Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 3—ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

«Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν Αυτού . . . δια να εξαγοράση τους υπό νόμον, δια να λάβωμεν την υιοθεσίαν.» (Γαλ. 4:4, 5.) ΖΧ 15.1

Ο ερχομός του Σωτήρα είχε πρωτοαναφερθεί στον κήπο της Εδέμ. Αφότου ο Αδάμ και η Εύα άκουσαν για πρώτη φορά την υπόσχεση, προσδοκούσαν την ταχεία εκπλήρωσή της. ΖΧ 15.2

Με χαρά καλωσόρισαν τον πρώτο τους γιο, ελπίζοντας ότι αυτός θα ήταν ο Ελευθερωτής. Αλλά η εκπλήρωση της υπόσχεσης καθυστερούσε. Αυτοί που την άκουσαν πρώτοι, πέθαναν χωρίς να δουν την επαλήθευσή της. Από τις ημέρες του Ενώχ, η υπόσχεση επαναλήφθηκε μέσω των πατριαρχών και προφητών, διατηρώντας ζωντανή την ελπίδα της παρουσίας Του. Όμως Εκείνος δεν ήρθε. Η προφητεία του Δανιήλ φανέρωνε τον καιρό της έλευσής Του, αλλά δεν ερμήνευσαν όλοι σωστά το μήνυμα. Ο ένας αιώνας διαδέχονταν τον άλλον. Η φωνή των προφητών έπαψε. Το χέρι του κατακτητή είχε πέσει βαρύ πάνω στον λαό του Ισραήλ και πολλοί ήταν έτοιμοι να αναφωνήσουν: «Αι ημέραι μακρύνονται και πάσα όρασις εχάθη.» (Ιεζ. 12:22.) ΖΧ 15.3

Όπως τα άστρα στον απέραντο κύκλο της καθορισμένης τους τροχιάς, έτσι και οι υποσχέσεις του Θεού δεν γνωρίζουν ούτε βιασύνη ούτε καθυστέρηση. Με τα σύμβολα του πυκνού σκότους και του καμινιού που κάπνιζε, ο Θεός είχε αποκαλύψει στον Αβραάμ τη δουλεία του Ισραήλ στην Αίγυπτο και είχε δηλώσει ότι ο καιρός της παραμονής τους εκεί θα ήταν τετρακόσια χρόνια. «Μετά δε ταύτα θέλουσιν εξέλθει με μεγάλα υπάρχοντα,» είχε πεί ο Κύριος. (Γέν. 15:14.) Μάταια αντιστάθηκε στα λόγια αυτά ολόκληρη η δύναμη της υπερήφανης αυτοκρατορίας του Φαραώ. «Την αυτήν εκείνην ημέραν,» την καθορισμένη από το Θεό, «εξήλθον πάντα τα τάγματα του Κυρίου εκ γής Αιγύπτου.» ( Έξοδ. 12:41.) Κατά τον ίδιο τρόπο είχε προκαθοριστεί στο ουράνιο συμβούλιο η ώρα της έλευσης του Χριστού. Όταν το μεγάλο ρολόι του χρόνου έδειξε την ώρα εκείνη, ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ. ΖΧ 15.4

«Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν Αυτού.» Η πρόνοια του Θεού κατεύθυνε τις κινήσεις των εθνών, την παλίρροια της ανθρώπινης ώθησης και επιρροής, μέχρις που ο κόσμος έγινε ώριμος για την έλευση του Λυτρωτή. Τα έθνη βρέθηκαν ενωμένα κάτω από την ίδια διοίκηση. Μία γλώσσα ομιλούταν ευρύτατα και αυτή αναγνώριζαν παντού σαν γλώσσα της φιλολογίας. Από όλες τις χώρες, οι Ιουδαίοι της διασποράς έρχονταν στην Ιερουσαλήμ για τις ετήσιες γιορτές τους. Καθώς μετά επέστρεφαν στους τόπους που είχαν αποδημήσει, μπορούσαν να διαδώσουν σε όλο τον κόσμο την καλή αγγελία της έλευσης του Μεσσία. ΖΧ 16.1

Την εποχή εκείνη, τα ειδωλολατρικά συστήματα έχαναν την επιρροή τους πάνω στο λαό. Οι άνθρωποι είχαν κουραστεί από τα είδωλα και τους μύθους. Ζητούσαν μία θρησκεία που να ικανοποιεί την ψυχή. Ενώ το φώς της αλήθειας φαίνονταν ότι είχε εγκαταλείψει τους ανθρώπους, υπήρχαν ψυχές που αναζητούσαν το φώς, ψυχές γεμάτες αμηχανία και θλίψη. Διψούσαν να γνωρίσουν τον αληθινό Θεό και να έχουν κάποια βεβαιότητα ζωής πέρα από τον τάφο ΖΧ 16.2

Καθώς οι Ιουδαίοι απομακρύνθηκαν από το Θεό, η πίστη ελαττώθηκε και η ελπίδα είχε πάψει σχεδόν να φωτίζει το μέλλον. Τα λόγια των προφητών έγιναν ακατανόητα. Για τις λαϊκές μάζες ο θάνατος ήταν ένα φρικτό μυστήριο. Πέρα από αυτόν υπήρχε αβεβαιότητα και βαθειά θλίψη. Δεν ήταν μόνο η θρηνωδία των μητέρων της Βηθλεέμ, αλλά και η κραυγή από τη μεγάλη καρδιά της ανθρωπότητας που είχε ακούσει ο προφήτης πριν από αιώνες αναφερόμενος στη φωνή της Ραμά: «Φωνή ηκούσθη εν Ραμά, θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς η Ραχήλ έκλαιε τα τέκνα αυτής και δεν ήθελε να παρηγορηθή, διότι δεν υπάρχουσι.» (Ματθ. 2:18.) Στον τόπο και στη σκιά του θανάτου οι άνθρωποι κάθονταν απαρηγόρητοι. Με μάτια γεμάτα προσδοκία περίμεναν την έλευση του Λυτρωτή που θα σκόρπιζε τα σκοτάδια και θα καθιστούσε το μυστήριο του μέλλοντος φανερό. ΖΧ 16.3

Έξω από το εβραϊκό έθνος υπήρχαν άνθρωποι που μίλησαν εκ των προτέρων την εμφάνιση ενός θείου δασκάλου. Επειδή οι άνθρωποι αυτοί αναζητούσαν την αλήθεια, τους χορηγήθηκε η έμπνευση. Ο ένας μετά τον άλλο παρουσιάστηκαν σαν φωτεινά αστέρια στο σκοτεινό στερέωμα και τα προφητικά τους λόγια άναψαν την ελπίδα στην καρδιά χιλιάδων εθνικών. ΖΧ 16.4

Πριν από εκατοντάδες χρόνια η Αγία Γραφή είχε μεταφραστεί στα ελληνικά, τη γλώσσα που μιλούσαν σ’ ολόκληρη τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Καθώς οι Ιουδαίοι ήταν διεσπαρμένοι παντού, κατά κάποιο τρόπο μοιράζονταν την προσδοκία του ερχομού του Μεσσία με τους Εθνικούς. Ανάμεσα σε αυτούς που οι Ιουδαίοι ονόμαζαν ειδωλολάτρες, υπήρχαν άνθρωποι που κατανοούσαν τις προφητείες της Γραφής για το Μεσσία καλύτερα από ότι οι δάσκαλοι του Ισραήλ. Υπήρχαν μερικοί που Τον περίμεναν σαν ελευθερωτή από την αμαρτία. Φιλόσοφοι προσπάθησαν να διεισδύσουν στα μυστήρια του ιουδαϊκού θρησκευτικού συστήματος. Ο φανατισμός όμως των Ιουδαίων εμπόδιζε τη διάδοση του φωτός. Με την πρόθεση να κρατήσουν το διαχωρισμό ανάμεσα σε αυτούς και στα άλλα έθνη, ήταν απρόθυμοι να μεταδώσουν στους άλλους λαούς τη γνώση που ακόμη κατείχαν για τη συμβολική λατρεία. Έπρεπε να έρθει ο πραγματικός ερμηνευτής, Εκείνος τον οποίο συμβόλιζαν όλοι οι τύποι. Εκείνος έπρεπε ο ίδιος να εξηγήσει τη σημασία τους. ΖΧ 16.5

Ο Θεός μίλησε στον κόσμο με τη φύση, με τύπους και σύμβολα, με τους πατριάρχες και με τους προφήτες. Τα μαθήματα έπρεπε να δοθούν στην ανθρωπότητα σε ανθρώπινη γλώσσα. Ο Άγγελος της Διαθήκης έπρεπε να μιλήσει. Η φωνή Του έπρεπε να ακουστεί στο ναό Του. Ο Χριστός έπρεπε να έρθει για να μιλήσει με λόγια που ο κόσμος θα καταλάβαινε καθαρά, με όλη τους τη σημασία. Εκείνος, η Πηγή της αλήθειας, έπρεπε να ξεχωρίσει την αλήθεια από τα λεγόμενα των ανθρώπων, τα σκύβαλα που είχαν καταστρέψει την επιρροή της αλήθειας. Οι αρχές της διακυβέρνησης του Θεού και το σχέδιο της σωτηρίας έπρεπε να διατυπωθούν καθαρά. Τα μαθήματα της Παλαιάς Διαθήκης έπρεπε να εξηγηθούν λεπτομερώς στους ανθρώπους. ΖΧ 17.1

Ανάμεσα στους Ιουδαίους υπήρχαν ακόμη ακλόνητοιάνθρωποι, απόγονοι της άγιας εκείνης γενιάς που είχε διατηρήσει τη γνώση του Θεού. Αυτοί έτρεφαν ακόμη την ελπίδα της υπόσχεσης που είχε δοθεί στους πατέρες τους. Δυνάμωναν την πίστη τους στηριζόμενοι στη διαβεβαίωση του Μωυσή: «Κύριος ο Θεός σας θέλει αναστήσει εις εσάς Προφήτην εκ των αδελφών σας, ως εμέ Αυτού θέλετε ακούει κατά πάντα όσα αν λαλήση πρός εσάς.» (Πράξ. 3:22.) Διάβαζαν πάλι πως ο Κύριος θα έχριζε Εκείνον όπως και ο ίδιος είπε «δια να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς. δια να ιατρεύσωτους συντετριμμένους την καρδίαν, δια να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους, και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δέσμιους δια να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Κυρίου.» (Ησ. 61:1, 2.) Διάβαζαν πως Εκείνος θα «βάλη κρίσιν εν τη γή, και αι νήσοι θέλουσι προσμένει τον νόμον Αυτού» (Ησ. 42:4) και ότι «τα έθνη θέλουσιν ελθεί εις το φώς Σου, και οι βασιλείς εις την λάμψιν της ανατολής Σου.» (Ησ. 60:3.) ΖΧ 17.2

Αυτά τα λόγια του ετοιμοθάνατου Ιακώβ τους γέμιζαν με ελπίδα: «Δεν θέλει εκλείψει σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθη ο Σηλώ.» (Γέν. 49:10.) Η ολοένα εξασθενούσα δύναμη του Ισραήλ μαρτυρούσε ότι η έλευση του Μεσσία πλησίαζε. Η προφητεία του Δανιήλ περιέγραφε τη δόξα της βασιλείας Του που θα διαδέχονταν όλα τα βασίλεια της Γής. «Αύτη δε, θέλει διαμένει εις τους αιώνας,» έλεγε ο προφήτης. (Δαν. 2:44.) Ενώ λίγοι καταλάβαιναν τη φύση της αποστολής του Χριστού, σχεδόν όλοι προσδοκούσαν την έλευση ενός πανίσχυρου άρχοντα που θα έρχονταν να εγκαθιδρύσει τη βασιλεία του στο Ισραήλ και να παρουσιαστεί σαν Λυτρωτής στα έθνη. ΖΧ 18.1

Το πλήρωμα του χρόνου είχε φθάσει. Η ανθρωπότητα, διεφθαρμένη από ολόκληρους αιώνες παρανομίας, είχε κάνει αναγκαία την έλευση του Λυτρωτή. Ο Σατανάς είχε εργαστεί εντατικά για να καταστήσει βαθύ και αδιαπέραστο το χάσμα μεταξύ Γής και Ουρανού. Με τις απάτες του είχε ενθαρρύνει τους ανθρώπους στην αμαρτία. Ο σκοπός του ήταν να εξαντλήσει την υπομονή του Θεού και να εξαλείψει την αγάπη Του για τους ανθρώπους, ώστε ο κόσμος να εγκαταλειφθεί στη σατανική δικαιοδοσία. ΖΧ 18.2

Ο Σατανάς προσπαθούσε να αποκλείσει από τους ανθρώπους κάθε επίγνωση Θεού, να αποσπάσει την προσοχή τους από το ναό του Θεού και να εγκαθιδρύσει τη δική του βασιλεία Ο αγώνας του για την υπεροχή φαινόταν να είχε μάλλον επιτύχει. Όμως σε κάθε γενεά ο Θεός έχει τους αντιπροσώπους Του. Ακόμη και μεταξύ των ειδωλολατρών, υπήρχαν άνθρωποι που ο Χριστός χρησιμοποίησε για να ανυψώσει τον κόσμο από την αμαρτία και την εξαχρείωση. Αυτοί οι άνθρωποι περιφρονήθηκαν και μισήθηκαν. Πολλοί από αυτούς υπέστησαν βίαιο θάνατο. Γίνονταν όλο και πιο βαθιέςοι σκοτεινές σκιές με τις οποίες ο Σατανάς είχε καλύψει τον κόσμο. ΖΧ 18.3

Επί αιώνες ο Σατανάς είχε απομακρύνει με την ειδωλολατρία τους ανθρώπους από το Θεό. Ο μεγάλος του θρίαμβος όμως επήλθε όταν κατόρθωσε να διαφθείρει την πίστη του λαού του Ισραήλ. Προσκολλημένοι στο δικό τους τρόπο λατρείας, οι εθνικοί είχαν χάσει την επίγνωση του αληθινού Θεού και έγιναν περισσότερο διεφθαρμένοι. Το ίδιο έγινε και με τον λαό του Ισραήλ. Η ιδέα ότι ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί με τα έργα του ήταν η βάση όλων των ειδωλολατρικών θρησκειών. Τώρα είχε εισχωρήσει και στην ιουδαϊκή θρησκεία. Ο Σατανάς είχε αναμίξει την λανθασμένη αυτή αρχή, γνωρίζοντα ότι οπουδήποτε εφαρμόζεται δεν υπάρχει φραγμός για την αμαρτία. ΖΧ 18.4

Η αγγελία της σωτηρίας μεταδίδεται στους ανθρώπους από τους ανθρώπους. Όμως οι Ιουδαίοι είχαν επιδιώξει να μονοπωλήσουν την αλήθεια της αιώνιας ζωής. Είχαν συσσωρεύσει το ζωντανό μάννα και έτσι το διέφθειραν. Η θρησκεία που προσπάθησαν να κρατήσουν αποκλειστικά για τον εαυτό τους κατήντησε σκανδαλώδης. Υπέκλεβαν το Θεό από τη δόξα Του και εξαπατούσαν τον κόσμο με ένα κίβδηλο Ευαγγέλιο. Αρνούμενοι να υποταχθούν στο Θεό για τη σωτηρία του κόσμου, έγιναν όργανα του Σατανά για την καταστροφή του κόσμου. ΖΧ 19.1

Ο λαός που ο Θεός είχε καλέσει να γίνουν «ο στύλος και το εδραίωμα της αλήθειας,» είχαν γίνει αντιπρόσωποι του Σατανά. Έκαναν το έργο που εκείνος επιθυμούσε να κάνουν, δίνοντας μια ψευδή εικόνα του χαρακτήρα του Θεού και κάνοντας τον κόσμο να Τον βλέπει σαν τύραννο. Οι ίδιοι οι ιερείς που υπηρετούσαν στο ναό είχαν χάσει από τα μάτια τους τη σημασία της λειτουργίας που εκτελούσαν. Είχαν πάψει να διακρίνουν πίσω από τα σύμβολα το πραγματικό αντικείμενο. Η προσφορά των θυσιών έμοιαζε με θεατρινισμό. Οι λειτουργίες που ο ίδιος ο Θεός είχε θεσπίσει, κατήντησαν όργανα που σκοτείνιαζαν το νου και σκλήραιναν την καρδιά. Ο Θεός δεν μπορούσε πια να κάνει τίποτε για τον άνθρωπο με τα μέσα αυτά. Ολόκληρο το σύστημα έπρεπε να καταργηθεί. ΖΧ 19.2

Η απάτη της αμαρτίας είχε φθάσει στον κολοφώνα της. Όλες οι ψυχοφθόρες ενέργειες είχαν τεθεί σε εφαρμογή. Βλέποντας από τον ουρανό τον κόσμο, ο Υιός του Θεού διέκρινε μόνο δυστυχία και πόνο. Με λύπη είδε πως οι άνθρωποι είχαν γίνει θύματα της σατανικής σκληρότητας. Με ευσπλαχνία παρατηρούσε αυτούς που διαφθείρονταν, που θανατώνονταν και που χάνονταν αιωνίως. Είχαν εκλέξει έναν αρχηγό που τους έδεσε αιχμάλωτους στο άρμα του. Αμήχανοι και πλανημένοι βάδιζαν σαν μια νεκρική πομπή προς την αιώνια καταστροφή τους, προς το θάνατο όπου δεν υπάρχει ελπίδα ζωής, προς την ατέλειωτη νύχτα χωρίς χαραυγή. Σατανικά όργανα ενσωματώθηκαν με τους ανθρώπους. Τα σώματα των ανθρωπίνων υπάρξεων, πλασμένα για κατοικία του Θεού, είχαν γίνει κατοικίες δαιμόνων. Υπερφυσικές δυνάμεις καθοδηγούσαν τις αισθήσεις, τα νεύρα, τα πάθη και τα όργανα των ανθρώπων σε σημείο που αυτοί να ανέχονται τις πιο βδελυρές ασέλγειες. Η ίδια η σφραγίδα των δαιμόνων ήταν τυπωμένη στην ανθρώπινη φυσιογνωμία. Τα πρόσωπα των ανθρώπων αντανακλούσαν την έκφραση των λεγεώνων του κακού από τις οποίες κατέχονταν. Αυτό το θέαμα αντίκριζε ο Λυτρωτής από ψηλά. Τι θέαμα αντίκριζε η Άπειρη Αγνότητα! ΖΧ 19.3

Είχαν προάγει την αμαρτία σε επιστήμη και είχαν καθιερώσει τη φαυλότητα σαν μέρος της θρησκείας. Η ανταρσία είχε ριζώσει βαθειά στην καρδιά και η εχθρότητα του ανθρώπου εναντίον του Ουρανού είχε φθάσει στον υπέρτατο βαθμό. Μπροστά σε όλο το σύμπαν είχε αποδειχτεί ότι η ανθρωπότητα ήταν αδύνατο να υψωθεί χωρίς το Θεό. Ένα καινούργιο στοιχείο ζωής και δύναμης έπρεπε να χορηγηθεί από Εκείνον που είχε δημιουργήσει τον κόσμο. ΖΧ 20.1

Με έντονο ενδιαφέρον οι αναμάρτητοι κόσμοι περίμεναν να δουν το Δημιουργό Θεό να σηκώνεται για να καταστρέψει τους κατοίκους της Γής. Αν ο Θεός ενεργούσε κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Σατανάς ήταν έτοιμος να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιό του με το οποίο θα εξασφάλιζε για τον εαυτό του την υποταγή των ουρανίων υπάρξεων. Διατείνονταν ότι οι αρχές της διακυβέρνησης του Θεού καθιστούσαν τη συγνώμη Του αδύνατη. Αν ο κόσμος καταστρέφονταν, θα διακήρυττε ότι οι κατηγορίες του είχαν αποδειχθεί αληθινές. Ήταν έτοιμος να κατηγορήσει το Θεό για να επεκτείνει την ανταρσία του και στους άλλους κόσμους. Αλλά αντί να καταστρέψει τον κόσμο, ο Θεός έστειλε τον Υιό Του να σώσει την ανθρωπότητα. Αν πρόκληση και διαφθορά βασίλευαν σε κάθε γωνιά της Γής, βρέθηκε όμως τρόπος για την επανόρθωση της Γής. Στην πιο κρίσιμη στιγμή όπου ο Σατανάς φαίνονταν να θριαμβεύει, ο Υιός του Θεού ήρθε με το μήνυμα της θείας χάρης. Κάθε ώρα και στιγμή η αγάπη του Θεού εργάζονταν για την αμαρτωλή ανθρωπότητα Παρόλη τη δυστροπία των ανθρώπων, τα σημεία της χάρης του Θεού διαρκώς γίνονταν φανερά. Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, η Θεότητα δοξάστηκε πλημμυρίζοντας τον κόσμο με κύματα θεραπευτικής χάρης που δεν έμελλε να σταματήσουν ούτε να αποσυρθούν παρά μόνο αφού το σχέδιο της σωτηρίας θα είχε εκπληρωθεί. ΖΧ 20.2

Ο Σατανάς πανηγύριζε γιατί κατόρθωσε να αμαυρώσει την εικόνα του Θεού στο πρόσωπο της ανθρωπότητας. Τότε ήρθε ο Ιησούς για να αποκαταστήσει στον άνθρωπο την εικόνα του Δημιουργού του. Κανείς άλλος εκτός από το Χριστό δεν μπορεί να διαπλάσει απ’ αρχής το χαρακτήρα που καταστράφηκε από την αμαρτία. Ήρθε να εκδιώξει τα δαιμόνια που κατεύθυναν τη θέληση του ανθρώπου. Ήρθε να μας βγάλει από τη λάσπη, να αποκαταστή- σει το θεϊκό πρωτότυπο στον παραμορφωμένο ανθρώπινο χαρακτήρα και να τον εξωραΐσει με τη δική Του δόξα. ΖΧ 20.3