Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 64—ΕΝΑΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΑΑΟΣ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο
Μάρκ. 11:11-23, Ματθ. 21:17-19. ΖΧ 548.1

Η θριαμβευτική είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα ήταν μια αμυδρή σκιαγράφηση της μελλοντικής έλευσης Του στα σύννεφα του Ουρανού με δύναμη και δόξα, ανάμεσα στο θρίαμβο των αγγέλων και τον πανηγυρισμό των αγίων. Τότε θα εκπληρωθούν τα λόγια του Χριστού προς τους ιερείς και τους Φαρισαίους: «Δεν θέλετε Με ιδεί εις το εξής, εωσού είπητε, Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.» (Ματθ. 23:39.) Ο Ζαχαρίας είδεσε προφητική οπτασία την ημέρα του τελικού θριάμβου. Είδε ακόμη και την καταδίκη εκείνων που είχαν απορρίψει το Χριστό κατά την πρώτη Του έλευση: «Θέλουσιν επιβλέψει επ’ Εμέ, τον οποίον εξεκέντησαν και θέλουσι πενθήσει δι’ Αυτόν, ως πενθεί τις δια τον μονογενή αυτού και θέλουσι λυπηθή δι’ Αυτόν, ως ο λυπούμενος δια τον πρωτότοκον αυτού.» (Ζαχ. 12:10.) Αυτή τη σκηνή είδε ο Χριστός όταν αντίκρισε την πόλη και έκλαψε για αυτή. Στην πρόσκαιρη καταστροφή της Ιερουσαλήμ έβλεπε την τελική καταστροφή του λαού που ήταν ένοχος για το αίμα του Υιού του Θεού. ΖΧ 548.2

Οι μαθητές έβλεπαν το μίσος των Ιουδαίων για το Χριστό, αλλά δεν μπορούσαν ακόμη να δουν μέχρι που θα έφθανε Δεν καταλάβαιναν την πραγματική κατάσταση του λαού του Ισραήλ, ούτε κατανοούσαν την ανταπόδοση που θα έπεφτε στην Ιερουσαλήμ. Αυτό το γεγονός ο Χριστός τους το απεκάλυψε με ένα παραβολικό μάθημα. ΖΧ 548.3

Η τελευταία έκκληση για την Ιερουσαλήμ πήγε χαμένη. Οι ιερείς και οι άρχοντε ς είχαν ακούσει την προφητική φωνή του παρελθόντος να αντηχεί από τα πλήθη σε απάντηση της ερώτησής τους: «Τις είναι Ούτος;» Δεν τη δέχθηκαν όμως σαν τη φωνή της θείας έμπνευσης. Γεμάτοι έξαψη και οργή βάλθηκαν να κ α τα σ ιγά σουν την κοσμοσυρροή. Υπήρχαν Ρωμαίοι εκεί αξιωματικοί και σ’ αυτούς κατήγγειλαν τον Ιησού οι εχθροί Του σαν αρχηγό μιάς επανάστασης. Τον παρουσίασαν ότι ήθελε να καταλάβει το ναό καινα δεσπόσει σαν βασιλιάς στην Ιερουσαλήμ. ΖΧ 548.4

Αλλά η ήρεμη φωνή του Ιησού σιώπησε για λίγο το θορυβημένο πλήθος, καθώς για μια ακόμη φορά δήλωσε ότι δεν είχε έρθει να ιδρύσει καμιά πρόσκαιρη εξουσία. Σύντομα θα ανέβαινε στον Πατέρα Του και οι κατήγοροί Του δεν θα Τον έβλεπαν μέχρι να επιστρέψει περιβεβλημένος με δόξα. Τότε, όταν θα ήταν πια πολύ αργά για τη σωτηρία τους, θα Τον αναγνώριζαν. Ο Ιησούς είπε αυτά τα λόγια με θλίψη, τονίζοντάς τα με ιδιαίτερη έμφαση. Οι Ρωμαίοι αξιωματικοί σιώπησαν και ηρέμησαν. Οι καρδιές τους, αν και ξένες στη θεία επιρροή, συγκινήθηκαν όσο ποτέ προηγουμένως. Στη γαλήνια και ιεροπρεπή μορφή του Ιησού διάβασαν την αγάπη, τη φιλανθρωπία και την ανεπιτήδευτη αξιοπρέπεια. Ένοιωσαν μια συμπάθεια που δεν μπορούσαν να την εξηγήσουν. Αντί να συλλάβουν τον Ιησού, ήταν διατεθειμένοιμάλλον να Του δείξουν σεβασμό. Στρεφόμενοι στους ιερείς και στους άρχοντες, τους κατηγόρησαν ότι αυτοί ήταν που δημιουργούσαν την ταραχή. Οι αρχηγοί, δυσαρεστημένοι και ηττημένοι, απευθύνθηκαν τότε στο λαό με τα παράπονά τους και εξοργισμένοι άρχισαν να διαπληκτίζονται μεταξύ τους. ΖΧ 549.1

Εν τω μεταξύ, ο Ιησούς πέρασε απαρατήρητος μέσα στο ναό. Όλα εκεί ήταν ήσυχα, γιατί ο λαός είχε συγκεντρωθεί στη σκηνή του Όρους των Ελαιών. Για λίγη ώρα ο Ιησούς έμεινε στο ναό, παρατηρώντας τον με λυπημένο βλέμμα. Μετά αποσύρθηκε με τους μαθητές Του και επέστρεψε στη Βηθανία. Όταν ο λαός Τον αναζήτησε για να Τον ενθρονίσει, δεν Τον βρήκε. ΖΧ 549.2

Ολόκληρη τη νύχτα πέρασε ο Ιησούς προσευχόμενος και το πρωί ήρθε πάλι στο ναό. Στο δρόμο Του πέρασε από ένα οπωρώνα με συκιές. Πεινούσε «και ιδών μακρόθεν συκήν έχουσαν φύλλα, ήλθεν αν τυχόν εύρη τι εν αυτή και ελθών επ’ αυτήν, ουδέν εύρεν ειμή φύλλα διότι δεν ήτο καιρός σύκων.» ΖΧ 549.3

Δεν ήταν εποχή για ώριμα σύκα, εκτός από ορισμένες περιοχές. Για τα υψώματα γύρω από την Ιερουσαλήμ πραγματικά μπορούσε να λεχθεί: «Δεν ήτο καιρός σύκων.» Στο συκεώνα που είχε έρθει ο Ιησούς, ένα δένδρο φαίνονταν πιο ώριμο από τα άλλα. Ήταν ήδη καλυμμένο με φύλλα. Είναι χαρακτηριστικό της συκιάςνα παρουσιάζεται ο καρπός, πριν ακόμη βγουν τα φύλλα. Για αυτό το πυκνόφυλλο αυτό δένδρο έδινε την εντύπωση ότι είχε ώριμο καρπό. Το παρουσιαστικό του ήταν απατηλό. Αφού έψαξε τα κλαδιά του από το χαμηλότερο μέχρι το ψηλότερο, ο Ιησούς «ουδέν εύρε, ειμή φύλλα.» Ήταν ένα σύνολο από επιδεικτική φυλλωσιά και τίποτε περισσότερο. ΖΧ 549.4

Ο Χριστός πρόφερε μια κατάρα στο δένδρο που το ξέρανε «Μηδείς πλέον εις τον αιώνα να μη φάγη καρπόν από σού,» είπε. Το επόμενο πρωί, καθώς ο Σωτήρας και οι μαθητές Του περνούσαν από τον ίδιο δρόμο για την πόλη, τα ξεραμένα κλαδιά και τα μαραμένα φύλλα τράβηξαν την προσοχή τους. Ο Πέτρος είπε: «Ραββί, ιδέ η συκή, την οποίαν κατηράσθης, εξηράνθη.» ΖΧ 550.1

Η πράξη του Χριστού να καταραστεί τη συκιά είχε παραξενέψει τους μαθητές. Τους φαίνονταν ότι δεν συμφωνούσε με τους τρόπους και τα έργα Του. Συχνά Τον είχαν ακούσει να λέει ότι δεν ήρθε να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σώσει τον κόσμο. Θυμήθηκαν τα λόγια Του: «Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε να απολέση ψυχάς ανθρώπων, αλλά να σώση.» (Λουκ. 9:56.) Έκανε τα θαυμάσια έργα Του με σκοπό να επανορθώσει, ποτέ να καταστρέψει. Οι μαθητές Τον είχαν γνωρίσει μόνο σαν Επανορθωτή και Θεραπευτή. Αυτή η πράξη ήταν μοναδική στο είδος της. Αναρωτήθηκαν: «Ποιός να ήταν ο σκοπός της;» ΖΧ 550.2

Ο Θεός «αρέσκεται εις το έλεος.» «Ζώ Εγώ, λέγει Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού.» (Μιχ. 7:18, Ιεζ. 33:11.) Για Αυτόν το έργο της καταστροφής και της δημόσιας επίκρισης είναι «παράδοξον έργον.» (Ησ. 28:21.) Από αγάπη και ευσπλαχνία ο Θεός ανασηκώνει το πέπλο από το μέλλον και αποκαλύπτει στους ανθρώπους τα αποτελέσματα της αμαρτωλής ζωής. ΖΧ 550.3

Η κατάρα της συκιάς ήταν μια έμπρακτη παραβολή. Το άκαρπο εκείνο δένδρο, προβάλλοντας στον Ιησού το απατηλό του φύλλωμα, αποτελούσε ένα σύμβολο του ιουδαϊκού έθνους. Ο Σωτήρας επιθυμούσε να εξηγήσει στους μαθητές Του τόσο την αιτία όσο και τη βεβαιότητα της καταδίκης του Ισραήλ. Για το λόγο αυτό προσέδωσε στο δένδρο ηθικές ιδιότητες για να ερμηνεύσει με αυτό μια θεϊκή αλήθεια. Οι Ιουδαίοι, διατεινόμενοι ότι υπακούουν στο Θεό, ξεχώριζαν από τα άλλα έθνη. Είχαν ευνοηθεί ιδιαίτερα από Αυτόν και ισχυρίζονταν ότι ήταν δικαιότεροι από κάθε άλλο λαό. Είχαν όμως διαφθαρεί από την αγάπη του κόσμου και την απληστία του κέρδους. Καυχιόντουσαν για τις γνώσεις τους αλλά αγνοούσαν τις απαιτήσεις του Θεού και υποκρίνονταν. Σαν την άκαρπη συκιά, άπλωναν τα περήφανα κλωνάρια τους και ήταν θαυμάσια να τα βλέπει κανείς, ένα χάρμα των ματιών που όμως δεν πρόσφεραν «ουδέν . . . ειμή φύλλα.» Η ιουδαϊκή θρησκεία με το μεγαλοπρεπή ναό της, τα άγια θυσιαστήριά του, τους ιερείς με τις μίτρες τους και με τις εντυπωσιακές του ιεροτελεστίες, ήταν πραγματικά ωραία σε εξωτερική εμφάνιση, αλλά της έλειπε η ταπεινοφροσύνη, η αγάπη και η φιλανθρωπία. ΖΧ 550.4

Όλες οι συκές στον οπωρώνα εκείνο ήταν άκαρπες αλλά τα δένδρα που δεν είχαν φύλλα δεν προξενούσαν καμιά προσδοκία αλλά ούτε δημιουργούσαν και απογοήτευση. Αυτά τα δένδρα αντιπροσώπευαν τους Εθνικούς. Είχαν την ίδια έλλειψη θεοσέβειας που είχαν και οι Ιουδαίοι αλλά αυτοί τουλάχιστον δεν ισχυρίζονταν ότι λάτρευαν το Θεό. Δεν καυχιόνταν για τη δήθεν καλοσύνη τους. Ήταν τυφλοί ως προς τα έργα και τις μεθόδους του Θεού. Για αυτούς δεν ήταν ακόμη ο καιρός των σύκων. Περίμεναν ακόμη την ημέρα που θα τους έφερνε φώς και ελπίδα. Οι Ιουδαίοι που είχαν λάβει τις μεγαλύτερες ευλογίες από το Θεό, ήταν υπόλογοι για την κατάχρηση αυτών των δώρων. Τα προνόμια για τα οποία καυχιόντουσαν, τους καθιστούσαν περισσότερο ένοχους. ΖΧ 551.1

Ο Ιησούς είχε έρθει στη συκιά πεινασμένος για να βρει κάτι να φάει. Με την ίδια όρεξη είχε έρθει και στον λαό του Ισραήλ για να βρει τους καρπούς της δικαιοσύνης. Τους είχε χορηγήσει πλουσιοπάροχα τα δώρα Του για να καρποφορήσουν με αυτά και να ευλογηθεί έτσι όλος ο κόσμος. Τους είχε παραχωρήσει κάθε προνόμιο και κάθε ευκαιρία. Ζητούσε σαν αντίκρισμαόμως τη συμπάθεια και τη συνεργασία τους στο έργο της χάρης Του. Λαχταρούσε να τους δει να εκδηλώνουν αυτοθυσία και συμπόνια, ζήλο για το Θεό και ένα μεγάλο πόθο ψυχής για τη σωτηρία των συνανθρώπων τους. Αν είχαν φυλάξει το νόμο του Θεού, θα είχαν κάνει την ίδια ανιδιοτελή εργασία που έκανε και ο Χριστός. Η αγάπη για το Θεό και για τον άνθρωπο είχε εκλείψει από την υπερηφάνεια και την αυτοπεποίθηση. Με το να αρνηθούν να υπηρετήσουν τους άλλους, προκάλεσαν την αυτοκαταστροφή τους. Δεν μετέδωσαν στον κόσμο τους θησαυρούς της αλήθειας που ο Θεός τους είχε εμπιστευθεί. Στην περίπτωση του άκαρπου δένδρου μπορούσαν να αναγνωρίσουν τόσο την αμαρτία τους όσο και την τιμωρία τους. Μαραμένη με την κατάρα του Σωτήρα, ξερή και κατεστραμμένη από την κορυφή ως τη ρίζα, η συκιά έδειχνε πώς θα καταντούσε ο ιουδαϊκός λαός όταν θα αποσύρονταν από πάνω του η χάρη του Θεού. Αρνούμενοι να μεταδώσουν στους άλλους τις ευλογίες, δεν θα τις ξαναδέχονταν πια. «Απωλέσθης, Ισραήλ,» λέγει ο Θεός. (Ωσηέ 13:9.) ΖΧ 551.2

Η προειδοποίηση αυτή ισχύει για κάθε εποχή. Η πράξη του Χριστού να καταραστεί τη συκιά, με τη δύναμή Τουπου είχε ο ίδιος δημιουργήσει, παρεμβάλλεται σαν προειδοποίηση σε όλες τις εκκλησίες και σε όλους τους Χριστιανούς. Κανείς δεν μπορεί να εφαρμόσει το νόμο του Θεού, αν δεν εξυπηρετεί τους άλλους. Υπάρχουν πολλοί που δεν μιμούνται στη ζωή τους για τη σπλαχνική και ανιδιοτελή ζωή του Χριστού. Μερικοί που σκέπτονται ότι είναι εξαίρετοι Χριστιανοί δεν καταλαβαίνουν τι αποτελεί υπηρεσία του Θεού. Μελετούν και προγραμματίζουν προκειμένου να ευχαρι-στήσουν τον εαυτό τους. Ενεργούν μόνο για λογαριασμό τους. Ο χρόνος έχει αξία γα αυτούς μόνο όταν μπορούν να αποταμιεύουν για τον εαυτό τους. Σε όλα τα ζητήματα της ζωής αυτός είναι ο αντικειμενικός σκοπός τους. Δεν εξυπηρετούν τους άλλους, αλλά τον εαυτό τους. Ο Θεός τους έπλασε για να ζήσουν σε ένα κόσμο όπου πρέπει να προσφέρουν ανιδιοτελή υπηρεσία. Τους προόρισε να βοηθούν τους συνανθρώπους τους με κάθε δυνατό μέσο. Αλλά το «εγώ» πρυτανεύει σε τέτοιο σημείο ώστε δεν μπορούν να δουν τίποτε άλλο. Δεν έρχονται σε επαφή με την ανθρωπότητα. Εκείνοι που ζουν έτσι για τον εαυτό τους, μοιάζουν σαν τη συκιά που ήταν τόσο φανταχτερή αλλά συνάμακαι άκαρπη. Φυλάνε τους τύπους της λατρείας, χωρίς μετάνοια ή πίστη. Ισχυρίζονται ότι τιμούν το νόμο του Θεού, αλλά υστερούν στην εφαρμογή του. Λένε, αλλά δεν πράττουν. Με την καταδίκη που πρόφερε για τη συκιά ο Χριστός, δείχνει πόσο μισητή είναι στα μάτια Του η μάταιη αυτή επίδειξη. Διακηρύττει ότι ο φανερά αμαρτωλός είναι λιγότερο ένοχος από εκείνον που υποκρίνεται ότι υπηρετεί το Θεό ενώ δεν καρποφορεί προς δόξα Του. ΖΧ 551.3

Η παραβολή της συκιάς που είπε ο Χριστός πριν επισκεφτεί την Ιερουσαλήμ, είχε άμεση σχέση με το μάθημα που δίδαξε με την κατάρα του άκαρπου δένδρου. Για το άκαρπο εκείνο δένδρο της παραβολής ο κηπουρός παρακάλεσε: «Άφησέ το μόνο αυτό το χρόνο για να σκάψω γύρω του και να το περιποιηθώ. Αν φέρει καρπό καλώς αν όχι, μετά από αυτό να το κόψεις.» Περίσσιες φροντίδες δόθηκαν στο άκαρπο δένδρο. Του προσφέρθηκε κάθε δυνατότητα. Αν εξακολουθούσε όμως να παραμένει άκαρπο, τίποτε δεν μπορούσε να το σώσει από την καταστροφή. Στην παραβολή τα αποτελέσματα της εργασίας του κηπουρού δεν αναφέρονται. Αυτό εξαρτιόταν από τους ανθρώπους στους οποίους απευθύνονταν τα λόγια του Χριστού. Αυτούς αντιπροσώπευε το άκαρπο δένδρο και στο χέρι τους ήταν να αποφασίσουν το πεπρωμένο τους. Τους παραχωρήθηκε κάθε δυνατότητα που ο Ουρανός μπορούσε να προσφέρει, αλλά δεν επωφελήθηκαν από τις περίσσιες ευλογίες που έλαβαν. Με την πράξη του Χριστού να καταραστεί την άκαρπη συκιά το αποτέλεσμα φάνηκε. Είχαν αποφασίσει την ίδια τους την καταστροφή. ΖΧ 552.1

Πάνω από χίλια χρόνια το ιουδαϊκό έθνος είχε καταχραστεί την ευσπλαχνία του Θεού και είχε προκαλέσει τις επικρίσεις και τις τιμωρίες Του. Είχαν απορρίψει τις προειδοποιήσεις Του και είχαν φονεύσει τους προφήτες Του. Για αυτές τις αμαρτίες οι άνθρωποι της εποχής του Χριστού κατέστησαν τον εαυτό τους υπεύθυνο, ακολουθώντας την ίδια πορεία. Απορρίπτοντας τα ελέη της εποχής τους και τις προειδοποιήσεις, επιφορτίστηκαν την ενοχή εκείνης της γενιάς. Οι άνθρωποι της εποχής του Χριστού δέθηκαν μόνοι τους με τα δεσμά που σφυρηλατούσε το έθνος επί ολόκληρους αιώνες. ΖΧ 553.1

Σε κάθε εποχή δίνεται στους ανθρώπους η ευκαιρία του φωτός και των προνομίων, μια δοκιμαστική περίοδος κατά την οποία μπορούν να συμφιλιωθούν με το Θεό. Αλλά υπάρχουν όρια σε αυτή τη χάρη. Το έλεος μπορεί να ικετεύει για χρόνια, αλλά μπορεί να αγνοείται και να απορρίπτεται. Έρχεται όμως καιρός που το έλεος ικετεύει για τελευταία φορά. Η καρδιά σκληραίνει τόσο πολύ που σταματά να ανταποκρίνεται στο Πνεύμα του Θεού. Κάποτε η γλυκιά, ελκυστική φωνή δεν ικετεύει πια τον αμαρτωλό και τότε σταματούν οι έλεγχοι και οι προειδοποιήσεις. ΖΧ 553.2

Αυτή ακριβώς η μέρα είχε φτάσει για την Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς έκλαψε με αναφιλητά για την καταδικασμένη πόλη, αλλά δεν μπορούσε να τη σώσει. Είχε εξαντλήσει κάθε μέσο. Απορρίπτοντας τις προειδοποιήσεις του Πνεύματος του Θεού, ο λαός του Ισραήλ είχε απορρίψει το μοναδικό μέσο βοήθειας. Δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα για να μπορέσουν να σωθούν. ΖΧ 553.3

Το ιουδαϊκό έθνος χρησιμοποιείται σαν σύμβολο των ανθρώπων όλων των αιώνων που χλευάζουν τις επικλήσεις της Άπειρης Αγάπης. Τα δάκρυα του Χριστού όταν έκλαψε για την Ιερουσαλήμ ήταν για τους αμαρτωλούς όλων των αιώνων. Στις κρίσεις τιμωρίας που απαγγέλθηκαν κατά του Ισραήλ, εκείνοι που απορρίπτουν τους ελέγχους και τις προειδοποιήσεις του Αγίου Πνεύματος του Θεού μπορούν να διαβάσουν τη δική τους καταδίκη. ΖΧ 553.4

Στη γενιά μας υπάρχουν πολλοί που βαδίζουν στα ίχνη των άπιστων Ιουδαίων. Ένοιωσαν την εκδήλωση της θεϊκής δύναμης. Το Άγιο Πνεύμα μίλησε στην καρδιά τους. Αυτοί όμως προσκολλήθηκαν στην απιστία τους και στην αντίστασή τους. Ο Θεός τους στέλνει προειδοποιήσεις και ελέγχους, αλλά δεν θέλουν να ομολογήσουν την πλάνη τους και έτσι απορρίπτουν την αγγελία Του και τους αγγελιοφόρους Του. Τα ίδια μέσα που χρησιμοποιεί για τη θεραπεία τους, γίνονται λίθοι προσκόμματος. ΖΧ 553.5

Ο αποστάτης λαός του Ισραήλ μίσησε τους προφήτες γιατί αυτοί έφερναν στο φως τις κρυμμένες αμαρτίες τους. Ο Αχαάβ έβλεπε τον Ηλία σαν εχθρό του γιατί ο προφήτης κατέκρινε με πιστότητα τα κρυφά αμαρτήματα του βασιλιά. Έτσι και σήμερα ο δούλος του Θεού, ο επιτιμητής της αμαρτίας, αντιμετωπίζει το χλευασμό και την περιφρόνηση. Η βιβλική αλήθεια, η θρησκεία του Χριστού, παλεύει με ένα ρεύμα ηθικής διαφθοράς. Η προκατάληψη μάλιστα είναι μεγαλύτερη στις καρδιές των ανθρώπων σήμερα, παρά στην εποχή του Χριστού. Ο Χριστός δεν επαλήθεψε τις προσδοκίες των ανθρώπων. Η ζωή Του ήταν ένας έλεγχος για τις αμαρτίες τους και Τον απέρριψαν. Έτσι και τώρα, η αλήθεια του λόγου του Θεού δεν εναρμονίζεται με τις συνήθειες των ανθρώπων. Με τις φυσικές τους κλίσεις χιλιάδες απορρίπτουν το φώς της. Οι άνθρωποι, υποκινούμενοι από το Σατανά, δημιουργούν αμφιβολίες για το λόγο του Θεού και προτιμούν να ασκήσουν τη δική τους ανεξάρτητη κρίση. Προτιμούν το σκότος παρά το φώς, το κάνουν όμως με κίνδυνο της ψυχής τους. Εκείνοι που επέκριναν τα λόγια του Χριστού έβρισκαν διαρκώς μεγαλύτερη αιτία για επικρίσεις, μέχρι που αποστράφηκαν την Αλήθεια και τη Ζωή. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Ο Θεός δεν προτίθεται να εξαλείψει κάθε αντίρρηση που εκφέρει κάθε σαρκική καρδιά εναντίον της αλήθειας Του. Σε αυτούς που αρνούνται τις πολύτιμες ακτίνες του φωτός οι οποίες θα φώτιζαν τα σκοτάδια, τα μυστήρια του λόγου του Θεού παραμένουν για πάντα μυστήρια. Η αλήθεια είναι κρυμμένη από αυτούς. Βαδίζουν στα τυφλά και αγνοούν την καταστροφή που τους περιμένει. ΖΧ 554.1

Από την κορυφή του Όρους των Ελαιών, το μάτι του Χριστού αγκάλιασε τον κόσμο σε όλες του τις εποχές και τα λόγια Του αφορούν κάθε ψυχή που παραμελεί τις ικεσίες της θεϊκής ευσπλαχνίας. Καταφρονητή της αγάπης Του, ο Χριστός απευθύνεται σε σένα σήμερα. Εσύ, ναι εσύ, θα έπρεπε να γνωρίζεις «τα πρός ειρήνην σου αποβλέποντα.» Ο Χριστός χύνει πικρά δάκρυα για σένα που δεν χύνεις διόλου δάκρυα για τον εαυτό σου. Ήδη η μοιραία σκληροκαρδοσύνη που κατέστρεψε τους Φαρισαίους παρουσιάζεται και σε σένα. Κάθε μαρτυρία της χάρης του Θεού, κάθε ακτίνα θεϊκού φωτός, ή μαλακώνει και καθυποτάσσει την ψυχή, ή την παγιώνει σε μια κατάσταση απελπιστικής αμετανοησίας. ΖΧ 554.2

Ο Χριστός είδε εκ των προτέρων ότι η Ιερουσαλήμ θα παρέμεινε άκαμπτη και αμετανόητη. Όμως όλη η ενοχή, όλες οι συνέπειες του απορριφθέντος ελέους ήταν απόφαση δική της. Το ίδιο θα συμβεί και με κάθε ψυχή που ακολουθεί τον ίδιο δρόμο. Ο Κύριος λέει: «Απωλέσθης, Ισραήλ.» «Άκουε, γή ιδού, Εγώ φέρω κακόν επί τον λαόν τούτον, τον καρπόν των διαλογισμών αυτών διότι δεν επρόσεξαν εις τους λόγους Μου, και εις τον νόμον Μου, αλλά απέρριψαν αυτόν.» (Ωσηέ 13:9, Ιερ. 6:19.) ΖΧ 554.3