Προφήτες και βασιλείς

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 21—ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΕΛΙΣΣΑΙΕ

Καλεσμένος στο προφητικό λειτούργημα τον καιρό που βασίλευε ακόμη ο Αχαάβ, ο Ελισσαιέ έζησε για να δει πολλές αλλαγές που συνέβησαν στο βασίλειο του Ισραήλ. Οι τιμωρίες η μια επάνω στην άλλη είχαν πέσει στους Ισραηλίτες κατά το διάστημα της βασιλείας του Αζαήλ του Σύριου, ο οποίος είχε χρισθεί να γίνει η μάστιγα του αποστατημένου έθνους. Τα αυστηρά μέτρα της μεταρρύθμισης που είχε εγκαινιάσει ο Ιηού, κατέληξαν στην εξολόθρευση ολόκληρης της οικογένειας του Αχαάβ. Στους συνεχείς πολέμους εναντίον των Συρίων, ο διάδοχος του Ιηού, ο Ιωχάζ, είχε χάσει μερικές πόλεις ανατολικά του Ιορδάνη. Για ένα διάστημα φαινόταν ότι οι Σύριοι θα κατακτούσαν ολόκληρο το βασίλειο. Η μεταρρύθμιση όμως που είχε αρχίσει με τον Ηλία και συνεχίσθηκε από τον Ελισσαιέ, έκανε πολλούς να εκζητήσουν το Θεό. Τα θυσιαστήρια του Βάαλ είχαν εγκαταλειφθεί και αργά αλλά σταθερά ο σκοπός του Θεού εκπληρωνόταν στη ζωή εκείνων που προτιμούσαν να Τον υπηρετούν με όλη την καρδιά τους. PG 175.1

Από αγάπη Του για το παραστρατημένο Ισραήλ, ο Θεός επέτρεψε στους Συρίους να τους βασανίσουν. Από συμπόνια για εκείνους των οποίων η ηθική δύναμη ήταν εξασθενημένη, έγειρε τον Ιηού να φονεύσει την αμαρτωλή Ιεζάβελ και όλο τον οίκο του Αχαάβ. Για άλλη μια φορά, χάρη στη σπλαχνική Του πρόνοια, οι ιερείς του Βάαλ και των Ασταρώθ είχαν εκδιωχθεί και οι ειδωλολατρικοί βωμοί τους είχαν γκρεμισθεί. Με τη σοφία Του ο Θεός προείδε ότι αν εξέλιπε ο πειρασμός, μερικοί θα εγκατέλειπαν την ειδωλολατρία και θα έστρεφαν τα βλέμματά τους στον ουρανό. Για αυτό το λόγο επέτρεψε να τους βρει η μια συμφορά μετά την άλλη. Οι τιμωρίες Του μετριάζονταν από την ευσπλαχνία Του. Και μετά την εκπλήρωση του σκοπού Του έστρεψε το ρεύμα προς όφελος εκείνων που είχαν μάθει να Τον ζητούν. PG 175.2

Ενώ οι δυνάμεις για το καλό ή το κακό ανταγωνίζονταν για την υπεροχή και ο Σατανάς έκανε ότι μπορούσε για να ολοκληρώσει την καταστροφή που είχε επιφέρει στο διάστημα της βασιλείας του Αχαάβ και της Ιεζάβελ, ο Ελισσαιέ εξακολουθούσε να δίνει τη μαρτυρία του. Συναντούσε αντίδραση, αλλά κανείς δεν τολμούσε να αμφισβητήσει τα λόγια του. Σε ολόκληρο το βασίλειο τον τιμούσαν και τον σέβονταν. Πολλοί πήγαιναν σε αυτόν για καθοδήγηση. Ενώ η Ιεζάβελ ζούσε ακόμη, ο Ιωράμ, ο βασιλιάς του Ισραήλ, ζήτησε τη συμβουλή του. Και κάποτε, ενώ ήταν στη Δαμασκό, τον επισκέφθηκαν απεσταλμένοι του Βεναδάδ, του βασιλιά της Συρίας, ο οποίος επιθυμούσε να μάθει αν η αρρώστια που τον είχε βρει, θα κατέληγε σε θάνατο. Ο προφήτης έδινε σε όλους πιστή μαρτυρία σε μια εποχή όπου η αλήθεια είχε υποστεί γενική διαστρέβλωση και η πλειονότητα του λαού βρισκόταν σε απροκάλυπτη ανταρσία εναντίον του Ουρανού. PG 176.1

Και ο Θεός δεν εγκατέλειψε ποτέ τον εκλεκτό απεσταλμένο Του. Κάποτε, στον καιρό μιας συριακής εισβολής, ο βασιλιάς της Συρίας επιχείρησε να εξολοθρεύσει τον Ελισσαιέ για την ενέργειά του να πληροφορεί το βασιλιά του Ισραήλ για τα σχέδια του εχθρού. Ο Σύριος βασιλιάς έκανε συμβούλιο με τους δούλους του λέγοντας: “Εις τον δείνα και δείνα τόπον θέλω στρατοπεδεύσει.” Το σχέδιο αυτό αποκαλύφθηκε από τον Κύριο στον Ελισσαιέ. PG 176.2

“Και απέστειλεν ο άνθρωπος του Θεού προς τον βασιλέα του Ισραήλ, λέγων, φυλάχθητι να μη περάσης τον τόπον εκείνον, διότι οι Σύριοι στρατοπεδεύουσιν εκεί. Και απέστειλεν ο βασιλεύς του Ισραήλ εις τον τόπον, τον οποίον είπε προς αυτόν ο άνθρωπος του Θεού, και παρήγγειλε περί αυτού. Και προεφυλάχθη εκείθεν ουχί άπαξ, ουδέ δις. PG 176.3

Και εταράχθη η καρδία του βασιλέως της Συρίας διά το πράγμα τούτο. Και συγκαλέσας τους δούλους αυτού, είπε προς αυτούς, Δεν θέλετε με αναγγείλει, τίς εξ ημών είναι υπέρ του βασιλέως του Ισραήλ; Και είπεν εις εκ των δούλων αυτού, Ουδείς, κύριέ μου βασιλεύ, αλλ’ο Ελισσαιέ ο προφήτης, ο εν τω Ισραήλ, αναγγέλλει προς τον βασιλέα του Ισραήλ τους λόγους, τους οποίους λαλείς εν τω ταμείω του κοιτώνος σου.” (Β.',Βασ. 6:9-12). PG 176.4

Αποφασισμένος να θανατώσει τον προφήτη, ο Σύριος βασιλιάς έδωσε εντολή να τον αναζητήσουν. PG 176.5

“Υπάγετε και ιδέτε πού είναι διά να συλλάβω αυτόν. Και ανήγγειλαν προς αυτόν, λέγοντες, Ιδού είναι εν Δωθάν. Και απέστειλε εκεί ίππους και αμάξας, και στράτευμα μέγα, οίτινες, ελ- θόντες διά νυκτός, περιεκύκλωσαν την πόλιν. Και ότε εξηγέρθη το πρωί ο υπηρέτης του ανθρώπου του Θεού, και εξήλθεν, ιδού στράτευμα είχε περικυκλωμένην την πόλιν με ίππους και αμάξας.” (Β.',Βασ. 6:13-15). PG 176.6

Κατατρομαγμένος ο υπηρέτης τον αναζήτησε για να του δώσει τα νέα λέγοντας: “Ω, κύριε! Τί θέλομεν κάμει;” Ο προφήτης του απάντησε: “Μη φοβού, διότι πλειότεροι είναι οι μεθ’ημών παρά τους μετ’αυτών.” Και τότε για να μπορέσει ο υπηρέτης να δει μόνος του “προσηυχήθη ο Ελισσαιέ και είπε, Κύριε, άνοιξον, δέομαι, τους οφθαλμούς αυτού διά να ίδη. Και ήνοιξεν ο Κύριος τους οφθαλμούς του υπηρέτου και είδε, και ιδού το όρος ήτο πλήρες ίππων και αμαξών πυρός περί τον Ελισσαιέ.” (Β.',Βασ. 6:16,17). PG 177.1

Ανάμεσα στο δούλο του Θεού και στα αρματωμένα εχθρικά στρατεύματα βρισκόταν κυκλικά μια ομάδα από ουράνιους αγγέλους. Είχαν κατεβεί με μεγάλη δύναμη, όχι για να καταστρέφουν ούτε για να απαιτήσουν εκδήλωση τιμής και σεβασμού, αλλά για να στρατοπεδεύσουν ολόγυρα, εξυπηρετώντας τα αδύναμα και σε αμηχανία ευρισκόμενα πλάσματα του Θεού. PG 177.2

Όταν ο λαός του Θεού φέρεται σε δυσχερή θέση και φαινομενικά δεν υπάρχει διέξοδος για αυτούς, η μοναδική εξάρτησή τους πρέπει να είναι ο Κύριος. PG 177.3

Ο συριακός στρατός προχωρούσε καμαρωτός, αγνοώντας την παρουσία των αοράτων στρατευμάτων του ουρανού. PG 177.4

“Και ότε κατέβησαν προς αυτόν οι Σύριοι, προσηυχήθη ο Ελισσαιέ προς τον Κύριον, και είπε, Πάταξον, δέομαι, τον λαόν τούτον με αορασίαν. Και επάταξεν αυτούς με αορασίαν, κατά τον λόγον του Ελισσαιέ. Και είπε προς αυτούς ο Ελισσαιέ, δεν είναι αύτη η οδός, ουδέ αύτη η πόλις. Έλθετε κατόπιν μου, και θέλω σας φέρει προς τον άνθρωπον, τον οποίον ζητείτε. Και έφερεν αυτούς εις την Σαμάρειαν. Και ότε ήλθον εις την Σαμάρειαν, είπεν ο Ελισσαιέ, Άνοιξον, Κύριε, τους οφθαλμούς τούτων, διά να βλέπωσι. Και ήνοιξεν ο Κύριος τους οφθαλμούς αυτών και είδον, και ιδού ήσαν εν τω μέσω της Σαμαρείας. Και ως είδεν αυτούς ο βασιλεύς του Ισραήλ, είπε προς τον Ελισσαιέ, Να πατάξω, να πατάξω, πάτερ μου; Ο δε είπε, Μη πατάξης. Ήθελες πατάξει εκείνους τους οποίους ηχμαλώτευσας διά της ρομφαίας σου και διά του τόξου σου; θες άρτον και οίνον έμπροσθεν αυτών, και ας φάγωσι, και ας πίωσι, και ας απέλθωσι προς τον κύριον αυτών.” (Β.',Βασ. 6:18-22). PG 177.5

Για ένα διάστημα μετά το γεγονός αυτό, ο λαός του Ισραήλ παρέμεινε α-νενόχλητος από τις επιθέσεις των Συρίων. Αργότερα όμως, κάτω από την ενεργητική καθοδήγηση ενός αποφασιστικού βασιλιά, του Αζαήλ (εγγονού του Αζαήλ ο οποίος ήταν μάστιγα για τον Ισραήλ), τα συριακά στρατεύματα περικύκλωσαν τη Σαμάρεια και την πολιόρκησαν. Ποτέ δεν είχε βρεθεί ολαός του Ισραήλ σε τέτοια δυσχερή θέση όπως σε εκείνη την πολιορκία. Οι αμαρτίες των πατέρων είχαν πραγματικά πέσει επάνω στα παιδιά και στων παιδιών τους τα παιδιά. Τα φρικαλέα γεγονότα του παρατεταμένου λιμού είχαν φέρει το βασιλιά του Ισραήλ σε απόγνωση, όταν ξαφνικά ο Ελισσαιέ προείπε την απελευθέρωση, για την ακόλουθη κιόλα ημέρα. PG 177.6

Λίγο πριν τη χαραυγή το επόμενο πρωί, “ο Κύριος είχε κάμει να ακουσθή εν τω στρατοπέδω των Συρίων κρότος αμαξών, και κρότος ίππων, κρότος μεγάλου στρατεύματος”, και εκείνοι τρομοκρατημένοι “σηκωθέντες έφυγον εν τω σκότει, και εγκατέλιπον τας σκηνάς αυτών, το στρατόπεδον όπως ήτο” με πλούσια αποθηκευμένα τρόφιμα. “Και έφυγον διά την ζωήν αυτών” χωρίς να σταματήσουν παρά μόνο αφού πέρασαν τον Ιορδάνη. PG 178.1

Τη νύχτα της φυγής, τέσσαρες λεπροί στην πύλη της πόλης, απελπισμένοι από την πείνα, σκέφθηκαν να μπουν στο συριακό στρατόπεδο και να αφεθούν στο έλεος των πολιορκητών, ελπίζοντας να κινήσουν έτσι τη συμπόνιά τους και να τους δοθεί τροφή. Ποια ήταν όμως η έκπληξή τους όταν μπαίνοντας στο στρατόπεδο ανακάλυψαν ότι “δεν ήτο εκεί άνθρωπος”, και δεν ήταν κανείς για να τους βλάψει ή να τους εμποδίσει. PG 178.2

“Και ότε οι λεπροί ούτοι ήλθον έως του άκρου του στρατοπέδου, εισήλθον εις μίαν σκηνήν, και έφαγον και έπιον, και λαβόντες εκείθεν αργύριον και χρυσίον και ιμάτια, υπήγαν και έκρυψαν αυτά. Επιστρέψαντες δε εισήλθον εις άλλην σκηνήν, και έλαβον άλλα εκείθεν, και υπήγαν και έκρυψαν και ταύτα. Τότε είπον προς αλλήλους, Ημείς δεν κάμνομεν καλά. Η ημέρα αύτη είναι ημέρα αγαθών αγγελιών και αν ημείς σιωπώμεν, και περιμένομεν μέχρι του φωτός της αυγής, συμφορά τις θέλει επέλθει εφ’ημάς.” (Β.',Βασ. 7:8,9). PG 178.3

Γρήγορα γύρισαν στην πόλη με τα ευχάριστα νέα. Τα λάφυρα ήταν πολλά. Υπήρχε τέτοια αφθονία εφοδίων που την ημέρα εκείνη “επωλήθη έν μέτρον σεμιδάλεως δι’ένα σίκλον, και δύο μέτρα κριθής δι’ένα σίκλον”, όπως είχε προειπεί ο Ελισσαιέ την προηγούμενη ημέρα. Ακόμη μια φορά το όνομα του Θεού εξυψώθηκε ενώπιον των ειδωλολατρών “κατά τον λόγον του Κυρίου” μέσο του προφήτη Του στον Ισραήλ. (Βλέπε Β.',Βασ. 7:5-16). PG 178.4

Έτσι συνέχισε ο άνθρωπος του Θεού να εργάζεται χρόνο με το χρόνο, ερχόμενος σε επαφή με το λαό με πιστή υπηρεσίακαι σε καιρούς κρίσης μένοντας στο πλευρό των βασιλέων ως συνετός σύμβουλος. Το μακρόχρονο ειδωλολατρικό κατρακύλισμα από μέρους ηγεσίας και λαού είχε κάνει το ολέθριο έργο του. Η μαύρη σκιά της αποστασίας ήταν εμφανής ακόμη παντού, όμως πότε εδώ και πότε εκεί υπήρχαν εκείνοι που είχαν αποφασιστικά αρνηθεί να “κλίνουν το γόνυ”στο Βάαλ. Ενώ ο Ελισσαιέ συνέχιζε το μεταρρυθμιστικό έργο του, πολλοί επέστρεφαν από την ειδωλολατρία και χαίρονταν να υπηρετούν τον αληθινό Θεό. Ο προφήτης ενθαρρυνόταν από τα θαύματα αυτά και εμπνεόταν από μια βαθύτερη επιθυμία να αγγίξει όλες τις ειλικρινείς καρδιές. Όπου και αν βρισκό-ταν, προσπαθούσε να γίνει κήρυκας δικαιοσύνης. PG 178.5

Από ανθρώπινη άποψη η προοπτική για πνευματική αναγέννηση του έθνους ήταν τόσο απελπιστική, ίδια με σήμερα για τους δούλους του Θεού που εργάζονται σε σκοτεινά μέρη της γης. Η εκκλησία όμως του Χριστού είναι ο αντιπρόσωπος του Θεού στη γη για τη διακήρυξη της αλήθειας. Εκείνος την ενδυναμώνει για να επιτελέσει ένα ιδιαίτερο έργο και αν αυτή παραμένει αφοσιωμένη στο Θεό, υπακούοντας στις εντολές Του, θα ενοικεί μέσα της το έξοχο στοιχείο της θεϊκής δύναμης. Αν μείνει πιστή στην αφοσίωσή της, καμιά δύναμη δεν μπορεί να της αντισταθεί. Οι δυνάμεις του εχθρού δε θα είναι περισσότερο ικανές να την καταβάλουν από ότι το άχυρο μπορεί να αντισταθεί στον ανεμοστρόβιλο. PG 179.1

Μπροστά στην εκκλησία παρουσιάζεται η χαραυγή μιας λαμπρής, ένδοξης ημέρας, αν αυτή περιβληθεί με το ένδυμα της δικαιοσύνης του Χριστού και αποχωρισθεί από κάθε συμβιβασμό με τον κόσμο. PG 179.2

Ο Θεός καλεί τους πιστούς δούλους Του οι οποίοι εμπιστεύονται σε Αυτόν, να μιλούν ενθαρρυντικά σε εκείνους που είναι δύσπιστοι και απελπισμένοι. Στραφείτε στο Θεό εσείς οι απόκληροι της ελπίδας. Ζητείστε δύναμη από το Θεό, το ζώντα Θεό. Δείξτε ακλόνητη, ταπεινή πίστη στη δύναμή Του και στην προθυμία Του να σώζει. Όταν με πίστη πιανόμαστε από τη δύναμή Του, Αυτός θα μεταβάλει αξιοθαύμαστα την πιο απελπιστική, την πιο αποθαρρυντική προοπτική. Θα το κάνει για τη δόξα του ονόματός Του. PG 179.3

Όσο ήταν σε θέση ο Ελισσαιέ να ταξιδεύει από τόπο σε τόπο στο βασίλειο του Ισραήλ, εξακολουθούσε να δείχνει ενεργό ενδιαφέρον για την καθοδήγηση των σχολείων των προφητών. Οπουδήποτε βρισκόταν, ο Θεός ήταν μαζί του δίνοντάς του τα κατάλληλα λόγια να μιλήσει και δύναμη να κάνει θαύματα. Κάποτε “είπον οι υιοί των προφητών εις τον Ελισσαιέ, Ιδού τώρα, ο τόπος εις τον οποίον ημείς κατοικώμεν ενώπιόν σου, είναι στενός δι’ημάς. Ας υπάγωμεν, παρακαλούμεν, έως του Ιορδάνου, και εκείθεν ας λάβωμεν έκαστος μίαν δοκόν, και ας κάμωμεν εις εαυτούς εκεί τόπον, διά να κατοικώμεν εκεί.” (Β.',Βασ. 6:1,2). Ο Ελισσαιέ πήγε μαζί τους στον Ιορδάνη ενθαρρύνοντάς τους με την παρουσία του, καθοδηγώντας τους και ακόμη κάνοντας ένα θαύμα για να τους βοηθήσει στη δουλειά τους. “Ενώ δε ο είς κατέβαλλε την δοκόν, έπεσε το σιδήριον εις το ύδωρ. Και εβόησε και είπεν, Ω, κύριε! και τούτο ήτο δάνειον! Είπε δε ο άνθρωπος του Θεού, Πού έπεσε; Και έδειξε τον τόπον εις αυτόν. Τότε έκοψε σχίζαν ξύλου, και έρριψεν εκεί, και το σιδήριον επεπόλασε. Και είπεν, Ανάλαβε προς σεαυτόν. Και εκτείνας την χείρα αυτού, έλαβεν αυτό.” (Β.',Βασ. 6:5-7). PG 179.4

Τόσο αποτελεσματική υπήρξε η υπηρεσία του και τόσο πλατιά η επιρροή του ώστεόταν ο νεαρός βασιλιάς Ιωάς ενώ βρισκόταν στο επιθανάτιο κρεβάτι του, ενώ ήταν ειδωλολάτρης που ελάχιστα είχε σεβασμό στο Θεό, αναγνώρισε στο πρόσωπο του προφήτη έναν πατέρα για τον λαό του Ισραήλ. Τότε ομολόγησε ότι η παρουσία του ανάμεσά τους είχε μεγαλύτερη αξία σε καιρούς χαλεπούς από την κατοχή στρατεύματος με ιππικό και άρματα. Τα κατάστιχα αναφέρουν: “Ο δε Ελισσαιέ ηρρώστησε την αρρώστιαν αυτού υπό της οποίας απέθανε. Και κατέβη προς αυτόν Ιωάς ο βασιλεύς του Ισραήλ, και έκλαυσεν επί τω προσώπω αυτού, και είπε, Πάτερ μου, πάτερ μου, άμαξα του Ισραήλ και ιππικόν αυτού!” (Β.',Βασ. 13:14). PG 180.1

Σε πολλές ταραγμένες ψυχές που χρειάζονταν βοήθεια, ο προφήτης έπαιξε το ρόλο συνετού και συμπαθητικού πατέρα. Και στην περίπτωση αυτή δεν αποστράφηκε τον άθεο νεαρό που είχε μπροστά του, έναν τόσο ανάξιο για την εμπιστευτική θέση που κατείχε και με τόση ανάγκη για συμβουλές. Μέσα στην πρόνοιά Του ο Θεός παρουσίασε στο βασιλιά μια ευκαιρία για να επανορθώσει τις αποτυχίες του παρελθόντος και να φέρει το βασίλειό του σε πλεονεκτική θέση. Ο Σύριος εχθρός που κατείχε τότε τα εδάφη στα ανατολικά του Ιορδάνη επρόκειτο να εκδιωχθεί. Η δύναμη του Θεού έμελλε να εκδηλωθεί άλλη μια φορά προς όφελος του παραστρατημένουλαού του Ισραήλ. PG 180.2

Ο ετοιμοθάνατος προφήτης πρόσταξε στο βασιλιά: “Λάβε τόξον και βέλη.” Ο Ιωάς υπάκουσε. Τότε ο προφήτης είπε: “Επίθες την χείρα σου επί το τόξον.” Ο Ιωάς “επέθηκε την χείρα αυτού, και επέθηκεν ο Ελισσαιέ τας χείρας αυτού επί τας χείρας του βασιλέως. Και είπε, Άνοιξον το παράθυρον κατ’ανατολάς”, βλέποντας προς τις πόλεις τις πέραν του Ιορδάνη, στην κατοχή τότε των Συρίων. Ο βασιλιάς άνοιξε το δικτυωτό του παράθυρο και ο Ελισσαιέ του είπε να τοξεύσει. Καθώς το βέλος εκτοξεύθηκε ακολουθώντας τη φορά του, ο προφήτης εμπνεύσθηκε να πει: “Το βέλος της σωτηρίας του Κυρίου, και το βέλος της σωτηρίας των Συρίων! Και θέλεις πατάξει τους Συρίους εν Αφέκ, εωσού συντελέσης αυτούς.” PG 180.3

Και τώρα ο προφήτης δοκίμασε την πίστη του βασιλιά. Προστάζοντας το βασιλιά να πάρει τα βέλη, είπε: “Πάταξον επί την γην.” Τρεις φορές ο βασιλιάς σημάδεψε στη γη και μετά σταμάτησε. Ο Ελισσαιέ δυσαρεστημένος φώναξε: “Έπρεπε να πατάξης πεντάκις ή εξάκις. Τότε ήθελες πατάξει τους Συρίους εωσού συντελέσης αυτούς. Τώρα όμως τρις θέλεις πατάξει τους Συρίους.” (Β.',Βασ. 13: 15-19). PG 181.1

Το μάθημα είναι για όλους όσοι έχουν εμπιστευτικές θέσεις. Όταν ο Θεός ανοίγει το δρόμο για την εκτέλεση κάποιου ορισμένου έργου και χορηγεί τη διαβεβαίωση της επιτυχίας, το όργανο της εκλογής Του πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για την απόδοση του αναμενόμενου αποτελέσματος. Η επιτυχία θα χορηγηθεί ανάλογα με τον ενθουσιασμό και την επιμονή με τα οποία προωθείται το έργο. PG 181.2

Ο Θεός μπορεί να επιτελέσει θαύματα για το λαό Του μόνο όταν αυτοί κάνουν το μέρος τους με ακαταπόνητη δραστηριότητα. Στο έργο Του καλεί ανθρώπους αφοσιωμένους, ανθρώπους με ηθικό σθένος, με διακαή αγάπη για τις ψυχές και με ζήλο που ποτέ δε χαλαρώνει. Τέτοιοι εργάτες δε θεωρούν κανένα έργο ακατόρθω-το, καμιά προοπτική δυσαναπλήρωτη. Εργάζονται ακλόνητοι μέχρι που η φαινομενική ήττα μετατρέπεται σε ένδοξη νίκη. Ούτε αυτοί οι τοίχοι της φυλακής, ούτε ακόμη η πυρά του μαρτυρίου τούς κάνουν να παρεκκλίνουν από το σκοπό της συνεργασίας τους με το Θεό για την εγκαθίδρυση της βασιλείας Του. PG 181.3

Με τη συμβουλή και την ενθάρρυνση που έδωσε ο Ελισσαιέ στον Ιωάς, περατώθηκε το έργο του. Εκείνος στον οποίο είχε χορηγηθεί σε μεγάλη μερίδα το Πνεύμα που επαναπαυόταν στον Ηλία, δείχθηκε πιστός μέχρι τέλους. Ποτέ δεν ταλαντεύθηκε. Ποτέ δεν έχασε την εμπιστοσύνη του στη δύναμη του Παντοδυνάμου. Πάντοτε, όταν ο δρόμος μπροστά του φαινόταν ερμητικά κλειστός, εκείνος προχωρούσε με πίστη και ο Θεός τιμούσε την εμπιστοσύνη του και άνοιγε το δρόμο μπροστά του. PG 181.4

Δεν ήταν γραφτό να ακολουθήσει ο Ελισσαιέ τον κύριό του σε ένα πύρινο αμάξι. Σε αυτόν ο Θεός επέτρεψε να υποστεί μια παρατεταμένη αρρώστια. Στις αργοδιάβατες ώρες της ανθρώπινης αδυναμίας και του πόνου, η πίστη του βασιζόταν στερεά στις υποσχέσεις του Θεού και ακόμη διέκρινε ολόγυρά του ουράνιους απεσταλμένους της παρηγοριάς και της ειρήνης. Όπως στα ύψη της Δωθάν είχε δει τα κυκλωτικά στρατεύματα του ουρανού, τα πύρινα άρματα του Ισραήλ και τους ιππείς τους, έτσι και τώρα είχε τη συναίσθηση της παρουσίας των παραστεκομένων αγγέλων, και αυτό τον ενίσχυε. Σε όλη τη ζωή του είχε ασκήσει μεγάλη πίστη και καθώς αυ-ξανόταν στην επίγνωση της πρόνοιας του Θεού και της ευσπλαχνικής καλοκαγαθίας Του, η πίστη ωρίμασε σε μια ενδημική εμπιστοσύνη στο Θεό. Όταν τον κάλεσε ο θάνατος, ήταν έτοιμος να αναπαυθεί από τους κόπους του. PG 181.5

“Πολύτιμος ενώπιον του Κυρίου ο θάνατος των οσίων Αυτού.” “Ο δίκαιος εν τω θανάτω αυτού έχει ελπίδα.” Μαζί με τον ψαλμωδό ο Ελισσαιέ μπορούσε να πει έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη: “Ο Θεός θέλει λυτρώσει την ψυχήν μου εκ χειρός άδου, διότι θέλει με δεχθεί.” Και ευχαρίστως μπορούσε να αποδείξει: “Εξεύρω ότι ζει ο Λυτρωτής μου, και θέλει εγερθεί εν τοις εσχάτοις καιροίς επί της γης.” “Εγώ δε εν δικαιοσύνη θέλω ιδεί το πρόσωπόν Σου και θέλω χορτασθή από της θεωρίας Σου όταν εξεγερθώ.” (Ψαλμ. 116:15, Παρ. 14:32, Ψαλμ. 49:15, Ιώβ 19:25, Ψαλμ. 17:15). PG 182.1