Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 63—«Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΣΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ»

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. 21:1-11,
Μάρκ. 11:1-10, Λουκ. 19:29-44, Ιωάν. 12: 12-19. ΖΧ 537.1

«Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών αλάλαζε, θύγατερ Ιερουσαλήμ ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται πρός σε Αυτός είναι δίκαιος, και σώζων πραΰς, και καθήμενος επί όνου, και επί πώλου υιού υποζυγίου.»(Ζαχ. 9:9.) ΖΧ 537.2

Πεντακόσια χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού, ο προφήτης Ζαχαρίας με αυτό τον τρόπο προείπε την έλευση του Βασιλιά του Ισραήλ. Αυτή η προφητεία έμελλε τώρα να εκπληρωθεί. Εκείνος που τόσο καιρό αρνήθηκε τις βασιλικές τιμές έρχεται τώρα στην Ιερουσαλήμ σαν ο αναμενόμενος κληρονόμος του θρόνου του Δαβίδ. ΖΧ 537.3

Ήταν η πρώτη ημέρα της εβδομάδας όταν ο Χριστός έκανε τη θριαμβευτική Του είσοδο στην Ιερουσαλήμ. Τα πλήθη που είχαν συρρεύσει να Τον δουν στη Βηθανία, Τον συνόδευαν τώρα επιθυμώντας να παρακολουθήσουν την υποδοχή Του. Πολύς κόσμος κατευθυνόταν στην πόλη για να γιορτάσει το Πάσχα και εκείνοι ενώθηκαν με το πλήθος που ακολουθούσε τον Ιησού. Όλη η φύση έμοιαζε να πανηγυρίζει. Τα δένδρα ήταν ντυμένα στο πράσινο και τα άνθη τους σκόρπιζαν ένα λεπτό άρωμα στον αέρα. Μια νέα ζωή και χαρά εμψύχωνε τα πλήθη. Η ελπίδα μιας νέας βασιλείας αναπτερώθηκε και πάλι. ΖΧ 537.4

Με την πρόθεση να κάνει εποχούμενος την είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα, ο Ιησούς έστειλε δύο από τους μαθητές Του να Του φέρουν ένα γαϊδουράκι με το πουλάρι του μαζί. Στη γέννησή Του, ο Σωτήρας εξαρτήθηκε από τη φιλοξενία των ξένων. Η φάτνη όπου Τον έβαλαν να αναπαυτεί ήταν και εκείνη δανεισμένη. Τώρα, αν και τα κοπάδια πάνω σε χιλιάδες λόφους είναι δικά Του, εξαρτάται από την καλοσύνη ενός ξένου ώστε να λάβει ένα ζώο για να εισέλθει στην Ιερουσαλήμσαν Βασιλιάς της. Ακόμη και στις μικρουποδείξεις που δόθηκαν στους μαθητές Του για αυτή την παραγγελία,αποκαλύπτεται πάλι η θεότητά Του. Η παραγγελία: «Ο Κύριος έχει χρείαν αυτών,» ευχαρίστως εισακούστηκε, όπως προείπε. Ο Ιησούς προτίμησε να χρησιμοποιήσει ένα πουλάρι επάνω στο οποίο δεν είχε καθίσει ακόμη άνθρωπος. Οι μαθητές, χαρούμενοι και ενθουσιασμένοι, έστρωσαν τα ρούχα τους στη ράχη του ζώου και κάθισαν το Δάσκαλό τους πάνω σε αυτό. Μέχρι τότε ο Ιησούς ταξίδευε πάντοτε με τα πόδια. Οι μαθητές στην αρχή απόρησαν που αυτή τη φορά προτίμησε να προχωρήσει έφιππος. Αλλά η ελπίδα έλαμψε στην καρδιά τους με τη χαρούμενη σκέψη ότι θα εισέρχονταν στην πρωτεύουσα για να ανακηρυχτεί Βασιλιάς και να διεκδικήσει τα βασιλικά Του δικαιώματα. Ενώ πήγαιναν να εκτελέσουν την παραγγελία, κοινοποίησαν τις χαρούμενες προσδοκίες τους στους φίλους του Ιησού. Ο ενθουσιασμός μεταδόθηκε στους γνωστούς και στους φίλους, κάνοντας τις προσδοκίες του λαού να φθάσουν στο κορύφωμά τους. ΖΧ 537.5

Ο Χριστός ακολούθησε το ιουδαϊκό έθιμο μιας βασιλικής εισόδου. Το ζώο που χρησιμοποίησε ήταν αυτό που χρησιμοποιούσαν οι βασιλείς του Ισραήλ και η προφητεία είχε αναφέρει ότι έτσι θα έρχονταν ο Μεσσίας στη βασιλεία Του. Μόλις κάθισε πάνω στο πουλάρι, μια θριαμβευτική ιαχή διέσχισε τον αέρα. Τα πλήθη Τον χαιρέτιζαν σαν Μεσσία, σαν Βασιλιά τους. Ο Ιησούς δέχτηκε τώρα το φόρο τιμής που Του απένειμαν τα πλήθη, πράγμα που δεν είχε επιτρέψει ποτέ προηγουμένως. Οι μαθητές εξέλαβαν την πράξη αυτή σαν απόδειξη ότι οι χαρούμενες ελπίδες τους θα πραγματοποιούνταν, βλέποντάς Τον να ενθρονίζεται. Τα πλήθη είχαν πειστεί ότι η ώρα της απελευθέρωσής τους είχε φθάσει. Με τη φαντασία τους έβλεπαν τα ρωμαϊκά στρατεύματα να αποχωρούν από τα Ιεροσόλυμα και τον λαό του Ισραήλ να αποτελεί και πάλι ένα ανεξάρτητο έθνος. Όλοι ήταν σε έξαψη και έπλεαν σε πελάγη ευδαιμονίας. Οι άνθρωποι συναγωνίζονταν μεταξύ τους για να Του υποβάλλουν τα σέβη τους. Δεν είχαν να επιδείξουν εξωτερική μεγαλοπρέπεια και λαμπρότητα, αλλά Του πρόσφεραν τη λατρεία μιας χαρούμενης καρδιάς. Δεν ήταν σε θέση να Του προσφέρουν ακριβά δώρα, αλλά έστρωναν τα ρούχα τους σαν χαλί στο πέρασμά Του. Σκόρπιζαν ελαιόλαδα και φοίνικες στο δρόμο. Δεν μπορούσαν να οδηγήσουν τη θριαμβευτική πορεία με βασιλικά λάβαρα, αλλά έκοψαν φοινικόκλαδα, το έμβλημα της φύσης για τη νίκη. Τα κυμάτιζαν ψηλά με δυνατές ζητωκραυγές και ωσαννά. ΖΧ 538.1

Καθώς προχωρούσαν, το πλήθος πύκνωνε συνεχώς με εκείνους που είχαν ακούσει για τον ερχομό του Χριστού και έσπευδαν να συμπτυχθούν με την πομπή. Οι θεατές ανακατεύονταν διαρκώς με τα πλήθη και ρωτούσαν: Ποιος είναι Αυτός; Τι σημαίνει όλος αυτός ο σάλος; Όλοι είχαν ακούσει για τον Ιησού και Τον περίμεναν να έρθει στην Ιερουσαλήμ, αλλά ήξεραν ότι στο παρελθόν είχε αποθαρρυνθεί κάθε προσπάθεια που απέβλεπε στην ενθρόνισή Του. Έμειναν κατάπληκτοι όταν έμαθαν ότι ήταν πράγματι Εκείνος. Διερώτονταν τι μπορούσε να έχει επιφέρει την αλλαγή αυτή σε Εκείνον που είχε δηλώσει ότι η βασιλεία Του δεν ήταν από αυτό τον κόσμο. ΖΧ 538.2

Οι ερωτήσεις τους πνίγονταν μέσα στις κραυγές του θριάμβου. Τα ενθουσιώδη πλήθη συνέχιζαν τις ζητωκραυγές τους, τις οποίες επαναλάμβαναν αυτοί που ήταν μακρύτερα. Οι ιαχές αντηχούσαν στους γύρω λόφους και κοιλάδες. Κάποια ώρα η πομπή έσμιξε με την κοσμοπλημμύρα των Ιεροσολυμιτών. Από τα πλήθη που είχαν συγκεντρωθεί για να γιορτάσουν το Πάσχα, χιλιάδες έρχονταν να προϋπαντήσουν τον Ιησού. Τον χαιρετούσαν σείοντας τα φοινικόκλαδα σε ένα ξέσπασμα ιερής υμνωδίας. Οι ιερείς στο ναό σάλπιζαν για την εσπερινή λατρεία, αλλά λίγοι βρέθηκαν που να ανταποκριθούν στο κάλεσμά τους. Οι άρχοντες έλεγαν μεταξύ τους τρομοκρατημένοι: «Ο κόσμος οπίσω Αυτού υπήγεν.» ΖΧ 539.1

Ποτέ προηγουμένως σε όλη την επίγεια ζωή Του, ο Χριστός δενείχε επιτρέψει ποτέ προηγουμένως μια τέτοια διαδήλωση. Προέβλεπε καθαρά τα αποτελέσματά της. Αυτή θα Τον έφερνε στο σταυρό. Η πρόθεσή Του ήταν να παρουσιαστεί φανερά στον κόσμο με τον τρόπο αυτό σαν Λυτρωτής. Επιθυμούσε να προσελκύσει την προσοχή στη θυσία που θα έστεφε με επιτυχία την αποστολή Του για τον αμαρτωλό κόσμο. Ενώ οι άνθρωποι συγκεντρώνονταν στην Ιερουσαλήμ για να γιορτάσουν το Πάσχα, Αυτόςως αντιτυπικό Αρνί, προόριζε εθελοντικά τον εαυτό Του για την προσφορά του ολοκαυτώματος. Η εκκλησία των επερχομένων γενεών θα είχε ανάγκη να καταστήσει το θάνατό Του θέμα βαθιάς περίσκεψης και μελέτης για τις αμαρτίες του κόσμου. Κάθε γεγονός που σχετίζεται με το θάνατό Του έπρεπε να επιβεβαιωθεί πέρα από κάθε αμφιβολία. Ήταν ανάγκη λοιπόν τα μάτια όλων να στραφούν τώρα σε Αυτόν. Τα γεγονότα που προηγήθηκαντης μεγάλης Του θυσίας έπρεπε να είναι τέτοια που να προσελκύσουν την προσοχή στην ίδια τη θυσία. Έπειτα από μια τέτοια διαδήλωση όπως αυτή που επικύρωσε την είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα, τα μάτια όλων θα παρακολουθούσαν την ταχεία προέλασή Του προς την τελική σκηνή. ΖΧ 539.2

Τα γεγονότα που σχετίζονταν με τη θριαμβευτική Του είσοδο θα γίνονταν θέμα συζήτησης για τον καθένα και θα αποτύπωναν τον Ιησού στη σκέψη του καθενός. Μετά τη σταύρωσή Του, πολλοί θα ανακαλούσαν στη μνήμη τους αυτά τα γεγονότα, σχετίζοντάς τα με τη δίκη και το θάνατό Του. Αυτό θα τους παρακινούσε να ερευνήσουν τις Γραφές και θα κατέληγαν έτσι στην πεποίθηση ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας. Σε όλες τις χώρες οι προσήλυτοι της χριστιανικής πίστης θα πολλαπλασιάζονταν. ΖΧ 540.1

Σε αυτή τη μοναδική θριαμβευτική σκηνή της επίγειας ζωής Του,ο Σωτήρας μπορούσε να είχε παραστεί συνοδευόμενος από ουράνιους αγγέλους μεεξαγγελίες της σάλπιγγας του Θεού.Όμως, μια τέτοια θεαματική επίδειξη θα ήταν αντίθετη προς το σκοπό της αποστολής Του, αντίθετη προς το νόμο που διείπε τη ζωή Του. Παρέμεινε πιστός στον ταπεινό κλήρο που είχε αποδεχτεί. Θα σήκωνε το φορτίο της ανθρωπότητας μέχρι να δώσει τη ζωή Του για τη ζωή του κόσμου. ΖΧ 540.2

Αυτή η μέρα που φαίνονταν στους μαθητές Του σαν το αποκορύφωμα της ζωής τους, θα σκιάζονταν από σκοτεινά σύννεφα αν γνώριζαν ότι αυτή η χαρμόσυνη σκηνή δεν ήταν παρά ένα προοίμιο για τα πάθη και το θάνατο του Κυρίου τους. Αν και επανειλημμένα τους είχε μιλήσει για την αναπόφευκτη θυσία Του, παρόλα αυτά τα χαρμόσυνα γεγονότα των τελευταίων ημερών, τους έκαναν να ξεχάσουν τα θλιβερά λόγια Του. Πλέον απέβλεπαν στην ευδαίμονη βασιλεία Του στο θρόνο του Δαβίδ. ΖΧ 540.3

Καινούργιες προσαυξήσεις πλήθαιναν συνεχώς τη συνοδεία. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, όλοι καταλήφθηκαν από την έμπνευση της ώρας και συνέβαλαν στα ενθουσιώδη ωσαννά που αντηχούσαν από λόφο σε λόφο και από κοιλάδα σε κοιλάδα. Οι κραυγές υψώνονταν διαρκώς: «Ωσαννά τω Υιώ Δαβίδ ευλογημένος ο Ερχόμενος εν ονόματι Κυρίουωσαννά εν τοις υψίστοις!» ΖΧ 540.4

Ποτέ πριν ο κόσμος δεν είχε δειμια τέτοια θριαμβευτική πορεία. Δεν έμοιαζε σαν τις πορείες των φημισμένων κατακτητών της Γής Καμιά ακολουθία από θλιμμένους αιχμαλώτους σαν τρόπαια βασιλικής ανδρείας δεν πλαισίωνε εκείνη τη σκηνή. Ήταν όμως γύρω Του τα ένδοξα τρόπαια του μόχθου της αγάπης Του για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Υπήρχαν αιχμάλωτοι που τους είχε ελευθερώσει από τη δύναμη του Σατανά και που δοξολογούσαν το Θεό για την απελευθέρωσή τους. Οι τυφλοί την όραση των οποίων είχε αποκαταστήσει ήταν επικεφαλής της πομπής. Οι βουβοί των οποίων η γλώσσα είχε λυθεί,φώναζαν τα δυνατότερα ωσαννά. Οι κατάκοιτοι τους οποίους είχε θεραπεύσει πηδούσαν από χαρά, σείοντας την Γήστο πέρασμα του Σωτήρα και ήταν οι πιο ευκίνητοι στην κοπή φοινικόκλαδων. Χήρες και ορφανά δόξαζαν το όνομα του Ιησού για τα έργα του ελέους Του σε αυτούς. Οι λεπροί τους οποίους είχε καθαρίσει έστρωναν τα αμόλυντα ρούχα τους στο πέρασμά Του και επευφημούσαν τον Βασιλιά της δόξας. Εκείνοι που η φωνή Του τους είχε επαναφέρει από τον ύπνο του θανάτου, βρίσκονταν ανάμεσα στο πλήθος. Ο Λάζαρος το σώμα του οποίου είχε φθαρεί στον τάφο, τώρα απολάμβανε τη δύναμη ενός υγιούς ανδρός, οδηγούσε το υποζύγιο πάνω στο οποίο κάθονταν ο Σωτήρας. ΖΧ 540.5

Πολλοί Φαρισαίοι παρακολουθούσαν τη σκηνή καιφλεγόμενοι από ζήλεια και κακεντρέχεια, προσπάθησαν να μεταστρέψουν το ρεύμα του δημοσίου αισθήματος. Χρησιμοποιώντας όλη τους την εξουσία προσπάθησαν να σιγήσουν το λαό. Οι εκκλήσεις και οι απειλές τους αύξαναν περισσότερο τον ενθουσιασμό. Φοβόντουσαν ότι το πλήθος με τη δύναμη που παρουσίαζε ο όγκος του, θα έκαναν τον Ιησού βασιλιά. Σε μια τελευταία τους προσπάθεια, ωθούμενοι μέσα στο πλήθος, πλησίασαν το Χριστό και Του είπαν με αποδοκιμαστικό και απειλητικό ύφος: «Διδάσκαλε,επίπληξον τους μαθητάς Σου.» Ισχυρίζονταν ότι τέτοιες θορυβώδεις εκδηλώσεις ήταν παράνομες και δεν τις επέτρεπαν οι αρχές. Αποστομώθηκαν όμως από την απάντηση του Ιησού: «Σας λέγω, ότι εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι θέλουσι φωνάξει.» Η σκηνή εκείνη του θριάμβου είχε προκαθοριστεί από το Θεό. Είχε ειπωθεί εκ των προτέρων από τον προφήτη και ο άνθρωπος ήταν ανίσχυρος να ανατρέψει τα σχέδια του Θεού. Αν οι άνθρωποι αποτύγχαναν να εκπληρώσουν το σχέδιό Του, Αυτός θα έδινε φωνή στις άψυχες πέτρες και αυτές θα ζητωκραύγαζαν τον Υιό Του με επευφημίες δοξολογίας. Καθώς οι αποστομωμένοι Φαρισαίοι υποχώρησαν, χιλιάδες φωνές επανέλαβαν τα λόγια του Ζαχαρία: «Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών αλάλαζε θύγατερ Ιερουσαλήμιδού, ο Βασιλεύς σου έρχεται πρός σεΑυτός είναι δίκαιος, και σώζων πραύς και καθήμενος επί όνου, και επί πώλου, υιού υποζυγίου.» (Ζαχ. 9:9.) ΖΧ 541.1

Καθώς η συνοδεία έφθασε στην παρειά του λόφου και ετοιμάζονταν να κατηφορίσει προς την πόλη, ο Ιησούς σταμάτησε και ολόκληρο το πλήθος σταμάτησε μαζί Του. Μπροστά τους απλώνονταν η Ιερουσαλήμ σε όλη της τη δόξα, λουσμένη την ώρα εκείνη υπό το φώς του δύοντος ηλίου. Ο ναός τράβηξε τα βλέμματα όλων, δεσπόζοντας μεγαλόπρεπος πάνω από όλα τα άλλα κτίρια και φαίνονταν να δείχνει προς τον Ουρανό, κατευθύνοντας το λαό προς το μόνο αληθινό και ζώντα Θεό. Ο ναός ανέκαθεν υπήρξε το καμάρι και η δόξα του ιουδαϊκού έθνους. Ακόμη και οι Ρωμαίοι ήταν υπερήφανοι για τη μεγαλοπρέπειά του. Ένας βασιλιάς, τοποθετημένος στο θρόνο από τους Ρωμαίους, είχε συμπράξει με τους Ιουδαίους για να τον αναστηλώσει και να τον εξωραΐσει. Ακόμη και ο αυτοκράτορας της Ρώμης τον είχε πλουτίσει με τα δώρα του. Η στερεότητά του, ο πλούτος του και η μεγαλοπρέπειά του τον είχαν καταστήσει ένα από τα θαύματα του κόσμου. ΖΧ 541.2

Ενώ ο βασιλεύων Ήλιος έβαφε και χρύσωνε τους ουρανούς, η περίλαμπρη δόξα του φώτιζε τα κατάλευκα μάρμαρα των τοίχων του ναού και έκανε να φωσφορίζουν οι επίχρυσες κολώνες του. Από την κορυφή του λόφου όπου ο Ιησούς και η ακολουθία Του είχαν σταματήσει, ο ναός έμοιαζε σαν μια πελώρια οικοδομή φτιαγμένη από χιόνι, στολισμένη με χρυσούς πυργίσκους. Στην είσοδο του ναού βρίσκονταν μια κληματαριά από χρυσό και ασήμι με πράσινα φύλλα και μεγάλα συμπλέγματα από τσαμπιά φιλοτεχνημένα από τους πιο επιδέξιους καλλιτέχνες. Αυτό το κομψοτέχνημα παρουσίαζε τον λαό του Ισραήλ σαν ένα καρποφόρο αμπέλι. Το χρυσάφι, το ασήμι και το ζωηρό πράσινο χρώμα ήταν συνδυασμένα με ασυνήθιστο γούστο και εξαιρετική τέχνη. Καθώς αναρριχούταν με χάρη γύρω από τις κάτασπρες αστραφτερές κολώνες, στερέωνετα τρυφερά βλαστάρια του πάνω στα χρυσοποίκιλτα στολίδια τους. Το μεγαλείο του δύοντος ηλίουαντιφέγγιζε, λάμποντας με τέτοια δόξα που έμοιαζε σαν να προέρχονταν από τον Ουρανό. ΖΧ 542.1

Ο Ιησούς αγναντεύει τώρα το θέαμα αυτό και το απέραντο πλήθος σταματά τις κραυγές του γοητευμένο από την ξαφνική οπτασία της ομορφιάς. Όλα τα μάτια στρέφονται στο Σωτήρα, περιμένοντας να δουν στη μορφή Του, το θαυμασμό που οι ίδιοι αισθάνονται. Αντί για αυτό όμως αντικρίζουνμια σκιά λύπης. Ξαφνιάζονται και απογοητεύονται όταν βλέπουν τα μάτια Του να πλημμυρίζουν από δάκρυα και το σώμα Του να τρέμει όπως τα ανεμοδαρμένα δένδρα λίγο πριν την καταιγίδα. Ταυτόχρονα, από τα τρεμάμενα χείλη Του προέρχεται ένας θρήνος αγωνίας, σαν να βγαίνει από τα βάθη μιας ραγισμένης καρδιάς. Τι θέαμα ήταν αυτό για τους αγγέλους! Να παρατηρούν τον αγαπημένο τους Αρχηγό μέσα στη δακρύβρεχτη αγωνία! Τι θέαμα ήταν αυτό για το χαρούμενο πλήθος που με κραυγές θριάμβου και με σειόμενα κλαδιά Τον συνόδευαν στην ένδοξη πόλη, εκεί όπου έτρεφαν την πολυπόθητη ελπίδα ότι σε λίγο έμελλε να ανακηρυχτεί βασιλιάς! Ο Ιησούς είχε κλάψει στον τάφο του Λαζάρου, αλλά εκείνη ήταν η έκφραση της θεϊκής θλίψης από συμπάθεια για τον ανθρώπινο πόνο. Αυτή η απροσδόκητη λύπη έμοιαζε σαν μια νότα θρηνωδίας μέσα σε μια πελώρια θριαμβική χορωδία. Μέσα στην πανηγυρική σκηνή όπου όλοι Του απένειμαν τιμές, ο Βασιλιάς του Ισραήλ ξέσπασε σε δάκρυα. Δεν έκλαιγε με σιωπηλά δάκρυα χαράς, αλλά με δάκρυα και με λυγμούς μιας ακατάσχετης αγωνίας. Μια ξαφνική θλίψη κατέλαβε τα πλήθη. Οι επευφημίες τους σίγησαν. Πολλοί έκλαιγαν από συμπάθεια νοιώθοντας μια ανεξήγητη λύπη. ΖΧ 542.2

Τα δάκρυα του Ιησού δεν οφείλονταν στα πάθη που Τον περίμεναν. Μπροστά Του ακριβώς βρίσκονταν η Γεθσημανή, όπου σύντομα θα Τον περιέβαλε η φρίκη ενός μεγάλου σκότους. Διακρίνονταν επίσης η Προβατική Πύλη, από όπου αιώνες τώρα οδηγούσαν τα ζώα για τις προσφερόμενες θυσίες. Αυτή η πύλη σύντομα θα άνοιγε για Αυτόν, το μεγάλο Αντίτυπο, τη θυσία του οποίου απεικόνιζαν όλες εκείνες οι προσφορές. Εκεί κοντά ήταν και ο Γολγοθάς, η σκηνή της μελλοντικής Του αγωνίας. Όμως ο Σωτήρας δεν έκλαιγε ούτε βαριαναστέναζε για τα γεγονότα που Του υπενθύμιζαν το σκληρό Του θάνατο. Η λύπη Του αυτή δεν αφορούσε τον εαυτό Του. Η σκέψη της δικής Του αγωνίας δεν τρόμαζε την ευγενική, αυτοθυσιαζόμενη εκείνη ψυχή. Ήταν το αντίκρισμα της Ιερουσαλήμ αυτό που ράγισε την καρδιά του Ιησού. Η Ιερουσαλήμ που είχε απορρίψει τον Υιό του Θεού και είχε χλευάσει την αγάπη Του, αρνήθηκε να πειστεί από τα κραταιά θαύματά Του και τώρα ήταν έτοιμη να Του αφαιρέσει τη ζωή. Την έβλεπε έτσι όπως ήταν μέσα στην ενοχή της με την απόρριψη του Λυτρωτή της. Τι θα μπορούσε όμως να γίνει η πόλη εκείνη αν δέχονταν Αυτόν, τον μόνο που είχε τη δύναμη να την γιατρέψει από τα τραύματά της. Είχε έρθει για να τη σώσει. Πως μπορούσε ποτέ να την εγκαταλείψει; ΖΧ 543.1

Ο λαός του Ισραήλ υπήρξε ευνοούμενος λαός. Ο Θεός είχε καταστήσει το ναό τους κατοικία Του. Αυτός ο ναός ήταν «ωραίος την θέσιν, χαρά πάσης της γής.» (Ψαλμ. 48:2.) Επί χίλια και πλέον χρόνια, η καταχωρημένη φροντίδα και η τρυφερή αγάπη του Χριστούείχε εκδηλωθεί εκεί. Η αγάπη αυτή έμοιαζε με εκείνη ενός πατέρα προς το μονάκριβο παιδί Του. Σε αυτό το ναό οι προφήτες είχαν εξαγγείλει τις σοβαρές προειδοποιήσεις τους. Εκεί κινούνταν τα αναμμένα θυμιατάμε το θυμίαμα τους, αναμεμιγμένα με τις προσευχές των λατρευτών. Μαζί ανέβαιναν στο Θεό. Είχε χυθεί άφθονο αίμα ζώων συμβολίζοντας το αίμα του Χριστού. εκεί συμβολίζοντας το αίμα του Χριστού. Εκεί ο Θεός του Ουρανού είχε φανερώσει τη δόξα Του πάνω από το Ιλαστήριο. Εκεί είχαν λειτουργήσει οι ιερείς. Οι μεγαλόπρεποι συμβολισμοί και οι τελετές είχαν συνεχιστεί εκεί επί αιώνες. Αλλά όλα αυτά έμελλαν να πάρουν τέλος. ΖΧ 543.2

Υψώνοντας ο Ιησούς το χέρι, εκείνο το χέρι που τόσες φορές είχε ευλογήσει τους ασθενείς και τους πάσχοντες και, έδειξε την καταδικασμένη πόλη. Τότε, φώναξε με μια φωνή που πάλλονταν από λυγμούς: «Είθε να εγνώριζες και σύ τουλάχιστον εν τη ημέρα σου ταύτη τα πρός ειρήνην σου αποβλέπονται.»Σε αυτό το σημείο, ο Σωτήρας σταμάτησε χωρίς να αναφέρει τι θα μπορούσε να καταστεί η Ιερουσαλήμ αν δέχονταν τη βοήθεια που ο Θεός επιθυμούσε να της προσφέρει, τη δωρεά του αγαπητού Υιού Του. Αν η Ιερουσαλήμ είχε μάθει όσα είχε το προνόμιο να μάθει και αν είχε δώσει προσοχή στο φώς που της έστειλε ο Ουρανός, θα έφτανε στην ακμή της ευδαιμονίας της και θα γινόταν η βασίλισσα των βασιλειών, ελεύθερη, απολαμβάνοντας την ισχύ της θεόσταλτης δύναμής της. Οπλισμένοι στρατιώτες δεν θα στέκονταν στις πύλες της, ούτε ρωμαϊκά λάβαρα θα κυμάτιζαν στα τείχη της. Το ένδοξο μέλλον με το οποίο θα μπορούσε να ευλογηθεί η Ιερουσαλήμ αν είχε δεχτεί το Λυτρωτή της, παρουσιάζονταν μπροστά στα μάτια του Υιού του Θεού. Έβλεπε ότι μέσω Εκείνου θα είχε θεραπευτεί από τη σοβαρή ασθένεια που την κατέτρυχε, θα είχε ελευθερωθεί από τα δεσμά της και θα είχε καθιερωθεί σαν ισχυρή μητρόπολη της Γής. Από τα τείχη της το περιστέρι της ειρήνης θα είχε πετάξει σε όλα τα άλλα έθνη. Θα μπορούσε να καταστεί το παγκόσμιο διάδημα της δόξας. ΖΧ 544.1

Αλλά η λαμπρή εικόνα της ονειρεμένης δόξας της Ιερουσαλήμ όμως χάθηκε από το βλέμμα του Σωτήρα. Την ξαναντικρύζει στην τωρινή κατάστασή της κάτω από το ρωμαϊκό ζυγό, κάτω από τη δυσμένεια του Θεού, καταδικασμένη από τη δικαιοκρισία Του. Συνέχισε το διακεκομμένο θρήνο Του: «Αλλά τώρα εκρύφθησαν από των οφθαλμών σου διότι θέλουσιν ελθεί ημέραι επί σέ, και οι εχθροί σου θέλουσι κάμει χαράκωμα περί σέ, και θέλουσι σε περικυκλώσει, και θέλουσι σε στενοχωρήσει πανταχόθεν και θέλουσι κατεδαφίσει σέ, και τα τέκνα σου εν σοί, και δεν θέλουσιν αφίσει εν σοί λίθον επί λίθον διότι δεν εγνώρισας τον καιρόν της επισκέψεώς σου.» ΖΧ 544.2

Ο Χριστός ήρθε να σώσει την Ιερουσαλήμ με τα τέκνα της. Η φαρισαϊκή υπερηφάνεια, η υποκρισία, η ζηλοτυπία και η κακεντρέχεια Τον είχαν εμποδίσει να πραγματοποιήσει το σκοπό Του. Ο Ιησούς γνώριζε τη φοβερή τιμωρία που θα ανταποδίδονταν στην καταδικασμένη πόλη. Έβλεπε την Ιερουσαλήμ περικυκλωμένη από ξένα στρατεύματα, τους κατοίκους της να πεθαίνουν πολιορκημένοι από την πείνα, μητέρες να τρέφονται από τα πτώματα των παιδιών τους, γονείς και παιδιά να αρπάζουν την τελευταία μπουκιά ο ένας από το στόμα του άλλου. Οι αβάσταχτοι πόνοι της λιμοκτονίας θα εξαφάνιζαν κάθε ίχνος έμφυτης στοργής. Είδε ότι το ίδιο πείσμα που έδειξαν οι Ιουδαίοι όταν αρνήθηκαν τη σωτηρία που Εκείνος τους πρόσφερε, θα τους έκανε να αρνηθούν και να υποταχθούνεπίσης στα στρατεύματα εισβολής. Είδε το Γολγοθά, πάνω στον οποίο έμελλε να υψωθεί, γεμάτο από σταυρούς, πυκνούς σαν τα δένδρα του δάσους. Είδε τους ταλαίπωρους κατοίκους να υφίστανται φρικτά βασανιστήρια πάνω σε πασσάλους και σταυρούς, τα όμορφα ανάκτορα κατεστραμμένα, το ναό γκρεμισμένο πέτρα προς πέτρα σε ερείπια και την πόλη οργωμένη σαν χωράφι. Ο Σωτήρας είχε σοβαρούς λόγους να κλάψει πικρά στη θέα της συνταρακτικής εκείνης σκηνής. ΖΧ 544.3

Η Ιερουσαλήμ ήταν ο στόχος της φροντίδας Του και όπως ένας τραγικός πατέρας θρηνεί για το χαμένο του παιδί, έτσι και ο Ιησούς έκλαψε για την αγαπημένη Του πόλη. Πως μπορώ να σε εγκαταλείψω; Πως μπορώ να σε δω καταδικασμένη στην καταστροφή; Πρέπει να σε αφήσω να γεμίσεις το ποτήρι της ανομίας σου; Η αξία μιας μόνο ψυχής είναι τόσο μεγάλη, που συγκρινόμενοι με αυτή, περνούν απαρατήρητοιολόκληροι κόσμοι. Επρόκειτο να χαθεί ένα ολόκληρο έθνος. Όταν σε λίγο ο Ήλιος θα βασίλευε, η προθεσμία της χάρης της Ιερουσαλήμ θα έληγε. Ενώ η πομπή είχε σταματήσει στην πλαγιά του όρους των Ελαιών, δεν ήταν πολύ αργά ακόμη για την Ιερουσαλήμ να μετανοήσει. Ο άγγελος του ελέους άπλωνε τα φτερά του για να κατεβεί από το χρυσό θρόνο και να επιληφθεί με τη δικαιοσύνη και την επερχόμενη κρίση. Αλλά η μεγαλόκαρδη αγάπη του Χριστού ικέτευε ακόμη για την Ιερουσαλήμ, μια πόλη η οποία είχε περιφρονήσει τα ελέη Του, αγνόησε τις προειδοποιήσεις Του και ήταν έτοιμη να βάψει τα χέρια της στο αίμα Του. Αν ήθελε η Ιερουσαλήμ να μετανοήσει, δεν ήταν ακόμη πολύ αργά. Οι τελευταίες ακτίνες του Ήλιου τρεμόσβηναν πάνω στο ναό, στους πυργίσκους και στα διακοσμητικά του βέλη. Δεν θα μπορούσε κάποιος καλός άγγελος να την οδηγήσει στην αγάπη του Σωτήρα και να αποτρέψει την καταδίκη της; Ωραία και αμαρτωλή πόλη που είχε λιθοβολήσει τους προφήτες, που είχε απορρίψει τον Υιό του Θεού, που κλείστηκε πεισματικά στην αμετανοησία και στα δεσμό της σκλαβιάς. Η ημέρα της ευσπλαχνίας της είχε σχεδόν περάσει. ΖΧ 545.1

Και Όμως, το Πνεύμα του Θεού μιλούσε ακόμη στην Ιερουσαλήμ. Πριν τελειώσει η μέρα, προστίθεται μια μαρτυρία για το Χριστό. Η φωνή της μαρτυρίας υψώνεται, ανταποκρινόμενη στο προφητικό κάλεσμα του παρελθόντος. Αν η Ιερουσαλήμ πρόσεχε στο κάλεσμα αυτό, αν δέχονταν το Σωτήρα που έμπαινε από τις πύλες της, θα μπορούσε ακόμη να σωθεί. ΖΧ 546.1

Τα νέα έφθασαν στους ηγέτες της Ιερουσαλήμ ότι ο Ιησούς πλησίαζε την πόλη ακολουθούμενος από μια πελώρια ανθρωποθάλασσα. Αυτοί δεν ήταν όμως διατεθειμένοι να επιφυλάξουν υποδοχή στον Υιό του Θεού. Φοβισμένοι βγήκαν να Τον συναντήσουν, ελπίζοντας να διαλύσουν το πλήθος. Ενώ η πομπή κατηφόριζε το όρος των Ελαιών, η πορεία ανακόπηκε από τους άρχοντες. Ήθελαν να πληροφορηθούν την αιτία της θορυβώδους αυτής χαράς. Στην ερώτησή τους, «Τις είναι Ούτος;» οι μαθητές με θεία έμπνευση έδωσαν την απάντηση. Με εύγλωττους μελωδικούς τόνους τους επανέλαβαν τις προφητείες που αναφέρονταν στο Χριστό: ΖΧ 546.2

Ο Αδάμ θα σας πει: Αυτός είναι το σπέρμα της γυναικός που θα συντρίψει την κεφαλή του όφεως. (Ιδέ Γέν. 3:15.) ΖΧ 546.3

Αν ρωτήσετε τον Αβραάμ θα σας πει: «Αυτός είναι ο Μελχισεδέκ, βασιλεύς Σαλήμ.» (Γέν. 14:18.) ΖΧ 546.4

Ο Ιακώβ θα σας πει: «Αυτός είναι ο Σηλώ από τη φυλή του Ιούδα.» (Ιδέ Γέν. 49:10.) ΖΧ 546.5

Ο Ησαΐας θα σας πει: «Αυτός είναι ο Εμμανουήλ,» «Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης.» (Ησ. 7:14, 9:6.) ΖΧ 546.6

Ο Ιερεμίας θα σας πει: «Είναι ο δίκαιος Βλαστός του Δαβίδ,» «ο Κύριος, η Δικαιοσύνη ημών.» (Ιερ. 23:5, 6.) ΖΧ 546.7

Ο Δανιήλ θα σας πει: «Αυτός είναι ο [Μεσσίας] Χριστός, ο Ηγούμενος.» (Δαν. 9:25.) ΖΧ 546.8

Ο Ωσηέ θα σας πει: «Αυτός είναι Κύριος ο Θεός των δυνάμεων, ο Κύριος είναι το μνημόσυνον Αυτού.» (Ωσηέ 12:5.) ΖΧ 546.9

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής θα σας πει: «Αυτός είναι ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου » (Ιωάν. 1:29.) ΖΧ 546.10

Ο Μεγάλος Θεός Πατέρας διεκήρυξε από το θρόνο Του: «Ούτος είναι ο Υιός Μου ο αγαπητός.» (Ματθ. 3:17.) ΖΧ 546.11

Εμείς οι μαθητές Του διακηρύττουμε: «Αυτός είναι ο Ιησούς, ο Μεσσίας, ο Άρχων της ζωής, ο Λυτρωτής του κόσμου.» ΖΧ 546.12

Και αυτός ο άρχοντας των δυνάμεων του σκότους Τον αναγνωρίζει και λέγει: «Σε γνωρίζω τις είσαι, ο Άγιος του Θεού.» (Μάρκ.1:24.) ΖΧ 547.1