Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 71—ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΤΩΝ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Λουκ. 22:7-18,
Ιωάν. 13:1-17. ΖΧ 617.1

Στο ανώγειο ενός σπιτιού στα Ιεροσόλυμα ο Χριστός κάθονταν στο τραπέζι μαζί με τους μαθητές Του. Είχαν συγκεντρωθεί για να γιορτάσουν το Πάσχα. Ο Σωτήρας επιθυμούσε να κάνει αυτή τη γιορτή μόνος Του με τους δώδεκα. Ήξερε ότι η ώρα Του είχε φθάσει. Αυτός ήταν το πραγματικό πασχαλινό αρνί. Την ημέρα που οι Ισραηλίτες θα έτρωγαν το Πάσχα, Αυτός έπρεπε να θυσιαστεί. Πολύ σύντομα θα έπινε το ποτήρι της οργής. Πολύ σύντομα θα υφίστατο το τελικό βάπτισμα των παθών. Δεν Του έμεναν παρά λίγες μόνο ήσυχες ώρες και από αυτές ήθελε να επωφεληθούν οι αγαπημένοι Του μαθητές. ΖΧ 617.2

Ολόκληρη η ζωή του Χριστού ήταν μια ζωή ανιδιοτελούς υπηρεσίας. «Δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση» (Ματθ. 20:28), ήταν το μάθημα που δίδασκε με την κάθε πράξη Του. Αλλά οι μαθητές δεν είχαν μάθει ακόμη το μάθημα αυτό. Σε εκείνο το τελευταίο πασχαλινό δείπνο ο Ιησούς επανέλαβε τη διδασκαλία Του με μια εικόνα που αποτυπώθηκε για πάντα στο νου και στην καρδιά τους. ΖΧ 617.3

Οι συνομιλίες που είχε ο Ιησούς με τους μαθητές Του ήταν συνήθως στιγμές ευλογημένης χαράς που ευχαριστούσε όλους τους πολύ. Τα προηγούμενα πασχαλινά δείπνα ήταν γα αυτούς σκηνές εξαιρετικού ενδιαφέροντος. Σε αυτή όμως την περίπτωση ο Χριστός φαίνονταν ταραγμένος. Η καρδιά Του ήταν βαριά και ένα σύννεφο σκίαζε το πρόσωπό Του. Όταν συνάντησε τους μαθητές Του στο ανώγειο, εκείνοι διέκριναν ότι κάτι βασάνιζε πολύ τη σκέψη Του και παρόλο που δε γνώριζαν την αιτία, συμμερίζονταν και αυτοί τη λύπη Του. ΖΧ 617.4

Καθώς συγκεντρώθηκαν γύρω από το τραπέζι, ο Χριστός είπε βαθιά συγκινημένος: «Πολύ επεθύμησα να φάγω το Πάσχα τούτο με σας προτού να πάθω διότι σας λέγω ότι δεν θέλω φάγει πλέον εξ αυτού εωσού εκπληρωθή εν τη βασιλεία του Θεού. Και λαβών το ποτήριον ευχαρίστησε και είπε: Λάβετε τούτο και διαμοιράσατε εις αλλήλους διότι σας λέγω, ότι δεν θέλω πίει εκ του γεννήματος της αμπέλου, εωσού έλθη η βασιλεία του Θεού.» ΖΧ 617.5

Ο Χριστός γνώριζε ότι είχε φτάσει ο καιρός να αφήσει τον κόσμο και να επιστρέψει στον Πατέρα Του. Και «αγαπήσας τους ιδικούς Του τους εν τω κόσμω, μέχρι τέλους ηγάπησεν αυτούς.» Τώρα έστεκε στη σκιά του σταυρού και ο πόνος βασάνιζε την καρδιά Του. Ήξερε ότι την ώρα της προδοσίας Του θα Τον εγκατέλειπαν όλοι. Ήξερε ότι θα θανατώνονταν με τον πιο επαίσχυντο θάνατο, εκείνον που προοριζόταν για τους εγκληματίες. Γνώριζε την αχαριστία και τη σκληρότητα εκείνων που ήρθε να σώσει. Γνώριζε πόσο μεγάλη θυσία έπρεπε να υποστεί και για πόσους πολλούς η θυσία αυτή θα πήγαινε χαμένη. Γνωρίζοντας όλα αυτά που Τον περίμεναν, ήταν φυσικό να κυριευτεί από τις σκέψεις της ταπείνωσης και των παθών Του. Κοίταξε τους δώδεκα οι οποίοι ήταν μαζί Του σαν δικοί Του και οι οποίοι, μετά το όνειδος, τη θλίψη και την οδυνηρή Του κακομεταχείριση, θα έμεναν να παλέψουν μόνοι τους στον κόσμο. Οι σκέψεις των μελλοντικών παθημάτων Του ήταν πάντοτε συνδεδεμένες με τους μαθητές Του. Δεν σκέπτονταν τον εαυτό Του. Η φροντίδα Του για αυτούς απασχολούσε πρώτιστα στη σκέψη Του. ΖΧ 618.1

Πολ λά είχε να πεί στους μαθητές Του το τελευταίο εκείνο βράδυ ο Χριστός. Αν ήταν έτοιμοι να δεχθούν αυτά που επιθυμούσε να τους γνωστοποιήσει, θα είχαν α πα λλα γ ε ί από τη σπαραξ ικάρδ ια αγωνία, από την απογοήτευση και την απιστία. Αλλά ο Ιησούς έβλεπε ότι δεν ήταν σε θέση να βαστάσουν αυτά που είχε να τους πεί. Καθώς κοίταζε τα πρόσωπά τους, τα προειδοποιητικά και παρήγορα λόγια σταματούσαν στα χείλη Του. Για μερικές στιγμές κυριάρχησε απόλυτη σιγή. Ο Ιησούς φαίνονταν σαν να περίμενε κάτι. Οι μαθητές βρίσκονταν σε αμηχανία. Η συμπάθεια και η τρυφερότητα που τους είχε προξενήσει η θλίψη του Χριστού, φαίνονταν ότι είχε περάσει. Τα θλιμμένα λόγια για τα πάθη Του είχαν κάνει ελάχιστη εντύπωση στους μαθητές. Τα βλέμματα που έριχναν ο ένας στον άλλον πρόδιδαν ζηλοφθονία και φιλονικία. ΖΧ 618.2

«Έγεινε δε φιλονεικία μεταξύ αυτών περί του τις εξ αυτών νομίζεται ότι είναι μεγαλήτερος.» Αυτή η φιλονικία συνεχιζόταν ακόμη και με την παρουσία του Χριστού. Το γεγονός αυτό Τον λύπησε και Τον πλήγωσε βαθιά. Οι μαθητές εξακολουθούσαν να υποθάλπουν την προσφιλή τους ιδέα ότι ο Χριστός θα διεκδικούσε την πολιτική Του δύναμη και ότι θα έπαιρνε τη θέση Του στο θρόνο του Δαβίδ. Ενδόμυχα ο καθένας λαχταρούσε την ανώτερη θέση στη βασιλεία. Ο καθένας έκρινε άξιο τον εαυτό του, εν συγκρίσει με τους άλλους. Αντί να θεωρεί τους αδελφούς του ανωτέρους, τοποθετούσε πρώτο τον εαυτό του. Η παράκληση του Ιακώβου και του Ιωάννη να καθίσουν ο ένας στα δεξιά και ο άλλος στα αριστερά του θρόνου του Χριστού είχε προκαλέσει την αγανάκτηση των άλλων. Το ότι οι δύο αδελφοί τόλμησαν να ζητήσουν τις ανώτερες θέσεις, αναστάτωσε τους δέκα τόσο που παραλίγο να καταλήξουν σε διάσπαση. Αισθάνθηκαν ότι είχαν αδικηθεί και ότι τα ταλέντα και η πιστότητα τους δεν είχαν εκτιμηθεί. Ο Ιούδας επιτέθηκε δριμύτερα εναντίον του Ιακώβου και του Ιωάννη. ΖΧ 618.3

Όταν οι μαθητές μπήκαν στο δωμάτιο όπου θα δειπνούσαν, οι καρδιές τους ήταν γεμάτες μνησικακία. Ο Ιούδας κάθισε στην αριστερή πλευρά του Χριστού, ο Ιωάννης στη δεξιά Του. Αν πράγματι υπήρχε κάποια θέση υπεροχής, ο Ιούδας ήταν αποφασισμένος να την καταλάβει. Η θέση υπεροχής θεωρούταν ότι ήταν πλάι στο Χριστό. Και να σκεφθεί κανείς ότι ο Ιούδας ήταν προδότης! ΖΧ 619.1

Είχε όμως δημιουργηθεί και άλλη αφορμή για διχόνοια. Στα γεύματα επικρατούσε η συνήθεια ένας υπηρέτης να πλένει τα πόδια των καλεσμένων. Στην προκειμένη περίπτωση είχε γίνει η σχετική προετοιμασία για την υπηρεσία. Η κανάτα, η λεκάνη και το προσόψι ήταν εκεί, έτοιμα για το νίψιμο των ποδιών. Δεν υπήρχε όμως υπηρέτης και απέμενε στους μαθητές να κάνουν αυτήτη δουλειά. Ο κάθε μαθητής με την πληγωμένη υπερηφάνειά του, αποφάσισε να μη κάνει τη δουλειά του υπηρέτη. Όλοι τους έδειξαν μια στωική αδιαφορία, αγνοώντας πως είχαν κάποιο καθήκον να εκτελέσουν. Με τη σιωπή τους αρνήθηκαν να ταπεινωθούν. ΖΧ 619.2

Πως θα μπορούσε ο Χριστός να οδηγήσει τις δυστυχισμένες εκείνες ψυχές, εκεί όπου ο Σατανάς δεν θα μπορούσε να αποσπάσει αποφασιστική νίκη εις βάρος τους; Πως μπορούσε να τους δείξει ότι η παραδοχή πως ότι ήταν μαθητές Του, δεν τους καθιστούσε πράγματι μαθητές και ούτε τους εξασφάλιζε θέση στη βασιλεία Του; Πως μπορούσε να δείξει ότι το πραγματικό μεγαλείο έγκειται στην υπηρεσία της αγάπης και στην αληθινή ταπεινοφροσύνη; Πως να τους άναβε την αγάπη στην καρδιά και να τους έκανε να καταλάβουν αυτά που επιθυμούσε να τους πει; ΖΧ 619.3

Οι μαθητές δεν έκαναν την παραμικρή προσπάθεια για να εξ-υπηρετήσουν ο ένας τον άλλον. Ο Ιησούς περίμενε λίγο για να δει τι θα έκαναν. Τότε ο θεϊκός Δάσκαλος, σηκώθηκε από το τραπέζι. Βγάζοντας το χιτώνα Του για να μη εμποδίζονται οικινήσεις Του, περιζώστηκε το προσόψι. Με έκπληξη και με ζωηρό ενδιαφέρον οι μαθητές παρακολουθούσαν και περίμεναν σιωπηλοί να δουν τι θα ακολουθούσε. «Έπειτα βάλλει ύδωρ εις τον νιπτήρα, και ήρχισε να νίπτη τους πόδας των μαθητών, και να σπογγίζη με το προσόψιον με το οποίον ήτο διεζωσμένος.» Αυτή η πράξη άνοιξε τα μάτια των μαθητών. Οι καρδιές τους γέμισαν με τρομερή ντροπή και ταπείνωση. Κατάλαβαν τη σιωπηλή επίπληξη και έβλεπαν τώρα ο ένας τον άλλον κάτω από ένα εντελώς καινούργιο πρίσμα. ΖΧ 619.4

Έτσι εκδήλωσε ο Χριστός την αγάπη Του στους μαθητές Του. Το εγωιστικό τους πνεύμα Τον λύπησε, αλλά δεν λογομάχησε μαζί τους για το πρόβλημα που τους απασχολούσε. Αντίθετα, τους έδωσε ένα παράδειγμα που δεν θα το ξεχνούσαν ποτέ. Η αγάπη Του για αυτούς δεν κλονίζονταν εύκολα και ούτε έσβηνε. Γνώριζε ότι ο Πατέρας είχε παραχωρήσει τα πάντα στα χέρια Του και ότι είχε έρθει από το Θεό και θα πήγαινεπρος το Θεό. Είχε πλήρη επίγνωση της θεότητάς Του. Είχε καταθέσει όμως το βασιλικό Του στέμμα και τη βασιλική Του περιβολή. Είχε λάβει σχήμα δούλου. Μια από τις τελευταίες πράξεις της επίγειας ζωής Του ήταν να ζωστεί σαν δούλος και να κάνει το χρέος του δούλου. ΖΧ 620.1

Πριν από το Πάσχα, ο Ιούδας είχε συναντήσει για δεύτερη φορά τους ιερείς και γραμματείς και είχε κλείσει συμφωνία να παραδώσει τον Ιησού στα χέρια τους. Παρόλα αυτά, έπειτα αναμίχθηκε με τους μαθητές σαν να ήταν εντελώς αθώος από κάθε ενοχή. Έτσι, ενδιαφέρθηκε για την προετοιμασία της γιορτής. Οι μαθητές δεν ήξεραν τίποτε από τις προθέσεις του Ιούδα. Μόνοο Ιησούς μπορούσε να διαβάσει το μυστικό του. Όμως δεν τον εξέθεσε. Ο Ιησούς αγωνίζονταν για την ψυχή του. Αισθάνονταν για αυτόν το ίδιο βάρος, όπως και για την Ιερουσαλήμ όταν έκλαψε για τη μοίρα της καταδικασμένης πόλης. Η καρδιά Του θρηνούσε, «Πως θέλω σε εγκαταλείπει;» Ο Ιούδας αισθάνθηκε τη συγκλονιστική δύναμη αυτής της αγάπης. Όταν τα χέρια του Σωτήρα έπλεναν τα σκονισμένα πόδιατου Ιούδα και τα σκούπιζαν με το προσόψι, η καρδιά του σκίρτησε από παρόρμηση. Ήταν έτοιμος να ομολογήσει εκείνη την στιγμή την αμαρτία του. Δεν θέλησε όμως να ταπεινωθεί. Σκλήρυνε την καρδιά του για να μη μετανοήσει και τον κυρίεψαν και πάλι τα παλιά του ένστικτα που για μια στιγμή είχαν αποσοβηθεί,. Ο Ιούδας τώρα προσβλήθηκε από την πράξη του Ιησού να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του. Σκέφτηκε ότι αν ο Ιησούς μπορούσε να ταπεινωθεί σε τέτοιο σημείο, τότε δεν μπορούσε να είναι ο βασιλιάς του Ισραήλ. Κάθε ελπίδα για επίγειες τιμές και κοσμική βασιλεία κατέρρευσε. Ο Ιούδας είδε με ικανοποίηση ότι δεν είχε τίποτε να κερδίσει ακολουθώντας το Χριστό. Όταν κατά τη γνώμη του είδε ότι ο Ιησούς υποβίβασε τον εαυτό Του, πήρε τη στερεά απόφαση να Τον απαρνηθεί και να ομολογήσει ότι εξαπατήθηκε. Τον είχε καταλάβει ο δαίμονας και αποφάσισε να ολοκληρώσει το έργο που είχε συμφωνήσει να κάνει παραδίδοντας τον Κύριό του. ΖΧ 620.2

Διαλέγοντας τη θέση του στο τραπέζι, ο Ιούδας προσπάθησε να καταλάβει την πρωτοκαθεδρία και ο Χριστός σαν υπηρέτης υπηρέτησεπρώτα αυτόν. Ο Ιωάννης, για τον οποίο ο Ιούδας αισθάνονταν μεγάλη πικρία, αφέθηκε τελευταίος. Ο Ιωάννης δεν το εξέλαβε αυτό σαν έλεγχο ή παραμέληση. Καθώς οι μαθητές παρακολουθούσαν την πράξη του Ιησού, είχαν συγκινηθείβαθιά. Όταν ήρθε η σειρά του Πέτρου, αυτός φώναξε παραξενεμένος: «Κύριε, σύ μου νίπτεις τους πόδας;» Η συγκαταβατικότητα του Χριστού ράγισε την καρδιά του. Αισθάνθηκε ντροπή στη σκέψη ότι κανένας από τους μαθητές δεν θέλησε να ασχοληθεί με αυτή την υπηρεσία. Ο Χριστός είπε: «Εκείνο το οποίον κάμνω συ δεν εξεύρεις τώρα, θέλεις όμως γνωρίσει μετά ταύτα.» Ο Πέτρος δεν μπορούσε να ανεχτεί να βλέπει τον Κύριό του, Εκείνον που πίστευε ότι είναι Υιός του Θεού, να κάνει τη δουλειά του υπηρέτη. Η ψυχή του επαναστάτησε μπροστά στην τόση ταπείνωση. Δεν μπορούσε να καταλάβει ότι για αυτό ήρθε στον κόσμοο Χριστός. Παίρνοντας αποφασιστικό ύφος, φώναξε: «Δεν θέλεις νίψει τους πόδας μου εις τον αιώνα.» ΖΧ 621.1

Με σοβαρότητα ο Χριστός τόνισε στον Πέτρο: «Εάν δεν σε νίψω, δεν έχεις μέρος μετ’ Εμού. » Η υπηρεσία την οποία ο Πέτρος αρνήθηκε ήταν ο τύπος ενός ανώτερουκαθαρισμού. Ο Χριστός ήρθε να πλύνει την καρδιά από το στίγμα της αμαρτίας. Αρνούμενος να επιτρέψει στο Χριστό να του πλύνει τα πόδια, ο Πέτρος αρνούταν την ανώτερη κάθαρση που υποδήλωνε εκείνος ο υποδεέστερος καθαρισμός. Ουσιαστικά απέρριπτε τον Κύριό του. Ο Κύριός μας δεν θεωρεί ταπεινωτικό να Τον αφήσομε να εργαστεί για τον εξαγνισμό μας. Η βεβαιότερη ταπεινοφροσύνη είναι το να δεχτούμε με ευγνωμονούσα καρδιά κάθε προμήθεια που έχει γίνει για χάρη μας. Με προθυμία προσφέρουμε την υπηρεσία μας για το Χριστό. ΖΧ 621.2

Στο άκουσμα των λόγων «Εάν δεν σε νίψω, δεν έχεις μέρος μετ’ Εμού,» ο Πέτρος υποχώρησε παρά την υπερηφάνεια και τη στερεά του απόφαση. Δεν μπορούσε να ανεχθεί τη σκέψη του χωρισμού του από το Χριστό. Αυτό θα ήταν ο θάνατός του. Για αυτό είπε: «Μη τους πόδας μου μόνον, αλλά και τας χείρας και την κεφαλήν. Λέγει πρός αυτόν ο Ιησούς, Ο λελουμένος δεν έχει χρείαν ειμή τους πόδας να νιφθή, αλλ’ είναι όλος καθαρός.» ΖΧ 621.3

Αυτά τα λόγια υπονοούν περισσότερα από τη σωματική καθαριότητα. Ο Χριστός μιλάει ακόμη για εκείνη την ανώτερη καθαριότητα, που απεικονίζεται με την κατώτερη. Εκείνος που έβγαινε από το λουτρό ήταν καθαρός, αλλά τα σανδαλωμένα πόδια γρήγορα σκονίζονταν και είχαν πάλι την ανάγκη να πλυθούν. Έτσι, ο Πέτρος και οι πνευματικοί του αδελφοί είχαν πλυθεί στη μεγάλη πηγή που ανοίχτηκε για την αμαρτία και την ακαθαρσία. Ο Χριστός τους είχε αναγνωρίσει για δικούς Του. Ο πειρασμός τους οδήγησε στο κακό και είχαν πάλι την ανάγκη να καθαριστούν με τη χάρη Του. Όταν ο Ιησούς ζώστηκε με το προσόψι για να πλύνει τα σκονισμένα πόδια τους, επιθυμούσε με την πράξη αυτή να διώξειαπό τις καρδιές τους τη διάσπαση, τη ζηλοτυπία και την υπερηφάνεια. Αυτό είχε πολύ σοβαρότερες συνέπειες από το πλύσιμο των σκονισμένων ποδιών. Με το πνεύμα που είχαν, κανείς τους δεν ήταν έτοιμος για επικοινωνία με το Χριστό. Μέχρι να έρθουν σε κατάσταση ταπεινοφροσύνης και αγάπης δεν ήταν έτοιμοι να λάβουν μέρος στο πασχαλινό δείπνο, ούτε να συμμετάσχουν στην αναμνηστική τελετή που επρόκειτο σε λίγο να καθιερώσειο Χριστός. Οι καρδιές τους έπρεπε να καθαριστούν. Η υπερηφάνεια και τα εγωιστικά συμφέροντα δημιουργούν διχόνοια και μίσος, αλλά όλα αυτά ο Χριστός τα «ξεπλυνε» πλένοντας τα πόδια τους. Επήλθε μια αλλαγή στα αισθήματά τους. Βλέποντάς τους ο Χριστός τώρα μπορούσε να πει: «Σείς είσθε καθαροί.» Τώρα είχαν ενότητα στην καρδιά και αγάπη μεταξύ τους. Έγιναν ταπεινοί και επιδεκτικοί διδασκαλίας. Εκτός από τον Ιούδα, ο καθένας τους ήταν έτοιμος να παραχωρήσει στον άλλον την ανώτερη θέση. Τώρα με υποταγμένες και ευγνώμονες καρδιές μπορούσαν να δεχτούν τα λόγια του Χριστού. ΖΧ 622.1

Όπως ο Πέτρος και οι σύντροφοί του, έχουμε και εμείς πλυθεί με το αίμα του Χριστού. Συχνά όμως από την επαφή με το κακό η αγνότητα της καρδιάς ρυπαίνεται. Πρέπει να έρθουμε στο Χριστό για να καθαριστούμε με τη χάρη Του. Ο Πέτρος δεν ήθελε με κανένα τρόπο να φέρει τα σκονισμένα πόδια του σε επαφή με τα χέρια του Κυρίου και Δασκάλου Του. Πόσο συχνά όμως φέρουμε τις αμαρτωλές και μολυσμένες καρδιές μας σε επαφή με την καρδιά του Χριστού! Πόσο Τον λυπεί ο δύστροπος χαρακτήρας μας, η ματαιοδοξία και η υπερηφάνεια μας! Όμως πρέπει να φέρουμε σε Αυτόν όλες τις αδυναμίες και τη ρυπαρότητά μας. Μόνο Εκείνος μπορεί να μας καθαρίσει εντελώς. Μόνο όταν καθαριστούμε με την αποτελεσματική επέμβασή Του είμαστε έτοιμοι να επικοινωνήσουμε μαζί Του. ΖΧ 622.2

Ο Ιησούς είπε στους μαθητές: «Σεις είσθε καθαροί, αλλ’ ουχί πάντες.» Είχε πλύνει τα πόδια του Ιούδα, αλλά η καρδιά του δεν είχε παραχωρηθεί στο Χριστό. Δεν είχε καθαριστεί. Ο Ιούδας δεν είχε υποταχθεί στο Χριστό. ΖΧ 623.1

Αφού ο Χριστός έπλυνε τα πόδια των μαθητών και φόρεσε το ιμάτιό Του, κάθισε πάλι και τότε τους είπε: «Εξεύρετε τι έκαμον εις εσάς; Σεις Με φωνάζετε, Ο Διδάσκαλος και ο Κύριος και καλώς λέγετε, διότι είμαι. Εάν λοιπόν Εγώ, ο Κύριος και ο Διδάσκαλος, σας ένιψα τους πόδας, και σείς χρεωστείτε να νίπτετε τους πόδας αλλήλων. Διότι παράδειγμα έδωκα εις εσάς, δια να κάμνητε και σείς, καθώς Εγώ έκαμον εις εσάς. Αληθώς, αληθώς σας λέγω, δεν είναι δούλος ανώτερος του κυρίου αυτού, ουδέ απόστολος του πέμψαντος αυτόν.» ΖΧ 623.2

Ο Χριστός ήθελε να καταλάβουν οι μαθητές Του ότι αν και έπλυνε τα πόδια τους, αυτό δεν μείωνε καθόλου την αξιοπρέπειά Του. «Σείς Με φωνάζετε, ο Διδάσκαλος και ο Κύριος και καλώς λέγετε, διότι είμαι.» Ακριβώς το γεγονός ότι ήταν τόσο πολύ ανώτερος, προσέδωσε χάρη και έννοια σε αυτή την τελετή. Κανένας δεν υπήρξε τόσο μεγάλος όσο ο Χριστός και όμως έσκυψε στο έπακρο για να κάνει το πιο ταπεινωτικό καθήκον. Για να μη αποπλανηθεί ο λαός Του από τη φιλαυτία που εμφωλεύει στη σαρκική καρδιά και η οποία ενισχύεται με την εξυπηρέτηση του «εγώ», ο Ίδιος ο Χριστός έδωσε το παράδειγμα της ταπεινοφροσύνης. Δεν ήθελε να αναθέσει το σοβαρό αυτό ζήτημα στον άνθρωπο. Του απέδωσε τόσο μεγάλη σημασία, ώστε Αυτός ο Ίδιοςενήργησε σαν υπηρέτης των μαθητών Του. Ενώ διαπληκτίζονταν για την ανώτερη θέση, Αυτός μπροστά στον οποίο θα κλίνει κάθε γόνυ, Αυτόν που οι άγγελοι του Ουρανού θεωρούν τιμή τους να υπηρετούν, γονάτισε να πλύνει τα πόδια αυτών που Τον ονόμαζαν Κύριο. Έπλυνε τα πόδια του προδότη Του. ΖΧ 623.3

Με τη ζωή Του και με τα μαθήματά Του, ο Χριστός έδωσε ένα τέλειο παράδειγμα της ανιδιοτελούς υπηρεσίας η οποία πηγάζει από το Θεό. Ο Θεός δεν ζει για τον εαυτό Του. Δημιουργώντας τον κόσμο και συντηρώντας τα πάντα, εξυπηρετεί συνεχώς τους άλλους. «Αυτός ανατέλλει τον ήλιον Αυτού επί πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επί δικαίους και αδίκους.» (Ματθ. 5:45.) Αυτή την ιδανική υπηρεσία ο Θεός την ανέθεσε στον Υιό Του. Ο Ιησούς προσφέρθηκε να σταθεί επικεφαλής της ανθρωπότητας, ώστε με το παράδειγμά Του να διδάξει τι σημαίνει να υπηρετεί κανείς. Όλη Του η ζωή είχε υποβληθεί στο νόμο της υπηρεσίας. Υπηρετούσεόλους, σε όλους πρόσφερε βοήθεια. Έτσι έζησε σύμφωνα με το νόμο του Θεού και με το παράδειγμά Του έδειξε πως οφείλουμε να τον εφαρμόζουμε και εμείς. ΖΧ 623.4

Επανειλημμένα ο Χριστός προσπάθησε να καθιερώσει αυτή την αρχή μεταξύ των μαθητών Του. Όταν ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης ζήτησαν την πρωτοκαθεδρία, ο Χριστός τους είπε: « Όστις θέλει να γίνη μέγας εν υμίν, ας ήναι υπηρέτης υμών.» (Ματθ. 20:26.) Στη βασιλεία Μου η αρχή της υπεροχής και της προτίμησης δεν έχει καμιά θέση. Το μοναδικό μεγαλείο είναι το μεγαλείο της ταπεινοφροσύνης. Η μοναδική διάκριση βρίσκεται στην αφοσιωμένη υπηρεσία για τους άλλους. ΖΧ 624.1

Τώρα, αφού έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, είπε: «Παράδειγμα έδωκα εις εσάς, δια να κάμνητε και σείς καθώς και Εγώ έκαμον εις εσάς.» Με τα λόγια αυτά ο Χριστός δεν απαίτησε απλώς την εφαρμογή ενός κανόνα φιλοξενίας. Απαιτούνταν πολύ περισσότερα από το πλύσιμο των ποδιών των φιλοξενουμένων για να απαλλαγούν από τη σκόνη της οδοιπορίας. Εδώ ο Χριστός καθιέρωνε μια θρησκευτική τελετή. Με την πράξη του Κυρίου μας η ταπεινή αυτή τελετή έγινε ένας ιερός θεσμός. Έπρεπε να τον τηρήσουν οι μαθητές για να διατηρούν πάντα στη μνήμη τους τα μαθήματα της ταπεινοφροσύνης και της υπηρεσίας. ΖΧ 624.2

Αυτό τον ιερό θεσμό καθιέρωσε ο Χριστός σαν προετοιμασία για την τελετή της θείας ευχαριστίας. Ενώσω η καρδιά του ανθρώπου υποθάλπει υπερηφάνεια, διαφωνία και αγωνίζεται για την υπεροχή, δεν μπορεί να έρθει σε επικοινωνία με το Χριστό. Δεν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε την κοινωνία του σώματος και του αίματός Του. Για αυτό ακριβώς το λόγο, ο Ιησούς καθιέρωσε την τέλεση ενθύμησης της πράξης Του αυτής, πριν από την κοινωνία. ΖΧ 624.3

Καθώς προσέρχονται για αυτή την τελετή, τα τέκνα του Θεού πρέπει να θυμούνται τα λόγια του Κυρίου της ζωής και της δόξας: «Εξεύρετε τι έκαμον εις εσάς; Σείς Με φωνάζετε ο Διδάσκαλος και ο Κύριος και καλώς λέγετε, διότι είμαι. Εάν λοιπόν Εγώ, ο Κύριος και ο Διδάσκαλος, σας ένιψα τους πόδας, και σείς χρεωστείτε να νίπτετε τους πόδας αλλήλων. Διότι παράδειγμα έδωκα εις εσάς, δια να κάμνητε και σείς, καθώς Εγώ έκαμον εις εσάς. Αληθώς, αληθώς σας λέγω, δεν είναι δούλος ανώτερος του Κυρίου αυτού, ουδέ απόστολος ανώτερος του πέμψαντος αυτόν. Εάν εξεύρετε ταύτα, μακάριοι είσθε, εάν κάμνητε αυτά.» Υπάρχει στον άνθρωπο η προδιάθεση να εκτιμά τον εαυτό του περισσότερο από τον αδελφό του, να εργάζεται για τον εαυτό του, να επιδιώκει την ανώτερη θέση και συχνά η τάση αυτή καταλήγει σε άσχημες εικασίες και σε πικρία πνεύματος. Η τελετή που γίνεται πριν από το δείπνο του Κυρίου είναι για να εξαλείψει αυτές τις παρεξηγήσεις, να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τον εγωισμό του, να τον κατεβάσει από το βάθρο της αυτοεξύψωσης, να τον φέρει στην ταπείνωση της καρδιάς. Όλα τα παραπάνωθα τον οδηγήσουν να υπηρετήσει τον αδελφό του. ΖΧ 624.4

Ο ουράνιος Παρατηρητής είναι παρών σε αυτή τη διαδικασία για να μας οδηγήσει στην ενδοσκόπηση, στον έλεγχο της αμαρτίας και στην ευλογημένη βεβαιότητα της συγχώρησης των αμαρτιών. Ο Χριστός με την πληρότητα της χάρης Του βρίσκεται εκεί για να αλλάξει την πορεία των σκέψεων οι οποίες κατευθύνονται στα κανάλια του εγωισμού. Το Άγιο Πνεύμα ξυπνά την ευαισθησία εκείνων που ακολουθούν το παράδειγμα του Κυρίου τους. Καθώς φέρουμε στο νου μας την ταπείνωση του Χριστού για μας, η μια σκέψη διαδέχεται την άλλη. Μια σειρά αναμνήσεων έρχεται στο νου, αναμνήσεις μεγάλης καλοσύνης του Θεού, συμπάθειας και τρυφερότητας των επιγείων φίλων. Λησμονημένες ευλογίες, καταχρασμένα ελέη, παραγνωρισμένες καλοσύνες, ξαναέρχονται στο μυαλό. Φανερώνονται ρίζες πικρίας που έχουν παραγκωνίσει το πολύτιμο φύτρο της αγάπης. Ατέλειες του χαρακτήρα, παραμέληση καθηκόντων, αγνωμοσύνη στο Θεό, ψυχρότητα στους αδελφούς μας, επανέρχονται στη μνήμη. Βλέπουμε την αμαρτία με το φώς που τη βλέπει ο Θεός. Οι σκέψεις μας δεν είναι σκέψεις αυταρέσκειας, αλλά αυστηρού αυτοέλεγχου και ταπείνωσης. Ο νους κινητοποιείται για να καταρρίψει κάθε εμπόδιο που προκαλεί το διαχωρισμό. Οι πονηροί διαλογισμοί και η κακογλωσσιά εγκαταλείπονται. Οι αμαρτίες εξομολογούνται και συγχωρούνται. Η καταπραΰνουσα χάρη του Χριστού έρχεται στην ψυχή και η αγάπη του Χριστού προσελκύει όλες τις καρδιές μαζί σε μια ευλογημένη ενότητα. ΖΧ 625.1

Όταν το μάθημα της προπαρασκευαστικής αυτής τελετής κατανοείται με αυτό τον τρόπο, δημιουργείται στην καρδιά η επιθυμία για μια ανώτερη πνευματική ζωή. Αυτή την επιθυμία θα εκπληρώσει ο ουράνιος Μάρτυρας. Η ψυχή θα ανορθωθεί. Μπορούμε να συμμετέχουμε στην τελετή της θείας Κοινωνίας με τη συναίσθηση ότι οι αμαρτίες μας έχουν συγχωρηθεί. Οι ηλιαχτίδες της δικαιοσύνης του Χριστού θα γεμίσουν τα διαμερίσματα του ναού της ψυχής και του νου. Βλέπουμε τον «Αμνό του Θεού τον αίροντα την αμαρτία του κόσμου». (Βλέπε Ιωάν. 1:29.) ΖΧ 625.2

Εκείνοι που κατανοούν το πνεύμα αυτής της τελετής, δεν μπορούν να τη θεωρήσουν ποτέ σαν μια απλή τελετουργία. Το συνεχές μάθημά της είναι: «Δια της αγάπης δουλεύετε αλλήλους.» (Γαλ. 5:13.) Πλένοντας τα πόδια των μαθητών Του, ο Χριστός απέδειξε ότι θα έκανε οποιαδήποτε υπηρεσία, όσο ταπεινωτική και αν ήταν, προκειμένου να μας καταστήσει συγκληρονόμους Του στα αιώνια πλούτη του ουράνιου θησαυρού. Οι μαθητές Του, κάνοντας την ίδια τελετή, υπόσχονται να υπηρετήσουν τους αδελφούς τους με τον ίδιο τρόπο. Όποτε εκτελείται σωστάαυτή η τελετή, τα τέκνα του Θεού έρχονται σε μια άγια επικοινωνία, βοηθώντας και ευεργετώντας ο ένας τον άλλον. Υπόσχονται ότι θα αφιερώσουν τη ζωή τους σε ανιδιοτελή υπηρεσία. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο μεταξύ τους. Ο αγρός της εργασίας τους είναι τόσο ευρύς όσο είναι και του Κυρίου τους. Ο κόσμος είναι γεμάτος από αυτούς που χρειάζονται να τους εξυπηρετήσουμε. Οι φτωχοί, οι ανάπηροι, οι αμαθείς, βρίσκονται παντού. Αυτοί που ήρθαν σε επικοινωνία με το Χριστό στο ανώγειο, θα προχωρήσουν με σκοπό να υπηρετήσουν όπως Εκείνος έκανε. ΖΧ 626.1

Ο Ιησούς, υπηρετούμενος από όλους στον Ουρανό, ήρθε και έγινε υπηρέτης όλων. Επειδή υπηρέτησε όλους, μέλλει πάλι να υπηρετηθεί και να τιμηθεί από όλους. Εκείνοι που θέλουν να γίνουν μέτοχοι των θείων ιδιοτήτων Του και να συμμεριστούν τη χαρά Του βλέποντας λυτρωμένες ψυχές, πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμα της ανιδιοτελούς υπηρεσίας Του. ΖΧ 626.2

Όλα αυτά συμπεριλαμβάνονται στα λόγια του Χριστού: «Παράδειγμα έδωκα εις εσάς, δια να κάμνητε και σείς, καθώς Εγώ έκαμον εις εσάς.» Με αυτό το σκοπό καθιέρωσε αυτή την υπηρεσία. Λέει: «Εάν εξεύρητε, ταύτα,» εάν δηλαδή γνωρίζετε το σκοπό των μαθημάτων Του, «μακάριοι είσθε, εάν κάμνητε αυτά.» ΖΧ 626.3