Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 19—ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ιωάν. 4:1-42. ΖΧ 153.1

Στο δρόμο προς τη Γαλιλαία ο Ιησούς πέρασε από τη Σαμάρεια. Ήταν μεσημέρι όταν έφθασε στην όμορφη κοιλάδα της Συχέμ. Στην είσοδο της κοιλάδας βρίσκονταν η πηγή του Ιακώβ. Κουρασμένος από την οδοιπορία, κάθισε να ξεκουραστεί ενώ οι μαθητές Του πήγαν να αγοράσουν τρόφιμα. ΖΧ 153.2

Οι Ιουδαίοι και οι Σαμαρείτες ήταν άσπονδοι εχθροί και απέφευγαν όσο μπορούσαν κάθε σχέση μεταξύ τους. Η αλήθεια είναι ότι οι ραβίνοι θεωρούσαν νόμιμες τις δοσοληψίες με τους Σαμαρείτες σε περίπτωση ανάγκης. Κάθε άλλη επικοινωνία όμως με αυτούς ήταν απαγορευμένη. Ο Ιουδαίος δεν δανείζονταν τίποτε από το Σαμαρείτη, ούτε δέχονταν καμιά καλοσύνη από αυτόν, ούτε ακόμη ένα κομμάτι ψωμί ή ένα ποτήρι νερό. Οι μαθητές, αγοράζοντας τροφή, έκαναν κάτι που ήταν σύμφωνο με τα εθνικά τους έθιμα. Πέρα όμως από αυτό δεν προχωρούσαν. Να ζητήσουν μια χάρη από τους Σαμαρείτες, ή να προσπαθήσουν να τους ευεργετήσουν, ούτε καν περνούσε από τη σκέψη ακόμη και των μαθητών του Χριστού. ΖΧ 153.3

Καθώς ο Ιησούς κάθονταν δίπλα στο πηγάδι, αποκαμωμένος από την πείνα και τη δίψα. Η οδοιπορία όλο το πρωί ήταν μακρινή και τώρα χτυπούσε επάνω Του ο μεσημεριανός ήλιος. Η δίψα Του μεγάλωνε με τη σκέψη ότι κοντά Του υπήρχε κρύο και δροσιστικό νερό, αλλά ήταν απρόσιτο για Αυτόν γιατί δεν είχε ούτε τριχιά ούτε κουβά και το πηγάδι ήταν βαθύ. Συμμερίζονταν τη μοίρα των ανθρώπων και έπρεπε να περιμένει ώσπου κάποιος να έρθει για να αντλήσει νερό. ΖΧ 153.4

ΜιαΣαμαρείτισσα πλησίασε και κάνοντας πως δεν Τον πρόσεξε, γέμισε τη στάμνα της νερό. Καθώς ξεκίνησε να φύγει, ο Ιησούς της ζήτησε να Του δώσει να πιεί. Μια τέτοια χάρη κανένας ανατολίτης δεν θα την είχε αρνηθεί. Στην Ανατολή το νερό ονομάζονταν «το δώρο του Θεού.» Να προσφέρει κανείς νερό σε ένα διψασμένο ταξιδιώτη θεωρούταν καθήκον τόσο ιερό που οι Άραβες της ερήμου δεν δίσταζαν σε τίποτε προκειμένου να το εκπληρώσουν. Το μίσος μεταξύ Ιουδαίων και Σαμαρειτών εμπόδιζε τη γυναίκα να κάνει ένα καλό στον Ιησού. Αλλά ο Σωτήρας προσπαθούσε να βρει το κλειδί της καρδιάς της και με τη λεπτότητα της ουρανογέννητης αγάπης Του, ζήτησε αντί να προσφέρει σε αυτή κάτι, να προσφέρει μια χάρη. Αν προσφέρονταν να δείξει κάποια καλοσύνη, πιθανόν να Τον απωθούσε, αλλά η ένδειξη εμπιστοσύνης γεννάει την εμπιστοσύνη. Ο Βασιλιάς του Ουρανού ήρθε σε αυτή την περιφρονημένη ψυχή, ζητώντας μια εξυπηρέτηση από τα χέρια της. Εκείνος που δημιούργησε τους ωκεανούς και ελέγχει τα νερά της αβύσσου, Εκείνος που άνοιξε τις πηγές και τα κανάλια της Γής, περίμενε στην πηγή του Ιακώβ και εξαρτήθηκε από την καλοσύνημιας ξένης για ένα ποτήρι νερό. ΖΧ 153.5

Η γυναίκα είδε ότι ο Ιησούς ήταν Ιουδαίος. Μέσα στην έκπληξή της ξέχασε να εκπληρώσει το αίτημά Του, αλλά προσπάθησε να μάθει σε τι μπορούσε να το ανταποδώσει. Είπε: «Πώς σύ, Ιουδαίος ών, ζητείς να πίης παρ’ εμού ήτις είμαι γυνή Σαμαρείτις; » ΖΧ 154.1

Ο Ιησούς απάντησε: «Εάν ήξευρες την δωρεάν του Θεού, και τις είναι ο λέγων σοι, Δός μοι να πίω, σύ ήθελες ζητήσει παρ’ Αυτού, και ήθελε σοι δώσει ύδωρ ζών.» «Απορείς γιατί σου ζητώ μιά τέτοια μικρή χάρη όπως μιά γουλιά νερό από το πηγάδι που βρίσκεται εδώ στα πόδια μας. Αν Μου το ζητούσες, Εγώ, θα σου έδινα να πιείς από το νερό της αιώνιας ζωής.» ΖΧ 154.2

Η γυναίκα δεν κατάλαβε τα λόγια του Ιησού, αλλά αισθάνθηκε τη σημασία τους. Ο ελαφρός ειρωνικός της τρόπος άρχισε να αλλάζει. Νομίζοντας ότι ο Ιησούς μιλούσε για το πηγάδι που βρίσκονταν μπροστά τους, είπε: «Κύριε, ούτε άντλημα έχεις, και το φρέαρ είναι βαθύ πόθεν λοιπόν έχεις το ύδωρ το ζών; Μήπως Εσύ είσαι μεγαλύτερος του πατρός ημών Ιακώβ, όστις έδωκεν εις ημάς το Φρέαρ, και αυτός έπιεν εξ αυτού, και οι υιοί αυτού, και τα θρέμματα αυτού;» Έβλεπε μπροστά της μόνο ένα διψασμένο ταξιδιώτη, κατάκοπο από το δρόμο και σκονισμένο. Νοερά τον συνέκρινε με τον τιμημένο πατριάρχη Ιακώβ. Υπέθαλπε όπως ήταν φυσικό το αίσθημα ότι κανένα άλλο πηγάδι δεν ήταν όμοιο με αυτό που άφησαν οι πατέρες. Κοίταζε στο παρελθόν τους πατέρες και έβλεπε στο μέλλον τον ερχόμενο Μεσσία, τη στιγμή που η Ελπίδα των πατέρων, Αυτός ο Ίδιος ο Μεσσίας, ήταν δίπλα της και δεν Τον γνώριζε. Πόσες διψασμένες ψυχές βρίσκονται σήμερα κοντά στη ζωντανή πηγή, αλλά ψάχνουν μακριά για την πηγή της ζωής! «Μη είπης εν τη καρδία σου, τις θέλει αναβή εις τον ουρανόν, τουτέστι, δια να καταβιβάση τον Χριστόν ή, τις θέλει καταβή εις την άβυσσον; τουτέστι, δια να αναβιβάση τον Χριστόν εκ νεκρών. . . . Πλησίον σου είναι ο λόγος, εν τω στόματί σου, και εν τη καρδία σου. . Εάν ομολογήσης δια του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν Αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή.» (Ρωμ. 10:6-9.) ΖΧ 154.3

Ο Ιησούς δεν απάντησε αμέσως στην ερώτησή της σχετικά με τον Ίδιο, αλλά με σοβαρότητα και ειλικρίνεια είπε: «Πάς όστις πίνει εκ του ύδατος τούτου, θέλει διψήσει πάλιν όστις όμως πίη εκ του ύδατος το οποίον Εγώ θέλω δώσει εις αυτόν, δεν θέλει διψήσει εις τον αιώνα και το ύδωρ το οποίον θέλω δώσει εις αυτόν, θέλει γίνει εν αυτώ πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον.» ΖΧ 155.1

Όποιος προσπαθεί να σβήσει τη δίψα του στις πηγές αυτού του κόσμου, θα πιει και θα ξαναδιψάσει. Παντού υπάρχουν ανικανοποίητοι άνθρωποι. Ζητούν να βρουν κάτι που να καλύψει τις ανάγκες της ψυχής. Μόνο Ένας μπορεί να πληρώσει αυτή την έλλειψη. Η ανάγκη του κόσμου, «ο Εκλεκτός πάντων των εθνών» (Αγγ. 2:7) είναι ο Χριστός. Η θεία χάρη που μόνο Εκείνος μπορεί να προσφέρει, είναι σαν το ζωντανό νερό που εξαγνίζει, δροσίζει και δυναμώνει την ψυχή. ΖΧ 155.2

Ο Χριστός δεν ήθελε να πει ότι μόνο μια γουλιά από το νερό της ζωής θα ήταν αρκετή. Εκείνος που δοκιμάζει την αγάπη του Χριστού θα επιθυμεί όλο και περισσότερη από αυτή. Δεν ζητεί τίποτε άλλο. Τα πλούτη, οι τιμές και οι απολαύσεις του κόσμου δεν τον τραβούν. Η συνεχής κραυγή της ψυχής του είναι: «Περισσότερο από Σένα.» Εκείνος που αποκαλύπτει στην ψυχή την ανάγκη της, περιμένει να ικανοποιήσει την πείνα και τη δίψα της. Κάθε ανθρώπινη πηγή και εξάρτηση θα αποτύχουν. Οι δεξαμενές αδειάζουν και οι πηγές στερεύουν. Ο Λυτρωτής μας είναι μια αστείρευτη πηγή. Πρέπει να πίνουμε και να ξαναπίνουμε, πάντοτε βρίσκοντας μια καινούργια προμήθεια νερού. Ο άνθρωπος, στον οποίο ενοικεί ο Χριστός έχει μέσα του μια πηγή ευλογίας, «πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον.» Από αυτή την πηγή, μπορεί να αντλεί δύναμη και χάρη που να ικανοποιεί όλες τις ανάγκες. ΖΧ 155.3

Καθώς ο Ιησούς μιλούσε για το ζωντανό νερό, η γυναίκα Τον παρακολουθούσε με θαυμασμό και προσοχή. Είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον της και της είχε ξυπνήσει την επιθυμία για το δώρο για το οποίο της μιλούσε. Κατάλαβε ότι Αυτός δεν της μιλούσε για το νερό από το πηγάδι του Ιακώβ γιατί από εκείνο το πηγάδι έπινε συνέχεια και διψούσε. «Κύριε,» είπε, «δός μοι τούτο το ύδωρ, δια να μη διψώ, μηδέ να έρχωμαι εδώ να αντλώ.» ΖΧ 155.4

Ξαφνικά, ο Ιησούς άλλαξε τη συζήτηση.Πριν να μπορέσει αυτή η ψυχή να δεχτεί το δώρο που επιθυμούσε να της προσφέρει, έπρεπε να αναγνωρίσει την αμαρτωλή της κατάσταση και το Σωτήρα της. «Λέγει πρός αυτήν ο Ιησούς, Ύπαγε, κάλεσον τον άνδρα σου και ελθέ εδώ. Απεκρίθη η γυνή και είπε, Δεν έχω άνδρα.» Έτσι έλπιζε να αποφύγει όλες τις ερωτήσεις προς αυτή την κατεύθυνση Αλλά ο Σωτήρας συνέχισε: «Καλώς είπας, ότι δεν έχω άνδρα διότι πέντε άνδρας έλαβες, και εκείνος τον οποίον έχεις τώρα, δεν είναι ανήρ σου τούτο αληθές είπας.» ΖΧ 156.1

Η ακροάτρια έτρεμε. Ένα μυστηριακό χέρι ξεφύλλιζε τις σελίδες της ιστορίας της ζωής της, φέρνοντας στο φώς αυτό που εκείνη ήθελε για πάντα να κρατήσει κρυφό. Ποιός ήταν Αυτός που μπορούσε να διαβάσει τα μυστικά της ζωής της; Ήρθαν στο μυαλό της οι σκέψεις της αιωνιότητας, της μελλοντικής κρίσης, τότε που όλα τα κρυφά θα αποκαλυφθούν. Κάτω από αυτό το φώς η συνείδηση αφυπνίστηκε. ΖΧ 156.2

Δεν μπορούσε να αρνηθεί τίποτε, αλλά προσπαθούσε να αποφύγει κάθε συζήτηση γύρω από αυτό το δυσάρεστο θέμα. Με βαθύ σεβασμό είπε: «Κύριε, βλέπω ότι Συ είσαι προφήτης.» Τότε, ελπίζοντας να κατασιγάσει τον έλεγχο της ενοχής, έστρεψε τη συζήτηση σε θέματα θρησκευτικής διαφωνίας. Αν ήταν προφήτης, ασφαλώς θα μπορούσε να της δώσει οδηγίες σχετικά με τα διαφωνούμενα επί τόσα χρόνια θέματα. ΖΧ 156.3

Υπομονητικά ο Ιησούς την άφησε να στρέψει τη συζήτηση όπου εκείνη ήθελε. Παράλληλα πρόσεχε να βρει και πάλι την ευκαιρία για να φέρει την αλήθεια στην καρδιά της. «Οι πατέρες ημών εις τούτο το όρος προσεκύνησαν,» είπε η γυναίκα «και σεις λέγετε ότι εν τοις Ιεροσολύμοις είναι ο τόπος όπου πρέπει να προσκυνώμεν.» Ακριβώς απέναντι ήταν το όρος Γαριζίν. Ο ναός του είχε καταστραφεί και απέμεινε μόνο το θυσιαστήριο. Ο τόπος της λατρείας ήταν θέμα φιλονικίας μεταξύ Ιουδαίων και Σαμαρειτών. Μερικοί από τους προγόνους των Σαμαρειτών ανήκαν στον λαό του Ισραήλ, αλλά για τις αμαρτίες τους ο Θεός επέτρεψε να νικηθούν από ένα ειδωλολατρικό έθνος. Επί ολόκληρες γενεές είχαν αναμιχθεί με τους ειδωλολάτρες των οποίων η θρησκεία μόλυνε βαθμηδόν τη δική τους. Είναι αλήθεια ότι υποστήριζαν πως τα είδωλά τους χρησίμευαν μόνο για να τους θυμίζουν το ζώντα Θεό, τον Κυβερνήτη του σύμπαντος. αλλά, ό πως και να ε ίχα ν τα πράγματα, ο λαός κατήντησε να λατρεύει τις λαξευτές ε ικόνες τους. ΖΧ 156.4

Όταν ο ναός της Ιερουσαλήμ είχε ξανακτιστεί την εποχή του Εσδρα, οι Σαμαρείτες θέλησαν να ενωθούν στην ανοικοδόμηση με τους Ιουδαίους. Εκείνοι αρνήθηκαν αυτό το προνόμιο και μια πικρή εχθρότητα γεννήθηκε ανάμεσα στους δύο λαούς. Οι Σαμαρείτες έκτισαν ένα εφάμιλλο ναό πάνω στο όρος Γαριζίν. Εκεί λάτρευαν το Θεό σύμφωνα με το μωσαϊκό τελετουργικό σύστημα, χωρίς να έχουν αρνηθεί τελείως την ειδωλολατρία. Τους βρήκαν όμως συμφορές, ο ναός τους καταστράφηκε από τους εχθρούς τους και φαίνονταν σαν να ήταν καταραμένοι. Μολαταύτα εξακολουθούσαν να παραμένουν προσκολλημένοι στις παραδόσεις τους και στους τύπους της λατρείας. Δεν ήθελαν να αναγνωρίσουν το ναό της Ιερουσαλήμ σαν οίκο του Θεού, ούτε να παραδεχτούν ότι η θρησκεία των Ιουδαίων ήταν ανώτερη από τη δική τους. ΖΧ 157.1

Απαντώντας στη γυναίκα, ο Ιησούς είπε: «Γύναι, πίστευσόν Μοι, ότι έρχεται ώρα, ότε ούτε εις το όρος τούτο, ούτε εις τα Ιεροσόλυμα θέλετε προσκυνήσει τον Πατέρα. Σεις προσκυνείτε εκείνο το οποίον δεν εξεύρετε ημείς προσκυνούμεν εκείνο το οποίον εξεύρομεν διότι η σωτηρία είναι εκ των Ιουδαίων.» Ο Ιησούς έδειξε ότι ήταν απαλλαγμένος από την ιουδαϊκή προκατάληψη για τους Σαμαρείτες. Τώρα προσπαθούσε να εκμηδενίσει και την προκατάληψη της Σαμαρείτισσας για τους Ιουδαίους. Ενώ αναφέρθηκε στο γεγονός ότι η πίστη των Σαμαρειτών είχε διαφθαρεί από την ειδωλολατρία, δήλωσε ότι οι μεγάλες αλήθειες της απολύτρωσης ήταν εμπιστευμένες στους Ιουδαίους και ότι από αυτούς θα προέρχονταν ο Μεσσίας. Η Αγία Γραφή παρουσίαζε μια ευκρινή εικόνα του χαρακτήρα του Θεού και των αρχών της διακυβέρνησής Του. Ο Ιησούς κατέταξε τον εαυτό Του με το μέρος των Ιουδαίων, στους οποίους ο Θεός είχε δώσει τη σχετική με Αυτόν γνώση. ΖΧ 157.2

Ήθελε να υψώσει τις σκέψεις της ακροάτριάς Του πάνω από θέματα τύπων, ιεροτελεστιών και διαπληκτισμών. «Πλήν έρχεται ώρα, είπε, και ήδη είναι, ότε οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία διότι ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας Αυτόν. Ο Θεός είναι Πνεύμα και οι προσκυνούντες Αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.» ΖΧ 157.3

Εδώ γίνεται λόγος για την ίδια αλήθεια που ο Ιησούς αποκάλυψε στο Νικόδημο όταν του είπε: «Εάν τις δεν γεννηθή άνωθεν, δεν δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού.» (Ιωάν. 3:3.) Οι άνθρωποι δεν έρχονται σε επικοινωνία με το Θεό με την αναζήτηση ενόςαγίου όρους ή ενός ιερού ναού. Η θρησκεία δεν περιορίζεται σε εξωτερικούς τύπους και ιεροτελεστίες. Η θρησκεία προέρχεται από το Θεό και είναι η μόνη που οδηγεί στο Θεό. Για να Τον λατρεύομε όπως πρέπει, πρέπει να γεννηθούμε από το Άγιο Πνεύμα. Αυτό θα καθαρίσει την καρδιά και θα ανανεώσει το πνεύμα, καθιστώντας μας ικανούς να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε το Θεό. Θα δημιουργήσει μέσα μας μια εθελοντική υπακοή για όλες Του τις εντολές. Αυτή είναι η πραγματική λατρεία. Αυτός είναι ο καρπός του έργου του Αγίου Πνεύματος. Με το Άγιο Πνεύμα συντάσσεται κάθε ειλικρινής προσευχή. Μια τέτοια προσευχή γίνεται δεκτή από το Θεό. Οπουδήποτε αναζητεί μια ψυχή το Θεό, εκεί εκδηλώνεται η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Έτσι, ο Θεός αποκαλύπτεται σ’ αυτή την ψυχή. Τέτοιους προσκυνητές αναζητεί. Περιμένει να τους δεχτεί και να τους κάνει γιούς και θυγατέρες Του. ΖΧ 157.4

Καθώς η γυναίκα μιλούσε με τον Ιησού, τα λόγια Του της έκαναν βαθιά εντύπωση. Ποτέ δεν είχε ακούσει τέτοιου είδους συναισθήματα ούτε από τους ιερείς του λαού της, ούτε από τους Ιουδαίους. Βλέποντας το παρελθόν της ζωής της να παρελαύνει μπροστά της, αισθάνθηκε τη μεγάλη της ανάγκη. Ένοιωσε τη δίψα της ψυχής της που δεν μπορούσαν ποτέ να ικανοποιήσουν τα νερά της πηγής Σιχάρ. Τίποτε από ότι συνάντησε στη ζωή της μέχρι τότε, δεν είχε ξυπνήσει μέσα της μεγαλύτερη ανάγκη. Ο Ιησούς την είχε πείσει ότι διάβαζε τα μυστικά της ζωής της. Όμως Τον ένοιωθε σαν φίλο που την λυπόταν και την αγαπούσε. Αν και η αγνότητα της παρουσίας Του κατέκρινε την αμαρτία της, δεν πρόφερε ούτε μια επικριτική λέξη, αλλά της μίλησε για τη χάρη Του που μπορούσε να ανανεώσει την ψυχή. Άρχισε να πείθεται για το χαρακτήρα Του. Η ερώτηση γεννήθηκε τότε στη σκέψη της: «μήπως αυτός ήταν ο επί τόσον καιρό αναμενόμενος Μεσσίας;» Του είπε: «Εξεύρω ότι έρχεται ο Μεσσίας, ο λεγόμενος Χριστός όταν έλθη Εκείνος, θέλει αναγγείλει εις ημάς πάντα.» Ο Ιησούς της απάντησε: «Εγώ είμαι, ο λαλών σοι.» ΖΧ 158.1

Καθώς η γυναίκα άκουσε αυτά τα λόγια, η πίστη γεννήθηκε στην καρδιά της. Δέχτηκε τη θαυμάσια δήλωση από τα χείλη του θείου Δασκάλου. ΖΧ 158.2

Η διάνοια της γυναίκας ήταν σε κατάσταση επιδεκτικότητας. Ήταν έτοιμη να δεχτεί την πολυτιμότερη αποκάλυψη. Ενδιαφέρονταν για τη Γραφή και το Άγιο Πνεύμα και είχε ετοιμάσει το νου της ώστε να δεχθεί περισσότερο φώς. Είχε μελετήσει την υπόσχεση της Παλαιός Διαθήκης: «Προφήτην εκ μέσου σου θέλει αναστήσει εις σε Κύριος ο Θεός σου εκ των αδελφών σου, ως εμέ’ Αυτού θέλετε ακούει.» (Δευτ. 18:15.) Επιθυμούσε τόσο πολύ να κατανοήσει αυτή την προφητεία! Ήδη το φώς έλαμψε στο νου της. Το νερό της ζωής, η πνευματική ζωή που ο Χριστός δίνει σε κάθε διψασμένη ψυχή, άρχισε να αναβλύζει από την καρδιά της. Το Πνεύμα του Κυρίου ενεργούσε μέσα της. ΖΧ 158.3

Αυτή την απλή δήλωση που έκανε ο Χριστός σε εκείνη τη γυναίκα δεν θα μπορούσε να απευθυνθεί στους αυτοδικαιούμενους Ιουδαίους. Ο Χριστός ήταν πολύ επιφυλακτικός όταν μιλούσε με εκείνους. Αυτό που δεν είχε ανακοινώσει στους Εβραίους και που αργότερα είχε διατάξει τους μαθητές Του να κρατήσουν μυστικό [τη Μεσσιανική Του ιδιότητα], το αποκάλυψε σε αυτήν. Ο Ιησούς έβλεπε ότι η γυναίκα εκείνη θα χρησιμοποιούσε τη γνώση της για να φέρει και άλλους στη χάρη Του. ΖΧ 159.1

Όταν οι μαθητές γύρισαν από την αποστολή τους, απόρησαν που βρήκαν το Δάσκαλό τους να μιλά με τη γυναίκα. Δεν είχε πιει το δροσιστικό νερό που επιθύμησε και ούτε σταμάτησε για να φάει την τροφή που έφεραν οι μαθητές Του. Όταν έφυγε η γυναίκα οι μαθητές Τον παρακάλεσαν να φάει. Τον είδαν σιωπηλό, απορροφημένο σαν να βρισκόταν σε εκστατική περισυλλογή. Το πρόσωπό Του ακτινοβολούσε και φοβήθηκαν να διακόψουν την επικοινωνία Του με τον Ουρανό. Ήξεραν ότι ήταν εξαντλημένος και κουρασμένος και θεώρησαν καθήκον τους να Του υπενθυμίσουν την ανάγκη της φυσικής τροφής. Ο Ιησούς αναγνώρισε το συγκινητικό τους ενδιαφέρον και είπε: «Εγώ έχω φαγητών να φάγω το οποίον σεις δεν εξεύρετε.» ΖΧ 159.2

Οι μαθητές διερώτονταν ποιός μπορούσε να Του είχε φέρει φαγητό αλλά Εκείνος εξήγησε: «Το Εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός Με, και να τελειώσω το έργον Αυτού. (Ιωάν. 4:34.) Ο Ιησούς χάρηκε που τα λόγια Του ξύπνησαν τη συνείδηση της γυναίκας. Την είδε να πίνει από το νερό της ζωής και έτσι η δική Του πείνα και δίψα ικανοποιήθηκαν. Η εκπλήρωση της αποστολής, την εκτέλεση της οποίας είχε αφήσει τον Ουρανό, ενίσχυε το Σωτήρα στους κόπους Του και Τον ύψωνε πάνω από τις ανάγκες της ανθρωπότητας. Το να υπηρετεί μια πεινασμένη και διψασμένη για αλήθεια ψυχή ήταν για Αυτόν πιο ευχάριστο από ότι είναι να τρώει ή να πίνει. Ήταν μια ανακούφιση και μια αναζωογόνηση για Αυτόν. Η φιλανθρωπία ήταν η ζωή της ψυχής Του. ΖΧ 159.3

Ο Λυτρωτής μας διψά για αναγνώριση. Πεινά για τη συμπάθεια και την αγάπη εκείνων που εξαγόρασε με το δικό Του αίμα. Με ανέκφραστη επιθυμία περιμένει να έρθουν σε Αυτόν και να έχουν ζωή. Όπως η μητέρα παρακολουθεί το χαμόγελο της αναγνώρισης από το μικρό της παιδί, πράγμα που σημαίνει ότι αυτό αρχίζει να κατανοεί, έτσι και ο Χριστός παρακολουθεί την έκφραση της ευγνωμονούσας αγάπης που δείχνει ότι η πνευματική ζωή άρχισε στην ψυχή. ΖΧ 160.1

Η γυναίκα γέμισε από χαρά καθώς άκουγε τα λόγια του Χριστού. Η θαυμάσια εκείνη αποκάλυψη ξεπερνούσε κάθε προσδοκία. Αφήνοντας τη στάμνα της, γύρισε στην πόλη για να φέρει το μήνυμα στους άλλους. Ο Ιησούς γνώριζε γιατί είχε φύγει. Το ότι άφησε τη στάμνα της ήταν αλάθητη απόδειξη της επιρροής των λόγων Του. Ήταν η ειλικρινής επιθυμία της καρδιάς της να αποκτήσει το ζωντανό νερό για αυτό και ξέχασε τον λόγο που είχε πάει στο πηγάδι, ξέχασε και τη δίψα του Σωτήρα που είχε πρόθεση να ικανοποιήσει. Με καρδιά ξέχειλη από χαρά, έφυγε βιαστική για να συμμεριστεί με τους άλλους το φώς που είχε λάβει. ΖΧ 160.2

«Έλθετε να ίδητε άνθρωπον, όστις μοι είπε πάντα όσα έπραξα,» είπε στους κατοίκους της πόλης. «Μήπως ούτος είναι ο Χριστός;» Τα λόγια της άγγιξαν τις καρδιές τους. Μια καινούργια έκφραση σχηματίστηκε στο πρόσωπό της, μια αλλαγή σε όλη της την εμφάνιση. Έτσι ενδιαφέρθηκαν να δουν τον Ιησού. «Εξήλθον λοιπόν εκ της πόλεως, και ήρχοντο πρός Αυτόν.» ΖΧ 160.3

Καθισμένος ακόμη στην άκρη του πηγαδιού, ο Ιησούς έριξε το βλέμμα στους αγρούς με τα σπαρτά που απλώνονταν μπροστά Του. Το χρυσάφι του Ήλιου παιγνίδιζε με το απαλό πράσινο χρώμα τους. Δείχνοντας στους μαθητές Του τη σκηνή, τη χρησιμοποίησε σαν σύμβολο: «Δεν λέγετε σείς ότι τέσσαρες μήνες είναι έτι, και ο θερισμός έρχεται; Ιδού, σας λέγω, υψώσατε τους οφθαλμούς σας, και ιδέτε τα χωράφια ότι είναι λευκά πρός θερισμόν» Καθώς μιλούσε, κοίταζε τις ομάδες που έρχονταν προς το πηγάδι. Τέσσερες μήνες έμεναν ακόμη για το θερισμό των σπαρτών, αλλά εδώ υπήρξε ένας θερισμός έτοιμος για το δρεπάνι του θεριστή. ΖΧ 160.4

«Και ο θερίζων,» είπε, «λαμβάνει μισθόν, και συνάγει καρπόν εις ζωήν αιώνιον, δια να χαίρη ομού και ο σπείρων και ο θερίζων. Διότι κατά τούτο αληθεύει ο λόγος, ότι άλλος είναι ο σπείρων και άλλος ο θερίζων.» Εδώ ο Χριστός δείχνει την ιερή υπηρεσία που οφείλουν να προσφέρουν στο Θεό αυτοί που δέχονται το Ευαγγέλιο. Πρέπει να γίνουν ζωντανά όργανά Του. Ζητεί την ατομική τους εργασία. Είτε σπέρνουμε, είτε θερίζουμε, εργαζόμαστε για το Θεό. Ο ένας σκορπίζει το σπόρο, ο άλλος τον συγκεντρώνει για το θερισμό. Τόσο ο σπορέας όσο και ο θεριστής έχουν το μισθό τους. Χαίρονται μαζί για την αμοιβή των κόπων τους. ΖΧ 160.5

Ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του: «Εγώ σας απέστειλα να θερίζητε εκείνο εις το οποίον σείς δεν εκοπιάσατε άλλοι εκοπίασαν, και σείς εισήλθετε εις τον κόπον αυτών.» Ο Σωτήρας προέβλεπε εδώ τη μεγάλη συγκομιδή την Ημέρα της Πεντηκοστής. Οι μαθητές δεν έπρεπε να βλέπουν την επιτυχία εκείνη σαν αποτέλεσμα των προσωπικών τους προσπαθειών. Θα εισέρχονταν στη σφαίρα των κόπων άλλων ανθρώπων. Από την πτώση του Αδάμ, ο Χριστός είχε εμπιστευθεί το σπόρο του λόγου Του στους εκλεκτούς δούλους Του με σκοπό να τον σπείρουν στις ανθρώπινες καρδιές. Μια αόρατη ενέργεια, μια πανίσχυρη δύναμη, εργάζονταν σιωπηλά αλλά αποτελεσματικά για να παράγει το θερισμό. Η δροσιά, η βροχή και η λιακάδα της θεϊκής χάρης είχαν δοθεί για να αναζωογονήσουν και να θρέψουν το σπόρο της αλήθειας. Ο Χριστός έμελλε τώρα να ποτίσει το σπόρο με το ίδιο Του το αίμα. Οι μαθητές θα είχαν το προνόμιο να συνεργαστούν με το Θεό. Ήταν συνεργάτες του Χριστού και των αγίων ανθρώπων του παρελθόντος. Με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος την Πεντηκοστή, χιλιάδες θα πίστευαν μέσα σε μια μέρα. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της σποράς του Χριστού, ο θερισμός του έργου Του. ΖΧ 161.1

Με τα λόγια που ειπώθηκαν στη γυναίκα κοντά στο πηγάδι, ο καλός σπόρος είχε σπαρθεί και γρήγορα επήλθε ο θερισμός! Οι Σαμαρείτες ήρθαν και άκουσαν τον Ιησού και πίστεψαν σε Αυτόν. Συγκεντρωμένοι γύρω Του στο πηγάδι, Του υπέβαλλαν συνεχώς ερωτήσεις και πρόθυμα δέχονταν τις επεξηγήσεις Του για πολλά πράγματα που τους ήταν σκοτεινά. Καθώς άκουγαν, οι απορίες τους άρχισαν να διαλύονται. Ήταν όπως ένας λαός που βρισκόταν μέσα σε πυκνό σκοτάδι. Ξαφνικά, ακολούθησεμια ξαφνική ακτίνα φωτός μέχριπου βρήκε το φώς της ημέρας. Δεν έμειναν όμως ικανοποιημένοι από αυτή τη σύντομη συνομιλία. Αγωνιούσαν να μάθουν περισσότερα και ήθελαν να μπορέσουν και οι φίλοι τους να ακούσουν αυτόν το θαυμάσιο Δάσκαλο. Τον κάλεσαν στην πόλη τους και Τον παρακάλεσαν να μείνει μαζί τους. Δύο μέρες παρέμεινε Εκείνος στη Σαμάρεια και πολλοί πίστεψαν σ’ Αυτόν. ΖΧ 161.2

Οι Φαρισαίοι περιφρονούσαν την απλή ζωή του Ιησού. Αγνοούσαν τα θαύματά Του και ζητούσαν να τους δώσει σημείο ότι είναι ο Υιός του Θεού. Οι Σαμαρείτες όμως δεν ζήτησαν σημείο και ο Ιησούς δεν έκανε θαύματα όταν ήταν ανάμεσα τους, εκτός του γεγονότος ότι απεκάλυψε τα μυστικά της γυναίκας που συνάντησε στο πηγάδι. Και έτσι όμως πολλοί Τον δέχτηκαν. Μέσα στην καινούργια τους χαρά είπαν στη γυναίκα: «Δεν πιστεύομεν πλέον δια τον λόγον σου διότι ημείς ηκούσαμεν, και γνωρίζομεν ότι Ούτος είναι αληθώς ο Σωτήρ του κόσμου, ο Χριστός.» ΖΧ 161.3

Οι Σαμαρείτες πίστευαν ότι ο Μεσσίας θα έρχονταν σαν Λυτρωτής όχι μόνο για τους Ιουδαίους, αλλά για όλο τον κόσμο. Το Άγιο Πνεύμα μέσω του Μωυσή Τον είχε προαγγείλει σαν προφήτη σταλμένο από το Θεό. Μέσω του Ιακώβ, είχε διακηρύξει ότι γύρω από Αυτόν θα συγκεντρώνονταν όλοι οι λαοί και μέσω του Αβραάμ ότι στο πρόσωπό Του θα ευλογούνταν όλα τα έθνη της Γής. Σε αυτά τα γραφόμενα στήριζαν οι Σαμαρείτες την πίστη τους προς το Μεσσία. Το γεγονός ότι οι Ιουδαίοι είχαν παρερμηνεύσει τους μεταγενέστερους προφήτες, αποδίδοντας τη δόξα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού στην πρώτη Του έλευση, έκανε τους Σαμαρείτες να απορρίψουν όλα τα ιερά κείμενα, εκτός από εκείνα που δόθηκαν με το Μωυσή. Όταν ο Σωτήρας εξήγησε όλες αυτές τις παρερμηνείες, πολλοί δέχτηκαν τις προφητείες των μεταγενεστέρων προφητών και τα λόγια του Χριστού σχετικά με τη βασιλεία του Θεού. ΖΧ 162.1

Ο Ιησούς άρχισε να γκρεμίζει το μεσότοιχο του φραγμού μεταξύ Ιουδαίων και Εθνικών και ξεκίνησε να κηρύττει την σωτηρία σε όλο τον κόσμο. Αν και Ιουδαίος, συναναστρέφονταν ελεύθερα με τους Σαμαρείτες, περιφρονώντας έτσι τα φαρισαϊκά έθιμα του έθνους Του. Παρά τις προκαταλήψεις τους, ο Χριστός δέχτηκε τη φιλοξενία αυτού του περιφρονημένου λαού. Κοιμήθηκε κάτω από τη στέγη τους, έφαγε στα τραπέζια τους από τα φαγητά που οι ίδιοι ετοίμασαν και πρόσφεραν με τα χέρια τους. Εκείνος τους δίδαξε στους δρόμους τους και τους συμπεριφέρθηκε με τη μεγαλύτερη καλοσύνη και ευγένεια. ΖΧ 162.2

Στο ναό της Ιερουσαλήμ ένας χαμηλός τοίχος χώριζε την εξωτερική αυλή από τα άλλα τμήματα του ιερού οικοδομήματος. Επάνω σε αυτό τον τοίχο, επιγραφές σε διάφορες γλώσσες προειδοποιούσαν ότι κανείς εκτός από τους Ιουδαίους δεν είχε το δικαίωμα να περάσει εκείνοτο όριο. Αν ένας Εθνικός τολμούσε να εισέλθει στο εσωτερικό, θα βεβήλωνε το ναό και θα τιμωρούταν με θάνατο. Ο Ιησούςόμως, η έμπνευση του ναού και της λειτουργίας του, προσέλκυσε τους Εθνικούς προς Αυτόν με δεσμούς ανθρώπινης συμπάθειας, ενώ η θεία χάρη Του έφερε τη σωτηρία που οι Ιουδαίοι απέρριπταν. ΖΧ 162.3

Η παραμονή του Ιησού στη Σαμάρεια σκοπό είχε να γίνει μία ευλογία στους μαθητές οι οποίοι υφίσταντο ακόμη την επιρροή του ιουδαϊκού φανατισμού. Αισθάνονταν ότι η νομιμοφροσύνη προς το έθνος τους απαιτούσε την από μέρους τους εχθρότητα για τους Σαμαρείτες. Απορούσαν με τη συμπεριφορά του Ιησού. Δεν μπορούσαν να αρνηθούν να ακολουθήσουν το παράδειγμά Του. Στις δύο μέρες που έμεινε Χριστός στη Σαμάρεια, οι Σαμαρείτες επιβλήθηκαν στις προκαταλήψεις τους από αφοσίωση σε Αυτόν. Κατά βάθος όμως στην καρδιά τους παρέμειναν ασυμφιλίωτοι. Αργούσαν πολύ να μάθουν ότι η περιφρόνηση και το μίσος τους έπρεπε να αντικατασταθούν από τη συμπάθεια και τη συμπόνια. Μετά την ανάληψη του Κυρίου, τα μαθήματά Του ξαναήρθαν στη σκέψη τους με μια νέα σημασία. Μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος ξαναθυμήθηκαν το βλέμμα του Σωτήρα, τα λόγια Του, το σεβασμό και την τρυφερότητα της συμπεριφοράς Του προςαυτούς τους περιφρονημένους ξένους. Όταν ο Πέτρος πήγε να κηρύξει στη Σαμάρεια, εκδήλωσε το ίδιο πνεύμα στο έργο του. Όταν ο Ιωάννης κλήθηκε στην Έφεσο και στη Σμύρνη θυμήθηκε την εμπειρία της Συχέμ. Ήταν γεμάτος ευγνωμοσύνη για το θεϊκό Δάσκαλο ο οποίος προβλέποντας τις δυσκολίες που θα συναντούσαν, τους είχε βοηθήσει με το δικό Του παράδειγμα. ΖΧ 163.1

Ο Σωτήρας συνεχίζει ακόμη το ίδιο έργο όπως όταν πρόσφερε το νερό της ζωής στη γυναίκα της Σαμάρειας. Μπορεί εκείνοι που αυτοκαλούνται οπαδοί Του να περιφρονούν και να αποφεύγουν τους απόβλητους της κοινωνίας, αλλά απολύτως τίποτε δεν μπορεί να αποτρέψει την αγάπη Του από αυτούςούτε οι συνθήκες της γέννησης, της εθνικότητας ή του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων. Σε κάθε ψυχή, όσο αμαρτωλή και αν είναι, ο Ιησούς λέει: Εάν μου ζητούσες, θα σου έδινα το ζωντανό νερό. ΖΧ 163.2

Η πρόσκληση του Ευαγγελίου δεν πρέπει να περιοριστεί και να προσφερθεί σε λίγους μόνο εκλεκτούς οι οποίοι νομίζουμε ότι θα μας κάνουν και τιμή αν το δεχτούν. Το μήνυμα πρέπει να δοθεί σε όλους. Οπουδήποτε υπάρχουν πρόθυμες καρδιές να δεχτούν την αλήθεια, ο Χριστός είναι έτοιμος να τις διδάξει. Τους αποκαλύπτει τον Πατέρα και τη λατρεία που γίνεται ευπρόσδεκτη από τον καρδιογνώστη Θεό. Για αυτούς δεν χρησιμοποιεί παραβολές. Τους λέει, όπως είπε και στη γυναίκα στο πηγάδι: «Εγώ είμαι, ο λαλών σοι.» ΖΧ 163.3

Όταν ο Ιησούς κάθισε να ξεκουραστεί στο πηγάδι του Ιακώβ, έρχονταν από την Ιουδαία, όπου το έργο Του ελάχιστα είχε- καρποφορήσει.Είχε απορριφτεί από τους ιερείς και τους ραβίνους. Ακόμη και αυτοί που ισχυρίζονταν ότι ήταν μαθητές Του δεν είχαν κατανοήσει το θεϊκό Του χαρακτήρα. Μπορεί να ήταν κουρασμένος και αποκαμωμένος. Δεν παραμέλησε όμως την ευκαιρία να μιλήσει με εκείνη την γυναίκα αν και ήταν άγνωστη, ξένη για το Ισραήλ και ζούσε ακόμη μέσα στην απροκάλυπτη αμαρτία. ΖΧ 163.4

Ο Σωτήρας δεν περίμενε να συγκεντρωθούν μεγάλα πλήθη. Συχνά άρχιζε το μάθημά Του μόνο με λίγους που μαζεύονταν γύρω Του. Ένας-ένας οι περαστικοί σταματούσαν για να ακούσουν, ώσπου ένα ολόκληρο πλήθος άκουγε με θαυμασμό και δέος τα λόγια του Θεού από ένα ουρανόπεμπτο Δάσκαλο. Ο εργάτης του Χριστού δεν πρέπει να αισθάνεται ότι δεν μπορεί να μιλήσει σε ολιγάριθμους ακροατές με τον ίδιο ζήλο που μιλάει σε μια πολυπληθή ομάδα. Μπορεί να είναι μόνο ένας που ακούει την αγγελία. Ποιός μπορεί να ξέρει μέχρι που μπορεί να φθάσει η επιρροή της; Φαίνονταν ασήμαντο, ακόμη και στους μαθητές Του, να διαθέτει ο Σωτήρας τον καιρό Του για μιαΣαμαρείτισσα. Όμως συζήτησε με περισσότερη θέρμη και ευγλωττία μαζί της παρά με βασιλείς, συμβούλους ή αρχιερείς. Τα μαθήματα που έδωσε στη γυναίκα εκείνη, μεταδόθηκαν μέχρι τα πέρατα της Γής. ΖΧ 164.1

Μόλις βρήκε το Σωτήρα της, η Σαμαρείτισσα έφερε και άλλους σε Αυτόν. Αποδείχθηκε πιο ικανή ιεραπόστολος και από τους μαθητές Του. Οι μαθητές δεν είδαν τίποτε στη Σαμάρεια που να δείχνει ότι ήταν ένας ενθαρρυντικός αγρός. Οι σκέψεις τους ήταν προσηλωμένες σε ένα μεγάλο έργο που θα γίνονταν μελλοντικά. Δεν έβλεπαν ότι ακριβώς γύρω τους ήταν ένας θερισμός έτοιμος για συγκομιδή. Μέσω της γυναίκας εκείνης που περιφρονούσαν, μια ολόκληρη πόλη ήρθε να ακούσει το Σωτήρα. Αυτή από την πρώτη στιγμή έφερε το φώς στους συμπατριώτες της. ΖΧ 164.2

Αυτή η γυναίκα αντιπροσωπεύει τη δράση της έμπρακτης πίστης στο Χριστό. Κάθε πραγματικός μαθητής είναι γεννημένος στη βασιλεία του Θεού σαν ιεραπόστολος. Εκείνος που πίνει το νερό της ζωής γίνεται πηγή ζωής. Ο δέκτης γίνεται δότης. Η χάρη του Χριστού στην ψυχή είναι σαν μια πηγή που αναβλύζει στην ερημιά. Σκοπός της είναι να δροσίσει όλους και να κάνει όσους είναι έτοιμοι να ξεψυχήσουν να λαχταρούν να πιούν από το νερό της ζωής. ΖΧ 164.3