Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 73—«ΑΣ ΜΗ ΤΑΡΑΤΤΗΤΑΙ Η ΚΑΡΑΙΑ ΣΑΣ»

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ιωάν. κεφ 14, 15, 17. ΖΧ 637.1

Βλέποντας τους μαθητές Του με θεϊκή αγάπη και με τρυφερότατη συμπάθεια, ο Χριστός είπε: «Τώρα εδοξάσθη ο Υιός του ανθρώπου, και ο Θεός εδοξάσθη εν Αυτώ.» Ο Ιούδας είχε εγκαταλείψει το ανώγειο και ο Ιησούς ήταν μόνος με τους έντεκα. Ετοιμάζονταν να τους πει ότι σύντομα θα τους αποχωρίζονταν. Πριν από αυτό όμως τόνισε το μεγάλο σκοπό της αποστολής Του. Αυτό το σκοπό είχε πάντοτε μπροστά Του. Του προξενούσε χαρά η σκέψη ότι όλη Του η ταπείνωση και τα πάθη θα δόξαζαν το όνομα του Πατέρα. Σε αυτό έστρεψε πρώτα τις σκέψεις των μαθητών Του. ΖΧ 637.2

Τότε απευθυνόμενος σε αυτούς με τη στοργική προσαγόρευση «Τεκνία,» τους είπε: «Έτι ολίγον είμαι μεθ’ υμών. Θέλετε Με ζητήσει και καθώς είπον πρός τους Ιουδαίους, Ότι όπου, υπάγω Εγώ, σεις δεν δύνασθε να έλθητε, και πρός εσάς λέγω τώρα.» ΖΧ 637.3

Οι μαθητές δεν ένοιωσαν χαρά όταν άκουσαν αυτό. Τους κατέλαβεφόβος. Στριμώχθηκαν κοντά στο Σωτήρα. Ο Κύριός τους, ο αγαπημένος τους Δάσκαλος και Φίλος ήταν για αυτούς πολυτιμότερος και από την ίδια τη ζωή. Σε Αυτόν είχαν στραφεί για βοήθεια στις δυσκολίες τους, για παρηγοριά στις θλίψεις και στις απογοητεύσεις τους. Τώρα όμως θα άφηνε τη συντροφιά αυτή μόνη της και ανήμπορη. Ένα κακό προαίσθημα γέμισε τις καρδιές τους. ΖΧ 637.4

Αλλάλόγια που τους απηύθυνε ο Σωτήρας ήταν γεμάτα ελπίδα. Ήξερε ότι ο εχθρός θα τους επιτίθονταν με δριμύτητα και ότι η πανουργία του Σατανά σημειώνει μεγαλύτερη επιτυχία με εκείνους που καταβάλλονται από τις δυσκολίες. Για αυτό έστρεψε την προσοχή τους από «τα βλεπόμενα,» «εις τα μη βλεπόμενα.» (Β Κορ. 4:18.) Από τη γήινη εξορία έστρεψε τις σκέψεις τους στην ουράνια κατοικία. ΖΧ 637.5

«Ας μη ταράττηται η καρδία σας,» τους είπε. «Πιστεύετε εις τον Θεόν, και εις Εμέ πιστεύετε. Εν τη οικία του Πατρός Μου είναι πολλά οικήματα ειδέ μη, ήθελον σας ειπεί υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον. Και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι, και θέλω σας παραλάβει πρός Εμαυτόν, δια να ήσθε και σείς όπου είμαι Εγώ. Και όπου Εγώ υπάγω εξεύρετε.» «Για χάρη σας ήρθα στον κόσμο. Για σας εργάζομαι. Όταν θα φύγω, πάλι θα εξακολουθώ να εργάζομαι με ζήλο για σας. Ήρθα στον κόσμο να αποκαλύψω τον εαυτό Μου, για να μπορέσετε εσείς να πιστέψετε. Πηγαίνω στον Πατέρα για να συνεργαστώ μαζί Του για χάρη σας.» Ο σκοπός της αναχώρησης του Χριστού ήταν αντίθετος από ότι εκείνοι φοβόντουσαν. Δεν σήμαινε παντοτινόχωρισμό. Πήγαινε να ετοιμάσει τόπο για αυτούς, για να μπορεί να έρθει πάλι και να τους πάρει κοντά Του. Ενώ ο Κύριος θα οικοδομούσε οικήματα για αυτούς, εκείνοι θα οικοδομούσαν χαρακτήρες κατά τη θεϊκή ομοιότητα. ΖΧ 637.6

Οι μαθητές δεν είχαν συνέλθει ακόμη. Ο Θωμάς, πάντα ταραγμένος από αμφιβολίες, είπε: «Κύριε, δεν εξεύρομεν που υπάγεις και πως δυνάμεθα να εξεύρωμεν την οδόν; Λέγει πρός αυτόν ο Ιησούς, Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια και η ζωή ουδείς έρχεται πρός τον Πατέρα, ειμή δι’ Εμού εάν εγνωρίζετε Εμέ, και τον Πατέρα Μου ηθέλετε γνωρίσει και από του νύν γνωρίζετε Αυτόν, και είδετε Αυτόν.» ΖΧ 638.1

Δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι προς τον Ουρανό. Δεν μπορεί ο καθένας να διαλέξει το δικό του δρόμο. Ο Χριστός είπε: «Εγώ είμαι η οδός. . . . Ουδείς έρχεται πρός τον Πατέρα, ειμή δι’ Εμού.» Από τότε που ακούστηκε το πρώτο ευαγγελικό κήρυγμα, όταν έγινε στην Εδέμ η δήλωση ότι το σπέρμα της γυναίκας θα σύντριβε την «κεφαλή του όφεως,» ο Χριστός υψώθηκε σαν οδός, αλήθεια, και ζωή. Αυτός ήταν η οδός όταν ζούσε ο Αδάμ, όταν ο Άβελ παρουσίασε στο Θεό το αίμα του σφαγμένου αρνιού που αντιπροσώπευε το αίμα του Λυτρωτή. Ο Χριστός ήταν η οδός βάση της οποίας σώθηκαν οι πατριάρχες και οι προφήτες. Είναι η μόνη οδός δια της οποίας μπορούμε εμείς να έχουμε την είσοδο προς το Θεό. ΖΧ 638.2

Ο Χριστός είπε: «Εάν εγνωρίζετε Εμέ, και τον Πατέρα Μου ηθέλετε γνωρίσει και από του νύν γνωρίζετε Αυτόν, και είδετε Αυτόν.» Αλλά ούτε και τότε οι μαθητές μπόρεσαν να καταλάβουν. Ο Φίλιππος φώναξε: «Κύριε, δείξον εις ημάς τον Πατέρα, και αρκεί εις ημάς.» ΖΧ 638.3

Απορώντας ο Χριστός για τη βραδύνοια τους, ρώτησε με αλγεινή έκπληξη: «Τόσον καιρό είμαι μεθ’ υμών, και δεν με εγνώρισας, Φίλιππε;» «Είναι δυνατό να μη βλέπεις τον Πατέρα μέσα στα έργα που κάνει με Εμένα; Δεν πιστεύεις ότι ήρθα να μαρτυρήσω για τον Πατέρα;» «Πως σύ λέγεις, δείξον εις ημάς τον Πατέρα;» » Όστις είδεν Εμέ, είδε τον Πατέρα» Ο Χριστός δεν έπαψε να είναι Θεός όταν έγινε άνθρωπος. Αν και ταπεινώθηκε με την ενανθρώπισή Του, διατήρησε όμως τη θεότητά Του. Μόνο ο Χριστός μπορούσε να αντιπροσωπεύσει τον Πατέρα στην ανθρωπότητα.Αυτή την αντιπροσώπευση οι μαθητές είχαν το προνόμιο να την παρατηρούν επί τρία χρόνια. ΖΧ 638.4

«Πιστεύετέ Μοι ότι Εγώ είμαι εν τω Πατρί, και ο Πατήρ είναι εν Εμοί ει δε μη, δια τα έργα αυτά πιστεύετέ Μοι.» Η πίστη τους μπορούσε να επαναπαύεται ασφαλής πάνω στη μαρτυρία που Του έδιναν τα έργα, έργα που κανείς άνθρωπος δεν έκανε ποτέ μονάχος ή πρόκειται ποτέ να κάνει. Τα έργα του Χριστού μαρτυρούσαν τη θεότητά Του. Μέσω του Χριστού είχε αποκαλυφθεί ο Πατέρας. ΖΧ 639.1

Αν οι μαθητές πίστευαν στη ζωτική σχέση μεταξύ Πατέρα και Υιού, η πίστη τους δεν θα τους εγκατέλειπε την ώρα που θα αντιμετώπιζαν τα πάθη και το θάνατο του Χριστού για να σώσει ένα κόσμο που χάνονταν. Ο Χριστός προσπαθούσε να τους οδηγήσει από το χαμηλό επίπεδο της πίστης τους στην πείρα που μπορούσαν να αποκτήσουν αν πράγματι κατανοούσαν ότι Αυτός ήταν «ο Θεός εν σαρκί.» Ήθελε να δουν ότι η πίστη τους έπρεπε να τους ανεβάσει ψηλά στο Θεό και εκεί να αγκυροβολήσει. Με πόσο ζήλο και με πόση επιμονή ο σπλαχνικός Σωτήρας προσπαθούσε να προετοιμάσει τους μαθητές Του για την καταιγίδα των πειρασμών που θα ξεσπούσε σε λίγο επάνω τους. Ήθελε να τους καταστήσει «κεκρυμμένους» μαζί Του στο Θεό. ΖΧ 639.2

Καθώς ο Χριστός πρόφερε αυτά τα λόγια, η δόξα του Θεού έλαμψε στο πρόσωπό Του και όλοι οι παρόντες αισθάνθηκαν ένα ιερό δέος καθώς άκουγαν με εκστατική προσοχή τα λόγια Του. Οι καρδιές τους προσελκύονταν με σταθερότερα σε Αυτόν. Καθώς αυτοί προσελκύστηκαν στο Χριστό με μεγαλύτερη αγάπη, προσελκύστηκαν επίσης και ο ένας προς τον άλλον. Αισθάνθηκαν ότι βρέθηκαν πολύ κοντά στον Ουρανό και ότι τα λόγια που άκουγαν ήταν ένα μήνυμα για αυτούς από τον Ουράνιο Πατέρα. ΖΧ 639.3

Ο Χριστός συνέχισε: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, όστις πιστεύει εις Εμέ, τα έργα τα οποία κάμνω, και εκείνος θέλει κάμει.» Ο Σωτήρας αγωνιούσε να κατανοήσουν οι μαθητές για ποιό σκοπό η θεότητά Του συνταυτίστηκε με την ανθρωπότητα. Ήρθε στον κόσμο να φανερώσει τη δόξα του Θεού, ώστε ο άνθρωπος να μπορέσει να ανυψωθεί με την επανορθωτική της δύναμη. Ο Θεός φανερώθηκε με Αυτόν για να μπορέσει να φανερωθεί μετά σε εκείνους. Ο Ιησούς δεν αποκάλυψε ιδιότητες ούτε εξάσκησε δυνάμεις που ήταν απρόσιτες στους ανθρώπους, αν στερέωναν την πίστη τους σε Αυτόν. Όλοι οι οπαδοί Του πρέπει να κατέχουν την τέλεια ανθρώπινη φύση Του, αν θέλουν να υποταχθούν στο Θεό όπως Εκείνος υποτάχθηκε. ΖΧ 639.4

«Και μεγαλύτερα τούτων θέλετε κάμει διότι Εγώ υπάγω πρός τον Πατέρα Μου.» Ο Χριστός δεν εννοούσε με αυτό ότι το έργο των μαθητών Του θα είχε ανώτερο χαρακτήρα από το δικό Του έργο, αλλά ότι θα ήταν πιο εκτεταμένο. Δεν αναφέρθηκε απλώς σε θαυματουργικά έργα, αλλά σε όλα εκείνα που θα πραγματοποιούντο με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. ΖΧ 640.1

Μετά την ανάληψη του Κυρίου οι μαθητές κατάλαβαν την εκπλήρωση των υποσχέσεών Του. Οι σκηνές της σταύρωσης, της ανάστασης και της ανάληψης τους έγιναν μια ζωντανή πραγματικότητα. Είδαν ότι οι προφητείες είχαν εκπληρωθεί κατά γράμμα. Ερεύνησαν τη Γραφή και αποδέχθηκαν τις διδασκαλίες της με μια πίστη και βεβαίωση, άγνωστες μέχρι τότε. Ήξεραν ότι ο θείος Δάσκαλος ήταν όλα αυτά ακριβώς που είχε δηλώσει ότι ήταν. Καθώς διηγούνταν τις εμπειρίες τους και υμνούσαν το Θεό, οι καρδιές των ανθρώπων μαλάκωναν και υποτάσσονταν. Τα πλήθη πίστευαν στο Χριστό. ΖΧ 640.2

Η υπόσχεση του Σωτήρα στους μαθητές Του ήταν μια υπόσχεση στην εκκλησία Του μέχρι τον έσχατο καιρό. Το θαυμάσιο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων δεν ήταν να καταλήξει σε ασήμαντα αποτελέσματα. Όλοι όσοι θα πάνε να εργαστούν, εμπιστευόμενοι όχι μόνο τι μπορούν να κάνουν οι ίδιοι, αλλά και τι μπορεί να κάνει ο Θεός με αυτούς, θα διαπιστώσουν ασφαλώς την εκπλήρωση της υπόσχεσής Του. Ο Χριστός δήλωσε: «Μεγαλύτερα τούτων θέλετε κάμει διότι Εγώ υπάγω πρός τον Πατέρα Μου.» ΖΧ 640.3

Μέχρι τότε οι μαθητές δεν γνώριζαν τις ανεξάντλητες πηγές και τη δύναμή του Σωτήρα. Τους είπε: «Έως τώρα δεν ητήσατε ουδέν εν τω ονόματί Μου.» (Ιωάν. 16:24.) Τους εξήγησε ότι το μυστικό της επιτυχίας τους ήταν να ζητήσουν δύναμη και χάρη στο όνομά Του. Αυτός θα παρουσιάζονταν στον Πατέρα για να υποβάλει την παράκλησή Του για αυτούς. Την προσευχή του ταπεινού ικέτη την παρουσιάζει σαν δική Του επιθυμία για χάρη αυτήςτης ψυχής. Κάθε ειλικρινής προσευχή εισακούεται στον Ουρανό. Μπορεί να μη εκφράζεται με ευγλωττία, αλλά όταν κανείς προσεύχεται με την καρδιά του, η προσευχή θα ανεβεί στο αγιαστήριο όπου διακονεί ο Ιησούς. Αυτός θα την παρουσιάσει στον Πατέρα, απαλλαγμένη από τραυλές και αδέξιες λέξεις, ωραία και ευωδιαστή με το θυμίαμα της τελειότητάς Του. ΖΧ 640.4

Το μονοπάτι της ειλικρίνειας και ακεραιότητας δεν είναι ανεμπόδιστο, αλλά σε κάθε εμπόδιο πρέπει να διακρίνουμε μια κλήση για προσευχή. Δεν υπάρχει καμιά ζωντανή ύπαρξη που να κατέχει δύναμη την οποία δεν έλαβε από το Θεό. Η πηγή από την οποία προέρχεται αυτή η δύναμη είναι διαθέσιμη και για την πιο αδύναμη ανθρώπινη ύπαρξη. Ο Ιησούς είπε: «Ότι αν ζητήσητε εν τω ονόματί Μου, θέλω κάμει τούτο, δια να δοξασθή ο Πατήρ εν τω Υιώ. Εάν ζητήσητέ τι εν τω ονόματί Μου, Εγώ θέλω κάμει αυτό.» ΖΧ 641.1

«Εν τω ονόματί Μου » έτσι ζήτησε ο Χριστός από τους μαθητές Του να προσεύχονται. Στο όνομα του Χριστού πρέπει να παρουσιάζονται οι οπαδοί Του ενώπιον του Θεού. Η αξία της θυσίας που έγινε για αυτούς τους καθιστά άξιους στα μάτια του Κυρίου. Η καταλογιζόμενη δικαιοσύνη του Χριστού τους παρουσιάζει πολύτιμους επειδή χάριν του Χριστού ο Θεός συγχωρεί εκείνους που Τον σέβονται. Δεν βλέπει σε αυτούς την αχρειότητα του αμαρτωλού. Σε αυτούς αναγνωρίζει την ομοιότητα του Υιού Του τον οποίο πιστεύουν. ΖΧ 641.2

Ο Κύριος απογοητεύεται όταν ο λαός Του υποβιβάζει την αξία του. Επιθυμεί οι εκλεκτοί κληρονόμοι Του να εκτιμούν τον εαυτό τους σύμφωνα με την τιμή με την οποία Εκείνος εκτίμησε. Ο Θεός τους ήθελε αλλιώς δεν θα έστελνε τον Υιό Του σε μια τόσο «ακριβή» αποστολή για να τους εξαγοράσει. Θέλει να τους χρησιμοποιήσει και ευχαριστείται όταν αυτοί Του υποβάλλουν απαιτητικότερα αιτήματα προκειμένου να δοξάσουν το όνομά Του. Πρέπει να περιμένουν μεγάλα πράγματα αν έχουν πίστη στις υποσχέσεις Του. ΖΧ 641.3

Αλλά το να προσευχή κάποιου στο όνομα του Χριστού έχει μεγάλη σημασία. Σημαίνει ότι πρέπει να δεχτούμε το χαρακτήρα Του, να φανερώνουμε το Πνεύμα Του και να μιμούμαστε τα έργα Του. Η υπόσχεση του Σωτήρα δόθηκε υπό όρους. «Εάν Με αγαπάτε, τας εντολάς Μου φυλάξατε,» είπε. Σώζει τους ανθρώπους όχι μέσα στις αμαρτίες τους, αλλά τους βγάζει από τις αμαρτίες τους και εκείνοι που Τον αγαπούν, θα δείξουν την αγάπη τους με την υπακοή. ΖΧ 641.4

Κάθε πραγματική υπακοή πηγάζει από την καρδιά. Ο Χριστός εργάζονταν με την καρδιά Του. Αν εμείς συναινούμε σε αυτό, Εκείνος θα συνταυτίσει τον Εαυτό Του τόσο με τις σκέψεις και με τους σκοπούς μας. Έτσι, θα συνυφάνει τις καρδιές και τις διάνοιές μας με την ομοιότητα του θελήματος Του, ώστε ενώ υπακούμε σε Αυτόν, ουσιαστικά να εκτελούμε τις δικές μας διαθέσεις. Η θέληση, εκλεπτυσμένη και καθαγιασμένη, θα βρίσκει τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση να Τον υπηρετεί. Αν γνωρίζουμε το Θεό σαν προνόμιό να Τον γνωρίζουμε, η ζωή μας θα καταστεί ζωή συνεχούς υπακοής. Εκτιμώντας το χαρακτήρα του Χριστού και επικοινωνώντας με το Θεό, η αμαρτία μας θα γίνει μισητή. ΖΧ 641.5

Όπως ο Χριστός τήρησε το νόμο ως άνθρωπος, το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και εμείς αν στηριχτούμε στον Παντοδύναμο για δύναμη. Δεν πρέπει να εναποθέσουμε την ευθύνη του καθήκοντος μας στους άλλους και να περιμένομε από αυτούς να μας πουν τι πρέπει να κάνουμε. Δεν μπορούμε να εξαρτηθούμε για συμβουλές από τους ανθρώπους. Ο Κύριος θα μας διδάξει το καθήκον μας με την ίδια προθυμία που θα διδάξει οποιονδήποτε άλλον. Αν έρθουμε σε Αυτόν με πίστη, θα μας μιλήσει προσωπικά για τα μυστήριά Του. Οι καρδιές μας συχνά θα φλογίζονται μέσα μας, καθώς Εκείνος πλησιάζει για να επικοινωνήσει μαζί μας όπως έκανε με τον Ενώχ. Εκείνοι που αποφασίζουν να μη κάνουν με κανένα τρόπο τίποτε που να δυσαρεστήσει το Θεό, όταν παρουσιάσουν την περίπτωσή τους σε Αυτόν θα ξέρουν ακριβώς ποιά πορεία να ακολουθήσουν. Θα λάβουν όχι μόνο σοφία, αλλά και δύναμη. Όπως ο Χριστός υποσχέθηκε, θα τους χορηγηθεί δύναμη για υπακοή και υπηρεσία. Όλα όσα δόθηκαν στο Χριστότα «πάντα» δηλαδή που χρειάζονταν για την προμήθεια των αναγκών του αμαρτωλού ανθρώπουδόθηκαν σε Αυτόν σαν επίκεφαλή και αντιπρόσωπο της ανθρωπότητας. «Και ότι αν ζητώμεν, λαμβάνομεν παρ’ Αυτού, διότι φυλάττομεν τας εντολάς Αυτού, και πράττομεν τα αρεστά ενώπιον Αυτού.» (Α’ Ιωάν. 3:22.) ΖΧ 642.1

Πριν ο Χριστός προσφέρει τον Εαυτό Του ως εξιλαστικό θύμα, επεδίωξε να προσφέρει στους οπαδούς Του το σπουδαιότερο και τελειότερο δώρο, ένα δώρο που θα έκανε προσιτές τις απεριόριστες πηγές της χάρης. Είπε: «Και Εγώ θέλω παρακαλέσει τον Πατέρα, και θέλει σας δώσει άλλον Παράκλητον, δια να μείνη μεθ’ υμών εις τον αιώνα, το Πνεύμα της αλήθειας, το οποίον ο κόσμος δεν δύναται να λάβη, διότι δεν βλέπει αυτό, ουδέ γνωρίζει αυτό σείς όμως γνωρίζετε αυτό, διότι μένει μεθ’ υμών, και εν υμίν θέλει είσθαι. Δεν θέλω σας αφίσει ορφανούς έρχομαι πρός εσάς.» ΖΧ 642.2

Το Πνεύμα αυτό προϋπήρχε στον κόσμο. Από την αρχή του έργου της απολύτρωσης ενεργούσε στις καρδιές των ανθρώπων. Αλλά Όσο ο Χριστός ήταν στη Γή, οι μαθητές δεν επιθυμούσαν άλλο βοηθό. Μόνο όταν στερούνταν την παρουσία Του και αισθάνονταν την ανάγκη του Πνεύματος, Αυτό θα έρχονταν. ΖΧ 642.3

Το Άγιο Πνεύμα είναι ο αντιπρόσωπος του Χριστού, αλλά απεκδυόμενο από την ανθρώπινη προσωπικότητα και ανεξάρτητο από αυτή. Εμποδισμένος από την ανθρώπινη φύση, ο Χριστός δεν μπορούσε να βρίσκεται πανταχού παρών. Από αυτή την άποψη ήταν για το συμφέρον τους που θα πήγαινε στον Πατέρα και θα έστελνε το Πνεύμα σαν διάδοχό Του στη Γή. Έκτοτε κανείς δεν θα ήταν προνομιούχος για το που βρίσκονταν ή για την προσωπική του επαφή με το Χριστό. Μέσω του Πνεύματος ο Χριστός θα ήταν προσιτός σε όλους. Με αυτή την έννοια θα βρίσκονταν πιο κοντά σε αυτούς παρά αν δεν ανέβαινε στον Ουρανό. ΖΧ 643.1

«Ο αγαπών Με θέλει αγαπηθή υπό του Πατρός Μου και Εγώ θέλω αγαπήσει αυτόν, και θέλω φανερώσει Εμαυτόν εις αυτόν » Ο Ιησούς διάβαζε το μέλλον των μαθητών Του. Είδε τον ένα να οδηγείται στο ικρίωμα, τον άλλο στο σταυρό, τον άλλον στην εξορία ανάμεσα στα άγρια βράχια της θάλασσας και τους άλλους να διώκονται και να θανατώνονται. Τους ενθάρρυνε με την υπόσχεση ότι σε κάθε τους δοκιμασία Αυτός θα ήταν μαζί τους. Η υπόσχεση αυτή εξακολουθεί να έχει το ίδιο κύρος. Ο Κύριος γνωρίζει όλα όσα αφορούν τους πιστούς Του υπηρέτες, οι οποίοι για χάρη Του φθίνουν στις φυλακές ή ζουν εκτοπισμένοι σε ερημικά νησιά. Τους παρηγορεί με την παρουσία Του. Όταν χάριν της αλήθειας ο πιστός βρίσκεται στο εδώλιο ανίερων δικαστηρίων, ο Χριστός είναι δίπλα Του. Όλες οι μομφές που πέφτουν επάνω του, πέφτουν επάνω στο Χριστό. Ο Χριστός καταδικάζεται και πάλι στην περίπτωση των μαθητών Του. Όταν ένας κλείνεται στους τοίχους της φυλακής, ο Χριστός με την αγάπη Του χαροποιεί εκείνη την καρδιά. Όταν κάποιος οδηγείται στο θάνατο για χάρη Του, ο Χριστός λέει: «Εγώ είμαι . . . ζών, και έγεινα νεκρός και ιδού, είμαι ζών εις τους αιώνας των αιώνων και έχω τα κλειδία του άδου και του θανάτου.» (Αποκ. 1:17, 18.) Η ζωή που θυσιάζεται για Μένα φυλάγεται για την αιώνια δόξα. ΖΧ 643.2

Σ’ όλες τις εποχές, σε όλα τα μέρη, σε όλες τις λύπες και σε όλες τις θλίψεις, όταν τα πάντα φαίνονται σκοτεινά και το μέλλον αβέβαιο, όταν αισθανόμαστε ανήμποροι και μόνοι, τότε στέλλεται ο Παράκλητος σαν απάντηση της πιστής προσευχής. Μπορεί οι περιστάσεις να μας χωρίζουν από κάθε επίγειο φίλο. Καμιά όμως περίσταση, καμιά απόσταση δεν μπορεί να μας χωρίσει από τον ουράνιο Παράκλητο. Όπου και αν είμαστε, όπου και αν πάμε, Αυτός είναι πάντα στα δεξιά μας για να μας στηρίξει, να μας ενισχύσει, να μας ανυψώσει και να μας χαροποιήσει. ΖΧ 643.3

Οι μαθητές ακόμη και τότε δεν μπορούσαν να καταλάβουν την πνευματική έννοια των λόγων του Χριστού και Εκείνος τους εξήγησε πάλι τι εννοούσε. Τους είπε ότι με το Άγιο Πνεύμα θα φανερωνόταν σε αυτούς. «Ο δε Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον, το οποίον θέλει πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί Μου, Εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα.» Δεν θα πείτε πια: δεν μπορώ να καταλάβω, ούτε θα βλέπετε «αινιγματωδώς ως δια κατόπτρου.» Θα μπορέσετε «να καταλάβητε μετά πάντων των αγίων, τι το πλάτος και μήκος, και βάθος και ύψος και να γνωρίσητε την αγάπην του Χριστού, την υπερβαίνουσαν πάσαν γνώσιν.» (Εφεσ. 3:18, 19.) ΖΧ 644.1

Οι μαθητές έπρεπε να δώσουν τη μαρτυρία τους για τη ζωή και το έργο του Χριστού. Με τα δικά τους λόγια Εκείνος θα μιλούσε σε όλους τους ανθρώπους της Γής. Με την ταπείνωση και το θάνατο του Χριστού θα περνούσαν από μια μεγάλη δοκιμασία και απογοήτευση. Μετά από αυτή την εμπειρία να καταστεί ο λόγος τους ακριβής, ο Ιησούς υποσχέθηκε: «Ο Παράκλητος . . θέλει σας διδάξει πάντα, και θέλει σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπον πρός εσάς.» ΖΧ 644.2

«Έτι πολλά έχω να είπω πρός εσάς,» συνέχισε ο Χριστός, «δεν δύνασθε όμως τώρα να βαστάζητε αυτά όταν δε έλθη Εκείνος, το Πνεύμα της αλήθειας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν διότι δεν θέλει λαλήσει αφ’ Εαυτού, αλλά όσα αν ακούση θέλει λαλήσει, και θέλει σας αναγγείλει τα μέλλοντα. Εκείνος θέλει δοξάσει Εμέ, διότι εκ του Εμού θέλει λάβει, και αναγγείλει πρός εσάς.» Ο Ιησούς είχε παρουσιάσει στους μαθητές Του μια πλούσια πτυχή της αλήθειας. Αλλά για αυτούς ήταν πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουν τα μαθήματά Του από τις παραδόσεις και τα αποφθέγματα των γραμματέων και Φαρισαίων. Είχαν διδαχθεί να παραδέχονται τις διδασκαλίες των ραβίνων σαν φωνή του Θεού και αυτό επηρέαζε ακόμη τη σκέψη τους και κατεύθυνε τα αισθήματά τους. Γήινες ιδέες, πρόσκαιρα πράγματα εξακολουθούσαν να κατέχουν σημαντική θέση στο νου τους. Δεν καταλάβαιναν την πνευματική φύση της βασιλείας του Χριστού, αν και τους την είχε εξηγήσει πολλές φορές. Δεν καταλάβαιναν την αξία των Γραφών όπως την παρουσίαζε ο Χριστός. Πολλά από τα μαθήματα φαίνονταν ότι πήγαιναν σχεδόν χαμένα για αυτούς. Ο Ιησούς είδε ότι δεν μπορούσαν να συλλάβουν την πραγματική έννοια των λόγων Του. Συμπονε τικά τους υποσχέθηκε ότι το Άγιο Πνεύμα θα τους υπενθύμιζε όσα Εκείνος τους είπε. Πολλά πράγματα δεν τα είπε γιατί οι μαθητές δεν θα τα καταλάβαιναν. Αυτά επίσης θα τους τα αποκάλυπτε το Πνεύμα. Αυτό θα αφύπνιζε την αντίληψή τους για να μπορέσουν να εκτιμήσουν τα ουράνια πράγματα. Ο Ιησούς τους είπε. «Όταν δε έλθη Εκείνος, το Πνεύμα της αλήθειας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν αλήθειαν.» ΖΧ 644.3

Ο Παράκλητος ονομάζεται «το Πνεύμα της αλήθειας.» Το έργο Του είναι να ερμηνεύει και να υπερασπίζεται την αλήθεια. Πρώτα κατοικεί στην καρδιά σαν Πνεύμα της αλήθειας και έτσι γίνεται ο Παράκλητος. Υπάρχει ανακούφιση και ειρήνη στην αλήθεια, αλλά καμιά πραγματική ειρήνη ή ανακούφιση δεν μπορεί να βρεθεί στην πλάνη. Με ψευδείς θεωρίες και παραδόσεις, ο Σατανάς επιβάλλεται στο νου. Με το να οδηγεί τους ανθρώπους σε κανόνες που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, παραμορφώνει το χαρακτήρα. Μέσα από τη Γραφή, το Άγιο Πνεύμα μιλάει στη διάνοια και εντυπώνει την αλήθεια στην καρδιά. Έτσι, αποκαλύπτει την πλάνη και την αποβάλλει από την ψυχή. Με το Πνεύμα της αλήθειας το οποίο ενεργεί μέσω του λόγου του Θεού, ο Χριστός καθυποτάσσει τον εκλεκτό λαό Του στον Εαυτό Του. ΖΧ 645.1

Περιγράφοντας στους μαθητές Του το έργο του Αγίου Πνεύματος, ο Ιησούς επεδίωξε να τους εμπνεύσει τη χαρά και την ελπίδα που ενέπνευσαν τη δική Του καρδιά. Έχαιρε για την περίσσια βοήθεια που προμήθεψε την εκκλησία Του. Το Άγιο Πνεύμα είναι το υπέρτατο δώρο που μπορούσε να ζητήσει από τον Πατέρα για την ανύψωση του λαού Του. Το Πνεύμα δόθηκε σαν μια αναγεννητική δύναμη χωρίς την οποία η θυσία του Χριστού δεν θα είχε αξία. Η δύναμη του κακού είχε ριζώσει επί αιώνες βαθιά και η υποταγή των ανθρώπων στη σατανική δουλεία ήταν καταπληκτική. Θα μπορούσε κανείς να αντισταθεί και να νικήσει την αμαρτία μόνο με την κραταιά επέμβαση του τρίτου προσώπου της τριαδικής Θεότητας. Θα έρχονταν με απεριόριστη δύναμη, με πληρότητα της θεϊκής ισχύος. Το Άγιο Πνεύμα καθιστά αποτελεσματικά όσα σκέφτηκε ο Λυτρωτής του κόσμου. Το Άγιο Πνεύμα είναι που εξαγνίζει την καρδιά. Ο πιστός γίνεται μέτοχος θείας φύσηςδια μέσου του Πνεύματος. Ο Χριστός έδωσε στο Πνεύμα Του μιαθεϊκή δύναμη για να νικήσει τις έμφυτες και επίκτητες τάσεις προς το κακό και να αποτυπώσει το δικό Του χαρακτήρα πάνω στην εκκλησία Του. ΖΧ 645.2

Για το Πνεύμα ο Ιησούς είπε: «Εκείνος θέλει δοξάσει Εμέ » Ο Σωτήρας ήρθε για να δοξάσει τον Πατέρα με την εκδήλωση της αγάπης Του. Έτσι και το Πνεύμα θα δόξαζε το Χριστό αποκαλύπτοντας τη χάρη Του στον κόσμο. Η ίδια η εικόνα του Θεού πρέπει να αναπαραχθεί στην ανθρωπότητα Η τιμή του Θεού, η τιμή του Χριστού, παίζει ενεργό ρόλο στην τελειότητα του χαρακτήρα του λαού Του. ΖΧ 646.1

«Και ελθών Εκείνος [το Πνεύμα της αλήθειας] θέλει ελέγξει τον κόσμον περί αμαρτίας, περί δικαιοσύνης, και περί κρίσεως.» Το κήρυγμα του λόγου δεν θα ωφελήσει χωρίς τη συνεχή παρουσία και τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος. Αυτός είναι ο μόνος αποτελεσματικός δάσκαλος της θείας αλήθειας. Μόνο όταν η αλήθεια συνοδεύεται από το Άγιο Πνεύμα στην καρδιά, θα αφυπνίσει τη συνείδηση και θα μεταβάλει τη ζωή. Μπορεί κανείς να έχει την ικανότητα να παρουσιάζει το γράμμα του λόγου του Θεού, μπορεί να είναι εξοικειωμένος με όλες τις εντολές και τις υποσχέσεις του. Αν όμως το Άγιο Πνεύμα δεν φέρνει την αλήθεια στην καρδιά, καμιά ψυχή δεν θα πέσει πάνω στο Βράχο για να συντριβεί. Καμιά μόρφωση όσο πλατιά και αν είναι, κανένα πλεονέκτημα όσο μεγάλοκαι αν είναι, δεν μπορούν να καταστήσουν κάποιον κανάλι φωτός χωρίς τη συνεργασία του Πνεύματος του Θεού. Η σπορά του Ευαγγελίου δεν θα έχει επιτυχία, αν ο ευαγγελικός σπόρος δεν ζωογονηθεί με τη δροσιά του Ουρανού. Πριν γραφτεί κανένα βιβλίο της Καινής Διαθήκης, πριν γίνει κανένα κήρυγμα του Ευαγγελίου μετά την ανάληψη του Χριστού, το Άγιο Πνεύμα είχε επέλθει πάνω στους προσευχόμενους αποστόλους. Τότε η μαρτυρία των εχθρών τους ήταν: «Εγεμίσατε την Ιερουσαλήμ από της διδαχής σας.» (Πράξ. 5:28.) ΖΧ 646.2

Ο Χριστός υποσχέθηκε τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος στην εκκλησία Του. Η υπόσχεσή Του ανήκει τόσο σε μας όσο και στους πρώτους αποστόλους. Αλλά, όπως κάθε άλλη υπόσχεση, δίνεται και αυτή υπό όρους. Υπάρχουν πολλοί που ομολογούν ότι πιστεύουν στις υποσχέσεις του Κυρίου. Μιλούν περί του Χριστού και περί του Αγίου Πνεύματος, αλλά αυτό δεν ωφελεί. Δεν παραχωρούν την ψυχή για να υποστεί τον έλεγχο και να καθοδηγηθεί από τις θεϊκές δυνάμεις. Δεν μπορούμε εμείς να χρησιμοποιήσουμε το Άγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα πρέπει να χρησιμοποιήσει εμάς. Μέσω του Αγίου Πνεύματος, ο Θεός εργάζεται για το λαό Του «το θέλειν και το ενεργείν κατά την ευδοκίαν Αυτού.» (Φιλ. 2:13.) Πολλοί όμως δεν θέλουν να υποταχθούν σε Αυτό. Θέλουν να φέρονται ανεξάρτητα. Για αυτό και δεν λαβαίνουν το ουράνιο χάρισμα. Το Πνεύμα χορηγείται μόνο σε εκείνους που περιμένουν ταπεινά και αποβλέπουν στην καθοδήγηση και στη χάρη του Θεού. Η δύναμη του Θεού περιμένει να την αναζητήσουν και να την αποδεχτούν οι άνθρωποι. Όταν αυτή η ευλογία ζητηθεί με πίστη, συναποκομίσει και όλες τις άλλες ευλογίες. Δίνεται «κατά τον πλούτον της χάριτος του Χριστού» και Αυτός είναι έτοιμος να εφοδιάσει κάθε ψυχή σύμφωνα με τη χωρητική της ικανότητα. ΖΧ 646.3

Στην συνομιλία Του με τους μαθητές, ο Ιησούς δεν έκανε κανένα θλιβερό υπαινιγμό για τα πάθη και το θάνατό Του. Το τελευταίο Του κληροδότημα σ’ αυτούς ήταν κληροδότημα ειρήνης. «Ειρήνην αφίνω εις εσάς, ειρήνην την Εμήν δίδω εις εσάς ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω Εγώ. Ας μη ταράττηται η καρδία σας, μηδέ ας δειλιά. » ΖΧ 647.1

Πριν φύγουν από το ανώγειο, ο Ιησούς έκανε την αρχή ψάλλοντας έναν ύμνο δοξολογίας μαζί με τους μαθητές Του. Η φωνή Του ακούγονταν όχι με θλιβερούς πένθιμους τόνους, αλλά με τις χαρούμενες νότες του πασχαλινού ύμνου: ΖΧ 647.2

«Αινείτε τον Κύριον πάντα τα έθνη
Δοξολογείτε Αυτόν πάντες οι λαοί
Διότι το έλεος Αυτού είναι μέγα εφ’ ημάς-
Και η αλήθεια του Κυρίου μένει εις τον αιώνα.
Αλληλούια.» (Ψαλμ. 117.) ΖΧ 647.3

Μετά τον ύμνο βγήκαν έξω. Διασχίζοντας τους δρόμουςγεμάτους κόσμο, πέρασαν έξω από την πύλη της πόλης προς το Όρος των Ελαιών. Προχωρούσαν αργά, ο καθένας βυθισμένος στις σκέψεις του. Καθώς πλησίαζαν στο όρος, ο Ιησούς είπε βαθιά συγκινημένος: «Πάντες υμείς θέλετε σκανδαλισθή εν Εμοί την νύκτα ταύτην διότι είναι γεγραμμένον, «Θέλω πατάξει τον ποιμένα, και θέλουσι διασκορπισθή τα πρόβατα της ποίμνης.» (Ματθ. 26:31.) Οι μαθητές άκουγαν λυπημένοι και παραξενεμένοι. Θυμήθηκαν πως στη συναγωγή της Καπερναούμ, όταν ο Χριστός αναφέρθηκε στον Εαυτό Του σαν τον Άρτο της Ζωής, πολλοί είχαν σκανδαλιστεί και Τον είχαν εγκαταλείψει. Οι δώδεκα όμως παρέμειναν πιστοί. Μιλώντας για λογαριασμό των αδελφών του, ο Πέτρος είχε στην περίπτωση εκείνη ομολογήσει την αφοσίωσή του στο Χριστό. Τότε, ο Σωτήρας είχε πει: «Δεν έκλεξα Εγώ εσάς τους δώδεκα, και είς από σας είναι διάβολος;» (Ιωάν. 6:70.) Στο υπερώο είπε ότι ένας από τους δώδεκα θα Τον πρόδιδε και ότι ο Πέτρος θα Τον αρνούταν. Τώρα όμως τα λόγια Του συμπεριλαμβάνονταν όλοι. ΖΧ 647.4

Τώρα η φωνή του Πέτρου ακούστηκε σε ύφος έντονης διαμαρτυρίας: «Και εάν πάντες σκανδαλισθώσιν, εγώ όμως ουχί.» Στο ανώγειο είχε δηλώσει: «Την ψυχήν μου θέλω βάλει υπέρ Σού.» Ο Ιησούς τον είχε προειδοποιήσει ότι εκείνη τη νύχτα θα αρνούταν το Σωτήρα του. Τώρα ο Χριστός επανέλαβε την προειδοποίηση: «Αληθώς σοι λέγω, ότι σήμερον, την νύκτα ταύτην, πρίν ο αλέκτωρ φωνάξη δίς, τρίς θέλεις Με απαρνηθή.» Ο Πέτρος «έτι μάλλον έλεγεν, Εάν γίνη χρεία να συναποθάνω μετά Σού, δεν θέλω Σε απαρνηθή. Οσαύτως δε και πάντες έλεγον.» (Μάρκ. 14:29, 30, 31.) Η μεγάλη εμπιστοσύνη που είχαν στον εαυτό τους, τους έκανε να αγνοήσουν τις επανειλημμένες δηλώσεις Εκείνου ο οποίος γνώριζε τα πάντα. Ήταν ανέτοιμοι για τη δοκιμασία. Όταν θα τους κυρίευε ο πειρασμός, τότε θα καταλάβαιναν την αδυναμία τους. ΖΧ 648.1

Όταν ο Πέτρος είπε ότι θα ακολουθούσε τον Κύριό Του στη φυλακή και στο θάνατο, είχε πλήρη συναίσθηση των λόγων του. Δεν είχε όμως συναίσθηση του εαυτού του. Κρυμμένα στην καρδιά του υπήρχαν μερικά πονηρά στοιχεία που οι περιστάσεις θα τα έφερναν στο φώς. Αν δεν συνειδητοποιούσε τον κίνδυνο που διέτρεχε, αυτά τα στοιχεία θα τον οδηγούσαν στην αιώνια κατα-στροφή. Ο Σωτήρας έβλεπε μέσα του μια εγωκεντρική αγάπη και αυτοπεποίθηση που θα ξεπερνούσε και αυτή ακόμη την αγάπη του για το Χριστό. Στην εμπειρία της ζωής του είχαν αποκαλυφθεί πολλές αδυναμίες, αμαρτίες που δεν είχαν απονεκρωθεί, πνευματική επιπολαιότητα, ακαθαγίαστος χαρακτήρας, απερισκεψία στην αντιμετώπιση των πειρασμών. Η σοβαρή προειδοποίηση του Χριστού ήταν μια κλήση για ενδοσκόπηση. Ο Πέτρος είχε ανάγκη να αποβάλει την εμπιστοσύνη που είχε στον εαυτό του και να αποκτή-σει βαθύτερη πίστη στο Χριστό. Αν με ταπεινοφροσύνη είχε δεχτεί την προειδοποίηση, θα είχε παρακαλέσει τον Ποιμένα του μικρού ποιμνίου να φυλάξει τα πρόβατά Του. Όταν στη θάλασσα της Γαλιλαίας κινδύνευε να βυθιστεί, φώναξε: «Κύριε σώσον με.» (Ματθ. 14:30.) Τότε ο Χριστός είχε τείνει το χέρι Του για να πιάσει το δικό του χέρι. Έτσι και τώρα αν είχε φωνάξει στον Ιησού: «Σώσε με από τον εαυτό μου», θα είχε φυλαχτεί. Αλλά ο Πέτρος αισθάνονταν ότι ο Χριστός δεν του είχε εμπιστοσύνη και αυτό του φάνηκε σκληρό. Ήδη ένοιωθε ότι είχε προσβληθεί και στράφηκε με μεγαλύτερη επιμονή στην αυτοπεποίθησή του. ΖΧ 648.2

Ο Ιησούς έβλεπε με συμπάθεια τους μαθητές Του. Δεν μπορούσε να τους σώσει από τη δοκιμασία, αλλά ούτε και τους άφησε χωρίς παρηγοριά. Τους διαβεβαίωσε ότι θα σύντριβε τα δεσμά του τάφου και ότι η αγάπη Του για αυτούς δεν θα χάνονταν. «Αφού αναστηθώ,» τους είπε, «θέλω υπάγει πρότερον υμών εις την Γαλιλαίαν » (Ματθ. 26:32.) Πριν προλάβουν να Τον αρνηθούν, είχαν ήδη τη διαβεβαίωση της συγχώρησης. Μετά το θάνατο και την ανάστασή Του, ήξεραν ότι είχαν συγχωρηθεί και ότι ήταν πολύτιμοι στην καρδιά του Χριστού. ΖΧ 649.1

Ο Ιησούς και οι μαθητές κατευθύνονταν προς τη Γεθσημανή, στους πρόποδες του Όρους των Ελαιών. Το Όρος των Ελαιώνήταν ένα απόμερο σημείο, το οποίο ο Ιησούς είχε συχνά επισκεφτεί για να σκεφτεί και να προσευχηθεί. Ο Σωτήρας είχε εξηγήσει στους μαθητές Του την αποστολή Του στον κόσμο και την πνευματική σχέση που έπρεπε να διατηρήσουν μαζί Του. Τώρα εξηγεί το μάθημα με ένα παράδειγμα. Το ασημένιο φώς του φεγγαριού Του απεκάλυψε ένα θαλερό κλήμα. Στρέφοντας την προσοχή των μαθητών σε αυτό, το χρησιμοποιεί σαν σύμβολο. ΖΧ 649.2

«Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή,» τους λέγει. Αντί να διαλέξει το γοητευτικό φοίνικα, το μεγαλόπρεπο κέδρο ή τη λυγερή βαλανιδιά, διάλεξε το κλήμα με τους ελικοειδείς βλαστούς του για να παραστήσει τον Εαυτό Του. Ο φοίνικας, ο κέδρος, η βαλανιδιά, στέκονται μόνα τους. Δεν έχουν ανάγκη από υποστήριγμα. Ενώ το κλήμα τυλίγεται πάνω στην κληματαριά και αναρριχάται προς τον ουρανό. Έτσι και ο Χριστός σαν άνθρωπος εξαρτιόταν από τη θεϊκή δύναμη. «Δεν δύναμαι να κάμω απ’ Εμαυτού ουδέν» (Ιωάν. 5:30,) δήλωσε. ΖΧ 649.3

«Εγώ είμαι η Άμπελος η αληθινή » Οι Ιουδαίοι ανέκαθεν θεωρούσαν το αμπέλι σαν το ευγενέστερο φυτό και το σύμβολο για καθετί εύρωστο, έξοχο και καρπερό. Ο λαός του Ισραήλ είχε απεικονιστεί σαν το αμπέλι που ο Θεός φύτεψε στη Γή της Επαγγελίας. Οι Ιουδαίοι στήριζαν την ελπίδα της σωτηρίας τους στο γεγονός ότι ανήκαν στο γένος του Ισραήλ. Ο Ιησούς λέει: «Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή.» Μη νομίζετε ότι επειδή ανήκετε στον λαό του Ισραήλ μπορείτε να γίνετε μέτοχοι της ζωής του Θεού και κληρονόμοι των υποσχέσεών Του. Μόνο «δια Εμού δίδεται» η πνευματική ζωή. ΖΧ 649.4

«Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και ο Πατήρ Μου ο Γεωργός.» Στους λόφους της Παλαιστίνης ο ουράνιος Πατέρας μας είχε φυτέψει το εξαίσιο αυτό Αμπελόκλημα και ο Ίδιος ήταν ο Γεωργός. Πολλοί προσελκύστηκαν από την ομορφιά του και δήλωσαν ότι είχε ουράνια καταγωγή. Αλλά για τους αρχηγούς του Ισραήλ φαινόταν «ως ρίζα από ξηράς γης.» (Ησ. 53:2.) Πήραν το φυτό, το έσπασαν και το ποδοπάτησαν με τα ανόσια πόδια τους Ο σκοπός τους ήταν να το καταστρέψουν μια και καλή, για πάντα. Ο ουράνιος Γεωργός δεν έχασε ποτέ από τα μάτια Του το φυτό Του. Εκεί που οι άνθρωποι νόμισαν ότι το κατέστρεψαν, Αυτός το πήρε και το μεταφύτεψε από την άλλη πλευρά του τοίχου. Ο κορμός του δεν ήταν πια ορατός. Ήταν κρυμμένος από τις σκληρές επιθέσεις των ανθρώπων. Τα κλαδιά της κληματαριάς αιωρούνταν πάνω από τον τοίχο. Αυτά αντιπροσώπευαν το Αμπέλι. Αυτά μπορούσαν να προσφέρουν εμβόλια για να διατηρηθεί η σχέση με το Αμπέλι. Αυτά καρποφόρησαν μετά. Και αυτούς τους καρπούς «τρυγώσιν . . . πάντες οι διαβαίνοντες την οδόν.» (Ψαλμ. 80:12.) ΖΧ 649.5

«Εγώ είμαι η Άμπελος, σείς τα κλήματα,» είπε ο Χριστός στους μαθητές Του. Αν και σε λίγο θα χωρίζονταν από αυτούς, η πνευματική τους ένωση με Αυτόν δεν θα μεταβάλλονταν. Η σχέση του κλήματος με το αμπέλι, είπε, αντιπροσωπεύει τη σχέση που πρέπει να διατηρήσετε με Μένα. Το βλαστάρι μπολιάζεται στο εύρωστο αμπελόκλημα και ιστός με ιστό, νεύρο με νεύρο, το βλαστάρι αυξάνει επάνω στον κορμό του. Η ζωή από το αμπέλι μεταβιβάζεται στο βλαστάρι. Έτσι η ψυχή που είναι νεκρή για τις παραβάσεις και τις αμαρτίες της, παίρνει ζωή όταν έρχεται σε επαφή με το Χριστό. Η ένωση σχηματίζεται με την πίστη προς Αυτόν σαν προσωπικό Σωτήρα. Ο αμαρτωλός ενώνει την αδυναμία του με τη δύναμη του Χριστού, την κενότητά του με την πληρότητα του Χριστού, την ευπάθειά του με την ανθεκτική ισχύ του Χριστού. Τότε αποκτά το νου του Χριστού. Η ανθρώπινη ιδιότητα του Χριστού έχει αγγίξει την ανθρωπότητά μας και η ανθρωπότητά μας έχει αγγίξει τη θεότητα. Έτσι, με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, ο άνθρωπος γίνεται μέτοχος θείας φύσης. Γίνεται δεκτός μέσω του Αγαπητού Υιού. ΖΧ 650.1

Αφού επιτευχθεί η ένωση με το Χριστό, πρέπει να διατηρηθεί. Ο Χριστός λέει: «Μείνατε εν Εμοί, και Εγώ εν υμίν. Καθώς το κλήμα δεν δύναται να φέρη καρπόν αφ’ εαυτού, εάν δεν μείνη εν τη αμπέλω, ούτως ουδέ σείς, εάν δεν μείνητε εν Εμοί. » Αυτό δεν πρέπει να είναι ένα τυχαίο άγγιγμα, ούτε μια σπασμωδική επικοινωνία. Το κλωνάρι γίνεται μέρος από το ζωντανό αμπελόκλημα. Η μεταβίβαση της ζωής, της δύναμης και της καρποφορίας από τη ρίζα στα κλωνάρια είναι ανεμπόδιστη και συνεχής. Χωρισμένο από το αμπέλι, το κλωνάρι δεν μπορεί να ζήσει. Ούτε και εσείς, λέει ο Χριστός, μπορείτε να ζήσετε χωρίς Εμένα. Η ζωή που λαβαίνετε από Μένα μπορεί να διατηρηθεί μόνο με τη διαρκή επαφή. Χωρίς Εμένα δεν μπορείτε να νικήσετε ούτε μια αμαρτία, δεν μπορείτε να αντισταθείτε ούτε σε ένα πειρασμό. ΖΧ 650.2

«Μείνετε εν Εμοί. και Εγώ εν υμίν.» Το να μείνουμε με το Χριστό σημαίνει να δεχόμαστε συνεχώς το Πνεύμα Του και να παραχωρούμε τη ζωή μας ανεπιφύλακτα στην υπηρεσία Του. Το κανάλι της επικοινωνίας πρέπει να είναι συνεχώς ανοικτό μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού του. Όπως το κλωνάρι απομυζά διαρκώς χυμό από το ζωντανό κορμό, έτσι και εμείς πρέπει να προσκολληθούμε στο Χριστό για να παίρνουμε από Αυτόν την δύναμη και την τελειότητα του χαρακτήρα Του, μέσω της πίστης μας. ΖΧ 651.1

Χρησιμοποιώντας τα κλαδιά. η ρίζα στέλνει τα θρεπτικά στοιχεία της μέχρι και στο πιο απομακρυσμένο βλαστάρι. Έτσι και ο Χριστός μεταβιβάζει το ρεύμα της πνευματικής δύναμης στον κάθε πιστό. Όσο η ψυχή είναι ενωμένη με το Χριστό, δεν διατρέχει τον κίνδυνο να μαραθεί ή να παρακμάσει. ΖΧ 651.2

Η ζωή του κλήματος γίνεται αισθητή με την παρουσία εύχυμων καρπών πάνω στα κλαδιά. «Ο μένων εν Εμοί,» είπε ο Χριστός, «και Εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν διότι χωρίς Εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν.» Όταν ζούμε με πίστη στον Υιό του Θεού, οι καρποί του Πνεύματος θα παρουσιαστούν στη ζωή μας και δεν θα λείψει ούτε ένας. ΖΧ 651.3

«Ο Πατήρ Μου είναι ο Γεωργός. Παν κλήμα εν Εμοί μη φέρον καρπόν, εκκόπτει.» Όταν το εμβόλιο παρουσιάζεται εξωτερικά ενωμένο μόνο με το αμπέλι, τότε δεν μπορεί να υπάρξει ζωτική επαφή. Στην περίπτωση αυτή δεν παρατηρείται ούτε αύξηση ούτε καρποφορία. Έτσι μπορεί να υπάρχει μια φαινομενική σχέση με το Χριστό, χωρίς πραγματική ένωση μαζί Του μέσω της πίστης. Η ομολογία της πίστης εξασφαλίζει στους ανθρώπους θέσεις στην εκκλησία, αλλά μόνο ο χαρακτήρας και η διαγωγή δείχνουν αν είναι ενωμένοι με το Χριστό. Όταν δεν καρποφορούν, δεν είναι γνήσια κλωνάρια Ο χωρισμός τους από το Χριστό επιφέρει μια καταστροφή, τόσο ολοκληρωτική όσο αυτή που απεικονίζεται με το απονεκρωμένο κλωνάρι. Ο Χριστός συνέχισε: «Εάν τις δεν μείνη εν Εμοί, ρίπτεται έξω ως το κλήμα, και ξηραίνεται και συνάγουσιν αυτά και ρίπτουσιν εις πύρ, και καίονται.» ΖΧ 651.4

«Και πάν [κλήμα] το φέρον καρπόν, καθαρίζει αυτό, δια να φέρη πλειότερον καρπόν.» Από τους εκλεκτούς δώδεκα που είχαν ακολουθήσει τον Ιησού, ο ένας θα κόβονταν σε λίγο σαν νεκρωμένο κλωνάρι και οι άλλοι θα περνούσαν από το κλαδευτήρι των σκληρών δοκιμασιών. Ο Ιησούς με συγκινητική τρυφερότητα εξήγησε το σκοπό του Γεωργού. Το κλάδεμα θα ήταν αλγεινό, αλλά ο Πατέρας είναι που χειρίζεται το κλαδευτήρι. Αυτός δεν εργάζεται με αδέξιο χέρι ή με αδιάφορη καρδιά. Υπάρχουν κλωνάρια που απλώνουν κατά Γής. Αυτά πρέπει να αποσπαστούν από τα γήινα στηρίγματα πάνω στα οποία τυλίγονται τα βλαστάρια τους. Πρέπει να στραφούν προς τον Ουρανό και να βρουν το στήριγμά τους στο Θεό. Το περιττό φύλλωμα που απομυζά τη ζωή από τον καρπό, πρέπει να κοπεί. Τα παρακλάδια πρέπει να κοπούν για να κάνουν μέρος στις θρεπτικές ακτίνες του Ηλίου της Δικαιοσύνης. Ο Γεωργός κλαδεύει τη βλαβερή περίσσια βλάστηση για να γίνει ο καρπός καλύτερος και αφθονότερος. ΖΧ 651.5

Ο Ιησούς είπε: «Εν τούτω δοξάζεται ο Πατήρ Μου, εις το να φέρητε καρπόν πολύν.» Ο Θεός επιθυμεί να φανερώσει μέσω των δούλων Του την αγιότητα, τη φιλανθρωπία και την ευσπλαχνία του χαρακτήρα Του. Όμως ο Χριστός δεν ζητά από τους μαθητές Του να μοχθήσουν για να καρποφορήσουν. Τους λέει να μείνουν με Αυτόν. «Εάν μείνητε εν Εμοί, και οι λόγοι Μου μείνωσιν εν υμίν, θέλετε ζητεί, ότι αν θέλητε, και θέλει γείνη εις εσάς.» Ο Χριστός μένει με τους οπαδούς Του μέσω του λόγου Του. Αυτή είναι η ίδια ζωτική ένωση που παριστάνεται με την κατανάλωση της σάρκας Του και του αίματος Του. Τα λόγια του Χριστού είναι πνεύμα και ζωή. Παίρνοντάς τα, παίρνετε ζωή από την «Άμπελο.» Ζήτε «με πάντα λόγον εξερχόμενον εκ του στόματος του Θεού.» (Ματθ. 4:4.) Η ζωή του Χριστού μέσα σας παράγει τον ίδιο καρπό που παράγει και μέσα Του. Ζώντες εν Χριστώ, προσκολλώμενοι στο Χριστό, υποστηριζόμενοι από το Χριστό, τρεφόμενοι από το Χριστό, καρποφορείτε κατά ομοιότητα του Χριστού. ΖΧ 652.1

Σ’ αυτή την τελευταία συνάντηση με τους μαθητές Του, η μεγάλη επιθυμία του Χριστού για τους μαθητές του ήταν να αγαπούν ο ένας τον άλλον όπως Εκείνος τους αγάπησε. Πολλές φορές μίλησε για αυτό. «Αύτη είναι η εντολή Μου, να αγαπάτε αλλήλους. » Όταν βρέθηκαν μόνοι στο ανώγειο, η πρώτη Του παραγγελία ήταν: «Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους καθώς Εγώ σας ηγάπησα, και σείς να αγαπάτε αλλήλους.» Για τους μαθητές αυτή η εντολή ήταν καινούργια, γιατί δεν αγαπούσαν ο ένας τον άλλον όπως ο Χριστός τους αγάπησε. Είδε ότι έπρεπε να διακατέχονται από νέες ιδέες και τάσεις, ότι έπρεπε να εφαρμόζουν νέες αρχές. Με τη ζωή και το θάνατό Του θα αποκτούσαν νέα αντίληψη της αγάπης. Η εντολή να αγαπούν αλλήλους έπαιρνε καινούργια έννοια με το φώς της αυτοθυσίας Του. Ολόκληρο το έργο της χάρης ήταν μια συνεχής υπηρεσία αγάπης, αυταπάρνησης και αυτοθυσίας. Κάθε ώρα της διαμονής του Χριστού επί Γής, η αγάπη του Θεού έρρεε από Αυτόν σαν αστείρευτο ποτάμι. Όσοι εμποτίζονται με το Πνεύμα Του θα αγαπούν όπως Εκείνος αγάπησε. Η ίδια αρχή που κινητοποιούσε το Χριστό, θα κινητοποιεί και αυτούς σε όλες τις δοσοληψίες μεταξύ τους. ΖΧ 652.2

Αυτή η αγάπη αποτελεί την απόδειξη της μαθητείας τους. Ο Ιησούς είπε: «Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί Μου, εάν έχητε αγάπην πρός αλλήλους.» Όταν οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους από αγάπη και όχι από εξαναγκασμό ή από συμφέρον, δείχνουν την επενέργεια μιας επιρροής η οποία υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη επιρροή. Όταν υπάρχει αυτή η ενότητα, είναι φανερό ότι η εικόνα του Θεού αρχίζει να αποκαθίσταται στην ανθρωπότητα, ότι εμφυτεύεται ένας νέος κανόνας ζωής. Αυτό δείχνει ότι υπάρχει δύναμη στη θεϊκή φύση να νικήσει τις υπερφυσικές ενέργειες του κακού και ότι η χάρη του Θεού καθυποτάσσει τον έμφυτο εγωισμό της σαρκικής καρδιάς. ΖΧ 653.1

Αυτή η αγάπη Όταν εκδηλώνεται στην εκκλησία, θα προκαλέσει ασφαλώς την οργή του Σατανά. Ο Χριστός δε χάραξε για τους μαθητές Του ένα εύκολο μονοπάτι. Τους είπε: «Εάν ο κόσμος σας μισή, εξεύρετε ότι Εμέ πρότερον υμών εμίσησεν. Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, δια τούτο σας μισεί ο κόσμος. Ενθυμείσθε τον λόγον, τον οποίον Εγώ είπον πρός εσάς. Δεν είναι δούλος μεγαλύτερος του Κυρίου αυτού. Εάν Εμέ έδιωξαν, και σας θέλουσι διώξει εάν τον λόγον Μου εφύλαξαν, και τον υμέτερον θέλουσι φυλάξει. Αλλά ταύτα πάντα θέλουσι κάμει εις εσάς δια το όνομά Μου, διότι δεν εξεύρουσι τον πέμψαντά Με.» Το Ευαγγέλιο πρέπει να προχωρήσει με μαχητικότητα, αντιμετωπίζοντας την αντίδραση και τον κίνδυνο, τη ζημιά και τα παθήματα. Εκείνοι που κάνουν αυτό το έργο, απλώς ακολουθούν τα βήματα του Κυρίου τους. ΖΧ 653.2

Σαν Λυτρωτής του κόσμου, ο Χριστός αντιμετώπιζε συνεχώς φαινομενική αποτυχία. Αυτός, ως κομιστής της ευσπλαχνίας στον κόσμο μας, φαίνονταν ότι κατόρθωνε μόνο ένα μικρό μέρος από το έργο που επιθυμούσε να κάνει για την ανόρθωση και τη σωτηρία. Σατανικές δυνάμεις βρίσκονταν σε συνεχή δράση για να αντισταθούν στο δρόμο Του. Αλλά Αυτός δεν αποθαρρύνονταν. Με τον προφήτη Ησαΐα διακηρύττει: «Και τώρα Εγώ είπα, Ματαίωςεκοπίασα εις ουδέν, και εις μάτην ανάλωσα την δύναμίν Μου πλήν η κρίσις Μου είναι μετά του Κυρίου, και το έργον Μου μετά του Θεού Μου...Δια να συναχθή πρός Αυτόν ο Ισραήλ, και θέλωδοξασθή εις τους οφθαλμούς του Κυρίου, και ο Θεός Μου θέλει είσθαι η δύναμίς Μου.» Αυτή η υπόσχεση αφορά το Χριστό. «Ούτω λέγει Κύριος ο Λυτρωτής του Ισραήλ, ο Άγιος Αυτού, πρός Εκείνον τον οποίον καταφρονεί άνθρωπος, πρός Εκείνον τον οποίον βδελύττεται έθνος . . . ούτω λέγει Κύριος. . . . Θέλω Σε διαφυλάξει, και θέλω Σε δώσει εις διαθήκην των λαών, δια να ανορθώσης την γήν, να κληροδοτήσης κληρονομιάς ηρημωμένας λέγων πρός τους δέσμιους, Εξέλθετε και πρός τους εν σκότει, Ανακαλύφθητε. . . Δεν θέλουσι πεινάσει, ουδέ διψήσει δεν θέλει προσβάλλει αυτούς ούτε καύσων, ούτε ήλιος διότι ο ελεών αυτούς θέλει οδηγήσει αυτούς, και δια πηγών υδάτων θέλει φέρει αυτούς.» (Ησ. 49:4, 5, 7-10.) ΖΧ 653.3

Σ’ αυτά τα λόγια στηρίχτηκε ο Ιησούς και δεν έδωσε τόπο στο Σατανά. Όταν ο Χριστός επρόκειτο να κάνει τα τελευταία βήματα στο δρόμο της ταπείνωσής Του, όταν η οδυνηρότερη θλίψη έσφιγγε την ψυχή Του, είπε στους μαθητές Του: «Έρχεται ο άρχων του κόσμου τούτου, και δεν έχει ουδέν εν Εμοί.» «Ο άρχων του κόσμου τούτου εκρίθη.» «Τώρα ο άρχων του κόσμου τούτου θέλει εκβληθή έξω.» (Ιωάν. 14:30, 16:11, 12:31.) Με το προφητικό Του βλέμμα ο Χριστός παρακολουθούσε τις σκηνές που θα διαδραματιστούν στην τελική μεγάλη διαμάχη. Ήξερε ότι όταν θα πρόφερε το «τετέλεσται», ολόκληρος ο Ουρανός θα θριάμβευε. Το αυτί Του συνέλαβε τη μακρινή μουσική και τα θούρια της νίκης στις ουράνιες αυλές. Γνώριζε ότι η νεκρική κωδωνοκρουσία της κυριαρχίας του Σατανά θα ηχούσε και το όνομα του Χριστού θα εξαγγέλλονταν από τον ένα κόσμο στον άλλο, παντού στο σύμπαν. ΖΧ 654.1

Ο Χριστός χαιρόταν επειδή είχε τη δυνατότητα να κάνει περισσότερα για τους οπαδούς Του από ότι εκείνοι μπορούσαν να ζητήσουν ή να σκεφθούν. Μιλούσε με βεβαιότητα, γνωρίζοντας ότι ένα πανίσχυρο διάταγμα είχε εκδοθεί πριν γίνει ακόμη αυτός ο κόσμος. Γνώριζε ότι η αλήθεια, οπλισμένη με το Άγιο Πνεύμα, θα θριάμβευε στη διαμάχη κατά του κακού και ότι το αιματοβαμμένο λάβαρο θα κυμάτιζε θριαμβευτικά πάνω από τους οπαδούς Του. Γνώριζε ότι η ζωή των πιστών μαθητών Του θα ήταν όπως και η δική Του, μια σειρά από αδιάκοπες νίκες, που δεν γνωρίζονται ως νίκες εδώ, αλλά θα αναγνωριστούν ως νίκες στο ένδοξο μέλλον. ΖΧ 654.2

Ο Χριστός είπε: «Ταύτα ελάλησα πρός εσάς δια να έχητε ειρήνην εν Εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν αλλά θαρσείτε Εγώ ενίκησα τον κόσμον.» Ο Χριστός δεν απέτυχε, ούτε αποθαρρύν θηκε. Οι οπαδοί Του πρέπει να εκδηλώνουν την ίδια στερεά πίστη. Πρέπει να ζήσουν όπως Εκείνος έζησε και να εργαστούν όπως Εκείνος εργάστηκε γιατί εξαρτώνται από Αυτόν, τον μεγάλο Αρχιεργάτη. Πρέπει να έχουν θάρρος, δραστηριότητα και επίμονη. Αν και φαινομενικά ανυπέρβλητα εμπόδια φράζουν το δρόμο τους, με τη χάρη Του πρέπει να προχωρήσουν. Αντί να θρηνούν για τις δυσκολίες, καλούνται να τις υπερπηδήσουν. Δεν πρέπει να απελπίζονται για τίποτε, αλλά να ελπίζουν τα πάντα. Με τη χρυσή αλυσίδα της ασύγκριτης αγάπης Του, ο Χριστός τους έχει δέσει στο θρόνο του Θεού. Ο σκοπός Του είναι να γίνει δική τους η ανώτερη επιρροή του σύμπαντος που προέρχεται από την πηγή όλων των δυνάμεων. Πρέπει να έχουν δύναμη για να αντισταθούν στο κακό, δύναμη εναντίον της οποίας ούτε η Γή, ούτε ο θάνατος, ούτε ο Άδης μπορούν να υπερισχύσουν. Η δύναμη αυτή θα τους καταστήσει ικανούς να νικήσουν όπως νίκησεο Χριστός. ΖΧ 654.3

Η πρόθεση του Χριστού για την επίγεια εκκλησία Του είναι να αντιπροσωπεύει αυτή την ευταξία του Ουρανού, το διακυβερνητικό σύστημα του Ουρανού και τη θεϊκή αρμονία του Ουρανού. Έτσι Εκείνος δοξάζεται μέσω του λαού Του. Μέσω αυτών, ο Ήλιος της Δικαιοσύνης θα λάμπει στον κόσμο με την ίδια πάντοτε λαμπρότητα. Ο Χριστός έδωσε στην εκκλησία Του μεγάλες δυνατότητες για να απολαύσει κάποτε μια πλούσια δόξα από τη λυτρωμένη, εξαγορασμένη ιδιοκτησία Του. Χάρισε στο λαό Του ικανότητες και ευλογίες για να μπορούν να αντιπροσωπεύουν τη δική Του ικανότητα. Η εκκλησία, προικισμένη με τη δικαιοσύνη του Χριστού, είναι ο θεματοφύλακάς Του. Ο πλούτος του ελέους, της χάρης και της αγάπης Του τελικά θα εκτεθεί με όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Στην αγνότητα και στην τελειότητα του λαού Του, ο Χριστός βλέπει την αμοιβή της ταπείνωσής Του και το συμπλήρωμα της δόξας Του, ενώ ταυτόχρονα ο Ίδιος παραμένει το μεγάλο Κέντρο από το οποίο ακτινοβολεί όλη η δόξα. ΖΧ 655.1

Με λόγια γεμάτα δύναμη και ελπίδα ο Σωτήρας τελείωσε τις οδηγίες Του. Τότε άφησε να ξεχυθεί το βάρος που είχε στην ψυχή Του σε μια προσευχή για τους μαθητές Του. Υψώνοντας τα μάτια Του στον Ουρανό, είπε: «Πάτερ, ήλθεν η ώρα δόξασον τον Υιόν Σου, δια να Σε δοξάση και ο Υιός Σου• καθώς έδωκας εις Αυτόν εξουσίαν πάσης σαρκός, δια να δώση ζωήν αιώνιον εις πάντας όσους έδωκας εις Αυτόν. Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι Σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.» ΖΧ 655.2

Ο Χριστός είχε τελειώσει το έργο το οποίο ανέλαβε να κάνει. Είχε δοξάσει το Θεό πάνω στη Γή. Είχε αποκαλύψει το όνομα του Πατέρα. Είχε συγκεντρώσει εκείνους οι οποίοι θα συνέχιζαν το έργο Του μεταξύ των ανθρώπων. Και είπε: «Εδοξάσθην εν αυτοίς. Και δεν είμαι πλέον εν τω κόσμω, αλλ’ ούτοι είναι εν τω κόσμω, και Εγώ έρχομαι πρός Σε Πάτερ άγιε, φύλαξον αυτούς εν τω ονόματί Σου, τους οποίους Μοι έδωκας, δια να ήναι έν καθώς ημείς.» «Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις Εμέ δια του λόγου αυτών δια να ήναι πάντες έν . . . Εγώ εν αυτοίς, και Σύ εν Εμοί δια να ήναι τετελειωμένοι εις έν και να γνωρίζη ο κόσμος ότι Σύ Με απέστειλας, και ηγάπησας αυτούς καθώς Εμέ ηγάπησας.» ΖΧ 656.1

Έτσι χρησιμοποιώντας τη γλώσσα της θεϊκής εξουσίας, ο Χριστός παραδίδει την εκλεκτή Του εκκλησία στην αγκάλη του Πατέρα. Σαν κεχρισμένος αρχιερέας μεσιτεύει για το λαό Του. Σαν πιστός ποιμένας συγκεντρώνει το ποίμνιο Του κάτω από τη σκιά του Παντοκράτορα σε ισχυρό και ασφαλές καταφύγιο. Όσο για τον Ίδιο, Τον περιμένει η τελευταία μάχη με το Σατανά και προχωρεί για να την αντιμετωπίσει. ΖΧ 656.2