ludzi, o których istnieniu nikt nie wie. W większości praca ich nie była doceniana, mają poczucie zmarnowanego życia. A jednak pozostawiali za sobą wiekopomne dzieła. Tak samo rzecz się ma w przyrodzie. Małe strumyki czynią wiele dobrego. Drogę ich znaczy świeża zieleń, niosą zdrowie i piękno. Przebiegają przez pola i wąwozy bez szumu i hałasu, oczyszczają powietrze z pyłu i użyźniają ziemię. Są one tak samo potrzebne, jak wielkie i dumne, rwące i groźne rzeki. To one złożyły się na ich potęgę. Wy 82.3

Jest to mądra lekcja i potrzebna ludziom. Za głębokie są ukłony w stronę ludzi na wysokich stanowiskach i za wielkie hołdy składane talentom. Jakże wielu rezygnuje z wszelkiej działalności, o ile w perspektywie nie ma wielkich osiągnięć i zaszczytów. Dużo ludzi pracuje jedynie dla nagrody i pochwały. Należy koniecznie nauczyć się zadowalać małym i dać większy wysiłek w drobnych pracach. Na każdym stanowisku trzeba wykorzystać wszystkie zdolności. Musimy zadowolić się losem, który nam Niebo wyznaczyło. Wy 82.4