Προφήτες και βασιλείς

ΕΝΑΣ ΚΥΡΗΚΑΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 25—Η ΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΗΣΑΪΑ

Η μακρόχρονη βασιλεία του Οζία (γνωστού και με το όνομα Αζαρία) στη Γη του Ιούδα και του Βενιαμίν διακρινόταν από μια ευημερία ανώτερη από την ευημερία κάθε άλλου κυβερνήτη από το θάνατο του Σολομώντα πριν από δύο περίπου αιώνες. Με την ευλογία του Ουρανού τα στρατεύματά του επανέκτησαν μερικά από τα εδάφη που είχαν χαθεί τα προηγούμενα χρόνια. Πόλεις είχαν οικοδομηθεί και οχυρωθεί και η θέση του έθνους μεταξύ των όμορων λαών είχε κατά πολύ σταθεροποιηθεί. Το εμπόριο άνθισε πάλι και τα πλούτη των εθνών έρρεαν στα Ιεροσόλυμα. “Εξήλθε το όνομα αυτού (του Οζία) μακράν, διότι εβοηθείτο θαυμασίως εωσού εκραταιώθη.” (Β.',Χρον. 26:15). PG 209.1

Η εξωτερική όμως αυτή ευημερία δε συνοδευόταν από την ανάλογη αναζωπύρωση πνευματικής δύναμης. Η λειτουργία εξακολουθούσε να γίνεται στο ιερό όπως και κατά τα προηγούμενα χρόνια, και τα πλήθη συγκεντρώνονταν για να λατρέψουν το ζώντα Θεό. Πλην όμως, η περηφάνια και η τυπολατρία αντικατέστησαν την ταπεινοφροσύνη και την ειλικρίνεια. Για τον ίδιο τον Οζία αναφέρεται ότι “αφού εκραταιώθη, επήρθη η καρδία αυτού εις διαφθοράν, και ησέβησεν εις Κύριον τον Θεόν αυτού.” (Β.',Χρον. 26:16). PG 209.2

Η αμαρτία που κατέληξε στην καταστροφή του Οζία ήταν αμαρτία αλαζονική. Παραβιάζοντας μια σαφή εντολή ότι μόνο οι απόγονοι του Ααρών έπρεπε να ασχολούνται με το ιερατείο, ο βασιλιάς εισήλθε στο ναό “διά να θυμιάση επί το θυσιαστήριον του θυμιάματος”. Ο αρχιερέας Αζαρίας και οι σύντροφοί του διαμαρτυρήθηκαν και τον ικέτευαν να παραιτηθεί από το σκοπό του. “Ησέβησας”, επέμεναν, “και τούτο δεν θέλει είσθαι προς δόξαν εις σε.” (Β.',Χρον. 26:16,18). PG 209.3

Ο Οζίας καταλήφθηκε από οργή ότι αυτός, ο βασιλιάς, δεχόταν τέτοιες επιπλήξεις. Δεν του επιτράπηκε όμως να βεβηλώσει το αγιαστήριο ενεργώντας ενάντια στην κοινή διαμαρτυρία εκείνων που ήταν εξουσιοδοτημένοι. Ενώ στεκόταν εκεί έξαλλα επαναστατημένος, δέχθηκε ξαφνικά μια θεϊκή τιμωρία. Στο μέτωπό του παρουσιάσθηκε λέπρα. Αμήχανος απομακρύνθηκε και ποτέ πια δεν ξαναέβαλε το πόδι του στις αυλές του ναού. Μέχρι την ημέρα του θανάτου του, λίγα χρόνια αργότερα, ο Οζίας έμεινε λεπρός - ένα ζωντανό παράδειγμα της απομάκρυνσης από το σαφές “ούτω λέγει Κύριος”. PG 210.1

Ούτε το υψηλό του αξίωμα, ούτε η μακρόβια υπηρεσία του μπορούσαν να προβληθούν σαν δικαιολογία για την αλαζονική αμαρτία του με την οποία κηλίδωσε τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του και επέφερε την τιμωρία του Ουρανού επάνω του. PG 210.2

Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. “Η ψυχή ήτις πράξη αμάρτημα με χείρα υπερήφανον, είτε αυτόχθων είτε ξένος, ούτος καταφρονεί τον Κύριον, και θέλει εξολοθρευθή η ψυχή εκείνη εκ μέσου του λαού αυτής.” (Αρ. 15:30). PG 210.3

Η τιμωρία που έπεσε στον Οζία φάνηκε να επιδρά ευνοϊκά συγκροτώντας το γιο του. Για τον Ιωθάμ διαβάζουμε: PG 210.4

“Έπραξε το ευθές ενώπιον του Κυρίου, έπραξε κατά πάντα όσα έπραξεν Οζίας ο πατήρ αυτού. Πλην οι υψηλοί τόποι δεν αφηρέθησαν. Ο λαός έτι εθυσίαζε και εθυμίαζεν επί τους υψηλούς τόπους.” (Β.',Βασ. 15:34, 35). PG 210.5

Η βασιλεία του Οζία πλησίαζε στο τέρμα της και ο Ιωθάμ είχε ήδη επωμισθεί πολλά από τα βάρη του κράτους, όταν ο Ησαΐας, νέος ακόμη και από βασιλική καταγωγή, κλήθηκε στην προφητική αποστολή. Οι καιροί της μελλοντικής υπηρεσίας του Ησάία ήταν κατάμεστοι από χαρακτηριστικούς κινδύνους για το λαό του Θεού. Ο προφήτης επρόκειτο να είναι μάρτυρας στην εισβολή του Ιούδα από τα ενωμένα στρατεύματα του Ισραήλ και της Συρίας. Εμελλε να δει τα ασσυριακά στρατεύματα στρατοπεδευμένα στις κυριότερες πόλεις του βασιλείου. Στο διάστημα της ζωής του η Σαμάρεια επρόκειτο να πέσει και οι δέκα φυλές του Ισραήλ να σκορπισθούν στα έθνη. PG 210.6

Ο Ιούδας θα υφίστατο επανειλημμένες εισβολές από το στρατό των Ασσυριών και η Ιερουσαλήμ θα ζούσε μια πολιορκία που θα κατέληγε στην πτώση της αν δεν επενέβαινε ο Θεός με θαυματουργό τρόπο. Ήδη σοβαροί κίνδυνοι απειλούσαν την ειρήνη του νότιου βασιλείου. Η θεϊκή προστασία είχε αποσυρθεί και οι ασσυριακές δυνάμεις πλησίαζαν να διαχυθούν στη χώρα του Ιούδα. PG 210.7

Οι εξωτερικοί όμως κίνδυνοι, όσο συντριπτικοί και αν φαίνονταν, δεν ήταν τόσο σοβαροί όσο οι εσωτερικοί. Η διαστροφή του λαού του ήταν εκείνη που προξένησε τη μεγαλύτερη αμηχανία και τη βαθύτερη κατάθλιψη στο δούλο του Κυρίου. Με την αποστασία και την ανταρσία τους εκείνοι που θα έπρεπε να στέκουν φωτοφό-ροι μεταξύ των εθνών, προκαλούσαν τις τιμωρίες του Θεού. Πολλές από τις αμαρτίες είχαν επιταχύνει την άμεση καταστροφή του βόρειου βασιλείου και είχαν δημόσια καταγγελθεί από τον Ωσηέ και τον Αμώς. Οι αμαρτίεςαυτές σύντομα διέφθειραν το βασίλειο του Ιούδα. PG 211.1

Η όψη που παρουσίαζαν οι κοινωνικές συνθήκες του λαού ήταν ιδιαίτερα αποθαρρυντική. Με την απληστία του κέρδους οι άνθρωποι προσέθεταν το ένα σπίτι μετά το άλλο, το ένα χωράφι ύστερα από το άλλο. (Δείτε Ησ. 5:8). Η δικαιοσύνη είχε διαφθαρεί και στους φτωχούς δε δειχνόταν κανένα έλεος. Στις αμαρτίες αυτές αναφερόμενος ο Θεός δήλωσε: “Τα αρπάγματα του πτωχού είναι εν ταις οικίαις υμών.” “Καταδυναστεύετε τον λαόν Μου και καταθλίβετε τα πρόσωπα των πτωχών.” (Ησ, 3:14,15). Ακόμη και οι δικαστές, που το καθήκον τους ήταν να προστατεύουν τους αδυνάτους, κώφευαν στις κραυγές των φτωχών και των ενδεών, των χηρών και των ορφανών. (Δείτε Ησ. 10:1,2). PG 211.2

Ο πλούτος και η καταδυνάστευση έφεραν την περηφάνια και την αγάπη για επίδειξη, για κραιπάλη και ένα πνεύμα για διασκέδαση. (Δείτε Ησ. 2:11,12, 3:6,18-23, 5:22,11,12). Στις ημέρες του Ησαΐα και αυτή ακόμη η ειδωλολατρία δεν προκαλούσε καμίαέκπληξη. (Δείτε Ησ. 2:8,9). Οι παράνομες πράξεις είχαν τόσο γενικευθεί σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, ώστε οι λίγοι που έμεναν πιστοί στο Θεό έπεφταν συχνά στον πειρασμό να χάσουν το ενδιαφέρον τους και να παρασυρθούν από την απελπισία και την απόγνωση. Φαινόταν ότι ο σκοπός του Θεού για τον λαό του Ισραήλ πλησίαζε να αποτύχει και ότι το επαναστατικό έθνος επρόκειτο να υποστεί την ίδια μοίρα με τα Σόδομα και Γόμορρα. PG 211.3

Ενόψει των συνθηκών αυτών δεν είναι παράξενο πως, όταν τον τελευταίο χρόνο της βασιλείας του Οζία, ο Ησαΐας κλήθηκε να φέρει στον Ιούδα τα προειδοποιητικά αγγέλματα του Θεού, ο άνθρωπος οπισθοχώρησε μπροστά σε τέτοια ευθύνη. Ήξερε καλά ότι θα συναντούσε την πεισματική αντίσταση. Αναγνωρίζοντας τη δική του ανικανότητα να αντιμετωπίσει την κατάσταση και αναλογιζόμενος την ισχυρογνωμοσύνη και την απείθεια του λαού για τον οποίον έπρεπε να εργασθεί, το καθήκον του φαινόταν απελπιστικό. Θα παραιτείτο απογοητευμένος από την αποστολή του, εγκαταλείπο- PG 211.4

ντας τον Ιούδα ανενόχλητο στην ειδωλολατρία του; Θα αφήνονταν οι θεοί της Νινευή να κυριαρχήσουν στη Γη καταφρονώντας το Θεό του ουρανού; PG 212.1

Σκέψεις σαν και αυτές απασχολούσαν το νου του Ησαΐα, ενώ στεκόταν κάτω από τη στοά του ναού. Ξαφνικά η πύλη και το εσωτερικό παραπέτασμα του ναού φάνηκαν να υψώνονται ή να τραβιούνται στην άκρη, και του επιτράπηκε να ρίξει μια ματιά στο ενδότερο, στα άγια των αγίων, όπου ούτε τα πόδια του προφήτη είχαν δικαίωμα να πατήσουν. Εκεί παρουσιάσθηκε μπροστά του σε ενοραματισμό ο Κύριος καθήμενος “επί θρόνου υψηλού και επηρμένου”, ενώ η παρουσία της δόξας Του πλημμύρισε το ναό. Σε κάθε πλευρά του θρόνου αιωρούνταν τα σεραφείμ με τα πρόσωπά τους καλυμμένα σε στάση λατρείας, καθώς υπηρετούσαν μπροστά στο Δημιουργό τους και ενωμένα έκαναν την ευλαβική επίκληση: “Άγιος, άγιος, άγιος ο Κύριος των δυνάμεων, πάσα η γη είναι πλήρης της δόξης Αυτού”, μέχρι που οι παραστάτες της θύρας και οι κολόνες και η κέδρινη πύλη σείσθηκαν από τον ήχο, και ο ναός ξεχείλισε από την ένδοξή τους απόδοση τιμής (Ησ. 6:3). PG 212.2

Όταν ο Ησαΐας αντίκρισε αυτή την αποκάλυψη της δόξας και του μεγαλείου του Κυρίου του, συνταράχθηκε από τη συναίσθηση της αγνότητας και της δικαιοσύνης του Θεού. Τι χτυπητή αντίθεση ανάμεσα στην απαράμιλλη τελειότητα του Δημιουργού του και στην αμαρτωλή πορεία εκείνων οι οποίοι συγκαταλέγονταν, όπως και αυτός, στον εκλεκτό λαό του Ισραήλ και του Ιούδα! Φώναξε: “Ω τάλας εγώ! διότι εχάθην, επειδή είμαι άνθρωπος ακαθάρτων χειλέων και κατοικώ εν μέσω λαού ακαθάρτων χειλέων, επειδή οι οφθαλμοί μου είδον τον Βασιλέα, τον Κύριον των δυνάμεων.” (Ησ. 6:5). Έτσι όπως έστεκε μέσα στο άπλετο φως της θεϊκής παρουσίας, στο ενδότερο μέρος του αγιαστηρίου, αναγνώρισε ότι αν εγκαταλειπόταν στην ατέλεια και στην ανικανότητά του, θα ήταν εντελώς αδύνατο να εκπληρώσει την αποστολή στην οποία είχε κληθεί. PG 212.3

Ένα σεράφ όμως στάλθηκε για να τον απαλλάξει από την απελπισία του και να τον καταστήσει κατάλληλο για τη μεγάλη αποστολή του. Στα χείλη του φέρθηκε ένα αναμμένο κάρβουνο από το θυσιαστήριο με τα λόγια: “Ιδού, τούτο ήγγισε τα χείλη σου, και η ανομία σου εξηλείφθη, και η αμαρτία σου εκαθαρίσθη.” Τότε ακούσθηκε η φωνή του Θεού να λέει: “Τίνα θέλω αποστείλει, και τίς θέλει υπάγει διά ημάς;” Ο Ησαΐας απάντησε: “Ιδού εγώ, απόστειλόν με.” (Ησ. 6:7,8). Ο ουράνιος επισκέπτης πρόσταξε στον αγγελιοφόρο που περίμενε: PG 212.4

“Ύπαγε και ειπέ προς τούτον τον λαόν,
Με την ακοήν θέλετε ακούσει και δεν θέλετε εννοήσει,
Και βλέποντες θέλετε ιδεί και δεν θέλετε καταλάβει.
Επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου
Και έγειναν βαρέα τα ώτα αυτών,
Και έκλεισαν τους οφθαλμούς αυτών,
Διά να μη βλέπωσι με τους οφθαλμούς αυτών,
Και ακούωσι με τα ώτα αυτών,
Και νοήσωσι με την καρδίαν αυτών,
Και επιστρέψωσι και θεραπευθώσι.” Ησ. 6:9,10 PG 213.1

Το καθήκον του προφήτη ήταν σαφές: έπρεπε να υψώσει τη φωνή του σε διαμαρτυρία εναντίον των επικρατούντων αμαρτημάτων. Φοβόταν όμως να αναλάβει το έργο του χωρίς κάποια διαβεβαίωση για ελπίδα. “Κύριε, έως πότε;” ρώτησε (Ησ. 6:11). “Δεν πρόκειται κανείς από τον εκλεκτό λαό Σου να καταλάβει, να μετανοήσει και να θεραπευθεί;” PG 213.2

Το βάρος που πίεζε την ψυχή του για τον πλανεμένο ιουδαϊκό λαό δεν το σήκωνε άδικα. Το κακό όμως που είχε πολλαπλασιασθεί επί ολόκληρους αιώνες δεν μπορούσε να εξαλειφθεί στις ημέρες του. Αυτός έπρεπε να είναι ένας ισόβιος, υπομονητικός, θαρραλέος δάσκαλος - ένας προφήτης της ελπίδας αλλά και της καταστροφής. Όταν τελικά ο θεϊκός σκοπός θα εκπληρωνόταν, τότε οι ωραίοι καρποί των προσπαθειών του όπως και των μόχθων όλων των πιστών ακολούθων του Θεού, θα παρουσιάζονταν. Ένα υπόλοιπο θα σωζόταν. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό, οι προειδοποιητικές και παροτρυντικές αγγελίες έπρεπε να μεταδοθούν στο επαναστατημένο έθνος. Έτσι, ο Κύριος απάντησε: PG 213.3

“Εωσού ερημωθώσιν αι πόλεις,
Ωστε να μη υπάρχη κάτοικος,
Και αι οικίαι, ώστε να μη υπάρχη άνθρωπος,
Και η γη να ερημωθή παντάπασιν,
Και απομακρύνη ο Κύριος τους ανθρώπους,
Και γείνη μεγάλη εγκατάλειψις εν τω μέσω της γης.” Ησ. 6:11,12 PG 213.4

Οι βαριές τιμωρίες που θα έπεφταν στους αμετανόητους - πόλεμος, εξορία, καταδυνάστευση, απώλεια της δύναμης και του γοή τρου μεταξύ των εθνών - όλα αυτά θα έρχονταν με τη σειρά, ώστε εκείνοι που θα τα αναγνώριζαν σαν δάκτυλο ενός προσβλημένου Θεού, θα έρχονταν σε μετάνοια. Οι δέκα φυλές του βόρειου βασιλείου επρόκειτο να σκορπισθούν σε λίγο ανάμεσα στα έθνη και οι πόλεις τους να ερημωθούν. Επανειλημμένα τα καταστροφικά στρα-τεύματα των εχθρικών κρατών θα καταπατούσαν τη χώρα τους. Και στην Ιερουσαλήμ τελικά θα υπέκυπτε και ο ιουδαϊκός λαός θα σερνόταν μακριά στην αιχμαλωσία. Μολαταύτα, η Γη της Επαγγελίας δεν επρόκειτο να μείνει τελείως εγκαταλειμμένη για πάντα. Η διαβεβαίωση του ουράνιου απεσταλμένου στον Ησαΐα ήταν: PG 213.5

“Έτι όμως θέλει μείνει εν αυτή έν δέκατον,
Και αυτό πάλι θέλει καταφαγωθή,
Καθώς η τερέβινθος και η δρυς,
Των οποίων ο κορμός μένει εν αυταίς όταν κόπτωνται,
Ούτω το άγιον σπέρμα θέλει είσθαι ο κορμός αυτής.” Ησ. 6:13 PG 214.1

Η διαβεβαίωση της τελικής επαλήθευσης του σκοπού του Θεού έδωσε θάρρος στην καρδιά του Ησαΐα. Τι και αν οι επίγειες δυνάμεις παρατάσσονταν εναντίον του Ιούδα; Τι και αν ο απεσταλμένος του Κυρίου συναντούσε αντίδραση και αντίσταση; Ο Ησαΐας είχε δει το Βασιλιά, τον Κύριο των δυνάμεων. Είχε ακούσει τον ύμνο των σεραφείμ, “πάσα η γη είναι πλήρης της δόξης Αυτού”. Είχε την υπόσχεση ότι οι αγγελίες του Θεού στον αποστατήσαντα Ιούδα θα συνοδεύονταν από την πειστική δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Και αυτό έδωσε κουράγιο στον προφήτη για τον έργο που ήταν μπροστά του. (Ησ. 6:3). Η ανάμνηση του οράματος αυτού τον συ-νόδευε καθ’όλη τη μακρόχρονη και κοπιαστική αποστολή του. Εξήντα ή και περισσότερα χρόνια στεκόταν μπροστά το λαό Ιούδα ως προφήτης ελπίδας, και γινόταν διαρκώς τολμηρότερος στις προρρήσεις του για τον τελειωτικό θρίαμβο της εκκλησίας. PG 214.2