Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 67—ΟΥΑΙ ΣΤΟΥΣ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥΣ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. 23,
Μάρκ. 12:41-44, Λουκ. 20:45-47, 21:1-4. ΖΧ 580.1

Ήταν η τελευταία μέρα της διδασκαλίας του Χριστού στο ναό. Η γενική προσοχή του μεγάλου πλήθους που συγκεντρώθηκε στην Ιερουσαλήμ, είχε στραφεί σε Αυτόν. Οι άνθρωποι είχαν πλημμυρίσει τις αυλές του ναού, παρακολουθώντας την εξέλιξη της συζήτησης. Με ενδιαφέρον άκουγαν κάθε λέξη που έβγαινε από τα χείλη Του. Ποτέ προηγουμένως δεν είχε διαδραματιστεί μια τέτοια σκηνή. Εκεί στεκόταν ο νεαρός Γαλιλαίος, χωρίς κοσμικές τιμές ή βασιλικές διακρίσεις. Ήταν περιστοιχισμένος από ιερείς με πλουσιοπάροχα άμφιά, από άρχοντες με περιβολή και εμβλήματα που φανέρωναν την υψηλή τους θέση και από γραμματείς που βαστούσαν στα χέρια περγαμηνές στις οποίες συχνά ανέτρεχαν.Ο Ιησούς έστεκε μπροστά τους ήρεμος, με βασιλική αξιοπρέπεια. Σαν περιβεβλημένος με ουράνια εξουσία, έβλεπεαπτόητος τους εχθρούς Του να έχουν περιφρονήσει, να έχουν απορρίψει τις διδασκαλίες Του και πλέον να επιβουλεύονται τη ζωή Του. Πολλοί Του είχαν επιτεθεί επανειλημμένα, αλλά οι σκευωρίες τους να Τον παγιδέψουν και να Τον καταδικάσουν αποδείχτηκαν μάταιες. Αντιμετώπισε τις προκλήσεις τη μια μετά την άλλη, εκθέτοντας την αγνή πεντακάθαρη αλήθεια σε αντίθεση με το σκότος και τις πλάνες των ιερέων και των Φαρισαίων. Παρουσίασε σε εκείνους τους ηγέτες την πραγματική τους κατάσταση και την αναπόφευκτη ανταπόδοση που θα επακολουθούσε η εμμονή τους στα πονηρά έργα. Η προειδοποίηση είχε δοθεί πιστά. Υπολείπονταν όμως ακόμη ένα έργο που έπρεπε να κάνει ο Χριστός. Ένας ακόμη σκοπός που έπρεπε να εκπληρωθεί. ΖΧ 580.2

Το ενδιαφέρον του λαού για το Χριστό και το έργο Του είχε αυξηθείαισθητά. Οι άνθρωποι είχαν γοητευθεί από τη διδασκαλία Του, αλλά ένοιωθαν ακόμη μια μεγάλη σύγχυση. Σέβονταν τους ιερείς και τους ραβίνους για τη νοημοσύνη και την ευσέβεια που έδειχναν. Σε όλα τα θρησκευτικά ζητήματα είχαν εκδηλώσει απεριόριστη υπακοή στην εξουσία τους. Όμως τώρα έβλεπαν αυτούς τους ανθρώπους να προσπαθούν να δυσφημίσουν τον Ιησού, ένα δάσκαλο του οποίου η αρετή και η γνώση παρουσιάζονταν ολοφάνερες ύστερα από κάθε επίθεση. Κοίταζαν τα σκυθρωπά πρόσωπα των ιερέων και πρεσβυτέρων και διέκριναν την ήττα και τη σύγχυση σε αυτά. Απορούσαν που οι άρχοντες δεν ήθελαν να πιστέψουν στον Ιησού, ενώ οι διδασκαλίες Του ήταν τόσο σαφείς και απλές. Οι ίδιοι δεν ήξεραν τώρα ποιά πορεία να ακολουθήσουν. Με ενδιαφέρον και αγωνία παρακολουθούσαν τις κινήσεις εκείνων που σέβονταν πάντα τις συμβουλές του. ΖΧ 580.3

Με τις παραβολές που χρησιμοποίησε ο Χριστός, απέβλεπε αφενός να προειδοποιήσει τους άρχοντες και αφετέρου να διδάξει το λαό που ήθελε να διδαχθεί. Ήταν ανάγκη να μιλήσει πιο καθαρά. Οι άνθρωποι είχαν σκλαβωθεί από το σεβασμό για την παράδοση και από την τυφλή υπακοή σε ένα διεφθαρμένο ιερατείο. Ο Χριστός έπρεπε να σπάσει αυτά τα δεσμά. Έπρεπε να εκθέσει σαφέστερα το χαρακτήρα των ιερέων, των αρχόντων και των Φαρισαίων. ΖΧ 581.1

Είπε: «Επί της καθέδρας του Μωυσέως εκάθισαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι πάντα λοιπόν όσα αν είπωσι πρός εσάς να φυλάττητε, φυλάττετε και πράττετε κατά δε τα έργα αυτών μη πράττετε επειδή λέγουσι, και δεν πράττουσι.» Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι ισχυρίζονταν ότι τους είχε χορηγηθεί η ίδια εξουσία με το Μωυσή. Προσπαθούσαν να καταλάβουν τη θέση του σαν ερμηνευτές του νόμου και κριτές του λαού. Ως εκ τούτου, απαιτούσαν από το λαό σεβασμό και υπακοή στο έπακρο. Ο Ιησούς παρότρυνε τους ακροατές Του να εκτελούν αυτά που οι ραβίνοι δίδασκαν σύμφωνα με το νόμο, αλλά να μη ακολουθούν το παράδειγμά τους. Εκείνοι δεν εφάρμοζαν τις δικές τους διδασκαλίες. ΖΧ 581.2

Επιπλέον δίδασκαν πολλά που ήταν αντίθετα με τις Γραφές. Ο Ιησούς είπε: «Δένουσι φορτία βαρέα και δυσβάστακτα, και επιθέτουσι επί τους ώμους των ανθρώπων δεν θέλουσιν όμως ουδέ δια του δακτύλου αυτών να κινήσωσιν αυτά.» Οι Φαρισαίοι απαιτούσαν ένα πλήθος κανονισμών που για βάση τους είχαν την παράδοση, περιορίζοντας παράλογα την προσωπική ελευθερία. Ορισμένα μέρη του νόμου τα εξηγούσαν με τέτοιο τρόποώστε οι ίδιοι να τους παραβαίνουν στα κρυφά. Όταν επρόκειτο για τα συμφέροντά τους, οι ίδιοι εξαιρούνταν από την τήρησή τους. ΖΧ 581.3

Ο μοναδικός σκοπός τους ήταν να επιδείξουν την ευσέβεια τους. Τίποτε δεν θεωρούταν τόσο απροσπέλαστα ιερό ώστε να μη το χρησιμοποιήσουν για την εξυπηρέτηση αυτού του σκοπού. Ο Θεός είχε πει στο Μωυσή σχετικά με τις εντολές Του. «Θέλεις δέσει αυτούς [τους λόγους] δια σημείον επί της χειρός σου, και θέλουσι είσθαι ως προμετωπίδια μεταξύ των οφθαλμών σου.» (Δευτ. 6:8.) Αυτά τα λόγια έχουν βαθιά σημασία. Ολόκληρος ο άνθρωπος εξευγενίζεται όταν μελετά και εφαρμόζει το λόγο του Θεού. Με έργα δικαιοσύνης και ευσπλαχνίας, τα χέρια θα αποκαλύπτουν σαν σφραγίδα τις αρχές του νόμου του Θεού. Θα παραμένουν καθαρά από δωροδοκίες και από καθετί διεφθαρμένο και απατηλό. Θα είναι δραστήρια σε έργα αγάπης και συμπόνιας. Αγνά και καθαρά τα μάτια θα ατενίζουν προς ένα ευγενικό σκοπό. Η εκφραστική μορφή και το εύγλωττο βλέμμα θα μαρτυρούν τον ακηλίδωτο χαρακτήρα εκείνου ο οποίος αγαπά και τιμά το λόγο του Θεού. Για τους Ιουδαίους της εποχής του Χριστού όλα αυτά ήταν ακατανόητα. Ερμήνευαν έτσι τα διατάγματα που δόθηκαν στο Μωυσή, ώστε να φαίνεται ότι ο άνθρωπος έπρεπε να φέρει επάνω του τις εντολές της Γραφής. Για αυτό το λόγο έγραφαν τις εντολές επάνω σε λωρίδες περγαμηνής και τις έδεναν επιδεικτικά στο κεφάλι και στον καρπό του χεριού. Αυτά όμως δεν έκαναν το νόμο του Θεού να εντυπωθεί πιο σταθερά στη διάνοια και στην καρδιά. Φορούσαν τις περγαμηνές σαν απλά εμβλήματα για να επισύρουν την προσοχή των άλλων. Νόμιζαν ότι φορώντας αυτά έπαιρναν ένα ύφος αφοσίωσης το οποίο επέβαλλε το σεβασμό των ανθρώπων. Ο Ιησούς χτύπησε αμείλικτα αυτή τη μάταια επίδειξη. ΖΧ 582.1

«Πράττουσι δε πάντα τα έργα αυτών, δια να βλέπωνται υπό των ανθρώπων και πλατύνουσι τα φυλακτήρια αυτών, και μεγαλύνουσι τα κράσπεδα των ιματίων αυτών και αγαπώσι τον πρώτον τόπον εν τοις δείπνοις, και τας πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς, και τους ασπασμούς εν ταις αγοραίς, και να ονομάζωνται υπό των ανθρώπων, Ραββί, Ραββί. Σείς όμως μη ονομασθήτε Ραββί διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστόςπάντες δε σεις αδελφοί είσθε. Και πατέρα σας μη ονομάσητε επί της γήςδιότι είς είναι ο Πατήρ σας, ο εν τοις ουρανοίς. Μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός.» Με απλά λόγια ο Σωτήρας απεκάλυψε την εγωιστική φιλοδοξία που συνεχώς αναζητούσε θέση και δύναμη, επιδεικνύοντας μια ψευδή ταπεινοφροσύνη. Η καρδιά τους όμως ήταν γεμάτη φιλαργυρία και φθόνο. Όταν οι άνθρωποι προσκαλούντο σε γεύμα, οι καλεσμένοι τοποθετούνταν σύμφωνα με την κοινωνική τους θέση και εκείνοι έπαιρναν την πιο τιμητική θέση και δέχονταν και τη μεγαλύτερη προσοχή και απολάβαιναν ιδιαίτερα προνόμια. Οι Φαρισαίοι πάντοτε επεδίωκαν να εξασφαλίσουν αυτές τις τιμές. Αυτή τη συνήθεια επίκρινε ο Ιησούς. ΖΧ 582.2

Κατέκρινε ακόμη τη ματαιότητα που έδειχναν επιδιώκοντας τον τίτλο του ραβίνου ή του καθηγητή. Αυτός ο τίτλος, δήλωσε, δεν ανήκει στους ανθρώπους αλλά στο Χριστό. Ιερείς, γραμματείς, άρχοντες, ερμηνευτές και εφαρμοστές του νόμου, όλοι τους ήταν αδέρφια, παιδιά ενός Πατέρα. Ο Ιησούς έδωσε στο λαό να καταλάβει ότι δεν έπρεπε να αποδίδουν σε άνθρωπο κανένα τιμητικό τίτλο που να δείχνει ότι το άτομο αυτό είναι σε θέση να ελέγχει τη συνείδηση ή την πίστη τους. ΖΧ 583.1

Αν ο Χριστός βρίσκονταν στη Γή σήμερα και περιβαλλόταν από εκείνους που φέρουν τον τίτλο του Αιδεσιμότατου ή Σεβασμιότατου, θα επαναλάμβανε τα ίδια αυτά λόγια: «Μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός»; Η Γραφή λέει για το Θεό: «Άγιον και φοβερόν [σεβάσμιον] το όνομα Αυτού.» (Ψαλμ. 111:9.) Σε ποιά ανθρώπινη ύπαρξη ταιριάζει ένας τέτοιος τίτλος; Σε τι περιορισμένο βαθμό παρουσιάζει ο άνθρωπος τη σοφία και τη δικαιοσύνη που ο τίτλος αυτός υπονοεί! Πόσοι από εκείνους που διεκδικούν αυτούς τους τίτλους παριστάνουν λανθασμένα το όνομα και το χαρακτήρα του Θεού! Αλίμονο, πόσο συχνά κρύβονται κοσμικές φιλοδοξίες, δεσποτισμός και ποταπές αμαρτίες κάτω από χρυσοποίκιλτα ενδύματα ενός ανωτάτου ιεραρχικού αξιώματος! Ο Ιησούς συνέχισε: ΖΧ 583.2

«Ο δε μεγαλύτερος από σας θέλει είσθαι υπηρέτης σας. Όστις δε υψώσει εαυτόν, θέλει ταπεινωθή και όστις ταπεινώσει εαυτόν, θέλει υψωθή.» Επανειλημμένα ο Χριστός δίδαξε ότι το πραγματικό μεγαλείο κρίνεται από την ηθική αξία του ατόμου. Στην εκτίμηση του Ουρανού, η αξία του χαρακτήρα έγκειται στο να ζει κανείς για το καλό των συνανθρώπων του, να εκπληρώνει έργα αγάπης και ευσπλαχνίας. Ο Χριστός, ο Βασιλιάς της δόξας, έγινε ο υπηρέτης του αμαρτωλού ανθρώπου. ΖΧ 583.3

«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί» είπε ο Ιησούς, «διότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων επειδή σεις δεν εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχομένους αφίνετε να εισέλθωσι.» Με την διαστρέβλωση των Γραφών, οι ιερείς και οι νομικοί τύφλωναν τις διάνοιες εκείνων που διαφορετικά θα είχαν δεχθεί την επίγνωση της βασιλείας του Χριστού και θα είχαν μάθει να ζουν την ενδότερη και θεϊκή ζωή που είναι ουσιώδης για την πραγματική αγιότητα. ΖΧ 583.4

«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί διότι κατατρώγετε τας οικίας των χηρών, και τούτο επί προφάσει ότι κάμνετε μακράς προσευχάς δια τούτο θέλετε λάβει μεγαλυτέραν καταδίκην.» Οι Φαρισαίοι ασκούσαν μεγάλη επιρροή επάνω στο λαό και αυτό το εκμεταλλεύονταν για να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Αποκτούσαν την εμπιστοσύνη των θεοσεβούμενων χηρών και έπειτα τους εξηγούσαν ότι το καθήκον τους ήταν να αφιερώνουν την περιουσία τους για ιερούς σκοπούς. Αφού εξασφάλιζαν τη διαχείριση των χρημάτων τους, οι ραδιούργοι συνωμότες χρησιμοποιούσαν τα χρήματα αυτά μετά για το ατομικό τους συμφέρον. Για να καλύψουν την ανεντιμότητά τους, έκαναν μακρές δημόσιες προσευχές και έδειχναν στον κόσμο μεγάλη θεοσέβεια. Ο Χριστός τους δήλωσε ότι αυτή η υποκρισία θα προξενούσε τη μεγαλύτερη καταδίκη τους. Η ίδια κριτική απευθύνεται και σήμερα σε πολλούς που κάνουν επίδειξη της ευλάβειας τους. Η ζωή τους είναι κηλιδωμένη από τη φιλαυτία και τη φιλαργυρία, αλλά τα καλύπτουν όλα αυτά με ένα χιτώνα φαινομενικής αγνότητας. Έτσι, για ένα διάστημα εξαπατούν τους συνανθρώπους τους. Δεν μπορούν όμως να εξαπατήσουν το Θεό. Εκείνος διαβάζει κάθε πρόθεση της καρδιάς και θα κρίνει κάθε άνθρωπο σύμφωνα με τα έργα του. ΖΧ 584.1

Ο Χριστός καταδίκασεαδίστακτα τις καταχρήσεις, αλλά ήταν πολύ προσεκτικός να μη κριτικάρει την εκπλήρωση των υποχρεώσεων. Επιτέθηκε κατά της φιλαυτίας που ασκούσε εκβιασμό και καταχρόνταν τα δώρα της χήρας. Ταυτόχρονα όμως παίνεψε τη χήρα που έφερε την προσφορά της στο θησαυροφυλάκιο του Θεού. Η κατάχρηση των δώρων από μέρους των ανθρώπων δεν εμποδίζει το Θεό να ευλογήσει το δωρητή. ΖΧ 584.2

Ο Χριστός βρίσκονταν στην αυλή όπου ήταν τα θησαυροφυλάκια και παρακολουθούσε εκείνους που πήγαιναν να προσφέρουν τις δωρεές τους. Πολλοί από τους πλούσιους έφερναν μεγάλα ποσά που τα παρουσίαζαν επιδεικτικότατα. Ο Ιησούς τους κοίταζε με λύπη χωρίς να επαινέσει τις γενναιόδωρες προσφορές τους. Ξαφνικά το πρόσωπό Του έλαμψε όταν είδε μια φτωχή χήρα να πλησιάζει διατακτικά, σαν να φοβόταν να την δει κανείς. Οι πλούσιοι και οι υπερόπτες γυρόφερναν προκειμένου να αφήσουν τις προσφορές τους. Εκείνη όμως οπισθοχώρησε σαν να μη τολμούσε να πλησιάσει περισσότερο. Όμως είχε την επιθυμία να κάνει κάτι, αν και πολύ μικρό, για το έργο που αγαπούσε. Κοίταξε το δώρο στο χέρι της. Ήταν μηδαμινό συγκρινόμενο με τα δώρα εκείνων που την περιστοίχιζαν. Ωστόσο, αντιπροσώπευε όμως όλα όσα είχε. Μόλις της δόθηκε η ευκαιρία, έριξε βιαστικά την προσφορά της σε δύο λεπτά και γύρισε να φύγει αμέσως. Καθώς γύρισε, αντίκρισε το βλέμμα του Ιησού προσηλωμένο επάνω της. ΖΧ 584.3

Ο Σωτήρας κάλεσε τους μαθητές Του κοντά Του και τους ζήτησε να προσέξουν τη φτώχεια της χήρας. Τότε τα επαινετικά λόγια Του έφθασαν στα αυτιά της: «Αληθώς σας λέγω ότι η χήρα αύτη η πτωχή έβαλε περισσότερον πάντων.» Δάκρυα χαράς κύλησαν από τα μάτια της όταν αισθάνθηκε ότι η πράξη της κατανοήθηκε και εκτιμήθηκε. Πολλοί θα την είχαν συμβουλέψει να κρατήσει το πενιχρό της επίδομα για προσωπική της χρήση επειδή δόθηκε στους καλοταϊσμένους ιερείς και θα χάνονταν ανάμεσα στα πανάκριβα δώρα που είχαν δοθεί στο γαζοφυλάκιο. Ο Ιησούς όμως κατάλαβε τα κίνητρά της. Αυτή πίστευε ότι η υπηρεσία του ναού ήταν προσδιορισμένη από το Θεό και επιθυμούσε να κάνει ότι μπορούσε για να υποστηρίξει το σκοπό αυτό. Έκανε ότι μπορούσε και η πράξη της απετέλεσε ένα αναμνηστικό μνημείοχαράς και αιωνιότητας για κάθε εποχή,. Η καρδιά της πήγε μαζί με το δώρο της. Η αξία του υπολογίστηκε όχι από την τιμή του κέρματος, αλλά από την αγάπη της για το Θεό και το ενδιαφέρον της για το έργο Του, το έργο που την είχε παρακινήσει σε αυτή την πράξη. ΖΧ 585.1

Ο Ιησούς είπε για τη φτωχή χήρα: «Αύτη η πτωχή έβαλε περισσότερον πάντων.» Οι πλούσιοι είχαν προσφέρει από το περίσσευμά τους, πολλοί από αυτούς για να τους δει ο κόσμος και να τους τιμήσει. Οι μεγάλες δωρεές δεν τους στέρησαν από καμιά τους άνεση, ούτε ακόμη και από την πολυτέλεια. Δεν υποβλήθηκαν σε καμιά θυσία και δεν μπορούσαν οι δωρεές τους να συγκριθούν σε αξία με το δίλεπτο της χήρας. ΖΧ 585.2

Το κίνητρο είναι που δίνει αξία στις πράξεις μας και τις σφραγίζει με ανύπαρκτη ή με μεγάλη ηθική αξία. Ο Θεός δεν κρίνει πολυτιμότερα τα μεγάλα πράγματα που βλέπει κάθε μάτι και επαινούνται από κάθε γλώσσα. Τα μικρά καθήκοντα που εκτελούνται με ευχαρίστηση, τα μικρά δώρα που δεν επιδεικνύονται και τα οποία φαίνονται ανάξια στα ανθρώπινα μάτια, συχνά στέκονται πιο ψηλά στα μάτια Του. Μια καρδιά γεμάτη πίστη και αγάπη είναι πολυτιμότερη στο Θεό από το ακριβότερο δώρο. Η φτωχή χήρα έδωσε ότι είχε για τη διαβίωση της για να κάνει το ελάχιστο που μπορούσε να κάνει. Στερήθηκε την τροφή της για να δώσει το δίλεπτο στο έργο που αγαπούσε. Το έκανε με πίστη, με την πεποίθηση ότι ο Ουράνιος Πατέρας της δεν θα παρέβλεπε τη μεγάλη της ανάγκη. Αυτό το αφίλαυτο πνεύμα και η παιδική της πίστη απέσπασαν τον έπαινο του Σωτήρα. ΖΧ 585.3

Ανάμεσα στους φτωχούς υπάρχουν πολλοί που λαχταρούν να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους στο Θεό για τη χάρη Του και για την αλήθεια Του. Επιθυμούν να συμμετέχουν με τους ευπορότερους αδελφούς στη συντήρηση του έργου Του. Δεν πρέπει να απωθήσουμε αυτές τις ψυχές. Ας καταθέσουν τα δίλεπτά τους στην τράπεζα του Ουρανού. Αν προσφέρονται με καρδιά γεμάτη αγάπη για το Θεό, οι φαινομενικά μηδαμινές προσφορές γίνονται ανεκτίμητα δώρα που κερδίζουν την επιδοκιμασία και τις ευλογίες του Θεού. ΖΧ 586.1

Όταν ο Ιησούς είπε για τη χήρα: «Αύτη η πτωχή έβαλε περισσότερον πάντων,» τα λόγια Του ήταν αληθινά όχι μόνο για το κίνητρο, αλλά και για το αποτέλεσμα της προσφοράς της. Εκείνα που έβαλε — τα «δύο λεπτά, τουτέστιν ένα κοδράντην» — έφεραν στο θησαυροφυλάκιο του Θεού ένα χρηματικό ποσό πολύ μεγαλύτερο από τις συνεισφορές των πλουσίων εκείνων Ιουδαίων. Η επιρροή του μικρού αυτού δώρου λειτούργησε σαν ένα ποταμάκι που αν και μικρό στην αρχή, μεγάλωνε διαρκώς και βάθαινε καθώς εξακολουθούσε να ρέει με το πέρασμα του χρόνου. Με χίλιους τρόπους συνέβαλε στην ανακούφιση των φτωχών και στη διάδοση του Ευαγγελίου. Το παράδειγμα της αυτοθυσίας ενήργησε και επηρέασε χιλιάδες καρδιές σε κάθε χώρα και σε κάθε εποχή. Μίλησε σε πλούσιους και φτωχούς, ενώ οι προσφορές τους μεγάλωσαν την αξία του δώρου της. Η ευλογία του Θεού στο δίλεπτο της χήρας έγινε πηγή μεγάλων αποτελεσμάτων. Το ίδιο συμβαίνει και με κάθε δώρο που δίνεται, με κάθε πράξη που επιτελείται από ειλικρινή επιθυμία για τη δόξα του Θεού. Συνδέεται με τις προθέσεις της Παντοδυναμίας. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπολογίσει τα αποτελέσματά του για το καλό. ΖΧ 586.2

Ο Σωτήρας συνέχισε να κατακρίνει δημόσια τους γραμματείς και τους Φαρισαίους: «Ουαί εις εσάς, οδηγοί τυφλοί, οι λέγοντες, Όστις ομόση εν τω ναώ, είναι ουδέν ότις όμως ομόση εν τω χρυσώ του ναού, υποχρεούται. Μωροί και τυφλοί, διότι τις είναι μεγαλύτερος, ο χρυσός, ή ο ναός ο αγιάζων τον χρυσόν; Και, Όστις ομόση εν τω θυσιαστηρίω, είναι ουδέν όστις όμως ομόση εν τω δώρω τω επάνω αυτού, υποχρεούται. Μωροί και τυφλοί, διότι τι είναι μεγαλύτερον, το δώρον ή το θυσιαστήριον το αγιάζον το δώρον;» Οι ιερείς ερμήνευαν τις απαιτήσεις του Θεού σύμφωνα με τα δικά τους εσφαλμένα και περιορισμένα κριτήρια. Τολμούσαν να κάνουν λεπτομερείς διακρίσεις ως προς τη βαρύτητα της ενοχής των διαφόρων αμαρτιών. Άλλες τις έκριναν με επιείκεια και άλλες με μικρότερες συνέπειες, τις θεωρούσαν ασυγχώρητες. Όταν μεσολαβούσαν χρήματα, απάλλασσαν τους ανθρώπους εντελώς από τους όρκους τους. Χάριν των μεγάλων χρηματικών ποσών μερικές φορές παρέβλεπαν σοβαρά εγκλήματα. Ταυτόχρονα οι ιερείς και οι άρχοντες επέβαλαν σε διάφορες περιπτώσεις αυστηρές τιμωρίες για ασήμαντες παραβάσεις. ΖΧ 586.3

«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί διότι αποδεκατίζετε το ηδύοσμον, και το άνηθον, και το κύμινον και αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν ταύτα έπρεπε να πράττητε, και εκείνα να μη αφίνητε». Με αυτά τα λόγια ο Χριστός καταδικάζει πάλι την κατάχρηση μιάς ιερής υποχρέωσης. Την υποχρέωση αυτή καθεαυτή δεν την παραμερίζει. Το σύστημα της αποδεκάτωσης ήταν καθιερωμένο από το Θεό και έχει εφαρμοστεί από αρχαιοτάτων χρόνων. Ο Αβραάμ, ο πατέρας των πιστών, πλήρωσε δέκατα από τα υπάρχοντά του. Οι Ιουδαίοι αρχηγοί αναγνώριζαν την υποχρέωση των δεκάτων και αυτό ήταν ορθό. Δεν άφηναν όμως το λαό να κάνει το καθήκον του σύμφωνα με τις πεποιθήσεις του. Για κάθε ξεχωριστή περίπτωση είχαν θεσπιστεί αυθαίρετοι κανόνες. Οι απαιτήσεις είχαν γίνει τόσο περίπλοκες που ήταν αδύνατο να ανταποκριθούν σε αυτές οι άνθρωποι. Κανείς δεν ήξερε αν είχε εκπληρώσει όλες του τις υποχρεώσεις. Το σύστημα που είχε δώσει ο Θεός ήταν δίκαιο και λογικό αλλά οι ιερείς και οι ραβίνοι το είχαν καταντήσει ένα βαρύ φορτίο. ΖΧ 587.1

Όλα τα διατάγματα του Θεού, έχουν συνέπειες. Ο Χριστός αναγνώρισε το καθήκον της πληρωμής των δεκάτων, υπέδειξε όμως ότι αυτό δεν μπορούσε να προβληθεί σαν δικαιολογία για την παραμέληση άλλων καθηκόντων. Οι Φαρισαίοι φέρονταν εξαιρετικά ακριβολόγοι όταν επρόκειτο να αποδεκατίσουν τα βότανα του κήπου, όπως το άνηθο, το δυόσμο και το κύμινο. Αυτά δεν τους στοίχιζαν πολύ και επιπλέον αποκτούσαν με αυτά τη φήμη της ακριβολογίας και της αγιότητας. Συγχρόνως οι άστοχοι περιορισμοί καταπίε-ζαν το λαό και κατέστρεφαν τον σεβασμό για το ιερό σύστημα που είχε καθιερώσειο ίδιος ο Θεός. Απασχολούσαν τη σκέψη των ανθρώπων με μηδαμινές διακρίσεις και απομάκρυναν την προσοχή τους από τις ουσιώδεις αλήθειες. Τα βαρύτερα θεμέλια του νόμου, η δικαιοσύνη, το έλεος και η αλήθεια είχαν παραμεληθεί. Ο Χριστός είπε: «Ταύτα έπρεπε να πράττητε, και εκείνα να μη αφίνητε». ΖΧ 587.2

Και Άλλοι νόμοι με τον ίδιο τρόπο είχαν διαστρεβλωθεί από τους ραβίνους. Στις οδηγίες που δόθηκαν με το Μωυσή, απαγορεύονταν να τρώνε οτιδήποτε ακάθαρτο. Η χρήση του χοιρινού κρέατος και ορισμένων άλλων ζώων ήταν απαγορευμένη επειδή αυτά μόλυναν το αίμα με ακάθαρτες ουσίες που συντόμευαν τη διάρκεια της ζωής. Οι Φαρισαίοι δεν άφησαν αυτούς τους περιορισμούς όπως τους έδωσε ο Θεός. Έφτασαν σε ακατανόητα άκρα. Μεταξύ άλλων απαιτούσαν από τους ανθρώπους να στραγγίζουν όλο το χρησιμοποιούμενο νερό, μη τυχόν και περιέχει μικροσκοπικά έντομα τα οποία κατατάσσονται στην κατηγορία των ακαθάρτων ζώων. Ο Ιησούς, συγκρίνοντας αυτές τις μηδαμινές απαιτήσεις με το μέγεθος των πραγματικών αμαρτιών τους, είπε στους Φαρισαίους: «Οδηγοί, τυφλοί, οίτινες διϋλίζετε τον κώνωπα και καταπίνετε την κάμηλον». ΖΧ 588.1

«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί διότι παρομοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν όμως γέμουσιν αστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας.» Όπως οι ασβεστωμένοι και καλοστολισμένοι τάφοι κρύβουν μέσα τους αποσυντιθέμενα λείψανα, έτσι η εξωτερική αγιοσύνη των ιερέων και αρχηγών κάλυπτε την παρανομία. Ο Ιησούς συνέχισε: ΖΧ 588.2

«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί διότι οικοδομείτε τους τάφους των προφητών, και στολίζετε τα μνημεία των δικαίων και λέγετε, Εάν ήμεθα εν ταις ημέραις των πατέρων ημών, δεν ηθέλομεν είσθαι συγκοινωνοί αυτών εν τω αίματι των προφητών. Ωστε μαρτυρείτε εις εαυτούς, ότι είσθε υιοί των φονευσάντων τους προφήτας». Για να δείξουν το σεβασμό τους στους νεκρούς προφήτες, οι Ιουδαίοι έδειχναν εξαιρετικό ζήλο, εξωραΐζοντας τους τάφους τους. Δεν επωφελήθηκαν από τις διδασκαλίες τους, ούτε έδωσαν προσοχή στις επιπλήξεις τους. ΖΧ 588.3

Στην εποχή του Χριστού επικρατούσε ο δεισιδαιμονικός σεβασμός για τα κοιμητήρια των νεκρών. Οι άνθρωποι δαπανούσαν μεγάλα ποσά για το στολισμό τους. Στα μάτια του Θεού αυτό ήταν ειδωλολατρία. Με τον άτοπο σεβασμό τους για τους νεκρούς, οι άνθρωποι έδειχναν ότι δεν αγαπούσαν πάνω από όλα το Θεό, ούτε τον πλησίον τους σαν τον εαυτό τους. Η ίδια ειδωλολατρία συνεχίζεται σε μεγάλο βαθμό και σήμερα. Πολλοί θα κριθούν ένοχοι γιατί παραμελούν τις χήρες και τα ορφανά, τους ασθενείς και τους φτωχούς ώστε να ανεγείρουν πολυδάπανα μνημεία στους νεκρούς. Χρόνος, χρήματα και εργασία σπαταλούνται αφειδώς για αυτόν τον σκοπό, ενώ τα καθήκοντα για τους ζωντανούς, καθήκοντα που ο Χριστός πολύ καθαρά απαίτησε, μένουν ανεκτέλεστα. ΖΧ 588.4

Οι Φαρισαίοι έκτιζαν τους τάφους των προφητών και στόλιζαν τα μνημεία τους, λέγοντας ο ένας στον άλλον: «Αν ζούσαμε την εποχή των πατέρων μας, δεν θα είχαμε γίνει ένα με αυτούς, χύνοντας το αίμα των δούλων του Θεού.» Συγχρόνως όμως σχεδίαζαν να αφαιρέσουν τη ζωή του Υιού Του. Αυτό θα πρέπει να είναι ένα μάθημα για μας. Θα πρέπει να ανοίξει τα μάτια μας ως προς τη δύναμη του Σατανά να εξαπατά τον ανθρώπινο νου που απομακρύνεται από το φώς της αλήθειας. Πολλοί ακολουθούν τα ίχνη των Φαρισαίων. Τιμούν εκείνους που έχουν πεθάνει για την πίστη τους. Εκπλήσσονται για την τυφλότητα των Ιουδαίων που απέρριψαν το Χριστό. Δηλώνουν, ότι αν ζούσαμε στις ημέρες Του, θα είχαμε δεχτεί ευχαρίστως τις διδασκαλίες Του. Ποτέ δεν θα συμμετείχαμε στην ενοχή εκείνων που απέρριψαν το Σωτήρα. Όταν όμως η υπακοή στο Θεό απαιτεί αυταπάρνηση και ταπείνωση, τα ίδια άτομα παραβιάζουν τη συνείδησή τους και αρνούνται να υπακούσουν. Έτσι, εκδηλώνουν το ίδιο πνεύμα όπως οι Φαρισαίοι τους οποίους κατέκρινε ο Χριστός. ΖΧ 589.1

Οι Ιουδαίοι ελάχιστα καταλάβαιναν την τρομερή ευθύνη που συνεπάγονταν η απόρριψη του Χριστού. Από την εποχή της πρώτης αθώας αιματοχυσίας, τότε που ο δίκαιος Άβελ πέθανε από το χέρι του Κάϊν, η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται με αυξανόμενο βάρος ενοχής. Σε κάθε εποχή οι προφήτες ύψωσαν τη φωνή τους κατά των αμαρτιών των βασιλέων, των αρχόντων και του λαού, μεταδίδοντας τα λόγια που τους είχε δώσει ο Θεός και υπακούοντας στο θέλημά Του με κίνδυνο της ζωής τους. Από γενιά σε γενιά είχε συσσωρευτεί μια τρομερή τιμωρία για αυτούς που απέρριπταν το φώς και την αλήθεια. Αυτή την τιμωρία επέσυραν πάνω στο κεφάλι τους τώρα οι εχθροί του Χριστού. Η αμαρτία των ιερέων και των αρχόντων ήταν μεγαλύτερη από την αμαρτία κάθε προηγούμενης γενιάς. Απορρίπτοντας το Σωτήρα έγιναν ένοχοι για το αίμα όλων των δικαίων ανθρώπων που είχαν σφαγεί από τον Άβελ μέχρι το Χριστό. Τώρα ετοιμάζονταν να ξεχειλίσουν το ποτήρι της ανομίας τους. Πολύ σύντομα αυτό θα χύνονταν στο κεφάλι τους σαν απονομή δικαιοσύνης. Για αυτό ο Ιησούς τους προειδοποίησε: ΖΧ 589.2

«Δια να έλθη εφ’ υμάς παν αίμα δίκαιον, εκχυνόμενον επί της γής, από του αίματος Άβελ του δικαίου, έως Ζαχαρίου, υιού του Βαραχίου, τον οποίον εφονεύσατε μεταξύ του ναού και του θυσιαστηρίου. Αληθώς σας λέγω, Πάντα ταύτα θέλουσιν ελθεί επί την γενεάν ταύτην.» ΖΧ 589.3

Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι που άκουγαν τον Ιησού, ήξεραν ότι έλεγε την αλήθεια. Ήξεραν με ποιό τρόπο φονεύτηκε ο προφήτης Ζαχαρίας. Ενώ τα προειδοποιητικά λόγια του Θεού ήταν ακόμη στα χείλη του, μια σατανική οργή κατέλαβε τον αποστάτη βασιλιά. Κατά διαταγή του, θανατώθηκε ο προφήτης. Το αίμα του αποτυπώθηκε στις πέτρες της αυλής του ναού και δεν μπορούσε να εξαλειφτεί. Έμενε εκεί σαν μαρτυρία κατά του αποστάτη λαού του Ισραήλ. Όσο παρέμενε ο ναός, θα παρέμεναν και οι κηλίδες εκείνου του δικαίου αίματος, φωνάζοντας το Θεό για εκδίκηση. Καθώς αναφέρθηκε ο Ιησούς σε αυτές τις φοβερές αμαρτίες, ένα ρίγος φρίκης διαπέρασε τα πλήθη. ΖΧ 590.1

Ατενίζοντας το μέλλον, ο Ιησούς δήλωσε ότι η αμετανοησία των Ιουδαίων και η μισαλλοδοξία τους για τους δούλους του Θεού θα ήταν μελλοντικά η ίδια όπως ήταν και στο παρελθόν. ΖΧ 590.2

«Δια τούτο, ιδού Εγώ αποστέλλω πρός εσάς προφήτας και σοφούς και γραμματείς και εξ αυτών θέλετε θανατώσει και σταυρώσει, και εξ αυτών θέλετε μαστιγώσει εν ταις συναγωγαίς σας, και διώξει από πόλεως εις πόλιν.» Προφήτες και σοφοί άνθρωποι γεμάτοι από πίστη και Πνεύμα Άγιο όπως ο Στέφανος, ο Ιάκωβος και πολλοί άλλοι, θα καταδικάζονταν και θα φονεύονταν. Με το χέρι υψωμένο στον Ουρανό και με ένα θεϊκό φώς να περιβάλει τη μορφή Του, ο Χριστός μίλησε σαν κριτής σε αυτούς που έστεκαν μπροστά Του. Η φωνή Του, που είχε ακουστεί τόσο συχνά με τρυφερότητα και ικεσία, τώρα ακούγονταν με έλεγχο και καταδίκη. Οι ακροατές φρίκιασαν. Ποτέ δεν θα μπορούσε να εξαλειφτεί η εντύπωση που τους έκαναν τα λόγια και το βλέμμα Του. ΖΧ 590.3

Η αγανάκτηση του Χριστού στράφηκε κατά της υποκρισίας, κατά των χονδροειδών αμαρτημάτων με τα οποία οι άνθρωποι κατέστρεφαν την ίδια την ψυχή τους, εξαπατώντας το λαό και αφαιρώντας την τιμή από το Θεό. Στους εύσχημους, απατηλούς συλλογισμούς των ιερέων και των αρχόντων, ο Ιησούς διέκρινε το έργο σατανικών ενεργειών. Η κριτική Του κατά της αμαρτίας ήταν σφοδρή και ενδοσκοπική, αλλά δεν πρόφερε λόγια αντεκδίκησης. Είχε μια ιερή οργή κατά του άρχοντα του σκότους, αλλά δεν έδειξε οργισμένη έξαψη. Έτσι και ο Χριστιανός που ζει σε αρμονία με το Θεό, εμφορείται τα ευγενικά αισθήματα της αγάπης και της ευσπλαχνίας. Εκείνος θα αισθάνεται μια ιερή αγανάκτηση κατά της αμαρτίας, χωρίς να εξάπτεται το πάθος και να στηλιτεύει εκείνους που τον στηλιτεύουν. Ακόμη και όταν αντιμετωπίζει εκείνους που κινούνται από μια καταχθόνια δύναμη για να υποστηρίξουν το ψεύδος, με τη χάρη του Χριστού θα εξακολουθήσει να διατηρεί την ηρεμία και την αυτοκυριαρχία του. ΖΧ 590.4

Ένας θεϊκός οίκτος ήταν ζωγραφισμένος στη μορφή του Υιού του Θεού, καθώς έριχνε ένα αργό βλέμμα στο ναό και έπειτα στους ακροατές Του. Με φωνή που πνίγονταν από σπαραγμό καρδιάς και λυγμούς, αναφώνησε: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας, και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους πρός σέ, ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου, καθ’ όν τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε!» Αυτός ήταν ο αγώνας του αποχωρισμού. Ο θρήνος του Χριστού συμπεριέλαβε το ξεχύλισμα της ίδιας της καρδιάς του Θεού. Είναι ο μυστηριώδης αποχαιρετισμός της μακρόθυμης αγάπης της Θεότητας. ΖΧ 591.1

Τόσο οι Φαρισαίοι όσο και οι Σαδδουκαίοι παρέμειναν σιωπηλοί. Ο Ιησούς συγκέντρωσε τους μαθητές Του και ετοιμάζονταν να εγκαταλείψει το ναό, όχι σαν ηττημένος και εξαναγκασμένος να φύγει από την παρουσία των εχθρών Του, αλλά σαν ένας το έργο του οποίου είχε εκπληρωθεί. Αποσύρθηκε νικητής από τον αγώνα. ΖΧ 591.2

Τα πολύτιμα πετράδια που έπεσαν από τα χείλη του Χριστού τη βαρυσήμαντη εκείνη ημέρα φυλάχτηκαν από πολλές καρδιές σαν θησαυρός. Για αυτούς γεννήθηκαν καινούργιες σκέψεις, ξύπνησαν μέσα τους καινούργιες προσδοκίες και μια νέα ζωή ξεκίνησε. Μετά από τη σταύρωση και την ανάσταση του Χριστού, αυτά τα πρόσωπα παρουσιάστηκαν στο προσκήνιο και εκπλήρωσαν τη θεία αποστολή τους με σοφία και ζήλο ανάλογο προς το μεγαλείο του έργου. Έφεραν το μήνυμα που απευθύνονταν στις καρδιές των ανθρώπων, εξουδετερώνοντας τις παλιές δεισιδαιμονίες οι οποίες χώλαιναν τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Μπροστά στη μαρτυρία τους οι ανθρώπινες θεωρίες και φιλοσοφίες ηχούσαν σαν ανόητοι μύθοι. Τα αποτελέσματα προήλθαν από τα λόγια του Σωτήρα προς εκείνο τα εμβρόντητο και έντρομο πλήθος στο ναό της Ιερουσαλήμ ήταν κραταιά. ΖΧ 591.3

Αλλά ο Ισραήλ σαν έθνος είχε αποχωριστεί από το Θεό. Οι φυσικοί κλάδοι της ελιάς είχαν αποκοπεί. Αντικρίζοντας για τελευταία φορά το εσωτερικό του ναού, ο Ιησούς, βαθύτατα συγκινημένος είπε: «Ιδού αφίνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος. Διότι σας λέγω, δεν θέλετε Με ιδεί εις το εξής, εωσού είπητε, Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε αποκαλέσει το ναό οίκο του Πατέρα Του. Τώρα όμως, καθώς ο Υιός του Θεού έβγαινε έξω από αυτά τα τείχη, η παρουσία του Θεού θα αποσύρονταν για πάντα από το ναό που είχε κτιστεί για τη δόξα Του. Από εδώ και πέρα οι τελετές του δεν θα είχαν πια καμία σημασία και οι λειτουργίες του θα ήταν παρωδία. ΖΧ 591.4