Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 72—«ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΔΙΚΗΝ ΜΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΙΝ»

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. 26:20-29,
Μάρκ. 14:17-25, Λουκ. 22:14-23, Ιωάν. 13:18-30. ΖΧ 627.1

«Ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί καθ’ ήν παρεδίδετο, έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκοψε, και είπε, Λάβετε, φάγετε τούτο είναι το σώμα Μου το υπέρ υμών κλώμενον τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν Μου. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων, Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω ονόματί Μου τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν Μου. Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον, και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως Αυτού.» (Α’ Κορ. 11:23-26.) ΖΧ 627.2

Ο Χριστός έστεκε στο μεταβατικό σημείο μεταξύ δύο οικονομιών με τις δύο αντίστοιχες τελετές τους. Εκείνος, ο άμωμος Αμνός του Θεού, θα παρουσίαζε τον εαυτό Του σαν προσφορά περί αμαρτίας και έτσι θα έδινε τέλος στους τύπους και στις λειτουργίες τεσσάρων χιλιάδων χρόνων που προαπεικόνιζαν το θάνατό Του. Καθώς έτρωγε το Πάσχα με τους μαθητές Του, καθιέρωσε στη θέση του την τελετή που θα ήταν το αναμνηστικό της μεγάλης Του θυσίας. Η εθνική γιορτή των Ιουδαίων θα έληγε για πάντα. Η τελετή την οποία ο Χριστός καθιέρωνε θα τηρούταν από τους οπαδούς Του σε όλα τα μέρη και σε όλες τις εποχές. ΖΧ 627.3

Το Πάσχα είχε καθιερωθεί σαν αναμνηστικό της απελευθέρωσης του Ισραήλ από τον Αιγυπτιακό ζυγό. Σύμφωνα με τις υποδείξεις του Θεού, χρόνο με το χρόνο η ιστορία έπρεπε να επαναλαμβάνεται σαν απάντηση της ερώτησης των παιδιών για τη σημασία της τελετής. Έτσι, η θαυμάσια απελευθέρωση θα έμενε πάντα νωπή στη σκέψη όλων. Η τελετή του Δείπνου του Κυρίου δόθηκε σε ανάμνηση της μεγάλης απελευθέρωσης που επετεύχθηκε με το θάνατο του Χριστού. Μέχρι να έρθει για δεύτερη φορά με δύναμη και δόξα, θα τηρούταναυτή η τελετή. Είναι το μέσον με το οποίο το μεγάλο έργο Του για μας, ώστε να διατηρηθεί ζωντανό στη σκέψη μας. ΖΧ 627.4

Κατά την απελευθέρωσή τους από την Αίγυπτο, οι Ισραηλίτες έφαγαν το Πάσχα όρθιοι, με τη μέση τους ζωσμένηκαι με τα ραβδιά τους στα χέρια, έτοιμοι για το ταξίδι τους. Ο τρόπος με τον οποίο γιόρτασαν αυτή την τελετή εναρμονίζονταν με την κατάστασή τους, γιατί ήταν έτοιμοι να διωχτούν από τη χώρα της Αιγύπτου και να αρχίσουν ένα αλγεινό και δύσκολο ταξίδι μέσα στην έρημο. Αλλά στην εποχή του Χριστού τα πράγματα είχαν αλλάξει. Τώρα δεν επρόκειτο να διωχτούν από μια ξένη χώρα, αλλά ήταν οι κάτοικοι της δικής τους χώρας. Με την ανάπαυση που απολάμβαναν, οι άνθρωποι συμμετείχαν στο πασχαλινό γεύμα με όλη τους την άνεση. Γύρω από το τραπέζι ήταν τοποθετημένα ανάκλιντρα και οι συνδαιτημόνες ξαπλωμένοι σε αυτά αναπαύονταν, ακουμπώντας στο αριστερό χέρι, ενώ το δεξί ήταν ελεύθερο για να τρώνε. Σε αυτή τη στάση ένας συνδαιτημόνας μπορούσε να ακουμπήσει το κεφάλι του στο στήθος του διπλανού του. Τα πόδια που ήταν έξω από το ανάκλιντρο μπορούσαν να πλυθούν από κάποιον που περνούσε από το εξωτερικό μέρος του κύκλου. ΖΧ 628.1

Ο Χριστός ήταν καθισμένος στο τραπέζι όπου είχε τοποθετηθεί το πασχαλινό δείπνο. Τα άζυμα που χρησιμοποιούσαν στις ημέρες του Πάσχα ήταν μπροστά Του. Ο πασχαλινός οίνος, ανέγγιχτος από τη ζύμωση, βρίσκονταν επάνω στο τραπέζι. Αυτά τα σύμβολα χρησιμοποίησε ο Χριστός για να απεικονίσει την άμωμη θυσία Του. Τίποτε που να έχει υποστεί ζύμωση — το σύμβολο της αμαρτίας και του θανάτου — δεν μπορούσε να αποδώσει την εικόνα του Χριστού «ως Αμνού αμώμου και ασπίλου.» (Α’ Πέτρ. 1:19.) ΖΧ 628.2

«Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς άρτον, ευλογήσας έκοψε, και έδωκεν εις αυτούς, και είπε, Λάβετε, φάγετε τούτο είναι το σώμα Μου. Και λαβών το ποτήριον, ευχαρίστησε, και έδωκεν εις αυτούς, και έπιον εξ αυτού πάντες. Και είπε πρός αυτούς. Τούτο είναι το αίμα Μου το της καινής διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον αληθώς σας λέγω, ότι δεν θέλω πίει πλέον εκ του γεννήματος της αμπέλου, έως της ημέρας εκείνης, όταν πίνω αυτό νέον εν τη βασιλεία του Θεού.» ΖΧ 628.3

Ο Ιούδας, ο προδότης, ήταν παρών στην τελετή της Θείας Ευχαριστίας. Πήρε από τον Ιησού τα σύμβολα του θρυμματισμένου σώματος και του χυμένου αίματός Του. Άκουσε τα λόγια «Τούτο κάμνετε εις την ιδικήν Μου ανάμνησιν.» Καθισμένος μπροστά στην παρουσία του Αμνού του Θεού, ο προδότης ανεβοκατέβαζε τα σκοτεινά του σχέδια, βυθισμένος στις κατηφείς και εκδικητικές του σκέψεις. ΖΧ 628.4

Στο νίψιμο των ποδών ο Χριστός είχε δώσει μια πειστική απόδειξη ότι καταλάβαινε το χαρακτήρα του Ιούδα. «Δεν είσθε πάντες καθαροί,» είπε. Αυτά τα λόγια έπεισαν το ψευτομαθητή ότι ο Χριστός διάβασε τις κρυφές προθέσεις του. Τώρα ο Χριστός μίλησε πιο καθαρά. Καθώς ήταν καθισμένοι στο τραπέζι, ο Χριστός κοιτάζοντας τους μαθητές Του, είπε: «Δεν λέγω τούτο περί πάντων υμών Εγώ εξεύρω ποιους έκλεξα αλλά δια να πληρωθή η γραφή,» «Ο τρώγων μετ’ Εμού τον άρτον, εσήκωσεν επ’ Εμέ την πτέρναν αυτού.» ΖΧ 629.1

Ακόμη και τώρα οι μαθητές δεν υποψιάστηκαν τον Ιούδα. Αλλά έβλεπαν ότι ο Χριστός ήταν πολύ ταραγμένος. Ένα σύννεφο απλώθηκε πάνω από όλους, η προαίσθηση κάποιας τρομερής συμφοράς της οποίας τη φύση δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Καθώς έτρωγαν σιωπηλοί, ο Ιησούς είπε: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, ότι είς εξ υμών θέλει Με παραδώσει.» Στα λόγια αυτά οι μαθητές τρόμαξαν και θορυβήθηκαν. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως κάποιος από αυτούς θα φέρονταν προδοτικά στο θεϊκό τους Δάσκαλό. Για ποιό λόγο θα Τον πρόδιδαν; Και σε ποιόν; Στην καρδιά τίνος θα μπορούσε να είχε γεννηθεί ένα τέτοιο σχέδιο; Ασφαλώς δεν θα ήταν ένας από τους ευνοούμενους δώδεκα οι οποίοι είχαν το μεγαλύτερο προνόμιο από όλους ακούγοντας τις διδασκαλίες Του, οι οποίοι είχαν γευτεί τη θαυμαστή αγάπη Του και για τους οποίους είχε δείξει τόσο μεγάλη εκτίμηση φέροντάς τους σε στενή επαφή μαζί Του! ΖΧ 629.2

Συναισθανόμενοι τη σπουδαιότητα των λόγων Του και αναλογιζόμενοι πόσο αληθινά ήταν πάντοτε τα λεγόμενά Του, καταλήφθηκαν από φόβο και από έλλειψη εμπιστοσύνης για τον εαυτό τους. Άρχισαν να ερευνούν τις καρδιές τους για να δουν μήπως φώλιαζε εκεί κάποια σκέψη εναντίον του Δασκάλου τους. Βαθιά συγκινημένοι άρχισαν να ρωτούν ο ένας μετά τον άλλο: «Μήπως εγώ είμαι Κύριε;» Αλλά ο Ιούδας σιωπούσε. Τελικά με βαθιά θλίψη ο Ιωάννης ρώτησε: «Κύριε τις είναι;» Ο Ιησούς απάντησε: «Ο εμβάψας μετ’ Εμού εν τω πινακίω την χείρα, ούτος θέλει Με παραδώσει. Ο μεν Υιός του ανθρώπου υπάγει, καθώς είναι γεγραμμένον περί Αυτού ουαί δε εις τον άνθρωπον εκείνον, δια του οποίου ο Υιός του ανθρώπου παραδίδεται καλόν ήτο εις τον άνθρωπον εκείνον, αν δεν ήθελε γεννηθή.» Οι μαθητές εξέταζαν μέχρι τότε προσεκτικά ο ένας το πρόσωπο του άλλου, ρωτώντας: «Μήπως εγώ είμαι, Κύριε;» Τώρα η σιωπή του Ιούδα τράβηξε τα βλέμματα όλων επάνω του. Μέσα στη σύγχυση των ερωτήσεων και των εκφράσεων θαυμασμού, ο Ιούδας δεν άκουσε την απάντηση του Ιησού στην ερώτηση του Ιωάννη. Για να αποφύγει τα ερευνητικά βλέμματα των μαθητών, ρώτησε όπως και αυτοί. «Μήπως εγώ είμαι, Ραββί;» Ο Ιησούς απάντησε με σοβαρότητα: «Συ είπας.» ΖΧ 629.3

Με την έκπληξη και τη σύγχυση που του προκάλεσε η απογύμνωση των προθέσεών του, ο Ιούδας σηκώθηκε βιαστικά να φύγει από το δωμάτιο. «Λέγει λοιπόν πρός αυτόν ο Ιησούς, Ότι κάμνεις, κάμε ταχύτερον. . . . Λαβών λοιπόν εκείνος το ψωμίον, εξήλθεν ευθύς ήτο δε νύξ.» Μαύρη νύχτα πλάκωσε τον προδότη καθώς απομακρύνθηκε από το Χριστό στο σκότος το εξώτερο. ΖΧ 630.1

Μέχρι να κάνει εκείνο το βήμα, για τον Ιούδα δεν είχε εκλείψει η δυνατότητα της μετανοίας. Όταν άφησε την παρουσία του Κυρίου του και των συμμαθητών του, είχε πάρει την τελική του απόφαση. Είχε ξεπεράσει τα όρια. ΖΧ 630.2

Θαυμάσια ήταν η μακρόθυμη συμπεριφορά του Ιησού προς την δοκιμαζόμενη αυτή ψυχή. Δεν παρέλειψε τίποτε που θα μπορούσε να σώσει τον Ιούδα. Ενώ εκείνος είχε ήδη δυο φορές συμφωνήσει να παραδώσει τον Κύριό του, ακόμη ο Ιησούς του πρόσφερε την ευκαιρία να μετανοήσει. Διαβάζοντας τις κρυφές προθέσεις της καρδιάς του προδότη, ο Χριστός έδωσε στον Ιούδα την πειστική απόδειξη της θεότητάς Του. Αυτή ήταν για τον ψεύτικο μαθητή μια τελευταία κλήση για μετάνοια. Η θεανθρώπινη καρδιά του Χριστού αποκρίθηκε σε κάθε έκκληση που Του είχε αποταθεί. Τα κύματα της ευσπλαχνίας αποκρούστηκαν απότην πεισματική υπερηφάνειά του, αλλά ξαναγύριζαν σε αυτόν με μια ισχυρότερη παλίρροια ελκτικής αγάπης. Παρόλο ότι ξαφνιάστηκε και θορυβήθηκε από την αποκάλυψη της ενοχής του, ο Ιούδας έγινε ακόμη πιο αποφασιστικός. Έφυγε από το Μυστικό Δείπνο για να ολοκληρώσει το έργο της προδοσίας. ΖΧ 630.3

Προφέροντας το ουαί κατά του Ιούδα, ο Χριστός είχε ένα σπλαχνικό σκοπό για τους μαθητές Του. Τους έδωσε έτσι την επιστεγαστική απόδειξη ότι Εκείνος ήταν ο Μεσσίας. Τους είπε: «Σας λέγω τούτο πρίν γείνη, δια να πιστεύσητε όταν γείνη, ότι ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ.» Αν ο Χριστός σιωπούσε προφασιζόμενος άγνοια για όσα θα Του συνέβαιναν, οι μαθητές μπορούσαν να σκεφτούν ότι ο Κύριός τους δεν είχε θεϊκή διορατικότητα και ότι είχε βρεθεί προ απροόπτου όταν θα προδίδονταν στα χέρια του δολοφονικού όχλου. Πριν ένα χρόνο ο Ιησούς είχε πει στους μαθητές Του ότι είχε επιλέξει δώδεκα και ότι από αυτούς ο ένας ήταν διάβολος. Τώρα τα λόγια Του προς τον Ιούδα έδειχναν ότι ο Κύριος είχε πλήρη γνώση της προδοσίας του και θα δυνάμωναν την πίστη των πραγματικών οπαδών του Χριστού τον καιρό της ταπείνωσής Του. Όταν ο Ιούδας θα έφθανε στο τραγικό του τέλος, αυτοί θα θυμόντουσαν το ουαί που ο Χριστός είχε εκστομίσει για τον προδότη. ΖΧ 630.4

Ο Σωτήρας είχε επίσης άλλον ένα σκοπό. Δεν στέρησε την υπηρεσία Του από εκείνον που γνώριζε ότι ήταν προδότης. Οι μαθητές δεν κατάλαβαν τα λόγια Του όταν είπε κατά το νίψιμο των ποδιών: «Δεν είσθε πάντες καθαροί,» ούτε όταν στο τραπέζι δήλωσε: «Ο τρώγων μετ’ Εμού τον άρτον, εσήκωσεν επ’ Εμέ την πτέρναν αυτού.» (Ιωάν. 13:11, 18.) Αργότερα, όταν η σημασία των λόγων Του έγινε σαφής, μπόρεσαν να αναλογιστούν την υπομονή και την ευσπλαχνία του Θεού ακόμη και για τους χειρότερους αμαρτωλούς. ΖΧ 631.1

Αν και ο Ιησούς γνώριζε τον Ιούδα από την αρχή, έπλυνε όμως τα πόδια Του. Στον προδότη παραχωρήθηκε το προνόμιο να ενωθεί με το Χριστό, συμμετέχοντας στη Θεία Ευχαριστία. Ο μακρόθυμος Σωτήρας χρησιμοποίησε κάθε παρακίνηση προς τον αμαρτωλό ώστε αυτός να Τον δεχθεί, να μετανοήσει και να καθαριστεί από το μίασμα της αμαρτίας. Αυτό το παράδειγμα είναι για μας. Όταν νομίζουμε ότι κάποιος βρίσκεται στην πλάνη και στην αμαρτία, δεν πρέπει να διακόψουμε την επαφή μας με αυτόν. Δεν πρέπει να τον εγκαταλείψουμε ως θύμα πειρασμού με την αδιάφορη απομάκρυνσή μας ή να τον ωθήσουμε στο πεδίο της μάχης του Σατανά. Αυτή δεν είναι η μέθοδος του Χριστού. Ακριβώς επειδή έσφαλαν και πλανιόντουσαν οι μαθητές, τους ένιψε τα πόδια και όλοι τους εκτός από ένα, οδηγήθηκαν με αυτό τον τρόπο στη μετάνοια. ΖΧ 631.2

Το παράδειγμα του Χριστού απαγορεύει την αποκλειστικότητα στο Δείπνο του Κυρίου. Είναι αλήθεια ότι η φανερή αμαρτία αποκλείει τον ένοχο. Αυτό διδάσκει σαφώς το Άγιο Πνεύμα, (ιδέ Α’ Κορ. 5:11.) Πέρα από αυτό κανείς δεν μπορεί να εκφέρει κρίση. Ο Θεός δεν ανέθεσε στους ανθρώπους να καθορίσουν ποιοί θα μετέχουν σε αυτές τις τελετές. Επειδή ποιός είναι σε θέση να διαβάσει την καρδιά; Ποιός μπορεί να διακρίνει τα ζιζάνια από το σιτάρι; «Ας δοκιμάζη δε εαυτόν ο άνθρωπος, και ούτως ας τρώγη εκ του άρτου, και ας πίνη εκ του ποτηριού.» Διότι «όστις τρώγη τον άρτον τούτον ή πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος θέλει είσθαι του σώματος και του αίματος του Κυρίου.» «Διότι ο τρώγων και πίνων αναξίως, τρώγει και πίνει κατάκρισιν εις εαυτόν, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου.» (Α’ Κορ. 11:28, 27, 29.) ΖΧ 631.3

Όταν οι πιστοί συνέρχονται για την τελετή της Θείας Ευχαριστίας, παραβρίσκονται εκεί και απεσταλμένοι που είναι αόρατοι στα ανθρώπινα μάτια. Ίσως να υπάρχει ένας Ιούδας στη συντροφιά.Αν βρίσκεται, τότε απεσταλμένοι του άρχοντα του σκότους βρίσκονται επίσης εκεί, επειδή αυτοί παρακολουθούν όλους εκείνους που αρνούνται τον έλεγχο του Αγίου Πνεύματος. Ουράνιοι άγγελοι είναι επίσης παρόντες. Αυτοί οι αόρατοι επισκέπτες είναι παρόντες σε κάθε παρόμοια περίπτωση. Ίσως να υπάρχουν στη σύναξη πρόσωπα τα οποία δεν ακολουθούν με την καρδιά τους την αλήθεια και την αγιότητα, αλλά επιθυμούν να λάβουν μέρος στην τελετή. Αυτό δεν πρέπει να τους απαγορευτεί. Υπάρχουν και τώρα μάρτυρες οι οποίοι ήταν παρόντες όταν ο Ιησούς ένιψε τα πόδια των μαθητών και του Ιούδα. Δεν ήταν μόνο τα ανθρώπινα μάτια που παρακολούθησαν εκείνητη σκηνή. ΖΧ 632.1

Μέσω του Αγίου Πνεύματος ο Χριστός βρίσκεται εκεί για να επισφραγίσει την τελετή που ο ίδιος καθιέρωσε. Βρίσκεται εκεί για να απαλύνει την καρδιά και να φέρει σε συναίσθηση της αμαρτίας. Ούτε ένα βλέμμα, ούτε μια σκέψη συντριβής δεν διαφεύγει της προσοχής Του. Περιμένει για το άτομο που μετανοεί με συντριβή καρδιάς. Όλα είναι έτοιμα για την υποδοχή μιας τέτοιας ψυχής. Εκείνος που ένιψε τα πόδια του Ιούδα, επιθυμεί να πλύνει κάθε καρδιά από την κηλίδα της αμαρτίας. ΖΧ 632.2

Κανείς δεν πρέπει να αποκλείσει τον εαυτό του από τη Θεία Κοινωνία επειδή τυχαίνει να βρίσκονται μερικοί ανάξιοι παρόντες. Κάθε μαθητής καλείται να λάβει μέρος δημόσια και να πιστοποιήσει με αυτό ότι δέχεται το Χριστό σαν προσωπικό του Σωτήρα. Αυτές οι συναθροίσεις είναι δικές Του συνεντεύξεις. Εκεί ο Χριστός συναντά το λαό Του και τους δραστηριοποιεί με την παρουσία Του. Πιθανόν, οι καρδιές και τα χέρια που τελούν την Κοινωνία να είναι ακόμη ανάξια. Όμως ο Χριστός είναι εκεί για να υπηρετήσει τα τέκνα Του. Όσοι έρχονται με την πίστη τους προσηλωμένη σε Αυτόν, θα ευλογηθούν πλουσιοπάροχα. Όλοι όσοι παραμελούν τέτοιες ευκαιρίες θεϊκών προνομίων, θα βγουν ζημιωμένοι. Για αυτούς πολύ ορθά μπορεί να ειπωθεί: «Δεν είσθε πάντες καθαροί.» ΖΧ 632.3

Μεταλαμβάνοντας ο Ίδιος με τους μαθητές Του τον άρτο και τον οίνο, ο Χριστός σύναψε συνθήκη με αυτούς ότι θα είναι ο Λυτρωτής τους. Τους χορήγησε την καινούργια διαθήκη μέσω της οποίας όλοι όσοι Τον δέχονται γίνονται παιδιά του Θεού και συγκληρονόμοι του Χριστού. Με τη συνθήκη αυτή ιδιοποιούνται κάθε ευλογία που ο Ουρανός μπορεί να δώσει τόσο για αυτή τη ζωή όσο και για τη μέλλουσα. Αυτό το συμβόλαιο της Διαθήκης έπρεπε να επικυρωθεί με το αίμα του Χριστού. Η εκτέλεση της Θείας Ευχαριστίας θα διατηρούσε ζωντανή την ανυπολόγιστη θυσία που υπέστη για τον καθένα μαθητή ατομικά ενώ αποτελού-σαν μέρος του μεγάλου συνόλου της αμαρτωλής ανθρωπότητας. ΖΧ 632.4

Αλλά η Θεία Κοινωνία δεν πρέπει να είναι περίοδος λύπης. Δεν είναι αυτός ο σκοπός της. Καθώς οι μαθητές του Χριστού συγκεντρώνονται γύρω από το τραπέζι Του, δεν πρέπει να θυμούνται και να θρηνούν για τις ατέλειές τους. Δεν πρέπει να επαναφέρουν στις θρησκευτικές εμπειρίες του παρελθόντος, είτε αυτές οι εμπειρίες ήταν ενθαρρυντικές, είτε απογοητευτικές. Δεν πρέπει να ανακαλούν στη μνήμη τους τις διαφορές μεταξύ αυτών και των αδελφών τους. Όλα αυτά έχουν τακτοποιηθεί με την προπαρασκευαστική τελετή. Ο αυτοέλεγχος, η εξομολόγηση των αμαρτιών, η συμφιλίωση, όλα έχουν προηγηθεί. Τώρα έρχονται να συναντηθούν με το Χριστό. Δεν πρέπει να στέκονται στη σκιά του σταυρού, αλλά στο σωτήριο φως του. Πρέπει να ανοίξουν την ψυχή στις φωτεινές ακτίνες του Ηλίου της Δικαιοσύνης. Με την καρδιά καθαρισμένη από το πολυτιμότατο αίμα του Χριστού, με πλήρη συναίσθηση της παρουσίας Του, αν και αόρατης, πρέπει να ακούσουν τα λόγια Του: «Ειρήνην αφίνω εις εσάς, ειρήνην την Εμήν δίδω εις εσάς ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω Εγώ.» (Ιωάν. 14:27.) ΖΧ 633.1

Ο Κύριός μας λέει: «Όταν αισθάνεσαι κάτω από το κράτος της αμαρτίας, να θυμάσαι ότι Εγώ πέθανα για σένα. Όταν πιέζεσαι, διώκεσαι και θλίβεσαι για Μένα και για το Ευαγγέλιο, να θυμάσαι την αγάπη Μου που είναι τόσο μεγάλη ώστε έδωσα τη ζωή Μου για σένα. Όταν τα καθήκοντά σου φαίνονται δύσκολα και επώδυνα και το φορτίο σου δυσβάσταχτο, να θυμάσαι ότι για σένα υπέμεινα το σταυρό, καταφρονώντας την αισχύνη. Όταν η καρδιά σου λιποψυχεί από τα βάσανα των δοκιμασιών, να θυμάσαι ότι ο Λυτρωτής σου ζει για να μεσιτεύει για σένα.» ΖΧ 633.2

Η Θεία Κοινωνία οδηγεί τη σκέψη στη δευτέρα παρουσία του Χριστού. Αρχικό σκοπό είχε να διατηρήσει ζωντανή την ελπίδα στις διάνοιες των μαθητών. Κάθε φορά που συγκεντρώνονταν για να τιμήσουν τη μνήμη του θανάτου Του, εξιστορούσαν πως «λαβών το ποτήριον, ευχαρίστησε, και έδωκεν εις αυτούς, και έπιον εξ αυτού πάντες. Και είπε προς αυτούς, Τούτο είναι το αίμα Μου, το της καινής διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον αληθώς σας λέγω, ότι δεν θέλω πίει πλέον εκ του γεννήματος της αμπέλου, έως της ημέρας εκείνης, όταν πίνω αυτό νέον εν τη βασιλεία του Πατρός Μου.» Στις θλίψεις τους έβρισκαν παρηγοριά στην ελπίδα της επιστροφής του Κυρίου τους. Για αυτούς η σκέψη αυτή ήταν ανυπολόγιστα πολύτιμη: «Οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον, και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως Αυτού». (Α’ Κορ. 11:26.) ΖΧ 633.3

Αυτά είναι τα περιστατικά που δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε. Η αγάπη του Χριστού με την αιχμαλωτίζουσα δύναμή της πρέπει να διατηρείται πάντα νωπή στη μνήμη μας. Ο Ιησούς θέσπισε αυτή την τελετή για να μιλά σε όλες μας τις αισθήσεις για την αγάπη του Θεού η οποία εκδηλώθηκε για χάρη μας. Δεν μπορεί να υπάρχει ενότητα ανάμεσα στην ψυχή μας και στο Θεό παρά μόνο μέσω του Χριστού. Η ενότητα και η αγάπη μεταξύ αδελφών πρέπει να κατοχυρωθούν και να καταστούν αιώνες μέσω της αγάπης του Χριστού. Τίποτε άλλο εκτός από το θάνατό Του δεν μπορεί να κάνει αυτή την αγάπη αποτελεσματική για μας. Μόνο με το θάνατό Του μπορούμε να προσβλέπουμε με χαρά στη Δευτέρα Παρουσία. Η θυσία Του είναι το κέντρο της ελπίδας μας. Επάνω σε αυτή πρέπει να στηρίξομε την πίστη μας. ΖΧ 634.1

Οι τελετές που αναφέρονται στην ταπείνωση και στα πάθη του Κυρίου μας εκλαμβάνονται κακώς σαν τύποι. Έχουν καθιερωθεί για κάποιον σκοπό. Οι αισθήσεις μας πρέπει να αφυπνιστούν για να συλλάβουν το μυστήριο της ευσέβειας. Είναι προνόμιο να καταλάβουμε πολύ περισσότερο από ότι κάνουμε, τα εξιλαστήρια πάθη του Χριστού. «Καθώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω», έτσι και ο Υιός του ανθρώπου υψώθηκε, «δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον». (Ιωάν. 3:14, 15.) Πρέπει να ατενίζουμε στο σταυρό του Γολγοθά που βαστάζει ένα θνησκόντα Σωτήρα. Το αιώνιο συμφέρον μας απαιτεί να δείξουμε πίστη στο Χριστό. ΖΧ 634.2

Ο Κύριός μας είπε: «Εάν δεν φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου, και δεν πίητε το αίμα Αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς. ΖΧ 634.3

Διότι η σάρξ Μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμα Μου αληθώς είναι πόσις.» (Ιωάν. 6:53, 55.) Αυτό αληθεύει και για τη φυσική μας υπόσταση. Στο θάνατο του Χριστού οφείλουμε ακόμη και την πρόσκαιρη ζωή μας. Το ψωμί που τρώμε είναι πληρωμένο με το πληγωμένο σώμα Του. Το νερό που πίνομε πληρώθηκε με το χυμένο αίμα Του. Κανένας άγιος ή αμαρτωλός δεν τρώει ποτέ την καθημερινή του τροφή χωρίς να τρέφεται από το σώμα και το αίμα του Χριστού. Ο σταυρός του Γολγοθά είναι αποτυπωμένος πάνω σε κάθε καρβέλι ψωμιού. Αντανακλάται στην κάθε πηγή του νερού. Όλα αυτά ο Χριστός τα δίδαξε με τα σύμβολα της μεγάλης Του θυσίας. Το φως που απαυγάζει από τη Θεία Κοινωνία στο υπερώο καθαγιάζει τις προμήθειες της καθημερινής μας ζωής. Το οικογενειακό τραπέζι γίνεται η τράπεζα του Κυρίου, και το κάθε γεύμα καθίσταται μια Θεία Ευχαριστία. ΖΧ 634.4

Και πόσο περισσότερο αληθεύουν τα λόγια του Χριστού για την πνευματική μας υπόσταση. Εκείνος λέει: «Όστις τρώγει την σάρκα Μου, και πίνει το αίμα Μου, έχει ζωήν αιώνιον.» Δεχόμενοι τη ζωή που διαχέεται από το σταυρό του Γολγοθά, μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή της αγιότητας. Αυτή τη ζωή τη δεχόμαστε, αποδεχόμενοι το λόγο Του και κάνοντας τα πράγματα που Εκείνος διέταξε. Έτσι γινόμαστε ένα με Αυτόν. Λέει: «Όστις τρώγει την σάρκα Μου, και πίνει το αίμα Μου, εν Εμοί μένει και Εγώ εν αυτώ. Καθώς Με απέστειλεν ο ζων Πατήρ, και Εγώ ζω δια τον Πατέρα, ούτω και όστις Με τρώγει, θέλει ζήσει και εκείνος δι’ Εμέ.» (Ιωάν. 6:54,56,57.) Αυτό το κείμενο έχει ιδιαίτερη εφαρμογή στη Θεία Κοινωνία. Καθώς η πίστη ενατενίζει στη μεγάλη θυσία του Κυρίου, η ψυχή παίρνει πνευματική δύναμη από κάθε Κοινωνία. Η τελετή δημιουργεί μια ζωντανή επικοινωνία μέσω της οποίας ο πιστός ενώνεται με το Χριστό και έτσι ενώνεται με τον Πατέρα. Κατά μία ειδική έννοια δημιουργεί μια σχέση μεταξύ των εξαρτωμένων ανθρωπίνων υπάρξεων και του Θεού. ΖΧ 635.1

Καθώς παίρνουμε τον άρτο και τον οίνο, σύμβολα του πληγωμένου σώματος και του χυμένου αίματος του Χριστού, με τη φαντασία μας συμμετέχουμε στην κοινωνία του ανωγείου. Μας φαίνεται ότι περνούμε από τον κήπο πού έχει καθαγιαστεί με την αγωνία Εκείνου ο οποίος σήκωσε τις αμαρτίες του κόσμου. Παρακολουθούμε τον αγώνα με τον οποίο επιτεύχθηκε η συμφιλίωσή μας με το Θεό. Ο Χριστός διαγράφεται μεταξύ μας εσταυρωμένος. ΖΧ 635.2

Ενατενίζοντας στον εσταυρωμένο Λυτρωτή, κατανοούμε καλύτερα το μέγεθος και τη σημασία της θυσίας που υπέστη η Μεγαλειότητα του Ουρανού. Το σχέδιο της σωτηρίας εκθειάζεται μπροστά μας και η σκέψη του σταυρού ξυπνά ζωντανούς και ιερούς παλμούς στην καρδιά μας. Στα χείλη μας και στην καρδιά μας ανεβαίνει η δοξολογία προς το Θεό και τον Αρνίο επειδή η υπερηφάνεια και η λατρεία του «εγώ» δεν ευδοκιμούν στην ψυχή που κρατά νωπές στη μνήμη τις σκηνές του Γολγοθά. ΖΧ 635.3

Εκείνος που ενατενίζει στην ασύγκριτη αγάπη του Σωτήρα, θα ανυψωθεί κατά το πνεύμα, θα καθαριστεί στην καρδιά, θα μεταβληθεί στο χαρακτήρα. Θα προχωρήσει και θα γίνει φως στον κόσμο, αντανακλώντας μέχρι ενός σημείου αυτή τη μυστηριακή αγάπη. Όσο περισσότερο στρέφουμε το βλέμμα στο σταυρό του Χριστού, τόσο περισσότερο θα ενστερνιστούμε τη γλώσσα του αποστόλου που είπε: «Εις εμέ δε μη γένοιτο να καυχώμαι, ειμή εις τον σταυρόν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δια του οποίου ο κόσμος εσταυρώθη ως προς εμέ, και εγώ ως προς τον κόσμον.» (Γαλ. 6:14.) ΖΧ 636.1