Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 18—«ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΥΞΑΝΗ»

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ιωάν. 3:22-36. ΖΧ 148.1

Για ένα διάστημα η επιρροή του Ιωάννη του Βαπτιστή επάνω στο έθνος υπερέβαινε την επιρροή των ιερέων, των νομικών και των αρχόντων. Αν είχε εξαγγελθεί ο ίδιος ως Μεσσίας και είχε προκαλέσει επανάσταση εναντίον της Ρώμης, οι ιερείς και ο λαός θα είχαν συγκεντρωθεί κάτω από το λάβαρό του. Κάθε τι που ανταποκρίνεται στη φιλοδοξία των κοσμικών κατακτητών, ο Σατανάς ήταν πρόθυμος να το παρουσιάσει στον Ιωάννη Αλλά ο Ιωάννης με όλη την αδιαφιλονίκητη υπεροχή του, απέρριψε με σθεναρότητα την εκθαμβωτική δωροδοκία. Την προσοχή που είχε συγκεντρωθεί στο άτομό του την έστρεψε σε κάποιον Άλλον. ΖΧ 148.2

Και τότε παρατήρησε το κύμα της δημοτικότητας να απομακρύνεται από αυτόν και να στρέφεται στο Σωτήρα. Κάθε μέρα τα πλήθη γύρω του λιγόστευαν. Όταν ο Ιησούς ήρθε από την Ιερουσαλήμ στην περιοχή του Ιορδάνη, τα πλήθη συγκεντρώθηκαν να Τον ακούσουν. Ο αριθμός των μαθητών Του κάθε μέρα αυξάνονταν. Πολλοί είχαν έρθει για να βαπτισθούν και ενώ ο Ίδιος δεν βάπτιζε, παραχώρησε στους μαθητές Του το δικαίωμα του να βαπτίζουν. Με αυτό επισφράγισε την αποστολή του προδρόμου Του. Αλλά οι μαθητές του Ιωάννη έβλεπαν με ζηλοτυπία την αυξανόμενη δημοτικότητα του Ιησού. Ήταν έτοιμοι να επικρίνουν το έργο Του και δεν άργησαν να βρουν την ευκαιρία. Ένα ζήτημα δημιουργήθηκε ανάμεσα σ’ αυτούς και στους Ιουδαίους για το αν το βάπτισμα ωφελούσε στον καθαρισμό της ψυχής από την αμαρτία. Ισχυρίζονταν ότι το βάπτισμα του Ιησού διέφερε ουσιαστικά από το βάπτισμα του Ιωάννη. Σε λίγο άρχισαν να φιλονικούν με τους μαθητές του Χριστού για την καταλληλότητα των λέξεων που ενδείκνυται να χρησιμοποιούνται για το βάπτισμα, και στο τέλος έφθασαν να αμφισβητούν και αυτό ακόμη το δικαίωμα των μαθητών και να βαπτίζουν καθόλου. ΖΧ 148.3

Οι μαθητές του Ιωάννη ήρθαν σ’ αυτόν με τα παράπονά τους λέγοντας: «Ραββί, Εκείνος όστις ήτο μετά σου πέραν του Ιορδάνου, εις τον οποίον συ εμαρτΰρησας, ιδού Ούτος βαπτίζει, και πάντες έρχονται πρός Αυτόν.» Με τα λόγια αυτά ο Σατανάς έφερνε τον Ιωάννη σε πειρασμό. Αν και η αποστολή του πλησίαζε να λήξει, ο Ιωάννης θα μπορούσε ακόμη να εμποδίσει το έργο του Χριστού. Αν ένοιωθε οίκτο για τον εαυτό του και έβλεπε την αντικατάστασή του με πικρία ή απογοήτευση, θα είχε σπείρει το σπόρο της διχόνοιας, θα είχε ενθαρρύνει το φθόνο και τη ζήλεια και θα είχε εμποδίσει σοβαρά την πρόοδο του ευαγγελίου. ΖΧ 149.1

Από φυσικού του ο Ιωάννης έφερε τα κοινά σε όλους τους ανθρώπους ελαττώματα και αδυναμίες. Το άγγιγμα όμως της θείας αγάπης τον είχε μεταμορφώσει. Παρέμεινε σε μια ατμόσφαιρα αμόλυντη από τον εγωισμό και τη φιλοδοξία και κατόρθωσε να προσπεράσει το μίασμα της ζήλειας. Δεν εκδήλωσε συμπάθεια για τη δυσαρέσκεια των μαθητών του, αλλά έδειξε πόσο βαθειά είχε καταλάβει τη σχέση του με το Μεσσία και με πόση χαρά υποδέχον-ταν Αυτόν για τον οποίο είχε ετοιμάσει το δρόμο. ΖΧ 149.2

Είπε: «Δεν δύναται ο άνθρωπος να λαμβάνη ουδέν, εάν δεν ήναι δεδομένον εις αυτόν εκ του ουρανού. Σείς αυτοί είσθε μάρτυρές μου ότι είπον, Δεν είμαι εγώ ο Χριστός, αλλά είμαι απεσταλμένος έμπροσθεν Εκείνου Όστις έχει την νύμφην, είναι νυμφίος ο δε φίλος του νυμφίου, ο ιστάμενος και ακούων Αυτόν, χαίρει καθ’ υπερβολήν δια την φωνήν του νυμφίου.» Ο Ιωάννης παρουσιάσθηκε ως φίλος που πληρούσε το ρόλο του μεσάζοντα μεταξύ των μελλονύμφων και έκανε τις σχετικές προετοιμασίες για το γάμο. Όταν ο γαμπρός έπαιρνε τη νύφη του, η αποστολή του φίλου έληγε. Χαίρονταν για την ευτυχία εκείνων στων οποίων την ένωση είχε συμβάλει. Έτσι και ο Ιωάννης είχε κληθεί για να κατευθύνει το λαό προς τον Ιησού και γεύθηκε τη χαρά να γνωρίσει από κοντά την επιτυχία του έργου του Σωτήρα. Είπε: «Αύτη λοιπόν η χαρά η δική μου επληρώθη, Εκείνος πρέπει να αυξάνη, εγώ δε να ελαττώνωμαι.» ΖΧ 149.3

Προσβλέποντας με πίστη στο Λυτρωτή, ο Ιωάννης είχε φθάσει στο ύψος της αυταπάρνησης. Δεν επιζητούσε να ελκύσει τους ανθρώπους στον εαυτό του, αλλά κατεύθυνε τις σκέψεις τους όλο και ψηλότερα μέχρι που να βρουν ανάπαυση στον Αμνό του Θεού Αυτός ήταν μόνο μια φωνή, «φωνή βοώντος εν τη ερήμω.» Τώρα με χαρά δέχονταν τη σιωπή και την αφάνεια, ώστε τα μάτια όλων να μπορούν να στραφούν στο Φώς της ζωής. ΖΧ 149.4

Όσοι δέχονται με ειλικρίνεια την πρόσκλησή τους ως αγγελιοφόροι του Θεού, δεν επιζητούν τιμές για τον εαυτό τους. Η αγάπη για τον εαυτό τους θα κερδίσει την αγάπη τους για το Χριστό. Κανένας ανταγωνισμός δεν θα αμαυρώσει το πολύτιμο έργο του ευαγγελίου. Θα αναγνωρίσουν ότι το έργο τους είναι να διακηρύξουν, «Ιδού ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου,» όπως έκανε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. (Ιωάν. 1:29.) Θα εξυψώσουν τον Ιησού, και μαζί με Αυτόν ολόκληρη η ανθρωπότητα θα εξυψωθεί. «Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατσικών την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Ο Άγιος Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς και εν αγίω τόπω και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν, και του ταπεινού το πνεύμα, δια να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών, και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων.» (Ησ. 57:15.) ΖΧ 150.1

Η ψυχή του προφήτη, απαλλαγμένη από τον εγωισμό, γέμισε με θεϊκό φώς. Δίνοντας τη μαρτυρία του για τη δόξα του Σωτήρα, τα λόγια του ήταν σχεδόν πανομοιότυπα με τα λόγια του Χριστού στη συνέντευξή Του με το Νικόδημο. Ο Ιωάννης είπε: «Ο ερχόμενος άνωθεν, είναι υπεράνω πάντων ο ών εκ της γής, εκ της γής είναι, και εκ της γής λαλεί ο ερχόμενος εκ του ουρανού, είναι υπεράνω πάντων. . . . Διότι Εκείνος τον οποίον απέστειλεν ο Θεός, τους λόγους του Θεού λαλείεπειδή ο Θεός δεν δίδει εις Αυτόν Πνεύμα με μέτρον.» Ο Χριστός μπορούσε να πει: «Δεν ζητώ το θέλημα το Εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός Με Πατρός. » (Ιωάν. 5:30.) Για Αυτόν έχει λεχθεί: «Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας ανομίαν δια τούτο έχρισέ Σε ο Θεός, ο Θεός Σου, έλαιον αγαλλιάσεως υπέρ τους μετόχους Σου.» (Εβρ. 1:9.) Ο Πατέρας «δεν δίδει εις Αυτόν Πνεύμα με μέτρον.» ΖΧ 150.2

Το ίδιο συμβαίνει και με τους οπαδούς του Χριστού. Τότε μόνο μπορούμε να δεχθούμε το φώς του ουρανού αν θελήσομε να κενωθούμε από το εγώ. Δεν μπορούμε να διακρίνομε το χαρακτήρα του Θεού ούτε να δεχθούμε το Χριστό με πίστη παρά μόνο αν συγκατατεθούμε να αιχμαλωτίσομε κάθε σκέψη στην υπακοή του Χριστού. Σε όσους κάνουν αυτό, το Άγιο Πνεύμα χορηγείται χωρίς μέτρο. Στο Χριστό «κατοικεί πάν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς και είσθε πλήρεις εν Αυτώ.» (Κολ. 2:9, 10.) ΖΧ 150.3

Οι μαθητές του Ιωάννη είχαν δηλώσει ότι όλοι πήγαιναν στο Χριστό. Ο Ιωάννης όμως με ακριβέστερη διορατικότητα είπε: «Ουδείς δέχεται την μαρτυρίαν Αυτού.» Τόσο λίγοι ήταν έτοιμοι να Τον δεχθούν σαν Σωτήρα για τις αμαρτίες τους. Αλλά, «όστις δεχθή την μαρτυρίαν Αυτού, επεσφράγισεν ότι ο Θεός είναι αληθής.» (Ιωάν. 3:33.) «Όστις πιστεύει εις τον Υιόν, έχει ζωήν αιώνιον.» Δεν χρειάζεται συζήτηση αν το βάπτισμα του Χριστού ή του Ιωάννη καθαρίζει από την αμαρτία. Η χάρη του Χριστού είναι εκείνη που δίνει ζωή στην ψυχή. Χωρίς το Χριστό, το βάπτισμα, όπως και κάθε άλλη τελετή, είναι ένας άχρηστος τύπος. « Όστις όμως απειθεί εις τον υιόν, δεν θέλει ιδεί ζωήν » ΖΧ 150.4

Η επιτυχία του έργου του Χριστού, την οποία ο Βαπτιστής είχε δεχθεί με τόση χαρά. γνωστοποιήθηκε και στους άρχοντες της Ιερουσαλήμ. Οι ιερείς και οι ραβίνοι ζήλευαν την επιρροή του Ιωάννη καθώς έβλεπαν το λαό να αφήνει τις συναγωγές και να συγκεντρώνεται στην έρημο. Αλλά τώρα παρουσιάσθηκε Κάποιος άλλος που με μεγαλύτερη ακόμη δύναμη έλκυε τα πλήθη. Αυτοί οι αρχηγοί του Ισραήλ δεν είχαν καμιά διάθεση να πουν μαζί με τον Ιωάννη: «Εκείνος πρέπει να αυξάνη, εγώ δε να ελαττώνωμαι.» Ξεσηκώθηκαν με καινούργια αποφασιστικότητα να θέσουν τέρμα στο έργο που απομάκρυνε τα πλήθη από αυτούς. ΖΧ 151.1

Ο Ιησούς γνώριζε ότι θα κατέβαλλαν κάθε προσπάθεια για να δημιουργήσουν διχασμό μεταξύ των μαθητών Του και των μαθητών του Ιωάννη. Γνώριζε ότι η καταιγίδα που θα εξαφάνιζε έναν από τους μεγαλύτερους προφήτες που δέχθηκε ποτέ ο κόσμος, ήταν έτοιμη να ξεσπάσει. Θέλοντας να αποφύγει κάθε αφορμή για παρεξήγηση ή διχογνωμία, αθόρυβα διέκοψε το έργο Του και αποσύρθηκε στη Γαλιλαία. Και εμείς, ενώ παραμένομε πιστοί στην αλήθεια, πρέπει να προσπαθούμε να αποφεύγομε οτιδήποτε μπορεί να οδηγήσει στη διαφωνία ή στην παρανόηση. Επειδή όποτε εμφανίζονται αυτά καταλήγουν στην απώλεια ψυχών. Όποτε παρουσιάζονται περιστάσεις που απειλούν να δημιουργήσουν διάσπαση, πρέπει να ακολουθούμε το παράδειγμα του Ιησού και του Ιωάννη του Βαπτιστή. ΖΧ 151.2

Ο Ιωάννης είχε κληθεί να κάνει το έργο του μεταρρυθμιστή. Γι’ αυτό οι μαθητές του διέτρεχαν τον κίνδυνο να στηριχθούν σ’ αυτόν με τη σκέψη ότι η επιτυχία του έργου εξαρτάται από τις προσπάθειές του, λησμονώντας το γεγονός ότι ήταν ένα απλό όργανο μέσο του οποίου εργάζονταν ο Θεός. Αλλά το έργο του Ιωάννη δεν επαρκούσε για να θέσει τα θεμέλια της χριστιανικής εκκλησίας. Όταν εκείνος εκπλήρωσε την αποστολή του, ένα άλλο έργο έπρεπε να γίνει, που η δική του μαρτυρία δεν μπορούσε να επιτελέσει. Οι μαθητές του δεν το κατάλαβαν αυτό. Όταν είδαν το Χριστό να έρχεται για να αναλάβει το έργο, ζήλεψαν και δυσαρεστήθηκαν. ΖΧ 151.3

Οι ίδιοι κίνδυνοι εξακολουθούν να υπάρχουν. Ο Θεός καλεί κάποιο άτομο να αναλάβει ένα ορισμένο έργο. Όταν το άτομο αυτό προωθεί το έργο μέχρι το σημείο όπου είναι ικανό να το προωθήσει, τότε ο Κύριος στέλνει άλλους να το προχωρήσουν ακόμη περισσότερο. Όπως όμως έκαναν οι μαθητές του Ιωάννη, πολλοί νομίζουν ότι η επιτυχία του έργου εξαρτάται από τον πρώτο εργάτη. Η προσοχή συγκεντρώνεται στο ανθρώπινο στοιχείο αντί στο θεϊκό, επέρχεται η ζήλεια και το έργο του Θεού βλάπτεται. Εκείνος που απολαμβάνει τέτοιες άστοχες τιμές, έρχεται στον πειρασμό να υποθάλπει το αίσθημα της αυτοπεποίθησης. Δεν αντιλαμβάνεται την εξάρτησή του από το Θεό. Οι άνθρωποι διδάσκονται να βασίζονται σε ανθρώπινες υπάρξεις για καθοδήγηση και έτσι πλανώνται και απομακρύνονται από το Θεό. ΖΧ 152.1

Το έργο του Θεού δεν πρέπει να φέρει ανθρώπινη εικόνα και επιγραφή. Κάποτε ο Θεός παρουσιάζει διάφορα πρόσωπα για να επιτελεσθεί καλύτερα ο σκοπός Του και μακάριοι είναι εκείνοι που παραμερίζουν το εγώ και μαζί με τον Ιωάννη λέγουν: «Εκείνος πρέπει να αυξάνη, εγώ δε να ελαττώνωμαι.» ΖΧ 152.2