Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 15—ΣΤΗ ΓΑΜΗΛΙΑ ΤΕΛΕΤΗ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ιωάννη 2:1-11. ΖΧ 116.1

Ο Ιησούς δεν άρχισε την υπηρεσία Του με κανένα θεαματικό έργο μπροστά στο Συνέδριο της Ιερουσαλήμ. Η δύναμή Του πρωτοεκδηλώθηκε σε μια οικογενειακή συγκέντρωση, σε κάποιο μικρό χωριό της Γαλιλαίας για να προσθέσει χαρά σε μια γαμήλια τελετή. ΖΧ 116.2

Έτσι έδειξε τη συμπάθειά Του στους ανθρώπους και την επιθυμία Του να συμβάλει στην ευτυχία τους. Στην έρημο των πειρασμών, Αυτός είχε πιεί το ποτήρι της λύπης, αλλά είχε έρθει για να προσφέρει το ποτήρι της ευτυχίας στους ανθρώπους. Με την ευλογία Του κατάφερε να καθαγιάσει τις σχέσεις της ανθρώπινης ζωής. ΖΧ 116.3

Από τον Ιορδάνη ο Ιησούς είχε επιστρέψει στη Γαλιλαία. Ένας γάμος επρόκειτο να γίνει στην Κανά, μια μικρή πόλη κοντά στη Ναζαρέτ. Οι μελλόνυμφοι ήταν συγγενείς του Ιωσήφ και της Μαρίας. Ο Ιησούς, έχοντας πληροφορηθεί για την οικογενειακή εκείνη συγκέντρωση, πήγε στην Κανά όπου μαζί με τους μαθητές Του είχε προσκληθεί στο γάμο. ΖΧ 116.4

Εκεί συνάντησε πάλι τη Μητέρα Του από την οποία είχε αποχωριστεί πριν από καιρό. Η Μαρία είχε ακούσει για τις θαυμάσιες εκδηλώσεις στον Ιορδάνη κατά τη βάπτισή Του. Τα νέα είχαν φθάσει στη Ναζαρέτ και ξανάφεραν στη θύμησή της τις παλιές σκηνές που χρόνια είχε κρυμμένες στην καρδιά της. Όπως όλος ο λαός του Ισραήλ, η Μαρία ήταν και αυτή βαθειά συγκινημένη από την αποστολή του Ιωάννη του Βαπτιστή. Θυμόταν καλά την προφητεία που δόθηκε κατά τη γέννησή του. Τώρα οι σχέσεις του με τον Ιησού αναπτέρωσαν πάλι τις ελπίδες της. Ταυτόχρονα όμως πληροφορήθηκε και τη μυστηριώδη αποχώρηση του Ιησού στην έρημο και βασανίζονταν από κακά προαισθήματα. ΖΧ 116.5

Από την ημέρα που άκουσε τον ευαγγελισμό του αγγέλου στο σπίτι της Ναζαρέτ, η Μαρία φύλαγε σαν θησαυρό κάθε ένδειξη ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας. Η γλυκιά, ανιδιοτελής ζωή Του τη διαβεβαίωνε ότι δεν μπορεί να είναι άλλος παρά ο Απεσταλμένος του Θεού. Έρχονταν και για αυτή στιγμές αμφιβολίας και απογοήτευσης, ανυπομονώντας για την ώρα όπου η δόξα Του θα αποκαλυπτόταν. Ο θάνατος την είχε αποχωρίσει από τον Ιωσήφ, ο οποίος μαζί της γνώριζε το μυστήριο της γέννησης του Ιησού. Δεν υπήρχε κανείς στον οποίο θα μπορούσε να εκμυστηρευθεί τις ελπίδες και τους φόβους της. Οι δύο τελευταίοι μήνες ήταν πολύ καταθλιπτικοί. Είχε αποχωριστεί από τον Ιησού, στη συμπάθεια του οποίου έβρισκε ανακούφιση. Συλλογίζονταν τα λόγια του Συμεών: «Και σού δε αυτής την ψυχήν ρομφαία θέλει διαπεράσει.» (Λουκ. 2:35.) Θυμήθηκε τις τρείς μέρες της αγωνίας όταν νόμιζε ότι ο Ιησούς είχε χαθεί παντοτινά για αυτή. Με αγωνία στην καρδιά περίμενε τώρα την επιστροφή Του. ΖΧ 116.6

Στην τελετή του γάμου Τον συναντά όπως πάντα, τρυφερό και αφοσιωμένο Γιό. Δεν είναι όμως ακριβώς ο ίδιος. Η μορφή Του είναι αλλαγμένη. Φέρνει τα ίχνη της πάλης Του στην έρημο και μια νέα έκφραση επιβλητικότητας και δύναμης δίνει τη βεβαιότητα της ουράνιας αποστολής Του. Μαζί Του είναι μια ομάδα από νέους των οποίων τα μάτια Τον παρακολουθούν με σεβασμό και οι οποίοι Τον αποκαλούν Κύριο. Αυτοί οι σύντροφοι εξιστορούν στη Μαρία τι είδαν και άκουσαν στη βάπτιση και στις υπόλοιπες περιπλανήσεις τους. Καταλήγουν με τη δήλωση: «Εκείνον τον οποίον έγραψεν ο Μωϋσής εν τω νόμω και οι προφήται, ευρήκαμεν.» (Ιωάν. 1:45.) ΖΧ 117.1

Καθώς συγκεντρώνονταν οι καλεσμένοι, μερικοί έδειχναν ότι τους απασχολούσε κάποιο σοβαρό ζήτημα. Διακατέχονταν από μια καλά κρυμμένη ανησυχία. Μικρές ομάδες συζητούσαν με έξαψη αλλά συγκρατημένα και βλέμματα θαυμασμού στρέφονταν προς το Γιό της Μαρίας. Όταν η Μαρία άκουσε τη μαρτυρία των μαθητών για τον Ιησού, ένοιωσε χαρά για τη διαβεβαίωση ότι οι μακρόχρονες προσδοκίες της δεν ήταν μάταιες. Θα ήταν αφύσικο αν σε αυτή την άγια χαρά δεν ήταν αναμιγμένα ίχνη φυσιολογικής μητρικής υπερηφάνειας. Καθώς έβλεπε πολλά βλέμματα καρφωμένα πάνω στον Ιησού, λαχταρούσε να Τον δεικαι να αποδείξει στους παραβρισκόμενους ότι Αυτός ήταν πραγματικά ο Τιμημένος του Θεού. Ήλπιζε ότι Του παρουσιάζονταν τώρα η ευκαιρία να κάνει ένα θαύμα μπροστά τους. ΖΧ 117.2

Κατά τη συνήθεια της εποχής εκείνης οι γαμήλιες γιορτές κρατούσαν πολλές μέρες. Σ’ αυτό το γάμο, πριν λήξει η τελετή, διαπίστωσαν ότι το κρασί τους είχε τελειώσει. Αυτή η διαπίστωση τους προξένησε λύπη και αμηχανία. Ήταν ασυνήθιστο να μη προσφέρουν κρασί στις γιορτές και η απουσία του θα φαίνονταν σαν επιλήψιμη φιλοξενία. Η Μαρία, σαν συγγενής του ζεύγους, είχε παρευρεθεί στην προετοιμασία του συμποσίου. Τότε είπε στον Ιησού: «Οίνον δεν έχουσι.» Αυτά τα λόγια ισοδυναμούσαν με την πρόταση ότι έπρεπε να βοηθήσει στις ανάγκες τους. Ο Ιησούς απάντησε: «Τι είναι μεταξύ Εμού και σού, γύναι; δεν ήλθεν έτι η ώρα Μου. » ΖΧ 117.3

Η απάντηση, αν και σε εμάς φαίνεται κάπως απότομη, δεν εκφράζει όμως ψυχρότητα ούτε αγένεια. Ο τρόπος με τον οποίο απάντησε ο Σωτήρας στη Μητέρα Του ήταν σύμφωνος με τα ανατολικά έθιμα. Χρησιμοποιούσαν αυτό τον τρόπο προς τα πρόσωπα που ήθελαν να δείξουν σεβασμό. Κάθε πράξη του Χριστού στην επίγεια ζωή Του βρίσκονταν σε αρμονία με την εντολή που ο Ίδιος είχε δώσει: «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου» (Έξοδ. 20:12.) Πάνω στο σταυρό, στην τελευταία πράξη τρυφερότητας προς τη Μητέρα Του, ο Ιησούς και πάλι απευθύνθηκε σε αυτήν με τον ίδιο τρόπο καθώς την εμπιστεύονταν στη φροντίδα του αγαπημένου Του μαθητή. Τόσο στη γαμήλια τελετή όσο και στο σταυρό, η αγάπη που εκδήλωσε ο Χριστός με τον τόνο, το βλέμμα και τον τρόπο, μεταφράζει αυτά τα λόγια Του. ΖΧ 118.1

Όταν επισκέφθηκε το ναό στην παιδική Του ηλικία, το μυστήριο του έργου της ζωής Του αποκαλύπτονταν μπροστά Του. Ο Χριστός είχε πει στη Μαρία: «Δεν εξεύρετε ότι πρέπει να ήμαι εις τα του Πατρός Μου;» (Λουκ. 2:49.) Αυτά τα λόγια αποτελούσαν τη βασική γραμμή όλης Του της ζωής και διακονίας. Κάθε άλλο έρχονταν σε δεύτερη μοίρα μετά το έργο Του, το μεγάλο απολυτρωτικό έργο που ήρθε να επιτελέσει σ’ αυτό τον κόσμο. Τώρα επανα-λάμβανε το μάθημα. Υπήρχε κίνδυνος η Μαρία να δει τη σχέση της μητρότητας που τη συνέδεε με τον Ιησού σαν ιδιαίτερο αξίωμα, δίνοντας το δικαίωμά να Τον κατευθύνει μέχρι ένα σημείο στο έργο Του. Επί τριάντα χρόνια ο Ιησούς της ήταν ένας αξιαγάπητος και υπάκουος γιός και η αγάπη Του δεν είχε αλλάξει. Τώρα όμως έπρεπε να ασχοληθεί με το έργο του Πατέρα Του. Σαν Υιό του Υψίστου και Σωτήρα του κόσμου, κανένας επίγειος δεσμός δεν επιτρέπεται να Τον εμποδίσει από την αποστολή Του ή να επηρεάσει τη διαγωγή Του. Έπρεπε να είναι ελεύθερος να κάνει το θέλημα του Θεού. Αυτό το μάθημα ισχύει και για μας. Οι αξιώσεις του Θεού στέκονται πάνω από κάθε δεσμό ανθρώπινης συγγένειας. Καμιά έλξη στον κόσμο δεν πρέπει να απομακρύνει τα βήματά μας από το μονοπάτι όπου Αυτός μας ζητάει να βαδίσουμε. ΖΧ 118.2

Η μοναδική ελπίδα απολύτρωσης για την αμαρτωλή ανθρώπινη φυλή μας βρίσκεται στο Χριστό. Η Μαρία μπορούσε να βρει τη σωτηρία μόνο μέσω του Αμνού του Θεού. Μόνη της δεν είχε τέτοια δυνατότητα. Η συγγένεια της με τον Ιησού δεν την τοποθετούσε σε διαφορετική πνευματική σχέση από ότι κάθε άλλη ανθρώπινη ψυχή. Αυτό δείχνουν τα λόγια του Σωτήρα. Καθιστά σαφή τη διάκριση ανάμεσα στη σχέση Του με αυτή σαν Υιός ανθρώπου και σαν Υιός Θεού. Ο δεσμός της συγγενείας τους με κανένα τρόπο την εξομοίωνε με Αυτόν. Τα λόγια: «Δεν ήλθεν έτι η ώρα Μου,» καθορίζουν το γεγονός ότι κάθε πράξη του Χριστού πάνω στη Γη ήταν εκπλήρωση του προαιώνιου σχεδίου. Πριν έρθει στη Γή είχε το σχέδιο μπροστά Του, τέλειο σε όλες του τις λεπτομέρειες. Καθώς βάδιζε ανάμεσα στους ανθρώπους, το θέλημα του Θεού Τον οδηγούσε βήμα προςβήμα. Δεν δίσταζε να ενεργήσει τον καθορισμένο καιρό. Με την ίδια υποταγή περίμενε να έρθει η ώρα Του. ΖΧ 119.1

Λέγοντας στη Μαρία ότι η ώρα Του δεν είχε έρθει ακόμη, ο Ιησούς απαντούσε στη σιωπηλή της σκέψη, στην προσδοκία που έτρεφε μαζί με το λαό της. Έλπιζε ότι Αυτός θα αποκαλύπτονταν σαν Μεσσίας και θα ανέρχονταν στο θρόνο του Ισραήλ. Αλλά δεν είχε έρθει ο καιρός ακόμη. Ο Ιησούς δέχτηκε να συμμεριστεί τον κλήρο της ανθρωπότητας όχι σαν Βασιλιάς αλλά σαν «Άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας.» ΖΧ 119.2

Αν και η Μαρία δεν είχε ακριβή αντίληψη της αποστολής του Ιησού, είχε όμως απόλυτη εμπιστοσύνη σε Αυτόν. Σε αυτή την πίστη της ανταποκρίθηκε ο Ιησούς. Για να τιμήσει την εμπιστοσύνη της Μητέρας Του και να τονώσει την πίστη των μαθητών Του, ο Χριστός έκανε το πρώτο θαύμα. Η πίστη των μαθητών θα διέρχονταν από πολλούς και μεγάλους πειρασμούς. Από τις προφητείες ήταν σίγουροι πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας. Περίμεναν από τους θρησκευτικούς αρχηγούς να Τον δεχθούν με εμπιστοσύνη μεγαλύτερη και από τη δική τους. Διεκήρυτταν στους ανθρώπους τα θαυμάσια έργα του Χριστού και την πεποίθηση τους στην αποστολή Του, αλλά έμειναν κατάπληκτοι και πικρά απογοητευμένοι με την απιστία, τη βαθειά ριζωμένη προκατάληψη και την εχθρότητα που έδειχναν οι ιερείς και οι ραβίνοι στον Ιησού. Τα πρώτα θαύματα του Σωτήρα δυνάμωσαν τους μαθητές με σκοπό να αντιμετωπίσουν αυτή την αντίδραση. ΖΧ 119.3

Χωρίς διόλου να δυσαρεστηθεί από τα λόγια του Ιησού, η Μαρία είπε σε αυτούς που υπηρετούσαν στο τραπέζι: «Ότι σας λέγει κάμετε.» Με αυτή την συμπεριφορά, έκανε ότι μπορούσε για να προλειάνει το έδαφος για το έργο του Χριστού. ΖΧ 119.4

Κοντά στην εξώπορτα ήταν έξι μεγάλα πέτρινα πιθάρια και ο Ιησούς ζήτησε από τους υπηρέτες να τα γεμίσουν με νερό. Αυτό και έγινε. Επειδή το κρασί χρειάζονταν αμέσως, ο Ιησούς είπε «Αντλήσατε τώρα και φέρετε προς τον αρχιτρίκλινον.» Αντί όμως για νερό που είχαν γεμίσει οι υπηρέτες τα πιθάρια, έτρεχε κρασί. Ούτε ο αρχιτρίκλινος, ούτε οι καλεσμένοι γενικά αντιλήφθησαν ότι το κρασί είχε σωθεί. Όταν ο αρχιτρίκλινος δοκίμασε αυτό που έφεραν οι υπηρέτες, το βρήκε ανώτερο από κάθε άλλο που είχε μέχρι τότε γευθεί και πολύ διαφορετικό από αυτό που έφεραν στην αρχή του συμποσίου. Στρεφόμενος στο γαμπρό είπε: «Πάς άνθρωπος πρώτον τον καλόν οίνον βάλλει, και αφού πίωσι πολύ, τότε τον κατώτερον σύ εφύλαξας τον καλόν οίνον έως τώρα.» ΖΧ 120.1

Όπως οι άνθρωποι παρουσιάζουν πρώτα το καλύτερο κρασί και έπειτα το κατώτερο, το ίδιο συμβαίνει και με τα δώρα αυτού του κόσμου. Αυτά που ο κόσμος προσφέρει μπορεί να τέρπουν τα μάτια και να μαγεύουν τις αισθήσεις, αλλά αποδεικνύεται ότι δεν ικανοποιούν. Το κρασί μεταβάλλεται σε πίκρα και η χαρά σε θλίψη. Πράγματα που αρχίζουν με τραγούδια και ευθυμία, καταλήγουν στην κούραση,στην πλήξη και στην αηδία. Τα δώρα όμως του Χριστού είναι πάντοτε δροσερά και νέα. Το συμπόσιο που Εκείνος προσφέρει στην ψυχή παρέχει πάντοτε χαρά και ικανοποίηση. Κάθε καινούργιο δώρο αυξάνει την ικανότητα του αποδέκτη να απολαύσει τις ευλογίες του Κυρίου. Αυτός δίνει το ένα χάρισμα πάνω στο άλλο. Η προμήθειά τους είναι ανεξάντλητη. Αν μένετε πιστοί σε Αυτόν, το γεγονός ότι σήμερα λάβατε ένα πλούσιο δώρο, πιστοποιεί ότι αύριο θα λάβετε ένα δώρο ακόμηπλουσιότερο. Τα λόγια του Χριστού προς το Ναθαναήλ εκφράζουν το νόμο της συμπεριφοράς του Θεού προς τα τέκνα της πίστης. Με κάθε καινούργια αποκάλυψη της αγάπης Του, δηλώνει στην επιδεκτική καρδιά: «Πιστεύεις; μεγαλύτερα τούτων θέλεις ιδεί. » (Ιωάν. 1:50) ΖΧ 120.2

Το δώρο του Χριστού στο γαμήλιο συμπόσιο ήταν συμβολικό. Το νερό αντιπροσώπευε το βάπτισμα που πραγματοποιε ίται με το θάνατό Του το κρασί, το αίμα Του που θα χύνονταν για τις αμαρτίε ς του κόσμου. Ανθρώπινα χέρια γέμισαν τις στάμνες με νερό, α λ λά μόνο ο λόγος του Χριστού μπορούσε να μεταδώσει σ ’αυτό τη ζωντανή δύναμη. Το ίδιο και με τις τελετές που υπονοούν το θάνατο του Σωτήρα. Μόνο με τη δύναμη του Χριστού, την ενεργουμένη με πίστη,Οι τελετές αυτές τρέφουν αποτελεσματικά την ψυχή ΖΧ 120.3

Ο λόγος Του προέβλεψε άνετα τις ανάγκες της γιορτής. Εξίσου άφθονη είναι και η προμήθεια της χάρης Του με σκοπό να εξαλείψει τις ανομίες των ανθρώπων, να ανανεώσει και να διατηρήσει την ψυχή. ΖΧ 121.1

Στην πρώτη γιορτή που παραβρέθηκε μαζί με τους μαθητές Του, ο Ιησούς τους πρόσφερε το ποτήρι που συμβόλιζε το έργο Του για τη σωτηρία τους. Στο τελευταίο δείπνο, τους πρόσφερε και πάλι το ποτήρι σαν καθιέρωση της ιερής εκείνης τελετής που συμβόλιζε το θάνατό Του «μέχρι της ελεύσεως Αυτού.» (Α’ Κορ. 11:26.).Από τη λύπη για τον αποχωρισμό τους από το Σωτήρα, οι μαθητές παρηγορήθηκαν με την υπόσχεση της μελλοντικής συνάντησης όταν τους είπε: «Δεν θέλω πίει εις το εξής εκ τούτου του γεννήματος της αμπέλου, έως της ημέρας εκείνης, όταν πίνω αυτό νέον μεθ’ υμών εν τη βασιλεία του Πατρός Μου.» (Ματθ. 26:29.) ΖΧ 121.2

Το κρασί που ο Ιησούς προμήθευσε στην τελετή του γάμου,όπως και αυτό που έδωσε στους μαθητές Του σαν σύμβολο τουαίματός Του, ήταν αγνός χυμός σταφυλιού. Σε αυτό το κρασίαναφέρεται ο Ησαΐας όταν μιλάει για το «γλεύκος εν τη σταφυλή»και προσθέτει «μη φθείρης αυτό, διότι είναι ευλογία εν αυτώ.» (Ησ.65:8.) ΖΧ 121.3

Ο Ίδιος ο Χριστός στην Παλαιά Διαθήκη προειδοποίησε τον λαό του Ισραήλ: «Ο οίνος είναι χλευαστής, και τα σίκερα στασιαστικά καιόστις δελεάζεται υπό τούτων, δεν είναι φρόνιμος.» (Παρ. 20:1.) Ο Ίδιος ποτέ δεν θα προμήθευε ένα τέτοιο ποτό. Ο Σατανάς ωθείτους ανθρώπους να παραδοθούν σε κάτι που θολώνει το μυαλό καιαποχαυνώνει την πνευματική τους αντίληψη, ενώ ο Χριστός μας διδάσκει να καθυποτάξουμε την κατώτερη φύση μας. Όλη η ζωή Του ΖΧ 121.4

ήταν παράδειγμα αυταπάρνησης. Για να συντρίψει τη δύναμη της όρεξης, υπέφερε για χάρη μας την πιο σκληρή δοκιμασία πουάνθρωπος μπορεί ποτέ να υποφέρει. Ο Ίδιος ο Χριστός είχε δώσειοδηγίες στον Ιωάννη το Βαπτιστή να μη πιεί ούτε κρασί, ούτεσίκερα. Ο Ίδιος ο Χριστός συνέστησε παρόμοια αποχή στη γυναίκα ΖΧ 121.5

του Μανωέ. Ο Ίδιος πρόφερε κατάρα στον άνθρωπο που θαέβαζε το ποτήρι του ποτού στα χείλη του πλησίον του. Ο Χριστόςδεν έπραξε αντίθετα με τη διδασκαλία Του. Το κρασί πουπρομήθευσε στους καλεσμένους του γάμου ήταν ένα υγιεινό καιδροσιστικό ποτό, κρασί που δεν είχε υποστεί ζύμωση. Παρουσίασε κάτι το εύγεστο και συνάμα υγιεινό. ΖΧ 121.6

Καθώς οι καλεσμένοι συζητούσαν για την ποιότητα του κρασιού, με διάφορες ερωτήσεις έμαθαν από τους υπηρέτες την ιστορία του θαύματος. Για αρκετή ώρα οι καλεσμένοι είχαν κυριευτεί από τέτοια έκπληξη που κανείς δεν σκέφθηκε Εκείνον που επετέλεσε το θαυμάσιο αυτό έργο. Όταν αργότερα Τον αναζήτησαν, διαπίστωσαν ότι είχε αποσυρθεί τόσο αθόρυβα, που ούτε οι μαθητές Του το αντιλήφθησαν. ΖΧ 122.1

Η προσοχή των καλεσμένων στράφηκε τότε στους μαθητές Του. Για πρώτη φορά παρουσιάζονταν σε αυτούς η ευκαιρία να ομολογήσουν την πίστη τους στον Ιησού. Είπαν τι είδαν και άκουσαν στον Ιορδάνη και αυτό δημιούργησε σε πολλές καρδιές την ελπίδα ότι ο Θεός είχε αναστήσει Λυτρωτή για το λαό Του. Το θαύμα διαδόθηκε σε όλη την περιοχή και έφθασε μέχρι τα Ιεροσόλυμα. Με καινούργιο ενδιαφέρον οι ιερείς και οι πρεσβύτεροι ερεύνησαν τις προφητείες που αναφέρονταν στην έλευση του Χριστού. Τους γεννήθηκε η διακαής επιθυμία να μάθουν για την αποστολή αυτού του νέου Δασκάλου που παρουσιάστηκε με ένα τέτοιο ανεπιτήδευτο τρόπο ανάμεσα στο λαό. ΖΧ 122.2

Η διακονία του Χριστού έρχονταν σε χτυπητή αντίθεση με τη διακονία των Ιουδαίων πρεσβυτέρων. Ο σεβασμός τους για τις παραδόσεις και τον τυπικισμό είχε καταργήσει κάθε πραγματική ελευθερία σκέψης και πράξης. Ζούσαν διαρκώς με το φόβο μη μολυνθούν. Για να αποφύγουν κάθε επαφή με τους «ακάθαρτους,» κρατούσαν σε απόσταση όχι μόνο τους Εθνικούς αλλά και την πλειονότητα του ίδιου του λαού τους. Δεν προσπαθούσαν ούτε να τους ωφελήσουν, ούτε να τους θεωρήσουν φίλους. Με το να προσκολλούνται διαρκώς σ’ αυτά τα θέματα, περιόριζαν την αντίληψή τους και τον ορίζοντα της ζωής τους. Το παράδειγμά τους ενθάρρυνε τον εγωισμό και την έλλειψη ανεκτικότητας ανάμεσα στις διάφορες λαϊκές τάξεις. ΖΧ 122.3

Ο Ιησούς άρχισε το έργο της μεταρρύθμισης δείχνοντας μεγάλη κατανόηση για την πάσχουσα ανθρωπότητα. Ενώ έδειχνε το μεγαλύτερο σεβασμό για το νόμο του Θεού, τιμούσε συνάμα την επιδεικτική ευσέβεια των Φαρισαίων και προσπαθούσε να απαλλάξει το λαό από τους παράλογους κανονισμούς που του είχαν επιβληθεί. Προσπαθούσε να γκρεμίσει τους φραγμούς που χώριζαν τις διάφορες κοινωνικές τάξεις, ώστε να συνενώσει τους ανθρώπους σαν παιδιά μιας οικογένειας. Με την προσέλευσή Του στην τελετή του γάμου αποσκοπούσε να κάνει ένα βήμα προς την κατεύθυνση αυτή. ΖΧ 122.4

Ο Θεός είχε υποδείξει στον Ιωάννη Βαπτιστή να κατοικήσει στην έρημο για να αποφύγει την επιρροή των ιερέων και ραβίνων και να ετοιμαστεί για μια ειδική αποστολή. Αυτή η αυστηρότητα και η απομόνωση της ζωής του δεν σκόπευαν να χρησιμεύσουν για παράδειγμα του λαού. Ο ίδιος ο Ιωάννης δεν υπέδειξε στους ακροατές του να εγκαταλείψουν τα καθήκοντά τους. Τους παρότρυνε να δώσουν απόδειξη της μετάνοιάς τους, μένοντας πιστοί στο Θεό εκεί ακριβώς όπου Αυτός τους είχε καλέσει. ΖΧ 123.1

Ο Ιησούς κατέκρινε την εγωιστική απόλαυση σε όλες τις μορφές της, αλλά από φυσικού Του ήταν κοινωνικός. Δέχονταν τη φιλοξενία όλων των τάξεων, επισκεπτόμενος σπίτια πλουσίων και φτωχών, μορφωμένων και αμαθών. Προσπαθούσε να ανυψώσει τις σκέψεις τους από τα κοινά πράγματα της ζωής στα πνευματικά και αιώνια. Δεν ενθάρρυνε καμιά μορφή ασωτίας και καμιά σκιά κοσμικής ελαφρότητας δεν αμαύρωνε τη συμπεριφορά Του. Έβρισκε όμως ευχαρίστηση στις σκηνές της αγνής χαράς και με την παρουσία Του επιδοκίμαζε τις κοινωνικές συγκεντρώσεις. Ένας ιουδαϊκός γάμος ήταν ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός και ο Υιός του ανθρώπου δεν έμενε ασυγκίνητος από τη χαρά που προξενούσε. Παρευρισκόμενος στη γιορτή, ο Ιησούς τίμησε το γάμο σαν ένα θείο θέσπισμα. ΖΧ 123.2

Τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη ο δεσμός του γάμου χρησιμοποιήθηκε για να παραστήσει την τρυφερή και ιερή ένωση που υπάρχει μεταξύ του Χριστού και του λαού Του. Στη σκέψη του Ιησού, η χαρά του γαμήλιου συμποσίου απεικόνιζε τη χαρά της ημέρας που Αυτός θα οδηγήσει τη νύφη Του στον οίκο του Πατέρα Του και οι λυτρωμένοι μαζί με το Λυτρωτή θα καθίσουν στο δείπνο του γάμου του Αρνίου. Λέει: «Καθώς ο νυμφίος ευφραίνεται εις την νύμφην, ούτως ο Θεός σου θέλει ευφρανθή εις σέ.» «Δεν θέλεις πλέον ονομασθή, Εγκαταλελειμμένη. . . . Αλλά θέλεις ονομασθή, Η Ευδοκία Μου εν αυτή.» (Ησ. 62:5,4.) «Θέλει ευφρανθή επί σέ εν χαρά, θέλει αναπαύεσθαι εις την αγάπην Αυτού, θέλει ευφραίνεσθαι εις σέ εν άσμασι.» (Σοφ. 3:17.) Όταν στον απόστολο Ιωάννη παρουσιάστηκε η οπτασία των ουρανίων πραγμάτων, τότε ο απόστολος έγραψε: «Και ήκουσα ως φωνήν όχλου πολλού, και ως φωνήν υδάτων πολλών, και ως φωνήν βροντών ισχυρών, λεγόντων, Αλληλούια, διότι εβασίλευσε Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ. Ας χαίρωμεν και ας αγαλλώμεθα και ας δώσωμεν την δόξαν εις Αυτόν, διότι ήλθεν ο γάμος του Αρνίου, και η γυνή Αυτού ητοίμασεν εαυτήν. Μακάριοι οικεκλημένοι εις το δείπνον του γάμου του Αρνίου.» (Αποκ. 19:6,7,9.) ΖΧ 123.3

Σε κάθε άνθρωπο, ο Ιησούς έβλεπε κάποιον στον οποίο έπρεπε να δοθεί η κλήση της βασιλείας Του. Άγγιζε τις καρδιές των ανθρώπων, πλησιάζοντας τους σαν ένας που επιθυμεί το καλό τους. Τους αναζητούσε μέσα στους δρόμους, μέσα στα σπίτια τους, μέσα στις βάρκες τους, μέσα στη συναγωγή, στις όχθες της λίμνης στις γαμήλιες γιορτές, παντού. Τους συναντούσε στις καθημερινές εργασίες τους και έδειχνε ενδιαφέρον για τις κοινές υποθέσεις τους. Έφερνε τη διδασκαλία Του μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον, οδηγώντας τις οικογένειες στην επιρροή της θείας παρουσίας Του, ενώ οι άνθρωποι βρίσκονταν μέσα στα ίδια τους σπίτια. Η δυναμική συμπάθειαπου είχε αποσπάσει, συντελούσε στο να κερδίζει ψυχές. Συχνά αποσύρονταν στο βουνό για να προσευχηθεί μόνος Του, αλλά αυτό ήταν μια προετοιμασία για το έργο Του ανάμεσα στους ανθρώπους στην καθημερινή τους ζωή. Αυτές τις ώρες επέστρεφε για να ανακουφίσει τους ασθενείς, να διδάξει τους αμαθείς και να συντρίψει τα δεσμά των αιχμαλώτων του Σατανά. ΖΧ 124.1

Ο Ιησούς κατάρτιζε τους μαθητές Του με τη μέθοδο της προσωπικής επικοινωνίας και συναναστροφής. Άλλοτε τους δίδασκε καθισμένος ανάμεσά τους στη βουνοπλαγιά, άλλοτε πάλι στην ακρογιαλιά ή περπατώντας μαζί τους στο δρόμο. Κάθε στιγμή όμως τους απεκάλυπτε τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού. Δεν τους έκανε ατέλειωτα κηρύγματα όπως κάνουν οι άνθρωποι σήμερα. Οπουδήποτε υπήρχαν πρόθυμες καρδιές να δεχτούν το θεϊκό μήνυμα, φανέρωνε τις αλήθειες της οδού της σωτηρίας. Δεν διέταζε τους μαθητές Του να κάνουν τούτο ή εκείνο, αλλά έλεγε: «Ακολούθει Μοι.» Στα ταξίδια Του σε πόλεις και χωριά, τους έπαιρνε μαζί Του για να μπορούν να δουν πως δίδασκε το λαό. Είχε συνυφάνει τα ενδιαφέροντά τους με το δικό Του ενδιαφέρον και αυτοί ενώθηκαν μαζί Του στο έργο Του. ΖΧ 124.2

Όσοι κηρύττουν το λόγο Του και όσοι δέχθηκαν το ευαγγέλιο της χάρης Του πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Χριστού, Εκείνου που συνταύτισε τον εαυτό Του με τα συμφέροντα της ανθρωπότητας. Δεν χρειάζεται να αρνηθούμε τις κοινωνικές μας συναναστροφές. Δεν πρέπει να απομονωθούμε από τους άλλους. Προκειμένου να πλησιάσομε όλες τις κοινωνικές τάξεις, πρέπει να συναντήσουμε τους ανθρώπους εκεί όπου βρίσκονται. Πολύ σπάνια εκείνοι θα μας αναζητήσουν μόνοι τους. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αγγίζονται με τη θεία αλήθεια που παρουσιάζεται μόνο από τον άμβωνα. Υπάρχει άλλος ένας αγρός εργασίας, πιο ταπεινός ίσως, αλλά πολλά υποσχόμενος. Αυτός βρίσκεται στα σπίτια των ταπεινών και στα μέγαρα των πλουσίων, στα νοσοκομεία και στις συγκεντρώσεις αγνών κοινωνικών απολαύσεων. ΖΧ 124.3

Σαν μαθητές του Χριστού δεν θα αναμιχθούμε με τον κόσμο από απλή αγάπη για απολαύσεις. Δεν θα ενωθούμε στην αφροσύνη του. Τέτοιες συναναστροφές μόνο σε βλαβερά αποτελέσματα καταλήγουν. Δεν πρέπει ποτέ να επικυρώσομε την αμαρτία με τα λόγια μας ή με τις πράξεις μας, με τη σιωπή μας ή με την παρουσία μας. Όπου και αν πηγαίνουμε πρέπει να φέρουμε τον Ιησού μαζί μας και να αποκαλύπτουμε στους άλλους την αξία του Σωτήρα μας. Εκείνοι που προσπαθούν να διατηρήσουν τη θρησκεία τους κρύβοντάς την πίσω από πέτρινους τοίχους, χάνουν πολύτιμες ευκαιρίες να κάνουν το καλό. Με τις κοινωνικές συναναστροφές έρχεται η χριστιανοσύνη σε επαφή με τον κόσμο. Ο καθένας που έχει δεχτεί τη θεία φώτιση, πρέπει να φωτίσει το μονοπάτι εκείνων οι οποίοι αγνοούν το Φώς της ζωής. ΖΧ 125.1

Όλοι πρέπει να δώσομε τη μαρτυρία μας για το Χριστό. Η κοινωνική μας επιρροή, καθαγιασμένη με τη χάρη του Χριστού, πρέπει να βελτιωθεί για να κερδίσει ψυχές στο Σωτήρα. Ας δει ο κόσμος ότι δεν είμαστε εγωιστικά απορροφημένοι από τα δικά μας ενδιαφέροντα, αλλά ότι επιθυμούμε να συμμεριστούμε και με άλλους τις ευλογίες και τα προνόμιά μας. Ας δουν ότι η θρησκεία μας δεν μας κάνει αδιάφορους ή απαιτητικούς. Όσοι ομολογούν ότι βρήκαν το Χριστό, ας εργάζονται όπως Εκείνος για το καλό των ανθρώπων. ΖΧ 125.2

Δεν πρέπει να δίνουμε ποτέ στους ανθρώπους τη λαθεμένη εντύπωση ότι οι Χριστιανοί είναι θλιμμένοι και δυστυχείς άνθρωποι. Αν τα μάτια μας είναι προσηλωμένα στον Ιησού, θα διακρίνουμε ένα συμπαθέστατο Λυτρωτή και θα λάβουμε φώς από τη μορφή Του. Οπουδήποτε βασιλεύει το πνεύμα Του, εκεί κατοικεί ειρήνη, καθώς και χαρά, διότι υπάρχει γαλήνια και άγια εμπιστοσύνη στο Θεό. ΖΧ 125.3

Ο Χριστός είναι ευχαριστημένος από τους οπαδούς Του όταν δείχνουν ότι συμμετέχουν στη θεία Του φύση, παρά το γεγονός ότι είναι άνθρωποι. Δεν είναι αγάλματα, αλλά άνδρες και γυναίκες με ζωή. Οι καρδιές τους φρεσκαρισμένες από τη δροσιά της θείας χάρης, ανοίγονται και διαστέλλονται στον Ήλιο της Δικαιοσύνης. Το φώς που λάμπει σε αυτούς το αντανακλούν στους άλλους με έργα που φωτίζονται από την αγάπη του Χριστού. ΖΧ 125.4