Προφήτες και βασιλείς

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 12—ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΖΡΑΕΛ ΣΤΟ ΧΩΡΗΒ

(Βασίζεται στο βιβλίο Α Βασιλέων, κεφ. 18:41-46,19:1-8) PG 103.1

Με τη σφαγή των προφητών του Βάαλ ανοίχθηκε ο δρόμος για την πραγματοποίηση μιας ριζικής πνευματικής μεταρρύθμισης μεταξύ των δέκα φυλών του βασιλείου του βορρά. Ο Ηλίας τους είχε παρουσιάσει την αποστασία τους. Τους είχε καλέσει να ταπεινώσουν τις καρδιές τους και να επιστρέφουν στον Κύριο. Οι τιμωρίες του Ουρανού είχαν εκτελεσθεί. Ο λαός είχε εξομολογηθεί τις αμαρτίες του και είχε αναγνωρίσει το ζώντα Θεό, το Θεό των πατέρων του. Τώρα η κατάρα του Ουρανού θα αποσυρόταν, και οι επίγειες ευλογίες της ζωής θα ανανεώνονταν. Η γη θα δροσιζόταν από τη βροχή. Ο Ηλίας είπε στον Αχαάβ: “Ανάβα, φάγε και πίε, διότι είναι φωνή πλήθους βροχής.” Έπειτα ο προφήτης πήγε στην κορυφή του όρους για να προσευχηθεί. PG 103.2

Όταν ο Ηλίας είπε στον Αχαάβ με τόση πεποίθηση να ετοιμασθεί για τη βροχή, δεν είχε καμιά εξωτερική απόδειξη ότι τα πρωτοβρόχια ήταν έτοιμα να πέσουν. Ο προφήτης δε διέκρινε καθόλου σύννεφα στον ουρανό, ούτε άκουσε καμιά βροντή. Απλώς είπε το λόγο που το Άγιο Πνεύμα τον παρακίνησε να πει σε ανταπόκριση της δυνατής πίστης του. PG 103.3

Ολόκληρη την ημέρα είχε εκτελέσει το θέλημα του Θεούχωρίςφόβο. Και τώρα που έκανε όσα υπάγονταν στη δύναμή του να κάνει, ήξερε ότι ο Ουρανός θα χορηγούσε απεριόριστα τις υποσχόμενες ευλογίες. Ο ίδιος Θεός που είχε στείλει την ξηρασία, είχε επίσης υποσχεθεί την αφθονία της βροχής ως αμοιβή της καλοπραγίας. Και τώρα ο Ηλίας περίμενε τη νεροποντή. Παίρνοντας ταπεινή στάση, με “το πρόσωπον αυτού αναμέσον των γονάτων αυτού” μεσολαβούσε στο Θεό για χάρη του μεταμελημένου ισραηλινούλαού. PG 103.4

Ο Ηλίας είχε επανειλημμένα στείλει τον υπηρέτη του σε ένα σημείο που έβλεπε προς τη Μεσόγειο για να πληροφορηθεί αν υπάρχει κανένα ορατό σημείο ότι ο Θεός είχε εισακούσει την προσευχή του. Κάθε φορά ο υπηρέτης επέστρεφε με την απάντηση: “Δεν είναι ουδέν.” Ο προφήτης δεν έχασε ούτε την υπομονή του ούτε την πίστη του, αλλά εξακολουθούσε την ένθερμη παράκλησή του. Έξι φορές ο υπηρέτης γύρισε πίσω λέγοντας ότι δε φαινόταν κανένα σημάδι βροχής στον πυρωμένο ουρανό. Απτόητος ο Ηλίας τον έστειλε ακόμη μια φορά, και τη φορά αυτή ο υπηρέτης επέστρεψε με τα λόγια: “Ιδού, νέφος μικρόν, ως παλάμη ανθρώπου, αναβαίνει εκ της θαλάσσης.” PG 103.5

Αυτό ήταν αρκετό. Ο Ηλίας δεν περίμενε να σκοτεινιάσει ο ουρανός. Στο μικρό εκείνο σύννεφο διέκρινε, με τα μάτια της πίστης, αφθονία βροχής και ενήργησε σύμφωνα με την πίστη του όταν έστειλε γρήγορα τον υπηρέτη του στον Αχαάβ με το μήνυμα: “Ζεύξον την άμαξάν σου και κατάβα, διά να μη σε εμποδίση η βροχή.” PG 104.1

Επειδή ο Ηλίας ήταν άνθρωπος μεγάλης πίστης, ο Θεός τον χρησιμοποίησε στη σοβαρή αυτή κρίση της ιστορίας του Ισραήλ. Ενώ προσευχόταν, η πίστη του αυξήθηκε ώσπου έδραξε τις υποσχέσεις του Ουρανού, και επέμενε στην προσευχή μέχρι που οι ικεσίες του πήραν την απάντησή τους. Δεν περίμενε για την πλήρη απόδειξη ότι ο Θεός τον είχε ακούσει, αλλά με την ελάχιστη ένδειξη της θεϊκής εύνοιας, ήταν πρόθυμος να διακινδυνεύσει το παν. Και όμως αυτό που εκείνος ήταν ικανός να κάνει κάτω από την αιγίδα του Θεού, όλοι μπορούν να το κάνουν στη σφαίρα της δραστηριότητάς τους υπηρετώντας το Θεό. Για τον προφήτη των ορέων της Γαλαάδ αναφέρεται: “Ο Ηλίας ήτο άνθρωπος ομοιοπαθής με ημάς, και προσηυχήθη ενθέρμως να μη βρέξη, και δεν έβρεξεν επί της γης έτη τρία και μήνας έξ.” (Ιακ. 5:17). PG 104.2

Τέτοια πίστη χρειάζεται ο κόσμος σήμερα - πίστη που να πιάνεται από τις υποσχέσεις του Θεού και να μην εννοεί να υποχωρήσει μέχρις ότου ακούσει ο Ουρανός. Τέτοια πίστη μας ενώνει σφιχτά με τον Ουρανό και μας ενισχύει για να αντιμετωπίσουμε τις δυνάμεις του σκότους. Με την πίστη τα παιδιά του Θεού “κατεπολέμησαν βασιλείας, ειργάσθησαν δικαιοσύνην, επέτυχον τας επαγγελίας, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, έγιναν ισχυροί εν πολέμω, έτρεψαν εις φυγήν στρατεύματα αλλοτρίων.” (Εβρ. 11:34,35). Και με την πίστη πρέπει εμείς σήμερα να φθάσουμε στα ύψη που ο Θεός θέλει να φθάσουμε. “Εάν δύνασαι να πιστεύσης, πάντα είναι δυνατά εις τον πιστεύοντα.” (Μάρκ. 9:32). PG 104.3

Η πίστη αποτελεί κύριο παράγοντα για την επιτυχημένη προσευχή. PG 104.4

“Ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας Αυτόν.” “Εάν ζητώμεν τι κατά το θέλημα Αυτού, ακούει ημάς. Και εάν εξεύρωμεν ότι ακούει ημάς, ό,τι αν ζητήσωμεν, εξεύρομεν ότι λαμβάνομεν τα ζητήματα τα οποία εζητήσαμεν παρ ” ’Αυτού.” (Εβρ. 11:6, ΑΊωάν. 5:14,15). PG 105.1

Με την καρτερική πίστη του Ιακώβ, με την άκαμπτη επιμονή του Ηλία μπορούμε να παρουσιάσουμε τα αιτήματά μας στον Πατέρα, απαιτώντας όλες τις υποσχέσεις. Η τιμή του θρόνου Του στηρίζεται στην εκπλήρωση του λόγου Του. PG 105.2

Οι σκιές της νύχτας άρχισαν να απλώνονται στο όρος Κάρμηλος όταν ο Αχαάβ ετοιμαζόταν να κατεβεί. “Εν τω μεταξύ ο ουρανός συνεσκότασεν εκ νεφών και ανέμου, και έγεινε βροχή μεγάλη. Και ανέβη ο Αχαάβ εις την άμαξαν αυτού, και υπήγεν εις Ιεζραέλ.” Ταξιδεύοντας για τη βασιλεύουσα με το σκοτάδι και τη βροχή που τον τύφλωνε, ο Αχαάβ δεν μπορούσε να δει πού πήγαινε. Ο Ηλίας, ο οποίος ως προφήτης του Θεού εκείνη την ημέρα είχε ταπεινώσει τον Αχαάβ μπροστά στους υπηκόους του και είχε εξολοθρεύσει τους ειδωλολάτρες ιερείς, εξακολουθούσε να τον αναγνωρίζει για βασιλιά. Και τώρα, σαν μια έμπρακτη ένδειξη σεβασμού, και με τη δύναμη με την οποία τον ενίσχυε ο Θεός, έτρεχε μπροστά από το βασιλικό αμάξι, οδηγώντας το βασιλιά στην είσοδο της πόλης. PG 105.3

Η ευγενική αυτή πράξη την οποία επέδειξε ο απεσταλμένος του Κυρίου σε έναν αποστάτη βασιλιά, περιέχει ένα μάθημα για όλους, όσοι ισχυρίζονται ότι είναι υπηρέτες του Θεού, αλλά κατά την εκτίμησή τους ανήκουν σε υψηλό επίπεδο. Υπάρχουν άτομα τα οποία θεωρούν τον εαυτό τους παραπάνω από το να εκτελούν καθήκοντα που σε αυτούς φαίνονται ταπεινωτικά. Διστάζουν να εκτελέσουν και αναγκαία ακόμη υπηρεσία επειδή φοβούνται μήπως τους δούν να κάνουν τη δουλειά ενός υπηρέτη. PG 105.4

Τα άτομα αυτά έχουν να διδαχθούν πολλά από το παράδειγμα του Ηλία. Με το λόγο του οι ευλογίες του ουρανού είχαν κατακρατηθεί από τη γη επί τρία χρόνια. Είχε εντυπωσιακά τιμηθεί από το Θεό όταν σε απάντηση της προσευχής του στον Κάρμηλο, άστραψε φωτιά από τον ουρανό και κατέφαγε τη θυσία. Το χέρι του ήταν εκείνο που εκτέλεσε την τιμωρία του Θεού με τη σφαγή των ειδωλολατρών προφητών. Η προσευχή του για βροχή είχε εισακουσθεί. Και όμως, μετά από τους περίβλεπτους θριάμβους με τους οποίους ο Θεός ευαρεστήθηκε να τιμήσει τη δημόσια υπηρεσία του, ήταν πρόθυμος να κάνει τη δουλειά ενός υπηρέτη. PG 105.5

Στην πύλη της εισόδου της Ιεζραέλ ο Ηλίας και ο Αχαάβ χωρίσθηκαν. Ο προφήτης προτιμώντας να μείνει έξω από τα τείχη, τυλίχθηκε στο μανδύα του και ξάπλωσε κατάχαμα να κοιμηθεί. Ο βασιλιάς, προσπερνώντας, έφθασε σε λίγο στην προστασία του παλατιού του και εκεί διηγήθηκε στη γυναίκα του τα καταπληκτικά γεγονότα της ημέρας και τη θαυμάσια αποκάλυψη της θεϊκής δύναμης, η οποία είχε αποδείξει στον Ισραήλ ότι ο Κύριος ήταν ο αληθινός Θεός και ο Ηλίας ο εκλεκτός απεσταλμένος Του. Όταν ο Αχαάβ ανέφερε στη βασίλισσα για τη σφαγή των ειδωλολατρών προφητών, η Ιεζάβελ σκληρή και αμετανόητη, εξαγριώθηκε. Στα συμβάντα του Καρμήλου αρνήθηκε να αναγνωρίσει την υπερέχουσα πρόνοια του Θεού και όντας πάντοτε προκλητική, δήλωσε με θράσος ότι Ηλίας ήταν άξιος θανάτου. PG 106.1

Τη νύχτα ένας απεσταλμένος ξύπνησε τον κατάκοπο προφήτη, γνωστοποιώντας του το λόγο της Ιεζάβελ: “Ούτω να κάνωσιν οι θεοί, και ούτω να προσθέσωσιν, εάν αύριον περί την ώραν ταύτην δεν καταστήσω την ζωήν σου ως την ζωήν ενός εξ εκείνων.” PG 106.2

Θα νόμιζε κανείς ότι μετά την επίδειξη τέτοιου ατρόμητου θάρρους, μετά τον τέλειο θρίαμβο έναντι του βασιλιά και των ιερέων του λαού, ο Ηλίας δε θα είχε ποτέ καταληφθεί από αποθάρρυνση, ούτε θα είχε αισθανθεί τον τρόμο της δειλίας. Αλλά εκείνος που είχε ευλογηθεί με τόσες αποδείξεις της σπλαχνικής φροντίδας του Θεού, δεν αποτελούσε εξαίρεση στις αδυναμίες της ανθρωπότητας, και στη σκοτεινή αυτή ώρα η πίστη και το θάρρος του τον εγκατέλειψαν. Ξύπνησε αμήχανος. Η βροχή έπεφτε από τον ουρανό και το σκοτάδι τον περιέβαλλε από παντού. Λησμονώντας ότι τρία χρόνια νωρίτερα ο Θεός τον είχε κατευθύνει σε ένα μέρος καταφυγής μακριά από το μίσος της Ιεζάβελ και την έρευνα του Αχαάβ, ο προφήτης τώρα έσπευσε να φύγει για να σώσει τη ζωή του. Φθάνοντας στη Βηρσαβεέ, “αφήκεν εκεί τον υπηρέτην αυτού, αυτός δε υπήγεν εις την έρημον μιας ημέρας οδόν.” PG 106.3

Δεν έπρεπε να φύγει ο Ηλίας από τη θέση του καθήκοντός του. Έπρεπε να αντιμετωπίσει την απειλή της Ιεζάβελ κάνοντας έκκληση για προστασία σε Εκείνον ο οποίος του είχε αναθέσει να υπερασπισθεί την τιμή του Κυρίου. Όφειλε να πει στο μηνυτή ότι ο Θεός στον οποίο εμπιστευόταν, θα τον προστάτευε από το μίσος της βασίλισσας. Ελάχιστες ώρες είχαν περάσει αφότου είχε διαπιστώσει μια υπέροχη επίδειξη της θεϊκής δύναμης και αυτό έπρεπε να του δώσει τη διαβεβαίωση ότι δε θα έμενε τώρα εγκαταλειμμένος. Αν είχε παραμείνει εκεί όπου ήταν, αν είχε κάνει καταφύγιο και δύναμή του το Θεό, μένοντας σταθερός στην αλήθεια, θα είχε προστατευθεί από το κακό. Ο Κύριος θα του είχε δώσει άλλη μια υπέροχη νίκη με τιμωρίες που θα έστελνε στην Ιεζάβελ, και η εντύπωση που αυτό θα δημιουργούσε στο βασιλιά και στο λαό, θα είχε επιτελέσει μια μεγάλη μεταρρύθμιση. PG 106.4

Ο Ηλίας περίμενε πολλά από το θαύμα που είχε γίνει στον Κάρμηλο. Έλπιζε ότι μετά την επίδειξη της δύναμης του Θεού η Ιεζάβελ δε θα μπορούσε πια να επηρεάσει τη σκέψη του Αχαάβ και ότι θα ακολουθούσε ταχεία μεταρρύθμιση στον Ισραήλ. Επάνω στον Κάρμηλο είχε μοχθήσει όλη την ημέρα νηστικός. Όταν όμως οδηγούσε το άρμα του Αχαάβ στην πύλη της Ιεζραέλ, η αντοχή του ήταν ισχυρή, παρόλη τη φυσική υπερένταση που υπέστη εργαζόμενος. PG 107.1

Αλλά η αντενέργεια εκείνη η οποία πολλές φορές παρουσιάζεται σαν επακόλουθο της μεγάλης πίστης και της ένδοξης επιτυχίας, πίεζε τώρα τον Ηλία. Φοβήθηκε ότι η μεταρρύθμιση που είχε αρχίσει στον Κάρμηλο, δε θα διαρκούσε. Είχε ανέλθει στα ύψη του Φασγά, αλλά τώρα είχε πέσει στην κοιλάδα χαμηλά. Όσο βρισκόταν κάτω από την έμπνευση του Παντοδυνάμου, είχε περάσει με επιτυχία τη σκληρότερη δοκιμασία της πίστης. Αλλά την ώρα αυτή της αποθάρρυνσης με την απειλή της Ιεζάβελ να ηχεί στα αυτιά του και του Σατανά τη φαινομενική υπεροχή μέσο της σκευωρίας της διεφθαρμένης αυτής γυναίκας, έχασε το στήριγμά του από το Θεό. PG 107.2

Είχε υπέρμετρα υψωθεί και τώρα η αντενέργεια ήταν τρομακτική. Λησμονώντας το Θεό, ο Ηλίας εξακολουθούσε να φεύγει τρέχοντας, μέχρις ότου βρέθηκε ολομόναχος σε μια χέρσα και ερημική περιοχή. Τελείως αποκαμωμένος, κάθισε να ξεκουραστεί κάτω από ένα αγριοκυπαρίσι. Εκεί είπε: “Αρκεί τώρα, Κύριε, λάβε την ψυχή μου, διότι δεν είμαι εγώ καλύτερος των πατέρων μου.” Φυγάς, μακριά από την κατοικία των ανθρώπων, με το ηθικό καταπτοημένο από την πικρή απογοήτευση, επιθημουσε να μην αντικρίσει ξανά ανθρώπινο πρόσωπο. Τέλος, εντελώς εξαντλημένος, αποκοιμήθηκε. PG 107.3

Όλοι συναντούν στη ζωή τους στιγμές σφοδρής απογοήτευσης και τρομερής αποθάρρυνσης - ημέρες γεμάτες από λύπη, κατά τις οποίες είναι δύσκολο να πιστεύει κανείς ότι ο Θεός εξακολουθεί να είναι ο καλοκάγαθος ευεργέτης των χοϊκών παιδιών Του, ημέρες κατά τις οποίες οι στενοχώριες βασανίζουν την ψυχή σε σημείο που ο θάνατος φαίνεται προτιμότερος από τη ζωή. Τότε είναι που πολλοί χάνουν το έρεισμα τους στο Θεό και καταλήγουν να γίνουν σκλάβοι της αμφιβολίας, δέσμιοι της απιστίας. Αν μπορούσαμε σε τέτοιες ώρες να διακρίνουμε με πνευματική διορατικότητα τη σημασία της πρόνοιας του Θεού, θα βλέπαμε αγγέλους να επιζητούν να μας σώσουν από τον ίδιο τον εαυτό μας, αγωνιζόμενοι να στηρίξουν τα πόδια μας επάνω σε θεμέλιο στερεότερο και από τα αιώνια βουνά. Και τότε θα γεννιόταν μέσα μας καινούρια πίστη και καινούρια ζωή. PG 107.4

Ο πιστός Ιώβ την ημέρα της συμφοράς του και του σκότους είχε δηλώσει: PG 108.1

“Είθε να χαθή η ημέρα καθ’ην εγεννήθην.”
“Είθε να εζυγίζετο τωόντι η λύπη μου,
Και η συμφορά μου να ετίθετο όλη ομού εν πλάστιγγι!”
“Είθε να απελάμβανον την αίτησίν μου,
Και να μοι έδιδεν ο Θεός την επιθυμίαν μου!
Και να ήθελεν ευδοκήσει ο Θεός να με αφανίση,
Να απολύση την χείρα Αυτού και να με κόψη!
Και θέλει είσθαι έτι η παρηγορία μου.”
“Εγώ δεν θέλω κρατήσει το στόμα μου,
Θέλω λαλήσει εν τη αγωνία του πνεύματός μου,
Θέλω θρηνολογήσει εν τη πικρία της ψυχής μου.”
“Η ψυχή μου εκλέγει αγχόνην και θάνατον,
Παρά τα οστά μου.
Αηδίασα, δεν θέλω ζήσει εις τον αιώνα.
Λείψον απ’εμού, διότι αι ημέραι μου είναι ματαιότης.” Ιώβ 3:3, 6:2,8-10, 7:15,16. PG 108.2

Παρόλο όμως ότι ο Ιώβ ήταν απηυδισμένος από τη ζωή, δεν αφέθηκε να πεθάνει. Του επιφυλασσόταν ένα καλύτερο μέλλον και έλαβε ένα άγγελμα ελπίδας: PG 108.3

“Θέλεις είσθαι σταθερός και δεν θέλεις φοβείσθαι,
Διότι συ θέλεις λησμονήσει την θλίψιν,
Θέλεις ενθυμηθή αυτήν ως ύδατα διαρρεύσαντα,
Και ο καιρός σου θέλει ανατείλει λαμπρότερος της μεσημβρίας,
Και αν επέλθη σκότος επί σε, πάλιν θέλεις γείνει ως η αυγή,
Κα; θέλεις είσθαι ασφαλής, διότι υπάρχει ελπίς εις σε...
Θέλεις πλαγιάζει, και ουδείς θέλει σε τρομάζει,
Και πολλοί θέλουσιν ικετεύει το πρόσωπόν σου.
Των δε ασεβών οι οφθαλμοί θέλουσι μαρανθή,
Και καταφύγιον θέλει λείψει απ’αυτών,
Και η ελπίς αυτών θέλει είσθαι να εκπνεύσωσι.” Ιώβ 11:15-20 PG 108.4

Από τα βάθη της απελπισίας και της απόγνωσης, ο Ιώβ σηκώθηκε στα ύψη της απόλυτης εμπιστοσύνης, χάρη στην ευσπλαχνία και στη σωτήρια δύναμη του Θεού. Θριαμβευτικά έκανε την ακόλουθη δήλωση: PG 109.1

“Και αν με θανατόνη, εγώ θέλω ελπίζει επ’Αυτόν . . .
Αυτός μάλιστα θέλει είσθαι η σωτηρία μου.”
“Εξεύρω ότι ζη ο Λυτρωτής μου,
Και θέλει εγερθή εν τοις εσχάτοις καιροίς επί της γης.
Και αφού μετά το δέρμα μου το σώμα τούτο φθαρή,
Πάλιν με την σάρκα μου θέλω ιδεί τον Θεόν,
Τον οποίον αυτός εγώ θέλω ιδεί,
Και θέλουσι θεωρήσει οι οφθαλμοί μου, και ουχί άλλος.” Ιώβ 13:15,16, 19:25-27 PG 109.2

“Απεκρίθη ο Κύριος προς τον Ιώβ εκ του ανεμοστροβίλλου” (Ιώβ 38:1), και φανέρωσε στο δούλο Του την ισχύ της δύναμής Του! Όταν ο Ιώβ έριξε μια ματιά στο Δημιουργό του, βδελύχθηκε τον εαυτό του και μετανόησε “εν σάκκω και σποδώ”. Τότε ο Θεός μπόρεσε να τον ευλογήσει πλουσιοπάροχα, κάνοντας τα έσχατα χρόνια του καλύτερα από τα πρώτα. PG 109.3

Η ελπίδα και το θάρρος είναι απαραίτητα για την τέλεια υπηρεσία στο Θεό. Αυτά είναι οι καρποί της πίστης. Η αποθάρρυνση είναι παράλογη και αμαρτωλή. Ο Θεός είναι και ικανός και “θέλων να δείξη περισσότερον” (Εβρ. 6:17). Ο Θεόςχορηγεί στους δούλους Του τη δύναμη που χρειάζονται για τις δοκιμασίες και τις αντιξοότητες. Τα σχέδια των εχθρών του έργου Του μπορεί να παρουσιάζονται καλά εκπονημένα και στερεά εδραιωμένα. Ο Θεός όμως μπορεί να ανατρέψει και τα ισχυρότερα ακόμη από αυτά. Και αυτό το κάνει στο δικό Του καιρό και με το δικό Του τρόπο, όταν βλέπει ότι η πίστη των δούλων Του έχει αρκετά δοκιμασθεί. PG 109.4

Για τους αποκαρδιωμένους υπάρχει μια αποτελεσματική θεραπεία - πίστη, προσευχή και εργασία. Η πίστη και η δραστηριότητα μεταδίδουν σιγουριά και ικανοποίηση που αυξάνουν μέρα με την ημέρα. Συναντάτε τον πειρασμό να παρασυρθείτε από κακά προαισθήματα ή από τη μεγαλύτερη αποθάρρυνση; Στις πιο σκοτεινές ημέρες, όταν η κατάσταση παρουσιάζεται στο έπακρο απειλητική, μη φοβάστε. Αυτός ξέρει τι χρειάζεσθε. Έχει όλη τη δύναμη. Η άπειρη αγάπη και ευσπλαχνία Του δεν αποκάμνουν ποτέ. Μη φοβάστε ότι δε θα δυνηθεί να εκπληρώσει την υπόσχεσή Του. Αυτός είναι η αιώνια αλήθεια. Δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει τη διαθήκη που έχει κάνει με εκείνους που Τον αγαπούν. Και θα χορηγήσει στους πιστούς υπηρέτες Του την κατάλληλη δόση που απαιτεί η χρεία τους. Ο απόστολος Παύλος έκανε την ακόλουθη διαπίστωση: PG 109.5

“Και μοι είπεν, Αρκεί εις σε η χάρις Μου, διότι η δύναμίς Μου εν αδυναμία δεικνύεται τελεία . . . Όθεν ευαρεστούμαι εις τας αδυναμίας, εις τας ύβρεις εις τας ανάγκας, εις τους διωγμούς, εις τας στενοχώριας υπέρ του Χριστού, διότι όταν ήμαι αδύνατος, τότε είμαι δυνατός.” (Β ', Κορ. 12:9,10). PG 110.1

Εγκατέλειψε μήπως ο Θεός τον Ηλία την ώρα της δοκιμασίας του; Όχι! Δεν αγάπησε το δούλο Του λιγότερο όταν ο Ηλίας αισθάνθηκε τον εαυτό του εγκαταλειμμένο από Θεό και ανθρώπους, από ότι τον αγαπούσε τότε που, σε απάντηση της προσευχής του, φωτιά άστραψε από τον ουρανό φωτίζοντας το κορφοβούνι. PG 110.2

Και τώρα, ενώ ο Ηλίας κοιμόταν, ξύπνησε από ένα απαλό άγγιγμα και μια ευχάριστη φωνή. Ξύπνησε κατατρομαγμένος ότι θα είχε να τρέξει πάλι για να σωθεί, φοβούμενος ότι ο εχθρός του τον είχε ανακαλύψει. Το σκυμμένο όμως από πάνω του συμπαθητικό πρόσωπο δεν ήταν πρόσωπο εχθρού, αλλά φίλου. Ο Θεός είχε στείλει έναν άγγελο από τον ουρανό με τροφή για το δούλο Του. “Σηκώθητι, φάγε,” είπε ο άγγελος. “Και ανέβλεψε, και ιδού, πλησίον της κεφαλής αυτού άρτος εγκρυφίας και αγγείον ύδατος.” PG 110.3

Αφού ο Ηλίας τονώθηκε τρώγοντας την ετοιμασμένη για αυτόν τροφή, ξανακοιμήθηκε. Ο άγγελος ήρθε δεύτερη φορά. Αγγίζοντας τον αποκαμωμένο άνθρωπο, του είπε με στοργική τρυφερότητα: “Σηκώθητι, φάγε, διότι πολλή είναι η οδός από σου.” Ο Ηλίας σηκώθηκε, έφαγε και με τη δύναμη της τροφής εκείνης ήταν δυνατός να οδοιπορήσει “τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας έως Χωρήβ, του όρους του Θεού”, όπου βρήκε καταφύγιο σε μια σπηλιά. PG 110.4