Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 68—ΣΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΑΥΛΗ

Το κεφαλαίο αυτό βασίζεται στο Ιωάν. 12:20-43. ΖΧ 593.1

«Ήσαν δε τινές Έλληνες μεταξύ των αναβαινόντων δια να προσκυνήσωσιν εν τη εορτή. Ούτοι λοιπόν ήλθον πρός τον Φίλιππον τον από Βηθσαιδά της Γαλιλαίας, και παρεκάλουν αυτόν λέγοντες, Κύριε, θέλομεν να ίδωμεν τον Ιησούν. Έρχεται ο Φίλιππος και λέγει πρός τον Ανδρέαν και πάλιν ο Ανδρέας και ο Φίλιππος λέγουσι πρός τον Ιησούν.» ΖΧ 593.2

Την ώρα εκείνη το έργο του Χριστού έδινε την εντύπωση μιας οικτρής αποτυχίας. Μπορεί να βγήκε νικητής από τη λογομαχία με τους ιερείς και τους Φαρισαίους, αλλά ήταν φανερό ότι αυτοί δεν θα Τον δέχονταν ποτέ για Μεσσία. Ο τελικός διαχωρισμός είχε φτάσει. Στους μαθητές Του η κατάσταση φαίνονταν απελπιστική. Ο Χριστός πλησίαζε στην ολοκλήρωση του έργου Του. Το μεγάλο γεγονός που δεν αφορούσε μόνο το ιουδαϊκό έθνος αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, θα πραγματοποιούταν σύντομα. Όταν ο Χριστός άκουσε τη θερμή παράκληση «Θέλομεν να ίδωμεν τον Ιησούν,» σαν μια ηχώ της διψασμένης κραυγής του κόσμου, η μορφή Του έλαμψε και είπε: «Ήλθεν η ώρα να δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου.» Στην παράκληση των Ελλήνων έβλεπε προκαταβολικά τα αποτελέσματα της μεγάλης Του θυσίας. ΖΧ 593.3

Αυτοί οι άνθρωποι είχαν έρθει από τη Δύση για να βρουν το Σωτήρα προς το τέλος της ζωής Του, όπως οι Μάγοι είχαν έρθει από τη Ανατολή στην αρχή της ζωής Του. Την εποχή της γέννησης του Χριστού, οι Ιουδαίοι ήταν τόσο απορροφημένοι από τα φιλόδοξα σχέδια τους που δεν αναγνώρισαν την έλευσή Του. Οι Μάγοι όμως ήρθαν από μια ειδωλολατρική χώρα. Με τα δώρα τους στη φάτνη προσκύνησαν το Σωτήρα. Έτσι και εκείνοιοι Έλληνες, αντιπροσωπεύοντας τα έθνη, τις φυλές και τους λαούς του κόσμου, ήρθαν να δουν τον Ιησού. Με τον ίδιο τρόπο οι λαοί όλων των εθνών και όλων των εποχών θα έλκονταν στο σταυρό του Σωτήρα. Έτσι «πολλοί θέλουσιν ελθεί από ανατολών και δυσμών, και θέλουσι καθίσει μετά του Αβραάμ, και Ισαάκ και Ιακώβ εν τη βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 8:11.) ΖΧ 593.4

Οι Έλληνες είχαν ακούσει για τη θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στην Ιερουσαλήμ. Μερικοί υπέθεσανκαι διέδωσαν μάλιστα την είδηση ότι είχε διώξει τους ιερείς και τους άρχοντες από το ναό και ότι επρόκειτο να καταλάβει το θρόνο του Δαβίδ και να βασιλεύσει στο Ισραήλ. Οι Έλληνες επιθυμούσαν να γνωρίσουν την αλήθεια σχετικά με την αποστολή Του. «Θέλομεν να ίδωμεν τον Ιησούν,» είπαν. Η επιθυμία τους εισακούστηκε. Όταν γνωστοποίησαν την παράκληση στο Χριστό, Αυτός βρίσκονταν στην περιοχή του ναού όπου η είσοδοςεπιτρέποντανμόνο στους Ιουδαίους. Ωστόσο, ο Χριστός πήγε να συναντήσει τους Έλληνες στην εξωτερική αυλή και είχε μια προσωπική συνέντευξη με αυτούς. ΖΧ 594.1

Είχε φτάσει η ώρα να δοξαστεί ο Χριστός. Στέκονταν στη σκιά του σταυρού και η αναζήτησή από τους Έλληνες, Του έδειχνε ότι η θυσία στην οποία έμελλε να υποβληθεί θα έφερνε πολλούς γιούς και θυγατέρες στο Θεό. Ήξερε ότι οι Έλληνες σύντομα θα Τον έβαζαν σε τέτοια θέση που ούτε δεν μπορούσαν ποτέ να φανταστούν. Θα Τον έβλεπαν να στέκεται πλάι στο ληστή και στο δολοφόνο Βαραββά τον οποίο ο λαός θα διάλεγε να δώσει χάρη αντί για Τον Υιό του Θεού. Θα άκουγαν τον όχλο, ξεσηκωμένο από τους ιερείς και τους αρχηγούς να κάνουν την επιλογή τους. Στην ερώτηση: «Τι λοιπόν να κάμω τον Ιησούν, τον λεγόμενον Χριστόν;» η απάντηση θα δίνονταν: «Σταυρωθήτω!» (Ματθ. 27:22.) Κάνοντας αυτόν τον εξιλασμό για τις αμαρτίες του κόσμου, ο Χριστός γνώριζε ότι η βασιλεία Του θα ολοκληρώνονταν και θα επεκτείνονταν σε όλο τον κόσμο. Θα εργάζονταν σαν Επανορθωτής και το Πνεύμα Του θα υπερίσχυε. Για μια στιγμή ατένισε στο μέλλον και άκουσε να υψώνονται φωνές από όλα τα μέρη της Γής: «Ιδού ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάν. 1:29.) Στο πρόσωπο αυτών των ξένων είδε την πραγματοποίηση μιας μεγάλης συγκομιδής, που θα επιτυγχάνονταν όταν ο διαχωριστικός τοίχος μεταξύ Ιουδαίων και Εθνικών θα κατέρρεε. Τότε, όλα τα έθνη, οι γλώσσες και οι λαοί θα άκουγαν το μήνυμα της σωτηρίας. Η προσδοκία αυτού του γεγονότος, η εκπλήρωση των ελπίδων του Χριστού, εκφράζεται με τα λόγια: «Ήλθεν η ώρα να δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου » Οτρόπος με τον οποίο ο δοξασμός θα πραγματοποιούταν,δεν θα έφευγε ποτέ από τη σκέψη του Χριστού. Η σύναξη των Εθνικών θα ακολουθούσε τον προσεγγίζοντα θάνατό Του. Μόνο με το θάνατό Του ο κόσμος μπορούσε να σωθεί. Σαν τον κόκκο του σιταριού, ο Υιός του ανθρώπου έπρεπε να πέσει στη Γή, να πεθάνει, να ταφεί και να εξαφανιστεί. Επρόκειτο όμως να επανέλθει στη ζωή. ΖΧ 594.2

Ο Χριστός σκιαγράφησε το μέλλον Του, απεικονίζοντάς το με τα αντικείμενα της φύσης ώστε οι μαθητές να μπορούν να καταλάβουν Με το θάνατό Του θα έφθανε στο πραγματικό αποτέλεσμα της αποστολής Του. «Αληθώς, αληθώς σας λέγω,» είπε, «Εάν ο κόκκος τού σίτου δεν πέση εις την γήν και αποθάνη, αυτός μόνος μένει εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει». Όταν ένα σπυρί σιταριού πέσει στο έδαφος και πεθάνει, τότε βλαστάνει και καρποφορεί. Έτσι και ο θάνατος του Χριστού θα είχε σαν αποτέλεσμα να καρποφορήσει για τη βασιλεία του Θεού. Σύμφωνα με το νόμο του φυτικού βασιλείου, η ζωή θα ήταν το αποτέλεσμα του θανάτου Του. ΖΧ 595.1

Οι καλλιεργητές του εδάφους έχουν πάντοτε αυτή την εικόνα μπροστά τους. Χρόνο με το χρόνο, ο άνθρωπος εξασφαλίζει την προμήθεια του σιταριού του με το να πετάει φαινομενικά το καλύτερο μέρος του. Για ένα διάστημα αυτό πρέπει να κρυφτεί μέσα στο αυλάκι, όπου το προστατεύει ο Θεός. Τότε παρουσιάζεται το φύτρο, μετά το στάχυ και τέλος το σιτάρι μέσα στο στάχυ. Αυτή η αύξηση δεν μπορεί να μεσολαβήσει αν προηγουμένως ο σπόρος δεν ταφεί, δεν κρυφτεί και φαινομενικά χαθεί. ΖΧ 595.2

Ο θαμμένος στη Γή σπόρος καρποφορεί πάλι και με τη σειρά του ξανασπέρνεται. Έτσι αβγατίζει η συγκομιδή. Έτσι και ο θάνατος του Χριστού στο σταυρό του Γολγοθά θα φέρει καρπό για την αιώνια ζωή. Η μελέτη αυτής της θυσίας θα είναι η δόξα εκείνων οι οποίοι σαν καρπός της, θα εξακολουθήσουν να ζουν στους ατελεύτητους αιώνες. ΖΧ 595.3

Ο κόκκος του σιταριού που διαφυλάσσει τη ζωή του δεν παράγει καρπό. Παραμένει μόνος του. Ο Χριστός μπορούσε, αν το ήθελε, να γλυτώσει από το θάνατο. Αν το έκανε αυτό, θα παρέμενε μόνος Του. Δεν μπορούσε να φέρει γιους και θυγατέρες στο Θεό. Μόνο παραδίδοντας τη ζωή Του θα μετέδιδε ζωή στην ανθρωπότητα. Μόνο πέφτοντας στη Γή για να πεθάνει θα μπορούσε να γίνει σπόρος για απέραντο θερισμό. Ο θερισμός αυτός περιλαμβάνει μεγάλο πλήθος από κάθε έθνος, φυλή, γλώσσα και λαό που λυτρώνονται για το Θεό. ΖΧ 595.4

Με αυτή την αλήθεια ο Χριστός σχετίζει το μάθημα της αυτοθυσίας που όλοι πρέπει να μάθουν: «Όστις αγαπά την ψυχήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν και όστις μισεί την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον θέλει φυλάξει αυτήν.» Όλοι όσοι επιθυμούν να φέρουν καρπό σαν συνεργάτες του Χριστού, πρέπει πρώτα να πέσουν στη Γή και να πεθάνουν. Η ζωή πρέπει να ριχτεί μέσα στην αυλακιά των αναγκών του κόσμου. Η ιδιοτέλεια και τα προσωπικά συμφέροντα πρέπει να λείψουν. Ο γεωργός διατηρεί το σπόρο σκορπίζοντάς τον. Έτσι και στην ανθρώπινη ζωή Δίνοντας κανείς ζει. Η ζωή που θα διατηρηθεί είναι η ζωή που προσφέρεται ελεύθερα στην υπηρεσία του Θεού και του ανθρώπου. Εκείνοι που για χάρη του Χριστού θυσιάζουν τη ζωή τους σε αυτό τον κόσμο, θα τη διατηρήσουν αιώνια. ΖΧ 595.5

Η ζωή που δαπανάται για τον εαυτό της είναι σαν το σιτάρι που τρώγεται. Εξαφανίζεται, αλλά δεν αυξάνεται. Ένας άνθρωπος μπορεί να συγκεντρώσει όλα όσα έχει τη δυνατότητα για τον εαυτό του. Μπορεί να ζει, να σκέφτεται και να προγραμματίζει για τον εαυτό του.Η ζωή του όμως περνά και στο τέλος δεν του μένει τίποτε. Ο νόμος της αυτοεξυπηρέτησης είναι ο νόμος της αυτοκαταστροφής. ΖΧ 596.1

Ο Ιησούς είπε: «Εάν Εμέ υπηρετή τις, Εμέ ας ακολουθή και όπου είμαι Εγώ, εκεί θέλει είσθαι και ο υπηρέτης ο Εμός και εάν τις Εμέ υπηρετή, θέλει τιμήσει αυτόν ο Πατήρ.» Όλοι όσοι σηκώνουν μαζί με το Χριστό το σταυρό της θυσίας θα συμμετάσχουν στη δόξα Του. Αυτό που προξενούσε χαρά στο Χριστό μέσα στην ταπείνωση και στον πόνο Του, ήταν ότι οι μαθητές Του θα δοξάζον-ταν μαζί Του. Αυτοί είναι ο καρπός της αυτοθυσίας Του. Η εξωτερίκευση του χαρακτήρα και του πνεύματός Του από μέρους τους, είναι η ανταμοιβή Του και θα είναι επίσης και η χαρά Του στην αιωνιότητα. Αυτή τη χαρά συμμερίζονται μαζί Του όταν ο καρπός της εργασίας και της αυτοθυσίας φανερώνεται στην καρδιά και στη ζωή των άλλων. Είναι συνεργάτες του Χριστού και ο Πατέρας θα τους τιμήσει όπως τιμά τον Υιό Του. ΖΧ 596.2

Τα λόγια εκείνα των Ελλήνων προεικόνιζαν τη σύναξη των Εθνικών και έφεραν στη σκέψη του Ιησού την ολοκλήρωση της αποστολής Του. Το έργο της απολύτρωσης εκτυλίσσονταν μπροστά Του από την εποχή που το σχέδιο εκπονήθηκε στον Ουρανό μέχρι το θάνατό Του που τώρα πλησίαζε. Ένα μυστηριακό σύννεφο φαίνονταν να περιβάλλει τον Υιό του Θεού. Η σκιάγίνονταν αισθητή σε αυτούς που ήταν κοντά Του. Έμενε απορροφημένος σε σκέψεις. Τέλος, διέκοψε τη σιωπή με τη θλιμμένη φωνή Του: «Τώρα η ψυχή Μου είναι τεταραγμένη και τι να είπω; Πάτερ, σώσον Με εκ της ώρας ταύτης.» Με αυτή την προσδοκία ο Χριστός ήδη έπινε το πικρό ποτήρι. Η ανθρώπινη φύση Του έτρεμε την ώρα της εγκατάλειψης, όταν φαινομενικά θα εγκαταλείπονταν ακόμη και από τον Πατέρα Θεό, όταν όλοι θα Τον έβλεπαν τραυματισμένο, πληγωμένο και ταλαιπωρημένο από το Θεό. Του προξενούσε πόνο η δημόσια καταφρόνηση, η κακομεταχείρισηπου έλαβε σαν να ήταν ο χειρότερος κακούργος, ο επαίσχυντος και ατιμωτικός θάνατος. Η προαίσθηση του αγώνα Του ενάντια στις δυνάμεις του σκότους, η συναίσθηση του τρομακτικού φορτίου των ανθρωπίνων παραβάσεων και η οργή του Πατέρα εξαιτίας της αμαρτίας, παρέλυσαν το πνεύμα του Ιησού και μια ωχρότητα θανάτου απλώθηκε στο πρόσωπό Του. ΖΧ 596.3

Τότε εκδήλωσε τη θεία υποταγή στο θέλημα του Πατέρα Του. «Δια τούτο» είπε, «ήλθον εις την ώραν ταύτην. Πάτερ, δόξασόν Σου το όνομα.» Μόνο με το θάνατο του Χριστού μπορούσε να νικηθεί η βασιλεία του Σατανά. Μόνο έτσι μπορούσε ο άνθρωπος να λυτρωθεί και να δοξαστείο Θεός. Ο Ιησούς συγκατάθεσε να περάσει αυτή την αγωνία, δέχτηκε να υποστεί τη θυσία. Ο Μεγαλειότατος του Ουρανού συγκατάθεσε να υποφέρει ως ο «Αίρων την αμαρτίαν». «Πάτερ, δόξασόν Σου το όνομα» είπε. Ενώ ο Χριστός πρόφερε τα λόγια αυτά, μια απάντηση ήρθε από το σύννεφο που αιωρούταν πάνω από το κεφάλι Του: «Και εδόξασα, και πάλιν θέλω δοξάσει.» Ολόκληρη η ζωή του Χριστού, από τη φάτνη μέχρι τη στιγμή που λέχθηκαν αυτά τα λόγια, ήταν δόξα για το Θεό. Κατά την επερχόμενη δοκιμασία, με τα θεανθρώπινα πάθη Του θα δόξαζε το όνομα του Πατέρα Του. ΖΧ 597.1

Στο άκουσμα της φωνής, ένα φώς διαπέρασε το σύννεφο και περιέβαλε το Χριστό, σαν οι βραχίονες της Άπειρης Δύναμης να Τον είχαν περιστοιχίσει όπως ένα πύρινο τείχος. Ο λαός παρακολουθούσε τη σκηνή με έκπληξη και τρόμο. Κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει. Με κλειστά χείλη, κρατώντας την αναπνοή, στέκονταν όλοι με τα μάτια καρφωμένα στον Ιησού. Αφού δόθηκε η μαρτυρία του Πατέρα, το σύννεφο υψώθηκε και διαλύθηκε στον Ουρανό. Για την ώρα, η ορατή επικοινωνία μεταξύ του Πατέρα και του Υιού είχε λήξει. ΖΧ 597.2

«Ο όχλος λοιπόν, ο παρεστώς και ακούσας, έλεγεν ότι έγινε βροντή. Άλλοι έλεγαν, Άγγελος ελάλησε πρός Αυτόν.» Οι Έλληνες που Τον είχαν αναζητήσει, είδαν το σύννεφο, άκουσαν τη φωνή, κατάλαβαν τη σημασία της και διέκριναν πραγματικά το Χριστό. Σε αυτούς είχε αποκαλυφθεί σαν Απεσταλμένος του Θεού. ΖΧ 597.3

Η φωνή του Θεού είχε ακουστεί στη βάπτιση του Χριστού, στην αρχή της διακονίας Του και πάλι στη μεταμόρφωσή Του επάνω στο όρος. Τώρα στο τέλος της διακονίας Του ακούστηκε για τρίτη φορά και πολλοί ήταν εκείνοι που την άκουσαν κάτω από περίεργες συνθήκες. Ο Ιησούς είχε μόλις αναφέρει τη σοβαρότερη αλήθεια για την κατάσταση των Ιουδαίων. Τους είχε απευθύνει την τελευταία Του έκκληση και είχε προφέρει την καταδίκη τους. Πάλι τώρα ο Θεός έθετε τη σφραγίδα Του στην αποστολή του Υιού Του. Αναγνώριζε Εκείνον τον οποίο ο λαός του Ισραήλ είχε απορρίψει. «Η φωνή αύτη δεν έγεινε δι’ Εμέ,» είπε ο Ιησούς, «αλλά δια σας » Ήταν το αποδεικτικό επιστέγασμα της μεσσιανικής Του ιδιότητας, το σημείο από τον Πατέρα ότι ο Ιησούς έλεγε την αλήθεια και ήταν ο Υιός του Θεού. ΖΧ 597.4

Ο Χριστός συνέχισε: «Τώρα είναι η κρίσις του κόσμου τούτου τώρα ο άρχων του κόσμου τούτου θέλει εκβληθή έξω και Εγώ, εάν υψωθώ εκ της γής, θέλω ελκύσει πάντας πρός Εμαυτόν (Τούτο δε έλεγε, δεικνύων με ποίον θάνατον έμελλε να αποθάνη.) » «Αυτή είναι η κρίση του κόσμου. Αν γίνω ο εξιλασμός για τις αμαρτίες των ανθρώπων, ο κόσμος θα φωτιστεί.» Η εξουσία που ασκεί ο Σατανάς επάνω στους ανθρώπους θα συντρίβει. Η παραμορφωμένη εικόνα του Θεού θα αποκατασταθεί στην ανθρωπότητα και μια οικογένεια αγίων πιστών θα κληρονομήσει τελικά την ουράνια κατοικία. Αυτό είναι το αποτέλεσμα του θανάτου του Χριστού. Ο Σωτήρας παρέμεινε απορροφημένος από τους στοχασμούς Του για τη θριαμβευτική σκηνή που εξελισσόταν μπροστά Του. Έβλεπε το σκληρό, ατιμωτικό σταυρό να αστράφτει από δόξα παρά τις τρομερές επιπλοκές του. ΖΧ 598.1

Το έργο όμως της ανθρώπινης απολύτρωσης δεν είναι το μόνο που πραγματοποιείται με τη σταύρωση. Η αγάπη του Θεού που εκδηλώνεται στο σύμπανείναι επίσης ένα έργο για την ανθρώπινη απολύτρωση. Ο άρχοντας του κόσμου βγαίνει προς τα έξω. Οι κατηγορίες που ο Σατανάς πρόβαλε κατά του Θεού διαψεύδονται. Η μομφή την οποία είχε αποδώσει στον Ουρανό χάνεται για πάντα. Άγγελοι και άνθρωποι έλκονται προς τον Λυτρωτή. Ο Χριστός είπε: «Και Εγώ εάν υψωθώ εκ της γής, θέλω ελκύσει πάντας πρός Εμαυτόν.» ΖΧ 598.2

Πολλοί άνθρωποι ήταν συγκεντρωμένοι γύρω από το Χριστό όταν πρόφερε αυτά τα λόγια και κάποιος από αυτούς είπε: «Ημείς ηκούσαμεν εκ του νόμου, ότι ο Χριστός μένει εις τον αιώνα. Και πως συ λέγεις, Ότι πρέπει να υψωθή ο Υιός του ανθρώπου; Τι είναι ούτος ο Υιός του ανθρώπου; Είπε λοιπόν πρός αυτούς ο Ιησούς, Έτι ολίγον καιρόν και το φώς είναι μεθ’ υμών. Περιπατείτε ενόσω έχετε το φώς, δια να μη σας καταφθάση το σκότος και όστις περιπατεί εν τω σκότει, δεν εξεύρει που υπάγει. Ενόσω έχετε το φώς, πιστεύετε εις το φώς, δια να γείνητε υιοί φωτός.» ΖΧ 598.3

«Αλλ’ ενώ έκαμνε τόσα θαύματα έμπροσθεν αυτών, δεν επίστευον εις Αυτόν.» Κάποτε είχαν ρωτήσει το Σωτήρα: «Τι σημείον λοιπόν κάμνεις Σύ, δια να ίδωμεν και να πιστεύσωμεν εις Σέ;» (Ιωάν. 6:30.) Αναρίθμητα σημεία τους είχαν χορηγηθεί, αλλά είχαν κλείσει τα μάτια τους και είχαν σκληρύνει τις καρδιές τους. Τώρα που ο Ίδιος ο Πατέρας είχε μιλήσει και δεν μπορούσαν πια να ζητήσουν ανώτερο σημείο, αρνήθηκα και πάλι να πιστέψουν. ΖΧ 598.4

«Αλλ’ όμως και εκ των αρχόντων πολλοί επίστευσαν εις Αυτόν πλήν δια τους Φαρισαίους δεν ωμολόγουν, δια να μη γείνωσιν αποσυνάγωγοι.» Αγαπούσαν περισσότερο τους επαίνους των ανθρώπων παρά την επιδοκιμασία του Θεού. Για να αποφύγουν την κατάκριση και τη ντροπή, αρνήθηκαν το Χριστό και απέρριψαν την προσφορά της αιώνιας ζωής. Πόσοι ανά τους αιώνες έχουν κάνει το ίδιο πράγμα! Σε αυτούς όλους εφαρμόζονται τα προειδοποι-ητικά λόγια του Σωτήρα: «Ο αθετών Εμέ, και μη δεχόμενος τους λόγους Μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν ο λόγος τον οποίον ελάλησα, εκείνος θέλει κρίνει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.» (Ιωάν. 12:48.) ΖΧ 599.1

Αλίμονο σε εκείνους που δεν γνώρισαν τον καιρό της επίσκεψής τους! Βαδίζοντας αργά και με λύπη στην καρδιά, ο Χριστός άφησε για πάντα τον περίβολο του ναού. ΖΧ 599.2