Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 84—«ΕΙΡΗΝΗ ΥΜΙΝ»

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Λουκ 24:33-48,
Ιωάν. 20:19-29. ΖΧ 770.1

Φτάνοντας στην Ιερουσαλήμ οι δύο μαθητές μπαίνουν από την ανατολική πύλη που σε περιστάσεις γιορτής διατηρούταν ανοιχτή και τη νύχτα. Τα σπίτια είναι σκοτεινά και βυθισμένα στη σιωπή, αλλά οι οδοιπόροι βαδίζουν στους στενούς δρόμους με το φως του φεγγαριού. Κατευθύνονται στο ανώγειο όπου ο Ιησούς είχε περάσει την τελευταία Του βραδιά πριν από το θάνατό Του. Ξέρουν ότι εδώ πρέπει να βρίσκονται οι αδελφοί τους. Αν και είναι αργά, ξέρουν ότι οι μαθητές δεν θα κοιμόντουσαν μέχρι να μάθουν με βεβαιότητα τι έγινε το σώμα του Κυρίου τους. Βρίσκουν την πόρτα του υπερώου καλά αμπαρωμένη. Χτυπούν για να τους ανοίξουν αλλά δεν παίρνουν καμιά απάντηση. Ησυχία παντού. Τότε δίνουν τα ονόματά τους. Η πόρτα ξαμπαρώνεται με μεγάλη προσοχή. Μπαίνουν και άλλος Ένας αόρατος μπαίνει και Αυτός μαζί τους. Τότε η πόρτα ασφαλίζεται πάλι για να προφυλαχθούν από τους κατασκό-πους. ΖΧ 770.2

Οι οδοιπόροι τους βρίσκουν όλους σε ευχάριστη έκπληξη. Οι φωνές των παρευρισκομένων ξεσπούν σε ευχαριστίες και δοξολογίες με τα λόγια: «Όντως ανέστη ο Κύριος, και εφάνη εις τον Σίμωνα». Τότε οι δύο οδοιπόροι, λαχανιασμένοι από το τρέξιμο, διηγούνται τη θαυμάσια ιστορία πως ο Ιησούς παρουσιάστηκε σεαυτούς. Μόλις τελείωσαν και ενώ μερικοί λένε ότι τα νέα αυτά τους κάνουν τέτοια κατάπληξη που δεν τολμούν να τα πιστέψουν, κάποιο άλλο άτομο ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά τους. Τα μάτια όλων καρφώνονται στον ξένο. Κανείς δεν είχε χτυπήσει για να μπει. Κανένα βήμα δεν είχε ακουστεί. Οι μαθητές απορούν και αναρωτιούνται τι να σημαίνουν όλα αυτά. Τότε ακούνε μια φωνή που δεν είναι άλλη από τη φωνή του Κυρίου τους. Καθαρά και ευδιάκριτα λόγια βγαίνουν από τα χείλη Του: «Ειρήνη υμίν». ΖΧ 770.3

«Εκείνοι δε εκπλαγέντες και έμφοβοι γενόμενοι, ενόμιζαν ότι έβλεπον πνεύμα. Και είπε προς αυτούς, Διά τι είσθε τεταραγμένοι; Και διά τι αναβαινουσιν εις τας καρδίας σας διαλογισμοί; Ιδέτε τας χειράς Μου και τους πόδας Μου, ότι Αυτός Εγώ είμαι ψηλαφήσατέ Με και ιδέτε διότι πνεύμα σάρκα και οστέα δεν έχει, καθώς Εμέ θεωρείτε έχοντα. Και τούτο ειπών, έδειξεν εις αυτούς τα χείρας και τους πόδας». ΖΧ 771.1

Είδαν τα χέρια και τα πόδια Του σημαδεμένα από τα απάνθρωπα καρφιά. Αναγνώρισαν τη φωνή Του που δεν έμοιαζε με καμιά άλλη φωνή που είχαν ακούσει. «Ενώ δε αυτοί ηπίστουν έτι από της χαράς και εθαύμαζον, είπε πρός αυτούς, έχετέ τι φαγώσιμον ενταύθα; Οι δε έδωκαν εις Αυτόν μέρος οπτού ιχθύος, και από κηρήθραν μέλιτος. Και λαβών ενώπιον αυτών έφαγεν». «Εχάρησαν λοιπόν οι μαθηταί ιδόντες τον Κύριον». Η πίστη και η χαρά πήραν την θέση της απιστίας καιδιακατεχόμενοι από αισθήματα που λόγια αδυνατούν να εκφράσουν, αναγνώρισαν τον αναστηθέντα Σωτήρα τους. ΖΧ 771.2

Στη γέννηση του Ιησού ο άγγελος ανήγγειλε: «Επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία». Κατά την πρώτη Του εμφάνιση στους μαθητές μετά την ανάστασή Του, ο Σωτήρας απευθύνεται σε αυτούς με τα ευλογημένα λόγια: «Ειρήνη υμίν». Ο Ιησούς είναι πάντοτε πρόθυμος να απευθύνει λόγια ειρήνης στις ψυχές που βασανίζονται από αμφιβολίες και φόβους. Περιμένει από μας να Του ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας και να Του πούμε: «Μείνε μαζί μας.» Αυτός λέγει: «Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω εάν τις ακούση της φωνής Μου και ανοίξη την θύραν, θέλω εισέλθη πρός αυτόν, και θέλω δειπνήσει μετ’ αυτού και αυτός μετ’ Εμού.» (Αποκ. 3:20.) ΖΧ 771.3

Η ανάσταση του Ιησού είναι το πρότυπο της τελικής ανάστασης όλων εκείνων που κοιμούνται εν Χριστώ. Το πρόσωπο του αναστημένου Σωτήρα, οι τρόποι Του, η ομιλία Του, όλα ήταν γνώριμα στους μαθητές Του. Όπως ο Ιησούς αναστήθηκε από τους νεκρούς, έτσι και εκείνοι που κοιμούνται με την πίστη σε Αυτόν θα αναστηθούν. Θα αναγνωρίσομε τότε τους φίλους μας όπως οι μαθητές αναγνώρισαν τον Ιησού. Ίσως να έχουν υποφέρειαπό την αρρώστια, να έχουν παραμορφωθεί, να έχουν ακρωτηριασθεί σε αυτή την πρόσκαιρη ζωή. Θα αναστηθούν όμως με τέλεια υγεία και συμμετρία. Στο ένδοξο, καινούργιο σώμα, η ταυτότητά τους διατηρείται πάντως ανέπαφη. Τότε θα γνωρίσουμε τους άλλους όπως ακριβώς γνωριζόμαστε. (ιδέ Α’ Κορ. 13:12.) Στο παρουσιαστικό που ακτινοβολεί από το αντανακλώμενο φώς του Χριστού, θα αναγνωρίσουμε τα χαρακτηριστικά των αγαπημένων μας προσώπων. ΖΧ 771.4

Όταν ο Ιησούς συναντήθηκε με τους μαθητές Του, τους υπενθύμισε τα λόγια που τους είχε πει πριν από το θάνατό Του. Έπρεπε να εκπληρωθούν όλα όσα ήταν γραμμένα για Αυτόν στο νόμο του Μωυσή, στους προφήτες και στους ψαλμούς. «Και διήνοιξεν αυτών τον νουν, δια να καταλάβωσι τας γραφάς. Και είπε προς αυτούς, Ότι ούτως είναι γεγραμμένον, και ούτως έπρεπε να πάθη ο Χριστός, και να αναστηθή εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα, και να κηρυχθή εν ονόματί Αυτού μετάνοια και άφεσις αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, γινομένης αρχής από Ιερουσαλήμ. Σεις δε είσθε μάρτυρες τούτων». ΖΧ 772.1

Οι μαθητές άρχισαν να συνειδητοποιούν το χαρακτήρα και το μέγεθος του έργου τους. Έπρεπε να κηρύξουν στον κόσμο τις θαυμάσιες αλήθειες που ο Χριστός τους είχε εμπιστευθεί. Παρέστησαν μάρτυρες των γεγονότων της ζωής Του, του θανάτου, της ανάστασής Του, των προφητειών που ανήγγειλαν γεγονότα όπως η ιερότητα του νόμου του Θεού, τα μυστήρια του σχεδίου της σωτηρίας και η δύναμη του Χριστού για την εξάλειψη της αμαρτίας.Όλα αυτά όφειλαν να τα γνωστοποιήσουν στον κόσμο. Ήταν επιφορτισμένοι να κηρύξουν το Ευαγγέλιο της ειρήνης και της σωτηρίας που εξασφαλίζεται με τη μετάνοια και με τη δύναμη του Σωτήρα. ΖΧ 772.2

«Και τούτο ειπών ενεφύσησε, και λέγει προς αυτούς, Λάβετε Πνεύμα Άγιον. Αν τινων συγχωρήσητε τας αμαρτίας, είναι συγκεχωρημέναι εις αυτούς αν τινων κρατήτε, είναι κεκρατημέναι». Το Άγιο Πνεύμα δεν είχε αποκαλυφθεί εντελώς μέχρι τότε επειδή ο Χριστός δεν είχε δοξαστεί ακόμη. Η πλουσιοπάροχη επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος έγινε μόνο μετά την ανάληψη του Χριστού. Πριν λάβουν το Άγιο Πνεύμα, οι μαθητές δεν μπορούσαν να εκπληρώσουν την εντολή να κηρύξουν το Ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο. Τώρα το Πνεύμα δόθηκε για κάποιον ιδιαίτερο σκοπό. Πριν μπορέσουν οι μαθητές να εκπληρώσουν τα επίσημα καθήκοντά τους έναντι της εκκλησίας, ο Χριστός τους εμφύσησε το Πνεύμα Του. Τους εμπιστεύονταν την πιο ιερή παρακαταθήκη και επιθυμούσε να τους εντυπώσει το γεγονός ότι χωρίς το Άγιο Πνεύμα το έργο αυτό δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί. ΖΧ 772.3

Το Άγιο Πνεύμα είναι η πνοή της πνευματικής ζωής στην ψυχή. Η μετάδοση του Αγίου Πνεύματος είναι η μετάδοση της ζωής του Χριστού. Εμποτίζει τον παραλήπτη με τις ιδιότητες του Χριστού. Μόνο εκείνοι που έχουν διδαχθεί από το Θεό γνωρίζουν την εσωτερική ενέργεια του Πνεύματος. Στη ζωή τους εκδηλώνεται η ζωή του Χριστού και πρέπει να παρουσιαστούν σαν αντιπροσωπευτικοί τύποι και να υπηρετήσουν την εκκλησία. ΖΧ 772.4

«Αν τινων συγχωρήτε τας αμαρτίας, είναι συγκεχωρημέναι ... αν τινων κρατήτε, είναι κεκρατημέναι», είπε ο Χριστός. Με αυτό ο Χρίστος δεν δίνει το ελεύθερο σε κανένα άνθρωπο να κρίνει τους άλλους. Αυτό το απαγόρευσε στην επί του Όρους Ομιλία Του. Αυτό είναι το αποκλειστικό δικαίωμα του Θεού. Αλλά στην οργανωμένη εκκλησία θέτει μια ευθύνη για τα μέλη της ατομικά. Η εκκλησία έχει το καθήκον να προειδοποιεί, να διδάσκει και, αν είναι δυνατόν, να επανορθώνει εκείνους που πέφτουν στην αμαρτία. Ο Κύριος λέει: «Έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής.» (Β Τιμ.4:2.) Αυτό θα πει αντιμετώπισε με πιστότητα τα κακώς έχοντα. Προειδοποίησε κάθε ψυχή που βρίσκεται σε κίνδυνο. Μη επιτρέψεις να αυταπατηθεί κανείς. Ονόμασε την αμαρτία με το πραγματικό της όνομα. Δίδαξε τι είπε ο Θεός για το ψέμα, την παράβαση του Σαββάτου, την κλοπή, την ειδωλολατρία και για κάθε άλλο κακό. «Οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.» (Γαλ. 5:21.) Αν επιμένουν στην αμαρτία, τότε η ίδια κρίσητιμωρίας που τους αναφέρατε από το λόγο του Θεού, θα αναφερθεί για αυτούς και στον Ουρανό. Με το να προτιμούν την αμαρτία, αρνούνται το Χριστό. Η εκκλησία πρέπει να δείξει ότι δεν επιδοκιμάζει τις πράξεις τους, αλλιώς προσβάλλει η ίδια τον Κύριό της. Πρέπει να ομιλεί για την αμαρτία όπως ακριβώς ομιλεί ο Θεός για αυτή. Πρέπει να την αντιμετωπίζει σύμφωνα με την καθοδήγηση του Θεού και η πράξη της επικυρώνεται στον Ουρανό. Εκείνος που περιφρονεί την εξουσία της εκκλησίας περιφρονεί την εξουσία του Ίδιου του Χριστού. ΖΧ 773.1

Αλλά υπάρχει και η πιο ευχάριστη όψη της εικόνας. «Αν τινων συγχωρήσητε τας αμαρτίας, είναι συγκεχωρημέναι.» Αυτή η σκέψη ας μας απασχολεί όσο γίνεται περισσότερο. Ενώ συναναστρεφόμαστε με αυτούς που σφάλλουν, ας είναι κάθε μάτι στραμμένο στο Χριστό. Οι ποιμένες ας φροντίζουν με τρυφερότητα για το ποίμνιο της βοσκής του Κυρίου. Ας μιλούν στους πλανημένους για το έλεος τηςσυγχώρησης του Σωτήρα. Ας ενθαρρύνουν τον αμαρτωλό να μετανοήσει και να πιστέψει σε Εκείνον ο οποίος μπορεί να συγχωρεί. Ας διακηρύττουν με την εξουσία που τους παρέχει ο λόγος του Θεού: «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας, και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.» (Α’ Ιωάν. 1:9.) Όλοι όσοι μετανοούν, έχουν τη διαβεβαίωση ότι «θέλει ευσπλαχνισθή ημάς, θέλει καταστρέψει τας ανομίας ημών και θέλει ρίψει πάσας τας αμαρτίας αυτών εις τα βάθη της θαλάσσης.» (Μιχ. 7:19.) ΖΧ 773.2

Η μετάνοια του αμαρτωλού ας γίνει δεκτή από την εκκλησία με ευγνωμοσύνη στην καρδιά. Ας οδηγηθεί ο μεταμελούμενος από το σκότος της απιστίας στο φώς της ελπίδας και της δικαιοσύνης. Ας ενθαρρυνθεί να βάλει το τρεμάμενο χέρι του στο χέρι της αγάπης του Ιησού. Μια τέτοια συγχωρητική συμπεριφορά επικυρώνεται στον Ουρανό. ΖΧ 774.1

Μόνο με αυτή την έννοια έχει εξουσιοδοτηθεί η εκκλησία να αθωώνει τον αμαρτωλό. Η άφεση των αμαρτιών μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την αξία του Χριστού. Σε κανένα άνθρωπο, σε κανένα συγκρότημα ανθρώπων δεν έχει χορηγηθεί η εξουσία να απαλλάσσει την ψυχή από την ενοχή. Ο Χριστός ανέθεσε στους μαθητές Του να κηρύξουν σε όλα τα έθνη την άφεση των αμαρτιών στο όνομά Του. Οι ίδιοι όμως δεν έλαβαν την εξουσία να αφαιρούν ούτε ένα στίγμα αμαρτίας. Το όνομα του Ιησού είναι το μόνο όνομα «υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν.» (Πράξ. 4:12.) ΖΧ 774.2

Όταν ο Ιησούς για πρώτη φορά συνάντησε τους μαθητές στο υπερώο, ο Θωμάς δεν ήταν μαζί τους. Άκουσε τα νέα από τους άλλους και είχε άφθονες αποδείξεις για την ανάσταση του Ιησού. Η μελαγχολία όμως και η απιστία είχαν γεμίσει την καρδιά του. Καθώς άκουγε τους μαθητές να μιλούν για τις θαυμάσιες εμφανίσεις του αναστηθέντος Σωτήρα, βυθιζόταν σε ακόμη μεγαλύτερη απελπισία. Αν στα αλήθεια ο Ιησούς είχε αναστηθεί, τότε δεν μπορούσε να υπάρχει πια ελπίδα για μια πραγματικά επίγεια βασιλεία. Πληγώθηκε επίσης και ο εγωισμός του με τη σκέψη ότι ο Κύριός του είχε φανερωθεί σε όλους τους άλλους μαθητές εκτός από αυτόν. Είχε αποφασίσει να μη πιστέψει και για μια ολόκληρη εβδομάδα. Ωστόσο τον κατέτρωγε αυτή η εξαθλιωτική κατάσταση που παρουσιάζονταν ακόμη εντονότερη σε σύγκριση με την ελπίδα και την πίστη των αδελφών του. ΖΧ 774.3

Στο διάστημα αυτό είχε επανειλημμένα δηλώσει: «Εάν δεν ίδω εν ταις χερσίν Αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν Αυτού, δεν θέλω πιστεύσει.» Δεν ήθελε να δει με τα μάτια των αδελφών του ή να εκδηλώσει πίστη που να βασίζεται στη μαρτυρία τους. Αγαπούσε με θέρμη τον Κύριό του, αλλά είχε επιτρέψει στη ζηλοτυπία και στην απιστία να καταλάβουν τη σκέψη και την καρδιά του. ΖΧ 774.4

Μερικοί από τους μαθητές είχαν κάνει τώρα το γνωστό ανώγειο προσωρινή τους κατοικία και τα βράδια συγκεντρώνονταν όλοι εκεί, εκτός από το Θωμά. Ένα βράδυ ο Θωμάς αποφάσισε να συναντηθεί με τους άλλους. Παρά την απιστία του, είχε μια αμυδρή ελπίδα ότι τα καλά νέα μπορεί να ήταν αληθινά. Ενώ οι μαθητές έπαιρναν το βραδινό τους, συζητούσαν για τις αποδείξεις που τους είχε δώσει ο Χριστός από τις προφητείες. Τότε «έρχεται ο Ιησούς ενώ αι θύραι ήσαν κεκλεισμέναι, και εστάθη εις το μέσον, και είπεν, Ειρήνην υμίν.» ΖΧ 775.1

Στρεφόμενος στο Θωμά είπε: «Φέρε τον δάκτυλόν σου εδώ, και ιδέ τας χείρας Μου και φέρε την χείρα σου, και βάλε εις την πλευράν Μου και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός.» Αυτά τα λόγια έδειχναν ότι ο Ιησούς γνώριζε τις σκέψεις και τα λόγια του Θωμά. Ο δύσπιστος μαθητής ήξερε ότι κανείς από τους συντρόφους του δεν είχε δει τον Ιησού στο διάστημα της εβδομάδας. Δεν μπορούσαν να είχαν μιλήσει με τον Κύριό τους για την απιστία του. Αναγνώρισε για Κύριό του Αυτόν που στέκονταν μπροστά του. Δεν ήθελε περισσότερες αποδείξεις. Η καρδιά του σκίρτησε από χαρά και έπεσε στα πόδια του Χριστού φωνάζοντας: «Ο Κύριός Μου, και ο Θεός Μου!» ΖΧ 775.2

Ο Ιησούς δέχτηκε την ομολογία του, αλλά με τρυφερότητα τον επέπληξε για τη δυσπιστία του: «Επειδή Με είδες, Θωμά, επίστευσας μακάριοι όσοι δεν Με είδαν και επίστευσαν.» Η πίστη του Θωμά θα ευχαριστούσε περισσότερο το Χριστό αν ήταν πρόθυμος να πιστέψει στηριζόμενος στη μαρτυρία των αδελφών του. Αν ο σημερινός κόσμος ακολουθούσε το παράδειγμα του Θωμά, κανένας δεν θα πίστευε στη σωτηρία επειδή όλοι όσοι δέχονται το Χριστό,πιστεύουν στηριζόμενοι στη μαρτυρία άλλων. ΖΧ 775.3

Πολλοί που αφήνουν να παρασύρονται από αμφιβολίες δικαιολογούνται λέγοντας ότι αν είχαν τις αποδείξεις που είχε ο Θωμάς από τους συντρόφους του, θα πίστευαν. Δεν αναλογίζονται ότι όχι μόνον έχουν αυτές τις αποδείξεις, αλλά έχουν κατά πολύ περισσότερες. Πολλοί οι οποίοι, όπως ο Θωμάς, περιμένουν να διαλυθεί κάθε αιτία για αμφιβολία, ποτέ δεν θα πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους. Σιγά-σιγά εδραιώνονται στην απιστία. Εκείνοι που συνηθίζουν να βλέπουν τα πράγματα σκοτεινά, να μεμψιμοιρούν και να παραπονούνται, δεν ξέρουν τι κάνουν. Σπέρνουν τους σπόρους της αμφιβολίας και θα συλλέξουν το θερισμό της αμφιβολίας. Σε μια ώρα που η πίστη και η εμπιστοσύνη χρειάζονται περισσότερο, πολλοί θα βρεθούν ανίκανοι να ελπίσουν και να πιστέψουν ΖΧ 775.4

Στη συμπεριφορά Του στο Θωμά, ο Χριστός έδωσε ένα μάθημα στους οπαδούς Του. Το παράδειγμά Του δείχνει πως πρέπει να φερόμαστε σε εκείνους που έχουν αδύνατη πίστη και που εκφράζουν τις αμφιβολίες τους. Ο Ιησούς δεν καθήλωσε το Θωμά με επιπλήξεις, ούτε ήρθε σε διένεξη μαζί του. Απεκάλυψε τον Εαυτό Του στο δύσπιστο μαθητή. Ήταν τελείως παράλογο από μέρους του Θωμά να προτείνει τους όρους της πίστης του, αλλά η γενναιόφρονη αγάπη και η συμπάθεια του Ιησού κατέρριψε όλα τα εμπόδια Η απιστία σπάνια υπερνικάτε με τη λογομαχία.Τότε μάλλον προσπαθεί να αμυνθεί και βρίσκει νέα στηρίγματα και δικαιολογίες. Αν αφήσουμεόμως τον Ιησού να αποκαλυφτεί ως ο εσταυρωμένος Σωτήρας με την αγάπη και το έλεός Του, θα επαναληφθεί από πολλά άλλοτε απρόθυμα χείλη η αναγνώριση του Θωμά: «Ο Κύριός μου, και ο Θεός μου.» ΖΧ 776.1