Prorocy i królowie
Rozdział 27 — Achaz
Wstąpienie Achaza na tron spowodowało, że Izajasz i jego towarzysze znaleźli się w okolicznościach bardziej przerażających niż kiedykolwiek wcześniej w królestwie judzkim. Wielu z tych, którzy dotąd opierali się zwodniczym wpływom bałwochwalczych praktyk, teraz skłaniało się już do udziału w kulcie pogańskich bóstw. Książęta Izraela okazali się niewierni swemu powołaniu. Fałszywi prorocy zwodzili lud swymi przesłaniami, a niektórzy z kapłanów prorokowali za pieniądze. Ci, którzy przewodzili w odstępstwie, nadal jednak zachowywali formy nabożeństwa ku czci Boga, twierdząc, że należą do Jego ludu. PK 211.1
Prorok Micheasz, który składał świadectwo w tych trudnych czasach, oświadczył, że grzesznicy na Syjonie, mimo iż na Pana się powołują i bluźnierczo się chełpią: “Czy nie ma Pana wśród nas?” (Micheasza 3,11), to jednak wciąż budują “Syjon, przelewając krew, a Jeruzalem, popełniając zbrodnię”. Micheasza 3,10. Przeciwko takim przejawom zła prorok Izajasz podnosił głos, stanowczo je ganiąc: “Słuchajcie Słowa Pana, książęta sodomscy, przysłuchuj się uważnie wskazaniu naszego Boga, ludu Gomory! Co mi po mnóstwie waszych krwawych ofiar — mówi Pan. (...). Gdy przychodzicie, aby zjawić się przed moim obliczem, któż tego żądał od was, abyście wydeptywali moje dziedzińce?” Izajasza 1,10-12. PK 211.2
Natchnione Słowo Boże informuje: “Ofiara bezbożnych budzi wstręt, tym bardziej gdy się ją składa za ohydne postępowanie”. Przypowieści 21,27. Pan niebios ma “oczy (...) zbyt czyste, aby mogły patrzeć na zło, (...) spoglądać na bezprawie”. Habakuka 1,13. Odwraca się On od grzesznika nie dlatego, że nie chce mu przebaczyć, ale dlatego, że grzesznik odmawia skorzystania z obfitej oferty łaski. Wówczas Bóg nie może wyzwolić go z grzechu. “Oto ręka Pana nie jest tak krótka, aby nie mogła pomóc, a jego ucho nie jest tak przytępione, aby nie słyszeć. Lecz wasze winy są tym, co was odłączyło od waszego Boga, a wasze grzechy zasłoniły przed wami jego oblicze, tak że nie słyszy”. Izajasza 59,1-2. PK 211.3
Salomon napisał: “Biada ci, ziemio, której królem jest chłopiec”. Kaznodziei 10,16. Tak właśnie było w ziemi judzkiej. Wskutek trwania w grzechu królowie Judy stali się jak dzieci. Izajasz wskazywał Judejczykom ich słabą pozycję wśród narodów ziemi i dowodził, że jest ona skutkiem niegodziwości popełnianych przez tych, którzy dzierżyli władzę. “Bo oto Pan, Pan Zastępów, zabierze Jeruzalemowi i Judzie podporę i laskę, wszelką pomoc w chlebie i wszelką pomoc w wodzie, bohatera i wojownika, sędziego i proroka, zarówno wieszczka, jak i starszego, dowódcę pięćdziesiątki i męża poważnego, i radcę, i przemyślnego zamawiacza i czarownika. I da im chłopców na zwierzchników, a dzieciny będą nad nimi panować. (...) Bo Jeruzalem się chwieje, a Juda upada, gdyż ich język i uczynki są przeciwko Panu, aby urągać pełnym chwały jego oczom”. Izajasza 3,1-4.8. PK 212.1
Dalej prorok mówił: “Twoi wodzowie to zwodziciele, wypaczyli drogi, którymi masz chodzić”. Izajasza 3,12. Za panowania Achaza słowa te wypełniły się, gdyż o nim czytamy: “Kroczył drogami królów izraelskich, sporządził także posągi lane dla Baalów. On to składał ofiary z kadzidła w Dolinie Syna Chinnoma”. 2 Kronik 28,2-3. “Nawet własnego syna oddał na spalenie, jak to było ohydnym zwyczajem narodów, które Pan wytępił przed synami izraelskimi”. 2 Królewska 16,3. PK 212.2
Był to czas wielkiego zagrożenia dla narodu wybranego. Za kilka lat plemiona królestwa izraelskiego miały zostać uprowadzone i rozproszone wśród pogan. W Judzie widoki na przyszłość też nie były najlepsze. Siły dobra gwałtownie zanikały, a te złe — mnożyły się. Prorok Micheasz, któremu dane było zobaczyć tę sytuację, musiał wołać: “Zniknął pobożny z kraju, nie ma uczciwego wśród ludzi. (...). Najlepszy między nimi jest jak kolec, najuczciwszy jak cierń”. Micheasza 7,2.4. Izajasz oświadczył: “Gdyby Pan Zastępów nie był nam pozostawił resztki, bylibyśmy jak Sodoma, podobni do Gomory”. Izajasza 1,9. PK 213.1
W każdych czasach dla dobra tych, którzy pozostali wierni, jak również ze względu na swą nieskończoną miłość do błądzących, Bóg długo znosił buntowników, wzywając ich, by porzucili zło i nawrócili się do Niego. Przez swoje sługi Pan nauczał przestępców drogi sprawiedliwości: “Przepis za przepisem, nakaz za nakazem, (...) trochę tu, trochę tam”. Izajasza 28,10. PK 213.2
Tak też było za panowania Achaza. Do błądzących Izraelitów było kierowane zaproszenie za zaproszeniem, by powrócili do Jahwe. Prorocy zwracali się do nich w usilnych napomnieniach, a gdy stawali przed ludem, żarliwie wzywając słuchaczy do skruchy i reform, wówczas ich słowa przynosiły owoc dla chwały Bożej. PK 213.3
Przez Micheasza przekazane zostało cudowne wezwanie: “Słuchajcie tego, co mówi Pan: Nuże, wnieś skargę wobec gór, niech pagórki słuchają twojego głosu! Góry, słuchajcie skargi Pana, uważajcie, fundamenty ziemi! Gdyż Pan ma sprawę ze swoim ludem i rozprawia się z Izraelem. Ludu mój! Cóż ci uczyniłem? I czym ci się uprzykrzyłem? — Odpowiedz mi! Wszak wyprowadziłem cię z ziemi egipskiej i z domu niewoli wykupiłem cię, posłałem przed tobą Mojżesza, także Aarona i Miriam. Ludu mój! Pomnij, co zamyślał Balak, król moabski, i co mu odpowiedział Bileam, syn Beora, i co zaszło w drodze od Szittim do Gilgal, abyś poznał sprawiedliwe dzieła Pana!” Micheasza 6,1-5. PK 213.4
Ten, któremu służymy, jest Bogiem cierpliwym, “miłosierdzie jego nie ustaje”. Treny 3,22. W czasie próby Jego Duch wzywa ludzi, by przyjęli dar życia. “Jakom żyw — mówi Wszechmocny Pan — nie mam upodobania w śmierci bezbożnego, a raczej, by się bezbożny odwrócił od swojej drogi, a żył. Zawróćcie, zawróćcie ze swoich złych dróg! Dlaczego macie umrzeć (...)?” Ezechiela 33,11. Szczególnym sposobem działania szatana jest skłonienie człowieka do grzechu i pozostawienie go samemu sobie, bezradnego i bez cienia nadziei, bojącego się prosić o przebaczenie. Jednak takie osoby Bóg zaprasza do siebie: “Niech się uchwyci mojej opieki, i zawrze pokój ze Mną, pokój ze Mną niech zawrze!” Izajasza 27,5 (BT). W Chrystusie otrzymaliśmy pełne bezpieczeństwo i całkowite wsparcie. PK 213.5
W czasach odstępstwa w Judzie i Izraelu wielu pytało: “Z czym mam wystąpić przed Panem, pokłonić się Bogu Najwyższemu? Czy mam wystąpić przed nim z całopaleniami, z rocznymi cielętami? Czy Pan ma upodobanie w tysiącach baranów, w dziesiątkach tysięcy strumieni oliwy?” Micheasza 6,6-7. Odpowiedź była jasna i zdecydowana: “Oznajmiono ci, człowiecze, co jest dobre i czego Pan żąda od ciebie: tylko, abyś wypełniał prawo, okazywał miłość bratnią i w pokorze obcował ze swoim Bogiem”. Micheasza 6,8. PK 214.1
Podkreślając znaczenie praktycznej pobożności, prorok powtarzał jedynie radę udzieloną Izraelitom przed wiekami. Gdy mieli wkroczyć do ziemi obiecanej, Bóg oznajmił im przez Mojżesza: “Teraz więc, Izraelu, czego żąda od ciebie Pan, twój Bóg! Tylko, abyś okazywał cześć Panu, swemu Bogu, abyś chodził tylko jego drogami, abyś go miłował i służył Panu, swemu Bogu, z całego serca i z całej duszy, abyś przestrzegał przykazań Pana i jego ustaw, które Ja ci dziś nadaję dla twego dobra”. 5 Mojżeszowa 10,12-13. Przez kolejne wieki rada ta była powtarzana przez sługi Jahwe tym, którym groziło popadnięcie w formalizm i zaniedbywanie okazywania miłosierdzia. Gdy w czasie ziemskiej działalności Chrystusa przyszedł do Niego uczony w Piśmie i zadał Mu pytanie: Nauczycielu, które przykazanie jest największe?, Jezus odpowiedział: “Będziesz miłował Pana, swego Boga, całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest najważniejsze i pierwsze przykazanie. Drugie zaś jest podobne do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy”. Mateusza 22,37-40 (BE). PK 214.2
Te proste i zrozumiałe wypowiedzi proroków i samego Pana powinny być dla nas Jego głosem przemawiającym do każdego człowieka. Nie wolno nam tracić żadnej z okazji do okazywania miłosierdzia, czułej wyrozumiałości i chrześcijańskiej uprzejmości wobec ludzi przygnębionych i uciśnionych. Jeśli nie możemy zrobić niczego więcej, to powinniśmy chociaż wypowiedzieć słowa dodające odwagi i nadziei tym, którzy nie znają Boga i do których najłatwiej dotrzeć poprzez okazywanie im współczucia i miłości. PK 214.3
Obietnice dane tym, którzy skrupulatnie wykorzystują okazje, by nieść radość i błogosławieństwo innym, są obfite i liczne. “Gdy głodnemu podasz swój chleb i zaspokoisz pragnienie strapionego, wtedy twoje światło wzejdzie w ciemności, a twój zmierzch będzie jak południe, i Pan będzie ciebie stale prowadził i nasyci twoją duszę nawet na pustkowiach, i sprawi, że twoje członki odzyskają swoją siłę, i będziesz jak ogród nawodniony i jak źródło, którego wody nie wysychają”. Izajasza 58,10-11. PK 214.4
Bałwochwalcze praktyki Achaza w obliczu żarliwych wezwań proroków mogły mieć tylko jeden skutek. “Gniew Pana spadł na Judę i na Jeruzalem, więc uczynił z nich przedmiot zgrozy, zdumienia i drwiny”. 2 Kronik 29,8. Królestwo z roku na rok podupadało, a wkrótce jego istnieniu zagroził najazd wrogich wojsk. “Resin, król Aramu, i Pekach, syn Remaliasza, król izraelski, nadciągnęli pod Jeruzalem w celach wojennych i obiegli Achaza”. 2 Królewska 16,5. PK 214.5
Gdyby Achaz i jego dostojnicy naprawdę byli sługami Najwyższego, nie musieliby się obawiać takiej dziwnej koalicji utworzonej przeciwko nim. Jednak trwanie w grzechu pozbawiło ich siły. Achaz przeraził się zbliżającą się karą Boga, którego obrażał swoim postępowaniem. “Zadrżało jego serce i serce jego ludu, jak drżą drzewa w lesie od wiatru”. Izajasza 7,2. W tej trudnej sytuacji do Izajasza dotarły słowa Pana, nakazując mu udać się do wystraszonego króla i oznajmić mu: “Miej się na baczności i bądź spokojny, nie bój się, a twoje serce niech się nie lęka (...), ponieważ Aram, Efraim i syn Remaliasza uknuli zło przeciwko tobie, mówiąc: Wyruszmy do Judy i przestraszmy ją, i podzielmy ją między siebie, a ustanowimy w niej królem syna Tabala. Tak mówi Wszechmogący, Pan: To się nie stanie i tak nie będzie!” Izajasza 7,4-7. Prorok oświadczył, że zarówno północne królestwo izraelskie, jak również Aram, wkrótce przestaną istnieć. Przesłanie to zostało zakończone uroczystą przestrogą: “Jeżeli nie uwierzycie, nie ostaniecie się”. Izajasza 7,9. PK 215.1
Byłoby dobrze dla Judy, gdyby Achaz przyjął to przesłanie jako pochodzące z nieba. Jednak on wolał polegać na ludziach i udał się po pomoc do pogan. W rozpaczy posłał wiadomość do Tiglat-Pilesera, króla Asyrii: “Jestem twoim sługą i twoim synem. Wyrusz więc i wyzwól mnie z ręki króla aramejskiego i z ręki króla izraelskiego, którzy powstali przeciwko mnie”. 2 Królewska 16,7. Prośba ta została potwierdzona wielką ilością kosztowności ze skarbca królewskiego i świątynnego. PK 215.2
Pomoc została udzielona i król Achaz na pewien czas oddalił zagrożenie, ale jakimże kosztem dla Judy! Skarby wysłane Asyryjczykom wzbudziły ich chciwość, tak iż ów podstępny lud wkrótce zagroził Judzie najazdem i splądrowaniem. Achaz i jego nieszczęśni poddani stanęli wobec groźby wpadnięcia w niewolę okrutnych Asyryjczyków. PK 215.3
“Pan bowiem upokorzył Judę” (2 Kronik 28,19) z powodu nieustannego trwania w odstępstwie. “W czasie tej kary Achaz, zamiast się opamiętać, Jeszcze większych dopuszczał się grzechów wobec Pana, składał ofiary rzeźne bogom Damasceńczyków, (...) i mawiał: Bogowie królów aramejskich pomogli im, więc i ja będę im składał ofiary, a oni mi pomogą”. 2 Kronik 28,22-23. PK 215.4
Pod koniec swych rządów odstępczy król doprowadził do zamknięcia świątyni. Święta służba została zaniechana. Zaprzestano opatrywania lamp świecznika. Na dziedzińcu nie składano już ofiar za grzechy wiernych. W porze ofiary porannej i wieczornej nie spalano już wonnego kadzidła na ołtarzu w przybytku. Mieszkańcy bezbożnego miasta opuścili dziedzińce domu Bożego i zamknęli jego bramy, po czym w swojej zuchwałości wznieśli ołtarze pogańskich bóstw na rogach ulic w całej Jerozolimie. Pogaństwo wyraźnie triumfowało — moce ciemności odniosły niemal zupełne zwycięstwo. PK 215.5
Jednak w Judzie nadal byli tacy, którzy pozostawali wierni Panu, stanowczo odmawiając uczestniczenia w bałwochwalczych praktykach. To właśnie na tych ludzi Izajasz, Micheasz i ich towarzysze patrzyli z nadzieją, gdy rozmyślali o tragicznych skutkach ostatnich lat rządów Achaza. Ich świątynia była zamknięta, ale wierni otrzymali zapewnienie: “Z nami Bóg”. Izajasza 8,10. “Tylko Pana Zastępów miejcie za Świętego, niech On będzie waszą bojaźnią i On waszym lękiem! I będzie wam świętością”. Izajasza 8,13-14. PK 216.1