Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 20—«ΕΑΝ ΔΕΝ ΙΔΗΤΕ ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ»

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ιωάν. 4:43-54. ΖΧ 165.1

Οι Γαλιλαίοι που επέστρεψαν από τη γιορτή του Πάσχα, έφεραν πληροφορίες για τα θαυμάσια έργα του Ιησού. Η επίκριση των προεστών της Ιερουσαλήμ για τις πράξεις Του, άνοιξε το δρόμο Του για τη Γαλιλαία. Πολλοί από το λαό θρηνούσαν για τις καταχρήσεις του ναού και για την απληστία και υπεροψία των ιερέων. Έλπιζαν ότι αυτός ο άνθρωπος που είχε τρέψει τους άρχοντες σε φυγή, μπορεί να ήταν ο αναμενόμενος Λυτρωτής. Τώρα είχαν φτάσει οι ειδήσεις που φαίνονταν να επιβεβαιώνουν τις πιο λαμπρές προσδοκίες τους. Διαδόθηκε ότι ο ίδιος ο προφήτης δήλωσε ότι ήταν ο Μεσσίας. ΖΧ 165.2

Οι κάτοικοι όμως της Ναζαρέτ δεν πίστευαν σε Αυτόν. Για αυτό το λόγο ο Ιησούς δεν πέρασε από τη Ναζαρέτ πηγαίνοντας στην Κανά. Ο Σωτήρας δήλωσε στους μαθητές Του ότι ένας προφήτης δεν τιμάται στην πατρίδα του. Οι άνθρωποι εκτιμούν το χαρακτήρα σύμφωνα με τις αρχές που οι ίδιοι είναι ικανοί να εκτιμήσουν. Οι κοσμικοί και στενοκέφαλοι άνθρωποι έκριναν το Χριστό από την ταπεινή καταγωγή Του, την απλοϊκή περιβολή Του και την κουραστική δουλειά Του. Δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν την αγνότητα του πνεύματος πάνω στο οποίο δεν υπήρχε ίχνος αμαρτίας. ΖΧ 165.3

Τα νέα της επιστροφής του Ιησού στην Κανά γρήγορα διαδόθηκαν σε όλη τη Γαλιλαία, φέρνοντας ελπίδα στους πονεμένους και θλιμμένους. Στην Καπερναούμ τα νέα προσέλκυσαν την προσοχή ενός ευγενούς Ιουδαίου που ήταν αξιωματικός στην υπηρεσία του βασιλιά. Ένας γιός του αξιωματικού υπέφερε από μια ανίατη ασθένεια. Οι γιατροί είπαν ότι θα πέθαινε. Όταν ο πατέρας άκουσε για τον Ιησού, αποφάσισε να ζητήσει τη βοήθειά Του. Το παιδί ήταν πολύ άσχημα και υπήρχε φόβος να μη το έβρισκε ζωντανό στην επιστροφή του. Αυτός ο βασιλικός ακόλουθος έκρινε ότι έπρεπε να παρουσιάσει προσωπικά την περίπτωσή του στο Χριστό. Ήλπιζε ότι οι πατρικές του παρακλήσεις θα προκαλούσαν τη συμπάθεια του μεγάλου Γιατρού. ΖΧ 165.4

Όταν έφτασε στην Κανά, βρήκε τον Ιησού τριγυρισμένο από το πλήθος. Με αγωνία στην καρδιά άνοιξε δρόμο μέχρι να φθάσει στο Σωτήρα. Η πίστη του κλονίστηκε όταν είδε ένα ντυμένο απλά άνθρωπο, σκονισμένο και κουρασμένο από την οδοιπορία. Αμφέβαλε αν αυτό το άτομο μπορούσε να του κάνει τη χάρη που ήρθε να Του ζητήσει. Κατόρθωσε όμως να συνομιλήσει με τον Ιησού, Του είπε το σκοπό για τον οποίο είχε έρθει και ζήτησε από το Σωτήρα να τον συνοδεύσει στο σπίτι του. Ο Ιησούς ήδη γνώριζε τη λύπη του. Πριν ακόμη ο αξιωματούχος φύγει από το σπίτι του, ο Σωτήρας είχε παρατηρήσει τη θλίψη του. ΖΧ 166.1

ΑλλάΟ Ιησούς ήξερε επίσης ότι εκείνος ο πατέρας είχε κατά νου ορισμένους όρους από τους οποίους εξαρτούσε την πίστη τουπρος Αυτόν. Μόνο αν η παράκλησή του γίνονταν δεκτή, θα Τον δέχονταν σαν Μεσσία. Ενώ ο αξιωματικός περίμενε με αγωνία, ο Ιησούς είπε: «Εάν δεν ίδητε σημεία και τέρατα, δεν θέλετε πιστεύσει.» ΖΧ 166.2

Παρόλες τις ενδείξεις ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός, ο ικέτης ήταν αποφασισμένος να πιστέψει σε Αυτόν μόνο αν πραγματοποιείτο η παράκλησή του. Ο Σωτήρας σύγκρινε την αμφιταλαντευόμενη αυτή πίστη με την απλή πίστη των Σαμαρειτών που δεν ζήτησαν κανένα θαύμα ή σημείο. Τα λόγια Του, η συνεχής απόδειξη της θεότητάς Του, είχαν μια πειστική δύναμη που άγγιζε τις καρδιές τους. Ο Χριστός λυπόταν βαθιά που ο λαός Του, στον οποίο είχε ανατεθεί η ιερή παρακαταθήκη, δεν μπορούσε να αναγνωρίσει τη φωνή του Θεού που τους μιλούσε μέσω του Υιού Του. ΖΧ 166.3

Σχετική όμως πίστη είχεΟ βασιλικός ακόλουθος όμως είχε σχετική πίστη επειδή είχε έρθει για να ζητήσει εκείνο που θεωρούσε την πολυτιμότερη ευλογία. Ο Χριστός είχε να του προσφέρει ένα ακόμη μεγαλύτερο δώρο. Επιθυμούσε όχι μόνο να θεραπεύσει το παιδί, αλλά να κάνει τον αξιωματικό και το σπιτικό του μετόχους των ευλογιών της σωτηρίας, ανάβοντας ένα φώς πίστης στην Καπερναούμ η οποία σύντομα θα γίνονταν ο τομέας της εργασίας Του. Ο πατέρας έπρεπε να συνειδητοποιήσει την ανάγκη του πριν ζητήσει τη χάρη από το Χριστό. Ο αυλικός αντιπροσώπευε πολλούς από το έθνος του, το ενδιαφέρον για το Χριστότων οποίων είχε εγωιστικά ελατήρια. Έλπιζαν να επωφεληθούν από τη δύναμή Του, εξαρτούσαν την πίστη τους στην παραχώρηση μιας τέτοιας εφήμερης χάρης. Αγνοούσαν όμως την πνευματική τους ασθένεια και δεν αναγνώριζαν την ανάγκη τους για τη θεϊκή χάρη. ΖΧ 166.4

Σαν αστραπή τα λόγια του Σωτήρα αποκάλυψαν την αλήθεια που έκρυβε ο πατέρας στην καρδιά του. Είδε ότι τα ελατήρια που τον ώθησαν να αναζητήσει τον Ιησού ήταν εγωιστικά. Η ταλαντευόμενη πίστη του αποκαλύφθηκε με τον πραγματικό της χαρακτήρα. Με βαθιά θλίψη κατάλαβε ότι η αμφιβολία του μπορούσε να στοιχίσει τη ζωή του παιδιού του. Ήξερε ότι βρίσκονταν στην παρουσία Εκείνου που μπορεί να διαβάσει τις σκέψεις και στον οποίο τα πάντα είναι δυνατά. Μέσα στη μεγάλη του αγωνία ικέτεψε φωνάζοντας: «Κύριε, κατάβα πρίν αποθάνη το παιδίον μου.» Η πίστη του έγινε αντιληπτή από τον Ιησού, σαν τον Ιακώβ όταν πάλευε με τον άγγελο και φώναξε: «Δεν θέλω Σε αφίσει να απέλθης, εάν δεν με ευλογήσης.» (Γέν. 32:26.) ΖΧ 167.1

Και Όπως νίκησε ο Ιακώβ, έτσι νίκησε και αυτός. Ο Σωτήρας δεν μπορεί να απομακρυνθεί από μια ψυχή που προσκολλάται σε Αυτόν ικετεύοντας, για μια μεγάλη ανάγκη. «Ύπαγε, ο υιός σου ζή» είπε ο Χριστός. Ο βασιλικός ακόλουθος αποχωρίστηκε από το Σωτήρα με τέτοια ειρήνη και χαρά που δεν είχε γνωρίσει ποτέ. Όχι μόνο πίστεψε ότι ο γιός του θα θεραπεύονταν αλλά και με ακλόνητη εμπιστοσύνη παραδέχτηκε το Χριστό ως Λυτρωτή. ΖΧ 167.2

Την ίδια στιγμή εκείνοι που ξαγρυπνούσαν πλάι στο ετοιμοθάνατο παιδί της Καπερναούμ, παρατήρησαν μια ξαφνική και ανεξήγητη αλλαγή. Η σκιά του θανάτου εξαφανίστηκε από το πρόσωπο του αρρώστου. Η έξαψη του πυρετού υπεχώρησε μπροστά στην απαλή λάμψη της υγείας που επανέρχονταν. Τα σβησμένα μάτια ξανάναψαν με νοημοσύνη και η δύναμη γύρισε στο εξασθενημένο σώμα. Κανένα ίχνος της αρρώστιας δεν έμεινε πάνω στο παιδί. Η φλογισμένη σάρκα του έγινε δροσερή και απαλή και βυθίστηκε σε ήσυχο ύπνο. Ο πυρετός του υπεχώρησε την πιο ζεστή ώρα της ημέρας. Η οικογένεια έμεινε κατάπληκτη και η χαρά της ήταν απερίγραπτη. ΖΧ 167.3

Η Κανά δεν ήταν μακριά από την Καπερναούμ και ο αξιωματικός θα έφτανε στο σπίτι του το απόγευμα μετά τη συνομιλία του με τον Ιησού. Δεν βιάστηκε να επιστρέψει όμως. Έφθασε στην Καπερναούμ την επομένη μέρα το πρωί. Τι επιστροφή ήταν αυτή! Όταν πήγαινε να βρειτον Ιησού η καρδιά του ήταν βαριά από τη λύπη. Το φώς του ήλιου το έβρισκε ενοχλητικό και το κελάηδημα των πουλιών του φαίνονταν ειρωνικό. Πόσο διαφορετικά ήταν τα αισθήματά του τώρα! Όλη η φύση είχε πάρει νέα όψη. Όλα τα έβλεπε με καινούργια μάτια. Καθώς ταξίδευε το ήσυχο πρωινό, ολόκληρη η φύση έμοιαζε να δοξολογεί μαζί του το Θεό. Όταν ήταν ακόμη σε κάποια απόσταση από το σπίτι του, οι υπηρέτες βγήκαν να τον προϋπαντήσουν, σπεύδοντας να τον ανακουφίσουν από την αγωνία που ήταν βέβαιοι ότι θα αισθάνονταν. Εκείνος δεν έδειξε καμιά έκπληξη για τα νέα που του έφεραν, αλλά με ζωηρό ενδιαφέρονρώτησε ποιά ώρα το παιδί γύρισε προς το καλό. Απάντησαν: «Χθές την εβδόμην ώραν αφήκεν αυτόν ο πυρετός.» Ακριβώς τη στιγμή που η πίστη του πατέρα στηρίχθηκε στη βεβαίωση «ο υιός σου ζή,» η θεία αγάπη άγγιξε το ετοιμοθάνατο παιδί. ΖΧ 167.4

Βιαστικά Ο πατέρας συνέχισε βιαστικά το δρόμο του για να χαιρετήσει το γιό του. Τον έσφιξε στην αγκαλιά του σαν να είχε γυρίσει από το τάφο και ευχαριστούσε το Θεό συνέχεια για τη θαυμάσια αποκατάσταση. ΖΧ 168.1

Ο βασιλικός επιθυμούσε να μάθει περισσότερα για το Χριστό. Όταν αργότερα άκουσε τη διδασκαλία Του, εκείνος και ολόκληρη η οικογένειά του έγιναν μαθητές Του. Η θλίψη τους καθαγιάστηκε με την επιστροφή όλης της οικογένειας στο Χριστό. Τα νέα του θαύματος διαδόθηκαν και στην Καπερναούμ, όπου αργότερα έλαβαν χώρα πολλά από τα κραταιά Του έργα. Έτσι, ετοιμάστηκε ο δρόμος για την προσωπική διακονία του Χριστού. ΖΧ 168.2

Αυτός που ευλόγησε το βασιλικό ακόλουθο στην Καπερναούμ, επιθυμεί εξίσου να ευλογήσει και μας. Όπως ο θλιμμένος εκείνος πατέρας, αναζητούμε και μείς το Χριστό με την επιθυμία να μας δώσει κάποιο πρόσκαιρο αγαθό. Βασίζουμε την εμπιστοσύνη μας στην αγάπη Του ανάλογα με το πως θα φερθεί στο αίτημά μας. Ο Σωτήρας επιθυμεί να μας δώσει μια ανώτερη ευλογία από αυτή που ζητάμε. Κωλυσιεργεί την απάντησή Του στην παράκλησή μας για να μπορέσει να μας δείξει το κακό της δικής μας καρδιάς και τη μεγάλη μας ανάγκη για τη χάρη Του. Επιθυμεί να αρνηθούμε τα εγωιστικά κίνητρα που μας οδηγούν να Τον αναζητήσουμε. Πρέπει να εμπιστευθούμε τελείως τον εαυτό μας στην αγάπη Του, εξομολογούμενοι την αδυναμία μας και τη μεγάλη ανάγκη που έχομε για βοήθεια. ΖΧ 168.3

Ο βασιλικός ήθελε να δει την εκπλήρωση της παράκλησής του πριν να πιστέψει. Έπρεπε να δεχθεί απλώς το λόγο του Χριστού. Τότε, η παράκλησή του εισακούστηκε και η ευλογία παραχωρήθηκε. Το ίδιο μάθημα πρέπει να διδαχθούμε και εμείς. Δεν πρέπει να πιστεύουμε επειδή βλέπουμε ή αισθανόμαστε ότι μας ακούει. Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις Του. Όταν αναζητούμε Αυτόν με πίστη, κάθε αίτημά μας κατευθύνεται στην καρδιά του Θεού. Όταν ζητούμε την ευλογία Του, πρέπει να πιστεύουμε ότι θα τη λάβουμε και να Τον ευχαριστούμε για ό,τι ήδη έχουμε λάβει. Τότε μπορούμε να επιστρέψομε στις ασχολίες μας, με τη βεβαιότητα ότι οι ευλογίες θα πραγματοποιηθούν τότε που θα τις χρειαζόμαστε περισσότερο. Όταν μάθουμε να κάνουμε αυτό, θα γνωρίζουμε ότι οι προσευχές μας εισακούστηκαν. Ο Θεός θα κάνει για χάρη μας «υπερεκπερισσού» (Εφεσ. 3:20,) «κατά τον πλούτον της δόξης Αυτού» (Εδάφ. 16) και «κατά την ενέργειαν της ισχύος Αυτού.» (Εφεσ. 1:19.) ΖΧ 168.4