Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 81—«ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ»

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. 28:1-4, 11-15. ΖΧ 751.1

Η νύχτα της πρώτης ημέρας της εβδομάδας πλησίαζε σιγάσιγά να τελειώσει. Η πιο σκοτεινή ώρα, ακριβώς πριν από τα χαράματα είχε φτάσει. Ο Χριστός βρίσκονταν ακόμη φυλακισμένος στον περιορισμένο τάφο Του. Η μεγάλη πέτρα στην είσοδο ήταν στη θέση της, η ρωμαϊκή σφραγίδα ανέγγιχτη και οι Ρωμαίοι φρουροί φύλαγαν τη σκοπιά τους. Αλλά υπήρχαν επίσης και αόρατοι σκοποί. Στρατεύματα πονηρών αγγέλων είχαν συγκεντρωθεί παντού στην γύρω περιοχή. Αν ήταν δυνατό, ο άρχοντας του σκότους μαζί με τα στασιαστικά στρατεύματά του θα είχε κρατήσει για πάντα σφραγισμένο το μνήμα που φύλαγε μέσα του τον Υιό του Θεού. Αλλά μια ουράνια στρατιά περικύκλωσε τον τάφο. Άγγελοι «υπερέχοντες εις δύναμιν» φύλαγαν τον τάφο περιμένοντας να υποδεχτούν τον Αρχηγό της ζωής. ΖΧ 751.2

«Και ιδού, έγεινε σεισμός μέγας διότι άγγελος Κυρίου καταβάς εξ ουρανού,» περιβεβλημένος με την πανοπλία του Θεού, είχε καταφτάσει από τις ουράνιες αυλές. Αστραφτερές ακτίνες της δόξας του Θεού προπορεύονταν και φώτιζαν το δρόμο του. «Ήτο δε η όψις αυτού ως αστραπή, και το ένδυμα αυτού λευκόν ως χιών. Και από του φόβου αυτού εταράχθησαν οι φύλακες, και έγειναν ως νεκροί.» ΖΧ 751.3

«Που είναι, ιερείς και άρχοντες, την ώρα αυτή η δύναμη της Φρουράς σας;» Γενναίοι στρατιώτες που δεν είχαν φοβηθεί ποτέ την ανθρώπινη δύναμη, μοιάζουν τώρα με δεσμώτες δίχως σπαθί ή δόρυ. Η όψη που αντίκρισαν δεν ήταν όψη θνητού πολεμιστή. Ήταν η όψη του ισχυρότερου μέλους της στρατιάς του Κυρίου. Ο αγγελιοφόρος αυτός ήταν εκείνος που πήρε τη θέση που ξέπεσε ο Σατανάς. Ήταν ο ίδιος που στους λόφους της Βηθλεέμ είχε εξαγγείλει τη γέννηση του Χριστού. Τώρα η Γή έτρεμε στην προσέγγισή του, τα στρατεύματα του σκότους διαλύθηκαν και ενώ κυλούσε την πέτρα, ο Ουρανός φάνηκε να πλησιάζει στη Γή Οι στρατιώτες τον είδαν να μετακινεί το λίθο σαν να ήταν χαλικάκι και τον άκουσαν να φωνάζει: «Υιέ του Θεού, έλα έξω ο Πατέρας Σου Σε καλεί.» Είδαν τον Ιησού να βγαίνει από το μνήμα και Τον άκουσαν να δηλώνει μπροστά στον ανοιχτό τάφο: «Εγώ είμαι η Ανάστασις και η Ζωή.» Καθώς έβγαινε από τον τάφο με μεγαλοπρέπεια και δόξα, η αγγελική στρατιά υποκλίθηκε βαθιά λατρεύοντας το Λυτρωτή και Τον υποδέχθηκε με ύμνους δοξολογίας. ΖΧ 751.4

Ένας σεισμός επεσήμανε την ώρα που ο Χριστός κατέθεσε τη ζωή Του και πάλι σεισμός πιστοποίησε τη στιγμή που την έλαβε πίσω θριαμβευτικά. Εκείνος που νίκησε το θάνατο και τον τάφο, βγήκε από το μνήμα νικητής μέσα στη δόνηση της Γής, στη λάμψη της αστραπής και στο βρυχηθμό της βροντής. Όταν θα έρθει για δεύτερη φορά στη Γή, θα κουνήσει «ουχί μόνον την γήν, αλλά και τον ουρανόν.» (Εβρ. 12:25.) «Η γή θέλει κλονισθή εδώ και εκεί ως ο μεθύων, και θέλει μετακινηθή ως καλύβη.» «Οι ουρανοί θέλουσι περιτυλιχθή ως βιβλίον » (Ησ. 24:20, 34:4.) «Τα στοιχεία πυρακτούμενα θέλουσι διαλυθή, και η γή και τα εν αυτή έργα θέλουσι κατακαή.» (Β', Πέτρ. 3:10.) «Αλλ’ ο Κύριος θέλει είσθαι το καταφύγιον του λαού Αυτού, και η ισχύς των υιών Ισραήλ.» (Ιωήλ 3:16.) ΖΧ 752.1

Την ώρα του θανάτου του Ιησού οι στρατιώτες είχαν δει τη Γή να βυθίζεται στο σκοτάδι μέρα μεσημέρι. Στην ανάστασή Του όμως είδαν τη λαμπρότητα των αγγέλων να φωτίζει τη νύχτα και άκουσαν τους κατοίκους του Ουρανού να ψάλλουν με μεγάλη χαρά και θρίαμβο: «Νίκησες το Σατανά και τις δυνάμεις του σκότους!» «Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη!» ΖΧ 752.2

Ο Χριστός βγήκε δοξασμένος από τον τάφο κάτω από τα βλέμματα της ρωμαϊκής φρουράς. Τα μάτια των στρατιωτών προσηλώθηκαν στο πρόσωπο Εκείνου που τόσο πρόσφατα είχαν χλευάσει και περιγελάσει. Σε εκείνη την δοξασμένη Ύπαρξη αναγνώρισαν τον δέσμιο, που είχαν δει στο πραιτόριο, Εκείνον που Του είχαν πλέξει το ακάνθινο στεφάνι. Αυτός ήταν που στέκονταν με το σώμα αυλακωμένο από το σκληρό μαστίγωμα χωρίς να προβάλλει καμιά αντίσταση μπροστά στον Πιλάτο και στον Ηρώδη. Αυτός ήταν που είχε καρφωθεί στο σταυρό και για τον οποίο οι ιερείς και οι άρχοντες κουνούσαν το κεφάλιγεμάτοι ικανοποίηση, λέγοντας: «Άλλους έσωσεν Εαυτόν δεν δύναται να σώση» (Ματθ. 27:42.) Αυτός ήταν που είχε τεθεί στον καινούργιο τάφο του Ιωσήφ. Το πρόσταγμα του Ουρανού είχε απελευθερώσει τον αιχμάλωτο. Αν ολόκληροι σωροί από βουνά πλάκωναν τον τάφο Του, δεν θα μπορούσαν να Τον εμποδίσουν να βγει έξω από αυτόν. ΖΧ 752.3

Στη θέα των αγγέλων και του ένδοξου Σωτήρα οι ρωμαίοι φρουροί έπεσαν σαν νεκροί. Όταν η ουράνια ακολουθία χάθηκε από τα μάτια τους, σηκώθηκαν και έτρεξαν με όση ταχύτητα είχαν να προς την πύλη του κήπου. Σκοντάφτοντας σαν μεθυσμένοι όρμησαν προς την πόλη, λέγοντας σε όσους συναντούσαν τα θαυμάσια νέα. Κατευθύνονταν προς τον Πιλάτο, αλλά τα νέα είχαν φθάσει στις ιουδαϊκές αρχές και οι ιερείς και οι άρχοντες τους κάλεσαν να εμφανιστούν πρώτα σε αυτούς. Οι στρατιώτες παρουσίαζαν ένα παράξενο θέαμα. Τρέμοντας από το φόβο, με ωχράπρόσωπα, μετέδωσαν τη μαρτυρία της ανάστασης του Χριστού. Οι στρατιώτες είπαν όλα όσα είδαν με λεπτομέρειες. Δεν είχαν καιρό ούτε να σκεφτούν ούτε να παραλλάξουν την αλήθεια. Εκφραζόμενοι με δυσκολία είπαν: «Αυτός που σταυρώθηκε ήταν ο Υιός του Θεού. Ακούσαμε έναν άγγελο να Τον αποκαλεί Μεγαλειότητα του Ουρανού και Βασιλιά της Δόξας.» ΖΧ 753.1

Τα πρόσωπα των ιερέων έγιναν σαν πρόσωπα νεκρών. Ο Καϊάφας δοκίμασε να μιλήσει. Τα χείλη του κινήθηκαν αλλά δεν πρόφερε λέξη. Οι στρατιώτες ήταν έτοιμοι να φύγουν από την αίθουσα του συμβουλίου, όταν μια φωνή τους σταμάτησε. Ο Καϊάφας επιτέλους είχε βρει τη λαλιά του. Ο Καϊάφαςείπε «Περιμένετε, περιμένετε. Μην πείτε τίποτε από ότι είδατε.» ΖΧ 753.2

Τους συνέστησαν τότε να μεταδώσουν μία διαστρεβλωμένη είδηση. Οι ιερείς είπαν: «Είπατε, Ότι οι μαθηταί Αυτού ελθόντες δια νυκτός έκλεψαν Αυτόν, ενώ ημείς εκοιμώμεθα.» Εδώ οι ιερείς είχαν βγει από τα όρια. Πως μπορούσαν οι στρατιώτες να πουν ότι οι μαθητές έκλεψαν το σώμα ενώ αυτοί κοιμόντουσαν; Αν κοιμόντουσαν, τότε πως ήξεραν τι είχε συμβεί; Αν οι μαθητές είχαν αποδειχτεί ένοχοι για την κλοπή του σώματος του Χριστού, δεν θα έπρεπε πρώτοι οι ιερείς να τους καταδικάσουν; Αν οι φρουροί είχαν αποκοιμηθεί στον τάφο, οι ιερείς δεν θα ήταν οι πρώτοι που θα τους κατηγορούσαν στον Πιλάτο; ΖΧ 753.3

Οι στρατιώτες τρομοκρατήθηκαν στη σκέψη να στρέψουν επάνω τους την κατηγορία ότι είχαν αποκοιμηθεί την ώρα του καθήκοντος. Η παράβαση αυτή τιμωρούταν με θάνατο. Θα έδιναν ψευδή μαρτυρία,εξαπατώντας το λαό και εκθέτοντας τη ζωή τους σε κίνδυνο; Δεν ήταν αυτοί που είχαν φρουρήσει τον τάφο, ξενυχτώντας καθόλη την διάρκεια της βάρδιας; Πως μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τη δίκη έστω και χάρη των χρημάτων, αν στρεψοδικούσαν εκθέτοντας τον εαυτό τους; ΖΧ 753.4

Για να αποσιωπήσουν αυτή τη μαρτυρία που έτρεμαν, οι ιερείς εγγυήθηκαν την ασφάλεια της φρουράς, λέγοντας ότι ούτε ο Πιλάτος ούτε οι ίδιοι θα ήθελαν να κυκλοφορήσει μια τέτοια είδηση. Οι ρωμαίοι στρατιώτες πούλησαν την ακεραιότητά τους στους Ιουδαίους για το χρήμα. Είχαν έρθει στους ιερείς εξουσιοδοτημένοι με μια καταπληκτική αληθινή είδηση. Έφευγαν φορτωμένοι με χρήματα και με μια ψεύτικη διάδοση που έβαλαν στο στόμα τους οι ιερείς. ΖΧ 754.1

Στο μεταξύ η είδηση της ανάστασης του Χριστού είχε φθάσει στον Πιλάτο. Αν και ο Πιλάτος ήταν υπεύθυνος που παρέδωσε το Χριστό να θανατωθεί, είχε παραμείνει σχετικά αδιάφορος. Αν και παρά τη θέλησή του και με κάποιο αίσθημα οίκτου είχε καταδικάσει το Σωτήρα, μέχρι εκείνη τη στιγμή όμως δεν είχε αισθανθεί πραγματική μεταμέλεια Τρομοκρατημένος τώρα κλείστηκε στο σπίτι του, αποφασισμένος να μην δει κανέναν. Οι ιερείς όμως κατόρθωσαν να παρουσιαστούν μπροστά του, διηγήθηκαν την ιστορία που σκηνοθέτησαν και του ζήτησαν να παραβλέψει την αμέλεια του καθήκοντος της φρουράς. Πριν να συγκαταθέσει σε αυτό, ο ίδιος ο ηγεμόνας ανέκρινε μόνος τη φρουρά. Οι φρουροί, φοβούμενοι για την ασφάλειά τους, δεν τόλμησαν να αποκρύψουν τίποτε και ο Πιλάτος απέσπασε από αυτούς την ακριβή αναφορά των όσων συνέβησαν. Δεν έδωσε συνέχεια σε αυτό το ζήτημα, αλλά από τότε έχασε εντελώς τη γαλήνη του. ΖΧ 754.2

Όταν ο Ιησούς οδηγήθηκε στον τάφο, ο Σατανάς θριάμβευε. Τόλμησε να πιστέψει ότι ο Σωτήρας δεν θα επανέρχονταν στη ζωή. Διεκδίκησε το σώμα του Κυρίου και έθεσε τη φρουρά του γύρω από το μνημείο, προσπαθώντας να κρατήσει το Χριστό αιχμάλωτο. Ένοιωσε πικρόχολο θυμό όταν οι άγγελοί του διαλύθηκαν στην προσέγγιση του ουρανίου αγγελιοφόρου. Όταν είδε να εξέρχεται ο Χριστός θριαμβευτής, ήξερε πια ότι η βασιλεία του θα έπαιρνε τέλος και ότι ο ίδιος θα κατέληγεοριστικά στο θάνατο. ΖΧ 754.3

Οι ιερείς, θανατώνοντας το Χριστό, είχαν γίνει όργανα του Σατανά. Τώρα βρίσκονταν στη διάθεσή του. Είχαν μπλεχτεί σε μια παγίδα από όπου δεν μπορούσαν να ξεφύγουν παρά μόνο συνεχίζοντας τον πόλεμο εναντίον του Χριστού. Όταν άκουσαν τα νέα της ανάστασής Του, φοβήθηκαν την οργή του λαού. Αισθάνθηκαν ότι η ζωή τους είχε εκτεθεί σε κίνδυνο. Η μόνη ελπίδα που τους απέμεινε ήταν να αποδείξουν ότι ο Χριστός ήταν απατεώνας και να αρνηθούν ότι είχε αναστηθεί. Δωροδόκησαν τους στρατιώτες και εξασφάλισαν τη σιωπή του Πιλάτου. Διέδωσαν παντού ψευδείς ειδήσεις σε κοντινά και μακρινά μέρη. Υπήρχαν όμως και μάρτυρες τους οποίους δεν μπορούσαν να κατασιγάσουν. Πολλοί είχαν πληροφορηθεί από τα λεγάμενα των στρατιωτών για την ανάσταση του Χριστού. Μερικοί από τους νεκρούς που είχαν αναστηθεί μαζί με το Χριστό, παρουσιάστηκαν σε πολλούς και δήλωναν ότι Αυτός είχε αναστηθεί. Στους ιερείς μίλησαν άτομα που είχαν δειαυτούς αναστημένους και είχαν ακούσει τη μαρτυρία τους. Οι ιερείς και οι άρχοντες ζούσαν σε διαρκή φόβο, μήπως περπατώντας στο δρόμο ή ακόμη και μέσα στα σπίτια τους, μπορούσαν να βρεθούν πρόσωπο προς πρόσωπο με το Χριστό. Δεν έβρισκαν ασφάλεια πουθενά. Σύρτες και αμπάρες δεν μπορούσαν να τους προστατεύσουν από την παρουσία του Υιού του Θεού. Μέρα-νύχτα εκείνη η τρομερή σκηνή του πραιτορίου που ωρύονταν: «Το αίμα Αυτού ας ήναι εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών» (Ματθ. 27:25,) παρουσιάζονταν μπροστά τους. Ποτέ πια η ανάμνηση της σκηνής εκείνης δεν επρόκειτο να σβήσει από τη μνήμη τους. Ποτέ πια δεν θα έβρισκαν στο προσκεφάλι τους γαλήνιο ύπνο ΖΧ 754.4

Όταν η φωνή του ισχυρού αγγέλου ακούστηκε στον τάφο του Χριστού να λέει: «Ο Πατέρας Σε καλεί, ο Σωτήρας βγήκε από τον τάφο με τη ζωή που έκλεινε μέσα Του.» Τώρα αποδείχθηκε η αληθοφάνεια των λόγων Του: «Εγώ βάλλω την ψυχήν Μου δια να λάβω αυτήν πάλιν. . . . Εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν.» «Χαλάσατε τον ναόν τούτον, και δια τριών ημερών θέλω εγείρει αυτόν.» (Ιωάν. 10:17, 18, 2:19.) ΖΧ 755.1

Πάνω από τον ανοιγμένο τάφο του Ιωσήφ, ο Χριστός διακήρυξε θριαμβευτικά: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή.» Αυτά τα λόγια μόνο η Θεότητα μπορούσε να τα προφέρει. Όλες οι δημιουργημένες υπάρξεις ζουν με το θέλημα και τη δύναμη του Θεού. Ως δέκτες της ζωής του Θεού εξαρτώνται από αυτή. Από τα ανώτερα σεραφείμ μέχρι τις πιο ταπεινές ζωντανές υπάρξεις, όλα τροφοδοτούνται από την πηγή της ζωής. Μόνο Εκείνος που είναι ένα με το Θεό μπορούσε να πει για τη ζωή: «Εξουσίαν έχω να βάλλω αυτήν και εξουσίαν έχω να λάβω αυτήν πάλιν.» Η θεότητά Του χορηγούσε στο Χριστό τη δύναμη να σπάσει τα δεσμά του θανάτου. ΖΧ 755.2

Ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών, «απαρχή των κεκοιμημένων.» Αυτός ήταν το αντίτυπο του κινητού δράγματος και η ανάστασή Του έγινε ακριβώς την ημέρα που οι Ιουδαίοι παρουσίαζαν το κινητό δράγμα στον Κύριο. Πάνω από χίλια χρόνια είχε τηρηθεί η συμβολική αυτή τελετή. Από τα καλλιεργημένα χωράφια τους συγκέντρωναν τα πρώτα ώριμα στάχυα, και όταν πήγαιναν στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα, κινούσαν το δράγμα των απαρχών σαν ευχαριστήρια προσφορά ενώπιον του Κυρίου. Μόνο μετά από την προσφορά αυτή μπορούσε να μπει δρεπάνι στα στάχυα και να δεθούν σε δεμάτια. Το δράγμα που αφιερώνονταν στο Θεό αντιπροσώπευε τη συγκομιδή. Έτσι ο Χριστός, η απαρχή, αντιπροσώπευε τη μεγάλη πνευματική συγκομιδή που θα συγκεντρωθεί για τη βασιλεία του Θεού. Η ανάστασή Του είναι ο τύπος και η υπόσχεση της ανάστασης όλων των κοιμωμένων δικαίων. «Διότι εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας δια του Ιησού θέλει φέρει μετ’ Αυτού.» (Α Θεσ 4:14.) ΖΧ 755.3

Όταν ο Χριστός αναστήθηκε έφερε μαζί Του πλήθος αιχμαλώτων από τον τάφο. Ο σεισμός που επακολούθησε το θάνατό Του είχε κάνει ρωγμές στα μνημεία τους. Όταν Αυτός αναστήθηκε, βγήκαν και εκείνοι μαζί Του. Ήταν αυτοί που είχαν συνεργαστεί με το Θεό και οι οποίοι είχαν δώσει τη μαρτυρία τους για την αλήθεια με τίμημα την ζωής τους. Τώρα θα γίνονταν μάρτυρες Εκείνου ο οποίος τους είχε επαναφέρει στη ζωή. ΖΧ 756.1

Στο διάστημα της διακονίας Του ο Χριστός είχε αναστήσει νεκρούς. Είχε αναστήσει το γιο της χήρας της Ναΐν, την κόρη του Ιαείρου και το Λάζαρο. Αλλά αυτοί δεν περιβλήθηκαν την αθανασία. Μετά την ανάστασή τους ήταν και πάλι υποκείμενοι στο θάνατο. Εκείνοι που βγήκαν από τον τάφο με την ανάσταση του Χριστού αναστήθηκαν για την αιώνια ζωή. Αναλήφθηκαν μαζί Του σαν τρόπαια της νίκης Του κατά του θανάτου και του τάφου. Ο Χριστός είπε: «Αυτοίδεν είναι πλέον αιχμάλωτοι του Σατανά. Τους έχω εξαγοράσει. Τους έφερα από τον τάφο σαν απαρχές της εξουσίας Μου για να είναι και αυτοί όπου είμαι Εγώ και να μη γευτούν πια το θάνατο ή να ξαναυποστούν τη λύπη.» ΖΧ 756.2

Αυτοί μπήκαν στην πόλη και παρουσιάστηκαν σε πολλούς δηλώνοντας: «Ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς και εμείς αναστηθήκαμε μαζί Του.» Με αυτό τον τρόπο απαθανατίσθηκε η ιερή αλήθεια της ανάστασης. Οι αναστηθέντες άγιοι επιβεβαίωναν την αλήθεια των λόγων: «Οι νεκροί Σου θέλουσι ζήσει, μετά του νεκρού σώματός Μου θέλουσιν αναστηθή.» Η ανάστασή τους απεικόνιζε την εκπλήρωση της ακόλουθης προφητείας: «Εξεγέρθητε και ψάλλετε, σεις οι κατοικούντες εν τω χώματι διότι ως η δρόσος σου είναι η δρόσος των χόρτων, και η γή θέλει εκρίψει τους νεκρούς » (Ησ. 26:19.) ΖΧ 756.3

Για τον πιστό, ο Χριστός είναι η ανάσταση και η ζωή. Η ζωή που είχε χαθεί εξαιτίας της αμαρτίας αποκαθίσταται με το Σωτήρα μας επειδή Αυτός έχει τη ζωή μέσα Του και μέσω αυτής, μπορεί να δίνει ζωή σε όποιον θέλει. Έχει το δικαίωμα να χορηγεί αθανασία. Τη ζωή που κατέθεσε κατά την ενανθρώπισή Του την παίρνει πάλι και την προσφέρει στην ανθρωπότητα. «Εγώ ήλθα,» είπε, «δια να έχωσι ζωήν, και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία » «Όστις όμως πίη εκ του ύδατος το οποίον Εγώ θέλω δώσει εις αυτόν, δεν θέλει διψήσει εις τον αιώνα αλλά το ύδωρ το οποίον Εγώ θέλω δώσει εις αυτόν, θέλει γίνει εν αυτώ πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον.» «Όστις τρώγει την σάρκα Μου, και πίνει το αίμα Μου, έχει ζωήν αιώνιον, και Εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.» (Ιωάν. 10:10, 4:14, 6:54.) ΖΧ 757.1

Για τον πιστό, ο θάνατος δεν έχει μεγάλη σημασία. Ο Χριστός αναφέρεται σε αυτόν σαν κάτι που διαρκεί λίγες στιγμές. «Εάν τις φυλάξη τον λόγον Μου, θάνατον δεν θέλει ιδεί εις τον αιώνα. . . . Δεν θέλει γευθή θάνατον εις τον αιώνα.» Για το Χριστιανό ο θάνατος είναι ένας ύπνος, μια σιωπηλή και σκοτεινή στιγμή. «Η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ. Όταν ο Χριστός, η ζωή ημών, φανερωθή, τότε και σείς μετ’ Αυτού θέλετε φανερωθή εν δόξη.» (Ιωάν. 8:51, 52, Κολ. 3:4.) ΖΧ 757.2

Η φωνή που φώναξε πάνω στο σταυρό «Τετέλεσται,» ακούστηκε από τους νεκρούς. Διαπέρασε τους τοίχους των τάφων και κάλεσε τους κοιμωμένους να εγερθούν. Το ίδιο θα γίνει και όταν η φωνή του Χριστού θα ακουστεί από τον Ουρανό. Εκείνη η φωνή θα διεισδύσει στα μνήματα και θα ανοίξει τους τάφους και «οι κοιμηθέντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθεί.» Στην ανάσταση του Χριστού λίγοι τάφοι ανοίχτηκαν, αλλά στη δευτέρα παρουσία Του όλοι οι πολύτιμοι νεκροί θα ακούσουν τη φωνή Του και θα εξέλθουν για να ζήσουν την ένδοξη και αιώνια ζωή. Η ίδια δύναμη που ανέστησε το Χριστό, θα αναστήσει και την εκκλησία Του και θα δοξάσει μαζί Του πάνω από όλες τις εξουσίες, πάνω από κάθε όνομα το οποίο ονομάζεται όχι μόνο στον παρόντα κόσμο, αλλά επίσης και στο μέλλοντα. ΖΧ 757.3