Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 4—«ΕΓΕΝΝΗΘΗ ΕΙΣ ΕΣΑΣ ΣΩΤΗΡ»

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Λουκ. 2:1-20… ΖΧ 22.1

Ο Βασιλιάς της δόξας ταπεινώθηκε πολύ για να πάρει την ανθρώπινη φύση. Τραχύ και απωθητικό ήταν το ανθρώπινο περιβάλλον Του. Η δόξα Του καλύφτηκε για να μη γίνει η μεγαλειότητα της εξωτερικής Του μορφής αντικείμενο έλξης για τους ανθρώπους. Απέφυγε κάθε εξωτερική επίδειξη. Τα πλούτη, οι κοσμικές τιμές και τα ανθρώπινα μεγαλεία δεν μπορούσαν ποτέ να σώσουν μια ψυχή από το θάνατο. Ο Ιησούς είχε σκοπό να μη προσελκύσει τους ανθρώπους προς Αυτόν με κανένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Μόνο η ομορφιά της ουράνιας αλήθειας έπρεπε να προσελκύσει αυτούς που θα Τον ακολουθούσαν. Οι προφητείες προ πολλού είχαν μιλήσει για το χαρακτήρα του Μεσσία και ο ίδιος επιθυμούσε να Τον δεχθούν με βάση τη μαρτυρία του λόγου του Θεού. ΖΧ 22.2

Οι άγγελοι, εκστασιασμένοι μπροστά στο σχέδιο της απολύτρωσης, ανυπομονούσαν να δουν πως ο λαός του Θεού θα δέχονταν τον Υιό Του, περιβεβλημένο την ανθρώπινη μορφή. Άγγελοι στάλθηκαν στη χώρα του εκλεκτού λαού. Οι άλλοι λαοί ήταν απορροφημένοι από τους μύθους και τη λατρεία των ψευδών θεών. Οι άγγελοι όμως ήρθαν στη χώρα όπου η δόξα του Θεού είχε φανερωθεί και το φώς της προφητείας είχε λάμψει. Ήρθαν αόρατοι στην Ιερουσαλήμ και πήγαν σε αυτούς που είχαν ως αποστολή να ερμηνεύουν τα ιερά κείμενα και στους λειτουργούς του ναού του Θεού. Ήδη είχε αγγελθεί η επικείμενη έλευση του Χριστού στον ιερέα Ζαχαρία, καθώς λειτουργούσε μπροστά στο θυσιαστήριο. Ήδη, ο πρόδρομος του Χριστού είχε γεννηθεί και η αποστολή του είχε επικυρωθεί με θαύματα και προφητείες. Τα νέα της γέννησής του και η μεγάλη σημασία της αποστολής του είχαν διαδοθεί παντού. Μολαταύτα η Ιερουσαλήμ δεν ετοιμάζονταν να υποδεχθεί το Λυτρωτή της. ΖΧ 22.3

Έκπληκτοι οι ουράνιοι αγγελιοφόροι διαπίστωναν την αδιαφορία του λαού εκείνου στον οποίο ο Θεός είχε αναθέσει την γνωστοποίηση του φωτός της ιερής αλήθειαςστον κόσμο. Το ιουδαϊκό έθνος είχε διατηρηθεί σαν μαρτυρία ότι ο Χριστός θα γεννιόταν από το σπέρμα του Αβραάμ, προερχόμενος από τη γενεά του Δαυίδ. Όμως αγνοούσαν ότι η έλευσή Του πλησίαζε να πραγματοποιηθεί. Πρωί και βράδυ η καθημερινή θυσία στο ναό απεικόνιζε τον Αμνό του Θεού. Ακόμη και εδώ,δεν γίνονταν καμιά προετοιμασία για την υποδοχή Του. Οι ιερείς και οι δάσκαλοι του έθνους δεν γνώριζαν ότι το σημαντικότερο γεγονός των αιώνων θα μεσολαβούσε από ώρα σε ώρα. Επαναλάμβαναν τις χωρίς νόημα προσευχές τους και εκτελούσαν τα τυπικά της λατρείας για να τους βλέπουν οι άνθρωποι. Απορροφημένοι από τις επιδιώξεις τους για πλούτη και κοσμικές τιμές, ήταν τελείως ανέτοιμοι για την αποκάλυψη του Σωτήρα Η ίδια αδιαφορία κυριαρχούσε σε ολόκληρη τη χώρα του Ισραήλ όπου οι εγωιστικές και απορροφημένες από την κοσμικότητα καρδιές έμεναν ασυγκίνητες από τη χαρά που έκανε τον Ουρανό να σκιρτά. Ελάχιστοι περίμεναν να δουν τον Αόρατο. Σε αυτούς λοιπόν στάλθηκε η αντιπροσωπεία του ουρανού. ΖΧ 22.4

Άγγελοι συνόδευαν τον Ιωσήφ και τη Μαρία καθώς ταξίδευαν από το σπίτι τους στη Ναζαρέτ για την πόλη του Δαβίδ. Το διάταγμα της αυτοκρατορικής Ρώμης για την απογραφή των υπηκόων της αχανούς επικρατείας, περιλάβαινε και τους κατοίκους των λόφων της Γαλιλαίος. Καθώς στο παρελθόν ο Κύρος είχε κληθεί στο θρόνο μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας για να ελευθερώσει τους αιχμαλώτους του Κυρίου, έτσι και ο Καίσαρας Αύγουστος έγινε όργανο για να εκπληρωθεί ο σκοπός του Θεού, φέρνοντας τη μητέρα του Ιησού στη Βηθλεέμ. Αυτή κατάγονταν από τη γενεά του Δαβίδ και ο Υιός του Δαβίδ έπρεπε να γεννηθεί στην πόλη του Δαβίδ. Από τη Βηθλεέμ, είπε ο προφήτης,«θέλει εξέλθει. ΖΧ 23.1

δια να ήναι ηγούμενος εν τω Ισραήλτου οποίου αι έξοδοι είναι απ’ αρχής, από ημερών αιώνος.» (Μιχ. 5:2.) Παρόλα αυτά στην πόλη της βασιλικής καταγωγής τους, ο Ιωσήφ και η Μαρία δεν αναγνωρίζονται ούτε τιμούνται. Κουρασμένοι και άστεγοι, διαβαίνουν όλο το στενόδρόμο από την πύλη της πόλης μέχρι την ανατολική της άκρη, αναζητώνταςμάταια να βρουν ένα μέρος όπου να αναπαυθούν τη νύχτα. Δεν υπάρχει τόπος για αυτούς στο γεμάτο πανδοχείο του χωριού. Βρίσκουν τελικά καταφύγιο σε ένα εξαθλιωμένο υπόστεγο όπου στεγάζονταν ζώα και μέσα σε αυτό, γεννιέται ο Λυτρωτής ΖΧ 23.2

Οι άνθρωποι δεν το ξέρουν, αλλά η είδηση πλημμυρίζει τους Ουρανούς με αγαλλίαση. Με βαθύτατο και τρυφερότατο ενδιαφέρον οι άγιες αυτές υπάρξεις από τον κόσμο του φωτός έλκονται προς τη γή Ολόκληρος ο κόσμος γίνεται λαμπρότερος από την παρουσία του Λυτρωτή. Πάνω στους λόφους της Βηθλεέμ συγκεντρώνονται αμέτρητα πλήθη αγγέλων. Περιμένουν το σύνθημα για να αναγγείλουν τα χαρούμενα νέα στον κόσμο. Αν οι αρχηγοί του Ισραήλ είχαν παραμείνει πιστοί στην αποστολή τους, θα είχαν συμμεριστεί τη χαρά της αγγελίας της γέννησης του Χριστού. Τώρα οι άγγελοι τους προσπερνούν. ΖΧ 23.3

Ο Θεός διακηρύττει: «Θέλω εκχέει ύδωρ επί τον διψώντα και ποταμούς επί την ξηράν.» «Φώς ανατέλλει εν τω σκότει δια τους ευθείς.» (Ησ. 44:3, Ψαλμ. 112:4.) Σε εκείνους που αναζητούν το φώς και το δέχονται με ευχαρίστηση, θα λάμψουν οι φωτεινές ακτίνες από το θρόνο του Θεού. ΖΧ 24.1

Στα λιβάδια όπου ο Δαβίδ είχε οδηγήσει σαν παιδί τα κοπάδια του, υπήρχαν τα βράδια ακόμη βοσκοί που φύλαγαν τα πρόβατα. Στη σιγαλιά της νύχτας συνομιλούσαν για τον Αναμενόμενο Σωτήρα και προσεύχονταν για την έλευση του Βασιλιά στο θρόνο του Δαβίδ. «Και ιδού, άγγελος Κυρίου εξαίφνης εφάνη εις αυτούς, και δόξα Κυρίου έλαμψε περί αυτούς, και εφοβήθησαν φόβον μέγαν. Και είπε προς αυτούς ο άγγελος. Μη φοβείσθε διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ Σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.» ΖΧ 24.2

Αυτά τα λόγια γεμίζουν το νου των βοσκών με ένδοξους οραματισμούς. Ο Ελευθερωτής έχει έρθει στον λαό του Ισραήλ! Δύναμη, μεγαλοσύνη, θρίαμβος συνοδεύουν τον ερχομό Του. Ο άγγελος πρέπει να τους προετοιμάσει για να αναγνωρίσουν το Σωτήρα τους μέσα στη φτώχεια και στην ταπείνωση. «Και τούτο θέλει είσθαι το σημείον εις εσάς,» τους είπε, «θέλετε ευρεί το βρέφος εσπαργανωμένον, κείμενον εν τη φάτνη.» ΖΧ 24.3

Ο ουράνιος αγγελιοφόρος είχε καθησυχάσει τους φόβους τους. Τους είχε εξηγήσει πως θα εύρισκαν τον Ιησού. Με συγκινητική, τρυφερή κατανόηση για την ανθρώπινη αδυναμία τους, έδωσε καιρό σε αυτούς ώστε να συνηθίσουν στη θεϊκή ακτινοβολία. Τότε, η χαρά και η δόξα δεν μπορούσαν να κρυφτούν. Ολόκληρη η πεδιάδα φωτίστηκε από τη λάμψη της ουράνιας στρατιάς. Η Γή σίγησε και ο Ουρανός ζύγωσε για να ακούσει τον ύμνο: ΖΧ 24.4

«Δόξα εν υψίστοις Θεώ
Και επί γής ειρήνη,
εν ανθρώποις ευδοκία» ΖΧ 24.5

Ω, αν μπορούσε σήμερα η ανθρώπινη οικογένεια να αναγνωρίσει αυτό τον ύμνο! Η αγγελία που δόθηκε τότε, η μελωδία που ακούστηκε, θα μπορούσε να αντηχεί μέχρι τα τέλη των αιώνων και ως τα πέρατα της Γής. Όταν «ανατείλη ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, με ίασιν εν ταις πτέρυξιν Αυτού» (Μαλ. 4:2,) αυτός ο ίδιος ύμνος θα αντηχήσει και πάλι από ένα μεγάλο πλήθος «ως φωνή υδάτων πολλών λεγόντων, «Αλληλούια, διότι εβασίλευσε Κύριος ο Θεός ο Παντοκρατωρ.» (Αποκ. 19:6.) ΖΧ 25.1

Καθώς οι άγγελοι εξαφανίστηκαν, το φώς έσβησε και οι σκιές ξανάπεσαν πάνω στους λόφους της Βηθλεέμ. Η πιο λαμπρή εικόνα που μπόρεσαν ποτέ να ατενίσουν ανθρώπινα μάτια, παρέμεινε στη μνήμη των ποιμένων. «Και καθώς οι άγγελοι ανεχώρησαν απ’ αυτών εις τον ουρανόν, οι άνθρωποι οι ποιμένες είπον προς αλλήλους. Ας υπάγωμεν λοιπόν εις Βηθλεέμ, και ας ίδωμεν το πράγμα τούτο το γεγονός, το οποίον ο Κύριος εφανέρωσεν εις ημάς. Και ήλθον μετά σπουδής, και εύρον την τε Μαριάμ και τον Ιωσήφ, και το βρέφος κείμενον εν τη φάτνη.» ΖΧ 25.2

Ξεκινώντας γεμάτοι χαρά, αφηγήθηκαν στους άλλους ανθρώπους τα όσα είδαν και άκουσαν. «Και πάντες οι ακούσαντες εθαύμασαν περί των λαληθέντων υπό των ποιμένων προς αυτούς. Η δε Μαριάμ εφύλαττε πάντας τους λόγους τούτους, διαλογιζομένη περί αυτών εν τη καρδία αυτής. Και επέστρεψαν οι ποιμένες, δοξάζοντες και υμνούντες τον Θεόν.» (Εδ. 18-20.) ΖΧ 25.3

Ο Ουρανός και η Γή δεν απέχουν μεταξύ τους σήμερα περισσότερο από ότι την ημέρα που οι ποιμένες άκουσαν τον ύμνο των αγγέλων. Η ανθρωπότητα και σήμερα είναι στον ίδιο βαθμό το αντικείμενο της φροντίδας του Ουρανού όπως παλιότερα. Τότε, απλοϊκοί άνθρωποι με απλές εργασίες συναντούσαν αγγέλους καταμεσήμερα και συνομιλούσαν με ουράνιους αγγελιοφόρους μέσα τα αμπέλια και στα χωράφια. Σε μας που βαδίζομε στις κοινές στράτες της ζωής, ο Ουρανός μπορεί να είναι πολύ κοντά μας. Άγγελοι από τις ουράνιες αυλές συντροφεύουν τα βήματα εκείνων που βαδίζουν σύμφωνα με τις εντολές του Θεού. ΖΧ 25.4

Η ιστορία της Βηθλεέμ είναι ένα ανεξάντλητο θέμα. Εδώ κρύβεται το «βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού.» (Ρωμ. 11:33.) Θαυμάζουμε τη θυσία του Σωτήρα που αντάλλαξε το θρόνο του Ουρανού με τη φάτνη, τη συντροφιά και τη λατρεία των αγγέλων με τα ζώα του στάβλου. Η παρουσία Του τιμά την ανθρώπινη υπερηφάνεια και αυτοεξάρτηση. Όμως αυτό το γεγονός δεν ήταν παρά μόνο η αρχή της θαυμαστής συγκατάβασής Του. Θα ήταν μία ανυπολόγιστη σχεδόν ανυπολόγιστη ταπείνωση για τον Υιό του Θεού αν έπαιρνε την ανθρώπινη φύση, τότε που ζούσε ακόμηο Αδάμ αθώος στην Εδέμ. Αλλά ο Χριστός καταδέχτηκε να ενανθρωπιστεί τότε που η ανθρώπινη φυλή είχε εξασθενίσει έπειτα από τέσσερες χιλιάδες χρόνια αμαρτίας. Όπως κάθε απόγονος του Αδάμ, δέχτηκε και Αυτός τις επιπτώσεις του έργου του μεγάλου νόμου της κληρονομικότητας. Ποιές ήταν αυτές οι επιπτώσεις φαίνονται στη ζωή των επιγείων προγόνων Του. Ήρθε με αυτή την κληρονομικότητα για να μοιραστεί τις λύπες και τους πειρασμούς μας και για να μας δώσει ένα παράδειγμα της αναμάρτητης ζωής. ΖΧ 25.5

Στον Ουρανό, ο Σατανάς εχθρεύθηκε το Χριστό για τη θέση που κατείχε στις αυλές του Θεού. Τον μίσησε περισσότερο όταν ο ίδιος εκθρονίστηκε. Μίσησε Εκείνον που ανέλαβε να απολυτρώσει την αμαρτωλή ανθρώπινη φυλή. Όμως σε αυτό τον κόσμο όπου ο Σατανάς διεκδικούσε την κυριαρχία, ο Θεός επέτρεψε στον Υιό Του να έρθει σαν ένα ανυπεράσπιστο βρέφος, υποκείμενο στις ανθρώπινες αδυναμίες. Του επέτρεψε να αντιμετωπίσει τους κινδύνους της ζωής μαζί με τους άλλους ανθρώπους, να αγωνιστεί με τον ενδεχόμενο κίνδυνο της αποτυχίας και της αιώνιας απώλειας όπως κάθε άνθρωπος πρέπει να αγωνίζεται. ΖΧ 26.1

Η καρδιά ενός επίγειου πατέρα είναι όλο λαχτάρα για το γιό του. Βλέπει το πρόσωπο του μικρού του παιδιού και τρέμει στη σκέψη των κινδύνων της ζωής. Επιθυμεί να προστατεύσει το πολύτιμο βλαστάρι του από τη δύναμη του Σατανά, να το προφυλάξει από τους πειρασμούς και τους αγώνες. Ο Θεός όμως έδωσε το μονογενή Του Υιό για να αντιμετωπίσει ένα σκληρότερο ακόμη αγώνα και ένα φοβερότερο κίνδυνο ώστε η οδός της ζωής να εξασφαλισθεί για τα δικά μας παιδιά. «Αύτη είναι η αγάπη του Θεού.» Θαυμάζουν οι Ουρανοί καιέμεινε κατάπληκτη η Γή! ΖΧ 26.2