Prorocy i królowie

Rozdział 56 — Pouczeni w sprawie prawa Bożego

Rozdział napisany w oparciu o Księgę Nehemiasza 8,1-18; 9,1-37; 10,1-40.

Nadeszło święto trąbienia. Liczni wyznawcy zgromadzili się w Jerozolimie. Widok nie był jednak radosny. Co prawda mur obronny Jerozolimy został odbudowany i bramy osadzone w zawiasach, ale znaczna część miasta nadal leżała w gruzach. PK 424.1

Na drewnianej platformie — wzniesionej na jednej z szerszych ulic i otoczonej ze wszystkich stron smutnymi pamiątkami minionej chwały Judy — stanął Ezdrasz, sędziwy już człowiek. Po jego prawicy i lewicy zgromadzili się jego współbracia Lewici. Spoglądając z podwyższenia, widzieli wokoło morze głów. Ze wszystkich okolicznych krain przybył lud przymierza. “Ezdrasz pobłogosławił Pana, wielkiego Boga, a cały lud, podniósłszy swoje ręce, odpowiedział: Amen, amen! Następnie skłonili swoje głowy i oddali Panu pokłon z twarzami zwróconymi ku ziemi”. Nehemiasza 8,6. PK 424.2

Jednak nawet w takiej chwili dał o sobie znać grzech Izraela. Wskutek mieszanych małżeństw z przedstawicielami innych narodów język hebrajski uległ zniekształceniu, więc ci, którzy przemawiali, musieli dołożyć starań, by objaśniać prawo w języku ludu, aby było to dla wszystkich zrozumiałe. Niektórzy kapłani i lewici przyłączyli się do Ezdrasza w wykładaniu zasad prawa. “Czytano więc z tej księgi, księgi Prawa Bożego, dobitnie, z dodaniem objaśnienia, tak że lud rozumiał czytanie”. Nehemiasza 8,8 (BT). PK 424.3

“A uszy całego ludu były zwrócone ku księdze Prawa”. Nehemiasza 8,3 (BT). Zgromadzeni słuchali słów Najwyższego z uwagą i ze czcią. Gdy wyjaśniano im prawo, byli coraz bardziej przekonani o swoich winach i biadali z powodu swoich przestępstw. Jednak ów dzień był dniem świątecznym, radości i świętego zgromadzenia, dniem ustanowionym przez Pana, aby był obchodzony przez lud radośnie i pogodnie. Dlatego też nakazano zgromadzonym powściągnąć smutek i radować się wielkim Bożym miłosierdziem wobec nich. Nehemiasz powiedział: PK 424.4

— “Dzień dzisiejszy jest poświęcony Panu, waszemu Bogu, nie smućcie się i nie płaczcie (...). Idźcie, najedzcie się tłustego jadła i napijcie się słodkich napojów, udzielcie też tym, którzy nic nie przygotowali, gdyż dzień dzisiejszy jest poświęcony naszemu Panu; nie smućcie się, wszak radość z Pana jest waszą ostoją”. Nehemiasza 8,9-10. PK 424.5

Godziny poranne poświęcone zostały na uroczystości religijne, a pozostałą część dnia lud spędził, wdzięcznie wspominając błogosławieństwa Boże i ciesząc się dobrami otrzymanymi od Pana. Część pożywienia oddano ubogim, którzy nic nie posiadali. Zapanowała wielka radość z tego, że słowa prawa zostały odczytane i zrozumiane. PK 425.1

Następnego dnia kontynuowano czytanie i wykładanie prawa. W wyznaczonym czasie — dziesiątego dnia siódmego miesiąca — odbyły się uroczystości Dnia Pojednania zgodnie z Bożym nakazem. PK 425.2

Od piętnastego do dwudziestego drugiego dnia tego samego miesiąca lud i przywódcy po raz kolejny obchodzili Święto Szałasów. Ogłoszono we wszystkich miastach “i w Jerozolimie: PK 425.3

— Idźcie w góry i przynieście gałęzi oliwnych, gałęzi sosnowych, gałęzi mirtowych, gałęzi palmowych i gałęzi innych drzew liściastych, aby zgodnie z przepisem postawić szałasy. PK 425.4

I wyszedł lud, przynieśli to i postawili sobie szałasy: jedni na swoich dachach, inni na swoich podwórzach, także i na dziedzińcach domu Bożego (...); i panowała bardzo wielka radość. I czytano z księgi Prawa Bożego dzień w dzień, od dnia pierwszego aż do dnia ostatniego”. Nehemiasza 8,15-18 (BT). PK 425.5

Gdy zgromadzeni dzień po dniu słuchali słów prawa, byli coraz bardziej przekonani o swoich przestępstwach i grzechach swego narodu w minionych pokoleniach. Zrozumieli, że wskutek odejścia od Boga Jego ochrona została im odebrana, a lud Abrahama rozproszony w obcych krajach. Postanowili więc błagać Pana o miłosierdzie i zobowiązali się postępować zgodnie z Jego przykazaniami. Zanim przystąpili do uroczystego nabożeństwa, które odbyło się drugiego dnia po zakończeniu Święta Szałasów, odłączyli się od pogan przebywających wśród nich. PK 425.6

Gdy zgromadzeni korzyli się przed Panem, wyznając swoje grzechy i błagając o przebaczenie, przywódcy zachęcali ich, aby wierzyli, że On, zgodnie z obietnicą, wysłucha ich modlitw. Mieli nie tylko płakać i wyrażać skruchę, ale także wierzyć, że Bóg im przebaczył. Musieli okazać wiarę, sławiąc Jego miłosierdzie i wielbiąc Go za Jego dobroć. Nauczyciele wezwali ich: PK 425.7

— “Powstańcie, błogosławcie Pana, waszego Boga, od wieku aż na wieki”. Nehemiasza 9,5. PK 425.8

Wtedy zgromadzeni, stojąc z rękami wyciągniętymi ku niebu, wznieśli pieśń: PK 425.9

— “Niech ludzie błogosławią wspaniałe imię Twoje, wyższe ponad wszelkie błogosławieństwo i chwałę. Ty, Panie, jesteś jedyny. Ty uczyniłeś niebiosa, niebiosa niebios i całe ich wojsko; ziemię i wszystko, co na niej; morza i wszystko, co w nich. Ty ożywiasz to wszystko, a wojsko niebios oddaje Ci pokłon”. Nehemiasza 9,5-6 (BT). PK 425.10

Gdy zaśpiewano pieśń pochwalną, przywódcy zgromadzenia przypomnieli dzieje Izraela, wskazując, jak wielka była dobroć Boga wobec Izraelitów i jak wielka ich niewdzięczność. Następnie całe zgromadzenie przystąpiło do przymierza, ślubując zachowywać wszystkie przykazania Boże. Ponieśli karę za swoje grzechy, a teraz uznali sprawiedliwość Pana w postępowaniu z nimi i zobowiązali się do posłuszeństwa Jego prawu. Aby potwierdzić przymierze i nadać mu trwałą formę, upamiętniono to zobowiązanie w formie pisemnej, a kapłani, lewici i książęta podpisali je. Spisane przymierze miało im przypominać o obowiązku i strzec przed pokusą. Zgromadzeni złożyli uroczystą przysięgę, “że postępować będą według Prawa Bożego nadanego przez Mojżesza, sługę Bożego, to jest, że zachowywać będą i wypełniać wszystkie przykazania Pana, Boga naszego, Jego zarządzenia i ustawy”. Nehemiasza 10,30 (BT). Złożona przysięga obejmowała także obietnicę, że nie będą zawierać mieszanych małżeństw z przedstawicielami innych ludów. PK 426.1

Zanim dzień postu dobiegł końca, lud w jeszcze większym stopniu wykazał swoje zdecydowanie w nawróceniu do Pana, zobowiązując się do zaprzestania bezczeszczenia soboty. W tym czasie Nehemiasz nie skorzystał jeszcze ze swojej władzy, aby zapobiec przybywaniu pogańskich handlarzy do Jerozolimy, ale chcąc uchronić lud przed uleganiem pokusie, zobowiązał ich uroczystym przymierzem, by nie przestępowali prawa sobotniego, dokonując zakupów u wędrownych sprzedawców. Miał jednocześnie nadzieję, że zniechęci to handlarzy i położy kres handlowi w sobotę. PK 426.2

Zadbano także o finansowanie publicznego kultu Boga. Obok dziesięciny zgromadzenie zobowiązało się do składania dorocznych darów na świątynię. Nehemiasz napisał: “Chcemy też rokrocznie przynosić do domu Pańskiego pierwociny ziemi naszej i pierwociny każdego owocu drzew wszelkiego rodzaju oraz zgodnie z przepisem Prawa to, co pierworodne z synów naszych i z bydła naszego”. Nehemiasza 10,36-37. PK 426.3

Izraelici nawrócili się do Boga, będąc głęboko zasmuceni z powodu swojego odstępstwa. Z żalem i biadaniem wyznali swoje grzechy. Uznali sprawiedliwość postępowania Pana wobec nich i zawarli przymierze, iż będą posłuszni Jego prawu. Teraz musieli okazać wiarę w Boże obietnice. Pan przyjął ich skruchę, a więc mieli się teraz radować pewni przebaczenia grzechów i Bożej przychylności. PK 426.4

Starania Nehemiasza, aby przywrócić kult prawdziwego Boga, zostały uwieńczone powodzeniem. Jak długo lud pozostawał wierny złożonej przysiędze i był posłuszny Słowu Bożemu, tak długo Pan spełniał swoją obietnicę, zsyłając im obfite błogosławieństwa. PK 426.5

Powyższe sprawozdanie zawiera cenną lekcję wiary i pocieszenia dla tych, którzy są przekonani o grzechu i przytłoczeni poczuciem swej niegodności. Biblia wiernie przedstawia skutki odstępstwa Izraelitów, ale ukazuje także ich głęboką pokorę i skruchę, gorliwą pobożność i hojną ofiarność, które cechowały ich nawrócenie do Pana. PK 427.1

Każde prawdziwe nawrócenie do Boga przynosi trwałą radość. Gdy grzesznik poddaje się wpływowi Ducha Świętego, zaczyna dostrzegać swoją winę i skażenie na tle świętości Tego, który bada serca. Widzi siebie jako potępionego przestępcę. Nie powinien jednak z tego powodu popadać w rozpacz, gdyż zostało mu zapewnione przebaczenie. Może się radować, doznawszy przebaczenia grzechów i miłości przebaczającego niebiańskiego Ojca. Chwałą Boga jest otoczyć grzesznych i skruszonych ludzi ramionami Jego miłości, opatrzyć ich rany, oczyścić z grzechu i przyodziać szatami zbawienia. PK 427.2