Προφήτες και βασιλείς

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 4—ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΑΣΗΣ

Ανάμεσα στις πρωταρχικές αιτίες που οδήγησαν το Σολομώντα στη σπατάλη και στην καταδυνάστευση, προέχουσα αιτία ήταν η αποτυχία του να διατηρήσει και να καλλιεργήσει το πνεύμα της αυτοθυσίας. PG 37.1

Όταν στους πρόποδες του Σινά ο Μωυσής ανέφερε στο λαό του τη θεϊκή εντολή “ας κάμωσιν εις Εμέ αγιαστήριον διά να κατοικώ μεταξύ αυτών”, η απάντηση των Ισραηλιτών συνοδεύθηκε από τα κατάλληλα δώρα. “Και ήλθον, πας άνθρωπος τον οποίον η καρδία διήγειρεν αυτόν, και πας τις τον οποίον το πνεύμα αυτού έκαμε προαιρετικόν ”, και έφεραν προσφορές. Για την κατασκευή του αγιαστηρίου χρειάζονταν πολλές και μεγάλες προετοιμασίες. Απαιτείτο μεγάλη ποσότητα από τα πιο πολύτιμα και δαπανηρά υλικά, αλλά ο Κύριος δεχόταν μόνο αυτοπροαίρετες προσφορές. “Παρά παντός ανθρώπου προαιρουμένου εν τη καρδία αυτού, θέλετε λάβει την προσφοράν Μου” ήταν η εντολή την οποία ο Μωυσής επανέλαβε στη σύναξη του λαού. (Έξ. 25:8, 35:21, 25:2). Αφοσίωση στο Θεό και πνεύμα θυσίας ήταν οι πρώτοι απαιτούμενοι όροι για την προετοιμασία του τόπου προς κατοίκηση του Υψίστου. PG 37.2

Παρόμοια κλήση για αυτοθυσία έγινε όταν ο Δαβίδ παρέδωσε στο Σολομώντα την ευθύνη της οικοδομής του ναού. Ο Δαβίδ ρώτησε στα συγκεντρωμένα πλήθη: “Τίς λοιπόν προθυμείται να κάμη προσφοράν εις τον Κύριον;” (Α',, Χρον. 29:5). Την κλήση αυτή για καθιέρωση και εθελοντική εργασία έπρεπε πάντοτε να την έχουν υπόψη εκείνοι που είχαν να κάνουν με την οικοδόμηση του ναού. PG 37.3

Για την κατασκευή του αγιαστηρίου στην έρημο, διαλεγμένοι άνθρωποι είχαν προικισθεί από το Θεό με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία και σοφία. PG 37.4

“Και είπεν ο Μωυσής προς τους υιούς Ισραήλ, Ιδέτε, ο Κύριος εκάλεσεν εξ ονόματος Βεσελεήλ ... εκ φυλής Ιούδα, και ενέπλησεν αυτόν πνεύματος θείου, σοφίας, συνέσεως, και επιστήμης και πάσης καλλιτεχνίας ... Και έδωκεν εις την καρδίαν αυτού το να διδάσκη αυτός, και Ελιάβ ... εκ φυλής Δαν. Τούτους ενέπλησε συνέσεως καρδίας, διά να εργάζωνται παν έργον ... Και έκαμεν ο Βεσελεήλ, και ο Ελιάβ, και πας σοφός την καρδίαν, εις τον οποίον ο Κύριος έδωκε σοφίαν και σύνεσιν.” (Έξ. 35:30-35, 36:1). PG 37.5

Ουράνιες υπάρξεις συνεργάζονταν με εργάτες που ο ίδιος ο Θεός είχε εκλέξει. PG 38.1

Οι απόγονοι των εργατών αυτών κληρονόμησαν σε μεγάλο βαθμό τα τάλαντα που είχαν δοθεί στους προπάτορές τους. Για ένα διάστημα οι άνδρες αυτοί της φυλής του Ιούδα και του Δαν εξακολουθούσαν να είναι ταπεινοί και αλτρουιστές. Βαθμηδόν όμως και σχεδόν ανεπαίσθητα έχασαν την επαφή τους με το Θεό και την επιθυμία τους να Τον υπηρετήσουν με ανιδιοτέλεια. Απαιτούσαν μεγαλύτερη αμοιβή για τις υπηρεσίες τους επειδή είχαν ανώτερες ικανότητες στον τομέα των καλών τεχνών. Σε ορισμένες περιπτώσεις η απαίτησή τους γινόταν δεκτή, αλλά τις πιο πολλές φορές έβρισκαν εργασία σε γειτονικά έθνη. Αντί για το ευγενικό πνεύμα της αυτοθυσίας που γέμιζε τις καρδιές των διαπρεπών προγόνων τους, υπέθαλπαν πνεύμα πλεονεξίας, πνεύμα αδηφάγο. Προκειμένου να ικανοποιηθούν οι εγωκεντρικές επιθυμίες τους, χρησιμοποιούσαν τη θεόδοτη επιδεξιότητά τους στην υπηρεσία των ειδωλολατρών βασιλέων και διέθεταν τα τάλαντά τους για την τελειοποίηση έργων που δυσφημούσαν το Δημιουργό τους. PG 38.2

Ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους ο Σολομών έψαξε να βρει τον προϊστάμενο εργάτη για την εποπτεία της κατασκευής του ναού επάνω στο όρος Μόριά. Ο βασιλιάς ήταν εφοδιασμένος με λεπτομερείς γραπτές περιγραφές για το κάθε τμήμα του ιερού οικοδομήματος και θα μπορούσε να αποτανθεί με πίστη στο Θεό για καθιερωμένους βοηθούς στους οποίους θα είχε δοθεί ιδιαίτερη επιδεξιότητα για την κατασκευή του απαιτούμενου έργου. Ο Σολομών όμως άφησε να του διαφύγει η ευκαιρία αυτή να ασκήσει πίστη στο Θεό. Έστειλε στο βασιλιά της Τύρου ζητώντας “άνδρα σοφόν εις το να εργάζηται εις χρυσόν, και εις άργυρον, και εις χαλκόν, και εις σίδηρον, και εις πορφύραν, και εις κόκκινον, και εις κυανούν, και επιστήμονα εις το εγγλύφειν γλυφάς μετά των σοφών ... εν τη Ιουδαία και εν Ιερουσαλήμ.” (Β ', Χρον. 2:7). PG 38.3

Ο βασιλιάς της Τύρου απάντησε στέλνοντας τον Χουράμ “υιόν γυναικός εκ των θυγατέρων Δαν, και πατρός Τυρίου.” (Β ', Χρον. 2: 14). Από την πλευρά της μητέρας του ο Χουράμ ήταν απόγονος του Ελιάβ, στον οποίο εκατοντάδες χρόνια πριν ο Θεός είχε δώσει ιδιαίτερη σοφία για την κατασκευή του αγιαστηρίου. (Βλέπε Έξ. 31: 6). Έτσι, επικεφαλής των εργατών του Σολομώντα τοποθετήθηκε κάποιος, του οποίου οι προσπάθειες δεν υπαγορεύονταν από την ανιδιοτελή επιθυμία να προσφέρει υπηρεσία στο Θεό. Αυτός υπηρετούσε τον άρχοντα του κόσμου τούτου, το Μαμμωνά. Και αυτές ακόμη οι ίνες της ύπαρξής του ήταν συνυφασμένες με τις αρχές της φιλαυτίας. PG 38.4

Επειδή η ειδικότητά του σπάνιζε, ο Χουράμ ζητούσε υπέρογκη αμοιβή. Λίγο κατ’ολίγο οι εσφαλμένες αρχές του υιοθετήθηκαν από τους συνεταίρους του. Δουλεύοντας καθημερινά μαζί του, αυτό τους έκανε να θελήσουν να συγκρίνουν το μισθό του με το δικό τους και άρχισαν να αποξενώνονται από τον ιερό χαρακτήρα της εργασίας τους. Το πνεύμα της αυταπάρνησης τους εγκατέλειψε και τη θέση του πήρε το πνεύμα της απληστίας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την απαίτηση υψηλότερων μισθών, και η απαίτηση έγινε δεκτή. PG 39.1

Έτσι ξεκίνησε η κακή επιρροή που επέδρασε σε όλους τους τομείς της υπηρεσίας του Κυρίου και επεκτάθηκε σε ολόκληρο το βασίλειο. Οι μεγάλοι μισθοί που απαιτήθηκαν και χορηγήθηκαν, έδωσαν σε πολλούς την ευκαιρία να παραδοθούν στην πολυτέλεια και στη σπατάλη. Οι φτωχοί καταπιέζονταν από τους πλουσίους. Το πνεύμα της αυτοθυσίας εξέλιπε σχεδόν εξολοκλήρου. Στα επεκταμένα αποτελέσματα των επιδράσεων αυτών μπορεί να αποδοθεί μια από τις βασικές αιτίες της τρομερής αποστασίας εκείνου που κάποτε συγκαταλεγόταν μεταξύ των σοφότερων από τους θνητούς. PG 39.2

Η χτυπητή αντίθεση ανάμεσα στο πνεύμα και στα κίνητρα του λαού που κατασκεύασε το αγιαστήριο της ερήμου και του λαού που ασχολήθηκε με την ανέγερση του ναού του Σολομώντα περιέχει ένα μάθημα μέγιστης σημασίας. Ο συμφεροντολογισμός που χαρακτήριζε τους εργάτες του ναού, βρίσκει το αντίστοιχό του σήμερα στη φιλαυτία που κυβερνάει τον κόσμο. Το πνεύμα της πλεονεξίας, της επιδίωξης για ανώτερη θέση και για ανώτερο μισθό είναι ενδημικό. Η εθελοντική υπηρεσία και η χαρούμενη αυταπάρνηση των εργατών του αγιαστηρίου σπάνια απαντώνται. Αυτό όμως είναι το μόνο πνεύμα που πρέπει να παρακινεί τους οπαδούς του Ιησού. Ο θεϊκός μας Δάσκαλος έδωσε παράδειγμα για το πώς πρέπει να εργάζονται οι μαθητές Του. Σε αυτούς που κάλεσε, είπε: “Έλθετε οπίσω Μου, και θέλω σας κάμει αλιείς ανθρώπων.” (Ματθ. 4:19). Δεν πρόσφερε κανένα ορισμένο ποσό ως ανταμοιβή των υπηρεσιών τους. Όφειλαν να συμμερισθούν Αυτόνμε αυταπάρνηση και αυτοθυσία. PG 39.3

Δεν πρέπει να εργαζόμαστε για το μισθό. Το κίνητρο που μας εμπνέει να εργασθούμε για το Θεό, δεν πρέπει να έχει καμιά σχέση με την εξυπηρέτηση του προσωπικούσυμφέροντος. Η ανιδιοτελής αφοσίωση και το πνεύμα της θυσίας πάντοτε ήταν και πάντοτε θα είναι η πρώτη προϋπόθεση για αποδεκτή υπηρεσία. Ο Κύριος και Δάσκαλός μας σχεδιάζει έτσι ώστε ούτε ένα νήμα φιλαυτίας να εισχωρήσει στην ύφανση του έργου Του. Οι προσπάθειές μας πρέπει να περιλαμβάνουν τη διακριτικότητα, την επιδεξιότητα, την ακρίβεια και τη σοφία που ο Θεός της τελειότητας απαίτησε από τους κατασκευαστές του επίγειου αγιαστηρίου. Σε όλα όμως αυτά τα έργα πρέπει να θυμόμαστε ότι τα σπουδαιότερα τάλαντα και οι λαμπρότερες υπηρεσίες γίνονται αποδεκτά μόνο όταν το εγώ τοποθετείται επάνω στο θυσιαστήριομια ζωντανή θυσία ολοκαύτωσης. PG 40.1

Μια άλλη παρέκκλιση από τις ορθές αρχές που τελικά οδήγησε το βασιλιά του Ισραήλ στην πτώση, ήταν η υποχώρησή του στον πειρασμό να σφετερισθεί για τον εαυτό του τη δόξα που αποκλειστικά ανήκει στο Θεό. PG 40.2

Από την ημέρα που ο Σολομών ανέλαβε το έργο της οικοδόμησης του ναού, μέχρι την αποπεράτωσή του, η πρόθεσή του ήταν “να οικοδομήση οίκον εις το όνομα Κυρίου του Θεού του Ισραήλ.” (Β ',Χρον. 6:7). Η πρόθεση αυτή αναγνωρίσθηκε μπροστά στα συγκεντρωμένα πλήθη των Ισραηλιτών τον καιρό των εγκαινίων του ναού. Στην προσευχή του ο βασιλιάς αναγνώρισε ότι ο Κύριος είχε πει: “Το όνομά Μου θέλει είσθαι εκεί.” (Α ',Βασ. 8:29). PG 40.3

Μια από τις πιο συγκινητικές περικοπές της προσευχής των Εγκαινίων του Σολομώντα ήταν η παράκλησή του στο Θεό για τους ξένους που θα έρχονταν από χώρες μακρινές για να πληροφορηθούν καλύτερα για Εκείνον του οποίου η φήμη είχε πλατιά διαδοθεί μεταξύ των εθνών. Ο βασιλιάς προσευχήθηκε: “Θέλουσιν ακούσει το όνομά Σου το μέγα, και την χείρα Σου την κραταιάν, και τον βραχίονά Σου τον εξηπλωμένον.” Για τον καθένα από αυτούς τους ξένους προσκυνητές ο Σολομών είχε ζητήσει: PG 40.4

“Συ επάκουσον ... και ενέργησον κατά πάντα περί όσων ο ξένος Σε επικαλεσθή, διά να γνωρίσωσι πάντες οι λαοί της γης το όνομά Σου, να Σε φοβώνται, καθώς ο λαός Σου Ισραήλ. Και διά να γνωρίσωσιν ότι το όνομά Σου εκλήθη επί τον οίκον τούτον, τον οποίον ωκοδόμησα.” (Α ', Βασ. 8:42,43). PG 40.5

Στο τέλος της λειτουργίας ο Σολομών είχε νουθετήσει τους Ισραηλίτες να μείνουν πιστοί και αφοσιωμένοι στο Θεό “διά να γνωρίσωσι πάντες οι λαοί της γης ότι ο Κύριος Αυτός είναι ο Θεός, ουδείς άλλος.” (Α ', Βασ. 8:60) PG 41.1

Ένας μεγαλύτερος από το Σολομώντα ήταν ο σχεδιαστής του ναού. Η σοφία και η δόξα του Θεού φανερώνονταν εκεί. Εκείνοι που αγνοούσαν το γεγονός αυτό, φυσικά θαύμαζαν και επαινούσαν το Σολομώντα ως αρχιτέκτονα και οικοδόμο. Ο βασιλιάς όμως αποποιείτο κάθε τιμή για την εκπόνηση ή την οικοδόμησή του. PG 41.2

Έτσι είχαν τα πράγματα όταν η βασίλισσα της Σεβά πήγε να επισκεφθεί το Σολομώντα. Έχοντας ακούσει για τη σοφία του και για το μεγαλοπρεπή ναό που είχε οικοδομήσει, αποφάσισε “να δοκιμάση αυτόν δι’αινιγμάτων” και να δει η ίδια τα περίφημα έργα του. Συνοδευόμενη από ακολουθία υπηρετών και από καμήλες φορτωμένες “αρώματα, και χρυσόν πολύν σφόδρα, και λίθους πολυτίμους”, έκανε το μακρινό ταξίδι στα Ιεροσόλυμα. “Και ότε ήλθε προς τον Σολομώντα, ελάλησε μετ’αυτού περί πάντων όσα είχεν εν τη καρδία αυτής.” Μίλησε μαζί του για τα μυστήρια της φύσης. Και ο Σολομών τη δίδαξε για το Θεό της φύσης, το μεγάλο Δημιουργό, ο οποίος κατοικεί στον ύψιστο ουρανό και κυβερνά τα πάντα. “Και εξήγησεν εις αυτήν ο Σολομών πάντα τα ερωτήματα αυτής. Δεν εστάθη ουδέν κεκρυμμένον από του βασιλέως το οποίον δεν εξήγησεν εις αυτήν.” (Α ', Βασ. 10;1-3, Β ', Χρον. 9:1,2). PG 41.3

“Και ιδούσα η βασίλισσα της Σεβά πάσαν την σοφίαν του Σολομώντος, και τον οίκον τον οποίον ωκοδόμησε . . . έγεινεν έκθαμβος. Και είπε προς τον βασιλέα, Αληθής ήτο ο λόγος, τον οποίον ήκουσα εν τη γη μου, περί των έργων σου, και περί της σοφίας σου. Αλλά δεν επίστευον εις τους λόγους, εωσού ήλθον, και είδον οι οφθαλμοί μου. Και ιδού, το ήμισυ δεν απηγγέλθη εις εμέ. Η σοφία σου και η ευημερία σου υπερβαίνουσι την φήμην την οποίαν ήκουσα. Μακάριοι οι άνδρες σου, μακάριοι οι δούλοι σου ούτοι, οι ιστάμενοι πάντοτε ενώπιον σου, οι ακούοντες την σοφίαν σου.” (Α ', Χρον. 9:3-6). PG 41.4

Όταν έληξε ο καιρός της επίσκεψής της, η βασίλισσα είχε τόσο τέλεια διδαχθεί από το Σολομώντα για την πηγή της σοφίας και της ευημερίας του, ώστε βρέθηκε αναγκασμένη όχι να εγκωμιάσει τον ανθρώπινο παράγοντα, αλλά να αναφωνήσει: “Έστω Κύριος ο Θεός σου ευλογημένος, όστις ευηρεστήθη εις σε, διά να σε θέση ε-πί τον θρόνον του Ισραήλ! επειδή ο Κύριος ηγάπησεν εις τον αιώνα τον Ισραήλ, διά τούτο σε κατέστησε βασιλέα, διά να κάμνης κρίσιν και δικαιοσύνην.” (Α ', Βασ. 10:9). Αυτή την εντύπωση ο Θεός ήθελε να σχηματίσουν όλοι οι λαοί. Και όταν “πάντες οι βασιλείς της γης εζήτουν το πρόσωπον του Σολομώντος, διά να ακούσωσι την σοφίαν αυτού, την οποίαν ο Θεός έθεσεν εις την καρδίαν αυτού” (Β ', Χρον. 9:23), ο Σολομών τίμησε για ένα διάστημα το Θεό δείχνοντάς τους το Δημιουργό του ουρανού και της γης, το Διοικητή του σύμπαντος, τον Παντογνώστη. PG 41.5

Αν με ταπεινό πνεύμα ο Σολομών εξακολουθούσε να στρέφει την προσοχή των ανθρώπων από τον εαυτό του σε Εκείνον ο οποίος του είχε χαρίσει σοφία, πλούτη και τιμή, ποια θα ήταν η δική του ιστορία; Αλλά ενώ η πένα της θεοπνευστίας καταχωρεί τις αρετές του, δίνει επίσης πιστή μαρτυρία και για τα ολισθήματά του. Έχοντας φθάσει στον κολοφώνα του μεγαλείου του και περιβαλλόμενος από τα δώρα του πλούτου, ο Σολομών ζαλίσθηκε, έχασε την ισορροπία του και έπεσε. Συνεχώς εκθειαζόμενος από τους ανθρώπους του κόσμου, τελικά δεν ήταν σε θέση να αντισταθεί στην κολακεία που του πρόσφεραν. Η σοφία που του είχε δοθεί για να δοξάσει το Δωρητή, τον γέμισε με περηφάνια. Κατέληξε να επιτρέπει στους ανθρώπους να μιλούν γι’αυτόν σαν να του άξιζε ο μεγαλύτερος έπαινος για την ασύγκριτη λαμπρότητα του οικοδομήματος που είχε σχεδιασθεί και εγερθεί για την τιμή “του ονόματος του Κυρίου του Θεού του Ισραήλ.” PG 42.1

Αυτή ήταν η αιτία που ο ναός του Κυρίου κατέληξε να γίνει γνωστός μεταξύ των εθνών ως “ναός του Σολομώντος ”. Ο ανθρώπινος παράγοντας σφετερίσθηκε τη δόξα που ανήκε σε Αυτόν ο οποίος είναι “ο επί τον υψηλόν υψηλότερος”. (Εκκλ. 5:8). Ακόμη και σήμερα ο ναός για τον οποίο δήλωσε ο Σολομών, “το όνομά Σου εκλήθη επί τον οίκον τούτον τον οποίον ωκοδόμησα” (Β ',Χρον. 6: 33), συχνότερα αποκαλείται “ναός του Σολομώντος ” παρά ναός του Κυρίου. PG 42.2

Μεγαλύτερη αδυναμία δεν μπορεί να δείξει ο άνθρωπος από το να αποδώσει στον εαυτό του την τιμή για τα δώρα που ο Ουρανός χορηγεί. Ο πραγματικός χριστιανός τοποθετεί το Θεό πρώτον και έσχατον, καλύτερον στο κάθετι. Η αγάπη του για το Θεό δεν ψυχραίνεται από κανένα φιλόδοξο κίνητρο. Σταθερά και επίμονα θα συντελεί για την απονομή τιμής στον ουράνιο Πατέρα του. Όταν εμείς μένουμε πιστοί στο να εξυψώνουμε το όνομα του Θεού, οι αυθόρμητες ενέργειές μας τοποθετούνται κάτω από τη θεϊκή επίβλεψη και είμαστε τότε σε θέση να αναπτύξουμε ψυχική και διανοητική δύναμη. PG 42.3

Ο Ιησούς, ο θεϊκός Δάσκαλος, διαρκώς εξύψωνε το όνομα του Πατέρα Του. Στους μαθητές Του δίδαξε να προσεύχονται: “Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς.” Και εκείνοι όφειλαν να μη λησμονούν να ομολογούν ότι “Σού είναι η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα.” Τόσο προσεκτικός ήταν ο μεγάλος Θεραπευτής στο να στρέψει την προσοχή από τον εαυτό Του στην πηγή της δύναμής Του, ώστε τα θαυμάζοντα πλήθη, βλέποντας “κωφούς λαλούντας, κουλλούς υγιείς, χωλούς περιπατούντας, και τυφλούς βλέποντας”, δε δόξαζαν Αυτόν, αλλά “εδόξαζαν τον Θεόν του Ισραήλ”. Στη θαυμάσια προσευχή που έκανε πριν από τη σταύρωσή Του, ο Χριστός δήλωσε: “Εγώ Σε εδόξασα επί της γης.” “Δόξασον τον Υιόν Σου, διά να Σε δοξάσει και ο Υιός Σου.” “Πάτερ δίκαιε, και ο κόσμος δεν Σε εγνώρισεν, Εγώ δε Σε εγνώρισα, και ούτοι εγνώρισαν ότι Συ Με απέστειλας. Και εφανέρωσα εις αυτούς το όνομά Σου, και θέλω φανερώσει, διά να ήναι η αγάπη με την οποίαν Με ηγάπησας εν αυτοίς, και Εγώ εν αυτοίς.” (Ματθ. 6:9, 13, 15:31, Ιωάν. 17:1,4, 25,26). PG 42.4

“Ούτω λέγει Κύριος, Ας μη καυχάται ο σοφός εις την σοφίαν αυτού, και ας μη καυχάται ο δυνατός εις την δύναμιν αυτού, ας μη καυχάται ο πλούσιος εις τον πλούτον αυτού. Αλλ’ο καυχώμενος ας καυχάται εις τούτο, ότι εννοεί και γνωρίζει Εμέ, ότι Εγώ είμαι ο Κύριος, ο ποιών έλεος, κρίσιν, και δικαιοσύνην επί της γης, επειδή εις ταύτα ευαρεστούμαι, λέγει Κύριος.” (Ιερ. 9: 23,24). PG 43.1

“Θέλω αινέσει το όνομα του Θεού εν ωδή,
Και θέλω μεγαλύνει Αυτόν εν ύμνοις.”
“Άξιος είσαι, Κύριε, να λάβης την δόξαν και την τιμήν
και την δύναμιν.”
“Θέλω Σε αινεί, Κύριε ο Θεός μου,
Εν όλη τη καρδία μου,
Και θέλω δοξάζει το όνομά Σου εις τον αιώνα.”
“Μεγαλύνατε τον Κύριον μετ’εμού,
Και ας υψώσωμεν ομού το όνομα Αυτού.” (Ψαλμ. 69:30, Αποκ. 4:11, Ψαλμ. 86:12, 34:3) PG 43.2

Η εισαγωγή αρχών που οδηγούσαν μακριά από το πνεύμα της θυσίας και έτειναν προς τον αυτοδοξασμό, συνοδεύονταν από μια άλλη παραποίηση του θεϊκού σκοπού για τον λαό του Ισραήλ. Ο Θεός είχε προσχεδιάσει ο λαός Του να γίνει το φως του κόσμου. Από αυτούς έπρεπε να λάμψει η δόξα του νόμου Του, εφαρμοζόμενη στην έμπρακτη ζωή. Για την πραγματοποίηση του σχεδίου αυτού θέλησε να τοποθετήσει το εκλεκτό έθνος σε ένα στρατηγικό σημείο μεταξύ των εθνών του κόσμου. PG 43.3

Στην εποχή του Σολομώντα το βασίλειο του Ισραήλ επεκτεινόταν από την Αιμάθ στο βορρά μέχρι την Αίγυπτο στο νότο, και από τη Μεσόγειο μέχρι τον ποταμό Ευφράτη. Από τα εδάφη αυτά περνούσαν πολλές οδικές αρτηρίες του παγκόσμιου εμπορίου, και καραβάνια από μακρινές χώρες πηγαινοέρχονταν συνεχώς. Έτσι, δινόταν η ευκαιρία στο Σολομώντα και στο λαό του να παρουσιά-σουν στους ανθρώπους όλων των εθνών το χαρακτήρα του Βασιλέα των βασιλέων. Έτσι, θα τους δίδασκαν να Τον σέβονται και να Τον υπακούουν. Με τη διδασκαλία των προσφερομένων θυσιών, ο Χριστός έπρεπε να εξυψώνεται στα μάτια των εθνών, ώστε όσοι ήθελαν, θα μπορούν να σωθούν. PG 44.1

Επικεφαλής ενός έθνους που προοριζόταν για φάρος στα γύρω κράτη, ο Σολομών όφειλε να χρησιμοποιήσει τη θεόδοτη σοφία του και τηνδύναμη επιρροής που κατείχε ώστε να οργανώσει και να κατευθύνει μια σημαντική κίνηση για τη διαφώτιση εκείνων που αγνοούσαν το Θεό και την αλήθειά Του. Έτσι, τα πλήθη που είχαν κερδηθείθα εκδήλωναν την αφοσίωση τους στα θεϊκά εντάλματα. Ο λαόςτου Ισραήλ θα είχε προστατευθεί από τις κακές συνήθειες των ειδωλολατρών και ο Κύριος της δόξας θα είχε πολύ τιμηθεί. Ο Σολομών όμως παρέβλεψε το σπουδαίο αυτό σκοπό. Δεν εκμεταλλεύθηκε τις λαμπρές για αυτόν ευκαιρίες να διαφωτίσει εκείνους που συνεχώς περνούσαν από τα εδάφη του, ή έμεναν για λίγο στις μεγάλες πόλεις. PG 44.2

Το ιεραποστολικό πνεύμα που ο Θεός είχε βάλει στην καρδιά του Σολομώντα και στις καρδιές όλων των ειλικρινών Ισραηλιτών, αντικαταστάθηκε από ένα εμπορικό πνεύμα. Οι ευκαιρίες που παρουσίαζε η επικοινωνία με τα πολλά έθνη, χρησιμοποιήθηκαν για προσωπικό μεγαλείο. Ο Σολομών επιδίωξε να ενισχύσει τη θέση του στον τομέα της πολιτικής οικοδομώντας οχυρωμένες πόλεις στις οδικές πύλες του εμπορίου. Ξανάκτισε τη Γάζα κοντά στην Ιόππη επάνω στο σταυροδρόμι μεταξύ Αιγύπτου και Συρίας, την Βαιθωρών στα δυτικά της Ιερουσαλήμ που δέσποζε στις διαβάσεις των οδικών αρτηριών οι οποίες οδηγούσαν από την καρδιά της Ιουδαίας στη Γάζα και στη θαλάσσια ακτή, τη Μεγιδδώ που βρισκόταν στο δρόμο τον οποίο ακολουθούσαν τα καραβάνια από τη Δαμασκό στην Αίγυπτο και από τα Ιεροσόλυμα στο βορρά, και ακόμη τη “Θαδμώρ εν τη ερήμω” (Β ', Χρον. 8:4) επάνω στο δρόμο των καραβανιών που προέρχονταν από την ανατολή. Όλες αυτές οι πόλεις οχυρώθηκαν. Τα εμπορικά πλεονεκτήματα που πρόσφερε το στόμιο στο χείλος της Ερυθράς Θάλασσας αξιοποιήθηκαν με την κατασκευή στόλου “εν Εσιών-Γόβερ . . . επί το χείλος της Ερυθράς Θαλάσσης, εν τη γη Εδώμ”. Εκπαιδευμένοι Τύριοι ναυτικοί “μετά των δούλων του Σολομώντος” αποτελούσαν το πλήρωμα των πλοίων αυτών που ταξίδευαν και έφερναν “το χρυσίον από Οφείρ ... και μέγα πλήθος ξύλων αλμουγείμ και λίθους τιμίους.” (Β ', Χρον. 8:18, Α ', Βασ. 9:26,28, 10:11). PG 44.3

Τα εισοδήματα του βασιλιά και πολλών υπηκόων του σημείωσαν σημαντική αύξηση, αλλά με ποιο αντίτιμο; Εξαιτίας της φιλοχρηματίας και της μυωπίας εκείνων στους οποίους ήταν εμπιστευμένες οι ρήσεις του Θεού, τα αναρίθμητα πλήθη που πλημμύριζαν τις ταξιδιωτικές αρτηρίες, αφέθηκαν να παραμένουν στην άγνοια για τον Κύριο. PG 45.1

Σε διαμετρική αντίθεση με την πορεία που ακολούθησε ο Σολομών ήταν η πορεία που ακολούθησε ο Χριστός όταν ήταν σ’αυτή τη γη. Μολονότι κατείχε “πάσαν δύναμιν”, δε χρησιμοποίησε ποτέ τη δύναμη αυτή για την ίδια Του τη δόξα. Είπε: “Αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς, και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας, ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει πού να κλίνη την κεφαλήν.” (Ματθ. 8:20). Αυτοί που ανταποκρινόμενοι στην παρούσα κλήση, εισέρχονται στην υπηρεσία του Αρχηγού των εργατών, καλά θα κάνουν να μελετήσουν τις μεθόδους Του. Εκείνος εκμεταλλεύθηκε τις ευκαιρίες που συναντούσε στις ταξιδιωτικές λεωφόρους. PG 45.2

Στα ενδιάμεσα των οδοιποριών Του, ο Ιησούς έμενε στην Καπερναούμ, που έγινε γνωστή ως “Εαυτού πόλις”. (Ματθ. 9:1). Βρισκόμενη επάνω στην οδική αρτηρία από τη Δαμασκό στην Ιερουσαλήμ και από τη Αίγυπτο και στη Μεσόγειο Θάλασσα, ήταν κατάλληλη να αποβεί το κέντρο του έργου του Σωτήρα. Άνθρωποι ερχόμενοι από πολλές χώρες, περνούσαν από την πόλη αυτή ή έμεναν λίγο διάστημα για να ξεκουραστούν. Εκεί συναντούσε ο Χριστός ανθρώπους από όλα τα έθνη και από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Με αυτό τον τρόπο, τα μαθήματά Του μεταφέρονταν σε άλλες χώρες και σε πολλά σπίτια. Με τον τρόπο αυτόν αφυπνιζόταν το ενδιαφέρον για τις προφητείες που αναφέρονταν στο Μεσσία, η προσοχή στρεφόταν στο Σωτήρα και η αποστολή Του προβαλλόταν στον κόσμο. PG 45.3

Στις ημέρες μας οι ευκαιρίες να έρθουμε σε επαφή με άνδρες και γυναίκες όλων των κοινωνικών τάξεων και πολλών εθνικοτήτων είναι πολύ μεγαλύτερες από ότι ήταν στις ημέρες του Ισραήλ. Οι ταξιδιωτικές λεωφόροι έχουν πολλαπλασιασθεί χιλιάδες φορές. PG 45.4

Όπως ο Χριστός, οι απεσταλμένοι του Υψίστου σήμερα πρέπει να καταλάβουν τη θέση τους στα μεγάλα αυτά σταυροδρόμια, όπου μπορούν να συναντήσουν τα πλήθη που διαβαίνουναπό όλα τα μέρη του κόσμου. Όπως Εκείνος, παραδιδόμενοι και αυτοί στο Θεό, πρέπει να σπείρουν το σπόρο του Ευαγγελίου και να παρουσιάσουν στους άλλους τις πολύτιμες αλήθειες της Αγίας Γραφής που θα ριζώσουν βαθιά στο νου και στην καρδιά, και θα βλαστήσουν στην αιώνια ζωή. PG 45.5

Σοβαρά μαθήματα διδάσκονται από την αποτυχία του Ισραήλ στα χρόνια κατά τα οποία κυβερνήτης και λαός στράφηκαν από τον υψηλό προορισμό που είχαν κληθεί να εκπληρώσουν. Εκεί όπου εκείνοι αποδείχθηκαν αδύνατοι - σε σημείο να αποτύχουν, ο σημερινός Ισραηλινός κόσμος του Θεού - οι αντιπρόσωποι του ουρανού που αποτελούν την πραγματική εκκλησία του Χριστού, πρέπει να φανούν δυνατοί, γιατί σε αυτούς εναπόκειται το καθήκον να τελειώσουν το έργο που έχει ανατεθεί στον άνθρωπο και να εγκαινιάσουν την ημέρα των τελικών αμοιβών. PG 46.1

Οι ίδιες όμως επιδράσεις που υπερίσχυσαν στον Ισραήλ την εποχή της βασιλείας του Σολομώντα, πρόκειται να απαντηθούν και σήμερα. Οι δυνάμεις του εχθρού της δικαιοσύνης παραμένουν αμετακίνητα στερεές. Μόνο με τη δύναμη του Θεού μπορεί να κερδηθεί η νίκη. Ο προκείμενος σε μας αγώνας απαιτεί την εξάσκηση του πνεύματος, την αυταπάρνηση, την έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας και την αποκλειστική εξάρτηση από το Θεό για τη συνετή χρήση κάθε παρουσιαζόμενης ευκαιρίας για τη σωτηρία των ψυχών. Η ευλογία του Κυρίου θα συνοδεύει την εκκλησία Του καθώς θα προχωρεί ενωμένη, αποκαλύπτοντας σε ένα κόσμο που βρίσκεται στο σκοτάδι της αμαρτίας την ομορφιά της αγιοσύνης. Η αγιοσύνηαυτή εκδηλώνεται με ένα χριστόμορφο πνεύμα αυτοθυσίας, με την εξύψω-ση του θεϊκού παρά του ανθρώπινου στοιχείου και με καλοκάγαθη, ακούραστη υπηρεσία για αυτούς που τόσο πολύ χρειάζονται τις ευλογίες του Ευαγγελίου. PG 46.2