Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 16—ΣΤΟ ΝΑΟ ΤΟΥ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ιωάν. 2:12-22. ΖΧ 126.1

«Μετά τούτο κατέβη εις Καπερναούμ, Αυτός και η μήτηρ Αυτού, και οι αδελφοί Αυτού, και οι μαθηταί Αυτού, και εκεί έμειναν ουχί πολλάς ημέρας Επλησίαζε δε το Πάσχα των Ιουδαίων, και ανέβη εις Ιεροσόλυμα ο Ιησούς.» ΖΧ 126.2

Σε αυτό το ταξίδι ο Ιησούς ενώθηκε με μια από τις μεγάλες συνοδείες που πήγαιναν για την πρωτεύουσα. Δεν είχε αναγγείλει ακόμη δημόσια την αποστολή Του και αθόρυβα αναμίχθηκε στο πλήθος. Σε τέτοιες περιστάσεις, ο ερχομός του Μεσσία, που τόσο είχε τονιστεί με τη διακονία του Ιωάννη, γίνονταν συχνά θέμα συζήτησης. Η ελπίδα του εθνικού μεγαλείου συζητείτο με έξαψη και ενθουσιασμό. Ο Ιησούς γνώριζε ότι αυτή η ελπίδα θα κατέληγε σε απογοήτευση γιατί στηρίζονταν σε παρερμηνεία των Γραφών. Με μεγάλη προθυμία εξηγούσε τις προφητείες και προσπαθούσε να παρακινήσει τους ανθρώπους σε μια προσεκτικότερη μελέτη του λόγου του Θεού. ΖΧ 126.3

Οι Ιουδαίοι αρχηγοί είχαν διδάξει το λαό ότι έπρεπε να μάθουν πως να λατρεύουν το Θεόστην Ιερουσαλήμ. Εκεί λοιπόν κατά την εβδομάδα του Πάσχα, μεγάλα πλήθη συνέρχονταν στην Ιερουσαλήμ από όλα τα μέρη της Παλαιστίνης, ακόμη και από μακρινές χώρες. Οι αυλές του ναού ήταν γεμάτες από ανάμικτα πλήθη. Πολλοί δεν μπορούσαν να φέρουν μαζί τους τα ζώα των θυσιών που έπρεπε να προσφερθούν, συμβολίζοντας τη μοναδική μεγάλη Θυσία. Για την εξυπηρέτηση των προσκυνητών αυτών, γίνονταν αγοραπωλησία ζώων στην εξωτερική αυλή του ναού. Εδώ κάθε κατηγορίας άνθρωποι συγκεντρώνονταν για να αγοράσουν τα ζώα των θυσιών τους. Εδώ γίνονταν και η εξαργύρωση των ξένων νομισμάτων με το νόμισμα του αγιαστηρίου. ΖΧ 126.4

Κάθε Ιουδαίος έπρεπε να πληρώνει κάθε χρόνο μισό σίκλο ως «λύτρον δια την ψυχήν αυτού.» (Έξοδ. 30:12-16.) Τα συγκεντρωμένα με αυτό τον τρόπο χρήματα χρησιμοποιούνταν για τη συντήρηση του ναού. Εκτός αυτού, έφερναν μεγάλα ποσά σαν προαιρετική προσφορά για να κατατεθούν στο θησαυροφυλάκιο του ναού. Όλα τα ξενικά χρήματα έπρεπε να ανταλλαγούν με ένα κέρμα που ήταν γνωστό σαν σίκλος του ιερού ο οποίος γίνονταν δεκτός για την υπηρεσία του θυσιαστηρίου. Η εξαργύρωση των χρημάτων δημιουργούσε ευκαιρίες για απάτη και εκβιασμό και έτσι κατέληξε να γίνει μια επαίσχυντη εμπορία, μια προσοδοφόρα για τους ιερείς πηγή. ΖΧ 126.5

Οι έμποροι ζητούσαν υπερβολικές τιμές για τα ζώα που πουλούσαν και τα κέρδη τα μοιράζονταν με τους ιερείς και τους άρχοντες. Με τον τρόπο αυτό πλούτιζαν σε βάρος του λαού. Οι προσκυνητές είχαν διδαχτεί να πιστεύουν ότι αν δεν πρόσφεραν θυσίες, η ευλογία του Θεού θα αποσύρονταν από τα παιδιά τους και από τα κτήματά τους. Έτσι, οι υπερβολικές τιμές των ζώων ήταν εξασφαλισμένες. Επειδή οι άνθρωποι έρχονταν από μακριά, δεν ήθελαν να γυρίσουν στα σπίτια τους χωρίς να εκπληρώσουν την ευλαβική πράξη για την οποία είχαν έρθει. ΖΧ 127.1

Μεγάλος αριθμός θυσιών προσφέρονταν το Πάσχα και οι πωλήσεις στο ναό ήταν τεράστιες. Η αναπόφευκτη σύγχυση έδινε την εντύπωση μιας θορυβώδους ζωοπανήγυρης παρά ενός ιερού ναού του Θεού. Άκουγε κανείς δυνατά παζαρέματα, μουγκρίσματα βοδιών, βελάσματα προβάτων, γουργουρίσματα περιστεριών, ανάμικτα με τους μεταλλικούς ήχους των κερμάτων και τους εξοργιστικούς διαπληκτισμούς. Τόσο μεγάλη ήταν η σύγχυση που οι προσκυνητές δεν μπορούσαν να συγκεντρωθούν και τα λόγια που απηύθυναν στον Ύψιστο πνίγονταν μέσα στο θόρυβο που κυριαρχούσε στο ναό. Οι Ιουδαίοι ένοιωθαν μεγάλη περηφάνια για την ευσέβειά τους. Ο ναός αποτελούσε το καμάρι τους και κάθε δυσμενής λέξη για αυτόν θεωρείτο βλασφημία. Ήταν σχολαστικοί στην τέλεση των ιεροτελεστιών που είχαν σχέση με αυτόν. Όμως η αγάπη τους για το χρήμα είχε υπερνικήσει την ευσυνειδησία τους και δεν είχαν ιδέα πόσο είχαν απομακρυνθεί από τον αρχικό σκοπό της λειτουργίας που ο ίδιος ο Θεός είχε θεσπίσει. ΖΧ 127.2

Όταν ο Κύριος κατέβηκε στο όρος Σινά, ο τόπος είχε αγιαστεί από την παρουσία Του. Ο Μωυσής έλαβε εντολή να βάλει οροθέσια γύρω από το βουνό και να το αγιάσει. Τότε. Η φωνή του Θεού ακούσθηκε με την προειδοποίηση: «Θέλεις βάλει όρια εις τον λαόν κυκλόθεν, λέγων, Προσέχετε εις εαυτούς μη αναβήτε εις το όρος, ή εγγίσητε εις τα άκρα αυτού όστις εγγίσει το όρος, θέλει εξάπαντος θανατωθή δεν θέλει εγγίσει εις αυτό χείρ, διότι με λίθους θέλει λιθοβολιθή, ή με βέλη θέλει κατατοξευθή είτε ζώον είναι, είτε άνθρωπος, δεν θέλει ζήσει.» (Έξοδ. 19:12, 13.) Με αυτό τον τρόπο διδάχτηκαν ότι όπου ο Θεός καθιστά γνωστή την παρουσία Του, ο τόπος εκείνος είναι άγιος. Ο περίβολος του ναού έπρεπε να θεωρείται τόπος ιερός. Αλλά μπροστά στην κερδοφορία, όλα αυτά ξεχάστηκαν. ΖΧ 127.3

Οι ιερείς και οι αρχηγοί είχαν κληθεί να είναι αντιπρόσωποι του Θεού στο έθνος. Όφειλαν να διορθώνουν τα έκτροπα της αυλής του ναού. Όφειλαν να δώσουν στο λαό παράδειγμα εντιμότητας και συμπόνιας. Αντί να φροντίζουν για το δικό τους συμφέρον, έπρεπε να παίρνουν υπόψη την κατάσταση και τις ανάγκες των προσκυνητών και να είναι έτοιμοι να βοηθήσουν εκείνους που δεν ήταν σε θέση να πληρώσουν τις απαιτούμενες θυσίες. Αλλά δεν το έκαναν. Η φιλαργυρία είχε σκληρύνει την καρδιά τους. ΖΧ 128.1

Στη γιορτή αυτή σύχναζαν και πολλοί που υπέφεραν, δυστυχισμένοι και ενδεείς. Οι τυφλοί, οι ανήμποροι, οι κωφοί βρίσκονταν εκεί. Μερικοί είχαν μεταφερθεί πάνω στα κρεβάτια τους. Πολλοί ήταν τόσο φτωχοί που δεν μπορούσαν να αγοράσουν ούτε τροφή για να κατευνάσουν την πείνα τους. Αυτοί θλίβονταν πολύ με τις δηλώσεις των ιερέων. Οι ιερείς καυχιόντουσαν για την ευσέβειά τους. Διακήρυτταν ότι ήταν οι φύλακες του λαού, αλλά δεν έδειχναν καμιά συμπάθεια ή ευσπλαχνία. Οι φτωχοί, οι άρρωστοι, οι ετοιμοθάνατοι μάταια παρακαλούσαν για κάποια χάρη. Τα βάσανά τους δεν ξυπνούσαν κανένα οίκτο στις καρδιές των ιερέων. ΖΧ 128.2

Μπαίνοντας ο Ιησούς στο ναό, με ένα Του βλέμμα αντίκρισε όλη αυτή τη σκηνή. Αντιλήφτηκε τις άδικες δοσοληψίες. Διέκρινε τη θλίψη των φτωχών, οι οποίοι πίστευαν ότι χωρίς θυσία αίματος δεν θα μπορούσαν να συγχωρεθούν από τις αμαρτίες τους. Είδε το προαύλιο του ναού που είχε μετατραπεί σε τόπο ανοσιών συναλλαγών. Ο ιερός περίβολος του ναού είχε μεταβληθεί σε ένα πελώριο χρηματιστήριο. ΖΧ 128.3

Ο Χριστός είδε ότι κάτι έπρεπε να γίνει. Πολυάριθμες ιεροτελεστίες είχαν επιβληθεί στο λαό χωρίς καμία διευκρίνηση της σημασίας τους. Οι προσκυνητές πρόσφεραν τις θυσίες τους χωρίς να γνωρίζουν ότι αυτές ήταν τύπος της μιας και τέλειας Θυσίας. Ανάμεσά τους, άγνωστος και χωρίς τιμές, στέκονταν Εκείνος που συμβόλιζε όλο το λατρευτικό τους σύστημα. Αυτός είχε δώσει οδηγίες για τις προσφορές. Ήξερε τη συμβολική τους αξία και έβλεπε ότι είχαν διαστραφεί και παρεξηγηθεί. Η πνευματική λατρεία γρήγορα χάθηκε. Κανένας δεσμός δεν ένωνε τους ιερείς και τους άρχοντες με το Θεό τους. Το έργο του Χριστού ήταν να εγκαινιάσει μια εντελώς διαφορετική λατρεία. ΖΧ 128.4

Με διερευνητικό βλέμμα ο Χριστός παρακολουθεί ολόκληρη τη σκηνή, καθώς στέκεται στα σκαλοπάτια της αυλής του ναού. Με προφητικό μάτι ατενίζει στο μέλλον και βλέπει όχι μόνο χρόνια, αλλά αιώνες και γενιές μακριά. Βλέπει πως ιερείς και κυβερνήτες θα ηρνούντο στους στερημένους τα δικαιώματά τους και θα απαγόρευαν να κηρυχτεί το ευαγγέλιο στους φτωχούς. Βλέπει πως θα απέκρυβαν την αγάπη του Θεού από τους αμαρτωλούς και θα εμπορεύονταν τη χάρη Του. Καθώς παρακολουθεί τη σκηνή, αγανάκτηση, εξουσία και δύναμη εκφράζονται στη μορφή Του. Η προσοχή του λαού συγκεντρώνεται σε Αυτόν. Τα μάτια εκείνων που ασχολούνται με τις ανόσιες δοσοληψίες τους καρφώνονται στο πρόσωπό Του. Δεν μπορούν να αποτραβήξουν το βλέμμα τους. Αισθάνονται ότι αυτός ο Άνθρωπος διαβάζει τις ενδόμυχες σκέψεις τους και ανακαλύπτει τα κρυφά κίνητρά τους. Μερικοί προσπαθούν να κρύψουν το πρόσωπό τους, σαν να έχουν αποτυπωθεί οι κακές πράξεις τους στο παρουσιαστικό τους. Δεν ήθελαν να εξεταστούν από εκείνα τα ερευνητικά μάτια. ΖΧ 129.1

Η σύγχυση σταματά. Ο θόρυβος των δοσοληψιών και τα παζαρέματα διακόπτονται. Νεκρική σιωπή απλώνεται. Ένα αίσθημα δέους κυριεύει την ομήγυρη. Μοιάζουν σαν κλητευμένοι μπροστά στο δικαστήριο του Θεού για να δώσουν λόγο των πράξεών τους. Ατενίζοντας στο Χριστό, βλέπουν τη θεότητα να αστράφτει μέσα από την ανθρώπινη μορφή Του. Η Μεγαλειότητα του Ουρανού στέκεται όπως θα σταθεί ο Κριτής την ημέρα της κρίσης. Μόνο που δεν περιβάλλεται με τη δόξα που θα Τον περιβάλει, αν και ήδη διαβάζει την ψυχή με την ίδια δύναμη. Το βλέμμα Του περιφέρεται πάνω στο πλήθος, σταματώντας πάνω σε κάθε άτομο. Η μορφή Του μοιάζει να υψώνεται πάνω από αυτούς με επιβλητική αξιοπρέπεια και ένα θεϊκό φώς φωτίζει την όψη Του. Μιλά και η καθαρή, δυνατή φωνή Του - η ίδια που επάνω στο όρος Σινά διακήρυξε το νόμοαυτόν που ιερείς και αρχηγοί τώρα καταπατούν - ακούγεται να αντηχεί ανάμεσα στις στοές του ναού: «Σηκώσατε ταύτα εντεύθεν μη κάμνετε τον οίκον του Πατρός Μου οίκον εμπορίου.» ΖΧ 129.2

Ενώ κατέβαινε αργά τα σκαλοπάτια, υψώνοντας ένα μαστίγιο καμωμένο από σχοινιά που μάζεψε μπαίνοντας στο προαύλιο, διατάζει το πλήθος των παζαρευτών να φύγουν από τον περίβολο του ναού. Με ζήλο και αυστηρότητα που ποτέ άλλοτε δεν είχε δείξει, ανατρέπει τα τραπέζια των αργυραμοιβών. Τα κέρματα πέφτουν με ζωηρούς μεταλλικούς ήχους πάνω στο μαρμαρόστρωτο δάπεδο. Κανείς δεν τολμά να αμφισβητήσει την εξουσία Του. Κανείς δεν τολμά να σταθεί για να μαζέψει τα παράνομα κέρδη του. Ο Ιησούς δεν τους μαστιγώνει με το μαστίγιό Του, αλλά ο απλός αυτός βούρδουλας φαίνεται στα χέρια Του σαν πύρινο σπαθί. Αξιωματούχοι του ναού, κερδοσκόποι ιερείς, χρηματομεσίτες και ζωέμποροι με τα πρόβατα και τα βόδια τους, φεύγουν από εκείνο το μέρος, με τη μοναδική σκέψη να ξεφύγουν από την κατάκριση της παρουσίας Του. ΖΧ 129.3

Πανικός καταλαμβάνει τα πλήθη, καθώς αισθάνονται να τους επισκιάζει η Θεότητά Του. Κραυγές φόβου ξεφεύγουν από εκατοντάδες ωχρά χείλη. Ακόμη και οι μαθητές τρέμουν. Μένουν εμβρόντητοι από τα λόγια και τον τρόπο του Ιησού, τόσο διαφορετικό από τη συνηθισμένη συμπεριφορά Του. Θυμούνται τι έχει γραφεί για Αυτόν: «Ο ζήλος του οίκου Σου Με κατέφαγε.» (Ταλμ. 69:9.) Σε λίγο ο θορυβώδης όχλος με τα εμπορεύματά του ξεμάκρυναν από το ναό του Κυρίου. Οι αυλές του ιερού άδειασαν από τις ανόσιες δοσοληψίες και μια βαθιά σιωπή και ιεροπρέπεια διαδέχεται τη σκηνή της σύγχυσης. Η παρουσία του Κυρίου, που άλλοτε είχε αγιάσει το όρος, αγιάζει τώρα το ναό που κτίστηκε προς τιμή Του. ΖΧ 130.1

Με τον καθαρισμό του ναού ο Ιησούς ανήγγειλε τη μεσσιανική αποστολή Του και εγκαινίασε το έργο Του. Αυτός ο ναός που είχε ανεγερθεί σαν κατοικία της θείας παρουσίας, είχε σχεδιαστεί να είναι ένα παραβολικό μάθημα για τον λαό του Ισραήλ και για τον υπόλοιπο κόσμο. Ανέκαθεν το σχέδιο του Θεού ήταν κάθε δημιούργημά Του, από τα λαμπρά και άγια σεραφείμ μέχρι τον άνθρωπο, να είναι ένας ναός όπου να κατοικεί ο Δημιουργός. Εξαιτίας της αμαρτίας, η ανθρώπινη φύση έπαψε να είναι ναός του Θεού. Σκοτεινιασμένη και μολυσμένη από το κακό, η καρδιά του ανθρώπου δεν αποκάλυπτε πια τη δόξα του Θεού. Με την ενσάρκωση όμως του Υιού του Θεού, εκπληρώνεται ο σκοπός του Ουρανού. Ο Θεός κατοικεί στην υπόσταση του ανθρώπου και με τη σώζουσα χάρη, η ανθρώπινη καρδιά γίνεται πάλι ναός Του. Ο Θεός σκόπευε ο ναός της Ιερουσαλήμ γίνει μια συνεχής μαρτυρία για τον υψηλό προορισμό που προσφέρεται σε κάθε ψυχή. Οι Ιουδαίοι όμως δεν καταλάβαιναν τη σημασία της οικοδομής την οποία έβλεπαν με τόση υπερηφάνεια. Δεν παραχωρούσαν τον εαυτό τους σαν ιερό κατοικητήριο για το Άγιο Πνεύμα. Οι αυλές του ναού της Ιερουσαλήμ, γεμάτες από την οχλαγωγία του ανόσιου εμπορίου, αντιπροσώπευαν πραγματικά το ναό της καρδιάς τους, μολυσμένο από την παρουσία αισθησιακών παθών και ανοσιών σκέψεων. Καθαρίζοντας το ναό από τους κοσμικούς αγοροπωλητές, ο Χριστός ανήγγειλε την αποστολή Του. Αυτή στόχευε να καθαρίσει την καρδιά από το μίασμα της αμαρτίαςαπό γήινες επιθυμίες, από εγωιστικές ασέλγειες, από πονηρές συνήθειες που διαφθείρουν την ψυχή. «Ο Κύριος, τον οποίον σεις ζητείτε, εξαίφνης θέλει ελθεί εις τον ναόν Αυτού, ναί, ο άγγελος της διαθήκης, τον οποίον σεις θέλετε ιδού, έρχεται, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων. Αλλά τις δύναται να υπομείνη την ημέραν της ελεύσεως Αυτού; και τις δύναται να σταθή εις την παρουσίαν Αυτού; διότι Αυτός είναι ως πύρ χωνευτού, και ως σμίγμα γναφέων. Και θέλει καθίσει ως ο χωνεύων και καθαρίζων το αργύριον και θέλει καθαρίσει τους υιούς του Λευί, και θέλει στραγγίσει αυτούς ως το χρυσίον και το αργύριον.» (Μαλ. 3:1-3.) ΖΧ 130.2

«Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός του Θεού, και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί εν υμίν; Εάν τις φθείρη τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει ο Θεός διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, όστις είσθε σείς.» (Α', Κορ. 3:16, 17.) Κανείς δεν μπορεί μόνος του να αποβάλει το πλήθος των αμαρτιών που έχουν κατακτήσει την καρδιά του. Μόνο ο Χριστός μπορεί να καθαρίσει το ναό της ψυχής. Αλλά δεν θα επιβάλει με τη βία την είσοδο Του. Δεν μπαίνει στην καρδιά όπως είχε μπει στο ναό, αλλά λέει: «Ιδού ίσταμαι εις την θύραν και κρούω εάν τις ακούση της φωνής Μου, και ανοίξη την θύραν, θέλω εισέλθει πρός αυτόν.» (Αποκ. 3:20.) Δεν θα έρθει απλώς για μια μέρα, διότι λέει: «Θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός Μου.» (Β’ Κορ. 6:16.) «Θέλει καταστρέψει τας ανομίας ημών και θέλει ρίψει πάσας τας αμαρτίας αυτών εις τας βάθη της θαλάσσης.» (Μιχ. 7:19.) Η παρουσία Του θα καθαρίσει και θα καθαγιάσει την ψυχή, ώστε να δημιουργηθείένας άγιος ναός για τον Κύριο, «κατοικητήριο του Θεού δια του Πνεύματος.» (Εφεσ. 2:22.) ΖΧ 131.1

Τρομοκρατημένοι οι ιερείς και οι άρχοντες έφυγαν από την αυλή του ναού και από το ερευνητικό βλέμμα του καρδιογνώστη. Στη φυγή τους συνήντησαν άλλους που πήγαιναν στο ναό και τους συνέστησαν να γυρίσουν πίσω, λέγοντάς τους αυτά που είδαν και άκουσαν. Ο Χριστός έβλεπε τους ανθρώπους που έφευγαν αισθανόμενος συμπάθεια και λύπη για το φόβο τους και για την άγνοιά τους σ’ ότι αφορά την αληθινή λατρεία. Σ’ αυτή τη σκηνή του δ ιασ κο ρ π ισμού έβλεπε να συμβολίζεται η διασπορά ολόκληρου του ιουδαϊκού έθνους σαν συνέπεια της ανομίας και της αμετανοησίας τους. ΖΧ 131.2

Και γιατί οι ιερείς έφυγαν από το ναό; Γιατί δεν παρέμειναν στον τόπο τους; Αυτός που τους διέταξε ήταν γιός ενός μαραγκού, ένας φτωχός Γαλιλαίος χωρίς κοσμική θέση και δύναμη. Γιατί δεν Του αντιστάθηκαν; Γιατί εγκατέλειψαν τα ανόσια κέρδη τους και έφυγαν στη διαταγή Ενός που είχε τόσο ταπεινή εξωτερική εμφάνιση; ΖΧ 132.1

Ο Χριστός μίλησε με βασιλική εξουσία και στο παρουσιαστικό Του και στον τόνο της φωνής Του υπήρχε κάτι στο οποίο δεν είχαν τη δύναμη να αντισταθούν. Στο λόγο της διαταγής Του συνειδητοποίησαν όσο ποτέ προηγουμένως, την πραγματική τους κατάσταση σαν ληστές και υποκριτές. Όταν η Θεότητα άστραψε μέσα από την ανθρωπότητα, όχι μόνο είδαν την αγανάκτηση στη μορφή του Χριστού, αλλά κατανόησαν και τη σπουδαιότητα των λόγων Του. Αισθάνθηκαν σαν να ήταν μπροστά στο θρόνο του αιώνιου Κριτή, που τους κοινοποιεί την προσωρινή και αιώνια καταδίκη τους. Προς στιγμή πείστηκαν ότι ο Χριστός ήταν προφήτης. Πολλοί πίστεψαν ότι Αυτός ήταν ο Μεσσίας. Το Άγιο Πνεύμα φώτισε τη διάνοιά τους με τις προρρήσεις των προφητών που αφορούσαν το Χριστό. Θα διατηρούσαν άραγε την πεποίθησή τους αυτή; ΖΧ 132.2

Δεν θέλησαν να μετανοήσουν. Ήξεραν ότι η συμπάθεια του Χριστού για τους φτωχούς ήταν μεγάλη. Ήξεραν ότι αυτοί οι ίδιοι ήταν ένοχοι εκβιασμού στις δοσοληψίες τους με το λαό. Επειδή ο Χριστός διάβαζε τις σκέψεις τους, Τον μισούσαν. Η δημόσια κριτική Του ήταν ταπεινωτική για την υπερηφάνειά τους και ζήλευαν την αυξανόμενη επιρροή που ασκούσε στο λαό. Αποφάσισαν να Του ζητήσουν το λόγο με ποιά εξουσία τους είχε διώξει και ποιός Του έδωσε αυτή την εξουσία. ΖΧ 132.3

Σιγανά, στοχαστικά, αλλά με μίσος στην καρδιά, επέστρεψαν στο ναό. Όμως τι αλλαγή είχε επέλθει κατά την διάρκεια απουσία τους! Ενώ αυτοί έφευγαν, οι φτωχοί έμειναν πίσω. Εκείνοι κοίταζαν τώρα τον Ιησού του οποίου η μορφή του οποίου εξέφραζε αγάπη και συμπάθεια. Με δάκρυα στα μάτια επαναλάμβανε τα λόγια σε εκείνους που έτρεμαν γύρω Του: «Μη φοβού θέλω σε ελευθερώσει και θέλεις Με δοξάσει.» «Επειδή δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον.» ΖΧ 132.4

Οι άνθρωποι συνωστίζονταν γύρω Του με επίμονες, θλιβερές παρακλήσεις: «Κύριε, ευλόγησε και μένα.» Το αυτί Του άκουγε κάθε κραυγή. Με συμπόνια μεγαλύτερη από τη στοργή της τρυφερότερης μητέρας, έσκυβε πάνω στα πονεμένα μικρά τους. Όλους τους πρόσεχε. Ο καθένας θεραπεύονταν από όποια ασθένεια και αν έπασχε. ασθένεια Οι βουβοί άνοιγαν τα χείλη τους δοξολογώντας. Οι τυφλοί αντίκριζαν το πρόσωπο του Θεραπευτή τους. Οι καρδιές των βασανισμένων γέμιζαν χαρά. ΖΧ 132.5

Καθώς οι ιερείς και οι άρχοντες παρακολουθούσαν το μεγάλο αυτό έργο, τι αποκάλυψη ήταν για αυτούς τα λόγια που έφθαναν στα αυτιά τους! Οι άνθρωποι εξιστορούσαν τον πόνο που είχαν υποστεί, τις χαμένες ελπίδες τους, τις οδυνηρές μέρες και τις ξάγρυπνες νύχτες. Όταν η τελευταία τους ελπίδα φαίνονταν να χάνεται, τότε ο Χριστός τους θεράπευσε. «Το φορτίο μου ήταν τόσο βαρύ» έλεγε κάποιος. Βρήκα όμως ένα Βοηθό. Αυτός είναι ο κεχρισμένος του Θεού και θα αφιερώσω τη ζωή μου στην υπηρεσία Του. Οι γονείς έλεγαν στα παιδιά τους: «Αυτός έσωσε τη ζωή σας. Υψώσετε τη φωνή σας και δοξολογείστε Τον.» Οι φωνές των παιδιών και των νέων, των πατέρων και των μητέρων, των φίλων και των θεατών υψώνονταν όλες μαζί, ευχαριστώντας και δοξολογώντας. Οι καρδιές τους γέμισαν με ελπίδα και χαρά. Το πνεύμα τους αναπαύθηκε. Θεραπευμένοι στην ψυχή και στο σώμα γύρισαν στα σπίτια τους διακηρύττοντας παντού την ασύγκριτη αγάπη του Ιησού. ΖΧ 133.1

Στη σταύρωση του Χριστού, εκείνοι που είχαν θεραπευθείμε αυτό τον τρόπο, δεν έγιναν ένα με το συρφετό που κραύγαζε: «Άρον, άρον, σταύρωσον Αυτόν.» Η συμπάθειά τους ήταν με το μέρος του Ιησού, γιατί είχαν αισθανθεί τη μεγάλη Του συμπόνια και τη θαυματουργική Του δύναμη. Γνώριζαν ότι εκείνος ήταν ο Σωτήρας τους επειδή Αυτός τους είχε χαρίσει τη σωματική και την ψυχική υγεία. Άκουσαν το κήρυγμα των αποστόλων και κατανόησαν το λόγο του Θεού που δέχθηκαν στην καρδιά τους. Έγιναν πράκτορες του ελέους του Θεού και όργανα της σωτηρίας Του. ΖΧ 133.2

Το πλήθος που είχε φύγει από τις αυλές του ναού, σιγά-σιγά επέστρεφε. Είχαν κάπως συνέλθει από τον πανικό που τους είχε καταλάβει, αλλά τα πρόσωπά τους εξέφραζαν αναποφασιστικότητα και δειλία. Έκπληκτοι παρατηρούσαν τα έργα του Ιησού και πείθονταν ότι στο πρόσωπό Του εκπληρώνονταν οι προφητείες που αφορούσαν το Μεσσία. Σε μεγάλο βαθμό η αμαρτία της βεβήλωσης του ναού αποδίδεται στους ιερείς. Εκείνοι είχαν διαρρυθμίσει την κατάσταση έτσι ώστε η αυλή του ναού να μεταβληθεί σε αγορά. Ο λαός ήταν σχετικά αθώος. Η θεϊκή εξουσία του Ιησού τους έκανε εντύπωση. Η επιρροή των ιερέων και των αρχόντων όμως επάνω τους ήταν μεγαλύτερη. Θεώρησαν την αποστολή του Ιησού σαν νεωτερισμό και αμφισβήτησαν το δικαίωμα της επέμβασής Του σε ζητήματα που επέτρεπαν οι αρχές του ναού. Δυσαρεστήθηκαν γιατί οι συναλλαγές τους διακόπηκαν και με αυτό κατασίγασαν την προσπάθεια του Αγίου Πνεύματος να τους φέρει σε μετάνοια ΖΧ 133.3

Περισσότερο από όλους τους άλλους οι ιερείς και οι άρχοντες έπρεπε να διακρίνουν στο πρόσωπο του Ιησού τον κεχρισμένο του Κυρίου επειδή αυτοί είχαν στα χέρια τους τα ιερά κείμενα που περιέγραφαν την αποστολή Του. Γνώριζαν ότι ο καθαρισμός του ναού ήταν μία εκδήλωση που υπερέβαινε τις ανθρώπινες δυνάμεις. Όσο και αν μισούσαν το Χριστό, δεν μπορούσαν και να απαλλαγούν τελείως από τη σκέψη ότι Αυτός πιθανόν να ήταν κάποιος προφήτης σταλμένος από το Θεό, με σκοπό να αποκαταστήσει την ιερότητα του ναού. Με ορισμένο σέβας που τους δημιουργούσε ο φόβος, Τον πλησίασαν με την ερώτηση: «Τι σημείον δεικνύεις εις ημάς διότι κάμνεις ταύτα;» ΖΧ 134.1

Σημείο ο Ιησούς τους είχε δείξει. Ρίχνοντας φώς στις καρδιές τους και κάνοντας μπροστά τους τα έργα που αναμένονταν να κάνει ο Μεσσίας, τους έδωσε αξιόπιστη απόδειξη του χαρακτήρα Του. Τώρα που ζητούσαν σημείο, τους απάντησε παραβολικά, δείχνοντας έτσι ότι διάβαζε τη μοχθηρία τους, βλέποντας πόσο μακριά θα τους οδηγούσε. Τους είπε: «Χαλάσατε τον ναόν τούτον και δια τριών ημερών θέλω εγείρει αυτόν.» ΖΧ 134.2

Η σημασία των λόγων Του ήταν διπλή. Δεν αναφέρονταν μόνο στην καταστροφή του ιουδαϊκού ναού και της λατρείας, αλλά και σ το θάνατό Του -στην καταστροφή του ναού του σώματός Του. Οι Ιουδαίοι ήδη σχεδίαζαντον θάνατό Του. Όταν οι ιερείς και οι άρχοντες επέστρεψαν στο ναό, είχαν πρόθεση να φονεύσουν τον Ιησού και να απαλλαγούν από αυτό τον ταραχοποιό. Ακόμη και όταν τους φανέρωσε τις προθέσεις τους, πάλι δεν Τον κατάλαβαν. Έκριναν ότι η εφαρμογή των λόγων Του αφορούσε τον Ιεροσολυμικό μόνο ναό και με αγανάκτηση φώναξαν: «Εις τεσσαράκοντα και έξ έτη ωκοδομήθη ο ναός ούτος, και Σύ θέλεις εγείρει αυτόν εις τρείς ημέρας;» Τώρα πια ένοιωθαν ότι τα λόγια του Ιησού δικαίωναν την απιστία τους και πήραν την απόφαση να Τον απορρίψουν. ΖΧ 134.3

Ο Χριστός δεν περίμενε ότι θα γίνονταν αντιληπτά τα λόγια Του αυτά από τους άπιστους Ιουδαίους, ούτε ακόμη και από τους μαθητές Του εκείνο τον καιρό. Γνώριζε ότι οι εχθροί θα παρερμήνευαν τα λόγια Του και θα τα έστρεφαν εναντίον Του. Στη δίκη Του θα έφερναν αυτά τα λόγια σαν κατηγορία εναντίον Του και στο Γολγοθά χλευαστικά θα Του τα εκσφενδόνιζαν κατά πρόσωπο. Αν όμως τους τα εξηγούσε αμέσως τότε, θα μάθαιναν οι μαθητές για τα πάθη Του και θα ένοιωθαν μια λύπη που δεν ήταν ακόμη σε θέση να σηκώσουν. Εξάλλου τέτοια εξήγηση θα αποκάλυπτε πρόωρα στους Εβραίους το αποτέλεσμα της προκατάληψης και της απιστίας τους. Ήδη είχαν πάρει το δρόμο που θα ακολουθούσαν σταθερά μέχρι που θα Τον οδηγούσαν «ως Αρνίον επί σφαγήν.» ΖΧ 134.4

Ο Χριστός είπε αυτά τα λόγια για εκείνους που θα Τον πίστευαν. Ήξερε ότι τα ίδια λόγια θα επαναλαμβάνονταν και επειδή είχαν ειπωθεί τον καιρό του Πάσχα, θα έφθαναν σε χιλιάδες αυτιά και θα μεταφέρονταν σε όλα τα μέρη του κόσμου. Μετά την ανάστασή Του η σημασία των λεγομένων Του θα γίνονταν σαφής. Για πολλούς θα αποτελούσε αναμφισβήτητη απόδειξη της θεότητάς Του. ΖΧ 135.1

Συχνά, εξαιτίας του πνευματικού σκότους, ακόμη και οι μαθητές του Χριστού δεν κατόρθωναν να καταλάβουν τα μαθήματά Του. Πολλά από τα μαθήματα αυτά έγιναν αργότερα κατανοητά από τα διαδοχικά γεγονότα. Όταν Αυτός δεν βρίσκοντανπια μαζί τους, τα λόγια εκείνα παρέμειναν στην καρδιά τους. ΖΧ 135.2

Όσοναφορά το ναό της Ιερουσαλήμ, τα λόγια του Σωτήρα, «Χαλάσατε τον ναόν τούτον, και δια τριών ημερών θέλω εγείρει αυτόν,» είχαν βαθύτερη σημασία από ότι είχαν αντιληφτεί οι ακροατές Του. Ο Χριστός ήταν το θεμέλιο και η ζωή του ναού. Οι ιεροτελεστίες του τυποποιούσαν τη θυσία του Υιού του Θεού. Η ιερατεία συμβόλιζε τη μεσιτική φάση του χαρακτήρα και του έργου του Χριστού. Όλο το σχέδιο της λατρείας που ενέπνεαν οι θυσίες, ήταν η σκιά του θανάτου του Σωτήρα για την απολύτρωση του κόσμου. Αυτές οι θυσίες δεν θα απέβλεπαν πια σε τίποτε όταν το μεγάλο γεγονός που προεικόνιζαν αιώνες τώρα θα είχε εκπληρωθεί. ΖΧ 135.3

Αφού η τελετουργική οικονομία συμβόλιζε το Χριστό, δεν θα είχε καμία αξία χωρίς Αυτόν. Όταν οι Ιουδαίοι επισφράγισαν την απόρριψη του Χριστού παραδίδοντάς Τον στο θάνατο, απέρριψαν όλα όσα συμβόλιζε ο ναός και η λειτουργία του. Η ιερότητά του εξέλιπε. Προορίζονταν για την καταστροφή. Από εκείνη τη μέρα οι προσφορές των θυσιών και όλες οι ιεροτελεστίες που είχαν σχέση με αυτές δεν είχαν πια καμιά σημασία. Όπως η προσφορά του Κάιν, δεν εξέφραζαν πίστη στο Σωτήρα. Θανατώνοντας το Χριστό, οι Ιουδαίοι ουσιαστικά κατέστρεψαν το ναό τους. Όταν ο Χριστός σταυρώθηκε, το εσωτερικό καταπέτασμα του ναού σχίστηκε από πάνω μέχρι κάτω, δείχνοντας ότι η μεγάλη τελική θυσία είχε πραγματοποιηθεί και ότι το τελετουργικό σύστημα των θυσιών και προσφορών είχε λάβει τέλος για πάντα. ΖΧ 135.4

«Δια τριών ημερών θέλω εγείρει αυτόν.» Με το θάνατο του Σωτήρα οι δυνάμεις του σκότους φάνηκαν να επικρατούν και πανηγύριζαν για τη νίκη τους. Αλλά από τον ανοικτό τάφο του Ιωσήφ, ο Χριστός βγήκε νικητής. «Και απογυμνώσας τας αρχάς και τας εξουσίας, παρεδειγμάτισε παρρησία, θριαμβεύσας κατ’ αυτών.» (Κολ. 2:15.) Με το θάνατο και την ανάστασή Του έγινε «λειτουργός των αγίων και της σκηνής της αληθινής, την οποίαν κατεσκεύασεν ο Κύριος, και ουχί άνθρωπος. »(Εβρ. 8:2.) Άνθρωποι έστησαν την ιουδαϊκή σκηνή, άνθρωποι οικοδόμησαν τον ιουδαϊκό ναό αλλά το ουράνιο αγιαστήριο του οποίου το επίγειο ήταν τύπος, δεν οικοδομήθηκε από αρχιτέκτονα. «Ιδού ο ανήρ, του οποίου το όνομα είναι Βλαστός . . . θέλει οικοδομήσει τον ναόν του Κυρίου και Αυτός θέλει λάβει δόξαν, και θέλει καθίσει, και θέλει διοικήσει επί του θρόνου Αυτού και θέλει είσθαι ιερεύς επί του θρόνου Αυτού.» (Ζαχ. 6:12, 13.) ΖΧ 136.1

Η λειτουργία των θυσιών που απέβλεπε στο Χριστό πέρασε πια. Αλλά τα μάτια των ανθρώπων στρέφονται τώρα στην αληθινή Θυσία για την αμαρτία του κόσμου. Η επίγεια ιερατεία έληξε, αλλά ατενίζουμε το Χριστό, το λειτουργό της Καινής Διαθήκης και «εις αίμα καθαρισμού, το οποίον λαλεί καλύτερα παρά το του Άβελ.» (Εβρ. 12:24.) «Δεν ήτο πεφανερωμένη η εις τα άγια οδός, επειδή η πρώτη σκηνή ίστατο έτι. . . . Ελθών δε ο Χριστός, αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών, δια της μεγαλυτέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποιήτου . . . δια του ιδίου Αυτού αίματος εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν.» (Εβρ. 9:8-12.) ΖΧ 136.2

«Όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’ Αυτού, ζών πάντοτε δια να μεσιτεύση υπέρ αυτών » (Εβρ. 7:25.) Παρότι η τελετουργική υπηρεσία θα μεταφέρονταν από τον επίγειο στον ουράνιο ναό, παρότι το αγιαστήριο και ο Μεγάλος Αρχιερέας θα ήταν αόρατοι στα ανθρώπινα μάτια, οι μαθητές δεν θα ζημίωναν όλα αυτά. Δεν θα επέρχονταν καμιά διακοπή στην επικοινωνία τους, καμιά ελάττωση στη δύναμή τους εξαιτίας της απουσίας του Σωτήρα. Ενώ ο Ιησούς λειτουργεί στο ουράνιο αγιαστήριο, εξακολουθεί να είναι με το Πνεύμα Του λειτουργός της επίγειας εκκλησίας. Απομακρύνθηκε από τα φυσικά μάτια, αλλά η υπόσχεση κατά την αναχώρησή Του εκπληρώνεται: «Και ιδού, Εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος.» (Ματθ. 28:20.) Ενώ μεταβιβάζει την εξουσία Του σε κατώτερους λειτουργούς, η ζωογόνος παρουσία Του είναι ακόμη με την εκκλησία Του. ΖΧ 136.3

«Έχοντες λοιπόν Αρχιερέα μέγαν, όστις διήλθε τους ουρανούς, Ιησούν τον Υιόν του Θεού, ας κρατώμεν την ομολογίαν. Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών, χωρίς αμαρτίας. Ας πλησιάσωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, δια να λάβωμεν έλεος, και να εύρωμεν χάριν πρός βοήθειαν εν καιρώ χρείας.» (Εβρ. 4:14-16.) ΖΧ 137.1