Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 10—«ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΕΝ ΤΗ ΕΡΗΜΩ»

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Λουκ. 1:5-23, 57-80,
3:1-18, Ματθ. 3:1-12, Μαρκ. 1:1-8. ΖΧ 67.1

Ανάμεσα στους πιστούς του Ισραήλ, οι οποίοι από καιρό περίμεναν την έλευση του Μεσσία, παρουσιάστηκε ο πρόδρομος του Χριστού. Ο ηλικιωμένος ιερέας Ζαχαρίας και η γυναίκα του Ελισάβετ «ήσαν αμφότεροι δίκαιοι ενώπιον του Θεού.» Στην ήσυχη και άγια ζωή τους έλαμπε το φώς της πίστης σαν αστέρι φωτεινό στο σκότος των πονηρών εκείνων ημερών. Σε αυτό το θεοφοβούμενο ζευγάρι δόθηκε η υπόσχεση ενός γιού, ο οποίος έμελλε να «προπορευθή πρό προσώπου του Κυρίου εις το να ετοιμάση τας οδούς Αυτού.» ΖΧ 67.2

Ο Ζαχαρίας κατοικούσε «εις την ορεινήν, εις πόλιν Ιούδα,» αλλά είχε πάει στην Ιερουσαλήμ για να λειτουργήσει στο ναό για μία εβδομάδα, υπηρεσία που οι ιερείς κάθε τάξης έπρεπε να εκτελέσουν δύο φορές το χρόνο. «Ενώ δε ιεράτευεν αυτός εν τη τάξει της εφημερίας αυτού ενώπιον του Θεού, κατά το έθος της ιερατείας, έπεσεν εις αυτόν ο κλήρος να θυμιάση, εισελθών εις τον ναόν του Κυρίου.» ΖΧ 67.3

Στέκονταν μπροστά στο χρυσό θυσιαστήριο στο διαμέρισμα των αγίων του ναού. Το σύννεφο του θυμιάματος μαζί με τις προσευχές του λαού Ισραήλ ανέβαινε προς το Θεό. Ξαφνικά αντιλήφτηκε μία θεία παρουσία. Φάνηκε ένας «άγγελος Κυρίου ιστάμενος εκ δεξιών του θυσιαστηρίου του θυμιάματος.» Η στάση αυτή του αγγέλου ήταν ευνοϊκό σημάδι, αλλά ο Ζαχαρίας δεν το πρόσεξε. Πολλά χρόνια είχε προσευχηθεί για την έλευση του Λυτρωτή. Τώρα ο Ουρανός του έστελνε τον αγγελιοφόρο του για να του αναγγείλει ότι αυτές οι προσευχές του είχαν εισακουστεί. Το έλεος του Θεού τουπρος αυτόν φαίνονταν πολύ μεγάλο για να το πιστέψει! Ήταν γεμάτος φόβο και αυτοεπίκριση. ΖΧ 67.4

Αλλά ένας χαρούμενος χαιρετισμός του απευθύνθηκε με τη διαβεβαίωση: «Μη φοβού, Ζαχαρία διότι εισακούσθη η δέησίς σου και η γυνή σου Ελισάβετ θέλει γεννήσει υιόν εις σε, και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιωάννην. Και θέλει είσθαι εις σε χαρά και αγαλλίασις και πολλοί θέλουσι χαρή δια την γέννησιν αυτού και θέλει πληρωθή Πνεύματος Αγίου έτι εκ κοιλίας της μητρός αυτού Και πολλούς των υιών Ισραήλ θέλει επιστρέφει εις Κύριον τον Θεόν αυτών Και αυτός θέλει ελθεί πρό προσώπου Αυτού εν πνεύματι και δυνάμει Ηλίου, δια να επιστρέψη τας καρδίας των πατέρων εις τα τέκνα, και τους απειθείς εις την φρόνησιν των δικαίων, δια να ετοιμάση εις τον Κύριον λαόν προδιατεθειμένον. Και είπεν ο Ζαχαρίας πρός τον άγγελον, Πως θέλω γνωρίσει τούτο; διότι εγώ είμαι γέρων, και η γυνή μου προβεβηκυία εις την ηλικίαν αυτής.» ΖΧ 67.5

Ο Ζαχαρίας ήξερε καλά ότι ένα παιδί είχε γεννηθεί από τον Αβραάμ στη γεροντική του ηλικία, επειδή πίστεψε ήταν πιστός. Για μια στιγμή ο ηλικιωμένος ιερέας έστρεψε τη σκέψη του στην ανθρώπινη αδυναμία. Ξέχασε ότι εκείνο που ο Θεός υπόσχεται είναι ικανός να το εκτελέσει. Τι αντίθεση ανάμεσα σε αυτή την απιστία και στη γλυκιά παιδιάστικη πίστη της Μαρίας, της Ναζωραίας κόρης, της οποίας η απάντηση στο θαυμάσιο ευαγγελισμό του αγγέλου ήταν: «Ιδού η δούλη του Κυρίου γένοιτο εις εμέ κατά τον λόγον σου.» (Λουκ. 1:38.) ΖΧ 68.1

Η γέννηση του γιού του Ζαχαρία, όπως η γέννηση του γιού του Αβραάμκαι του θείου βρέφους της Μαρίας, είχαν σκοπό να διδάξουν μια μεγάλη πνευματική αλήθεια, μια αλήθεια την οποία δύσκολα μαθαίνουμε και γρήγορα ξεχνούμε. Μόνοι μας είμαστε ανήμποροι να κάνουμε οτιδήποτε καλό αλλά εκείνο που δεν μπορούμε εμείς να κάνουμε, θα το κάνει η δύναμη του Θεού για κάθε υπακοή και πιστή ψυχή. Μέσω της πίστης δόθηκε το παιδί της υπόσχεσης. Μέσω της πίστης γεννιέται η πνευματική ζωή και μας κάνει ικανούς να εκτελούμε τα έργα της δικαιοσύνης. ΖΧ 68.2

Στην ερώτηση του Ζαχαρία ο άγγελος αποκρίθηκε: «Εγώ είμαι Γαβριήλ ο παριστάμενος ενώπιον του Θεού και απεστάλην δια να λαλήσω πρός σε, και να σε ευαγγελίσω ταύτα » Πεντακόσια χρόνια πριν, ο Γαβριήλ είχε κάνει γνωστή στο Δανιήλ την προφητική περίοδο που θα έφθανε μέχρι την έλευση του Χριστού. Ο Ζαχαρίας γνώριζε ότι πλησίαζε το τέλος αυτής της περιόδου και παρακινήθηκε να προσευχηθεί για την έλευση του Μεσσία. Ο ίδιος αγγελιοφόρος που είχε δώσει αυτή την προφητεία ήρθε να αναγγείλει την εκπλήρωσή της. ΖΧ 68.3

Τα λόγια του αγγέλου: «Εγώ είμαι Γαβριήλ ο παριστάμενος ενώπιον του Θεού,» δείχνουν ότι κατείχε τιμητική θέση στις αυλές του Ουρανού. Όταν ήρθε με ένα μήνυμα στο Δανιήλ, είπε: «Δεν είναι ουδείς ο αγωνιζόμενος μετ’ εμού υπέρ τούτων, ειμή Μιχαήλ [ο Χριστός] ο άρχων υμών.» (Δαν. 10:21.) Για τον Γαβριήλ μιλά ο Σωτήρας στην Αποκάλυψη όταν λέγει: «Αποστείλας δια του αγγέλου Αυτού εις τον δούλον Αυτού Ιωάννην.» (Αποκ. 1:1.) Και στον Ιωάννη ο άγγελος δήλωσε: «Εγώ είμαι σύνδουλός σου και των αδελφών σου των προφητών » (Αποκ. 22:9.) Τι θαυμάσια η σκέψη ότι ο άγγελος που κατέχει την επόμενη σε τιμή θέση μετά τον Υιό του Θεού έχει εκλεγεί για να φανερώσει τους σκοπούς του Θεού στους ανθρώπους! ΖΧ 68.4

Ο Ζαχαρίας εξέφρασε αμφιβολία στα λόγια του αγγέλου. Για αυτό δε θα μπορούσε να ξαναμιλήσει μέχρι την εκπλήρωση των αγγελιών. Ο άγγελος είπε: « Ιδού, θέλεις είσθαι σιωπών, και μη δυνάμενος να λαλήσης, έως της ημέρας καθ’ ήν θέλουσι γείνει ταύτα, διότι δεν επίστευσας εις τους λόγους μου, οίτινες θέλουσιν εκπληρωθή εις τον καιρόν αυτών.» Το καθήκον του ιερέα στη λειτουργία ήταν να προσευχηθεί για τη συγχώρηση των αμαρτημάτων του λαού και για την έλευση του Μεσσία. Όταν ο Ζαχαρίας δοκίμασε να προσευχηθεί δεν μπορούσε να προφέρει ούτε μια λέξη. ΖΧ 69.1

Όταν παρουσιάστηκε για να ευλογήσει το λαό, «δεν ηδύνατο να λαλήση πρός αυτούς . . . και αυτός έκαμνεν πρός αυτούς νεύματα, και διέμενε κωφός.» Τον περίμεναν πολλή ώρα και άρχισαν να φοβούνται μήπως τον είχε πατάξει ο Θεός για τιμωρία. Όταν βγήκε από τα άγια, το πρόσωπό του έλαμπε από τη δόξα του Θεού και αυτοί «εννόησαν ότι οπτασίαν είδεν εν τω ναώ » Ο Ζαχαρίας τους έδωσε να καταλάβουν τι είδε και τι άκουσε. «Και αφού ετελείωσαν αι ημέραι της λειτουργίας αυτού, απήλθεν εις τον οίκον αυτού.» ΖΧ 69.2

Μετά τη γέννηση του παιδιού, η γλώσσα του πατέρα λύθηκε: «Και ελάλει ευλογών τον Θεόν. Και έπεσε φόβος επί πάντας τους γείτονας αυτών και καθ’ όλην την ορεινήν της Ιουδαίας διελαλούντο πάντα τα πράγματα ταύτα. Και πάντες οι ακούσαντες έβαλον αυτό εν τη καρδία αυτών, λέγοντες, Τι άρα θέλει είσθαι το παιδίον τούτο;» Όλα αυτά σκοπό είχαν να στρέψουν την προσοχή του λαού στον ερχομό του Μεσσία για τον οποίο ο Ιωάννης ήταν προορισμένος να προλειάνει το δρόμο. ΖΧ 69.3

Εμπνευσμένος από το Άγιο Πνεύμα, ο Ζαχαρίας προφήτευσε με αυτά τα ωραία λόγια την αποστολή του γιού του: ΖΧ 69.4

«Και συ, παιδίον, προφήτης του Υψίστου
θέλεις ονομασθή ΖΧ 69.5

Διότι θέλεις προπορευθή πρό προσώπου του Κυρίου,
Εις το να ετοιμάσης τας οδούς Αυτού,
Εις το να δώσης γνώσιν σωτηρίας
Εις τον λαόν Αυτού,
Δια της αφέσεως των αμαρτιών αυτών,
Δια σπλάχνα ελέους του Θεού ημών,
Με τα οποία επεσκεύθη ημάς
Ανατολή εξ ύψους
Δια να φωτίση τους καθημένους εν σκότει
Και σκιά θανάτου,
Ώστε να κατευθύνη τους πόδας ημών εις οδόν ειρήνης.» ΖΧ 70.1

«Το δε παιδίον ηύξανε, και ενεδυναμούτο κατά το πνεύμα, και ήτο εν τοις ερήμοις, έως της ημέρας καθ’ ήν έμελλε να αναδειχθή εις τον Ισραήλ » Πριν από τη γέννηση του Ιωάννη ο άγγελος είχε πει: «Θέλει είσθαι μέγας ενώπιον του Κυρίου και οίνον και σίκερα δεν θέλει πίει, και θέλει πληρωθή Πνεύματος Αγίου.» Ο Θεός είχε καλέσει το γιό του Ζαχαρία για ένα μεγάλο έργο, το μεγαλύτερο που είχε ποτέ ανατεθεί σε ανθρώπους. Για να επιτελέσει αυτό το έργο έπρεπε να έχει τη συνεργασία του Κυρίου. Το Πνεύμα του Θεού θα ήταν μαζί του αν τηρούσε τις οδηγίες του αγγέλου. ΖΧ 70.2

Ο Ιωάννης έπρεπε να εμφανιστεί σαν αγγελιοφόρος του Κυρίου, να φέρει το φώς του Θεού στον κόσμο δίνοντας νέες κατευθύνσεις στις σκέψεις του. Έπρεπε να εντυπώσει σε αυτές την αγιότητα των θείων απαιτήσεων και την ανάγκη μιας τέλειας δικαιοσύνης. Ένας τέτοιος αγγελιοφόρος πρέπει να είναι άγιος. Πρέπει να είναι ναός όπου να κατοικεί το Πνεύμα του Θεού. Για να εκπληρώσει την αποστολή του πρέπει να έχει μιαυγιή ιδιοσυγκρασία και διανοητική και πνευματική δύναμη. Για αυτό ήταν απαραίτητο να κυριαρχεί στις ορέξεις και στα πάθη του. Έπρεπε να είναι ικανός να ελέγχει όλες τις δυνάμεις του, ώστε να μπορεί να σταθεί ανάμεσα στους ανθρώπους ακλόνητος από τις συνθήκες του περιβάλλοντος σαν τους βράχους και τα βουνά της ερήμου. ΖΧ 70.3

Στην εποχή του Ιωάννη κυριαρχούσε η απληστία για πλούτη και η αγάπη για πολυτέλεια και επίδειξη. Αισθησιακές απολαύσεις, γιορτές και οινοποσίες προκαλούσαν σωματικές ασθένειες και εκφυλισμό, ναρκώνοντας την πνευματική αντίληψη και ελαττώνοντας τη συναίσθηση της αμαρτίας. Ο Ιωάννης έμελλε να κάνει το έργο του μεταρρυθμιστή. Με την εγκράτεια της ζωής και την απλή του ενδυμασία έπρεπε να αποκηρύξειτις καταχρήσεις της εποχής του. Για το λόγο αυτό, οι οδηγίες που έλαβαν οι γονείς του ήταν ένα μάθημα εγκρατείας. Το μήνυμα μετέδωσε ένας άγγελος σταλμένος κατευθείαν από το θρόνο του Θεού. ΖΧ 70.4

Στην παιδική και νεανική ηλικία ο χαρακτήρας είναι εύπλαστος. Τότε πρέπει να αποκτηθεί η δύναμη της αυτοκυριαρχίας. Μέσα στον οικογενειακό κύκλο, κοντά στην οικογενειακή εστία, σχηματίζονται συνήθειες των οποίων τα αποτελέσματα βαστούν μέχρι την αιωνιότητα. ΖΧ 71.1

Περισσότερο από κάθε φυσικό χάρισμα, οι συνήθειες που αποκτούνται στα παιδικά χρόνια είναι αυτές που αποφαίνονται αν θα βγει κανείς από τον αγώνα της ζωής νικητής ή νικημένος. Τα νιάτα είναι η εποχή της σποράς. Αυτά καθορίζουν την ποιότητα της συγκομιδής τόσο για αυτή τη ζωή όσο και για τη μέλλουσα. ΖΧ 71.2

Σαν προφήτης, ο Ιωάννης ήρθε «δια να επιστρέψη τας καρδίας των πατέρων εις τα τέκνα, και τους απειθείς εις την φρόνησιν των δικαίων, δια να ετοιμάση εις τον Κύριον λαόν προδιατεθειμένον.» Ετοιμάζοντας το δρόμο για την πρώτη έλευση του Χριστού, αντιπροσώπευε εκείνους που θα ετοιμάσουν ένα λαό για τη δεύτερη έλευση του Κυρίου. Ο κόσμος έχει παραδοθεί στην ασωτία. Οι πλάνες και οι μύθοι αφθονούν. Οι παγίδες του Σατανά για τις ψυχές πολλαπλασιάζονται. Όλοι όσοι θέλουν να τελειοποιήσουν «αγιοσύνην εν φόβω Θεού» πρέπει να μάθουν το μάθημα της εγκράτειας και της αυτοκυριαρχίας. Οι ορέξεις και τα πάθη πρέπει να υποταχθούν στις ανώτερες δυνάμεις του πνεύματος. Η αυτοπειθαρχία είναι απαραίτητη για τη διανοητική δύναμη και την πνευματική διαύγεια που θα μας κάνει ικανούς να καταλάβουμε και να εφαρμόσουμε τις ιερές αλήθειες του λόγου του Θεού. Για αυτό το λόγο η εγκράτεια έχει τη θέση της στο έργο της προετοιμασίας για τη δευτέρα παρουσία του Χριστού. ΖΧ 71.3

Κανονικά ο γιός του Ζαχαρία θα έπρεπε να μορφωθεί για την ιεροσύνη. Η εκπαίδευση τον ραβινικών σχολείων όμως θα τον είχε καταστήσει ακατάλληλο για το έργο του. Ο Θεός δεν τον έστειλε στους καθηγητές της θεολογίας για να μάθει την ερμηνεία τον Γραφών. Τον κάλεσε στην έρημο για να διδαχτεί από τη φύση και από το Θεό της φύσης. ΖΧ 71.4

Διάλεξε για κατοικία του μια απόμερη περιοχή, ανάμεσα σε χέρσους λόφους, σε άγρια φαράγγια και στις σπηλιές των βράχων. Αυτή την επιλογή έκανε για να αποφύγει τις απολαύσεις και τις πολυτέλειες της ζωής και να ζει στην αυστηρή πειθαρχία της ερήμου. Εκεί το περιβάλλον ευνοούσε τις συνήθειες της απλότητας και της αυτοθυσίας. Απερίσπαστος από το θόρυβο του κόσμου, μπορούσε να μελετάει τα μαθήματα της φύσης, της αποκάλυψης και της θείας Πρόνοιας. Οι θεοφοβούμενοι γονείς του συχνά είχαν επαναλάβει στον Ιωάννη τα λόγια του αγγέλου στο Ζαχαρία Από τα παιδικά του χρόνια είχε τον οραματισμό της αποστολής του και δέχθηκε την ιερή παρακαταθήκη. Για αυτόν η απομόνωσή του στην έρημο ήταν μια ευεργετική απόδραση από την κοινωνία όπου κυριαρχούσε η υποψία, η απιστία και η ανηθικότητα Δεν είχε εμπιστοσύνη στις δικές του δυνάμεις για να αντιμετωπίσει τον πειρασμό και απέφευγε τη συνεχή επαφή με την αμαρτία, μη τυχόν χάσει την ευαισθησία να διακρίνει πόσο καταστροφική μπορεί να αποβεί. ΖΧ 71.5

Σαν Ναζωραίος αφιερωμένος στο Θεό από τη γέννησή του, έμεινε πιστός στην ευχή εκείνη σε όλη του τη ζωή. Φορούσε τα ίδια ρούχα όπως οι αρχαίοι προφήτες: ένα επένδυμα από τρίχα καμήλας που βαστάζονταν με μια πέτσινη ζώνη. Έτρωγε «ακρίδες και άγριο μέλι» που έβρισκε στην έρημο και έπινε καθάριο νερό που ανάβλυζε από τους λόφους. ΖΧ 72.1

Ο Ιωάννης δεν περνούσε τον καιρό του μέσα στην οκνηρία, μέσα στην ασκητική μελαγχολία και στην εγωκεντρική απομόνωση. Συχνά πήγαινε και έσμιγε με τους ανθρώπους και παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τι συνέβαινε στον κόσμο. Από το ήσυχο ερμητήριο του παρατηρούσε την εξέλιξη των γεγονότων. Με φωτισμένη από το Άγιο Πνεύμα διορατικότητα μελετούσε τους χαρακτήρες των ανθρώπων για να καταλάβει πως θα άγγιζε τις καρδιές τους με το ουράνιο μήνυμα. Συναισθάνονταν το βάρος της αποστολής του. Στη μοναξιά, με περισυλλογή και προσευχή, επεδίωκε να εξοπλίσει την ψυχή του για το ισόβιο έργο που ήταν μπροστά του. ΖΧ 72.2

Παρόλο ότι ζούσε στην ερημιά, δεν ήταν απαλλαγμένος από πειρασμούς. Όσο του ήταν δυνατό, έφραζε κάθε μονοπάτι από όπου ο πονηρός θα μπορούσε να μπει. Παρόλα αυτά δεν ήταν απαλλαγμένος από τις επιθέσεις του Σατανά. Η πνευματική του διαίσθηση όμως ήταν διαυγής. Είχε αναπτύξει δύναμη και αποφασιστικότητα του χαρακτήρα και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, είχε την ικανότητα να διακρίνει την προσέγγιση του Σατανά και να αντιστέκεται στη δύναμή του. ΖΧ 72.3

Ο Ιωάννης βρήκε στην έρημο το σχολείο του και το αγιαστήριο του. Περιβάλλονταν, σαν το Μωυσή ανάμεσα στα βουνά της Μαδιάμ, από την παρουσία του Θεού και πλαισιώνονταν από τα τεκμήρια της δύναμής Του. Η δική του μοίρα δεν ήταν να κατοικείστη μοναξιά ανάμεσα στα μεγαλόπρεπα βουνά, όπως ο μεγάλος εκείνος αρχηγός του Ισραήλ. Αντιθέτως, μπροστά του εκτείνονταν οι κορυφές του Μωάβ πέρα από τον Ιορδάνη, που μιλούσαν για Εκείνον ο οποίος θεμελίωσε τα όρη και τα έζωσε με τη δύναμή Του. Η ζοφερή, τρομακτική όψη της φύσης στην ερημική του κατοικία απεικόνιζε πολύ ζωηρά την κατάσταση του Ισραήλ. Το καρποφόρο αμπέλι του Κυρίου είχε καταντήσει μια ερημωμένη περιοχή. Αλλά πάνω από την ερημιά, ο ουρανός παρουσιάζονταν φωτεινός και χαρούμενος. Μέσα από τα μαύρα και αγριεμένα σύννεφα, ξεπρόβαλλε το ουράνιο τόξο της υπόσχεσης. Έτσι, πάνω από την κατάπτωση του Ισραήλ, έλαμπε η υποσχεθείσα δόξα της βασιλείας του Μεσσία. Τα απειλητικά σύννεφα μετριάζονταν από το ουράνιο τόξο της Διαθήκης του ελέους Του. ΖΧ 72.4

Μόνος του μέσα στη ησυχία της νύχτας διάβαζε, τις υποσχέσεις του Θεού για αναρίθμητο σπέρμα όπως τα άστρα του ουρανού στον Αβραάμ. Το φως της χαραυγής που χρύσωνε τα βουνά του Μωάβ, μιλούσε για Κείνον ο οποίος θα ήταν «ως το φώς της πρωίας, όταν ανατέλλη ο ήλιος πρωίας ανεφέλου.» (Β', Σαμ. 23:4.) Στη μεσημβρινή λάμψη έβλεπε τη λαμπρότητα της παρουσίας Του, όταν η «δόξα του Κυρίου θέλει φανερωθή, και πάσα σάρξ ομού θέλει ιδεί.» (Ησ. 40:5.) ΖΧ 73.1

Με δέος αλλά και με αγαλλώμενο πνεύμα ερευνούσε στα προφητικά κείμενα τις αποκαλύψεις για τον ερχομό του Μεσσία, το σπέρμα της υπόσχεσης που θα σύντριβε την κεφαλή του όφη. Ο Σηλώ, ο αγγελιοφόρος της ειρήνης, θα εμφανίζονταν πριν πάψει βασιλιάς να βασιλεύει στο θρόνο του Δαβίδ. Ο καιρός αυτός είχε έρθει. Ένας Ρωμαίος κυβερνήτης κάθονταν στα ανάκτορα του Όρους Σιών. Σύμφωνα με το βέβαιο λόγο του Κυρίου, ο Χριστός είχε ήδη γεννηθεί. ΖΧ 73.2

Οι εμπνευσμένες απεικονίσεις του Ησαΐα για τη δόξα του Μεσσία ήταν αποτέλεσμα της μελέτη του μέρα και νύκτα— ο Κλάδος από τη ρίζα του Ιεσσαί ένας Βασιλιάς ο οποίος «εν δικαιοσύνη θέλει κρίνει τους πτωχούς, και εν ευθύτητι θέλει υπερασπίζεσθαι τους ταπεινούς της γής,» «ως σκέπη από του ανέμου, ... ως σκιά μεγάλου βράχου εν γη διψώση.» Η Σιών δεν θα ονομάζονταν πια «εγκαταλελειμμένη,» ούτε η γη της «ηρημωμένη.» Ο Κύριος θα την αποκαλούσε «η ευδοκία Μου» και η γη της θα ονομάζονταν «η νενυμφευμένη.» (Ησ. 11:4, 32:2, 62:4.) Ο μονήρης αυτός εξόριστος είχε μια καρδιά γεμάτη από ουράνιους οραματισμούς. ΖΧ 73.3

Αντίκριζε το Βασιλιά στην ωραιότητά Του και με αυτό ξεχνούσε τον εαυτό του. Ατένιζε το μεγαλείο της αγιότητάς Του και αισθανόταν τον εαυτό του ανεπαρκή και ανάξιο. Ήταν έτοιμος να ξεκινήσει σαν αγγελιοφόρος του Ουρανού, χωρίς να φοβάται τους ανθρώπους γιατί είχε ατενίσει τη θεία χάρη. Μπορούσε να σταθεί σταθερός και ατρόμητος μπροστά στους επίγειους μονάρχες, επειδή είχε υποκλιθεί βαθειά μπροστά στο Βασιλιά των βασιλιάδων. ΖΧ 74.1

Ο Ιωάννης δεν είχε κατανοήσει εντελώς τη φύση της βασιλείας του Μεσσία. Περίμενε να ελευθερωθεί ο λαός του Ισραήλ από τους εθνικούς εχθρούς του. Η έλευση όμως ενός δίκαιου Βασιλιά και η εγκαθίδρυση του Ισραήλ σαν άγιο έθνος ήταν το αντικείμενο της κρυφής ελπίδας του. Έτσι, πίστευε ότι θα πραγματοποιούταν η προφητεία που δόθηκε κατά τη γέννησή του: ΖΧ 74.2

«Να ενθυμηθή την αγίαν διαθήκην Αυτού. . . .
Να ελευθερωθώμεν εκ της χειρός των εχθρών ημών
Και να λατρεύσωμεν Αυτόν αφόβως
Εν οσιότητι και δικαιοσύνη ενώπιον Αυτού
Πάσας τας ημέρας της ζωής ημών.» (Λουκ. 1:72-75.) ΖΧ 74.3

Έβλεπε το λαό του πλανεμένο, αυτοϊκανοποιούμενο και αποκοιμισμένο μέσα στις αμαρτίες του. Επιθυμούσε να τους ξυπνήσει για μια αγιότερη ζωή. Το μήνυμα που ο Θεός του είχε ζητήσει να φέρει, είχε σκοπό να τους αφυπνίσει από το λήθαργο και να τους προξενήσει τρόμο για τον αμαρτωλό βίο τους. Το έδαφος της καρδιάς έπρεπε να θρυμματιστεί για να πιάσει τόπο ο σπόρος του Ευαγγελίου. Έπρεπε να αντιληφθούν τον κίνδυνο των τραυμάτων της αμαρτίας και να ζητήσουν τη θεραπεία από τον Ιησού. ΖΧ 74.4

Ο Θεός δεν στέλνει αγγελιοφόρους για να κολακεύουν τους αμαρτωλούς. Δεν δίνει αγγελίες ειρήνης για να λικνίσει τον αμαρτωλό σε ολέθρια ασφάλεια. Κάνει τη συνείδηση του αμαρτωλού να βαραίνει και διαπερνά την ψυχή του με τα βέλη του ελέγχου της ενοχής. Οι άγγελοι παρουσιάζουν τις κρίσεις τιμωρίας του Θεού για να καταστήσουν εντονότερο το αίσθημα της ανάγκης και να τον παρακινήσουν να φωνάξει: «Τι πρέπει να κάμω δια να σωθώ;» Τότε το χέρι που ταπείνωσε μέχρι εδάφους, θα ανυψώσει και πάλι τον μετανοούντα Η φωνή που κατέκρινε την αμαρτία και καταίσχυνε την υπερηφάνεια και την φιλοδοξία, ρωτά με την πιο τρυφερή συμπάθεια: «Τι θέλεις να σοι κάμω;» ΖΧ 74.5

Όταν ο Ιωάννης άρχισε τη διακονία του, το έθνος ήταν αναστατωμένο, δυσαρεστημένο και βρίσκονταν στα πρόθυρα της επανάστασης. Με την απομάκρυνση του Αρχέλαου, η Ιουδαία πέρασε κατευθείαν στον έλεγχο της Ρώμης. Η τυραννία και ο εκβιασμός των Ρωμαίων κυβερνητών, οι αποφασιστικές προσπάθειές τους να εισαγάγουν ειδωλολατρικά σύμβολα και έθιμα προκάλεσε μια επανάσταση που πνίγηκε στο αίμα χιλιάδων γενναίων Ισραηλιτών. Όλα αυτά φούντωναν το εθνικό τους μίσος εναντίον της Ρώμης και αύξαναν την επιθυμία τους να ελευθερωθούν από το ζυγό της. ΖΧ 75.1

Μέσα στη σύγχυση και την ταραχή, μια φωνή ακούστηκε στην έρημο, μια συνταρακτική και αυστηρή φωνή, γεμάτη ελπίδα: «Μετανοείτε διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» Με καινούργια δύναμη συγκινούσε το λαό. Οι προφήτες είχαν εξαγγείλει την έλευση του Χριστού σαν ένα γεγονός που θα πραγματοποιούταν στο απώτερο μέλλον. Τώρα όμως δίνονταν η αγγελία ότι το γεγονός ήταν πολύ κοντά. Η αλλόκοτη εμφάνιση του Ιωάννη μετέφερε τις σκέψεις των ακροατών στους αρχαίους προφήτες. Ο τρόπος της ενδυμασίας του τον έκανε να μοιάζει με τον προφήτη Ηλία. Με το πνεύμα και τη δύναμη του Ηλία κατήγγειλε την εθνική διαφθορά και κατέκρινε τις επικρατούσες αμαρτίες. Τα λόγια του ήταν απλά, αιχμηρά και πειστικά. Πολλοί πίστευαν ότι ο Ιωάννης ήταν ένας από τους προφήτες που είχε αναστηθεί. Ολόκληρο το έθνος ξεσηκώθηκε. Πλήθη συνέρρεαν στην έρημο. ΖΧ 75.2

Ο Ιωάννης ανήγγειλε τον ερχομό του Μεσσία και καλούσε το λαό σε μετάνοια. Σαν σύμβολο της κάθαρσης της αμαρτίας, τους βάπτιζε στα νερά του Ιορδάνη. Με το συμβολικό αυτό τρόπο, διεκήρυττε ότι αυτοί που ισχυρίζονταν ότι ήταν ο εκλεκτός λαός του Θεού, ήταν μολυσμένοι από την αμαρτία. Τόνιζε επίσης ότι χωρίς τον εξαγνισμό της καρδιάς και της ζωής δεν θα μπορούσαν να έχουν μέρος στη βασιλεία του Μεσσία. ΖΧ 75.3

Άρχοντες, ραβίνοι, τελώνες, στρατιώτες και αγρότες έρχονταν να ακούσουν τον προφήτη. Για λίγο καιρό η ιεροπρεπή προειδοποίηση του Θεού τους αναστάτωσε. Πολλοί μετανόησαν και δέχθηκαν το βάπτισμα. Άνθρωποι όλων των τάξεων συμμορφώθηκαν με τις υποδείξεις του Βαπτιστή να συμμετάσχουν στη βασιλεία που τους ανήγγειλε. ΖΧ 75.4

Πολλοί από τους γραμματείς και Φαρισαίους έρχονταν για να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους και να ζητήσουν το βάπτισμα. Είχαν αυτοεξυψωθεί σαν καλύτεροι από τους άλλους και έκαναν το λαό να έχει μεγάλη ιδέα για την ευσέβειά τους. Τώρα, τα ένοχα μυστικά της ζωής τους αποκαλύπτονταν. Το Άγιο Πνεύμα απεκάλυψε στον Ιωάννη ότι πολλοί από τους ανθρώπους εκείνους δεν είχαν πραγματική συναίσθηση της αμαρτίας. Ήταν καιροσκόποι. Σαν φίλοι του προφήτη, ήλπιζαν ότι θα αποκτούσαν την εύνοια του αναμενόμενου Άρχοντα. Δεχόμενοι το βάπτισμα από τα χέρια του νεαρού δημοφιλούς δασκάλου, σκέφτηκαν ότι θα είχαν ακόμη μεγαλύτερη επιρροή στο λαό. ΖΧ 75.5

Ο Ιωάννης τους αντιμετώπισε με την καυστική ερώτηση: «Γεννήματα εχιδνών, τις έδειξεν εις εσάς να φύγητε από της μελλούσης οργής; Κάμετε λοιπόν καρπούς αξίους της μετανοίας, και μη αρχίσητε να λέγητε καθ’ εαυτούς, Πατέρα έχομεν τον Αβραάμ διότι σας λέγω, ότι δύναται ο Θεός εκ των λίθων τούτων να αναστήση τέκνα εις τον Αβραάμ.» ΖΧ 76.1

Οι Ιουδαίοι είχαν παρερμηνεύσει την υπόσχεση του Θεού για την αιώνια εύνοια του Ισραήλ. «Ούτω λέγει Κύριος ο διδούς τον ήλιον εις φώς της ημέρας, τας διατάξεις της σελήνης και των αστέρων εις φώς της νυκτός, ο ταράττων την θάλασσαν, και τα κύματα αυτής βομβούσι Κύριος των δυνάμεων το όνομα Αυτού. Εάν αι διατάξεις αύται εκλείψωσιν απ’ έμπροσθέν Μου, λέγει Κύριος, τότε και το σπέρμα του Ισραήλ θέλει παύσει από του να είναι έθνος ενώπιον μου πάσας τας ημέρας. Ούτω λέγει Κύριος Εάν ο ουρανός άνω δύναται να μετρηθή, και τα θεμέλια της γής κάτω να εξιχνιασθώσι, τότε και Εγώ θέλω απορρίψει πάν το σπέρμα του Ισραήλ δια πάντα όσα έπραξαν, λέγει Κύριος.» (Ιερ. 31:35-37.) Οι Ιουδαίοι θεωρούσαν τη φυσική καταγωγή τους από τον Αβραάμ σαν δικαίωμα να διεκδικήσουν την υπόσχεση. Παρέβλεπαν όμως τους όρους που είχε θέσει ο Θεός. Πριν δώσει την υπόσχεση αυτή, είχε πει: «Θέλω θέσει τον νόμον Μου εις τα ενδόμυχα αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός Μου. . . . Διότι θέλω συγχωρήσει την ανομίαν αυτών, και την αμαρτίαν αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.» (Εδ. 33, 34.) ΖΧ 76.2

Η εύνοια του Θεού είναι εξασφαλισμένη για τους ανθρώπους στην καρδιά των οποίων είναι γραμμένος ο νόμος Του. Είναι ένα με Αυτόν. Ενώ οι Ιουδαίοι είχαν αποχωριστεί από το Θεό και εξαιτίας των αμαρτιών τους υφίσταντο τις τιμωρίες του Θεού. Αυτή ήταν η αιτία της υποδούλωσής τους σε ένα ειδωλολατρικό έθνος. Ο νους τους είχε σκοτιστεί από την παράβαση. Επειδή στο παρελθόν ο Θεός τους είχε δείξει τόση μεγάλη εύνοια, δικαιολογούσαν τώρα τις αμαρτίες τους. Κολακεύονταν ότι ήταν καλύτεροι από τους άλλους και απαιτούσαν τις θεϊκές ευλογίες. ΖΧ 76.3

«Ταύτα δε πάντα. . . εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.» (Α’ Κορ.10:11.) Πόσο συχνά παρερμηνεύουμε και εμείς τις θείες ευλογίες και κολακευόμαστε ότι έχουμε ευνοηθεί για κάποια έμφυτη καλοσύνη μας! Ο Κύριος δεν μπορεί να επιτελέσει στην καρδιά μας εκείνο που επιθυμεί. Χρησιμοποιούμε τα δώρα Του για να αυξήσουμε την ικανοποίησή μας και να σκληρύνουμε τις καρδιές μας με την απιστία και την αμαρτία. ΖΧ 77.1

Ο Ιωάννης είπε στους δασκάλους του Ισραήλ ότι η υπερηφάνεια, ο εγωισμός και η σκληρότητά τους έδειχνε ότι ήταν γεννήματα εχιδνών, μια θανατηφόρα κατάρα για το λαό, παρά τέκνα του δίκαιου και πιστού Αβραάμ. Παρά το φως που δέχτηκαν από το Θεό, ήταν χειρότεροι από τους ειδωλολάτρες τους οποίους θεωρούσαν κατωτέρους τους. Είχαν ξεχάσει το βράχο από τον οποίο είχαν δημιουργηθεί και το λάκκο από τον οποίο είχαν ανασυρθεί. Ο Θεός δεν εξαρτιόταν από αυτούς για να εκπληρώσει το σκοπό Του. Όπως κάλεσε τον Αβραάμ από ένα ειδωλολατρικό λαό, έτσι μπορεί να καλέσει και άλλους στην υπηρεσία Του. Οι καρδιές τους μπορούσαν τώρα να φαίνονται άψυχες όπως οι πέτρες της ερήμου, αλλά το Πνεύμα Του μπορούσε να τους παρακινήσει να κάνουν το θέλημά Του και να λάβουν την εκπλήρωση της υπόσχεσής Του. ΖΧ 77.2

«Ήδη η αξίνη» έλεγε ο προφήτης, «κείται πρός την ρίζαν των δένδρων πάν λοιπόν δένδρον μη κάμνον καρπόν καλόν, εκκόπτεται, και εις πύρ βάλλεται.» (Λουκ. 2:9.) Η αξία του δένδρου δεν κρίνεται από την ονομασία του αλλά από τον καρπό του. Αν ο καρπός είναι άχρηστος, το όνομα δεν μπορεί να σώσει το δένδρο από την καταστροφή. Ο Ιωάννης δήλωσε στους Ιουδαίους ότι η θέση τους έναντι του Θεού αποφασίζεται από το χαρακτήρα και τη ζωή τους. Η θρησκευτική ομολογία τους δεν είχε καμία αξία. Αν η ζωή και ο χαρακτήρας τους δεν εναρμονίζονταν με το νόμο του Θεού, αυτοί δεν μπορούσαν να είναι λαός Του. ΖΧ 77.3

Με τα ενδοσκοπικά αυτά λόγια οι ακροατές του πείθονταν. Τον πλησίαζαν με την ερώτηση: «Τι λοιπόν θέλομεν κάμει;» Εκείνος απαντούσε: «Ο έχων δύο χιτώνας ας μεταδώση εις τον μη έχοντα και ο έχων τροφάς ας κάμη ομοίως.» Ενημέρωνε επίσης τους τελώνες κατά της αδικίας και τους στρατιωτικούς κατά της βίας. ΖΧ 77.4

Όλοι οι υπήκοοι της βασιλείας του Χριστού, είπε, θα πρέπει να αποδείξουν την πίστη και τη μετάνοιά τους. Η ζωή τους έπρεπε να φανερώνει καλοσύνη, τιμιότητα και πιστότητα. Όφειλαν να προστατεύουν τους ανυπεράσπιστους και να γίνονται υπόδειγμα αρετής και ευσπλαχνίας. Έτσι και οι οπαδοί του Χριστού θα αποδείξουν τη μεταμορφωτική δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Στην καθημερινή τους ζωή πρέπει να εκδηλώνονται η δικαιοσύνη, το έλεος και η αγάπη του Θεού. Διαφορετικά μοιάζουν με το άχυρο που ρίχνεται στη φωτιά. ΖΧ 77.5

«Εγώ μεν σας βαπτίζω εν ύδατι εις μετάνοιαν,» είπε ο Ιωάννης «ο δε οπίσω μου ερχόμενος είναι ισχυρότερος μου, του οποίου δεν είμαι άξιος να βαστάσω τα υποδήματα Αυτός θέλει σας βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω και πυρί.» Ο προφήτης Ησαΐας είχε δηλώσει ότι ο Κύριος θα καθάριζε το λαό Του από τις αμαρτίες τους «δια πνεύματος κρίσεως, και δια πνεύματος καύσεως.» (Ησ 4:4.) Ο Θεός απευθύνεται στον λαό του Ισραήλ με τα λόγια: «Θέλω στρέψει την χείρα Μου επί σε, και αποκαθαρίσει την σκωρίαν σου και αφαιρέσει όλον σου τον κασσίτερον.» (Ησ. 1:25.) Για την αμαρτία, οπουδήποτε αυτή απαντάται, «ο Θεός ημών είναι πύρ καταναλίσκον.» (Εβρ. 12:29.) Σε όσους υποτάσσονται στη δύναμή Του, το Πνεύμα του Θεού θα εξολοθρεύσει την αμαρτία. Όταν όμως οι άνθρωποι προσκολλούνται στην αμαρτία, αφομοιώνονται με αυτή. Τότε η δόξα του Θεού που καταστρέφει την αμαρτία, θα καταστρέψει και αυτούς. Ο Ιακώβ μετά τη νυκτερινή πάλη του με τον άγγελο, φώναξε: «Είδον τον Θεόν πρόσωπον πρός πρόσωπον και εφυλάχθη η ζωή μου.» (Γέν. 32:30.) Ο Ιακώβ ήταν ένοχος για μια μεγάλη αμαρτία του, την συμπεριφορά του προς τον Ησαύ. Είχε όμως μετανοήσει για αυτό. Η παράβασή του είχε συγχωρεθεί και η αμαρτία του είχε εξαγνιστεί. Μόνο έτσι μπόρεσε να σταθεί στην παρουσία του Θεού. Όποτε οι άνθρωποι παρουσιάστηκαν μπροστά στο Θεό υποθάλποντας την αμαρτία, καταστράφηκαν. Στη δευτέρα παρουσία του Χριστού, τους αμαρτωλούς «ο Κύριος θέλει απολέσει με το Πνεύμα του στόματος Αυτού, και θέλει εξαφανίσει με την επιφάνειαν της παρουσίας Αυτού.» (Β ', Θεσ. 2:8.) Το φως της δόξας του Θεού που δίνει ζωή στους δίκαιους, θα καταστρέψει τους αμαρτωλούς. ΖΧ 78.1

Στην εποχή του Ιωάννη του Βαπτιστή έμελλε να παρουσιαστεί ο Χριστός, αποκαλύπτοντας το χαρακτήρα του Θεού. Μόνο η παρουσία Του θα φανέρωνε στους ανθρώπους το μέγεθος της αμαρτίας τους. Μόνο αν επιθυμούσαν να καθαριστούν από την αμαρτία μπορούσαν να γίνουν οπαδοί Του. Μόνο όσοι είχαν καθαρή καρδιά θα μπορούσαν να αντέξουν στην παρουσία Του. ΖΧ 78.2

Έτσι ο Βαπτιστής ανήγγειλε το μήνυμα του Θεού στον λαό του Ισραήλ. Πολλοί έδωσαν προσοχή στις υποδείξεις του. Πολλοί θυσίασαν τα πάντα για να υπακούσουν. Πλήθη ακολουθούσαν αυτό τον καινούργιο δάσκαλο από τόπο σε τόπο και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έτρεφαν την ελπίδα ότι αυτός μπορούσε να είναι ο Μεσσίας. Μόλις όμως ο Ιωάννης είδε το λαό να στρέφεται προς αυτόν, ζητούσε κάθε ευκαιρία για να κατευθύνει την πίστη τους σε Εκείνον που έμελλε να έρθει. ΖΧ 79.1