Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 14—«ΕΥΡΗΚΑΜΕΝ ΤΟΝ ΜΕΣΣΙΑΝ»

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ιωάν. 1:19-51. ΖΧ 104.1

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής την εποχή εκείνη κήρυττε και βάπτιζε στην Βηθαβαρά. Ήταν μια πόλη πέρα από τον Ιορδάνη, όχι πολύ μακριά από το σημείο που ο Θεός είχε σταματήσει στο παρελθόν το ρεύμα του ποταμού μέχρι να περάσει ο λαός του Ισραήλ. Σε μικρή απόσταση από εκεί τα ισχυρά προπύργια της Ιεριχούς είχαν κατακρημνιστεί από τα στρατεύματα του Ουρανού. Εκείνη την εποχή ξαναζωντάνευε η ανάμνηση των γεγονότων αυτών και προσέδιδε ένα καταπληκτικό ενδιαφέρον στο μήνυμα του Βαπτιστή. Εκείνος που είχε κάνει τόσα θαυμάσια πράγματα στους περασμένους αιώνες δεν θα φανέρωνε και πάλι τη δύναμή Του για την απελευθέρωση του Ισραήλ; Τέτοιες σκέψεις ξεσήκωναν την καρδιά του λαού που συνέρρεε κάθε μέρα στις ακτές του Ιορδάνη. ΖΧ 104.2

Το κήρυγμα του Ιωάννη βρήκε τέτοια απήχηση στο έθνος που έλκυσε την προσοχή των θρησκευτικών αρχηγών. Ο κίνδυνος για εξέγερση είχε κάνει τους Ρωμαίους να βλέπουν με υποψία κάθε λαϊκή συγκέντρωση και κάθε τι που έμοιαζε σαν λαϊκό ξεσήκωμα δημιουργούσε φόβο στους Ιουδαίους αρχηγούς. Ο Ιωάννης δεν είχε αναγνωρίσει την εξουσία του ιουδαϊκού Συνεδρίου αφού δεν ζήτησε την έγκρισή τους για το έργο του. Το συνέδριο έλεγχε όλους κατά τον ίδιο τρόπο, τους αρχηγούς, τους λαϊκούς, τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους. Ο λαός όμως τον ακολουθούσε πρόθυμα. Το ενδιαφέρον για το έργο του φαινόταν να αυξάνεται διαρκώς. Αν και δεν είχε υποταχτεί σε αυτούς, το Συνέδριο τον θεωρούσε δημόσιο δάσκαλο κάτω από τον έλεγχό τους. ΖΧ 104.3

Αυτό το διοικητικό σώμα το αποτελούσαν μέλη διαλεγμένα ανάμεσα από ιερείς και από τους κυριότερους αρχηγούς και δασκάλους του έθνους. Συνήθως ο αρχιερέας ήταν ο πρόεδρος. Όλα τα μέλη του ήταν άνθρωποι προχωρημένης ηλικίας αλλά όχι υποχρεωτικά υπερήλικες. Υπήρξαν άνθρωποι μορφωμένοι, όχι μόνο γνώστες της ιουδαϊκής θρησκείας και ιστορίας αλλά και κάτοχοι γενικών γνώσεων. Έπρεπε να είναι αρτιμελείς, παντρεμένοι με παιδιά, ώστε να έχουν περισσότερη φρόνηση και φιλευσπλαχνία από τους άλλους. Τόπος της συνέλευσής τους ήταν ένα διαμέρισμα δίπλα στο ναό της Ιερουσαλήμ. Στα χρόνια της ιουδαϊκής ανεξαρτησίας το Συνέδριο ήταν το ανώτατο δικαστήριο του έθνους με πολιτική και θρησκευτική εξουσία. Αν και υπαγόμενο τώρα στους Ρωμαίους κυβερνήτες, εξακολουθούσε να ασκεί μεγάλη επιρροή τόσο σε κοινωνικά όσο και θρησκευτικά ζητήματα. ΖΧ 104.4

Το Συνέδριο δεν μπορούσε να μη περάσει από προσεκτική διερεύνηση το έργο του Ιωάννη. Μερικοί θυμόντουσαν την αποκάλυψη που είχε ο Ζαχαρίας στο ναό και την πατρική προφητεία του ότι το παιδί του θα γίνονταν ο προάγγελος του Μεσσία. Μέσα στο σάλο και στις αλλαγές των τριάντα τελευταίων ετών, αυτά τα πράγματα είχαν ξεχαστεί κατά μέγα μέρος. Τώρα όμως επανέρχονταν στο νου των ανθρώπων η έξαρση που δημιούργησε η διακονία του Ιωάννη. ΖΧ 105.1

Είχε περάσει πολύς καιρός αφ’ ότου ο λαός του Ισραήλ είχε να δει προφήτη. Πολύς καιρός αφότου είχε γίνει μεταρρύθμιση σαν αυτή που διαπίστωναν τώρα. Η απαίτηση της εξομολόγησης ήταν κάτι το καινούργιο και καταπληκτικό. Πολλοί από τους αρχηγούς δεν πήγαιναν να ακούσουν τις εκκλήσεις και τις παρατηρήσεις του Ιωάννη από φόβο μήπως και αυτοί αναγκαστούν να αποκαλύψουν τα μυστικά της ζωής τους. Όμως το κήρυγμα του Ιωάννη ήταν μια άμεση γνωστοποίηση για τον ερχόμενο Μεσσία. Ήταν πασίγνωστο ότι οι εβδομήντα εβδομάδες του Δανιήλ που αφορούσαν την έλευση του Μεσσία είχαν σχεδόν συμπληρωθεί και όλοι περίμεναν ανυπόμονα να συμμετάσχουν στην αναμενόμενη εθνική δόξα. Τέτοιος ήταν ο λαϊκός ενθουσιασμός που το Συνέδριο σύντομα θα αναγκάζονταν ή να επικυρώσει ή να απορρίψει το έργο του Ιωάννη. Ήδη είχαν αρχίσει να χάνουν την επιρροή τους πάνω στο λαό. Το ζήτημα της διατήρησης του γοήτρου του Συμβουλίου τους απασχολούσε σοβαρά. Με την ελπίδα ότι θα κατέληγαν σε κάποιο συμπέρασμα, έστειλαν στον Ιορδάνη μία επιτροπή από ιερείς και Λευίτες να συσκεφτούν με τον καινούργιο δάσκαλο. ΖΧ 105.2

Συγκεντρωμένα τα πλήθη άκουγαν τα λόγια του, όταν κατέφθασαν οι αντιπρόσωποι. Παίρνοντας ύφος υπεροχής με σκοπό να επηρεάσουν το λαό και να προκαλέσουν τον απαιτούμενο σεβασμό από μέρους του προφήτη, οι υπεροπτικοί ραβίνοι πλησίασαν. Κινούμενα από σεβασμό που πλησίαζε τα όρια του φόβου, τα πλήθη έκαναν τόπο να περάσουν. Οι επίσημοι άνδρες με τις πλούσιες ενδυμασίες τους και με την υπερηφάνεια της τάξης και της δύναμης που τους χαρακτήριζε, στάθηκαν μπροστά στον προφήτη της ερήμου. ΖΧ 105.3

«Σύ τις είσαι;» τον ρώτησαν. ΖΧ 106.1

Γνωρίζοντας τι είχαν στο νού τους, ο Ιωάννης απάντησε: «Δεν είμαι εγώ ο Χριστός.» ΖΧ 106.2

«Τι λοιπόν; Ηλίας είσαι συ;» ΖΧ 106.3

«Δεν είμαι.» ΖΧ 106.4

«Ο προφήτης είσαι συ;» ΖΧ 106.5

«Ουχί.» ΖΧ 106.6

«Τις είσαι; δια να δώσωμεν απόκρισιν εις τους αποστείλαντας ημάς τι λέγεις περί σεαυτού;» ΖΧ 106.7

«Εγώ είμαι φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ευθύνατε την οδόν του Κυρίου, καθώς είπεν Ησαίας ο προφήτης.» ΖΧ 106.8

Ο Ιωάννης αναφέρθηκε στην ωραία προφητεία του Ησαΐα: ΖΧ 106.9

«Παρηγορείτε, παρηγορείτε τον λαόν Μου, λέγει ο Θεός σας. Λαλήσατε παρηγορητικά πρός την Ιερουσαλήμ, και φωνήσατε πρός αυτήν, ότι ο καιρός της ταπεινώσεως αυτής επληρώθη, ότι η ανομία αυτής συνεχωρήθη. . . . Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ετοιμάσατε την οδόν του Κυρίου ευθείας κάμετε εν τη ερήμω τας τρίβους του Θεού ημών. Πάσα φάραγξ θέλει υψωθή και παν όρος και βουνός θέλει ταπεινωθή και τα σκολιά θέλουσι γείνει ευθέα και οι τραχείς τόποι, ομαλοί και η δόξα του Κυρίου θέλει φανερωθή, και πάσα σάρξ ομού θέλει ιδεί διότι το στόμα του Κυρίου ελάλησε.» (Ησ. 40:1-5.) ΖΧ 106.10

Στα παλιά χρόνια, όταν ένας βασιλιάς ταξίδευε σε μέρη της επικρατείας του με λίγη κίνηση, πριν από τη βασιλική άμαξα έστελναν μια ομάδα ανθρώπων για να ισοπεδώσει το έδαφος και να γεμίσει τις λακκούβες, ώστε ο βασιλιάς να ταξιδεύει με ασφάλεια και με άνεση. Αυτή τη συνήθεια χρησιμοποιεί ο προφήτης για να απεικονίσει το έργο του Ευαγγελίου. «Πάσα φάραγξ θέλει υψωθή και παν όρος και βουνός θέλει ταπεινωθή.» Όταν το Πνεύμα του Θεού, με τη θαυμάσια αφυπνιστική του δύναμη αγγίζει την ψυχή, καθαιρεί κάθε ανθρώπινη υπερηφάνεια. Κοσμικές απολαύσεις, θέσεις και δύναμη, όλα φαίνονται πια χωρίς αξία. «Επειδή καθαιρούμεν λογισμούς, και παν ύψωμα επαιρόμενον εναντίον της γνώσεως του Θεού, και αιχμαλωτίζομεν παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού.» (Β ', Κορ.10:5.) Τότε, η ταπεινοφροσύνη και η αυταπαρνούμενη αγάπη που τόσο λίγο εκτιμούνται από τους ανθρώπους, ξεχωρίζουν σαν τα μόνα που έχουν αξία. Αυτό είναι το έργο του Ευαγγελίου, μέρος του οποίου αποτελούσε το μήνυμα του Ιωάννη. ΖΧ 106.11

Οι ραβίνοι συνέχισαν τις ερωτήσεις τους: «Διατί λοιπόν βαπτίζεις, εάν συ δεν ήσαι ο Χριστός, ούτε ο Ηλίας, ούτε ο προφήτης;» Η λέξη «ο προφήτης» αναφέρεται στο Μωυσή. Οι Ισραηλίτες έκλιναν να πιστεύουν ότι ο Μωυσής θα ανασταινόταν από τους νεκρούς για να ανέβει στον Ουρανό. Δεν ήξεραν ότι είχε ήδη αναστηθεί. Όταν ο Βαπτιστής άρχισε τη διακονία του, πολλοί νόμιζαν ότι ήταν ο προφήτης Μωυσής που αναστήθηκε από τους νεκρούς, γιατί φαίνονταν να έχει τέλεια γνώση των προφητειών και της ιστορίας του Ισραήλ. ΖΧ 107.1

Πίστευαν επίσης ότι πριν από την έλευση του Μεσσία, ο Ηλίας θα παρουσιάζονταν προσωπικά. Σε αυτή την προσδοκία τους ο Ιωάννης έδωσε αρνητική απάντηση. Τα λόγια του είχαν μια βαθύτερη σημασία. Ο Ιησούς αργότερα, αναφερόμενος στον Ιωάννη, είπε: «Και αν θέλητε να δεχθήτε τούτο, αυτός είναι ο Ηλίας, όστις έμελλε να έλθη » (Ματθ. 11:14.) Ο Ιωάννης ήρθε με τη δύναμη και το πνεύμα του Ηλία, για να επιτελέσει ένα έργο παρόμοιο με του Ηλία. Αν οι Ιουδαίοι τον είχαν δεχθεί, αυτό το έργο θα είχε πραγματοποιη-θεί για το καλό τους. Αλλά δεν δέχθηκαν την αγγελία του. Δεν τον αναγνώριζαν για τον Ηλία. Δεν μπορούσε να εκπληρώσει για αυτούς την αποστολή που είχε έρθει να εκτελέσει. ΖΧ 107.2

Πολλοί από αυτούς που είχαν συγκεντρωθεί στον Ιορδάνη, ήταν παρόντες στη βάπτιση του Ιησού. Το σημείο όμως που δόθηκε τότε, το αντιλήφθησαν μόνολίγοι. Κατά τη διάρκεια των προηγουμένων μηνών της διακονίας του Βαπτιστή, πολλοί είχαν αρνηθεί να δώσουν προσοχή στην πρόσκληση της μετάνοιας. Είχαν σκληρύνει την καρδιά τους και είχαν σκοτίσει τη νοημοσύνη τους. Και όταν ο Ουρανός έδωσε τη μαρτυρία του για τον Ιησού κατά τη βάπτισή Του, εκείνοι δεν τη διέκριναν. Τα μάτια που ποτέ δεν είχαν στραφεί με πίστη στον Αόρατο, δεν είδαν την αποκάλυψη της δόξας του Θεού. Τα αυτιά που ποτέ δεν πρόσεξαν τη φωνή Του, δεν άκουσαν τα λόγια της μαρτυρίας Του. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Πολλές φορές η παρουσία του Χριστού και των διακονούντων αγγέλων εκδηλώνεται στις συγκεντρώσεις των ανθρώπων, αλλά πολλοί από αυτούς δεν το γνωρίζουν. Δεν διακρίνουν τίποτε το ασυνήθιστο. Σε μερικούς όμως αποκαλύπτεται η παρουσία του Σωτήρα. Ειρήνη και χαρά δίνει ζωή την ψυχή τους. Παρηγορούνται, ενθαρρύνονται και ευλογούνται. ΖΧ 107.3

Οι απεσταλμένοι της Ιερουσαλήμ είχαν ρωτήσει τον Ιωάννη: «Διατί λοιπόν βαπτίζεις;» Και περίμεναν απάντηση. Ξαφνικά, καθώς περιέφερε το βλέμμα του πάνω στο πλήθος, τα μάτια του έλαμψαν, το πρόσωπό του φωτίστηκε, όλη η ύπαρξή του ταράχτηκε από μια βαθειά συγκίνηση. Σηκώνοντας ψηλά τα χέρια φώναξε: «Εγώ βαπτίζω εν ύδατι εν μέσω δε υμών ίσταται Εκείνος τον οποίον σείς δεν γνωρίζετε Αυτός είναι ο οπίσω μου ερχόμενος, όστις είναι ανώτερος μου του οποίου δεν είμαι άξιος να λύσω το λωρίον του υποδήματος Αυτού.» (Ιωάν. 1:26-27.) ΖΧ 107.4

Σαφές και κατηγορηματικό το μήνυμα έπρεπε να φερθεί στα μέλη του Συνεδρίου. Τα λόγια του Ιωάννη δεν αφορούσαν κανένα άλλον παρά Εκείνον που αναμένονταν από καιρό. Ο Μεσσίας βρίσκονταν ανάμεσά τους. Έκπληκτοι οι ιερείς και αρχηγοί γυρόφερναν το βλέμμα τους, ώστε να ανακαλύψουν Αυτόν για τον οποίο ο Ιωάννης μιλούσε. Αλλά δεν μπορούσαν να Τον διακρίνουν μέσα στο πλήθος. ΖΧ 108.1

Όταν στο βάπτισμα του Ιησού, ο Ιωάννης Τον έδειξε σαν τον Αμνό του Θεού, το έργο του Μεσσία προσέλαβε καινούργιο φώς. Ο νους του προφήτη στράφηκε στα λόγια του Ησαΐα: «Εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν.» (Ησ. 53:7.) Κατά τις εβδομάδες που επηκολούθησαν, ο Ιωάννης με καινούργιο ενδιαφέρον μελέτησε τις προφητείες και τις διδασκαλίες που απορρέουν από τις τελετές των θυσιών. Δεν διέκρινε καθαρά τις δύο φάσεις του έργου του Χριστού — τις φάσεις της μαρτυρικής θυσίας και του θριαμβευτή Βασιλιά — αλλά έβλεπε τουλάχιστον ότι ο ερχομός Του είχε μια βαθύτερη έννοια από εκείνη που διέκριναν οι ιερείς και ο λαός. Όταν αναγνώρισε τον Ιησού ανάμεσα στο πλήθοςτον καιρό που επέστρεφε από την έρημο, περίμενεμε πεποίθηση ότι ο Ιησούς θα έδινε στο λαό ένα σημείο του πραγματικού Του χαρακτήρα. Περίμενε με ανυπομονησία να ακούσει το Σωτήρα να ανακοινώνει την αποστολή Του. Εκείνος δεν είπε λέξη, ούτε έδωσε κανένα σημείο έδωσε. Ούτε και απάντησε στην ανακοίνωση που έκανε ο Ιωάννης για Αυτόν.Αναμίχθηκε όμως με τους μαθητές του Βαπτιστή, χωρίς να δώσει καμιά εξωτερική ένδειξη του ιδιαίτερου έργου Του και χωρίς να κάνει τίποτε για να προσελκύσει την προσοχή στο άτομό Του. ΖΧ 108.2

Την επόμενη μέρα ο Ιωάννης είδε τον Ιησού να έρχεται. Περιβεβλημένος με φως θείας δόξας, ο προφήτης διακήρυξε με απλωμένα χέρια: «Ιδού ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου. Ούτος είναι περί ού είπον, Οπίσω μου έρχεται ανήρ όστις είναι ανώτερος μου, διότι ήτο πρότερός μου. Και εγώ δεν εγνώριζον Αυτόν αλλά δια να φανερωθή εις τον Ισραήλ, δια τούτο ήλθον εγώ βαπτίζων εν ύδατι. . . . Είδον το Πνεύμα καταβαίνον ως περιστεράν εξ ουρανού, και έμεινεν επ’ Αυτόν. Και εγώ δεν εγνώρι- ζον Αυτόν, αλλά ο πέμψας με δια να βαπτίζω εν ύδατι, Εκείνος μοι είπεν. Εις όντινα ίδης το Πνεύμα καταβαίνον και μένον επ’ Αυτόν, ούτος είναι ο βαπτίζων εν Πνεύματι Αγίω. Και εγώ είδον και εμαρτύρησα, ότι ούτος είναι ο Υιός του Θεού » (Ιωάν. 1:29-34.) ΖΧ 108.3

Ώστε Αυτός ήταν ο Χριστός; Με δέος και με θαυμασμό οι άνθρωποι κοίταζαν Εκείνον για τον οποίο ο Ιωάννης είπε ότι είναι ο Υιός του Θεού. Τα λόγια του προφήτη τους συγκίνησαν βαθύτατα. Τους μιλούσε στο όνομα του Θεού. Τον είχαν ακούσει μέρα με τη μέρα να τους ελέγχει για τις αμαρτίες τους και κάθε μέρα πείθονταν περισσότερο ότι ήταν σταλμένος από τον Ουρανό. Αλλά ποιός ήταν Αυτός που ήταν μεγαλύτερος από τον Ιωάννη το Βαπτιστή; Στο ντύσιμό Του και στην εμφάνισή Του δεν υπήρχε τίποτε που να μαρτυρεί την τάξη Του. Φαινομενικά ήταν ένας απλοϊκός άνθρωπος, ντυμένος όπως και αυτοί με τα χαρακτηριστικά ρούχα της φτώχειας. ΖΧ 109.1

Ανάμεσα στο πλήθος ήταν και μερικοί που είχαν δει τη θεϊκή δόξα στη βάπτιση του Ιησού και είχαν ακούσει τη φωνή του Θεού. Στο μεταξύ το παρουσιαστικό του Χριστού είχε κατά πολύ αλλάξει. Στη βάπτισή Του είδαν το πρόσωπό Του μεταμορφωμένο από ουράνιο φώς. Τώρα όμως ωχρός, εξαντλημένος και απισχνούμενος όπως ήταν, αναγνωρίστηκε μόνο από τον προφήτη Ιωάννη. ΖΧ 109.2

Καθώς ο λαός Τον παρατηρούσε, διέκρινε στο πρόσωπό Του μια θεϊκή συμπάθεια ανάμικτη με αισθητή δύναμη. Σε κάθε Του βλέμμα, σε κάθε χαρακτηριστικό του προσώπου Του ήταν ζωγραφισμένη η ταπεινοφροσύνη και η έκφραση μιας απερίγραπτης αγάπης. Φαίνονταν να περιβάλλεται από μια ατμόσφαιρα πνευματικής επιρροής. Οι τρόποι Του ήταν λεπτοί και ανεπιτήδευτοι, όμως έκανε εντύπωση στους ανθρώπους το αίσθημα δύναμης που κατείχε.Παρόλο που ήταν καλυμμένο, δεν μπορούσε να κρυφτείόμως τελείως. Αυτός λοιπόν ήταν Εκείνος τον οποίο περίμενε τόσα χρόνια ο λαός του Ισραήλ; ΖΧ 109.3

Ο Ιησούς ήρθε να ζήσει μέσα στη φτώχεια και στην ταπείνωση για να μπορέσει να γίνει το παράδειγμά μας και ο Λυτρωτής μας. Αν είχε παρουσιαστεί με βασιλική μεγαλοπρέπεια, πως θα μπορούσε να διδάξει την ταπεινοφροσύνη; Πως θα μπορούσε να παρουσιάσει τις τόσο αιχμηρές αλήθειες στην επί του Όρους Ομιλία; Που θα στήριζαν την ελπίδα τους οι ταπεινοί του κόσμου αν ο Ιησούς έρχονταν να κατοικήσει ανάμεσα στους ανθρώπους σαν βασιλιάς; ΖΧ 109.4

Στα πλήθη όμως φαίνονταν αδύνατο να συσχετίσουν τις μεγάλες τους προσδοκίες με Εκείνον που υπέδειξε ο Ιωάννης. Έτσι πολλοί απογοητεύθηκαν και βρέθηκαν σε μεγάλη αμηχανία ΖΧ 110.1

Τα λόγια που οι ραβίνοι και οι ιερείς επιθυμούσαν τόσο πολύ να ακούσουν, ότι δηλαδή ο Ιησούς θα αποκαθιστούσε τη βασιλεία του Ισραήλ, δεν ειπώθηκαν. Ένα τέτοιο βασιλιά προσδοκούσαν. Ένα τέτοιο βασιλιά ήταν έτοιμοι να δεχτούν. Δεν θέλησαν να δεχθούν έναν που επεδίωκε να εγκαθιδρύσει στις καρδιές τους μια βασιλεία δικαιοσύνης και ειρήνης. ΖΧ 110.2

Την επομένη μέρα, ενώ δύο μαθητές ήταν εκεί κοντά, ο Ιωάννης και πάλι είδε τον Ιησού ανάμεσα στο πλήθος. Πάλι το πρόσωπο του προφήτη φωτίστηκε από τη δόξα του Αοράτου, καθώς αναφώνησε: «Ιδού ο Αμνός του Θεού.» Τα λόγια αυτά έκαναν τις καρδιές των μαθητών να σκιρτήσουν. Δεν τα κατάλαβαν όμως καλά. Τι σήμαινε το όνομα «ο Αμνός του Θεού» που Του απέδωσεο Ιωάννης; Ο ίδιος ο Ιωάννης δεν το εξήγησε. ΖΧ 110.3

Αφήνοντας τον Ιωάννη, πήγαν να βρουν τον Ιησού. Ο ένας από τους δύο ήταν ο Ανδρέας, ο αδελφός του Σίμωνα ο άλλος ήταν ο Ιωάννης ο ευαγγελιστής. Αυτοί ήταν οι πρώτοι μαθητές του Χριστού. Κινούμενοι από μια ακατανίκητη ώθηση, ακολούθησαν τον Ιησού, ανυπόμονοι να μιλήσουν μαζί Του αλλά ταυτόχρονα συνεσταλμένοι και σιωπηλοί, κυριευμένοι από την πιεστική έννοια της σκέψης: Είναι τάχα Αυτός ο Μεσσίας; ΖΧ 110.4

Ο Ιησούς γνώριζε ότι οι μαθητές Τον ακολουθούσαν. Ήταν τα πρωτογεννήματα της διακονίας Του και η καρδιά του θείου Δασκάλου ξεχείλισε από χαρά. Αυτές οι δύο ψυχές ανταποκρίνονταν στη χάρη Του. Και στρεφόμενος τους ρώτησε απλά: «Τι ζητείτε;;» Ήθελε να τους αφήσει ελεύθερους να γυρίσουν πίσω ή να εκφράσουν την επιθυμία τους. ΖΧ 110.5

Εκείνη τη στιγμή είχαν ένα μόνο σκοπό. Ένα μόνο άτομο απασχολούσε τη σκέψη τους. Φώναξαν: «Διδάσκαλε, που μένεις;» Σε μια σύντομη συνομιλία στην άκρη του δρόμου δεν μπορούσαν να μάθουν αυτά που επιθυμούσαν. Ήθελαν να είναι μόνοι με τον Ιησού, να καθίσουν στα πόδια Του, να ακούσουν τα λόγια Του. ΖΧ 110.6

«Λέγει πρός αυτούς, Έλθετε και ίδετε. Ήλθον και είδον που μένει και έμειναν παρ’ Αυτώ την ημέραν εκείνην» ΖΧ 110.7

Αν ο Ιωάννης και ο Ανδρέας είχαν το ίδιο πνεύμα απιστίας των ιερέων και αρχηγών του λαού, δεν θα τους έβρισκε κανείς να μαθητεύουν στα πόδια του Ιησού. Θα είχαν έρθει σε Αυτόν σαν επικριτές, να σχολιάσουν τα λόγια Του. Πολλοί έτσι απωθούν πολυτιμότατες ευκαιρίες. Αυτό όμως δεν το έκαναν οι πρώτοι μαθητές. Είχαν προηγουμένως απαντήσει στην κλήση του Αγίου Πνεύματος που άκουσαν στο κήρυγμα του Ιωάννη του Βαπτιστή. Τώρα αναγνώρισαν τη φωνή του ουράνιου Δασκάλου. Για αυτούς τα λόγια του Ιησού ήταν ολόδροσα, αληθινά και όμορφα. Ένα θεϊκό φώς έλαμψε πάνω στις διδασκαλίες της Παλαιάς Διαθήκης. Τα πολύπλευρα θέματα της αλήθειας παρουσιάστηκαν με ένα νέο φώς. ΖΧ 110.8

Η συντριβή της καρδιάς, η πίστη και η αγάπη καθιστούν την ψυχή ικανή να δεχτεί τη σοφία του ουρανού. Η πίστη και η αγάπη είναι το κλειδί της γνώσης και καθένας που αγαπά «γνωρίζει τον Θεόν.» (Α', Ιωάν. 4:7.) ΖΧ 111.1

Ο μαθητής Ιωάννης ήταν άνθρωπος με ειλικρινή και βαθειά στοργή, θερμός και συνάμα στοχαστικός. Είχε αρχίσει να διακρίνει τη δόξα του Χριστού, όχι όμως την κοσμική επίδειξη αλλά την δύναμη την οποία είχε διδαχτεί να ελπίζει, εκείνη την «δόξαν μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αλήθειας..» (Ιωάν. 1:14.) Η σκέψη αυτού του θαυμάσιου θέματος τον είχε απορροφήσει. ΖΧ 111.2

Ο Ανδρέας επεδίωξε να συμμεριστεί τη χαρά που γέμιζε την καρδιά του. Πήγε να βρει τον αδελφό του, το Σίμωνα και του είπε: «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν.» Ο Σίμωνας δεν περίμενε να του το πουν δεύτερη φορά. Εκείνος είχε ακούσει το κήρυγμα του Ιωάννη του Βαπτιστή και έσπευσε να συναντήσει το Σωτήρα. Το βλέμμα του Χριστού έπεσε πάνω του και διάβασε το χαρακτήρα του και την ιστορία της ζωής του. Την αυθόρμητη ιδιοσυγκρασία του, τη γεμάτη αγάπη και στοργή καρδιά του, τη φιλοδοξία και την αυτοπεποίθησή του, την ιστορία της πτώσης του, τη μετάνοιά του, το μόχθο και το μαρτυρικό θάνατό του, τα διάβασεόλα ο Χριστός και είπε: «Σύ είσαι Σίμων, ο υιός του Ιωνά σύ θέλεις ονομασθή Κηφάς, το οποίον ερμηνεύεται Πέτρος.» (Ιωάν. 1:43.) ΖΧ 111.3

«Τη επαύριον ηθέλησεν ο Ιησούς να εξέλθη εις την Γαλλιλαίαν και ευρίσκει τον Φίλιππον, και λέγει πρός αυτόν, Ακολούθει Μοι.» Ο Φίλιππος υπάκουσε στην εντολή και από εκείνη τη στιγμή έγινε εργάτης του Χριστού. ΖΧ 111.4

Ο Φίλιππος κάλεσε το Ναθαναήλ. Ο τελευταίος ήταν ανάμεσα στο πλήθος όταν ο Βαπτιστής υπέδειξε τον Ιησού σαν Αμνό του Θεού. Καθώς ο Ναθαναήλ αντίκρισε τον Ιησού, απογοητεύθηκεκάπως. Μπορούσε αυτός ο άνθρωπος που παρουσίαζε έντονα τα σημεία του μόχθου και της φτώχειας να είναι ο Μεσσίας; Παρόλα αυτά, ο Ναθαναήλ αποφάσισε να μην απορρίψει τον Ιησού γιατί το μήνυμα του Ιωάννη βρήκε απήχηση στην καρδιά του. ΖΧ 111.5

Όταν ο Φίλιππος τον κάλεσε, ο Ναθαναήλ είχε αποτραβηχτεί σε ένα ήσυχο δεντρόκηπο για να μελετήσει την αγγελία του Ιωάννη και τις προφητείες που αφορούσαν το Μεσσία. Προσεύχονταν να του δείξει ο Θεός, αν Εκείνος που ο Ιωάννης ανήγγειλε ήταν ο Λυτρωτής. Το Άγιο Πνεύμα τον διαβεβαίωσε ότι ο Θεός είχε επισκεφτεί το λαό Του και ανέστησε «κέρας σωτηρίας εις αυτούς.» Ο Φίλιππος ήξερε ότι ο φίλος του ερευνούσε τις προφητείες και ενώ ο Ναθαναήλ προσεύχονταν κάτω από μια συκιά, ο Φίλιππος ανακάλυψε το κρησφύγετο του. Συχνά προσεύχονταν μαζί στο απόμερο αυτό σημείο, κρυμμένοι κάτω από τα φυλλώματα των δένδρων. ΖΧ 112.1

Η είδηση, «Εκείνον τον οποίον έγραψεν ο Μωϋσής εν τω νόμω και οι προφήται, ευρήκαμεν,» φάνηκε στο Ναθαναήλ σαν μια άμεση απάντηση στην προσευχή του. Η πίστη του Φιλίππου δεν ήταν ακόμη σταθερή, για αυτό και πρόσθεσε με κάποια αμφιβολία: «Ιησούν, τον υιόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ.» Πάλι η προκατάληψη κυριάρχησε στην καρδιά του Ναθαναήλ και αναφώνησε: «Εκ Ναζαρέτ δύναται να προέλθη τι αγαθόν;» ΖΧ 112.2

Αντί να λογοφέρει ο Φίλιππος, είπε: «Έρχου και ιδέ. Είδεν ο Ιησούς τον Ναθαναήλ ερχόμενον πρός Αυτόν, και λέγει περί αυτού, Ιδού αληθώς Ισραηλίτης, εις τον οποίον δόλος δεν υπάρχει. Λέγει πρός Αυτόν ο Ναθαναήλ, Πόθεν με γινώσκεις; Απεκρίθη ο Ιησούς, και είπε πρός αυτόν, Πρίν ο Φίλιππος σε φωνάξη, όντα υποκάτω της συκής, είδον σε.» ΖΧ 112.3

Αυτό ήταν αρκετό. Το Πνεύμα του Θεού είχε εισακούσει τη μονήρη προσευχή του Ναθαναήλ κάτω από τη συκιά και του μιλούσε τώρα με τα λόγια του Ιησού. Παρόλη την αμφιβολία και τη σχετική προκατάληψη, ο Ναθαναήλ ήρθε στο Χριστό με ειλικρινή επιθυμία να γνωρίσει την αλήθεια. Η επιθυμία του αυτή πραγματοποιήθηκε. Η πίστη του ξεπέρασε και την πίστη εκείνου που τον οδήγησε στον Ιησού. Απαντώντας είπε: «Σύ είσαι ο Υιός του Θεού, Σύ είσαι ο βασιλεύς του Ισραήλ.» ΖΧ 112.4

Αν ο Ναθαναήλ είχε εμπιστευθεί τους ραβίνους για καθοδήγηση δεν θα είχε βρει τον Ιησού. Βλέποντας και κρίνοντας για τον εαυτό του, έγινε μαθητής. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα με πολλούς, των οποίων η προκατάληψη τους εμποδίζει από το καλό. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα αποτελέσματα αν ακολουθούσαν το «έρχου και ιδέ»! ΖΧ 112.5

Όσο οι άνθρωποι εμπιστεύονται και καθοδηγούνται από την ανθρώπινη εξουσία, κανένας τους δεν θα έρθει στη σωτήρια επίγνωση της αλήθειας. Όπως ο Ναθαναήλ, έχουμε ανάγκη να μελετήσουμε το λόγο και να προσευχόμαστε να μας φωτίσει το Άγιο Πνεύμα. Εκείνος που είδε το Ναθαναήλ κάτω από τη συκιά, βλέπει και μας στο μυστικό τόπο της προσευχής μας. Άγγελοι από τον κόσμο του φωτός βρίσκονται κοντά σε εκείνους που προσεύχονται ταπεινά για θεία καθοδήγηση. ΖΧ 113.1

Με την κλήση του Ιωάννη, του Ανδρέα, του Σίμωνα, του Φίλιππου και του Ναθαναήλ τέθηκαν τα θεμέλια της Χριστιανικής εκκλησίας. Ο Ιωάννης [ο Βαπτιστής] οδήγησε δύο από τους μαθητές του στο Χριστό. Έπειτα ο ένας από αυτούς, ο Ανδρέας, βρήκε τον αδελφό του και τον κάλεσε στο Σωτήρα. Όταν ο Ιησούς κάλεσε το Φίλιππο, αυτός πήγε να βρει το Ναθαναήλ. Αυτά τα παραδείγματα πρέπει να μας διδάξουν τη σπουδαιότητα των προσωπικών προσπαθειών που πρέπει να καταβάλουμε με σκοπό να απευθύνουμε άμεση πρόσκληση στους συγγενείς, φίλους και γείτονές μας. Υπάρχουν άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι έχουν μια ισόβια γνωριμία με το Χριστό και όμως δεν έκαναν καμιά προσπάθεια να φέρουν έστω και μια ψυχή στο Σωτήρα. Αφήνουν όλο το έργο στον ποιμένα. Αυτός μπορεί να είναι καλά καταρτισμένος για το έργο του, αλλά δεν μπορεί να κάνει την εργασία που ο Θεός ανέθεσε στα μέλη της εκκλησίας. ΖΧ 113.2

Υπάρχουν πολλοί που έχουν ανάγκη από τη συμπαράσταση ανθρώπων με καρδιά γεμάτη από χριστιανική αγάπη. Πολλοί πήραν το δρόμο της καταστροφής ενώ θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν οι γείτονές τους, απλοί άνδρες και γυναίκες, είχαν καταβάλει προσωπικές προσπάθειες για αυτούς. Πολλοί περιμένουν μια ατομική πρόσκληση. Μέσα στην ίδια την οικογένειά μας, στη γειτονιά, στην πόλη όπου ζούμε, υπάρχει εργασία για μας ως ιεραπόστολοι του Χριστού. Αν είμαστε Χριστιανοί, αυτή η εργασία θα μας προξενούσε ευχαρίστηση. Μόλις ένας δέχεται το Χριστό, γεννιέται μέσα του η επιθυμία να γνωστοποιήσει και στους άλλους πόσο πολύτιμο Φίλο βρήκε στο πρόσωπο του Ιησού. Η αλήθεια που σώζει και καθαγιάζει δεν μπορεί να κρυφτεί στην καρδιά του. ΖΧ 113.3

Όλοι όσοι αφιερώνονται στο Θεό γίνονται αγωγοί φωτός. Ο Θεός τους καθιστά όργανά Του για να μεταδώσουν στους άλλους τα πλούτη της χάρης Του. Η υπόσχεσή Του είναι: «Και θέλω καταστήσει ευλογίαν αυτά, και τα πέριξ του όρους Μου και θέλω καταβιβά σει την βροχήν εν τω καιρώ αυτής βροχή ευλογίας θέλει είσθαι.» (Ιεζ. 34:26.) ΖΧ 113.4

Ο Φίλιππος είπε στο Ναθαναήλ, «Έρχου και ιδέ.» Δεν του ζήτησε να δεχτεί τη μαρτυρία κάποιου άλλου, αλλά ζήτησε ο ίδιος να δει το Χριστό. Σήμερα που ο Ιησούς έχει αναληφθεί στον Ουρανό, οι μαθητές Του είναι οι αντιπρόσωποί Του μεταξύ των ανθρώπων. Αποτελεί έναν από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους να κερδίσουμε ψυχές για Αυτόν και να αποκαλύψουμε στην καθημερινή μας ζωή το χαρακτήρα Του. Η επιρροή μας πάνω στους άλλους δεν εξαρτάται τόσο από το τι λέμε, όσο από το τι είμαστε. Οι άνθρωποι μπορεί να αντιδρούν και να αψηφούν τη λογική μας, μπορεί να αντιστέκονται στην κλήση που τους κάνουμε, αλλά μια ζωή ανιδιοτελούς αγάπης είναι ένα επιχείρημα που δεν μπορούν να το αρνηθούν. Μια συνεπής ζωή, χαρακτηρισμένη από την πραότητα του Χριστού, είναι κινητήρια δύναμη στον κόσμο. ΖΧ 114.1

Η διδασκαλία του Χριστού ήταν μια έκφραση εσωτερικής πεποίθησης και πείρας. Όσοι διδάσκονται από Αυτόν γίνονται δάσκαλοι κατά τη θεία διάταξη. Ο λόγος του Θεού, παρουσιασμένος από κάποιον που έχει ο ίδιος αγιαστεί, ασκεί μια ζωογόνο δύναμη που προσελκύει τους ακροατές και τους πείθει ότι είναι μια ζωντανή πραγματικότητα. Όταν κανείς έχει δεχτεί και έχει αγαπήσει την αλήθεια, θα την εξωτερικεύει με την πειστικότητα των τρόπων του και με τον τόνο της φωνής του. Γνωστοποιεί στους άλλους αυτό που ο ίδιος άκουσε, είδε και ψηλάφισε μέσα στο λόγο της ζωής ώστε και άλλοι να δοκιμάσουν την ίδια εμπειρία γνωρίζοντας το Χριστό. Η μαρτυρία του, προερχόμενη από χείλη αγγιγμένα με το κάρβουνο της φωτιάς του θυσιαστηρίου, αποβαίνει αληθινή για την επιδεκτική καρδιά και κατεργάζεται την καθαγίαση του χαρακτήρα. ΖΧ 114.2

Όποιος επιζητεί να μεταδώσει φώς στους άλλους, θα ευλογηθεί ο ίδιος. «Βροχή ευλογίας θέλει είσθαι.» «Όστις ποτίζει, θέλει ποτισθή και αυτός.» (Παρ. 11:25.) Ο Θεός μπορούσε να εκπληρώσει το σκοπό Του και να σώσει τους αμαρτωλούς χωρίς τη βοήθειά μας. Προκειμένου όμως να διαμορφώσομε ένα χαρακτήρα όπως του Χριστού, πρέπει να πάρουμε μέρος στο έργο Του. Για να συμμεριστούμε τη δική Του χαρά, τη χαρά να δούμε λυτρωμένεςψυχές με τη θυσία Του, πρέπει να συμμετέχουμε στους μόχθους Του για την απολύτρωσή τους. ΖΧ 114.3

Η πρώτη ένδειξη πίστης του Ναθαναήλ, τόσο ακέραια, τόσο θερμή και ειλικρινής, αντήχησε σαν μουσική στα αυτιά του Ιησού. «Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε πρός αυτόν, Επειδή σοι είπον, Είδον σέ υποκάτω της συκής, πιστεύεις; μεγαλύτερα τούτων θέλεις ιδεί.» Ο Σωτήρας προσέβλεπε με χαρά στο έργο της μετάδοσης της καλής αγγελίας προς τους πράους, της θεραπείαςτης καρδιάς προς τους συντετριμμένους και της διακήρυξης της ελευθερίας προς τους αιχμαλώτους του Σατανά. Σκεπτόμενος τις πολύτιμες ευλογίες που είχε φέρει στους ανθρώπους, ο Ιησούς πρόσθεσε: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Από του νύν θέλετε ιδεί τον ουρανόν ανεωγμένον, και τους αγγέλους του Θεού ανεβαίνοντας και καταβαίνοντας επί τον Υιόν του ανθρώπου.» (Ιωάν. 1:52.) ΖΧ 114.4

Εδώ είναι σαν να λέει ο Ιησούς: «Στις όχθες του Ιορδάνη οι Ουρανοί ανοίχτηκαν και το Πνεύμα κατέβηκε επάνω Μου σαν περιστέρι. Η σκηνή εκείνη ήταν μια απόδειξη ότι Εγώ είμαι ο Υιός του Θεού. Αν Με πιστεύετε σαν Υιό Θεού, η πίστη σας θα αναζωογονηθεί. Θα δείτε ότι οι Ουρανοί είναι ανοικτοί και ποτέ πια δεν θα κλείσουν. Τους άνοιξα για σας. Οι άγγελοι του Θεού ανεβαίνουν μεταφέροντας στον ουράνιο Πατέρα τις προσευχές των θλιμμένων και ενδεών και κατεβαίνουν φέρνοντας στους ανθρώπους ευλογία, ελπίδα, θάρρος, βοήθεια και ζωή. ΖΧ 115.1

Οι άγγελοι του Θεού διαρκώς κυκλοφορούν μεταξύ Ουρανού και Γής. Τα θαύματα του Χριστού για τους θλιμμένους και πάσχοντες είχαν γίνει με τη δύναμη του Θεού και με τη διακονία των αγγέλων. Κάθε ευλογία του Θεού έρχεται σε μας μέσω του Χριστού και της υπηρεσίας των ουρανίων αγγελιοφόρων Του. Περιβαλλόμενος την ανθρωπότητα, ο Σωτήρας μας συνταυτίζει τα συμφέροντά Του με τα συμφέροντα των αμαρτωλών απογόνων του Αδάμ. Με τη θεότητά Του ταυτίζεται με το θρόνο του Θεού. Με τον τρόπο αυτόν ο Χριστός καθίσταται το μέσον επικοινωνίας των ανθρώπων με το Θεό και του Θεού με τους ανθρώπους. ΖΧ 115.2